Pistolet FP-45 Liberator
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Guide Lamp Company |
| Rodzaj |
pistolet jednostrzałowy |
| Historia | |
| Prototypy |
1942 |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
11, 43 mm |
| Nabój | |
| Magazynek |
pojedynczy pocisk wprowadzany bezpośrednio do komory; zasobnik w rękojeści na 10 naboi[1] |
| Wymiary | |
| Długość |
141 mm[1] |
| Wysokość |
117 mm |
| Długość lufy |
101 mm[1] |
| Masa | |
| broni |
450 g[1] |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku |
250 m/s[1] |
| Zasięg skuteczny |
5–10m |
FP-45 Liberator – amerykański pistolet jednostrzałowy kalibru 11,43 mm, z okresu II wojny światowej produkowany dla Office of Strategic Services[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]W 1942 roku United States Army zgłosiła przetarg na tani, masowo produkowany pistolet, który mógłby zostać zrzucany oddziałom ruchu oporu, bądź też partyzantom. Przyjęto projekt prostego, jednostrzałowego pistoletu, a jego produkcję powierzono firmie Guide Lamp Company, która wcześniej produkowała reflektory dla GM, miała więc doświadczenie w obróbce metali na skalę masową. W ciągu kilku miesięcy powstał ponad milion egzemplarzy, co pozostaje rekordem w historii sił zbrojnych.
Broń była rozwijana. Pod koniec wojny powstała dwustrzałowa odmiana FP-45. Posiadała ona dwie komory nabojowe umożliwiające oddanie dwóch strzałów w ciągu 10 sekund.
Do pomysłu taniej, jednostrzałowej broni dla ruchu oporu powrócono w czasie wojny wietnamskiej. CIA miała zamiar zaopatrywać w nią południowowietnamską partyzantkę walczącą z siłami komunistycznymi. W 1964 skonstruowano pistolet, który nosił nazwę Deer gun. Strzelał on nabojem 9x19 mm Parabellum.
Na cześć FP-45 został nazwany stworzony w 2013 roku przypominający go z wyglądu pierwszy na świecie pistolet wydrukowany za pomocą drukarki 3D[2].
Służba
[edytuj | edytuj kod]Z założenia pistolet był przeznaczony dla oddziałów ruchu oporu. Miał posłużyć do zabicia wrogiego żołnierza z bliskiej odległości z zaskoczenia. A potem użytkownik miał posługiwać się zdobytą tym sposobem normalną bronią. W dużych ilościach były one zrzucane (w plastikowych torebkach i z komiksową instrukcją) na terenach zajętych przez wroga. Nie ma wzmianek o ich użyciu bojowym, ani też o skuteczności[1].
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Szkielet broni wykonano w postaci dwóch znitowanych wytłoczek z blachy stalowej. Lufa o przewodzie gładkim była do niego przyspawana[1]. Zamek, wykonany w postaci odlewu stalowego, nie posiadał wyciągu łusek. Wybijano je po strzale specjalnym stempelkiem, lub innym zaimprowizowanym narzędziem (np. ołówkiem). W rękojeści broni mieścił się, zamykany zasuwką, pojemnik na 10 naboi owiniętych w komiksową instrukcję obsługi.