Mustafa Öztürk
1965'te Giresun'un Keşap ilçesine bağlı Kaşaltı köyünde doğdu.
1983’te Giresun İmam-Hatip-Lisesi’nden, 1987’de Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi’nden mezun oldu.
1987-1999 yılları arasında İçel/Mersin ve Giresun’da öğretmen olarak görev yaptı.
1998’de Ondokuz Mayıs Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Temel İslam Bilimleri Tefsir Anabilim Dalı’nda “Muvaffakuddîn el-Kevâşî: Hayatı, Eserleri ve Tefsirdeki Metodu” isimli teziyle yüksek lisansını tamamladı.
1999’da Ondokuz Mayıs Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü’ne araştırma görevlisi olarak atandı.
2001’de Ondokuz Mayıs Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Tefsir Anabilim Dalı’nda araştırma görevlisi olarak göreve başladı.
2002’de Ondokuz Mayıs Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Temel İslam Bilimleri Tefsir Anabilim Dalı’nda “Tefsirde Bâtınîlik ve Bâtınî Te’vil Geleneği” isimli teziyle doktorasını tamamladı ve bu çalışması Kitâbiyât Yayınları tarafından “Kur’an ve Aşırı Yorum” adıyla yayımlandı.
2003 yılında Çukurova Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Tefsir Anabilim dalına yardımcı doçent olarak atandı.
2005’te “Kur’an’ın Mu’tezilî Yorumu: Ebû Müslim el-İsfahânî Örneği” isimli çalışmasıyla doçent, 2011’de profesör oldu.
1983’te Giresun İmam-Hatip-Lisesi’nden, 1987’de Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi’nden mezun oldu.
1987-1999 yılları arasında İçel/Mersin ve Giresun’da öğretmen olarak görev yaptı.
1998’de Ondokuz Mayıs Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Temel İslam Bilimleri Tefsir Anabilim Dalı’nda “Muvaffakuddîn el-Kevâşî: Hayatı, Eserleri ve Tefsirdeki Metodu” isimli teziyle yüksek lisansını tamamladı.
1999’da Ondokuz Mayıs Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü’ne araştırma görevlisi olarak atandı.
2001’de Ondokuz Mayıs Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Tefsir Anabilim Dalı’nda araştırma görevlisi olarak göreve başladı.
2002’de Ondokuz Mayıs Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Temel İslam Bilimleri Tefsir Anabilim Dalı’nda “Tefsirde Bâtınîlik ve Bâtınî Te’vil Geleneği” isimli teziyle doktorasını tamamladı ve bu çalışması Kitâbiyât Yayınları tarafından “Kur’an ve Aşırı Yorum” adıyla yayımlandı.
2003 yılında Çukurova Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Tefsir Anabilim dalına yardımcı doçent olarak atandı.
2005’te “Kur’an’ın Mu’tezilî Yorumu: Ebû Müslim el-İsfahânî Örneği” isimli çalışmasıyla doçent, 2011’de profesör oldu.
less
Interests
Uploads
Papers by Mustafa Öztürk
Salafi thinking, defended by significant Hadith scholar Ahmed b. Hanbel in IX. century and systematised by İbn Teymiyye and İbn Kayyim el-Cevziyye, has a important role in classical Sunni tafsir tradition. Salafism in Islamic tafsir tradition should be issued under three categories which are related but quite different from each other. First category is Ahl al-Hadith tradition which base systematic Salafism. This tradition, also named as Ashâb al-Hadith, Ahl al-Athar, Ahl al-Sunna al-Hâssa, is remembered with Ahmad b. Hanbal (d. 241/855). Second category is the religious tradition which is symbolised with İbn Taymiyya (d. 728/1328) and his famous students like İbn Kayyim el-Jawziyya (d. 751/1350) and Abu’l-Fidâ İbn Kathîr (d. 774/1373). Third category is new Salafism which is emerged in modern time and has a discourse of islah-tajdid.
إن الفكر السلفي الذي دافع عنه رمز مدرسة أهل الحديث في القرن الثالث أحمد بن حنبل، التي وصلت من بعده إلى هيكل منهجي بجهود ابن تيمية وابن قيم الجوزية ذي مكانة حاسمة في تراث التفسير السني. والسلفية - في عُرف التفسير الإسلامي - موضوع ينبغي تناوله على ثلاثة أصناف مرتبطة ببعضها، وبنفس الوقت مختلفة عن بعضها تماما
أولها: مدرسة أهل الحديث التي كوّنت البنية التحتية للسلفية المنهجية. ورمز هذه المدرسة التي تُذكر بأسماء مختل: أصحاب الحديث - أهل الحديث - أهل السنة الخاصة هو أحمد بن حنبل رحمه الله (ت: 241 ه/ 855 م)
وثاني تلك المدارس: هو تيار الفكر الديني المتمثل بابن تيمية (ت: 728 ه/ 1328 م) الذي عاش في النصف الثاني للقرن السابع، وتلاميذه المشهورين كابن قيّمِ الجوزيّة (ت: 751 ه/ 1350 م)، وأبي الفداء ابن كثير (ت: 774 ه/ 1373 م)
وأما الصنف الثالث في الفكر السلفي والتفسير فهو السلفية الحديثة التي تصدَّرت بخطاب التجديد والإصلاح في العصر الحديث
This essay aims to present two different points of view with regard to permissibleness of reciting Qur’an for the dead, through their own testimonials. The subjects of reciting Qur’an as a praying and bestowing the good deed yielded from it for the spirit of the dead have always been a topic of debate within Islamic tradition as of the early times. Most of the scholars in Islamic tradition are known to have found it favourable while the others have disapproved recitation of the Qur’an and then bestowing the good deed for the dead, deducing from the verse 53 an-Najm: 39 telling “And that there is not for man except that (good) for which he strives”. In classical scholarship, the debate topic seems to have revolved around the question “whether spirits of the dead could avail from the good deeds of the alive, or not”.
In recent Islamic world, the opposing point of view targeting recitation of the Qur’an as a prayer is being voiced particularly by Salafi and Wahhabi circles. In contrast with this approach, which is highly popular especially in the modern times, it is a rather widespread custom in Turkish-Islamic tradition to recite Qur’an and al-Fatihah in particular on every occasion. It is fair to say that the epitaph “al-Fatihah for the spirit of the dead” on tombstones is the most well-known symbol of it visually. It can be said that al-Fatihah’s bearing quality of being an abstract and a core of the Qur’an in terms of its meaning and content together with its functionality as a prayer and suppliance for God have been prevailing for nascence of the custom of “al-Fatihah for the spirit of the dead”. Within theological scholarship of modern Wahhabi and Salafi groups, it is clearly recorded that recitation of al-Fatihah succeding the prayer or bestowing it for the spirit of the dead are both innovations “bid’ah” in religion and the innovation in religion is cathegorized as exorbitance. This idea is occasionally grounded by references to miscellaneous works by ibn Taymiyyah (d.728/1328). Ibn Taymiyyah is known to be rather discreet with regard to the innovation in religion. So, Ibn Taymiyyah and his successors’ approaches relevant to recitation of the Qur’an for the dead are highly significant. Likewise, ascertaining Ibn Tymiyyah’s views of this matter in full measure can shed light for the other cases comprising of whether his successors are trasferring his own views in a reliable matter or not, and any disinformation that is possible to exist.
اختار في خطاباته مفاهيم ليِّنةً، وقدّم نفسه بصفته تنظي تطوعيًّا تعليميًّا سلميًّا،
لكنه تبنّى فكرة "الغاية تبرّر الوسيلة"، ولجأ إلى تطبيق التنويم الإيحائي على متابعيه
بهذيان، من قبيل أنه يلقى الله تعالى ويكلّمه. من جانب آخر امتثل في بنية تنظيمه
مفاهيم شيعية كالتَّقِية والعصمة والإمامة والمهدية. كما تبنّى مفاهيم الواردات
والرؤى والإلهامات الموجودة في تقليد التصوف الذي طالما نأى بنفسه عنه،
واتخذ مبدأ "الإنسان بين يدي شيخه كالميت بين يدي غاسله" أساسًا في ممارساته
وتطبيقاته، وطوّر في مجال بناء تنظيمه أسلوبًا يناسب البنية السرية الهرمية.
Salafi thinking, defended by significant Hadith scholar Ahmed b. Hanbel in IX. century and systematised by İbn Teymiyye and İbn Kayyim el-Cevziyye, has a important role in classical Sunni tafsir tradition. Salafism in Islamic tafsir tradition should be issued under three categories which are related but quite different from each other. First category is Ahl al-Hadith tradition which base systematic Salafism. This tradition, also named as Ashâb al-Hadith, Ahl al-Athar, Ahl al-Sunna al-Hâssa, is remembered with Ahmad b. Hanbal (d. 241/855). Second category is the religious tradition which is symbolised with İbn Taymiyya (d. 728/1328) and his famous students like İbn Kayyim el-Jawziyya (d. 751/1350) and Abu’l-Fidâ İbn Kathîr (d. 774/1373). Third category is new Salafism which is emerged in modern time and has a discourse of islah-tajdid.
إن الفكر السلفي الذي دافع عنه رمز مدرسة أهل الحديث في القرن الثالث أحمد بن حنبل، التي وصلت من بعده إلى هيكل منهجي بجهود ابن تيمية وابن قيم الجوزية ذي مكانة حاسمة في تراث التفسير السني. والسلفية - في عُرف التفسير الإسلامي - موضوع ينبغي تناوله على ثلاثة أصناف مرتبطة ببعضها، وبنفس الوقت مختلفة عن بعضها تماما
أولها: مدرسة أهل الحديث التي كوّنت البنية التحتية للسلفية المنهجية. ورمز هذه المدرسة التي تُذكر بأسماء مختل: أصحاب الحديث - أهل الحديث - أهل السنة الخاصة هو أحمد بن حنبل رحمه الله (ت: 241 ه/ 855 م)
وثاني تلك المدارس: هو تيار الفكر الديني المتمثل بابن تيمية (ت: 728 ه/ 1328 م) الذي عاش في النصف الثاني للقرن السابع، وتلاميذه المشهورين كابن قيّمِ الجوزيّة (ت: 751 ه/ 1350 م)، وأبي الفداء ابن كثير (ت: 774 ه/ 1373 م)
وأما الصنف الثالث في الفكر السلفي والتفسير فهو السلفية الحديثة التي تصدَّرت بخطاب التجديد والإصلاح في العصر الحديث
This essay aims to present two different points of view with regard to permissibleness of reciting Qur’an for the dead, through their own testimonials. The subjects of reciting Qur’an as a praying and bestowing the good deed yielded from it for the spirit of the dead have always been a topic of debate within Islamic tradition as of the early times. Most of the scholars in Islamic tradition are known to have found it favourable while the others have disapproved recitation of the Qur’an and then bestowing the good deed for the dead, deducing from the verse 53 an-Najm: 39 telling “And that there is not for man except that (good) for which he strives”. In classical scholarship, the debate topic seems to have revolved around the question “whether spirits of the dead could avail from the good deeds of the alive, or not”.
In recent Islamic world, the opposing point of view targeting recitation of the Qur’an as a prayer is being voiced particularly by Salafi and Wahhabi circles. In contrast with this approach, which is highly popular especially in the modern times, it is a rather widespread custom in Turkish-Islamic tradition to recite Qur’an and al-Fatihah in particular on every occasion. It is fair to say that the epitaph “al-Fatihah for the spirit of the dead” on tombstones is the most well-known symbol of it visually. It can be said that al-Fatihah’s bearing quality of being an abstract and a core of the Qur’an in terms of its meaning and content together with its functionality as a prayer and suppliance for God have been prevailing for nascence of the custom of “al-Fatihah for the spirit of the dead”. Within theological scholarship of modern Wahhabi and Salafi groups, it is clearly recorded that recitation of al-Fatihah succeding the prayer or bestowing it for the spirit of the dead are both innovations “bid’ah” in religion and the innovation in religion is cathegorized as exorbitance. This idea is occasionally grounded by references to miscellaneous works by ibn Taymiyyah (d.728/1328). Ibn Taymiyyah is known to be rather discreet with regard to the innovation in religion. So, Ibn Taymiyyah and his successors’ approaches relevant to recitation of the Qur’an for the dead are highly significant. Likewise, ascertaining Ibn Tymiyyah’s views of this matter in full measure can shed light for the other cases comprising of whether his successors are trasferring his own views in a reliable matter or not, and any disinformation that is possible to exist.
اختار في خطاباته مفاهيم ليِّنةً، وقدّم نفسه بصفته تنظي تطوعيًّا تعليميًّا سلميًّا،
لكنه تبنّى فكرة "الغاية تبرّر الوسيلة"، ولجأ إلى تطبيق التنويم الإيحائي على متابعيه
بهذيان، من قبيل أنه يلقى الله تعالى ويكلّمه. من جانب آخر امتثل في بنية تنظيمه
مفاهيم شيعية كالتَّقِية والعصمة والإمامة والمهدية. كما تبنّى مفاهيم الواردات
والرؤى والإلهامات الموجودة في تقليد التصوف الذي طالما نأى بنفسه عنه،
واتخذ مبدأ "الإنسان بين يدي شيخه كالميت بين يدي غاسله" أساسًا في ممارساته
وتطبيقاته، وطوّر في مجال بناء تنظيمه أسلوبًا يناسب البنية السرية الهرمية.
/ tutarsız olduğunu tartışmaktır. Çalışmadaki ilk ana başlık altında dinî ahkâmın kaynağını Kur’an’dan ibaret sayan eğilimin İslâm düşünce tarihindeki muhtemel orijinleri, geçmişten günümüze belli başlı temsilcileri ve görüşleri üzerinde durulacaktır. Buna göre konu ağırlıklı olarak hadis, mezhepler tarihi ve modern dönem İslâm düşüncesi bağlamında ele alınacaktır. İkinci ana başlık altında ise söz konusu eğilimin temel argümanları ve tutarlılığı
/ tutarsızlığı ile ilgili tesbit ve değerlendirmelerde bulunulacaktır.
Nüzûl döneminde kıssaların işaret ettiği “şimdi”, Hz. Peygamber ve siretine karşılık gelir. Kur’an’da kıssaların aktarım tarzı nüzul vasatındaki aktüel duruma o denli uygundur ki herhangi bir kıssanın nazil olduğu dönem tespit edildiğinde, ilgili kıssadan hareketle o günkü durum hakkında fikir sahibi olunabilir. Bu bakımdan, Kur’an kıssalarının sadece düz anlam içeriklerini değil, katmanlı anlamlarıyla bize hissettirmek istediklerini de kavrayabilmek için nüzul dönemindeki durum bağlamını iyi bilmek gerekir.
Öte yandan, kıssalar nihai amaca hizmet eden birer araç mesabesindedir. Kur’an’da nihai amaç, tevhid inancını benimsemiş ahlaklı insanlardan müteşekkil bir erdemli toplum ve sosyal hayat düzeni kurmak diye ifade edilebilir. Kur’an’da çerçevesi çizilen tarih perspektifinde, yalın tarihî bilgi aktarmak ehemmiyet arz eden bir mesele değildir. Kıssalardaki gerçeklik modern bilim paradigmasındaki nesnellik, yalınlık, tarafsızlık ve kronolojiye uygunluk gibi özelliklerden çok farklı bir mahiyete sahiptir. Başka bir ifadeyle, Kur’an kıssaları gerçektir; ancak bu gerçeklik her şeyden çok dinî ve ahlâkî değer alanıyla ilgilidir. Kıssaların aktarımındaki temel amacı vurgulayan “bi’l-hak” lafzı da tam olarak bunu ifade etmektedir.
Kitapta:
Kur’an’da Kıssa (Kasas) ve Benzer Kelimlerin Anlam Alanları,
Arap Dili ve Edebiyatında Kıssa ile Ilişkili Diğer Terimler,
Kıssaların Kaynağı Meselesi,
Kıssalar ve Tarihî Gerçeklik Meselesi
Kıssalarda Amaç Meselesi
gibi konuları ve içeriklerini bulacaksınız.
Kitapta:
Yaratılışla İlgili Kur’an’ın Temel Kavramları,
Göklerin ve Yerin (Kâinat) Yaratılışı,
Altı Günde Yaratma, Yedi Kat Semâ,
Melek ve Cinlerin Yaratılışı
Âdem, Beşer ve İnsanın Yaratılışı,
Bezm-i Elest, Yaratılış ve Evrim…
gibi konularda İslamî literatürdeki zengin bilgi birikimini ve bunun değerlendirmesini bulacaksınız.