probeert zowel Dylan in marmer te beitelen als zijn ambiguïteit te bewaren door het verhaal grotendeels door de ogen van zijn toenmalige vriendin te vertellen. alles wat deze film dan toevoegt zijn pathetische close-ups van een vrouw die een meubelstuk is, maar tegelijk ook de kapstok waar het plot aan opgehangen wordt. alle jassen zijn er al vanaf gegleden, wat overblijft is een kale haak met de echo van een echo eraan bungelend. gestolde ideeën in een lineaire verpakking, een check-list voor de fans, saaie cinema
luister liever naar de platen. kijk concertregistraties. of kijk gewoon I’m Not There van Todd Haynes
