Obrona przeciwlotnicza
Obrona przeciwlotnicza – część obrony powietrznej obejmująca walkę ze środkami napadu powietrznego przeciwnika w powietrzu.
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Obrona przeciwlotnicza to całokształt sił, środków i przedsięwzięć mających na celu niedopuszczenie lub ograniczenie do minimum oddziaływania lotnictwa nieprzyjaciela na wojska, ludność i obiekty w czasie prowadzenia działań bojowych i w rejonach ześrodkowania oraz obronę ważnych obiektów wojskowych przed rozpoznaniem i uderzeniami z powietrza lotnictwa i bezzałogowych środków napadu powietrznego głównie z małych wysokości. W strukturze polskich sił zbrojnych możemy wyodrębnić obronę przeciwlotniczą poszczególnych rodzajów sił zbrojnych[1][a]. Wyodrębnia się obronę bierną i czynną[2].
Cel obrony przeciwlotniczej osiąga się w wyniku realizacji dwóch zasadniczych funkcji:
- niszczenia (obezwładniania) środków napadu powietrznego w powietrzu,
- informowania o zagrożeniu z powietrza.
Obrona przeciwlotnicza jest częścią składową systemu obrony powietrznej[3].
Do zasadniczych elementów obrony przeciwlotniczej należą:
- prowadzenie rozpoznania celów powietrznych,
- działania artylerii przeciwlotniczej i rakiet przeciwlotniczych, lotnictwa myśliwskiego oraz przeciwlotniczych karabinów maszynowych,
- prowadzenie zmasowanego ognia z broni strzeleckiej,
- maskowanie i uodparnianie wojsk (obiektów) na skutki działania lotnictwa nieprzyjaciela.
Głównym celem Wojsk OPL SP w latach 2007–2012 było osiąganie interoperacyjności z Zintegrowanym Systemem Obrony Powietrznej NATO – NATINADS oraz z Wojskami Obrony Przeciwlotniczej Wojsk Lądowych i Marynarki Wojennej, w celu zapewnienia im możliwości wykonywania zadań w układzie narodowym, sojuszniczym i wielonarodowym (koalicyjnym), koncentrując swój wysiłek na osłonie:
- wyznaczonych baz lotniczych,
- wojsk operacyjnych w rejonach zgrupowań i przepraw,
- najważniejszych obiektów przemysłowych i administracyjnych.
W świetle tych zadań oraz obecnych i przewidywanych zagrożeń, oprócz zdolności do zwalczania samolotów, wojska OPL muszą posiadać zdolności do niszczenia rakiet balistycznych, pocisków samosterujących, bezpilotowych aparatów latających, obiektów powietrznych o małej skutecznej powierzchni odbicia.
Zadania obrony przeciwlotniczej mogą być realizowane sposobami strefowo-obiektowej i bezpośredniej OPL. Strefowo-obiektowa OPL jest realizowana w osłonie wielu obiektów rozmieszczonych na znacznym obszarze. Organizuje się ją w warunkach dysponowania dużym i różnorodnym potencjałem bojowym. Bezpośrednia OPL jest realizowana w sytuacjach deficytu środków walki przeciwlotniczej. Jest ukierunkowana na osłonę konkretnych obiektów przed atakiem ŚNP z małych odległości i wysokości[4].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Obrona przeciwlotnicza wojsk lądowych to całokształt przedsięwzięć mających na celu osłonę wojsk w czasie prowadzenia działań bojowych, przebywających w rejonach ześrodkowania i maszerujących oraz ważnych obiektów wojskowych przed rozpoznaniem i uderzeniami lotnictwa, a także bezzałogowych środków napadu powietrznego głównie z małych wysokości[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Huzarski (red.) i Wołejszo (red.) 2014 ↓, s. 122.
- ↑ Obrona przeciwlotnicza. [w:] Encyklopedia Powszechna [on-line]. Wydawnictwo Gutenberga. [dostęp 2017-02-01].
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 253.
- ↑ Grenda 2014 ↓, s. 36.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bogdan Grenda: System walki Sił Powietrznych Rzeczypospolitej Polskiej. Warszawa: Ementon, 2014. ISBN 978-83-65009-01-2.
- Michał Huzarski (red.), Jarosław Wołejszo (red.): Leksykon obronności. Polska i Europa. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 2014. ISBN 978-83-11-13382-2.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.