Przejdź do zawartości

Markus Eisenbichler

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Markus Eisenbichler
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 kwietnia 1991
Bad Reichenhall

Klub

TSV Siegsdorf

Wzrost

175 cm[1]

Debiut w PŚ

30 grudnia 2011 w Oberstdorfie (30. miejsce)

Pierwsze punkty w PŚ

30 grudnia 2011 w Oberstdorfie (30. miejsce)

Pierwsze podium w PŚ

11 grudnia 2016 w Lillehammer (3. miejsce)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

22 marca 2019 w Planicy

Rekord życiowy

248,0 m na Letalnicy w Planicy (25 marca 2017)[1][2]

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy
Igrzyska olimpijskie
brąz Pekin 2022 duża druż.
Mistrzostwa świata
złoto Lahti 2017 druż. miesz.
złoto Seefeld 2019 duża
złoto Seefeld 2019 duża druż.
złoto Seefeld 2019 druż. miesz.
złoto Oberstdorf 2021 druż. miesz.
złoto Oberstdorf 2021 duża druż.
brąz Lahti 2017 normalna
Mistrzostwa świata w lotach
srebro Planica 2020 drużynowo
srebro Vikersund 2022 drużynowo
brąz Planica 2020 indywidualnie
Inne nagrody
Puchar Świata
2. miejsce
2020/2021
Puchar Świata w lotach
srebro 2. miejsce
2018/2019
brąz 3. miejsce
2020/2021
Turniej Czterech Skoczni
srebro 2. miejsce
2018/2019
Letni Puchar Kontynentalny
złoto 1. miejsce
2016
FIS Cup
srebro 2. miejsce
2012/2013
Multimedia w Wikimedia Commons

Markus Eisenbichler (ur. 3 kwietnia 1991 w Bad Reichenhall[1]) − niemiecki skoczek narciarski, zawodnik klubu TSV Siegsdorf. Drużynowy brązowy medalista Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2022. Indywidualny mistrz świata z dużej skoczni z 2019 oraz brązowy medalista ze skoczni normalnej z 2017, mistrz świata w drużynie mieszanej z 2017, 2019 i 2021 oraz w drużynie męskiej z 2019 i 2021. Indywidualny brązowy medalista mistrzostw świata w lotach z 2020, srebrny medalista drużynowy z 2020 i 2022. Drugi zawodnik klasyfikacji generalnej Pucharu Świata 2020/2021.

Przebieg kariery

[edytuj | edytuj kod]

Do 2012

[edytuj | edytuj kod]

Skoki narciarskie zaczął uprawiać w wieku 7 lat, za namową swojego kolegi[3]. Wielokrotnie startował w lokalnych zawodach dziecięcych w obsadzie międzynarodowej rozgrywanych głównie w Niemczech. W rywalizacji juniorskiej nie odniósł jednak większych sukcesów i nigdy nie wystartował w mistrzostwach świata juniorów[4].

W oficjalnych zawodach międzynarodowych rozgrywanych pod egidą FIS zadebiutował w czerwcu 2006 – w Bischofshofen w konkursie FIS Cup zajął 27. lokatę spośród 29 sklasyfikowanych zawodników[4][5]. W sezonie 2008/2009 rozpoczął starty w Pucharze Kontynentalnym. Pierwsze punkty zdobył w grudniu 2008 w Engelbergu, zajmując 20. pozycję[6]. 2 lutego 2010 w Klingenthal zadebiutował w kwalifikacjach do zawodów Pucharu Świata, nie uzyskał jednak awansu do konkursu głównego[7]. W lutym 2011 w Zakopanem po raz pierwszy stanął na podium konkursu Pucharu Kontynentalnego, zajmując drugie miejsce[8].

W sierpniu 2011 po raz pierwszy wystartował w Letnim Grand Prix. W zawodach w Ałmaty zajął 19. miejsce. 30 grudnia 2011 w swoim debiucie w konkursie głównym tego cyklu, Eisenbichler zdobył punkt Pucharu Świata. W rozgrywanym systemem KO konkursie 60. Turnieju Czterech Skoczni w Oberstdorfie po skoku na 111 m uzyskał 43. notę pierwszej serii, ale wyeliminował w bezpośrednim pojedynku Martina Schmitta, dzięki czemu wystartował również w serii drugiej. W sezonie zimowym 2011/2012 dwukrotnie stawał też na podium zawodów Pucharu Kontynentalnego[9].

Lata 2012–2014

[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec sierpnia 2012, podczas skoku treningowego na Schattenbergschanze w Oberstdorfie, tuż po wybiciu z progu, w wyniku zbyt agresywnego wychylenia sylwetki i otrzymania silnego podmuchu wiatru, stracił panowanie nad lotem, wykonał salto w powietrzu i upadł, uderzając plecami w zeskok[10]. W wyniku tego zdarzenia doznał złamania trzeciego kręgu piersiowego, uszkodzenia czterech kolejnych kręgów i czasowo stracił czucie w dolnych partiach ciała, spędzając około miesiąca leżąc. Mimo tak poważnych obrażeń stosunkowo szybko powrócił do zdrowia i wznowił treningi[11], a już w połowie stycznia 2013 powrócił do rywalizacji w zawodach międzynarodowych pod egidą FIS, zajmując 19. pozycję w zawodach Pucharu Kontynentalnego w Bischofshofen[12].

W sezonie 2013/2014, początkowo startował głównie w Pucharze Kontynentalnym. W styczniu 2014 w Sapporo odniósł w tym cyklu dwa zwycięstwa i znalazł się w składzie na konkursy Pucharu Świata rozgrywane tydzień później na tej samej skoczni. W zawodach tych dwukrotnie zajął 8. miejsce. W dalszej części sezonu jeszcze kilkukrotnie zdobył punkty PŚ, a w PK raz zajął miejsce na podium. Wystartował w Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2014, które ukończył na 38. miejscu[13].

Sezon 2014/2015

[edytuj | edytuj kod]

W Letnim Grand Prix 2014 najwyżej klasyfikowany był na 12. miejscu w zawodach w Hakubie, zaś w Letnim Pucharze Kontynentalnym dwukrotnie zajmował miejsca na podium[14]. W sezonie zimowym 2014/2015 regularnie występował w Pucharze Świata, najczęściej zajmując lokaty w drugiej dziesiątce. Najwyżej sklasyfikowany indywidualnie był na 6. pozycji, którą zajął dwukrotnie: w grudniu 2014 w Engelbergu i w styczniu 2015 w Zakopanem. W lutym wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015, gdzie zajął 10. miejsce indywidualnie na skoczni dużej oraz 5. w drużynie męskiej[14]. Sezon 2014/2015 Pucharu Świata zakończył na 15. pozycji w klasyfikacji generalnej z 529 punktami[15].

Sezon 2015/2016

[edytuj | edytuj kod]

W Letnim Grand Prix 2015 najwyżej znalazł się na 15. miejscu, w sierpniowym konkursie w Wiśle. W sezonie zimowym 2015/2016 początkowo startował głównie w Pucharze Kontynentalnym. Po tym, jak na przełomie stycznia i lutego 2016 zwyciężył w konkursie tego cyklu w Bischofshofen i zajął 2. miejsce w Planicy, znalazł się w niemieckiej kadrze na zawody Pucharu Świata. Tu najwyżej klasyfikowany był na 15. miejscu, w lutowych zawodach w Vikersund, poza tym najczęściej zajmując miejsca w trzeciej dziesiątce. W marcu 2016 w Czajkowskim jeszcze raz zwyciężył w konkursie Pucharu Kontynentalnego[16].

Sezon 2016/2017

[edytuj | edytuj kod]

W ramach Letniego Pucharu Kontynentalnego 2016 zwyciężył w pięciu konkursach[17], dzięki czemu zajął 1. miejsce w klasyfikacji generalnej tego cyklu[4]. W Letnim Grand Prix 2016 najwyżej klasyfikowany był na 5. miejscu, w październikowych zawodach w Klingenthal[17].

W sezonie zimowym 2016/2017 Eisenbichler powrócił do regularnych występów w Pucharze Świata. Rozpoczął go od 7. lokaty w Ruce, a w kolejnych startach zajmował głównie miejsca w pierwszej dziesiątce. 11 grudnia 2016 po raz pierwszy w karierze stanął na podium konkursu indywidualnego Pucharu Świata, zawody w Lillehammer kończąc na 3. miejscu. W styczniu 2017 najwyżej sklasyfikowany był na 4. pozycji, w zawodach w Garmisch-Partenkirchen w ramach 65. Turnieju Czterech Skoczni oraz w Zakopanem, a w lutym na 6. miejscu, w konkursie w Sapporo[17].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2017. Zdobył tam brązowy medal w zawodach indywidualnych na skoczni normalnej, a także, wraz z Cariną Vogt, Svenją Würth i Andreasem Wellingerem, złoty w konkursie drużyn mieszanych. Na skoczni dużej indywidualnie był 13., a w drużynie męskiej 4. W marcowych zawodach Pucharu Świata jeszcze dwukrotnie stanął na podium: w ramach Raw Air 2017 zajął 3. miejsce w Oslo, na tej samej pozycji ukończył również pierwszy konkurs w Planicy[17]. Sezon 2016/2017 Pucharu Świata zakończył na 8. miejscu w klasyfikacji generalnej z 807 punktami[15].

Sezon 2017/2018

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2017/2018 Pucharu Świata zajmował naprzemiennie miejsca w pierwszej i drugiej dziesiątce. Raz stanął na podium konkursu indywidualnego – 4 marca 2018 w Lahti zajął 2. pozycję[18]. Sezon zakończył na 10. lokacie w klasyfikacji generalnej z 597 punktami[15]. W styczniu 2018 wystartował w Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2018, gdzie zajął 11. miejsce indywidualnie i 4. w drużynie. W lutym znalazł się w reprezentacji Niemiec na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2018. Wystąpił tylko w konkursach indywidualnych, zajmując 8. miejsce na skoczni normalnej i 14. na dużej[18].

Sezon 2018/2019

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2018/2019 Pucharu Świata najczęściej kończył zawody w pierwszej dziesiątce. W ramach 67. Turnieju Czterech Skoczni zajął 2. miejsce w Oberstdorfie oraz Garmisch-Partenkirchen, a następnie był 13. w Innsbrucku i 5. w Bischofshofen[19]. Pozwoliło mu to zająć 2. pozycję w klasyfikacji generalnej turnieju[15]. W lutym 2019 dwukrotnie stanął na podium zawodów lotów narciarskich w Oberstdorfie, zajmując 3. i 2. lokatę, był również 2. w drugim konkursie w Willingen[19].

Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019. Zdobył na nich złoty medal w zawodach indywidualnych na skoczni dużej, jak również w drużynie męskiej (wraz z Karlem Geigerem, Richardem Freitagiem i Stephanem Leyhe) oraz zespole mieszanym (wraz z Kathariną Althaus, Juliane Seyfarth i Geigerem). Indywidualnie na skoczni normalnej zajął 7. miejsce. 22 marca 2019 w Planicy odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo w konkursie indywidualnym Pucharu Świata. Dwa dni później w kończących sezon zawodach zajął 3. pozycję[19]. W klasyfikacji generalnej Puchar Świata 2018/2019 zakończył na 7. lokacie z 937 punktami, z kolei w Pucharze Świata w lotach narciarskich 2018/2019 znalazł się na 2. miejscu z 371 punktami[15].

Sezon 2019/2020

[edytuj | edytuj kod]

W Letnim Grand Prix 2019 najwyżej klasyfikowany był na 4. miejscu, w lipcowych zawodach w Wiśle. W Pucharze Świata 2019/2020 osiągał wyniki gorsze niż w trzech poprzednich sezonach, zajmując głównie miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. Raz stanął na podium – w ramach Raw Air 2020 był 2. w Lillehammer[20]. Sezon zakończył na 23. pozycji w klasyfikacji generalnej z 304 punktami[15].

Sezon 2020/2021

[edytuj | edytuj kod]

Zwyciężył w dwóch pierwszych konkursach indywidualnych sezonu 2020/2021 Pucharu Świata w Wiśle i Ruce, a w kolejnych zawodach w Ruce zajął 2. miejsce. Zajmował pozycję lidera cyklu[21], którą stracił po kolejnym konkursie, rozgrywanym w Niżnym Tagile, na rzecz Halvora Egnera Graneruda. Zawody te zakończył na 28. lokacie po krótkim skoku w drugiej serii oddanym w trudnych warunkach[22]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020. Indywidualnie zdobył na nich brązowy medal, a w drużynie, wraz z Constantinem Schmidem, Piusem Paschke i Karlem Geigerem – srebrny[21].

W dalszej części sezonu regularnie zajmował miejsca w pierwszej dziesiątce indywidualnych zawodów Pucharu Świata. W grudniu 2020 raz stanął na podium – był 2. w drugim konkursie w Engelbergu. W styczniu 2021 był 2. w Zakopanem i 3. w drugim konkursie w Willingen, zaś w lutym był 3. w drugim konkursie w Klingenthal[21].

Wystartował na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021. Indywidualnie zarówno na skoczni normalnej, jak i dużej zajął 17. miejsce, zaś w konkursach drużynowych zdobył złote medale: w zespole mieszanym wraz z Kathariną Althaus, Anną Rupprecht i Karlem Geigerem, a w drużynie męskiej z Piusem Paschke, Severinem Freundem i Geigerem. W marcowych zawodach Pucharu Świata w Planicy zajął między innymi 2. i 3. pozycję indywidualnie[21]. Sezon zakończył na 2. miejscu w klasyfikacji generalnej z 1190 punktami, o 382 za Halvorem Egnerem Granerudem. Zajął również 3. pozycję w Pucharze Świata w lotach narciarskich 2020/2021[15].

Sezon 2021/2022

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2021/2022 Pucharu Świata zajmował głównie miejsca w pierwszej dziesiątce. W listopadzie 2021 dwukrotnie ukończył zawody w Ruce na 2. pozycji. W grudniowych konkursach cyklu najwyżej klasyfikowany był na 4. lokacie. W ramach 70. Turniej Czterech Skoczni zajął 2. miejsce w Garmisch-Partenkirchen, a w styczniu 2022 jeszcze dwukrotnie stanął na podium zawodów indywidualnych Pucharu Świata – w obu konkursach w Titisee-Neustadt zajął 3. pozycję. Wystąpił na Igrzyskach Olimpijskich 2022. Indywidualnie zajął 31. miejsce na skoczni normalnej oraz 5. na dużej, a w drużynie męskiej, wraz z Constantinem Schmidem, Stephanem Leyhe i Karlem Geigerem, zdobył brązowy medal[23].

W ramach Raw Air 2022 zajął 2. miejsce w pierwszym konkursie w Oslo. Wystartował na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022, na których indywidualnie zajął 18. lokatę, a w drużynie, wraz z Severinem Freundem, Andreasem Wellingerem i Karlem Geigerem, zdobył srebrny medal[23]. Sezon 2021/2022 Pucharu Świata ukończył na 6. pozycji w klasyfikacji generalnej z 950 punktami[15].

Sezon 2022/2023

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 2022/2023 Pucharu Świata najczęściej zajmował lokaty w pierwszej i drugiej dziesiątce. Raz stanął na podium indywidualnego konkursu cyklu – 22 stycznia 2023 w Sapporo zajął 3. miejsce[24]. W klasyfikacji generalnej sezon ukończył na 15. pozycji z 607 punktami[15]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023. Indywidualnie był 13. na skoczni normalnej i 5. na dużej, w drużynie męskiej również zajął 5. pozycję[24].

Sezon 2023/2024

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie zimowym 2023/2024 ani razu nie wystąpił w Pucharze Świata. W początkowych konkursach Pucharu Kontynentalnego 2023/2024 najwyżej klasyfikowany był na 14. miejscu i na początku stycznia 2024 wycofał się ze startów. Do cyklu powrócił pod koniec lutego i w pozostałej części sezonu pięciokrotnie stanął na podium, w tym dwa razy na jego najwyższym stopniu[25].

Igrzyska olimpijskie

[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie

[edytuj | edytuj kod]
2018 Korea Południowa Pjongczang – 8. miejsce (K-98), 14. miejsce (K-125)
2022 Pekin/Zhangjiakou – 31. miejsce (K-95), 5. miejsce (K-125)

Drużynowo

[edytuj | edytuj kod]
2022 Pekin/Zhangjiakou – brązowy medal[a]

Starty M. Eisenbichlera na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
8. 10 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Alpensia Jumping Park K-98 HS-109 indywid. 106,0 m 106,5 m 240,2 pkt 19,1 pkt Andreas Wellinger
14. 17 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Alpensia Jumping Park K-125 HS-142 indywid. 130,0 m 130,5 m 255,4 pkt 30,3 pkt Kamil Stoch
31. 6 lutego 2022 Zhangjiakou Snow Ruyi K-95 HS-106 indywid. 92,0 m – 118,4 pkt 156,6 pkt Ryōyū Kobayashi
5. 12 lutego 2022 Zhangjiakou Snow Ruyi K-125 HS-140 indywid. 137,5 m 139,5 m 275,7 pkt 20,4 pkt Marius Lindvik
3. 14 lutego 2022 Zhangjiakou Snow Ruyi K-125 HS-140 druż.[a] 136,0 m 139,5 m 922,9 pkt (256,9 pkt) 19,8 pkt Austria

Mistrzostwa świata

[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie

[edytuj | edytuj kod]
2015 Szwecja Falun – 10. miejsce (K-120)
2017 Finlandia Lahti – brązowy medal (K-90), 13. miejsce (K-116)
2019 Austria Seefeld/Innsbruck – złoty medal (K-120), 7. miejsce (K-99)
2021 Niemcy Oberstdorf – 17. miejsce (K-95), 17. miejsce (K-120)
2023 Słowenia Planica – 13. miejsce (K-95), 5. miejsce (K-125)

Drużynowo

[edytuj | edytuj kod]
2015 Szwecja Falun – 5. miejsce (K-120)[b]
2017 Finlandia Lahti – złoty medal (drużyna mieszana/K-90)[c], 4. miejsce (K-116)[d]
2019 Austria Seefeld/Innsbruck – złoty medal (K-120)[e], złoty medal (drużyna mieszana/K-99)[f]
2021 Niemcy Oberstdorf – złoty medal (K-120)[g], złoty medal (drużyna mieszana/K-95)[h]
2023 Słowenia Planica – 5. miejsce (K-125)[i]

Starty M. Eisenbichlera na mistrzostwach świata – szczegółowo

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
10. 26 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-120 HS-134 indywid. 122,5 m 127,5 m 227,9 pkt 40,8 pkt Severin Freund
5. 28 lutego 2015 Szwecja Falun Lugnet K-120 HS-134 druż.[b] 120,5 m 119,5 m 809,2 pkt (193,7 pkt) 63,4 pkt Norwegia
3.brąz 25 lutego 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 HS-100 indywid. 95,0 m 100,5 m 263,6 pkt 7,2 pkt Stefan Kraft
1.złoto 26 lutego 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-90 HS-100 druż. miesz.[c] 95,5 m 99,5 m 1035,5 pkt (264,0 pkt) –
13. 2 marca 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 indywid. 125,5 m 123,5 m 258,0 pkt 21,3 pkt Stefan Kraft
4. 4 marca 2017 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 druż.[d] 130,5 m 130,5 m 1052,9 pkt (281,1 pkt) 51,3 pkt Polska
1.złoto 23 lutego 2019 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 indywid. 131,5 m 135,5 m 279,4 pkt –
1.złoto 24 lutego 2019 Austria Innsbruck Bergisel K-120 HS-130 druż.[e] 128,0 m 128,5 m 987,5 pkt (259,3 pkt) –
7. 1 marca 2019 Austria Seefeld Toni-Seelos-Olympiaschanze K-99 HS-109 indywid. 91,0 m 102,5 m 210,5 pkt 7,8 pkt Dawid Kubacki
1.złoto 2 marca 2019 Austria Seefeld Toni-Seelos-Olympiaschanze K-99 HS-109 druż. miesz.[f] 104,5 m 107,0 m 1012,2 pkt (256,6 pkt) –
17. 27 lutego 2021 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-95 HS-106 indywid. 98,5 m 95,5 m 241,1 pkt 27,7 pkt Piotr Żyła
1.złoto 28 lutego 2021 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-95 HS-106 druż. miesz.[h] 100,0 m 98,5 m 1000,8 pkt (250,5 pkt) –
17. 5 marca 2021 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 indywid. 122,5 m 134,0 m[j] 231,8 pkt 44,7 pkt Stefan Kraft
1.złoto 6 marca 2021 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 druż.[g] 135,0 m 138,5 m 1046,6 pkt (270,6 pkt) –
13. 25 lutego 2023 Słowenia Planica Srednja skakalnica K-95 HS-102 indywid. 100,0 m 98,0 m 243,0 pkt 18,8 pkt Piotr Żyła
5. 3 marca 2023 Słowenia Planica Bloudkova velikanka K-125 HS-138 indywid. 131,0 m 136,0 m 271,4 pkt 16,1 pkt Timi Zajc
5. 4 marca 2023 Słowenia Planica Bloudkova velikanka K-125 HS-138 druż.[i] 137,0 m 130,5 m 1127,7 pkt (269,9 pkt) 276,2 pkt Słowenia

Mistrzostwa świata w lotach

[edytuj | edytuj kod]

Indywidualnie

[edytuj | edytuj kod]
2014 Czechy Harrachov – 38. miejsce
2018 Niemcy Oberstdorf – 11. miejsce
2020 Słowenia Planica – brązowy medal
2022 Norwegia Vikersund – 18. miejsce

Drużynowo

[edytuj | edytuj kod]
2018 Niemcy Oberstdorf – 4. miejsce[k]
2020 Słowenia Planica – srebrny medal[l]
2022 Norwegia Vikersund – srebrny medal[m]

Starty M. Eisenbichlera na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Konkurs Skok 1 Skok 2 Skok 3 Skok 4 Nota Strata Zwycięzca
38. 14–15 marca 2014 Czechy Harrachov Čerťák K-185 HS-205 indywid. 160,5 m – –[n] –[n] 132,1 pkt 258,9 pkt Severin Freund
11. 19–20 stycznia 2018 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-200 HS-235 indywid. 197,5 m 205,5 m 203,0 m –[n] 560,1 pkt 91,8 pkt Daniel-André Tande
4. 21 stycznia 2018 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-200 HS-235 druż.[k] 200,0 m 210,5 m 1581,2 pkt (379,4 pkt) 80,8 pkt Norwegia
3.brąz 11–12 grudnia 2020 Słowenia Planica Letalnica K-200 HS-240 indywid. 220,0 m 247,0 m 234,5 m 230,0 m 859,3 pkt 17,9 pkt Karl Geiger
2.srebro 13 grudnia 2020 Słowenia Planica Letalnica K-200 HS-240 druż.[l] 230,0 m 236,5 m 1708,5 pkt (453,9 pkt) 19,2 pkt Norwegia
18. 11–12 marca 2022 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-200 HS-240 indywid. 185,0 m 204,5 m 213,5 m 206,0 m 710,0 pkt 144,2 pkt Marius Lindvik
2.srebro 13 marca 2022 Norwegia Vikersund Vikersundbakken K-200 HS-240 druż.[m] 211,5 m 213,0 m 1583,5 pkt (378,3 pkt) 128,0 pkt Słowenia

Puchar Świata

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce[4]
2011/2012 71.
2013/2014 44.
2014/2015 15.
2015/2016 39.
2016/2017 8.
2017/2018 10.
2018/2019 7.
2019/2020 23.
2020/2021 2.
2021/2022 6.
2022/2023 15.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Przypisy
1. 22 marca 2019 Słowenia Planica Letalnica K-200 HS-240 238,5 m 233,0 m 445,0 pkt * P7 2019, Loty 2018/2019
2. 22 listopada 2020 Polska Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 137,5 m 134,0 m 267,6 pkt –
3. 28 listopada 2020 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 146,0 m 141,0 m 313,4 pkt –

Miejsca na podium

[edytuj | edytuj kod]
Sezon PŚ 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce Razem
2009/2010 – – – –
2011/2012 – – – –
2013/2014 – – – –
2014/2015 – – – –
2015/2016 – – – –
2016/2017 – – 3 3
2017/2018 – 1 – 1
2018/2019 1 4 2 7
2019/2020 – 1 – 1
2020/2021 2 4 3 9
2021/2022 – 2 4 6
2022/2023 – – 1 1
Suma 3 12 13 28

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 11 grudnia 2016 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 128,5 m 135,0 m 286,2 pkt 3. 3,7 pkt Kamil Stoch
2. 12 marca 2017 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 125,5 m 128,5 m 244,1 pkt 3. 23,4 pkt Stefan Kraft
3. 24 marca 2017 Słowenia Planica Letalnica K-200 HS-225 243,5 m 236,0 m 461,8 pkt 3. 28,4 pkt Stefan Kraft
4. 4 marca 2018 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 124,5 m 129,5 m 286,0 pkt 2. 28,2 pkt Kamil Stoch
5. 30 grudnia 2018 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-120 HS-137 133,0 m 129,0 m 281,9 pkt 2. 0,4 pkt Ryōyū Kobayashi
6. 1 stycznia 2019 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-125 HS-142 138,0 m 135,0 m 264,7 pkt 2. 1,9 pkt Ryōyū Kobayashi
7. 1 lutego 2019 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-200 HS-235 224,5 m 222,5 m 423,3 pkt 3. 6,8 pkt Timi Zajc
8. 2 lutego 2019 Niemcy Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-200 HS-235 219,5 m 237,5 m 426,5 pkt 2. 0,5 pkt Ryōyū Kobayashi
9. 17 lutego 2019 Niemcy Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-145 140,0 m 141,5 m 252,8 pkt 2. 21,6 pkt Ryōyū Kobayashi
10. 22 marca 2019 Słowenia Planica Letalnica K-200 HS-240 238,5 m 233,0 m 445,0 pkt 1. –
11. 24 marca 2019 Słowenia Planica Letalnica K-200 HS-240 227,0 m 235,0 m 442,5 pkt 3. 22,4 pkt Ryōyū Kobayashi
12. 9 marca 2020 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-140 138,0 m 120,5 m 278,6 pkt 2. 0,4 pkt Peter Prevc
13. 22 listopada 2020 Polska Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 137,5 m 134,0 m 267,6 pkt 1. –
14. 28 listopada 2020 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 146,0 m 141,0 m 313,4 pkt 1. –
15. 29 listopada 2020 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 141,0 m 131,0 m 272,1 pkt 2. 9,9 pkt Halvor Egner Granerud
16. 20 grudnia 2020 Szwajcaria Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-125 HS-140 134,0 m 137,5 m 303,7 pkt 2. 1,7 pkt Halvor Egner Granerud
17. 24 stycznia 2021 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 129,5 m 128,5 m 264,2 pkt 2. 1,7 pkt Robert Johansson
18. 31 stycznia 2021 Niemcy Willingen Mühlenkopfschanze K-130 HS-147 143,0 m – 132,9 pkt 3. 21,4 pkt Halvor Egner Granerud
19. 7 lutego 2021 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 138,0 m 141,5 m 285,7 pkt 3. 2,8 pkt Halvor Egner Granerud
20. 25 marca 2021 Słowenia Planica Letalnica K-200 HS-240 232,5 m 238,5 m 445,1 pkt 2. 7,4 pkt Ryōyū Kobayashi
21. 28 marca 2021 Słowenia Planica Letalnica K-200 HS-240 221,0 m 230,0 m 447,9 pkt 3. 11,4 pkt Karl Geiger
22. 27 listopada 2021 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 136,5 m 132,0 m 304,4 pkt 3. 20,1 pkt Ryōyū Kobayashi
23. 28 listopada 2021 Finlandia Ruka Rukatunturi K-120 HS-142 145,0 m 135,5 m 305,2 pkt 3. 6,7 pkt Anže Lanišek
24. 1 stycznia 2022 Niemcy Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-125 HS-142 141,0 m 143,5 m 291,0 pkt 2. 0,2 pkt Ryōyū Kobayashi
25. 22 stycznia 2022 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 132,5 m 132,0 m 273,9 pkt 3. 14,4 pkt Karl Geiger
26. 23 stycznia 2022 Niemcy Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-125 HS-142 135,0 m 134,5 m 275,3 pkt 3. 7,4 pkt Karl Geiger
27. 5 marca 2022 Norwegia Oslo Holmenkollbakken K-120 HS-134 130,0 m 130,0 m 268,8 pkt 2. 1,6 pkt Marius Lindvik
28. 22 stycznia 2023 Japonia Sapporo Ōkurayama K-123 HS-137 140,5 m 139,5 m 256,9 pkt 3. 24,0 pkt Ryōyū Kobayashi

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło[26][4]
Sezon 2009/2010
Ruka HS142 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Bad Mitterndorf HS200 Bad Mitterndorf HS200 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Oberstdorf HS213 Klingenthal HS140 Willingen HS145 Lahti HS130 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Oslo HS134 punkty
- - - - - - - - - - - - - - - - - q - - - - - 0
Sezon 2011/2012
Ruka HS142 Lillehammer HS100 Lillehammer HS138 Harrachov HS142 Harrachov HS142 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Bad Mitterndorf HS200 Bad Mitterndorf HS200 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Predazzo HS134 Predazzo HS134 Willingen HS145 Oberstdorf HS213 Lahti HS97 Trondheim HS140 Oslo HS134 Planica HS215 Planica HS215 punkty
- - - - - - - 30 q - - 48 50 - - - - - - - - - - - - - 1
Sezon 2013/2014
Klingenthal HS140 Ruka HS142 Lillehammer HS100 Lillehammer HS138 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Bad Mitterndorf HS200 Bad Mitterndorf HS200 Wisła HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Willingen HS145 Willingen HS145 Falun HS134 Lahti HS130 Lahti HS130 Kuopio HS127 Trondheim HS140 Oslo HS134 Planica HS139 Planica HS139 punkty
- - - - - - - - q 45 - - - - - - 8 8 11 35 - - - - q 29 q 22 99
Sezon 2014/2015
Klingenthal HS140 Ruka HS142 Ruka HS142 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Bad Mitterndorf HS225 Wisła HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Willingen HS145 Willingen HS145 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Lahti HS130 Kuopio HS100 Trondheim HS140 Oslo HS134 Oslo HS134 Planica HS225 Planica HS225 punkty
8 12 11 40 8 14 21 8 6 44 q q 32 9 6 14 31 13 12 13 12 15 13 8 19 15 q 7 24 31 22 529
Sezon 2015/2016
Klingenthal HS140 Lillehammer HS100 Lillehammer HS100 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Willingen HS145 Zakopane HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Trondheim HS140 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Vikersund HS225 Lahti HS130 Lahti HS100 Kuopio HS127 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Wisła HS134 Titisee-Neustadt HS142 Planica HS225 Planica HS225 Planica HS225 punkty
- - - - - - - 41 q - - - - - - - 21 32 15 26 18 30 31 21 - - 28 28 - 61
Sezon 2016/2017
Ruka HS142 Ruka HS142 Klingenthal HS140 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Wisła HS134 Wisła HS134 Zakopane HS134 Willingen HS145 Oberstdorf HS225 Oberstdorf HS225 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Pjongczang HS140 Pjongczang HS109 Oslo HS134 Trondheim HS140 Vikersund HS225 Planica HS225 Planica HS225 punkty
7 15 6 7 3 7 5 6 4 29 13 11 22 4 18 8 22 6 9 - - 3 4 38 3 4 807
Sezon 2017/2018
Wisła HS134 Ruka HS142 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Titisee-Neustadt HS142 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS140 Bad Mitterndorf HS235 Zakopane HS140 Willingen HS145 Willingen HS145 Lahti HS130 Oslo HS134 Lillehammer HS140 Trondheim HS140 Vikersund HS240 Planica HS240 Planica HS240 punkty
15 5 14 4 20 12 5 9 14 8 10 10 33 12 6 2 32 16 10 7 14 12 597
Sezon 2018/2019
Wisła HS134 Ruka HS142 Ruka HS142 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS142 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS142 Predazzo HS135 Predazzo HS135 Zakopane HS140 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Oberstdorf HS235 Oberstdorf HS235 Oberstdorf HS235 Lahti HS130 Willingen HS145 Willingen HS145 Oslo HS134 Lillehammer HS140 Trondheim HS138 Vikersund HS240 Planica HS240 Planica HS240 punkty
15 15 25 32 10 48 6 2 2 13 5 q 6 26 10 16 3 2 10 - 36 2 10 15 9 5 1 3 937
Sezon 2019/2020
Wisła HS134 Ruka HS142 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Klingenthal HS140 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS142 Innsbruck HS130 Bischofshofen HS142 Predazzo HS104 Predazzo HS104 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Zakopane HS140 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Willingen HS145 Bad Mitterndorf HS235 Bad Mitterndorf HS235 Râșnov HS97 Râșnov HS97 Lahti HS130 Lahti HS130 Lillehammer HS140 Lillehammer HS140 punkty
50 23 31 36 15 23 41 11 10 27 14 - - - - 12 26 34 26 28 16 11 14 17 17 2 44 304
Sezon 2020/2021
Wisła HS134 Ruka HS142 Ruka HS142 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS142 Innsbruck HS128 Bischofshofen HS142 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Zakopane HS140 Lahti HS130 Willingen HS147 Willingen HS147 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 Zakopane HS140 Zakopane HS140 Râșnov HS97 Planica HS240 Planica HS240 Planica HS240 punkty
1 1 2 28 4 4 2 5 7 6 35 4 4 8 2 8 3 9 3 14 12 30 2 8 3 1190
Sezon 2021/2022
Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Ruka HS142 Ruka HS142 Wisła HS134 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS142 Bischofshofen HS142 Bischofshofen HS142 Bischofshofen HS142 Zakopane HS140 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Willingen HS147 Willingen HS147 Lahti HS130 Lahti HS130 Lillehammer HS140 Oslo HS134 Oslo HS134 Oberstdorf HS235 Oberstdorf HS235 Planica HS240 Planica HS240 punkty
6 8 3 3 5 4 40 27 35 7 2 8 8 30 10 3 3 29 11 4 8 6 2 4 14 9 34 24 950
Sezon 2022/2023
Wisła HS134 Wisła HS134 Ruka HS142 Ruka HS142 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Oberstdorf HS137 Garmisch-Partenkirchen HS142 Innsbruck HS128 Bischofshofen HS142 Zakopane HS140 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Bad Mitterndorf HS235 Bad Mitterndorf HS235 Willingen HS147 Willingen HS147 Lake Placid HS128 Lake Placid HS128 Râșnov HS97 Oslo HS134 Oslo HS134 Lillehammer HS140 Lillehammer HS140 Vikersund HS240 Vikersund HS240 Lahti HS130 Planica HS240 Planica HS240 punkty
13 20 16 10 21 9 27 30 33 32 22 31 6 23 31 3 8 15 17 9 10 14 4 36 9 14 4 15 14 13 17 11 607
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata

[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło[26][4]
Sezon
2014/2015 		Klingenthal HS140 Zakopane HS134 Willingen HS145 Lahti HS130 Planica HS225
1 - 2 2 6
Sezon
2015/2016 		Klingenthal HS140 Willingen HS145 Zakopane HS134 Oslo HS134 Kuopio HS127 Planica HS225
- - - - - 5
Sezon
2016/2017 		Klingenthal HS140 Zakopane HS134 Willingen HS145 Oslo HS134 Vikersund HS225 Planica HS225
2 1 3 2 5 2
Sezon
2017/2018 		Wisła HS134 Ruka HS142 Titisee-Neustadt HS142 Zakopane HS140 Lahti HS130 Oslo HS134 Vikersund HS240 Planica HS240
4 2 3 2 1 4 4 2
Sezon
2018/2019 		Wisła HS134 Zakopane HS140 Lahti HS130 Willingen HS145 Oslo HS134 Vikersund HS240 Planica HS240
2 1 - 2 5 2 2
Sezon
2019/2020 		Wisła HS134 Klingenthal HS140 Zakopane HS140 Lahti HS130 Oslo HS134
5 6 1 - -
Sezon
2020/2021 		Wisła HS134 Zakopane HS140 Lahti HS130 Râșnov HS97 (mikst) Planica HS240
2 6 3 - 1
Sezon
2021/2022 		Wisła HS134 Bischofshofen HS142 Zakopane HS140 Willingen HS147 (mikst) Lahti HS130 Oslo HS134 (mikst) Planica HS240
2 6 2 4 3 5 5
Sezon
2022/2023 		Titisee-Neustadt HS142 (mikst) Zakopane HS140 Willingen HS147 (mikst) Lake Placid HS128 (duety) Râșnov HS97 (duety) Lahti HS130 Planica HS240
- 3 - - - 5 5
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

(Duety: 1 2 3 4-12 poniżej 12)
 -  – zawodnik nie wystartował

Puchar Świata w lotach

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce[4]
2014/2015 14.
2015/2016 25.
2016/2017 7.
2017/2018 10.
2018/2019 2.
2019/2020 24.
2020/2021 3.
2021/2022 16.
2022/2023 11.

Turniej Czterech Skoczni

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce[4]
2011/2012 54.
2013/2014 59.
2014/2015 50.
2015/2016 63.
2016/2017 7.
2017/2018 7.
2018/2019 2.
2019/2020 15.
2020/2021 16.
2021/2022 5.
2022/2023 32.

Raw Air

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce[4]
2017 16.
2018 9.
2019 4.
2020 31.
2022 5.
2023 15.

Willingen Six

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce[4]
2018 8.
2019 25.
2020 22.
2021 3.

Planica 7

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce[4]
2018 6.
2019 2.
2021 3.
2022 19.
2023 19.

Letnie Grand Prix

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce[4]
2011 69.
2013 55.
2014 38.
2015 50.
2016 41.
2017 54.
2018 47.
2019 29.
2021 25.
2024 48.

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP

[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu LGP 2024

Źródło[26][4]
2011
Wisła HS134 Szczyrk HS106 Zakopane HS134 Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Ałmaty HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
- - - - - - - - 19 - - 12
2013
Hinterzarten HS108 Wisła HS134 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Niżny Tagił HS134 Niżny Tagił HS134 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Klingenthal HS140 punkty
- - - - 15 19 - - - - 22 37
2014
Wisła HS134 Einsiedeln HS117 Courchevel HS132 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
24 31 24 12 17 - - - 21 60
2015
Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Einsiedeln HS117 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Czajkowskij HS106 Czajkowskij HS140 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Hinzenbach HS94 punkty
15 39 16 50 28 16 - - - - 31 49
2016
Courchevel HS132 Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Einsiedeln HS117 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Czajkowskij HS140 Czajkowskij HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
- - 13 - - - - - - 5 65
2017
Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Courchevel HS132 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Czajkowskij HS140 Czajkowskij HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
- 15 - - - - - - 21 26
2018
Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Einsiedeln HS117 Courchevel HS135 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Râșnov HS97 Râșnov HS97 Hinzenbach HS94 punkty
- - - 9 - - - - 25 35
2019
Wisła HS134 Hinterzarten HS108 Courchevel HS135 Zakopane HS140 Hakuba HS131 Hakuba HS131 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
4 21 17 - - - 31 24 81
2021
Wisła HS134 Wisła HS134 Courchevel HS135 Szczuczyńsk HS99 Szczuczyńsk HS99 Czajkowskij HS140 Hinzenbach HS94 Klingenthal HS140 punkty
5 7 - - - - 37 - 81
2023
Courchevel HS132 Courchevel HS132 Szczyrk HS104 Szczyrk HS104 Râșnov HS97 Râșnov HS97 Hinzenbach HS90 Hinzenbach HS90 Klingenthal HS140 punkty
- - - - - - - - 31 0
2024
Courchevel HS132 Courchevel HS132 Wisła HS134 Wisła HS134 Râșnov HS97 Râșnov HS97 Hinzenbach HS90 Hinzenbach HS90 Klingenthal HS140 punkty
29 15 - - - - - - 14 36
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja
 q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach
 q  – zawodnik nie zakwalifikował się
 -  – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP

[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu LGP 2024

Źródło[26][4]
2019 Wisła HS134 Hinterzarten HS108 (mikst) Zakopane HS140
4 - -
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8

 -  – brak startu

Puchar Kontynentalny

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce[4]
2008/2009 73.
2009/2010 115.
2010/2011 26.
2011/2012 24.
2012/2013 68.
2013/2014 9.
2015/2016 4.
2023/2024 12.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 18 stycznia 2014 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 HS-134 124,0 m 137,5 m 262,7 pkt
2. 19 stycznia 2014 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 HS-134 136,5 m 137,0 m 287,8 pkt
3. 31 stycznia 2016 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-140 134,0 m – 138,8 pkt
4. 12 marca 2016 Rosja Czajkowskij Snieżynka K-125 HS-140 141,5 m 139,0 m 282,8 pkt
5. 24 lutego 2024 Stany Zjednoczone Iron Mountain Pine Mountain Jump K-119 HS-133 131,5 m 139,0 m 260,5 pkt
6. 10 marca 2024 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 134,5 m 131,5 m 290,4 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 27 lutego 2011 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 128,5 m 124,5 m 253,4 pkt 2. 1,9 pkt Thomas Thurnbichler
2. 14 grudnia 2011 Kazachstan Ałmaty Gornyj Gigant K-125 HS-140 128,0 m 132,0 m 247,8 pkt 3. 7,0 pkt Michael Hayböck
3. 12 lutego 2012 Stany Zjednoczone Iron Mountain Pine Mountain Jump K-120 HS-133 129,0 m 138,5 m 266,5 pkt 2. 25,8 pkt Marinus Kraus
4. 18 stycznia 2014 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 HS-134 124,0 m 137,5 m 262,7 pkt 1. –
5. 19 stycznia 2014 Japonia Sapporo Ōkurayama K-120 HS-134 136,5 m 137,0 m 287,8 pkt 1. –
6. 14 lutego 2014 Niemcy Brotterode Inselbergschanze K-105 HS-117 114,0 m 114,0 m 259,7 pkt 2. 12,5 pkt Karl Geiger
7. 31 stycznia 2016 Austria Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-125 HS-140 134,0 m – 138,8 pkt 1. –
8. 7 lutego 2016 Słowenia Planica Bloudkova velikanka K-125 HS-139 129,5 m 133,5 m 259,7 pkt 2. 16,3 pkt Philipp Aschenwald
9. 12 marca 2016 Rosja Czajkowskij Snieżynka K-125 HS-140 141,5 m 139,0 m 282,8 pkt 1. –
10. 24 lutego 2024 Stany Zjednoczone Iron Mountain Pine Mountain Jump K-119 HS-133 131,5 m 131,5 m 265,5 pkt 3. 3,4 pkt Jonas Schuster
11. 24 lutego 2024 Stany Zjednoczone Iron Mountain Pine Mountain Jump K-119 HS-133 131,5 m 139,0 m 260,5 pkt 1. –
12. 9 marca 2024 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 123,5 m 125,5 m 264,7 pkt 2. 5,0 pkt Žak Mogel
13. 10 marca 2024 Finlandia Lahti Salpausselkä K-116 HS-130 134,5 m 131,5 m 290,4 pkt 1. –
14. 16 marca 2024 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-125 HS-140 134,5 m 136,0 m 262,3 pkt 3. 6,0 pkt Clemens Aigner

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego

[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło[26][4]
Sezon 2008/2009
Rovaniemi HS100 Rovaniemi HS100 Vikersund HS117 Vikersund HS117 Liberec HS134 Liberec HS134 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Braunlage HS100 Braunlage HS100 Sapporo HS100 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Bischofshofen HS140 Bischofshofen HS140 Kranj HS109 Kranj HS109 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Brotterode HS110 Brotterode HS110 Wisła HS134 Wisła HS134 Trondheim HS131 Trondheim HS131 Pragelato HS140 Pragelato HS140 Ruka HS142 Ruka HS142 punkty
- - - - - - 56 20 19 44 - - - - - - - - - - - 23 24 - - - - 15 15 - - - - 70
Sezon 2009/2010
Rovaniemi HS100 Rovaniemi HS100 Vikersund HS117 Vikersund HS117 Otepää HS100 Otepää HS100 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Sapporo HS100 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Titisee-Neustadt HS142 Bischofshofen HS140 Bischofshofen HS140 Iron Mountain HS133 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Kranj HS109 Kranj HS109 Brotterode HS110 Brotterode HS110 Wisła HS134 Oslo HS134 Oslo HS134 Ruka HS142 Ruka HS142 punkty
- - - - - - - - - - - 30 50 55 - - - - - 48 - - 26 31 28 29 11
Sezon 2010/2011
Rovaniemi HS100 Rovaniemi HS100 Vikersund HS117 Vikersund HS117 Erzurum HS109 Erzurum HS109 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Pjongczang HS140 Pjongczang HS140 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Bischofshofen HS140 Bischofshofen HS140 Brotterode HS110 Brotterode HS110 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Kranj HS109 Kranj HS109 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Kuopio HS127 Kuopio HS127 Wisła HS134 Wisła HS134 punkty
- - - - - - dq 40 - - - - - 29 28 13 5 dq 28 - - 30 8 17 2 45 21 23 11 242
Sezon 2011/2012
Rovaniemi HS100 Rovaniemi HS100 Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Erzurum HS109 Erzurum HS140 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Sapporo HS100 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Bischofshofen HS140 Bischofshofen HS140 Brotterode HS117 Brotterode HS117 Iron Mountain HS133 Oslo HS106 Oslo HS106 Oslo HS106 Wisła HS134 Wisła HS134 Predazzo HS134 Predazzo HS134 Kuopio HS127 Kuopio HS127 punkty
49 40 23 3 17 24 - - - - - - - 32 13 34 30 2 5 8 13 26 27 - - - - 296
Sezon 2012/2013
Ałmaty HS140 Ałmaty HS140 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Sapporo HS100 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Bischofshofen HS140 Bischofshofen HS140 Titisee-Neustadt HS142 Titisee-Neustadt HS142 Planica HS139 Planica HS139 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Brotterode HS117 Brotterode HS117 Wisła HS134 Wisła HS134 Liberec HS100 Liberec HS100 Vikersund HS117 Vikersund HS117 Niżny Tagił HS100 Niżny Tagił HS100 punkty
- - - - - - - - - 19 dq 12 14 66 49 - - - - - - - 30 15 - - - - 69
Sezon 2013/2014
Rena HS111 Rena HS111 Lahti HS130 Lahti HS130 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Courchevel HS96 Courchevel HS96 Sapporo HS100 Sapporo HS100 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Brotterode HS117 Brotterode HS117 Brotterode HS117 Seefeld HS109 Seefeld HS109 Falun HS100 Falun HS100 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Niżny Tagił HS134 punkty
77 18 39 8 - - 12 8 15 13 1 1 39 22 2 46 12 40 14 14 8 - - - 514
Sezon 2015/2016
Rena HS111 Rena HS111 Rena HS139 Rovaniemi HS100 Rovaniemi HS100 Engelberg HS137 Engelberg HS137 Garmisch-Partenkirchen HS140 Garmisch-Partenkirchen HS140 Willingen HS145 Willingen HS145 Sapporo HS100 Sapporo HS134 Sapporo HS134 Bischofshofen HS140 Bischofshofen HS140 Planica HS139 Planica HS139 Zakopane HS134 Zakopane HS134 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Brotterode HS117 Vikersund HS117 Vikersund HS117 Czajkowskij HS140 Czajkowskij HS140 punkty
8 7 27 dq 22 - - 44 58 - - 4 11 10 11 1 10 2 - - - - - 22 5 1 8 597
Sezon 2023/2024
Lillehammer HS140 Lillehammer HS140 Ruka HS142 Ruka HS142 Engelberg HS140 Engelberg HS140 Garmisch-Partenkirchen HS142 Garmisch-Partenkirchen HS142 Innsbruck HS128 Innsbruck HS128 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Sapporo HS137 Willingen HS147 Willingen HS147 Lillehammer HS140 Lillehammer HS140 Brotterode HS117 Brotterode HS117 Iron Mountain HS133 Iron Mountain HS133 Planica HS138 Planica HS138 Lahti HS130 Lahti HS130 Zakopane HS140 Zakopane HS140 punkty
14 23 16 26 - - 47 32 - - - - - - - - - - - 3 1 5 8 2 1 3 8 555
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Letni Puchar Kontynentalny

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce
2011 29.
2013 8.
2014 13.
2016 1.
2017 42.
2024 9.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota
1. 11 września 2016 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 136,5 m 141,0 m 259,2 pkt
2. 17 września 2016 Austria Stams Brunnentalschanzen K-105 HS-115 117,5 m 112,5 m 271,3 pkt
3. 18 września 2016 Austria Stams Brunnentalschanzen K-105 HS-115 113,0 m 114,5 m 253,8 pkt
4. 25 września 2016 Polska Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 130,0 m 128,5 m 273,6 pkt
5. 30 września 2016 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 138,0 m 140,5 m 280,1 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 13 września 2014 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 133,5 m 128,5 m 226,7 pkt 3. 32,4 pkt Anže Lanišek
2. 28 września 2014 Norwegia Trondheim Granåsen K-124 HS-140 128,5 m 131,5 m 257,8 pkt 2. 0,4 pkt Karl Geiger
3. 11 września 2016 Norwegia Lillehammer Lysgårdsbakken K-123 HS-138 136,5 m 141,0 m 259,2 pkt 1. –
4. 17 września 2016 Austria Stams Brunnentalschanzen K-105 HS-115 117,5 m 112,5 m 271,3 pkt 1. –
5. 18 września 2016 Austria Stams Brunnentalschanzen K-105 HS-115 113,0 m 114,5 m 253,8 pkt 1. –
6. 25 września 2016 Polska Wisła im. Adama Małysza K-120 HS-134 130,0 m 128,5 m 273,6 pkt 1. –
7. 30 września 2016 Niemcy Klingenthal Vogtland Arena K-125 HS-140 138,0 m 140,5 m 280,1 pkt 1. –
8. 14 września 2024 Norwegia Trondheim Granåsen K-124 HS-138 144,0 m 136,0 m 246,1 pkt 3. 3,1 pkt Daniel Huber

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego

[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu LPK 2024

Źródło[26][4]
2010
Kranj HS109 Kranj HS109 Velenje HS94 Garmisch-Partenkirchen HS140 Garmisch-Partenkirchen HS140 Courchevel HS132 Courchevel HS132 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Oslo HS106 Oslo HS106 Ałmaty HS140 Ałmaty HS106 Wisła HS134 Wisła HS134 punkty
- - - 41 53 - - - - - - - - - - 0
2011
Kranj HS109 Kranj HS109 Stams HS115 Stams HS115 Courchevel HS132 Courchevel HS132 Trondheim HS105 Trondheim HS105 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 punkty
23 57 12 16 14 28 53 49 18 51 79
2013
Stams HS115 Stams HS115 Kranj HS109 Kranj HS109 Kuopio HS127 Kuopio HS127 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 punkty
30 6 24 11 6 15 47 17 23 4 200
2014
Kranj HS109 Kranj HS109 Wisła HS134 Wisła HS134 Kuopio HS127 Kuopio HS127 Frenštát HS106 Frenštát HS106 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 Stams HS115 Stams HS115 Trondheim HS140 Trondheim HS140 punkty
- - - - - - - - 3 19 11 18 10 2 215
2016
Kranj HS109 Kranj HS109 Kuopio HS127 Kuopio HS127 Frenštát HS106 Frenštát HS106 Lillehammer HS138 Lillehammer HS138 Stams HS115 Stams HS115 Wisła HS134 Wisła HS134 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 punkty
13 12 - - - - 6 1 1 1 7 1 1 - 618
2017
Kranj HS109 Kranj HS109 Szczyrk HS106 Wisła HS134 Frenštát HS106 Stams HS115 Stams HS115 Trondheim HS138 Trondheim HS138 Râșnov HS100 Râșnov HS100 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 punkty
- - - - - - - - - - - 7 12 58
2024
Hinterzarten HS109 Hinterzarten HS109 Trondheim HS138 Trondheim HS138 Stams HS115 Stams HS115 Klingenthal HS140 Klingenthal HS140 punkty
- - 3 9 7 8 22 6 206
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja
 -  − zawodnik nie wystartował

FIS Cup

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Miejsce[4]
2006/2007 200.
2008/2009 168.
2009/2010 104.
2012/2013 2.
2013/2014 147.

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych FIS Cupu chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K HS Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 9 lutego 2013 Polska Zakopane Wielka Krokiew K-120 HS-134 126,0 m 122,5 m 244,3 pkt 3. 5,9 pkt David Winkler
2. 16 marca 2013 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-95 HS-106 98,5 m 100,0 m 245,0 pkt 2. 0,5 pkt Tobias Bogner
3. 17 marca 2013 Niemcy Oberstdorf Schattenbergschanze K-95 HS-106 97,0 m 104,5 m 254,0 pkt 2. 7,5 pkt Michael Dreher

Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu

[edytuj | edytuj kod]

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło[26][4]
Sezon 2006/2007
Bischofshofen Bischofshofen Garmisch-Partenkirchen Örnsköldsvik Örnsköldsvik Einsiedeln Einsiedeln Seefeld Chaux-Neuve Chaux-Neuve Zakopane Zakopane Zaō Zaō Sapporo punkty
27 36 - - - - - - - - - - - - - 4
Sezon 2008/2009
Oberwiesenthal Oberwiesenthal Szczyrbskie Jezioro Szczyrbskie Jezioro Predazzo Predazzo Einsiedeln Einsiedeln Szczyrbskie Jezioro Harrachov Harrachov Yabuli Lauscha Eisenerz Eisenerz Notodden Notodden Ljubno Ljubno Zaō Zaō Sapporo punkty
- - - - 18 24 - - - - - - - - - - - - - - - - 20
Sezon 2009/2010
Villach Predazzo Predazzo Oberwiesenthal Oberwiesenthal Szczyrbskie Jezioro Szczyrbskie Jezioro Falun Falun Einsiedeln Einsiedeln Notodden Notodden Harrachov Harrachov Szczyrk Szczyrk Lauscha Lauscha Villach Kranj Kranj Zaō Zaō Courchevel Courchevel punkty
- - - 11 12 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 46
Sezon 2012/2013
Râșnov Villach Villach Kuopio Kuopio Wisła Wisła Einsiedeln Einsiedeln Winterberg Winterberg Râșnov Râșnov Zakopane Zakopane Brattleboro Brattleboro Kranj Kranj Oberstdorf Oberstdorf punkty
- - - - - - - - - - - - - 3 11 - - 5 7 2 2 325
Sezon 2013/2014
Villach Villach Szczyrk Szczyrk Kuopio Kuopio Kranj Kranj Zakopane Zakopane Frenstat Frenstat Einsiedeln Einsiedeln Râșnov Râșnov Notodden Notodden Brattleboro Brattleboro Râșnov Râșnov Zakopane Zakopane punkty
- - - - - 8 - - - - - - - - - - - - - - - - - - 32
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Skład zespołu: Constantin Schmid, Stephan Leyhe, Markus Eisenbichler i Karl Geiger
  2. ↑ a b Skład zespołu: Michael Neumayer, Markus Eisenbichler, Richard Freitag, Severin Freund
  3. ↑ a b Skład zespołu: Carina Vogt, Markus Eisenbichler, Svenja Würth i Andreas Wellinger
  4. ↑ a b Skład zespołu: Markus Eisenbichler, Stephan Leyhe, Richard Freitag i Andreas Wellinger
  5. ↑ a b Skład zespołu: Karl Geiger, Richard Freitag, Stephan Leyhe i Markus Eisenbichler
  6. ↑ a b Skład zespołu: Katharina Althaus, Markus Eisenbichler, Juliane Seyfarth i Karl Geiger
  7. ↑ a b Skład zespołu: Pius Paschke, Severin Freund, Markus Eisenbichler i Karl Geiger
  8. ↑ a b Skład zespołu: Katharina Althaus, Markus Eisenbichler, Anna Rupprecht i Karl Geiger
  9. ↑ a b Skład zespołu: Markus Eisenbichler, Constantin Schmid, Andreas Wellinger i Karl Geiger
  10. ↑ Nie ustał tego skoku.
  11. ↑ a b Skład zespołu: Andreas Wellinger, Stephan Leyhe, Markus Eisenbichler i Richard Freitag
  12. ↑ a b Skład zespołu: Constantin Schmid, Pius Paschke, Markus Eisenbichler i Karl Geiger
  13. ↑ a b Skład zespołu: Severin Freund, Andreas Wellinger, Markus Eisenbichler i Karl Geiger
  14. ↑ a b c Seria konkursowa została odwołana.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Markus EISENBICHLER - sylwetka. skijumping.pl. [dostęp 2024-11-02].
  2. ↑ Rekordy życiowe skoczków narciarskich. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2024-11-02].
  3. ↑ Sebastian Warzecha: Eisenbichler. Policjant, który został mistrzem świata, a mógł być… inwalidą. weszlo.com, 2019-02-25. [dostęp 2019-11-19].
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Adam Kwieciński: EISENBICHLER Markus 1991.04.03 GER. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2024-11-02].
  5. ↑ EISENBICHLER Markus - Athlete Information; Season 2007. fis-ski.com. [dostęp 2020-11-21]. (ang.).
  6. ↑ EISENBICHLER Markus - Athlete Information; Season 2009. fis-ski.com. [dostęp 2020-11-21]. (ang.).
  7. ↑ EISENBICHLER Markus - Athlete Information; Season 2010. fis-ski.com. [dostęp 2020-11-24]. (ang.).
  8. ↑ EISENBICHLER Markus - Athlete Information; Season 2011. fis-ski.com. [dostęp 2020-11-21]. (ang.).
  9. ↑ EISENBICHLER Markus - Athlete Information; Season 2012. fis-ski.com. [dostęp 2020-11-24]. (ang.).
  10. ↑ Groźny upadek Markusa Eisenbichlera w Oberstdorfie. skokipolska.pl, 2012-08-27. [dostęp 2019-11-19].
  11. ↑ Tomasz Kalemba: Eisenbichler kilka lat temu omal nie został kaleką. Teraz jest mistrzem świata, mimo że nie ma wygranej w PŚ. przegladsportowy.pl, 2019-02-23. [dostęp 2019-11-19].
  12. ↑ EISENBICHLER Markus - Athlete Information; Season 2013. fis-ski.com. [dostęp 2020-11-24]. (ang.).
  13. ↑ EISENBICHLER Markus - Athlete Information; Season 2014. fis-ski.com. [dostęp 2020-11-24]. (ang.).
  14. ↑ a b EISENBICHLER Markus - Athlete Information; Season 2015. fis-ski.com. [dostęp 2020-11-25]. (ang.).
  15. ↑ a b c d e f g h i EISENBICHLER Markus - Athlete Information; World Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-08-23]. (ang.).
  16. ↑ EISENBICHLER Markus - Athlete Information; Season 2016. fis-ski.com. [dostęp 2020-11-25]. (ang.).
  17. ↑ a b c d EISENBICHLER Markus - Athlete Information; Season 2017. fis-ski.com. [dostęp 2020-11-26]. (ang.).
  18. ↑ a b EISENBICHLER Markus - Athlete Information; Season 2018. fis-ski.com. [dostęp 2020-11-26]. (ang.).
  19. ↑ a b c EISENBICHLER Markus - Athlete Information; Season 2019. fis-ski.com. [dostęp 2020-11-27]. (ang.).
  20. ↑ EISENBICHLER Markus - Athlete Information; Season 2020. fis-ski.com. [dostęp 2020-11-27]. (ang.).
  21. ↑ a b c d EISENBICHLER Markus - Athlete Information; Season 2021. fis-ski.com. [dostęp 2021-07-26]. (ang.).
  22. ↑ Adam Bucholz: PŚ w Niżnym Tagile: Triumf Graneruda, Zniszczoł szósty, wpadka Eisenbichlera!. skijumping.pl, 2020-12-05. [dostęp 2021-07-26].
  23. ↑ a b EISENBICHLER Markus - Athlete Information; Season 2022. fis-ski.com. [dostęp 2022-05-08]. (ang.).
  24. ↑ a b EISENBICHLER Markus - Athlete Information; Season 2023. fis-ski.com. [dostęp 2023-08-23]. (ang.).
  25. ↑ EISENBICHLER Markus - Athlete Information; Season 2024. fis-ski.com. [dostęp 2024-08-15]. (ang.).
  26. ↑ a b c d e f g EISENBICHLER Markus - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2024-11-02]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Medaliści olimpijscy w skokach narciarskich (duża skocznia drużynowo)
Złoty medal
Srebrny medal
Brązowy medal


Mistrzowie świata w skokach narciarskich
  • Mężczyźni
Skocznia normalna
Skocznia duża
Skocznia duża
drużynowo
Skocznia normalna
drużynowo
  • Kobiety
Skocznia normalna
Skocznia duża
Skocznia normalna
drużynowo
  • Zawody mieszane
Skocznia normalna
drużynowo
Medaliści mistrzostw świata w skokach narciarskich (duża skocznia indywidualnie)
Złoty medal
Srebrny medal
Brązowy medal

Medaliści mistrzostw świata w skokach narciarskich (normalna skocznia indywidualnie)
Złoty medal
Srebrny medal
Brązowy medal

Medaliści mistrzostw świata w skokach narciarskich (normalna skocznia drużyn mieszanych)
Złoty medal
Srebrny medal
Brązowy medal

Medaliści mistrzostw świata w skokach narciarskich (duża skocznia drużynowo)
Złoty medal
Srebrny medal
Brązowy medal

Medaliści mistrzostw świata w lotach narciarskich (mamucia skocznia indywidualnie)
Złoty medal
Srebrny medal
Brązowy medal

Medaliści mistrzostw świata w lotach narciarskich (drużynowo)
Złoty medal
Srebrny medal
Brązowy medal

Zdobywcy Pucharu Kontynentalnego w skokach narciarskich
Zwycięzcy
edycji zimowych
Zwycięzcy
edycji letnich
Mistrzowie Niemiec w skokach narciarskich
Indywidualnie
Skocznia normalna
indywidualnie
Skocznia duża
indywidualnie
Drużynowo
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Markus_Eisenbichler&oldid=75118870”