Ford Taunus
Ford Taunus – samochód osobowy klasy wyższej produkowany pod amerykańską marką Ford jako seria 17/20/26M w latach 1957 – 1971 oraz klasy średniej produkowany w latach 1939 – 1994.
Pierwsza generacja
[edytuj | edytuj kod] Ford Taunus I | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
Kwiecień 1939 |
| Okres produkcji |
1939 – 1942 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik | |
| Następca |
Ford Taunus 12/15M II |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia |
2-drzwiowy sedan |
| Skrzynia biegów |
3-biegowa manualna |
| Długość |
4080 mm |
| Szerokość |
1485 mm |
| Wysokość |
1600 mm |
| Rozstaw osi |
2387 mm |
| Masa własna |
830-1040 kg |
| Liczba miejsc |
5 |
Ford Taunus I został zaprezentowany po raz pierwszy w 1939 roku.
Pierwsza generacja Taunusa otrzymała kod fabryczny G93A. Samochód zyskał przydomek Buckeltaunus (niem. garbaty Taunus). Pojazd był dwudrzwiową limuzyną z karoserią całkowicie stalową, o konstrukcji półsamonośnej (rama platformowa zespawana z resztą karoserii). Pod maską znalazł się 4-cylindrowy, rzędowy, benzynowy, czterosuwowy, dolnozaworowy o pojemności 1172 cm³ i mocy max. 34 KM (moc stała 30 KM). Zawieszenia były zależne z poprzecznymi resorami piórowymi. Prędkość podróżna 85 km/h, chwilowo dopuszczalna 105 km/h[1].
Wznowienie produkcji
[edytuj | edytuj kod]Po wojnie Ford wznowił w zakładach w Kolonii produkcję tego modelu z niewielkimi zmianami konstrukcyjnymi. Produkowany w latach 1949–1951 Taunus miał oznaczenie wewnętrzne G73A. Ten model występował w wersjach Standard, Spezial i de Luxe, w późniejszych egzemplarzach (oprócz wersji Standard) zastosowano zmienioną atrapę przednią. Model powojenny występował również w karoserii 4-drzwiowej, jako kombi, furgon i kabriolet[2].
Silnik
[edytuj | edytuj kod]- L4 1.2l Sidevalve
Druga generacja
[edytuj | edytuj kod]Seria 12/15M
[edytuj | edytuj kod] Ford Taunus 12/15M II | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
Marzec 1952 |
| Okres produkcji |
1952 – 1962 (12M) |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
Ford Taunus I |
| Następca |
Ford Taunus 12/15M III |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Skrzynia biegów |
3-biegowa manualna |
| Długość |
4060 mm |
| Szerokość |
1580 mm |
| Wysokość |
1500 mm |
| Rozstaw osi |
2489 mm |
| Masa własna |
850-930 kg |
| Liczba miejsc |
5 |
| Dane dodatkowe | |
| Konkurencja | |
Ford Taunus 12/15M II został zaprezentowany po raz pierwszy w 1952 roku.
Prezentując drugą generację modelu Taunus, niemiecki oddział Forda zdecydował się podzielić ją na dwie niezależne linie modelowe będące de facto pojazdami odrębnych klas, kierowanych do różnego grona docelowych odbiorców. Gama 12/15M pełniła funkcję mniejszych, średniej wielkości samochodów będących odpowiedzią na model Opel Olympia. Stylistyka Taunusa 12/15M pierwszej generacji wyróżniała się charakterystycznymi, obłymi kształtami nazywanymi potocznie ponton[3].
15M
[edytuj | edytuj kod]W czasie gdy model 12M pełnił funkcję bardziej przystępnego cenowo, wersja 15M wyróżniała się bogatszym wyposażeniem standardowym, innymi barwami nadwozia oraz większą liczbą chromowanych elementów ozdobnych[4].
Silniki
[edytuj | edytuj kod]- L4 1,2 l Ford Sidevalve
- L4 1,5 l Ford Sidevalve
Seria 17M
[edytuj | edytuj kod] Ford Taunus 17M II | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
Sierpień 1957 |
| Okres produkcji |
1957 – 1960 |
| Miejsce produkcji | |
| Następca |
Ford Taunus 17M III |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Skrzynia biegów |
3-biegowa manualna |
| Długość |
4375 mm |
| Szerokość |
1670 mm |
| Wysokość |
1500 mm |
| Rozstaw osi |
2604 mm |
| Masa własna |
1010-1110 kg |
| Liczba miejsc |
5 |
Ford Taunus 17M II został zaprezentowany po raz pierwszy w 1957 roku.
Linia modelowa 17M uzupełniła gamę drugiej generacji Forda Taunusa 6 lat później od mniejszego modelu 12/15M, przyjmując zupełnie inną koncepcję. Pojazd był znacznie większy, zaliczając się do klasy wyższej.
Stylistyka została utrzymana w inspiracji wyglądem oferowanych wówczas pełnowymiarowych limuzyn Forda na rynku Ameryki Północnej[5], nawiązując szczególnie do modelu Fairlane. W ten sposób, charakterystycznymi cechami wyglądu były przetłoczenia na bocznych panelach, strzelisty kształt nadkoli oraz dwukolorowe malowanie nadwozia[6].
Silniki
[edytuj | edytuj kod]- L4 1,7 l
Trzecia generacja
[edytuj | edytuj kod]Seria 12M
[edytuj | edytuj kod] Ford Taunus 12M III | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
Styczeń 1959 |
| Okres produkcji |
1959 – 1962 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
Ford Taunus 12/15M I |
| Następca |
Ford Taunus 12M IV |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Skrzynia biegów |
3-biegowa manualna |
| Długość |
4060 mm |
| Szerokość |
1580 mm |
| Wysokość |
1500 mm |
| Rozstaw osi |
2489 mm |
| Masa własna |
850-930 kg |
| Liczba miejsc |
5 |
Ford Taunus 12M III został zaprezentowany po raz pierwszy w 1959 roku.
Prezentując trzecią generację mniejszej linii modelowej Taunusa, producent zdecydował się zrezygnować z produkcji droższej 15M na rzecz jednej, 12M. Samochód był de facto głęboko zmodernizowanym poprzednikiem, dzieląc z nim płytę podłogową, rozwiązania techniczne i bryłę. Pod kątem stylistycznym pojawił się zupełnie nowy wygląd pasa przedniego, z dużą, chromowaną atrapą chłodnicy. Gruntownie przestylizowano także tylną część nadwozia, a także wystrój kokpitu[7].
Silniki
[edytuj | edytuj kod]- L4 1,2 l Ford Sidevalve
- L4 1,5 l Ford Sidevalve
Seria 17M
[edytuj | edytuj kod] Ford Taunus 17M III | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
Wrzesień 1960 |
| Okres produkcji |
1960 – 1964 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
Ford Taunus 17M II |
| Następca |
Ford Taunus 17/20M IV |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Skrzynia biegów |
3 i 4-biegowa manualna |
| Długość |
4452 mm |
| Szerokość |
1670 mm |
| Wysokość |
1450 mm |
| Rozstaw osi |
2630 mm |
| Masa własna |
940-1015 kg |
| Liczba miejsc |
5 |
Ford Taunus 17M III został zaprezentowany po raz pierwszy w 1960 roku.
Kolejna odsłona większej linii modelowej 17M powstała od podstaw jako nowa generacja, zyskując awangardową stylistykę według nowej koncepcji niemieckiego oddziału Forda[8]. Sylwetka zyskała obłe, smukłe kształty, a pas przedni zdobiły wąsko rozstawione, owalnego kształtu reflektory. Tuż pod nim osadzona została chromowana atrapa chłodnicy, z kolei tył został zaokrąglony i zyskał smukłe proporcje z charakterystycznymi, opadającymi liniami[9].
Silniki
[edytuj | edytuj kod]- L4 1,5 l
- L4 1,7 l
- L4 1,8 l
Czwarta generacja
[edytuj | edytuj kod]Seria 12M
[edytuj | edytuj kod] Ford Taunus 12M IV | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
Wrzesień 1962 |
| Okres produkcji |
1962 – 1966 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
Ford Taunus 12M III |
| Następca |
Ford Taunus 12/15M V |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia |
2 i 4-drzwiowy sedan |
| Skrzynia biegów |
4-biegowa manualna |
| Długość |
4248 mm |
| Szerokość |
1594 mm |
| Wysokość |
1458 mm |
| Rozstaw osi |
2527 mm |
| Masa własna |
860-870 kg |
| Liczba miejsc |
5 |
Ford Taunus 12M IV został zaprezentowany po raz pierwszy w 1962 roku[10].
Nowy Taurus linii modelowej 12M, w przeciwieństwie do poprzednika, powstał według zupełnie nowej koncepcji. Samochód stał się znacznie większy, zyskując smuklejsze linie nadwozia i wyraźniej zaznaczone bryły nadwozia. Panele boczne zdobiły wyraźnie zaznaczone przetłoczenia, atrapa chłodnicy utrzymała trapezoidalną formę, za to reflektory zachowały okrągłe kształty. Z tyłu pojawiły się niewielkie, wąskie lampy w owalnym kształcie, a ta część nadwozia pozostała oszczędnie zdobiona chromem[11].
Silniki
[edytuj | edytuj kod]- V4 1,2 l
- V4 1,5 l
Seria 17/20M
[edytuj | edytuj kod] Ford Taunus 17/20M IV | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
Styczeń 1964 |
| Okres produkcji |
1964 – 1967 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
Ford Taunus 17M III |
| Następca |
Ford Taunus 17/20/26M V |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia |
2 i 4-drzwiowy sedan |
| Skrzynia biegów |
3 i 4-biegowa manualna |
| Długość |
4585 mm |
| Szerokość |
1715 mm |
| Wysokość |
1480-1500 mm |
| Rozstaw osi |
2705 mm |
| Masa własna |
965-1150 mm kg |
| Liczba miejsc |
5 |
Ford Taunus 17/20M IV został zaprezentowany po raz pierwszy w 1964 roku.
Nowa generacja linii modelowej 17/20M utrzymana została w bardziej konwencjonalnych proporcjach, zyskując smuklejszą, bardziej zwartą sylwetkę. Z przodu pojawiła się większa chromowana atrapa chłodnicy, szerzej rozstawione reflektory, które zyskały bardziej kanciasty kształt[12]. Charakterystycznym elementem stały się umieszczone na krawędziach błotników pomarańczowe kierunkowskazy, a także podobnie ulokowane trójkątne tylne lampy. Samochód zdobył dużą popularność - z przeznaczeniem na różne rynki Europy Zachodniej powstało ponad 200 tysięcy sztuk tej linii modelowej[13].
Silniki
[edytuj | edytuj kod]- V4 1,5 l
- V4 1,7 l
- V6 2,0 l
Piąta generacja
[edytuj | edytuj kod]Seria 12/15M
[edytuj | edytuj kod] Ford Taunus 12M V | |
| Producent | |
|---|---|
| Zaprezentowany |
Wrzesień 1966 |
| Okres produkcji |
1966 – 1970 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
Ford Taunus 12M IV |
| Następca |
Ford Taunus VI |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Skrzynia biegów |
4-biegowa manualna |
| Długość |
4389 mm |
| Szerokość |
1603 mm |
| Wysokość |
1385 mm |
| Rozstaw osi |
2527 mm |
| Masa własna |
845-925 kg |
| Liczba miejsc |
5 |
Ford Taunus 12/15M V został zaprezentowany po raz pierwszy w 1966 roku.
W przypadku tego modelu, Ford po raz ostatni podzielił ofertę na dwie linie Taunus. Nowa generacja linii modelowej 12M przeszła ewolucyjny zakres zmian w stosunku do poprzednika. Nadwozie stało się bardziej kanciaste, zyskując pełniejszą formę i wyraźniej zaakcentowane linie.
Z przodu pojawiła się większa, bardziej kanciasta, chromowana atrapa chłodnicy, w której obrębie tym razem znalazły się reflektory. Tył ponownie zdobiły z kolei niewielkie, owalne lampy, a nadwozie mogło być opcjonalnie malowane w dwóch kolorach[14].
15M
[edytuj | edytuj kod]Prezentując ostatniego Taunusa z mniejszej linii, niemiecki oddział Forda zdecydował się przywrócić do sprzedaży droższy model Taunus 15M. Podobnie jak protoplasta z lat 50. XX wieku, samochód wyróżniał się innym wyglądem zarówno przedniej, jak i tylnej części nadwozia. Reflektory zyskały kanciasty kształt, a tylne lampy były podłużnymi prostokątami[15].
Silniki
[edytuj | edytuj kod]- V4 1,2 l
- V4 1,3 l
- V4 1,5 l
- V4 1,7 l
Seria 17/20/26M
[edytuj | edytuj kod] Ford Taunus 17/20/26M V przed liftingiem | |
| Inne nazwy |
Hyundai-Ford Taunus |
|---|---|
| Producent | |
| Zaprezentowany |
Październik 1967 |
| Okres produkcji |
1967 – 1971 (Europa) |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
Ford Taunus 17/20/26M IV |
| Następca | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia |
2 i 4-drzwiowy sedan |
| Skrzynia biegów |
4-biegowa manualna |
| Długość |
4627-4735 mm |
| Szerokość |
1756 mm |
| Wysokość |
1464-1478 mm |
| Rozstaw osi |
2705 mm |
| Masa własna |
1050-1230 kg |
| Liczba miejsc |
5 |
| Dane dodatkowe | |
| Konkurencja | |
Ford Taunus 17/20/26M V został zaprezentowany po raz pierwszy w 1967 roku.
Ostatnie wcielenie większej linii Taunusa zachowało kierunek zmian w stronę kanciastych proporcji. Przód został ścięty pod ostrym kątem, zyskując wyraźnie zaznaczone błotniki z umieszczonymi na nich kierunkowskami, a z przodu pojawiła się duża, chromowana atrapa chłodnicy. Osadzono na nich prostokątne, zaokrąglone reflektory, a także liczne chromowane ozdobniki znajdujące się m.in. na słupkach, dolnej krawędzi drzwi czy pasie tylnym[16].
Lifting
[edytuj | edytuj kod]W 1968 roku Ford przeprowadził modernizację Taunusa większej linii, która obejmowała głównie wypełnienie atrapy chłodnicy. Pojawiły się chromowane, poziome poprzeczki, a także nowe obwódki reflektorów[17].
Koniec produkcji i następca
[edytuj | edytuj kod]W 1972 roku niemiecki oddział Forda zdecydował się wycofać z produkcji wyższej klasy, większego Taunusa serii 17/20/26M i zastąpić go nowym, oddzielnym modelem Granada.
Korea Południowa
[edytuj | edytuj kod]W ramach partnerstwa, jakie południowokoreańskie przedsiębiorstwo Hyundai zawarło z Fordem w latach 60. XX wieku, w mieście Busan produkowany był licencyjny Taunus w wariancie 20M jako niszowa, luksusowa limuzyna będąca konkurencją dla innego licencyjnego pojazdu, Shinjin Crown budowanego na pozwoleniu Toyoty[18].
Podczas trwającej między 1969 a 1973 rokiem produkcji Hyundai wyprodukował 2406 sztuk Taunusa w lokalnym wariancie[18]. Niewielki wolumen wynikał m.in. z ograniczonego rynku zbytu, a także stosunkowo niewielkiego grona potencjalnych odbiorców w niezamożnej wówczas Korei Południowej.
Silniki
[edytuj | edytuj kod]- V4 1,5 l Taunus
- V4 1,7 l Taunus
- V6 1,8 l Cologne
- V6 2,0 l Cologne
- V6 2,3 l Cologne
- V6 2,5 l Cologne
Szósta generacja
[edytuj | edytuj kod] Ford Taunus VI przed liftingiem | |
| Inne nazwy | |
|---|---|
| Producent | |
| Zaprezentowany |
Styczeń 1970 |
| Okres produkcji |
1970 – 1976 |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
Ford Taunus 17/20/26M V |
| Następca |
Ford Taunus VII |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Skrzynia biegów |
4-biegowa manualna |
| Długość |
4340-4480 mm |
| Szerokość |
1700-1712 mm |
| Wysokość |
1363 mm |
| Rozstaw osi |
2579 mm |
| Masa własna |
1480-1600 kg |
| Liczba miejsc |
5 |
Ford Taunus VI został zaprezentowany po raz pierwszy w 1970 roku.
W 1970 roku niemiecki oddział Ford zdecydował się uporządkować swoją ofertę, upraszczając linię modelową Taunus do jednej, średniej wielkości. Szósta generacja modelu powstała we współpracy z brytyjskim oddziałem Forda, będąc technicznie bliźniaczą konstrukcją oferowanego równolegle w krajach anglosaskich modelu Cortina[19].
Taunus VI zyskał charakterystyczne, obłe proporcje nadwozia z wyraźnie zaznaczonymi tylnymi nadkolami i zaokrąglonymi przednimi błotnikami. Przód zdobiły okrągłe reflektory, a także duża, chromowana atrapa chłodnicy. Centralny punkt przedniego pasu zyskał duże wybrzuszenie biegnące od maski po atrapę chłodnicy[20].
Lifting
[edytuj | edytuj kod]We wrześniu 1972 roku Ford zaprezentował gruntownie zmodernizowanego Taunusa szóstej generacji, który otrzymał nowy pas przedni. Okrągłe reflektory zmienione zostały na prostokątne, a atrapa chłodnicy zyskała inne wypełnienie[19].
Silniki
[edytuj | edytuj kod]- L4 1,3 l Pinto
- L4 1,6 l Pinto
- L4 2,0 l Pinto (od 1973)
- V6 2,0 l Cologne
- V6 2,3 l Cologne
Siódma generacja
[edytuj | edytuj kod] Ford Taunus VII przed liftingiem | |
| Inne nazwy | |
|---|---|
| Producent | |
| Zaprezentowany |
Listopad 1975 |
| Okres produkcji |
1976 – 1982 (Europa) |
| Miejsce produkcji | |
| Poprzednik |
Ford Taunus VI |
| Następca | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Skrzynia biegów |
4-biegowa manualna |
| Długość |
4340-4480 mm |
| Szerokość |
1700-1712 mm |
| Wysokość |
1363 mm |
| Rozstaw osi |
2579 mm |
| Masa własna |
1480-1600 kg |
| Liczba miejsc |
5 |
| Dane dodatkowe | |
| Konkurencja | |
Ford Taunus VII został zaprezentowany po raz pierwszy w 1975 roku.
Siódma i ostatnia generacja Forda Taunusa była de facto gruntownie zmodernizowanym poprzednikiem, opracowanym w ramach nowego kierunku stylistycznego Forda tym razem obejmującego modele oferowane zarówno na rynku państw Europy Zachodniej, jak i na Wyspach Brytyjskich. W ten sposób, Taunus razem z bliźniaczym modelem Cortina zyskał duże, kanciaste reflektory i wąską, czarną atrapę chłodnicy w prostokątnym kształcie[21].
Nadwozie zyskało bardziej kanciaste kształty, tylną część nadwozia zdobiły większe, wielokątne lampy umieszczone na narożnikach błotników. Z kolei na słupkach C pojawiły się duże atrapy imitujące wloty powietrza[22].
Koniec produkcji i następca
[edytuj | edytuj kod]W 1982 roku europejski oddział Forda podjął decyzję o zakończeniu produkcji linii modelowej Taunus po 43 latach rynkowej obecności, zastępując go zupełnie nowym modelem klasy średniej o nazwie Sierra[23].
Turcja
[edytuj | edytuj kod]Niezależnie od rynku europejskiego, siódma generacja Forda Granady była produkowana przez lokalną spółkę Ford-Otosan od 1984 do 1994 roku. Podczas trwającej 10 lat produkcji samochód przeszedł dwie restylizacje, które w obu przypadkach obejmowały pas przedni[24].
Silniki
[edytuj | edytuj kod]- L4 1,3 l Pinto
- L4 1,6 l Pinto
- L4 2,0 l Pinto
- V6 2,0 l Cologne
- V6 2,3 l Cologne
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ prospekt "Ford Taunus" 1939
- ↑ Die Ford Buckeltaunus Seite. (niem.).
- ↑ Ford Taunus 12M Coupé - Pierwsze auto na Księżycu. [dostęp 2020-04-11]. (pol.).
- ↑ Ford Taunus is First Produced. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).
- ↑ FORD TAUNUS P2 1957 - 1960 - MODEL HISTORY. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).
- ↑ THE BIRTH OF THE TAUNUS MARQUE. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).
- ↑ 1959 Ford Taunus 12M Kombi 1.5L. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).
- ↑ 1960 Ford Taunus 17M 1.5L. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).
- ↑ FORD TAUNUS (HISTORY AND BEST MODELS OF LEGENDARY MODEL). [dostęp 2020-04-11]. (ang.).
- ↑ Ford Taunus 12 M P4 1964, gieldaklasykow.pl, 16 listopada 2017 [dostęp 2024-09-27] [zarchiwizowane 2020-04-11] (pol.).
- ↑ 1962 Ford Taunus 12M. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).
- ↑ FORD TAUNUS (P5, 1964-1967). [dostęp 2020-04-11]. (niderl.).
- ↑ Ford Taunus 17M Super - klasyk, który tworzył historię. [dostęp 2020-04-11]. (pol.).
- ↑ Ford (Germany) P6. [dostęp 2020-04-11]. (pol.).
- ↑ FORD TAUNUS 15M COUPE 1969. [dostęp 2020-04-11]. (pol.).
- ↑ Ford Taunus 17M. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).
- ↑ 1968 Ford Taunus ( P7 ) coupé. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).
- ↑ a b Five cars you probably didn't know Hyundai built. [dostęp 2020-11-06]. (ang.).
- ↑ a b Historia Ford Taunus/Cortina 1970-1982. [dostęp 2020-04-11]. (pol.).
- ↑ Ford Taunus - ta sama nazwa, inna treść. [dostęp 2020-04-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-11)]. (pol.).
- ↑ Ford Taunus - Klasyk dla fana kantów. [dostęp 2020-04-11]. (pol.).
- ↑ Ford Taunus - Klasyk dla fana kantów. [dostęp 2020-04-11]. (ang.).
- ↑ Zombie - Ford Taunus TC II 2.0 R4 Pinto Ghia 1977. [dostęp 2020-04-11]. (pol.).
- ↑ Najdziwniejsze Taunusy TC. [dostęp 2020-04-11]. (pol.).