Jan Amor Tarnowski (zm. 1514)

Jan Amor Tarnowski (ur. zapewne przed 1460, zm. między 18 maja a 16 października 1514) – syn Jana Amora (Iuniora), brat przyrodni Jana Amora, hetmana wielkiego koronnego.

Życiorys

Odziedziczył dobra tarnowskie po ojcu, Szczebrzeszyn — po matce Zygmuncie z Goraja i Szczebrzeszyna. Dworzanin królewski poświadczony w 1474. Został mianowany w 1494 stolnikiem dworu królewskiego, a w 1497 lub wcześniej kasztelanem bieckim. W tymże roku brał udział w wyprawie mołdawskiej, na której zginął jego drugi brat — Aleksander. W 1501 został wojewodą ruskim, a w 1507 — sandomierskim.

Był sygnatariuszem unii piotrkowsko-mielnickiej 1501 roku^[1]. Sprzeciwiał się działaniom króla Aleksandra Jagiellończyka mającym ograniczyć rolę senatu. Podpisał konstytucję Nihil novi na sejmie w Radomiu w 1505 roku^[2]. Podpisał dyplom elekcji Zygmunta I Starego na króla Polski i wielkiego księcia litewskiego^[3] na sejmie w Piotrkowie 8 grudnia 1506 roku^[4].

Po śmierci został pochowany w kolegiacie tarnowskiej.

4. Jan Tarnowski
	2. Jan Amor Iunior Tarnowski
5. Elżbieta ze Szternberga
		1. Jan Amor Tarnowski (przed 1460-1514)
6. Prokop z Goraja Stojanic Szczebrzeszyna
	3. Zygmunta ze Szczebrzeszyna
7. ?

WłodzimierzW. Dworzaczek WłodzimierzW., Hetman Jan Tarnowski: z dziejów możnowładztwa małopolskiego, Warszawa: „Pax”, 1985, ISBN 83-211-0584-X, OCLC 830181937 .

↑ Akta unji Polski z Litwą, 1385-1791, wydali Stanisław Kutrzeba i Władysław Semkowicz, Kraków 1932, s. 136.
↑ Volumina Legum, t. I. Petersburg 1859, s. 140.
↑ Ludwik Finkel, Elekcya Zygmunta I. Sprawy dynastyi Jagiellońskiej i Unii Polsko-Litewskiej, Kraków 1910, s. 215.
↑ Corpus iuris Polonici. Sectionis 1, Privilegia, statuta, constitutiones, edicta, decreta, mandata regnum Polniae spectantia comprehendentis. Vol. 3, Annos 1506-1522 continentis, Kraków 1906, s. 10-11.