Ibis czarnopióry
| Threskiornis molucca[1] | |||
| (Cuvier, 1829) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
ibis czarnopióry | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
Ibis czarnopióry[5] (Threskiornis molucca) – gatunek dużego ptaka z rodziny ibisów (Threskiornithidae). Zamieszkuje Australię, Nową Gwineę, Wyspy Salomona, Małe Wyspy Sundajskie i Moluki. Nie jest zagrożony wyginięciem. W Australii ze względu na skłonności do żerowania w odpadach, jest potocznie nazywany ,,bin bird"[6].
Systematyka
[edytuj | edytuj kod]Gatunek ten po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1829 roku Georges Cuvier. Autor nadał mu nazwę Ibis molucca, a jako miejsce typowe wskazał Moluki[3][7]. Obecnie gatunek ten umieszczany jest w rodzaju Threskiornis[5][8]. Wyróżnia się dwa podgatunki[2][5][8]:
- T. m. molucca (Cuvier, 1829) – ibis czarnopióry
- T. m. pygmaeus Mayr, 1931 – ibis melanezyjski
Populacje z Australii i południa Nowej Gwinei wydzielano do podgatunku strictipennis, ale nie jest on obecnie uznawany[2].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała wynosi 63–76 cm; masa ciała 1400–2500 g (samica lżejsza); rozpiętość skrzydeł 110–125 cm[2]. Upierzenie całkowicie białe z wyjątkiem czarnych końcówek skrzydeł, które najlepiej widać u odpoczywających ptaków. Głowę pokrywa naga czarna skóra. Dziób czarny, zagięty, nogi długie i czarne[9].
Zasięg występowania
[edytuj | edytuj kod]Poszczególne podgatunki zamieszkują[2][8]:
- T. m. molucca – południowe Moluki (na południe od Seram), zachodnia i południowa Nowa Gwinea oraz Australia (z wyjątkiem pustynnego interioru), rzadko spotykany we wschodnich Małych Wyspach Sundajskich.
- T. m. pygmaeus – południowe Wyspy Salomona (Bellona i Rennell)[2].
Ekologia i zachowanie
[edytuj | edytuj kod]Środowiskiem życia ibisów czarnopiórych są płytkie słodkowodne mokradła, estuaria i tereny trawiaste oraz środowiska pochodzenia antropogenicznego, włącznie z miejskimi[9]. Skład pożywienia bardzo zmienny, zależny od środowiska występowania[2]. Ibisy czarnopióre zjadają ryby, płazy, owady wodne i lądowe, mięczaki, kraby, raki oraz odpadki[9]. W większości osiadłe, lecz podejmują nieregularnie nomadyczne wędrówki. Pora lęgowa różna w zależności od stanu wód. Gniazdują w koloniach liczących do 20 tys. par[2].
Status
[edytuj | edytuj kod]IUCN uznaje ibisa czarnopiórego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2022)[10].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Threskiornis molucca, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i Matheu, E., del Hoyo, J., Garcia, E.F.J. & Boesman, P.: Australian Ibis (Threskiornis moluccus). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2020. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-10)].
- ↑ a b c d e D. Lepage: Australian Ibis Threskiornis molucca. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2022-11-27]. (ang.).
- ↑ Threskiornis molucca, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b c Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Rodzina: Threskiornithidae Poche, 1904 – ibisy – Ibises (Wersja: 2019-10-12). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-02-23].
- ↑ s, The bin chicken: more than just trash talk - Particle 101 [online], Particle, 2 grudnia 2021 [dostęp 2024-06-21] (ang.).
- ↑ G. Cuvier, Règne Animal n. éd., wyd. 2, t. 1, Paryż 1829, s. 520 (fr.).
- ↑ a b c Frank Gill & David Donsker: Ibis, spoonbills, herons, hamerkop, shoebill, pelicans. IOC World Bird List (v9.2), 22 czerwca 2019. [dostęp 2019-07-10].
- ↑ a b c Southey, I.: White ibis. [w:] Miskelly, C.M. (red.) New Zealand Birds Online [on-line]. 2013. [dostęp 2019-07-10].
- ↑ Australian Ibis Threskiornis moluccus. BirdLife International. [dostęp 2022-11-27].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).