Wikipedia

Burt Reynolds

amerykański aktor (1936–2018)

Burt Reynolds, właśc. Burton Leon Reynolds Jr.[1][2] (ur. 11 lutego 1936 w Lansing, zm. 6 września 2018 w Jupiter) – amerykański aktor, reżyser, scenarzysta i producent filmowy. Dwukrotny laureat Złotego Globu, nominowany do Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego.

Burt Reynolds
Ilustracja
Burt Reynolds (2011)
Imię i nazwisko

Burton Leon Reynolds Jr.

Data i miejsce urodzenia

11 lutego 1936
Lansing

Data i miejsce śmierci

6 września 2018
Jupiter

Zawód

aktor, reżyser, scenarzysta, producent filmowy, kaskader

Współmałżonek

Judy Carne
(1963–1965; rozwód)
Loni Anderson
(1988–1993; rozwód)

Lata aktywności

1958–2018

Multimedia w Wikimedia Commons

Swoją karierę zaczynał w telewizji od westernów w latach 60., a następnie jego nazwisko znalazło się w kulturze popularnej lat 70. i 80., jako symbol seksu (pozował prawie nago dla magazynu „Cosmopolitan”)[3], a na ekranie stworzył południowy typ „starego dobrego chłopaka”[4].

W 1978 otrzymał własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6838 Hollywood Boulevard[5][6].

Życiorys

edytuj

Wczesne lata

edytuj

Urodził się w Lansing[7] w stanie Michigan jako syn Harriette Fernette „Fern” (z domu Miller; zm. 5 maja 1992), pochodzenia anglosasko-włoskiego[8] i szefa policji Burtona Milo Reynoldsa (zm. 20 kwietnia 2002), pół-Indianina Czirokeza, pół-Irlandczyka. Jego babka była z plemienia Czirokezów; miał też korzenie angielskie, szkockie, a także dalekie niemieckie i holenderskie[9]. Miał starszą siostrę Nancy Ann Brown (ur. 1930) i adoptowanego brata Jimmy’ego (ur. 1936). Po ukończeniu w 1954 szkoły średniej Palm Beach High School w Palm Beach na Florydzie kontynuował naukę w Palm Beach Community College[10]. Zanim zajął się aktorstwem, chciał być futbolistą w klubie Baltimore Colts[11]. Przerwał karierę sportową po poważnym wypadku samochodowym. Wówczas wyjechał z Florydy do Nowego Jorku. Zarabiał na życie jako pomywacz i ochroniarz w nocnych klubach. W końcu zauważyli go producenci seriali, a potem westernów i proponowano mu role Meksykanów czy Indian.

Kariera

edytuj
 
Burt Reynolds (1962)

Aktorski debiut w sztuce Outward Bound, wystawianej przez Palm Beach Junior College, dał mu sławę w całym stanie i stypendium nowojorskie Hyde Park Playhouse. W 1958 ukończył Florida State University[12] w Tallahassee, gdzie otrzymał stypendium sportowe jako dobrze zapowiadający się sportowiec. Zajął się aktorstwem od chwili, kiedy poważny wypadek samochodowy przekreślił jego szanse dalszej kariery profesjonalnego piłkarza.

Profesjonalnym debiutem była rola w nowojorskiej premierze sztuki Pan Roberts (Mister Roberts) u boku Charltona Hestona. Po udziale w serialach M Squad (1959), Playhouse 90 (1959−1960), Johnny Ringo (1960), Alfred Hitchcock przedstawia (Alfred Hitchcock Presents, 1960), po raz pierwszy pojawił się na kinowym ekranie w dramacie Angel Baby (1961) z George’em Hamiltonem. Szczególną uwagę szerszych kręgów publiczności zwrócił na siebie rolą młodego pilota rzecznego Bena Frazera w przygodowym seryjnym westernie NBC Riverboat (1959−1960). Na początku kariery wystąpił w talk-show NBC Oto Hollywood (1962) i jako uczestnik Gry randkowej (1965). Potem zagrał w kolejnym serialu-westernie CBS Gunsmoke (1962-1965)[13].

W 1968 był przesłuchiwany do roli w horrorze Dziecko Rosemary, ale Roman Polański wybrał Johna Cassavetesa[14]. Jego popularność znacznie wzrosła po filmach: Sto karabinów (100 Rifles, 1969) z Raquel Welch, Sam Whiskey (1969) w roli tytułowej z Angie Dickinson, Skullduggery (1970) i Fuzz (1972). Pierwszoplanowa kreacja porucznika Dana Augusta w serialu kryminalnym ABC Dan August (1970–1971) zapewniła mu nominację do nagrody Złotego Globu. Dostał rolę Lewisa Medlocka, który musi odnaleźć w sobie pokłady brutalności, by przetrwać, w dramacie przygodowym Johna Boormana Uwolnienie (Deliverance, 1972) po tym, jak gwiazdy, które pierwotnie zostały wybrane do roli głównej, takie jak Marlon Brando, Henry Fonda i James Stewart, odmówili roli, po tym, jak usłyszeli o zagrożeniach związanych z rzeką Chatooga[14]. Film odniósł olbrzymi sukces, zarówno kasowy, jak i wśród krytyków. Opowieść o tym, jak łatwo niewinny spływ kajakowy może zamienić się w walkę o przeżycie, otrzymała bardzo dobre recenzje, a duet, jaki stworzył Reynolds z Jonem Voightem, na trwałe przeszedł do historii kina[15].

Stał się hollywoodzkim symbolem seksu lat 70.[16] W kwietniu 1972 jego sesyjne zdjęcie w negliżu na futrze z niedźwiedzia trafiło na rozkładówkę jednego ze słynnych kobiecych magazynów „Cosmopolitan”[17]. Będąc aktorem, wykreował wizerunek sympatycznego, choć nieco cynicznego zawadiaki, który nie ukrywa swoich wad. W 1973 brał udział przy realizacji albumu Ask Me What I Am z Dolly Parton[18]. W komedii Roberta Aldricha Najdłuższy jard (The Longest Yard, 1974) stworzył przejmującą kreację młodego gracza futbolu amerykańskiego, który trafia do więzienia, gdzie zorganizowano lokalne rozgrywki. W 1975 był wśród kandydatów do roli Hana Solo w Gwiezdnych wojnach[14]. Był pierwszym kandydatem reżysera Miloša Formana do głównej roli w Locie nad kukułczym gniazdem (1975), ale producenci United Artists obawiali się, że jego atrakcyjność może być źle odebrana przez przeciętnych kinomanów[19].

Jako reżyser zadebiutował sensacyjnym dramatem kryminalnym Gator (1976), w którym zagrał również tytułową rolę. Zasłynął rolą kierowcy „Bandit” / Bo Darville w kowbojskim kapeluszu o ironicznym stosunku do samego siebie w dwóch komediach sensacyjnych z Sally Field – Mistrz kierownicy ucieka (1977) i Mistrz kierownicy ucieka 2 (Smokey and the Bandit II, 1980). Podobną postać kierowcy J.J. McClure stworzył w kolejnych dwóch komediach sensacyjnych: Wyścig armatniej kuli (The Cannonball Run, 1981) z udziałem Farrah Fawcett i Wyścig armatniej kuli II (Cannonball Run II, 1984) z Shirley MacLaine.

Był wspomniany w piosence Bruce’a Springsteena „Cadillac Ranch” (1980). Założył Burt Reynolds Jupiter Theater[20], wystawiał sztuki i promował młodych aktorów. W komedii sensacyjnej Richarda Benjamina Gorący towar (City Heat, 1984), gdzie akcja osadzona jest w Kansas City w latach 30., jako prywatny detektyw Mike Murphy, P.I. razem z dawnym przyjacielem, policjantem (Clint Eastwood) toczył nierówną walkę z bezwzględnymi gangsterami.

Odmówił roli w Czułych słówkach (1983), która przyniosła Jackowi Nicholsonowi Oscara. Reynolds potem komentował, że był to jeden z jego najstraszniejszych błędów[14]. Próbował powrócić w roli Nicka „Mexa” Escalante’a, załamanego hazardzisty / ochroniarza z Las Vegas w dramacie sensacyjnym neo-noir Żar (Heat, 1986), na podstawie scenariusza Williama Goldmana. Miał nadzieję, że film wyreżyserowany przez Roberta Altmana wyznaczy nowy etap w jego karierze. Tymczasem Altman pokłócił się z producentem Elliottem Kastnerem i opuścił projekt, a film okazał się porażką kasową[21]. Kiedy Francis Ford Coppola postanowił stworzyć projekt o życiu Prestona Tuckera, chciał, aby zagrał go Burt Reynolds. Dużo dyskutowali o filmie i snuli plany, ale film nigdy nie powstał, aż do 1988, Tucker. Konstruktor marzeń tym razem z udziałem Jeffa Bridgesa[19]. Był przesłuchiwany do roli Johna McClane’a w dreszczowcu sensacyjnym Szklana pułapka (1988), którą przyjął Bruce Willis. Zrezygnował z roli w Babce z zakalcem (1991) z Sally Field, którą zagrał Kevin Kline, ponieważ jego ówczesna żona, Loni Anderson, powiedziała mu, że całe Hollywood będzie się z niej śmiało, ponieważ Reynolds i Field mieli kiedyś bardzo nagłośniony romans[14].

W latach 80. popadł w długi[22].

Za rolę Wooda Newtona, byłego zawodowego gracza w futbol amerykański w sitcomie CBS Evening Shade (1990-94) nieoczekiwanie odebrał nagrodę Emmy, Złoty Glob i Q Award. Za rolę detektywa Nicka McKenny w komedii familijnej Półtora gliniarza (Cop and ½, 1993) otrzymał Złotą Malinę, którą krytycy przyznali mu po raz kolejny za ekranowy duet z Demi Moore w komedii kryminalnej Striptiz (Striptease, 1996), gdzie wystąpił w roli kongresmena. Rola Jacka Hornera, reżysera i producenta filmów porno w dramacie Boogie Nights (1997) przyniosła mu znakomite recenzje i obsypana została nagrodami krytyków na Florydzie, w Nowym Jorku, Las Vegas, Los Angeles, Dallas, Chicago oraz Złotym Globem, Satelitą i zdobyła nominację do Oscara[23]. Podkładał także głos w grach Grand Theft Auto: Vice City oraz Saints Row: The Third. W dramacie Rozdanie (Deal, 2008) zagrał starego mistrza pokera, który chce przekazać swoje umiejętności wykazującemu nieprzeciętne zdolności matematyczne i talent do gier karcianych studentowi.

Quentin Tarantino zaangażował go do roli George’a Spahna w filmie Pewnego razu... w Hollywood, opowiadającym o morderstwach grupy Charlesa Mansona z 1969, obok takich aktorów jak: Al Pacino, Leonardo DiCaprio, Brad Pitt czy Margot Robbie[24][25]. Reynolds nie zdążył jednak zagrać tej roli przed swoją śmiercią[26][27][28]; zastąpił go jego przyjaciel, Bruce Dern[29].

 
Loni Anderson i Burt Reynolds (1991)

Był na okładkach magazynów takich jak „Time” (w styczniu 1978), „After Dark” (w lipcu 1978), „Playboy” (w październiku 1979), „People”, „Playgirl” (w marcu 1983), „Interview” i „Entertainment Weekly”[30].

Życie prywatne

edytuj

28 czerwca 1963 wziął ślub z Judy Carne[31]. 9 lipca 1965 doszło do rozwodu[32]. Był pierwszym aktorem, którego poproszono o gościnne prowadzenie The Tonight Show Starring Johnny Carson. Przed Reynoldsem zapraszano tylko komików. 4 października 1971 jego pierwszym gościem była jego była żona Judy Carne, z którą nie rozmawiał przez ponad sześć lat po bardzo gorzkim rozwodzie[14].

Był poważnie związany z aktorką Inger Stevens na krótko przed jej samobójstwem w 1970. Zawsze z szacunkiem odmawiał rozmowy o związku[14]. Spotykał się z piosenkarką Dinah Shore, Faye Dunaway, Miko Mayamą, Adrienne Barbeau, Doris Day, Lori Nelson (1959−1960), Chris Noel (1970–1971), Mamie Van Doren (1971), Sarah Miles (1972), Lorną Luft (1974–75), Colleen Brennan (1974–75), tenisistką Chris Evert (1977) i piosenkarką country Tammy Wynette (1977)[33]. W latach 1977–1981 był w związku z Sally Field, ale odrzuciła jego liczne propozycje i ostatecznie się rozstali, jednak nadal czule mówił o aktorce i uważał, że miała ona pozytywny wpływ na jego życie[16].

29 kwietnia 1988 zawarł związek małżeński z aktorką Loni Anderson, z którą w 1988 zaadoptował syna Quintona. Sześcioletnie małżeństwo oficjalnie zakończyło się 17 czerwca 1994[34].

Śmierć

edytuj

Zmarł 6 września 2018 w Jupiter, na Florydzie, na atak serca, w wieku 82 lat[35].

Filmografia

edytuj

Filmy fabularne

edytuj
Rok Tytuł Rola Reżyser
1961 Angel Baby Hoke Adams Paul Wendkos, Hubert Cornfield
Armored Command Skee Byron Haskin
1965 Operation C.I.A. Mark Andrews C.I.A Christian Nyby
1966 Navajo Joe Navajo Joe Sergio Corbucci
1969 100 karabinów (100 Rifles) Yaqui Joe Herrera Tom Gries
Sam Whiskey Sam Whiskey Arnold Laven
Impasse Pat Morrison Richard Benedict
Ludojad (Shark!) Caine Samuel Fuller
1970 Skullduggery Douglas Temple Gordon Douglas
1972 Policjanci (Fuzz) detektyw Steve Carella Richard A. Colla
Uwolnienie (Deliverance) Lewis Medlock John Boorman
Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o seksie, ale baliście się zapytać (Everything You Always Wanted to Know About Sex* (*But Were Afraid to Ask)) operator panelu kontrolnego w mózgu Woody Allen
1973 Shamus Shamus McCoy Buzz Kulik
Człowiek, który kochał „Tańczącą Kotkę” (The Man Who Loved Cat Dancing) Jay Grobart Richard Sarafian
Biała błyskawica (White Lightning) Robert „Gator” McKlusky Joseph Sargent
1974 Najdłuższy jard (The Longest Yard) Paul „Wrecking” Crewe Robert Aldrich
1975 Ostatnia miłość (At Long Last Love) Michael Oliver Pritchard III Peter Bogdanovich
Droga do kariery (W.W. and the Dixie Dancekings) W.W. Bright John G. Avildsen
Szczęściara (Lucky Lady) Walker Ellis Stanley Donen
Pigalak (Hustle) porucznik Phil Gaines (także producent) Robert Aldrich
1976 Nieme kino (Silent Movie) w roli samego siebie (cameo) Mel Brooks
Aligator (Gator) Robert „Gator” McKlusky Burt Reynolds
Nickelodeon Buck Greenway Peter Bogdanovich
1977 Mistrz kierownicy ucieka (Smokey and the Bandit) Bo „Bandzior” Darville Hal Needham
Pół pary (Semi-Tough) Billy Clyde Puckett Michael Ritchie
1978 Koniec (The End) Wendell Sonny Lawson Burt Reynolds
Kaskaderzy (Hooper) Sonny Hooper Hal Needham
1979 Zacznijmy od nowa (Starting Over) Phil Potter Alan J. Pakula
1980 Gruby szlif (Rough Cut) Jack Rhodes Don Siegel
Mistrz kierownicy ucieka 2 (Smokey and the Bandit II) Bo „Bandzior” Darville Hal Needham
1981 Wyścig armatniej kuli (The Cannonball Run) J.J. McClure
Paternity Buddy Evans David Steinberg
Sprawa Sharky’ego (Sharky’s Machine) sierżant Thomas Sharky Burt Reynolds
1982 Najlepszy mały burdelik w Teksasie (The Best Little Whorehouse in Texas) szeryf Ed Earl Dodd Colin Higgins
Najlepsi przyjaciele (Best Friends) Richard Babson Norman Jewison
Paczka sześciu (Six Pack) człowiek idący przed Brewsterem i Lilą Daniel Petrie
1983 Mężczyzna, który kochał kobiety (The Man Who Loved Women) David Fowler Blake Edwards
Mistrz kierownicy ucieka 3 (Smokey and the Bandit Part 3) Bo „Bandzior” Darville Dick Lowry
Stroker Ace Stroker Ace Hal Needham
1984 Wyścig armatniej kuli II (Cannonball Run II) J.J. McClure
Gorący towar (City Heat) Mike Murphy Richard Benjamin
1985 Stick Ernest „Stick” Stickley Burt Reynolds
1986 Ciągle pod górę (Uphill All the Way) gracz Frank Q. Dobbs
Gorączka (Heat) Nick Escalante Dick Richards, Jerry Jameson
1987 Malone Richard Malone Harley Cokeliss
1988 Gliniarz do wynajęcia (Rent-a-Cop) Tony Church Jerry London
Za kamerą (Switching Channels) John L. Sullivan IV Ted Kotcheff
1989 Dowód rzeczowy (Physical Evidence) Joe Paris Michael Crichton
Włamanie (Breaking In) Ernie Mullins Bill Forsyth
Wszystkie psy idą do nieba (All Dogs Go to Heaven) Charlie B. Barkin (głos) Don Bluth
1992 Gracz (The Player) w roli samego siebie (cameo) Robert Altman
1993 Człowiek z ławki rezerwowych (The Man from Left Field, TV) Jack Robinson Burt Reynolds
Półtora gliniarza (Cop and a Half) Nick McKenna Henry Winkler
1995 Obłąkani (The Maddening) Roy Scudder Danny Huston
1996 Złe i gorsze (Citizen Ruth) Blaine Gibbons Alexander Payne
Striptiz (Striptease) kongresmen David Dilbeck Andrew Bergman
Czas wściekłych psów (Mad Dog Time) „Wacky” Jacky Jackson Larry Bishop
1997 Oszołom Show (Meet Wally Sparks) Lenny Spencer Peter Baldwin
Jaś Fasola: Nadciąga totalny kataklizm (Bean) generał Newton Mel Smith
Boogie Nights Jack Horner Paul Thomas Anderson
1998 Takie czasy (Hard Time, TV) detektyw Logan McQueen Burt Reynolds
Uniwersalny żołnierz II: Towarzysze broni (Universal Soldier II: Brothers in Arms) zastępca dyrektora CIA Mentor Jeff Woolnough
1999 Szczeniaki (Pups) Daniel Bender Ash Baron-Cohen
Big City Blues Connor (także producent) Clive Fleury
Mystery, Alaska sędzia Walter Burns Jay Roach
Jesienny księżyc (The Hunter's Moon) Clayton Samuels Richard Weinman
Uniwersalny żołnierz III: Niewyrównane rachunki (Universal Soldier III: Unfinished Business) zastępca dyrektora CIA Mentor Jeff Woolnough
2000 Ferajna (The Crew) Joey „Bats” Pistella Michael Dinner
Ostatni producent (The Last Producer) Sonny Wexler Burt Reynolds
2001 Wyścig (Driven) Carl Henry Renny Harlin
Pokusa (Tempted) Charlie LeBlanc Bill Bennett
Hotel menadżer flamenco Mike Figgis
The Hollywood Sign Kage Mulligan Sönke Wortmann
2002 Czas wilka (Time of the Wolf) Archie McGregor Rod Pridy
2003 Siła uderzenia (The Librarians) Irlandczyk Mike Kirton
2004 Wiosła w dłoń (Without a Paddle) Del Knox Steven Brill
2005 Wykiwać klawisza (The Longest Yard) trener Nate Scarborough Peter Segal
Diukowie Hazzardu (The Dukes of Hazzard) Boss Hogg Jay Chandrasekhar
Legenda o bałwanku Mroziku (The Legend of Frosty the Snowman) narrator (głos) Emily Kapnek
2006 W siódmym niebie (Cloud 9) Billy Cole Harry Basil
Decydująca gra (End Game) generał Montgomery Andy Cheng
4 miliony do szczęścia (Forget About It) Sam LeFleur BJ Davis
Ugotowani (Grilled) Goldbluth Jason Ensler
Spalone mosty (Broken Bridges) Jake Delton Steven Goldmann
2007 Randy and the Mob Elmore Culpepper Ray McKinnon
Dungeon Siege: W imię króla (In the Name of the King) król Konreid Uwe Boll
2008 Rozdanie (Deal) Tommy Vinson Gil Cates Jr.
Delgo ojciec Delga (głos) Marc F. Adler, Jason Maurer
Banda amatorów (A Bunch of Amateurs) Jefferson Steele Andy Cadiff
2011 Not Another Not Another Movie C.J. Waters David Murphy
2014 A Magic Christmas Buster (głos) R. Michael Givens
2015 Pocket Listing Ron Glass Conor Allyn
Hamlet & Hutch Papa Hutch Jared Young, Carelton Holt, Matthew Young
2016 Hollow Creek Seagrass Lambert Guisela Moro
Elbow Grease Grandpa Barnes Jason Shirley
Shangri La Suite narrator (głos) Eddie O’Keefe
2017 Apple of My Eye Charlie Castille Landon
The Last Movie Star Vic Edwards Adam Rifkin

Seriale TV

edytuj

Nagrody i nominacje

edytuj
Rok Nagroda Kategoria Film Rezultat
1971 Złoty Glob Najlepszy aktor w serialu dramatycznym Dan August (1970−1971) Nominacja
1975 Najlepszy aktor w filmie komediowym lub musicalu The Longest Yard (1974) Nominacja
1980 Starting Over (1979) Nominacja
1991 Nagroda Emmy Najlepszy aktor w serialu komediowym Miasteczko Evening Shade (1990–1994) Nominacja
Złoty Glob Najlepszy aktor w serialu muzycznym lub komediowym Nominacja
1992 Nagroda Emmy Najlepszy aktor w serialu komediowym Nominacja
Złoty Glob Najlepszy aktor w serialu muzycznym lub komediowym Nominacja
1993 Złoty Glob Najlepszy aktor w serialu muzycznym lub komediowym Nominacja
1997 Nagroda Stowarzyszenia Nowojorskich Krytyków Filmowych Najlepszy aktor drugoplanowy Boogie Nights (1997) Wygrana
Bostońskie Stowarzyszenie Krytyków Filmowych Najlepszy aktor drugoplanowy Nominacja
Stowarzyszenie Krytyków Filmowych z Los Angeles Najlepszy aktor drugoplanowy Wygrana
1998 Złoty Glob Najlepszy aktor drugoplanowy Wygrana
Nagroda Akademii Filmowej Najlepszy aktor drugoplanowy Nominacja
Nagroda BAFTA Najlepszy aktor drugoplanowy Nominacja
Nagroda Satelita Najlepszy aktor drugoplanowy Wygrana
Wybitna kreacja obsady Wygrana
Nagroda Gildii Aktorów Ekranowych Wybitna kreacja obsady Nominacja
Wybitny występ aktora w roli drugoplanowej Nominacja

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Burt Reynolds. Listal. [dostęp 2015-12-17]. (ang.).
  2. ↑ Burt Reynolds. TV.com. [dostęp 2015-12-17]. (ang.).
  3. ↑ Ralph Blumentha: Burt Reynolds Dies at 82; Made Hearts Throb and Audiences Laugh. „The New York Times”, 2018-09-06. [dostęp 2018-09-10].
  4. ↑ Burt Reynolds, Movie Star Who Played It for Grins, Dies at 82. „The Hollywood Reporter”. [dostęp 2018-09-06]. (ang.).
  5. ↑ Burt Reynolds. Walk of Fame. [dostęp 2022-08-15]. (ang.).
  6. ↑ Yvonne Villarreal: Hollywood Star Walk: Burt Reynolds. „Los Angeles Times”, 2010-03-03. [dostęp 2022-08-15]. (ang.).
  7. ↑ Burt Reynolds (1936–2018). Find a Grave. [dostęp 2022-02-02]. (ang.).
  8. ↑ Burton Milo „Burt” Reynolds Jr. – Genealogy. Geni. [dostęp 2015-12-17]. (ang.).
  9. ↑ Burt Reynolds What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2022-02-02]. (ang.).
  10. ↑ Burt Reynolds Biography (1936-). Film Reference. [dostęp 2015-03-01]. (ang.).
  11. ↑ Burt Reynolds. ČSFD.cz. [dostęp 2018-01-02]. (cz.).
  12. ↑ Burt Reynolds – Actor. CineMagia.ro. [dostęp 2017-06-01]. (rum.).
  13. ↑ Nathan Southern: Burt Reynolds Biography. AllMovie. [dostęp 2020-11-16]. (ang.).
  14. ↑ a b c d e f g Burt Reynolds Trivia. FamousFix.com. [dostęp 2022-08-15]. (ang.).
  15. ↑ Burt Reynolds. Rotten Tomatoes. [dostęp 2022-08-15]. (ang.).
  16. ↑ a b Burt Reynolds: jak wygląda dziś symbol seksu lat 70.?. Onet.pl. [dostęp 2009-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-20)]. (pol.).
  17. ↑ Guy Trebay: Burt Reynolds Changed the Gaze. „The New York Times”. [dostęp 2018-09-06]. (ang.).
  18. ↑ James L. Menzies (2018-09-06): 10 Surprising Facts About Burt Reynolds. Mental Floss. [dostęp 2018-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-17)]. (ang.).
  19. ↑ a b Burt Reynolds Trivia 2. FamousFix.com. [dostęp 2022-08-15]. (ang.).
  20. ↑ Burt Reynolds Actor, Director. „TV Guide”. [dostęp 2022-08-15]. (ang.).
  21. ↑ Heat (1986). Rotten Tomatoes. [dostęp 2022-08-15]. (ang.).
  22. ↑ Peter Sheridan (2014-08-02): Where did it go wrong for Burt Reynolds? From Hollywood’s highest paid to nearly homeless. Express. [dostęp 2014-08-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-20)]. (ang.).
  23. ↑ Burt Reynolds. MYmovies.it. [dostęp 2017-06-01]. (wł.).
  24. ↑ Luke Perry u Tarantino. Terazmuzyka.pl. [dostęp 2018-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-23)]. (pol.).
  25. ↑ Dakota Fanning, Damian Lewis i Luke Perry dołączają do obsady nowego filmu Tarantino. Onet.pl. [dostęp 2018-06-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-17)]. (pol.).
  26. ↑ Burt Reynolds – aktor miał zagrać u Tarantino. Jest oświadczenie rodziny. naekranie.pl. [dostęp 2018-09-10].
  27. ↑ Burt Reynolds Did Not Shoot His Scenes in Tarantino’s ‘Once Upon a Time in Hollywood’. variety.com. [dostęp 2018-09-10].
  28. ↑ Burt Reynolds Did Not Shoot Role in Quentin Tarantino's New Movie. „The Hollywood Reporter”. [dostęp 2018-09-10].
  29. ↑ Bruce Dern Replaces His Friend Burt Reynolds In Quentin Tarantino’s ‘Once Upon A Time In Hollywood’. Deadline. [dostęp 2020-04-04].
  30. ↑ Burt Reynolds Magazines. FamousFix. [dostęp 2022-07-31]. (ang.).
  31. ↑ Burt Reynolds Isn’t Broke, but He’s Got a Few Regrets. „Vanity Fair”. [dostęp 2015-12-17]. (ang.).
  32. ↑ Judy Carne Biography (1939-). Film Reference. [dostęp 2017-06-01]. (ang.).
  33. ↑ Burt Reynolds Relationships. FamousFix.com. [dostęp 2022-08-15]. (ang.).
  34. ↑ Loni Anderson to Burt Reynolds: Pay Your 20-Year-Old Divorce Debt, Deadbeat!. TMZ.com. [dostęp 2015-08-24]. (ang.).
  35. ↑ Nie żyje Burt Reynolds. Aktor miał 82 lata. Fakt.pl. [dostęp 2018-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-06)]. (pol.).

Bibliografia

edytuj
  • Burt Reynolds: My Life. Nowy Jork: Hyperion, 1994. ISBN 0-7868-6130-4.
  • Burt Reynolds. T. 49: Kolekcja Alfred Hitchcock Przedstawia. Poznań: Oxford Educational Sp. z o.o., marzec 2011, s. 9. ISBN 978-83-252-1435-7.
  • Burt Reynolds: But Enough About Me: A Memoir. G.P. Putnam’s Sons, 2015. ISBN 0-3991-7354-4.

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Burt_Reynolds&oldid=70846933”