Hińczowa Turnia
 Wołowy Grzbiet od Wołowej Turni do Hińczowej Turni i Czarnostawiańskiej Przełęczy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
2377 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
30 lipca 1903 |
Położenie na mapie świata  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Położenie na mapie brak  Brak mapy: POL Tatry Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
| Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|} | |
Hińczowa Turnia (słow. Hincova veža, niem. Hinzenseeturm, węg. Hincó-tavi-torony[1]) – szczyt tatrzański o wysokości 2377 m n.p.m. położony w głównej grani, na granicy polsko-słowackiej. Należy do Wołowego Grzbietu (Volí chrbát).
Na zachód od Hińczowej Turni znajduje się Mięguszowiecki Szczyt Czarny (2410 m), rozdziela je Czarnostawiańska Przełęcz (Východné Mengusovské sedlo, 2340 m). Od wschodu Hińczowa Turnia graniczy z Wołową Turnią (Volia veža, 2373 m), pomiędzy nimi ciągnie się grań o kilkunastu turniczkach, poprzecinana wąskimi przełączkami.
Są to w kolejności z zachodu na wschód (od Hińczowego Zwornika):
- Wielka Wołowa Szczerbina (Veľká volia štrbina)
- Wielka Rogata Szczerbina (Veľká Rohatá štrbina)
- Mała Rogata Szczerbina (Malá Rohatá štrbina)
- Mała Wołowa Szczerbina (Západná volia štrbina).
Dokładny przebieg grani i historia zdobycia: w artykule Wołowy Grzbiet.
Hińczowa Turnia wznosi się nad dolinami: Rybiego Potoku i Mięguszowiecką (Mengusovská dolina). Od wierzchołka (a dokładniej od położonego nieco na wschód Hińczowego Zwornika) w kierunku południowym odchodzi boczna grań z najwyższym szczytem nazywanym Wołowcem Mięguszowieckim (Mengusovský Volovec, 2228 m). Ta boczna grań dzieli Dolinę Mięguszowiecką na Dolinę Hińczową (Hincova kotlina) i Dolinę Żabią Mięguszowiecką (Žabia dolina mengusovská).
Widok ze szczytu jest mniej rozległy niż z sąsiedniego Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego.
Historia zdobycia
Pierwsze odnotowane wejścia:
- latem – Karol Englisch, Johann Hunsdorfer 30 lipca 1903
- zimą – Mieczysław Lerski, Jerzy Maślanka 21 marca 1910.
- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
<ref> o nazwie „stopień”, zdefiniowany w <references>, nie był użyty wcześniej w treści.Bibliografia
- Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Tom VI. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1952.
- Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 83-01-13184-5.
- Tatry polskie. Mapa turystyczna 1:20 000. Piwniczna: Agencja Wyd. „Wit” S.c., 2004. ISBN 83-915-737-9-6.