Rudolf Schreiber
Rudolf Antoni Schreiber (ur. 22 listopada 1906 w Vamie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
 kapitan dyplomowany artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
22 listopada 1906 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1926–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
oficer operacyjny |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujUrodził się 22 listopada 1906 roku w Vamie, w Rumunii, w rodzinie Franciszka i Karoliny z Madejów[1]. W 1926 roku, po ukończeniu Korpusu Kadetów Nr 2 w Modlinie, został podchorążym Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu[1]. 15 sierpnia 1928 roku Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1928 roku i 103. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 4 pułku artylerii polowej w Inowrocławiu[2]. Porucznik ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku. W latach 1934–1936 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[3][4]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 131. lokatą w korpusie oficerów artylerii[5]. Wiosną 1939 roku pełnił służbę w 29 pułku artylerii lekkiej w Grodnie na stanowisku dowódcy 5. baterii[6]. Następnie został przydzielony do Dowództwa Obszaru Warownego „Wilno”[1].
18 września 1939 roku we Lwowie płk dypl. Jarosław Szafran, dowódca rezerwowej 35 Dywizji Piechoty wymienił go w rozkazie dziennym nr 1, jako oficera operacyjnego sztabu dywizji[7][a].
Według Ludwika Głowackiego 26 września 1939 roku przybył do Włodawy na czele „oddziału fortecznego w sile około 80 ludzi i pieszych lotników (około 70 ludzi), który został zakwaterowany w miejscowej szkole”[11].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku – po agresji ZSRR na Polskę – w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[1], gdzie od 17 czerwca 2000 roku mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[12]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 3785[1].
5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[13][14][15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[16][17][18].
Odznaczenia
edytujZobacz też
edytujUwagi
edytuj- ↑ Ludwik Głowacki podał, że kpt. Rudolf Schreiber, po uzupełnieniu stanów Batalionu Fortecznego KOP „Sarny”, w mobilizacji powszechnej, pozostał w jego składzie[8] oraz że dowodził kompanią artylerzystów Batalionu Fortecznego KOP „Małyńsk”[9]. Również Zbigniew Pruski wymienił kpt. dypl. Rudolfa Schreibera w obsadzie personalnej pułku KOP „Sarny” z 17 września 1939 na stanowisku dowódcy kompanii artylerii Batalion Fortecznego KOP „Małyńsk”[10].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 475.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 15 sierpnia 1928 roku, s. 272, 280.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 179.
- ↑ Stawecki 1997 ↓, s. 104.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 178.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 745.
- ↑ Dokumenty 1997 ↓, s. 171.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 230.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 393.
- ↑ Pruski 2000 ↓, s. 207.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 257.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 56 [dostęp 2024-11-05] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Dokumenty obrony Lwowa 1939. Artur Leinwand (oprac.). Warszawa: Instytut Lwowski, 1997. ISBN 83-910659-0-1.
- Zbigniew Pruski: Bastion Polesie: polskie fortyfikacje na Polesiu w latach 1920-193. Przasnysz: Wydawnictwo „Forteca”, 2000. ISBN 83-914720-0-0.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.