Naar inhoud springen

Freddy Maertens

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Freddy Maertens
Freddy Maertens tijdens de Ronde van Frankrijk 1978
Freddy Maertens tijdens de Ronde van Frankrijk 1978
Persoonlijke informatie
Bijnaam Lippe
Geboortedatum 13 februari 1952
Geboorteplaats Vlag van België Lombardsijde, België
Sportieve informatie
Huidige ploeg gestopt
Discipline(s) weg
Specialisatie(s) sprinter
Ploegen
1972
1973–1975
1976–1979
1980
1981–1982
1983
1984
1984
1985
1985
1985
1986
1987
Flandria-Beaulieu (vanaf 1-10)
Flandria-Carpenter
Flandria-Velda
San Giacomo
Boule d'Or
Masta-Concorde
Splendor-Mondial Moquette
AVP-Viditel
Nikon-Van Schilt (tot 22-3)
Individueel (23-3 tot 2-5)
Eurosoap-Crack (vanaf 3-5)
Robland
Robland-Isoglass
Beste prestaties
Milaan-San Remo 5e (1977)
Gent-Wevelgem 1e (1975, 1976)
Ronde van Vlaanderen 2e (1973)
Parijs-Roubaix 3e (1977)
Amstel Gold Race 1e (1976)
Luik-Bastenaken-Luik 2e (1976)
Ronde van Lombardije 5e (1975)
Ronde van Italië 7 etappezeges
Ronde van Frankrijk 8e (1976)
15 etappezeges
Ronde van Spanje 1e (1977)
13 etappezeges
WK op de weg 1e (1976, 1981)
Portaal  Portaalicoon   Wielersport
Freddy Maertens tijdens de Ronde van Frankrijk 1978

Freddy Maertens (Lombardsijde, 13 februari 1952) is een Belgisch voormalig wielrenner die beroepsrenner was van 1973 tot 1987. Hij won veel van zijn wedstrijden in de sprint en kon dankzij zijn kracht goed op het grote verzet rijden. In drie deelnames aan de Ronde van Frankrijk won hij vijftien etappes en droeg hij negen dagen de gele trui. Driemaal won hij de groene trui voor het puntenklassement. Maertens heeft het record in handen voor meeste overwinningen in één Ronde van Frankrijk (met Eddy Merckx) en één Ronde van Spanje.

Zijn profcarrière begon Maertens bij Flandria, waar hij acht jaar voor zou rijden. Die ploeg was in de jaren 70 een van de sterkste ploegen uit het peloton. Samen met de renners Marc Demeyer en Michel Pollentier behoorde Maertens tot de Drie Musketiers van Flandria, die grote successen behaalden.

Maertens werd tweemaal wereldkampioen op de weg (1976 en 1981) en eindigde tweede in 1973. In Barcelona haalde hij toen zijn landgenoot Eddy Merckx bij in de slotfase, waarna beiden in de sprint geklopt werden door de Italiaan Felice Gimondi. Het voorval zorgde voor een vete tussen Merckx en Maertens, wat negatieve gevolgen had voor de populariteit van Maertens.

Tot zijn palmares behoren overwinningen in Parijs-Tours (1975), de Zürich Metzgete (1976), de Amstel Gold Race (1976), Rund um den Henninger-Turm (1976), Gent-Wevelgem (1975 en 1976) en de Omloop Het Volk (1977 en 1978). In 1976 en 1977 won hij het eindklassement van de Super Prestige Pernod. In 1977 werd hij in een winnende positie in de Ronde van Vlaanderen uit de koers genomen omwille van een ongeoorloofde fietswissel op de Koppenberg.

In de Ronde van Spanje van 1977 leidde hij van start tot finish en won hij naast het eind- en puntenklassement ook nog eens 13 van de 19 etappes. In de Ronde van Italië dat jaar zou hij ook nog zeven ritten op zijn naam schrijven, alvorens hij met een ingewikkelde breuk tussen pols en hand na een val op het circuit van Mugello moest opgeven. Die val en het daaropvolgende moeizame herstel van de polsblessure was het begin van het einde voor Maertens. Zijn ploegmaat Pollentier kwam uit de schaduw van Freddy Maertens en nam de rol van kopman over. In 1978 won hij nog wel 2 etappes en de groene trui in de Ronde van Frankrijk, maar dat leek in die jaren een troostprijs voor een renner van zijn kaliber. Halverwege 1979 trok hij zich na een inzinking terug voor de rest van het seizoen. In 1979 en 1980 won Maertens alleen nog maar enkele criteriums en zijn carrière leek op 28-jarige leeftijd al vroegtijdig te eindigen. Ondertussen had hij door verkeerde investeringen ook een groot deel van zijn persoonlijk kapitaal verloren. Hij moest zijn huis verkopen en werd achtervolgd door de belastingsadministratie.

Hij kende echter een heropleving in de zomer van het jaar 1981, waarin hij opnieuw op topniveau presteerde. Zijn oud-ploegleider Lomme Driessens haalde hem bij de Boule d'Or-ploeg, waarvoor hij een sterke Ronde van Frankrijk reed, met 5 etappezeges en de groene trui. In het najaar werd hij in Praag ook voor de tweede keer wereldkampioen.

In de daaropvolgende seizoenen wist Maertens geen aansprekende koersen meer te winnen. Na nog een jaar Boule d'Or ging Maertens rijden voor diverse kleinere ploegjes en privésponsoren, alvorens in 1987 definitief met wielrennen te stoppen.

Na zijn carrière werkte hij een tiental jaren als vertegenwoordiger. Van 2000 tot en met 2007 werkte hij als arbeider in het Nationaal Wielermuseum in Roeselare. Hij werd er een van de vaste gezichten. Sinds februari 2008 werkt hij als gastheer en pr-medewerker voor het Centrum Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde.

In 2010 werd hij door lezers van de Krant van West-Vlaanderen uitgeroepen tot de beste West-Vlaamse wielrenner aller tijden.[1] Hij eindigde boven de bekende renners Briek Schotte en Johan Museeuw.

In 1975 kreeg hij bij zijn overwinning in Parijs-Brussel de "Gele wimpel" uitgereikt, de onderscheiding voor het hoogste uurgemiddelde behaald in een internationale klassieker. Hij verbeterde hiermee de prestatie van de Nederlander Peter Post uit 1964.

Overwinningen

[bewerken | brontekst bewerken]

1973

1974

1975

1976

1977

1978

1981

Resultaten in voornaamste wedstrijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Jaar Ronde van
Italië
Ronde van
Frankrijk
Ronde van
Spanje
1973
1974
1975
1976 8e (8)  
1977 opgave (7)   ↑ (13)  
1978 13e (2)  
1980 buiten tijd  
1981 66e (5)  
(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen
Jaar Milaan-San Remo Gent-Wevelgem Ronde van Vlaanderen Parijs-Roubaix Amstel Gold Race Luik-Bast.‑Luik Ronde van Lombardije Omloop Het Volk Parijs-Tours E3 Harelbeke WK op de weg Wereld­ranglijsten
1973 17e 5e Zilver ↑ 5e 8e 4e Zilver ↑ 5e (SPP)
1974 9e 6e 13e 7e 4e 9e 8e 5e Zilver ↑ 16e (SPP)
1975 9e Goud 8e 6e Zilver ↑ 5e 14e Goud Zilver ↑ 21e 5e (SPP)
1976 Goud 5e Goud ↑ Zilver 13e 23e Regenboogtrui ↑ Goud (SPP)
1977 5e Brons ↑ 5e 5e 12e Goud 23e Goud (SPP)
1978 26e 9e 8e 4e 4e 9e Goud Goud ↑ 11e (SPP)
1980 12e 6e
1981 7e Regenboogtrui ↑ 15e (SPP)
1983 40e

Eerbewijzen en trofeeën

[bewerken | brontekst bewerken]
Buste van Maertens in Lombardsijde
  • Niet alleen met Merckx boterde het niet goed, ook met Roger De Vlaeminck waren er serieuze wrijvingen. In de Ronde van Vlaanderen van 1976 had Maertens met Marc Demeyer als enige een knecht in een kopgroep van vijf. Numeriek overwicht dus, maar Maertens en De Vlaeminck rivaliseerden dusdanig, dat ze zich liever lieten zakken uit de kopgroep dan dat de ander zou winnen.
  • Maertens had via zijn ploegleider-mentor Lomme Driessens regelmatig champagne in zijn bidon, die hem hielp om de snelle eindfase van de wedstrijden af te werken.
  • Maertens was via zijn echtgenote Carine een goede vriend van de in 1971 verongelukte renner Jean-Pierre Monseré en diens echtgenote Annie.
  • Vanwege zijn bijzonder uitziende mond en manier van spreken kreeg hij de bijnaam Lippe.
  • Manu Adriaens, Freddy Maertens. Niet van horen zeggen, Standaard Uitgeverij, Antwerpen, 1988, 208 p.
  • Patrick Cornillie. Freddy Maertens. Album van een wielerfenomeen, Eeklo, de Eecloonaar, 2003, 248 p. (2de druk 2004)
  • Patrick Cornillie. Freddy Maertens. L’album d’une carrière phénoménale, Eeklo, de Eecloonaar, 2003, 248 p. (Vertaling Etienne Tonnoir)
Commons heeft media­bestanden in de categorie Freddy Maertens.
(en) Profiel van Freddy Maertens op ProCyclingStats
Voorganger:
José Pesarrodona
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977)
1976
Winnaar van de Ronde van Spanje
Freddy Maertens
Vlag van België
1977
Opvolger:
Bernard Hinault
Vlag van Frankrijk
1978
Voorganger:
Hennie Kuiper
Wereldkampioen wielrennen
1976
Ostuni
Opvolger:
Francesco Moser
Voorganger:
Bernard Hinault
Wereldkampioen wielrennen
1981
Praag
Opvolger:
Giuseppe Saronni
Voorganger:
Rik Van Linden
Vlag van België
1975
Winnaar groene trui in de Ronde van Frankrijk
Freddy Maertens
Vlag van België
1976
Opvolger:
Jacques Esclassan
Vlag van Frankrijk
1977
Voorganger:
Jacques Esclassan
Vlag van Frankrijk
1977
Winnaar groene trui in de Ronde van Frankrijk
Freddy Maertens
Vlag van België
1978
Opvolger:
Bernard Hinault
Vlag van Frankrijk
1979
Voorganger:
Rudy Pevenage
Vlag van België
1980
Winnaar groene trui in de Ronde van Frankrijk
Freddy Maertens
Vlag van België
1981
Opvolger:
Seán Kelly
Vlag van Ierland
1982
Voorganger:
Willy Teirlinck
1975
Belgisch kampioen wielrennen
Freddy Maertens
1976
Opvolger:
Michel Pollentier
1977