Neomycyna
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ogólne informacje | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wzór sumaryczny |
C23H46N6O13 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Masa molowa |
614,64 g/mol | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Identyfikacja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Numer CAS | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
PubChem | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
DrugBank | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Klasyfikacja medyczna | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
ATC |
A01 AB08 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Neomycyna – wielofunkcyjny organiczny związek chemiczny, naturalny antybiotyk zaliczany do grupy antybiotyków aminoglikozydowych produkowany przez Streptomyces fradiae. Głównie stosowany zewnętrznie, rzadko w postaci doustnej. Z przewodu pokarmowego wchłania się w ok. 3%[1], a nie jest stosowany parenteralnie ze względu na toksyczność.
Działa bakteriostatycznie i bakteriobójczo na bakterie Gram-ujemne oraz niektóre Gram-dodatnie. Mechanizm działania neomycyny, podobnie jak innych aminoglikozydów, polega na blokowaniu syntezy białek bakteryjnych. Antybiotyk ten wiąże się nieodwracalnie z miejscem A rybosomu, uniemożliwiając bakterii włączanie nowych aminokwasów do powstającego białka. Działanie jest uzależnione od wniknięcia leku do wnętrza komórki bakteryjnej, w którym znajdują się rybosomy.
Spektrum działania obejmuje:
- gronkowce (z wyjątkiem szczepów opornych na metycylinę);
- pałeczki Enterobacteriaceae (zwłaszcza Klebsiella spp., Enterobacter spp., Proteus indolo-dodatni), Escherichia coli, Klebsiella, Haemophilus influenzae, Shigella, Pseudomonas;
- prątki np. Mycobacterium tuberculosis (odporne na streptomycynę).
Nie działa na Pseudomonas aeruginosa i Streptococcus spp.
Wskazania:
- zakażenia skóry, aparatu ochronnego oka, uszu (zwłaszcza wywołane przez gronkowce np. czyraczność, liszajec zakaźny);
- przygotowanie do zabiegu chirurgicznego na jelicie.
Przeciwwskazania:
- nadwrażliwość na neomycynę;
- jednoczesne stosowanie innych leków oto-, nefro- i neurotoksycznych;
- stany predysponujące do zwiększonego wchłaniania leku (oparzenia dużej powierzchni skóry, masywne owrzodzenia);
- niewydolność nerek, miastenia, parkinsonizm.
Nie zaleca się długotrwałej terapii ze względu na możliwe działanie alergizujące (osutka), selekcję szczepów opornych i toksyczność leku.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Neomycynę odkrył w 1949 roku mikrobiolog Selman Waksman i jego student Hubert Lechevalier. Do lecznictwa wprowadzona w 1952 roku przez firmę farmaceutyczną Lundbeck.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Neomycyna (opis profesjonalny). Baza Leków mp.pl. [dostęp 2016-07-01]. (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Indeks leków Medycyny Praktycznej 2007. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2007. ISBN 978-83-7430-110-7.
- https://web.archive.org/web/20101008231906/http://lundbeck.com/aboutus/history/company_history/1945_1960/default.asp
- http://www.encyclopedia.com/doc/1G2-2844800059.html
- http://indeks.mp.pl/leki/desc.html