Przejdź do zawartości

Fanny Kapłan

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fanny Jefimowna Kapłan
Фанни Ефимовна Каплан
ilustracja
Imię i nazwisko

Feiga Chaimowna Rojtblat-Kapłan

Data i miejsce urodzenia

10 lutego 1890
Nowyczi, gubernia wołyńska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

3 września 1918
Moskwa

Fanny Jefimowna Kapłan, ros. Фанни Ефимовна Каплан, posługująca się nazwiskiem Dora Kapłan, właśc. Feiga Chaimowna Rojtblat-Kapłan (ur. 29 stycznia?/10 lutego 1890 w Nowyczach, zm. prawdopodobnie 3 września 1918 w Moskwie) – rosyjska członkini partii socjalistycznej (eserowców), wykonawczyni nieudanego zamachu na Włodzimierza Lenina w 1918.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Fanny Kapłan na zesłaniu w 1907 roku

Urodziła się w rodzinie ukraińskich Żydów, jako jedno z siedmiorga dzieci. Już w młodości przyłączyła się do środowisk anarchistycznych. W 1906 po związaniu się z eserowcami trafiła na zesłanie do wsi Nowy Akatuj na Syberii, skąd została uwolniona na mocy amnestii po rewolucji lutowej i obaleniu caratu.

30 sierpnia 1918 przeprowadziła zamach na Włodzimierza Lenina[1] podczas wiecu w Zakładach Michelsona w Moskwie, w wyniku którego został on ciężko ranny. Oddała trzy strzały, z których dwa raniły Lenina (jeden w ramię, drugi między szczękę i kark), a jeden trafił kobietę stojącą nieopodal.

Zapytana, dlaczego przeprowadziła próbę zamachu, odpowiedziała, że chciała zabić Lenina, uznając go za zagrożenie dla socjalizmu, jako że zdradził idee rewolucji[2]. Została aresztowana i wkrótce rozstrzelana, co dało jednocześnie początek fali aresztowań i procesów eserowców (których oskarżono o organizację zamachu), anarchistów oraz kontrrewolucjonistów, określanego (także oficjalnie) jako czerwony terror[3]. Zamach przyniósł skutek odwrotny do zamierzeń, prowadząc do wzrostu popularności Lenina i poparcia dla niego[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Włodzimierz Lenin. edukacja.gazeta.pl, 22 maja 2009.
  2. 30 sierpnia w historii. Zamach na Włodzimierza Lenina.
  3. Shub 1966, s. 362–363; Volkogonov 1994, s. 222–228.
  4. Volkogonov 1994, s. 222.

Bibliografia, literatura, linki

[edytuj | edytuj kod]