Przejdź do zawartości

Reform UK

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Reform UK
Państwo

 Wielka Brytania

Lider

Nigel Farage

Data założenia

5 lutego 2019[a]

Adres siedziby

83 Victoria Street, Londyn,
SW1 0HW[1]

Ideologia polityczna

eurosceptycyzm, synkretyzm, populizm[2]

Poglądy gospodarcze

liberalizm klasyczny

Liczba członków

115 tys.[b][3]

Barwy

     turkus
     biel

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Reform UK (w latach 2019–2021 Brexit Party) – brytyjska partia polityczna o bardzo silnym zabarwieniu eurosceptycznym założona przez Nigela Farage’a w 2019. Partia powstała wskutek braku wdrożenia decyzji referendalnej w 2016 dotyczącej wyjścia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej. Większość członków pochodzi z UKIP, której Farage był liderem w latach 2006–2009 i 2010–2016, a także bardziej radykalnych odłamów Partii Konserwatywnej, w tym Ann Widdecombe czy Annunziata Rees-Mogg[4]. Partię wsparły również osoby związane z lewicą, takie jak George Galloway[5].

Obecnym przewodniczącym i liderem ugrupowania jest Richard Tice[6]. Przed wyjściem Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej była największą pojedynczą partią w Parlamencie Europejskim z 29 europosłami.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Powstanie partii zostało formalnie ogłoszone 20 stycznia 2019 przez Catherine Blaiklock, byłą rzeczniczkę ekonomii UKIP, którą opuściła w 2018. Oficjalnie zarejestrowana została 5 lutego. W grudniu Nigel Farage, wtedy europoseł niezależny, stwierdził, że „partia była pomysłem Blaiklock, ale działała z jego pełnym poparciem”[7]. W dniu 8 lutego 2019 r. Farage oświadczył, że będzie kandydował z ramienia partii w zbliżających się wyborach do Parlamentu Europejskiego[8]. Eurodeputowani z ramienia UKIP Steven Woolfe i Nathan Gill również ogłosili start z listy Brexit Party[9]. W kwietniu Farage stwierdził, że partia zamierza wystawić listę w zbliżających się wyborach parlamentarnych w 2022[10].

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019 roku partia odniosła zdecydowane zwycięstwo, zdobywając ponad 30 procent głosów i wprowadzając do Parlamentu 29 europosłów[11]. Farage skomentował sukces słowami: „Nigdy wcześniej w brytyjskiej polityce partia, która istnieje dopiero 6 tygodni, nie wygrała wyborów narodowych. Jeśli Wielka Brytania nie opuści UE 31 października, te wyniki będą powtarzane przy okazji wyborów krajowych. Historia zaczęła się tworzyć, to dopiero początek”[12].

2 lipca 2019, na pierwszym posiedzeniu Parlamentu Europejskiego IX kadencji, podczas odegrania hymnu UE Oda do radości wszyscy europosłowie Brexit Party odwrócili się plecami[13][14].

Partia przez dłuższy czas utrzymywała 10% poparcia w sondażach, jednak po wyborze Borisa Johnsona na premiera Wielkiej Brytanii poziom ten spadł do 5%[15]. W sierpniu Farage zaproponował Johnsonowi, aby brexitowcy i torysi podpisali „wyborcze porozumienie o nieagresji”, czego efektem byłoby wspólne wyprowadzenie Wielkiej Brytanii z Unii, bez umowy[16][17]. Johnson odrzucił tę możliwość publicznie na antenie BBC, stwierdzając, iż porozumienie z innymi partiami „wprowadza ryzyko wpuszczenia na Downing Street lidera Partii Pracy Jeremy’ego Corbyna”[18]. Jednak w listopadzie Farage zapowiedział, iż jego partia w przyspieszonych wyborach parlamentarnych nie wystawi kontrkandydatów przeciwko torysom w 317 okręgach, w których Partia Konserwatywna wygrała w 2017, aby zwiększyć szanse na tzw. „twardy Brexit”[19].

11 stycznia 2021 partia zmieniła nazwę na Reform UK[20]. W marcu tego roku Farage zrezygnował ze stanowiska lidera – zastąpił go przewodniczący partii, Richard Tice[21]

Kontrowersje

[edytuj | edytuj kod]

W kwietniu 2019 r. skarbnik partii Michael McGough został usunięty ze stanowiska po tym jak ustalono, że dokonał antysemickich i homofobicznych postów w mediach społecznościowych[22].

W maju 2019 na łamach Sky News europoseł SNP Alyn Smith nazwał Brexit Party „firmą muszelkową” zajmującą się praniem brudnych pieniędzy, na co partia zagroziła działaniami na drodze sądowej, pod warunkiem wycofania roszczenia przez Smitha[23]. Smith przeprosił bez zastrzeżeń i przyznał, że nie miał dowodów na swoje zarzuty, oraz przekazał darowiznę na koszty prawne partii[24].

Program

[edytuj | edytuj kod]

Głównym celem partii było natychmiastowe wyjście Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej, a następnie handlowanie z nią na zasadach Światowej Organizacji Handlu. Program partii ma wiele wspólnych postulatów z UKIP, poprzednią partią Nigela Farage’a, jednak on sam wielokrotnie podkreślał różnice między obydwiema partiami[25]. W sprawach gospodarczych partia kładzie nacisk na zmniejszenie roli państwa oraz na mniejsze opodatkowanie osób fizycznych i przedsiębiorstw[26], zobowiązała się do usunięcia podatku od spadków i darowizn[27]. Polityk Patrick O’Flynn, który przeszedł z UKIP do eurosceptycznej Partii Socjaldemokratycznej i poparł Brexit Party w wyborach w 2019, określił korzenie partii jako „ideologicznie thatcherowskie”[28]. Pierwszym postulatem partii niezwiązanym z Brexitem była propozycja przemiany British Steel Limited, firmy produkującej m.in. stalowe druty, szyny i pręty, w firmę częściowo należącą do pracowników, co zostało opisane jako „hybryda polityki konserwatystów i laburzystów”[29]. Poza tym Reform UK opowiada się za zmniejszeniem wydatków na pomoc zagraniczną oraz wprowadzeniem darmowego wi-fi we wszystkich środkach brytyjskiego transportu publicznego[30].

W czasie kampanii wyborczej w 2019 partia obiecała[31][32]:

Partia często jest określana jako ugrupowanie populistyczne i prawicowo-populistyczne[33].

Struktury

[edytuj | edytuj kod]

Reform UK formalnie ma tylko trzech członków, a ponad 115 tysięcy „zarejestrowanych popleczników”[34]. W dużej mierze utrzymuje się z małych darowizn do 500 funtów, aczkolwiek przyjmuje też większe darowizny, jak na przykład 200 000 funtów ofiarowanych przez Jeremy’ego Hoskinga, byłego darczyńcę Partii Konserwatywnej[35]. Sprawa finansowań partii pozostaje jednak kontrowersyjna. Komisja Wyborcza zobowiązała partię do radykalnej zmiany metod pozyskiwania funduszy, oczekując m.in. przejrzenia wszystkich otrzymanych dotychczas płatności, zmiany limitu 500 funtów i wymagania podania adresu email przy wpłacaniu darowizny[36].

W 2021 roku do partii dołączyła MSP Michelle Ballantyne, stając się liderem Reform UK w Szkocji[37].

Wyniki wyborów

[edytuj | edytuj kod]

Wybory parlamentarne

[edytuj | edytuj kod]
Rok Głosy % głosów Mandaty ± (%) Miejsce
2019 642 303 2,0
0/73
 nowa partia 9

Wybory do Parlamentu Europejskiego

[edytuj | edytuj kod]
Rok Głosy % głosów Mandaty ± (%) Miejsce
2019 5 248 533 31,6
29/73
 nowa partia 1

Politycy

[edytuj | edytuj kod]
 Zobacz też kategorię: Politycy Partii Brexit.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Data rejestracji partii.
  2. ↑ Liczba zarejestrowanych zwolenników.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ View registration – The Electoral Commission, „Electoral Commission” [dostęp 2019-03-13] (ang.).
  2. ↑ Positive and populist, Nigel Farage’s Brexit Party is out to get as many voters as possible, „The Telegraph” [dostęp 2019-05-15] (ang.).
  3. ↑ Brexit Party reveals 100 ‘new politics’ MP candidates, „News Sky” [dostęp 2019-05-30] (ang.).
  4. ↑ European elections 2019: Brexit Party wins three seats in the East Midlands, „BBCNews” [dostęp 2019-05-27] (ang.).
  5. ↑ I intend to stand in the forthcoming parliamentary by-election in Peterborough. More follows..., „Twitter” [dostęp 2019-05-01] (ang.).
  6. ↑ Annunziata Rees-Mogg to stand as MEP for Farage’s Brexit party, „The Guardian” [dostęp 2019-04-15] (ang.).
  7. ↑ The new Ukip? Nigel Farage offers ‘full support’ for another Brexit party, „Independent IE” [dostęp 2019-01-20] (ang.).
  8. ↑ Farage ready to be new ‘Brexit Party’ candidate if EU exit delayed, „reuters.com” [dostęp 2019-02-08] (ang.).
  9. ↑ Nathan Gill set to join Nigel Farage’s Brexit party, „BBCNews” [dostęp 2019-02-10] (ang.).
  10. ↑ Nigel Farage reveals Brexit Party will stand in next General Election, „Standard” [dostęp 2019-04-25] (ang.).
  11. ↑ Wyraźne zwycięstwo eurosceptyków w Wielkiej Brytanii. Oficjalne wyniki, „TVN24” [dostęp 2019-05-28] (pol.).
  12. ↑ Partia Brexit Nigela Farage’a wygrywa eurowybory w Wielkiej Brytanii, „Do Rzeczy” [dostęp 2019-05-27] (pol.).
  13. ↑ Partia Brexit odwrócona plecami w trakcie hymnu UE, „RMF” [dostęp 2019-07-02] (pol.).
  14. ↑ Jennifer Rankin: Brexit party MEPs turn backs on Ode to Joy at European parliament. [w:] The Guardian [on-line]. theguardian.com, 2 lipca 2019. [dostęp 2019-09-26].
  15. ↑ Efekt brexitu? Wzrost poparcia dla partii Borisa Johnsona, „rp.pl” [dostęp 2019-08-21] (pol.).
  16. ↑ Nigel Farage says Brexit party could strike election pact with Tories, „The Guardian” [dostęp 2019-08-27] (ang.).
  17. ↑ Brexit. Nigel Farage prognozuje przedterminowe wybory i oferuje Johnsonowi pakt o nieagresji, „Gazeta.pl” [dostęp 2019-08-27] (ang.).
  18. ↑ Deklaracja Borisa Johnsona. Nie będzie paktu z Partią Brexitu, „WP.pl” [dostęp 2019-11-01] (ang.).
  19. ↑ Wybory w Wielkiej Brytanii: Farage idzie na rękę Johnsonowi, „Rzeczpospolita” [dostęp 2019-11-11] (pol.).
  20. ↑ Party registration decisions – Electoral Comission [online] (ang.).
  21. ↑ Nigel Farage: Brexit-backing politician to quit as leader of Reform UK, „RBBC News” [dostęp 2021-03-07] (ang.).
  22. ↑ Brexit party official removed after antisemitic posts, „The Guardian” [dostęp 2019-04-03] (ang.).
  23. ↑ Brexit party issues legal threat to SNP MEP Alyn Smith, „The Scotsman.uk” [dostęp 2019-05-29] (ang.).
  24. ↑ Alyn Smith: SNP MEP apologises over Brexit Party ‘money laundering’ claim, „BBCNews” [dostęp 2019-06-17] (ang.).
  25. ↑ Nigel Farage says Brexit party won’t take money from Arron Banks, „The Guardian” [dostęp 2019-04-12] (ang.).
  26. ↑ Nigel Farage’s startup politics, „Politico” [dostęp 2019-05-18] (ang.).
  27. ↑ Tories bottled it, we won’t! Brexit Party will scrap inheritance tax, says RICHARD TICE, „Express” [dostęp 2019-08-08] (ang.).
  28. ↑ If the Brexit Party wants further triumphs, Nigel Farage should drop its ‘shrink the state’ philosophy, „Brexit Central” [dostęp 2019-05-27] (ang.).
  29. ↑ Brexit party plans ‘John Lewis-style’ rescue of British Steel, „The Guardian” [dostęp 2019-06-04] (ang.).
  30. ↑ Let’s upgrade Britain’s internet..., „Twitter” [dostęp 2019-07-18] (ang.).
  31. ↑ Nigel Farage chce „politycznej rewolucji” na Wyspach, „Rzeczpospolita” [dostęp 2019-11-22] (pol.).
  32. ↑ General election Brexit Party policies: Farage launches 'political revolution for ordinary people’, „Sky News” [dostęp 2019-11-22] (ang.).
  33. ↑ General election 2019: Farage promises Reform Party after Brexit, „BBC” [dostęp 2019-08-12] (ang.).
  34. ↑ Register as a Supporter, „Brexit Party.org” [dostęp 2019-05-27] (ang.).
  35. ↑ Former Conservative backer Jeremy Hosking revealed as £200,000 donor to Nigel Farage’s Brexit Party, „= The Telegraph” [dostęp 2019-05-10] (ang.).
  36. ↑ Brexit Party ordered to overhaul fundraising methods to prevent illegal foreign donations, „Independent UK” [dostęp 2019-05-18] (ang.).
  37. ↑ Former Tory MSP to lead Scots wing of rebranded Brexit Party, „= BBC News” [dostęp 2019-11-01] (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Reform_UK&oldid=74205694”