izlerken sürekli (filmin son 10-15 dakikası hariç) rahatsız hissettim. bariz şekilde, görsel olarak, rahatsız edici bir şey yoksa bile o his hep geri planda devam etti.
filmin hissettirmek istediği de buymuş, bittiğinde anladım.
oyunculukları sevdim.
yapımcısı wes anderson imiş. hafif bir esintisini hissetmedim değil.
hey, you, out there in the cold
getting lonely, getting old
can you feel me?
olup olabilecek ennn iyi şarkı seçimi olmuş valla.
bu arada filmdeki hikayenin geçtiği zaman dilimi içinde annenin de babanın da çocukları…
