Przejdź do zawartości

Piotr Gliński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Gliński
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Piotr Tadeusz Gliński

Data i miejsce urodzenia

20 kwietnia 1954
Warszawa

Wiceprezes Rady Ministrów
Okres

od 16 listopada 2015
do 21 czerwca 2023

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Minister kultury i dziedzictwa narodowego
Okres

od 26 października 2021
do 27 listopada 2023

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Następca

Dominika Chorosińska

Minister kultury, dziedzictwa narodowego i sportu
Okres

od 6 października 2020
do 26 października 2021

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Minister kultury i dziedzictwa narodowego
Okres

od 16 listopada 2015
do 6 października 2020

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Poprzednik

Małgorzata Omilanowska

podpis
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Komisji Edukacji Narodowej Odznaka „Honoris Gratia” Order Księcia Jarosława Mądrego V klasy
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews

ⓘPiotr Tadeusz Gliński (ur. 20 kwietnia 1954 w Warszawie) – polski socjolog, polityk i nauczyciel akademicki, profesor nauk humanistycznych.

Profesor zwyczajny Instytutu Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk oraz Uniwersytetu w Białymstoku, w latach 2005–2011 przewodniczący Polskiego Towarzystwa Socjologicznego. Poseł na Sejm VIII, IX i X kadencji (od 2015), w latach 2015–2023 wiceprezes Rady Ministrów, w latach 2015–2020 oraz 2021–2023 minister kultury i dziedzictwa narodowego, w latach 2020–2021 minister kultury, dziedzictwa narodowego i sportu, w latach 2017–2023 przewodniczący Komitetu do spraw Pożytku Publicznego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie

[edytuj | edytuj kod]

W 1973 ukończył XXXV Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Prusa w Warszawie. Był instruktorem Związku Harcerstwa Polskiego[1].

Studiował w Instytucie Nauk Ekonomicznych oraz w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując w 1978 magisterium w zakresie ekonomii. Odbył następnie studia doktoranckie w Zakładzie Badań nad Stylami Życia Instytutu Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk.

W 1984 na podstawie pracy Ekonomiczne uwarunkowania stylu życia. Rodziny miejskie w Polsce w latach siedemdziesiątych napisanej pod kierunkiem Andrzeja Sicińskiego uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych.

Habilitował się również w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN w 1997 na podstawie rozprawy zatytułowanej Polscy Zieloni. Ruch społeczny w okresie przemian. 24 kwietnia 2008 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych[2].

Działalność naukowa

[edytuj | edytuj kod]

Zawodowo od końca lat 70. związany z Instytutem Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk, w którym obejmował kolejne stanowiska do profesora zwyczajnego włącznie. Od 1997 do 2005 kierował Zakładem Społeczeństwa Obywatelskiego. Został też profesorem zwyczajnym w Instytucie Socjologii Uniwersytetu w Białymstoku i kierownikiem Zakładu Socjologii na tej uczelni. Wielokrotnie przebywał na stażach zagranicznych, prowadził wykłady na uczelniach europejskich. W pracy naukowej specjalizuje się w badaniu ruchów społecznych, socjologii kultury i społeczeństwa obywatelskiego, a także w kwestiach społecznych aspektów ochrony środowiska. Uczestniczył w pracach Komitetu Badań i Prognoz Polska 2000 oraz Komitetu Człowiek i Środowisko. Był konsultantem instytucji krajowych i międzynarodowych, w tym polskich ministerstw i Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju.

W 1986 współorganizował sekcję prognozowania społecznego Polskiego Towarzystwa Socjologicznego. W latach 1995–1997 był skarbnikiem PTS, pełnił funkcję wiceprzewodniczącego tej organizacji, a w latach 2005–2011 zajmował stanowisko jej przewodniczącego.

Członek Komitetu Socjologii PAN, był przewodniczącym Komitetu Narodowego PAN do spraw Współpracy z Międzynarodowym Stowarzyszeniem Socjologicznym (ISA).

W 1989 został członkiem Społecznego Instytutu Ekologicznego, którym kierował w latach 1997–2003, był członkiem założycielem Towarzystwa na rzecz utworzenia Mazurskiego Parku Narodowego[3]. Został także członkiem Collegium Invisibile[4].

Działalność polityczna

[edytuj | edytuj kod]

Do 2015

[edytuj | edytuj kod]

Od 1976 angażował się w działalność opozycji demokratycznej. Był związany m.in. ze Studenckim Komitetem Solidarności[1]. W latach 80. był członkiem zespołu interwencji i mediacji NSZZ „Solidarność” regionu Mazowsze[5]. Po wprowadzeniu stanu wojennego współorganizował strajk pracowników PAN[1]. W grudniu 1981 został zatrzymany za udział w akcji protestacyjnej, za co ukarano go grzywną[6]. Współpracował z podziemnymi strukturami „Solidarności”[1]. Z powodów politycznych cenzura uniemożliwiła wydanie jego pracy doktorskiej[7][8]. W latach 80. został również na kilka lat pozbawiony możliwości wykonywania pracy naukowej[9]. Pracował wówczas m.in. jako robotnik wysokościowy w spółdzielni pracy „Alpinex”[1].

W drugiej połowie lat 90. działał w Wyborczej Koalicji Liderów Ekologicznych, z jej ramienia kandydował bez powodzenia w wyborach parlamentarnych w 1997 z listy Unii Wolności[10]. Był członkiem tej partii od 1998 do 2000[11]. Działał także w różnych innych organizacjach pozarządowych, m.in. Stowarzyszeniu Wolnego Słowa, Stowarzyszeniu Klon/Jawor i Akademii Rozwoju Filantropii[1].

W 2003 brał udział w tworzeniu partii Zieloni 2004[12], do której jednak ostatecznie nie przystąpił z powodu różnic programowych[1].

W 2010 prezydent RP Lech Kaczyński powołał go na członka Narodowej Rady Rozwoju[13]. Został członkiem Zespołu Koordynacyjnego tego gremium[14].

Przed wyborami prezydenckimi w 2010 wszedł w skład społecznego komitetu poparcia kandydatury Jarosława Kaczyńskiego[15]. Zaangażował się następnie w działalność założonego przez członków tego gremium Stowarzyszenia Polska Jest Najważniejsza[16]. 1 października 2012 Prawo i Sprawiedliwość zapowiedziało zgłoszenie kandydatury Piotra Glińskiego na premiera wraz z wnioskiem o konstruktywne wotum nieufności wobec rządu Donalda Tuska[17]. Do złożenia takiego wniosku doszło 11 lutego 2013[18]. Sejm 8 marca 2013 odrzucił wniosek PiS[19]. Piotr Gliński kontynuował współpracę z tą partią, 15 lutego 2014 stanął na czele nowo powołanej rady programowej PiS[20].

26 czerwca 2014 PiS złożyło kolejny wniosek o konstruktywne wotum nieufności wobec rządu Donalda Tuska, ponownie wskazując Piotra Glińskiego jako kandydata na premiera[21]. Sejm odrzucił ten wniosek 11 lipca 2014[22]. Około rok później Piotr Gliński został członkiem PiS[23]. We wrześniu 2016 wszedł w skład komitetu politycznego tej partii[24].

Był członkiem komitetu naukowego II i III Konferencji Smoleńskiej z lat 2013–2014 zajmującej się katastrofą samolotu Tu-154 w Smoleńsku z 10 kwietnia 2010[25][26]. Zasiadł również w radzie Fundacji Reduta Dobrego Imienia – Polska Liga przeciw Zniesławieniom[27].

Od 2015

[edytuj | edytuj kod]

W wyborach parlamentarnych w 2015 kandydował do Sejmu w okręgu łódzkim z pierwszego miejsca na liście PiS. Uzyskał mandat posła VIII kadencji, otrzymując 41 697 głosów[28].

16 listopada 2015 objął urzędy wicepremiera oraz ministra kultury i dziedzictwa narodowego w rządzie Beaty Szydło[29]. Kierując resortem kultury i dziedzictwa narodowego, powołał kilkadziesiąt nowych instytucji kultury (m.in. Instytut Solidarności i Męstwa, Instytut Dziedzictwa Myśli Narodowej im. Romana Dmowskiego i Ignacego Jana Paderewskiego, Instytut Dziedzictwa Solidarności, Muzeum Pamięć i Tożsamość im. św. Jana Pawła II w Toruniu (wspólnie z Fundacją „Lux Veritatis”), Muzeum Ziem Wschodnich Dawnej Rzeczypospolitej, Muzeum – Dom Rodziny Pileckich w Ostrowi Mazowieckiej, Narodowy Instytut Polskiego Dziedzictwa Kulturowego za Granicą „Polonika”, Instytut Literatury, Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki, Polską Operę Królewską), a także podjął decyzję o współprowadzeniu kilkunastu instytucji wspólnie z władzami samorządowymi (m.in. Muzeum Żołnierzy Wyklętych w Ostrołęce, Panteonu Górnośląskiego, Zespołu Pieśni i Tańca „Śląsk”, Państwowego Zespołu Ludowego Pieśni i Tańca „Mazowsze”)[30][31]. Wzbudził kontrowersje, doprowadzając do odwołania przed upływem kadencji szeregu dyrektorów instytucji podlegających MKiDN, którzy objęli stanowiska za rządów koalicji PO-PSL, m.in. dyrektora Muzeum II Wojny Światowej w Gdańsku Pawła Machcewicza, dyrektora Instytutu Adama Mickiewicza Pawła Potoroczyna czy dyrektor Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej Magdaleny Sroki. Część zwolnionych dyrektorów zarzucała Piotrowi Glińskiemu złamanie prawa i wystąpiła na drogę sądową[32][33]. Odmówił także powołania na kolejną kadencję dyrektora Muzeum Historii Żydów Polskich Polin Dariusza Stoli, który wygrał konkurs na to stanowisko, zarzucając mu upolitycznienie placówki[34]. Decyzja ta wywołała krytykę m.in. środowisk żydowskich w kraju i za granicą, a kilka tysięcy osób podpisało petycję domagającą się nominacji Dariusza Stoli[35]. W grudniu 2016 podpisał z Fundacją Książąt Czartoryskich umowę o przejęciu przez Skarb Państwa zbiorów Czartoryskich (m.in. Damy z gronostajem Leonarda da Vinci i Krajobrazu z miłosiernym Samarytaninem Rembrandta) wraz z nieruchomościami w Krakowie[36] oraz Zamku w Gołuchowie[37].

8 listopada 2017 został powołany przez prezydenta Andrzeja Dudę na stanowisko przewodniczącego Komitetu do spraw Pożytku Publicznego[38][39]. W trakcie sprawowania tego urzędu doprowadził m.in. do powołania Narodowego Instytutu Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego[40] oraz Rady Dialogu z Młodym Pokoleniem[41]. 11 grudnia 2017 ponownie objął urzędy wicepremiera, ministra kultury i dziedzictwa narodowego oraz przewodniczącego Komitetu do spraw Pożytku Publicznego w nowo utworzonym rządzie Mateusza Morawieckiego[42][43]. 24 czerwca 2019 został przewodniczącym Komitetu Społecznego Rady Ministrów[44]. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku uzyskał ponownie mandat poselski, otrzymując 43 626 głosów[45].

W grudniu 2018 Rada Naukowa jego macierzystego Instytutu Filozofii i Socjologii PAN przyjęła oświadczenie, w którym wyraziła zaniepokojenie jego działaniami, sprawiającymi wrażenie podporządkowania sfery kultury jednolitej opcji ideowej i naruszającymi przyjęte zasady funkcjonowania instytucji publicznych. Rada skrytykowała m.in. arbitralne decyzje dotyczące zmian kadrowych oraz ton wypowiedzi, nielicujące w jej ocenie z godnością urzędnika państwowego[46].

15 listopada 2019 Piotr Gliński został powołany na tożsame funkcje rządowe, wchodząc w skład utworzonego wówczas drugiego rządu dotychczasowego premiera[47]. 6 października 2020 w ramach rekonstrukcji gabinetu przeszedł na stanowisko ministra kultury, dziedzictwa narodowego i sportu, przejmując dodatkowe obowiązki z resortu sportu kierowanego dotąd przez Danutę Dmowską-Andrzejuk. Pozostał jednocześnie na pozostałych stanowiskach w rządzie[48]. 26 października 2021, po zmianach w strukturze ministerstw, powrócił na urząd ministra kultury i dziedzictwa narodowego, zachowując przy tym pozostałe funkcje rządowe[49].

Funkcję wiceprezesa Rady Ministrów pełnił do 21 czerwca 2023[50]; ustąpił razem z innymi wicepremierami w związku z ponownym wejściem Jarosława Kaczyńskiego do rządu[51][52]. W wyborach w tym samym roku był liderem listy PiS w okręgu warszawskim[53]. Został wybrany do Sejmu X kadencji, zdobywając 135 339 głosów[54] (co stanowiło drugi wynik spośród wszystkich kandydatów PiS do Sejmu w tych wyborach). 27 listopada 2023 zakończył pełnienie funkcji ministra oraz przewodniczącego Komitetu do spraw Pożytku Publicznego, odchodząc z administracji rządowej.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jest praprawnukiem Józefa Glińskiego, powstańca styczniowego, który zmarł w wyniku ran odniesionych w bitwie pod Budą Zaborowską[55][56]. Jego rodzicami byli architekt Tadeusz Gliński oraz Marta Alicja Glińska, sanitariuszka w batalionie „Zośka” Armii Krajowej podczas powstania warszawskiego[57][58]. Jest żonaty z Renatą Koźlicką-Glińską, która objęła stanowisko dyrektora programowego Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności[59]. Ma córkę i syna[60]. Jest bratem reżysera Roberta Glińskiego[61].

W młodości trenował judo[5], zajął się startami w maratonach i krótszych biegach[62], a także biegami narciarskimi[5]. Pracował jako kaskader, m.in. przy realizacji serialu Polskie drogi i filmu Przepraszam, czy tu biją?[63].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

W 2011, za wybitne zasługi w działalności na rzecz budowania społeczeństwa obywatelskiego, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej, prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[64][65].

W 2009 otrzymał Medal Komisji Edukacji Narodowej[1]. W 2022 uhonorowany Orderem Księcia Jarosława Mądrego V klasy[66]. W 2023 otrzymał Odznakę „Honoris Gratia”[67].

W 1996 wyróżniony Nagrodą im. Stanisława Ossowskiego[68]. W grudniu 2018 został ogłoszony laureatem nagrody „Człowiek Wolności 2018” tygodnika „Sieci”[69]. W maju 2019 otrzymał tytuł honorowego obywatela Wiślicy[70].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Civil society in the making (red.), IFiS PAN, Warszawa 2006.
  • Człowiek-środowisko-zdrowie. Problemy polskie z prognostycznego punktu widzenia (oprac.), KPPRK PAN, Warszawa 1985.
  • Katastrofa smoleńska, Reakcje społeczne, polityczne i medialne (red.), IFiS PAN, Warszawa 2011.
  • Kulturowe aspekty struktury społecznej. Fundamenty, konstrukcje, fasady (red.), IFiS PAN, Warszawa 2010.
  • Oburzeni (współautor), Biały Kruk, Kraków 2013.
  • Polscy Zieloni. Ruch społeczny w okresie przemian, IFiS PAN, Warszawa 1996.
  • Samoorganizacja społeczeństwa polskiego. III sektor i wspólnoty lokalne w jednoczącej się Europie (red.), IFiS PAN, Warszawa 2002.
  • Socjologia i Siciński. Style życia, społeczeństwo obywatelskie, studia nad przyszłością (red.), IFiS PAN, Warszawa 2009.
  • Społeczne aspekty ochrony i kształtowania środowiska w Polsce, Wyd. SGGW-AR, Warszawa 1990.
  • Style działań organizacji pozarządowych w Polsce. Grupy interesu czy pożytku publicznego?, IFiS PAN, Warszawa 2006.
  • Teorie wspólnotowe a praktyka społeczna. Obywatelskość, polityka, lokalność (red.), IFiS PAN, Warszawa 2005.
  • Wygaszanie Polski 1989–2015 (współautor), Biały Kruk, Kraków 2015.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h Druk nr 1096. sejm.gov.pl, 11 lutego 2013. [dostęp 2020-08-22].
  2. ↑ M.P. z 2008 r. nr 40, poz. 352.
  3. ↑ W ruchu ekologicznym jest mniej g.... niż w całym świecie. Z profesorem socjologii, autorem książki „Polscy zieloni”, Piotrem Glińskim rozmawiają Marta Lelek i Janusz Korbel. „Dzikie Życie”. Nr 2/56, luty 2009. [dostęp 2023-06-22]. 
  4. ↑ Lista tutorów Collegium Invisibile. ci.edu.pl. [dostęp 2012-09-29].
  5. ↑ a b c Iza Michalewicz, Agata Kondzińska: Piotr Gliński. Minister z czarnym pasem. wyborcza.pl, 25 listopada 2015. [dostęp 2015-11-25].
  6. ↑ Informacje w BIP IPN. [dostęp 2016-10-15].
  7. ↑ Elżbieta Tarkowska: Zrozumieć biednego: o dawnej i obecnej biedzie w Polsce. Warszawa: Typografika, 2000, s. 18.
  8. ↑ Antoni Sułek, Marek Szczepański: Śląsk, Polska, Europa: zmieniające się społeczeństwo w perspektywie lokalnej i globalnej. Xięga X Ogólnopolskiego Zjazdu Socjologicznego. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 1998, s. 160.
  9. ↑ Dariusz Gawin: Homo eligens: społeczeństwo świadomego wyboru. Księga jubileuszowa ku czci Andrzeja Sicińskiego. Warszawa: Wydawnictwo IFiS PAN, 1999, s. 18.
  10. ↑ Wyborcza Koalicja Liderów Ekologicznych. zb.eco.pl, sierpień 1997. [dostęp 2011-09-19].
  11. ↑ O mnie. piotrglinski.info.pl. [dostęp 2013-04-17].
  12. ↑ Andrzej Stankiewicz, Piotr Śmiłowicz: Premier na niby. wprost.pl, 7 października 2012. [dostęp 2013-04-17].
  13. ↑ Członkowie Narodowej Rady Rozwoju. prezydent.pl. [dostęp 2015-10-16].
  14. ↑ Prof. Piotr Gliński. pozytek.gov.pl. [dostęp 2020-05-01].
  15. ↑ Jarosław Kaczyński spotkał się z warszawskim społecznym komitetem poparcia. jaroslawkaczynski.info, 7 maja 2010. [dostęp 2020-08-22].
  16. ↑ Informacje na stronie SPJN. [dostęp 2020-10-17].
  17. ↑ Prof. Piotr Gliński kandydatem PiS na premiera. tvn24.pl, 1 października 2012. [dostęp 2013-04-17].
  18. ↑ PiS złożyło wniosek o konstruktywne wotum nieufności. wp.pl, 11 lutego 2013. [dostęp 2013-02-11].
  19. ↑ Głosowanie nr 14 na 35. posiedzeniu Sejmu. sejm.gov.pl, 8 marca 2013. [dostęp 2022-11-18].
  20. ↑ Rada Polityczna Prawa i Sprawiedliwości powołała Radę Programową. pis.org.pl, 15 lutego 2014. [dostęp 2014-04-08].
  21. ↑ PiS złożyło wniosek o odwołanie rządu. Ma kandydata na nowego premiera. tvn24.pl, 26 czerwca 2014. [dostęp 2014-06-26].
  22. ↑ Głosowanie nr 61 na 71. posiedzeniu Sejmu. sejm.gov.pl, 11 lipca 2014. [dostęp 2022-11-18].
  23. ↑ Prof. Gliński: Próby manipulacji i podważania autorytetu prezydenta będą, ale teraz będzie im trudniej. telewizjarepublika.pl, 5 sierpnia 2015. [dostęp 2015-08-05].
  24. ↑ I posiedzenie Rady Politycznej PiS. pis.org.pl, 11 września 2016. [dostęp 2017-04-29].
  25. ↑ II Konferencja Smoleńska 2013. konferencja.home.pl, 2013. [dostęp 2014-10-20].
  26. ↑ III Konferencja Smoleńska 2014. konferencja.home.pl, 2014. [dostęp 2014-10-20].
  27. ↑ Rada Fundacji. reduta-dobrego-imienia.pl. [dostęp 2015-10-27].
  28. ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-27].
  29. ↑ Prezydent powołał rząd. prezydent.pl, 16 listopada 2015. [dostęp 2015-11-16].
  30. ↑ MKIDN 2015–2019: inwestycje, mądra polityka historyczna troska o dziedzictwo i pamięć. gov.pl, 11 października 2019. [dostęp 2020-08-16].
  31. ↑ #100dniDlaKultury – podsumowanie MKiDN. gov.pl, 29 lutego 2020. [dostęp 2020-08-16].
  32. ↑ Bez uzasadnienia, bez podstawy prawnej, z naruszeniem Konstytucji. Tak lubi zwalniać minister Gliński. Czy odwołana szefowa PISF ma szanse w sądzie. oko.press, 10 października 2017. [dostęp 2020-08-16].
  33. ↑ Kronika nadużyć kulturalnych ministra Glińskiego: zwolnienia, połajanki, miliony dla Rydzyka. wyborcza.pl, 8 listopada 2019. [dostęp 2020-08-16].
  34. ↑ Gliński wprost: Nie jestem przekonany, że prof. Stola powinien być dyrektorem POLIN. gazeta.pl, 3 października 2019. [dostęp 2020-08-16].
  35. ↑ Tysiące podpisów pod apelem do Glińskiego w sprawie dyrektora Muzeum Polin. wyborcza.pl, 5 października 2019. [dostęp 2020-08-16].
  36. ↑ Marek Kozubal. Muzeum Narodowe urośnie. „Życie Krakowa i Małopolski”. Dodatek do dziennika „Rzeczpospolita”, s. R6, 9 stycznia 2017. 
  37. ↑ Piotr Bojarski. Minister kupił też zamek Czartoryskich. „Gazeta Wyborcza”, s. 19, 11 stycznia 2017. 
  38. ↑ M.P. z 2017 r. poz. 1060.
  39. ↑ Wicepremier Piotr Gliński przewodniczącym Komitetu ds. Pożytku Publicznego. prezydent.pl, 14 listopada 2017. [dostęp 2017-11-15].
  40. ↑ „Społeczeństwo obywatelskie oparte na wartościach” – międzynarodowa konferencja NIW. niw.gov.pl, 28 listopada 2018. [dostęp 2020-05-01].
  41. ↑ Wicepremier Gliński powołał Radę Dialogu z Młodym Pokoleniem. premier.gov.pl, 7 października 2019. [dostęp 2020-05-01].
  42. ↑ M.P. z 2017 r. poz. 1152.
  43. ↑ Powołanie rządu Morawieckiego. tvn24.pl, 11 grudnia 2017. [dostęp 2017-12-11].
  44. ↑ M.P. z 2019 r. poz. 577.
  45. ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-14].
  46. ↑ Oświadczenie Rady Naukowej IFiS PAN z dn. 18 grudnia 2018 r.. Instytut Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk, 2018. [dostęp 2020-12-30].
  47. ↑ Prezydent powołał nowy rząd. prezydent.pl, 15 listopada 2019. [dostęp 2019-11-15].
  48. ↑ Prezydent dokonał zmian w składzie Rady Ministrów. prezydent.pl, 6 października 2020. [dostęp 2020-10-06].
  49. ↑ Zmiany w składzie Rady Ministrów. prezydent.pl, 26 października 2021. [dostęp 2021-10-26].
  50. ↑ Piotr Gliński. gov.pl. [dostęp 2023-06-22].
  51. ↑ Zmiany w rządzie. J. Sasin: Wszyscy wicepremierzy złożyli rezygnacje. Do rządu wejdzie Kaczyński. polsatnews.pl, 21 czerwca 2023. [dostęp 2023-06-21].
  52. ↑ Zmiany w składzie Rady Ministrów. prezydent.pl, 21 czerwca 2023. [dostęp 2023-06-21].
  53. ↑ PiS ujawnia kolejne nazwiska. Przedstawił listy wyborcze. wp.pl, 2 września 2023. [dostęp 2023-09-02].
  54. ↑ Serwis PKW – Wybory 2023. [dostęp 2023-10-19].
  55. ↑ Wicepremier Gliński odwiedził budowę Muzeum Historii Polski. mkidn.gov.pl, 18 marca 2019. [dostęp 2020-12-30].
  56. ↑ Prof. Gliński: nie ma jak puszcza. niedziela.pl, 1 sierpnia 2013. [dostęp 2020-01-28].
  57. ↑ Jaką twarz kryje Piotr Gliński pod maską zgorzkniałego profesora. SYLWETKA. dziennik.pl, 3 grudnia 2016. [dostęp 2020-01-28].
  58. ↑ Marta Alicja Glińska. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2020-01-28].
  59. ↑ Młodsza o 20 lat żona ministra Glińskiego wkracza na salony. onet.pl, 14 marca 2016. [dostęp 2016-03-20].
  60. ↑ Wicepremier znów został ojcem!. fakt.pl, 12 września 2017. [dostęp 2017-09-12].
  61. ↑ Andrzej Stankiewicz, Piotr Śmiłowicz. Misjonarz karkołomny – rozmowa z Piotrem Glińskim. „Wprost”. Nr 41, s. 36, 2012. 
  62. ↑ Piotr Gliński. enduhub.com. [dostęp 2016-04-27].
  63. ↑ Ma żonę młodszą o 20 lat! Gliński jakiego nie znacie. fakt.pl, 25 listopada 2015. [dostęp 2020-08-22].
  64. ↑ M.P. z 2011 r. nr 108, poz. 1095.
  65. ↑ Ordery dla założycieli i działaczy organizacji pozarządowych. prezydent.pl, 15 września 2011. [dostęp 2011-09-19].
  66. ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №595/2022 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 23 sierpnia 2022. [dostęp 2022-08-29]. (ukr.).
  67. ↑ Planeta Lem instytucją kultury współprowadzoną przez miasto i ministerstwo. krakow.pl, 12 października 2023. [dostęp 2023-10-12].
  68. ↑ Laureaci Nagrody im. Stanisława Ossowskiego. pts.org.pl. [dostęp 2020-05-01].
  69. ↑ Prof. Piotr Gliński Człowiekiem Wolności 2018 tygodnika „Sieci”! „W Polsce jest pełna wolność słowa i sztuki”. wpolityce.pl, 26 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-26].
  70. ↑ Wicepremier i minister kultury Piotr Gliński pierwszym honorowym obywatelem Wiślicy. polskieradio24.pl, 9 maja 2019. [dostęp 2019-05-09].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Wicepremierzy Polski
II Rzeczpospolita
Wiceprezydenci Ministrów
Rząd RP na uchodźstwie (1939–1990)
RP/Polska Rzeczpospolita Ludowa
(1944–1989)
III Rzeczpospolita
(od 1989)
Rząd Beaty Szydło (2015–2017)
W dniu zaprzysiężenia

  • kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Pierwszy rząd Mateusza Morawieckiego (2017–2019)
W dniu zaprzysiężenia
Późniejsi członkowie rządu

  • kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Drugi rząd Mateusza Morawieckiego (2019–2023)
W dniu zaprzysiężenia
Późniejsi członkowie rządu

  • kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Ministrowie kultury i dziedzictwa narodowego III Rzeczypospolitej

Logo Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Piotr_Gliński&oldid=74843323”