Ronny Ackermann

Ronny Ackermann
Data i miejsce urodzenia	16 maja 1977 ; Bad Salzungen
Klub	Rhöner WSV Dermbach
Wzrost	184 cm
Debiut w PŚ	28.11 1997, Rovaniemi (6. miejsce – sprint)
Pierwsze punkty w PŚ	28.11 1997, Rovaniemi ; (6. miejsce – sprint)
Pierwsze podium w PŚ	9.12 1999, Vuokatti ; (1. miejsce – Gundersen)
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Niemcy
	Igrzyska olimpijskie
	Mistrzostwa świata
	Mistrzostwa świata juniorów
	Puchar Świata
Kryształowa kula ;	2001/2002
Kryształowa kula ;	2002/2003
Kryształowa kula ;	2007/2008
2. miejsce ;	2000/2001
2. miejsce ;	2003/2004
2. miejsce ;	2004/2005
	Puchar Świata (sprint)
Mała kryształowa kula ;	2001/2002
Mała kryształowa kula ;	2002/2003
Mała kryształowa kula ;	2007/2008
2. miejsce ;	2000/2001
2. miejsce ;	2004/2005
3. miejsce ;	2003/2004
	Letnie Grand Prix
1. miejsce ;	1999
3. miejsce ;	2003
Inne nagrody
Medal Holmenkollen ;	2003
	Zakończenie kariery: 2010 rok
	Strona internetowa

Ronny Ackermann (ur. 16 maja 1977 w Bad Salzungen) – niemiecki narciarz uprawiający kombinację norweską, trzykrotny medalista olimpijski, dziesięciokrotny medalista mistrzostw świata, srebrny medalista mistrzostw świata juniorów, trzykrotny zdobywca Pucharu Świata i Małej Kryształowej Kuli w klasyfikacji sprintu, a także zwycięzca Letniego Grand Prix w kombinacji norweskiej.

Kariera

Przygodę ze sportem Ronny Ackermann rozpoczął w wieku pięciu lat, kiedy zaczął trenować biegi narciarskie. Już w 1984 roku zdecydował się jednak zmienić biegi na kombinację. Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej pojawił się w sezonie 1994/1995 Pucharu Świata B. W zawodach tego cyklu startował do sezonu 1996/1997, w tym czasie dwukrotnie stając na podium: 3 grudnia 1995 roku w austriackim Ramsau wygrał zawody metodą Gundersena, a 8 stycznia 1997 roku w Johanngeorgenstadt w tej samej konkurencji zajął trzecie miejsce. Swój jedyny sukces w kategorii juniorów Ackermann osiągnął w 1997 roku, kiedy wraz z kolegami zdobył srebrny medal w konkursie drużynowym podczas mistrzostw świata juniorów w Canmore.

W Pucharze Świata zadebiutował 28 listopada 1997 roku w fińskim Rovaniemi, zajmując szóste miejsce w sprincie. Tym samym w swoim pucharowym debiucie od razu zdobył punkty. W sezonie 1997/1998 wystartował jeszcze pięciokrotnie, za każdym razem zdobywając punkty. Najlepszy wynik osiągnął 29 listopada w Rovaniemi, gdzie był czwarty w Gundersenie. W klasyfikacji generalnej dało mu to dwunasta pozycję. W lutym 1998 roku Niemiec brał udział w igrzyskach olimpijskich w Nagano, gdzie indywidualnie był dwunasty, a w zawodach drużynowych Niemcy z Ackermannem w składzie uplasowali się na szóstej pozycji. W kolejnym sezonie prezentował się słabiej i w efekcie zajął 23. miejsce w klasyfikacji generalnej. Na mistrzostwach świata w Ramsau w 1999 roku ponownie zajął szóste miejsce w zawodach drużynowych. Indywidualnie lepiej wypadł w sprincie, w którym był dziewiąty. W zawodach metodą Gundersena, z dużą stratą w biegu zajął dopiero 24. miejsce.

W lecie 1999 roku startował w drugiej edycji Letniego Grand Prix w kombinacji norweskiej. Ronny wygrał wszystkie trzy konkursy indywidualne i wyraźnie wyprzedził drugiego w klasyfikacji końcowej, swego rodaka Sebastiana Haseneya. Dobrą dyspozycję utrzymał także w zimowym sezonie 1999/2000, który ukończył na piątym miejscu. Już w pierwszych zawodach cyklu, 9 grudnia 1999 roku w Vuokatti, nie tylko po raz pierwszy stanął na podium zawodów pucharowych, ale od razu zwyciężył w konkursie metodą Gundersena. W pozostałej części sezonu jeszcze dziesięciokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, ale na podium stanął tylko raz: 5 lutego 2000 roku w Hakubie był trzeci w Gundersenie. Pierwszy sukces w kategorii seniorów osiągnął na mistrzostwach świata w Lahti w 2001 roku, gdzie wywalczył brązowy medal w sprincie, wyprzedzili go tylko jego rodak Marko Baacke oraz Fin Samppa Lajunen. Był ponadto czwarty w sztafecie, gdzie Niemcy przegrali walkę o brązowy medal z Finami, a w Gundersenie zajął 16. miejsce. Bardzo dobrze spisał się także w rywalizacji pucharowej sezonu 2000/2001. Równa, wysoka forma i sześć miejsc na podium dały mu drugie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Felixem Gottwaldem z Austrii. Niemiec dwukrotnie zwyciężył: 5 stycznia w Reit im Winkl był najlepszy w sprincie, a 10 lutego 2001 roku w Libercu wygrał zawody metodą Gundersena. Zajął także drugie miejsce w klasyfikacji sprinterskiej.

Najważniejszym punktem sezonu 2001/2002 były igrzyska olimpijskie w Salt Lake City. Po skokach do sprintu Ronny zajmował drugą pozycję tracąc do prowadzącego Lajunena 15 sekund. Na trasie biegu Fin okazał się za szybki dla Niemca, jednak Ackermann skutecznie uciekł pozostałym rywalom i zdobył srebrny medal. W konkursie drużynowym wspólnie z Björnem Kircheisenem, Georgiem Hettichem i Marcelem Höhligiem zdobył swój drugi srebrny medal. Po skokach Niemcy zajmowali dopiero piątą pozycję, tracąc do prowadzących Finów blisko dwie minuty. Na trasie biegu byli jednak drugą najszybszą drużyną i dzięki temu wyprzedzili wszystkich oprócz Finów. Na mecie Niemcy stracili do zwycięzców tylko 7,5 sekundy, a trzecich Austriaków wyprzedzili o kolejne 3,5 sekundy. W zawodach metodą Gundersena skoki na odległość 125,5 oraz 128,5 metra dały mu piątą pozycję. Do biegu przystąpił ze stratą nieco ponad minuty. Na trasie biegu osiągnął jednak dopiero osiemnasty czas, co wystarczyło do zajęcia czwartego miejsca. W Pucharze Świata to właśnie w sezonie 2001/2002 osiągnął najlepsze wyniki. W żadnym ze startów nie plasował się poniżej siódmego miejsca, szesnastokrotnie stawał na podium, przy czym sześć razy zwyciężył. Wygrywał kolejno: 23 i 25 listopada w Kuopio, 18 grudnia w Steamboat Springs, 3 stycznia w Reit im Winkl, 8 stycznia w Libercu oraz 15 marca 2002 roku w Oslo. Dzięki tym wynikom zdobył Puchar Świata, wyprzedzając Gottwalda i Lajunena, dodatkowo zdobywając także Małą Kryształową Kulę za triumf w klasyfikacji sprintu.

Podwójne trofeum Pucharu Świata Ronny zgarnął także w sezonie 2002/2003. Dwunastokrotnie stawał na podium, tym razem odnosząc cztery zwycięstwa: 22 stycznia w Hakubie wygrał Gundersena, trzy dni później w Sapporo był najlepszy w starcie masowym, 9 marca w Oslo zwyciężył w sprincie, a 14 marca w Lahti wygrał kolejne zawody metodą Gundersena. W klasyfikacji generalnej zwyciężył z przewagą blisko 400 punktów nad Gottwaldem i trzecim Kircheisenem. Po raz drugi z rzędu zwyciężył także w klasyfikacji sprintu. mistrzostwa świata w Val di Fiemme w 2003 roku przyniosły mu kolejne trzy medale. W Gundersenie Niemiec zwyciężył w skokach i na trasę biegu wyruszył z przewagą 30 sekund. W biegu przewagę tę jeszcze powiększył i sięgnął po złoty medal. W konkursie skoków do sprintu uplasował się na drugim miejscu za Hettichem, do którego tracił przed biegiem tylko 9 sekund. Podczas biegu wyprzedził swego rodaka, jednak musiał uznać wyższość reprezentanta Stanów Zjednoczonych Johnny’ego SpilLane’a i ostatecznie zakończył rywalizację na drugiej pozycji. W zawodach drużynowych razem z Thorstenem Schmittem, Hettichem i Kircheisenem zdobył kolejny srebrny medal. Drugie miejsce Niemcy zajmowali już po skokach, tracąc 13 sekund do prowadzących Austriaków. Nie zdołali ich jednak wyprzedzić w biegu, na mecie meldując się ze stratą 12.6 sekundy.

Latem 2003 roku zajął trzecie miejsce w klasyfikacji szóstej edycji Letniego Grand Prix. W czterech konkurach raz stanął na podium - 29 sierpnia w Klingenthal zwyciężył w Gundersenie. W sezonie 2003/2004 na podium stawał dziewięć razy, z czego aż siedem razy na najwyższym stopniu. Wygrał cztery pierwsze konkursy cyklu: 29 i 30 listopada w Ruce, 6 grudnia w Trondheim i 12 grudnia w Val di Fiemme, a następnie zwyciężał 30 grudnia w Oberhofie, 22 lutego w Libercu oraz 29 lutego 2004 roku w Oslo. W klasyfikacji generalnej wyprzedził go jednak o ponad 200 punktów Fin Hannu Manninen. W klasyfikacji sprintu Ronny był trzeci za Manninenem oraz Lajunenem. Także w sezonie 2004/2005 był drugi w Pucharze Świata. Po raz kolejny bezkonkurencyjny okazał się Manninen, a Niemiec zarówno w klasyfikacji generalnej jak i sprinterskiej zajmował drugie miejsce. Na podium znalazł się trzynaście razy, zwyciężając 27 listopada w Ruce, 4 i 5 grudnia w Trondheim oraz 2 stycznia 2005 roku w Ruhpolding. mistrzostwa świata w Oberstdorfie w 2005 roku były najbardziej udana imprezą w jego karierze. Wygrał obie konkurencje indywidualne, przy czym w Gundersenie do biegu przystąpił z ósmego miejsca ze stratą blisko półtorej minuty, wyprzedzając na trasie wszystkich rywali. W sprincie po skokach był drugi za Finem Anssim Koivurantą, do którego tracił 24 sekundy. Po bardzo dobrym biegu wyprzedził Fina i na metę dotarł jako pierwszy, 11 sekund przed drugim na mecie Norwegiem Magnusem Moanem. W zawodach drużynowych wraz z Haseneyem, Hettichem i Kircheisenem ponownie zajął drugie miejsce. Po skokach prowadzili Norwegowie o 19 sekund przed Austriakami oraz 36 sekund przed Amerykanami. Niemcy znajdowali się na piątej pozycji ze stratą minuty i 26 sekund. W biegu kazali się jednak najszybsi i zdołali awansować aż na drugie miejsce. Na mecie Ackermann, który biegł na ostatniej zmianie w ekipie niemieckiej stracił do zwycięzców tylko 7,1 sekundy, a o zaledwie 0,3 sekundy wyprzedził Gottwalda, który kończył sztafetę Austrii.

W porównaniu z poprzednimi latami w sezonach 2005/2006 i 2006/2007 Ackermann osiągał przeciętne wyniki. Łącznie siedmiokrotnie stawał na podium, jednak ani razu nie wygrał. W klasyfikacji generalnej zajmował odpowiednio jedenastą i dziewiątą pozycję. W tym czasie wystartował na igrzyskach olimpijskich w Turynie w 2006 roku, gdzie indywidualnie był ósmy w sprincie, a w biegu metodą Gundersena zajął dopiero 18. miejsce. W sztafecie Niemcy w składzie Björn Kircheisen, Georg Hettich, Ronny Ackermann i Jens Gaiser powtórzyli sukces sprzed czterech lat i zdobyli srebrny medal. Reprezentacja Niemiec prowadziła po skokach, jednak przewaga 10 sekund nad drugimi Austriakami okazała się zbyt mała, by odnieść zwycięstwo. Austriacy stopniowo zmniejszali stratę, choć gdy Ackermann przekazywał sztafetę Gaiserowi Niemcy mieli jeszcze 20 sekund przewagi. Biegnący w ekipie austriackiej Mario Stecher wyprzedził Gaisera i to Austriacy zdobyli złoto o 15 sekund przed Niemcami. Trzecie miejsce wywalczyli reprezentanci Finlandii, tracąc do Niemców 11,5 sekundy. Na mistrzostwach świata w Sapporo w 2007 roku zdobył złoty medal w Gundersenie, chociaż po skokach był piąty. W biegu odrobił 34 sekundy straty i zwyciężył z przewagą 8,5 sekundy nad Amerykaninen Billem Demongiem, który był drugi. Także w sprincie konkurs skoków ukończył na piątej pozycji i do biegu przystąpił ze stratą 47 sekund. Dwie sekundy za nim na trasę wyruszył jeden z jego największych rywali - Hannu Manninen i to on okazał się najlepszy w tej konkurencji. Niemiec nie był w stanie wytrzymać tempa Fina i ukończył rywalizację na ósmej pozycji. W konkursie drużynowym Niemcy wywalczyli trzeci z rzędu srebrny medal w sztafecie. Wspólnie z Haseneyem, Kircheisenem i Tino Edelmannem plasowali się za Finami i Norwegami po konkursie skoków. W biegu wyprzedzili reprezentantów Norwegii, jednak Finów już nie dogonili. Na mecie stracili do zwycięzców nieco ponad 28 sekund.

Sezon 2007/2008 przyniósł Niemcowi trzecią Kryształową Kulę w karierze oraz trzecie zwycięstwo w klasyfikacji sprintu. Jedenaście razy stawał na podium, przy czym 30 listopada w Ruce i 12 stycznia w Val di Fiemme wygrał zawody metodą Gundersena, a 20 stycznia 2008 roku w Klingenthal był najlepszy w sprincie. W klasyfikacji generalnej wyprzedził o ponad 200 punktów Norwega Pettera Tande oraz Billa Demonga o ponad 270 punktów. W klasyfikacji sprinterskiej Niemiec odniósł minimalne zwycięstwo, wyprzedzając drugiego Francuza Jasona Lamy-Chappuis o zaledwie 4 punkty. Trzeci w tej klasyfikacji Bernhard Gruber z Austrii uzbierał tylko 11 punktów mniej od Ackermanna. Ronny wygrał także pierwsze zawody sezonu 2008/2009, 29 listopada 2008 roku w Ruce. Było to jednak nie tylko jego jedyne pucharowe podium w tym sezonie, ale także ostatnie w całej karierze. Jeszcze czterokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, ale także trzykrotnie nie ukończył zawodów. W klasyfikacji generalnej zajął 19. pozycję. Ostatni sukces osiągnął podczas mistrzostw świata w Libercu w 2009 roku, gdzie razem z Erikiem Frenzlem, Björnem Kircheisenem i Tino Edelmannem kolejny srebrny medal w sztafecie. Po skokach znajdowali się na czwartej pozycji i tracili do prowadzących Francuzów 17 sekund. Do odrabiania strat w ślad za Niemcami rzucili się także Japończycy i to między tymi dwoma reprezentacjami rozstrzygnęła się walka o pierwsze miejsce. W sprinterskim pojedynku między Edelmannem i Norihito Kobayashim na ostatnich metrach lepszy okazał się jednak Japończyk. Indywidualnie Ackermann w żadnej z trzech konkurencji nie znalazł się w czołowej dziesiątce.

W obliczu nadchodzących igrzysk olimpijskich w Vancouver występy Niemca w sezonie 2009/2010 zakończyły się całkowitą porażką. Ani razu nie znalazł się w czołowej dziesiątce, najlepszy wynik osiągając 17 stycznia 2010 roku w Chaux-Neuve, gdzie był osiemnasty w Gundersenie. Nie został włączony do kardy Niemiec na kanadyjskie igrzyska, a start w Chaux-Neuve był ostatnim w jego karierze. Pierwotnie zawiesił swoją karierę na czas nieokreślony, jednak w marcu 2011 roku ogłosił definitywne zakończenie kariery^[1]. W maju tego samego roku został włączony do kadry trenerskiej i pełni rolę asystenta^[2]. We wrześniu podjęto oficjalną decyzję, że po igrzyskach olimpijskich w Soczi zostanie głównym szkoleniowcem niemieckiej kadry w kombinacji norweskiej^[3].

Łącznie w ciągu kariery 77 razy stawał na podium, z czego 28 razy zwyciężał, 25 razy był drugi, a 24 razy zajmował trzecie miejsce. W klasyfikacji wszech czasów jest drugi za Hannu Manninenem, zarówno pod względem zwycięstw jak i miejsc na podium. Jest także wielokrotnym medalistą mistrzostw kraju, w tym sześciokrotnie zdobywał złoto: w sprincie w latach 2000, 2001 i 2003 oraz w Gundersenie w latach 2001, 2002 i 2003. Został ponadto wybrany sportowcem roku w Niemczech w 2005 r. Za swe osiągnięcia został w 2003 r. nagrodzony medalem Holmenkollen wraz z austriackim kombinatorem norweskim Felixem Gottwaldem.

Osiągnięcia

Ackermann podczas zawodów LGP w 2004 roku

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Strata	Zwycięzca
12.	14 lutego	1998	Nagano	Gundersen K-90/15 km	41:21,1	+2:31,8	Bjarte Engen Vik
6.	20 lutego	1998	Nagano	Sztafeta K-90/4x5 km^[4]	54:11,5	+2:10,5	Norwegia
4.	9 lutego	2002	Salt Lake City	Gundersen K-90/15 km	39:11,7	+1:16,1	Samppa Lajunen
2.	14 lutego	2002	Salt Lake City	Sztafeta K-90/4x5 km^[5]	48:42,2	+7,5	Finlandia
2.	21 lutego	2002	Salt Lake City	Sprint K-120/7,5 km	16:40,1	+9,0	Samppa Lajunen
18.	11 lutego	2006	Pragelato	Gundersen HS106/15 km	39:44,6	+3:14,3	Georg Hettich
2.	15 lutego	2006	Pragelato	Sztafeta HS134/4x5 km^[6]	49:52,6	+15,3	Austria
8.	21 lutego	2006	Pragelato	Sprint HS134/7,5 km	18:29,0	+38,7	Felix Gottwald

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Strata	Zwycięzca
49.	22 lutego	1997	Trondheim	Gundersen K-90/15 km	43:43,1	+2.20,6	Kenji Ogiwara
24.	20 lutego	1999	Ramsau	Gundersen K-90/15 km	37:04,8	+5:11,4	Bjarte Engen Vik
6.	25 lutego	1999	Ramsau	Sztafeta K-90/4x5 km^[7]	49:34,2	+2:37,9	Finlandia
9.	27 lutego	1999	Ramsau	Sprint K-90/7,5 km	17:48,4	+59,4	Bjarte Engen Vik
16.	15 lutego	2001	Lahti	Gundersen K-90/15 km	39:26,7	?	Bjarte Engen Vik
4.	20 lutego	2001	Lahti	Sztafeta K-90/4x5 km^[8]	48:54,1	+53,5	Norwegia
3.	24 lutego	2001	Lahti	Sprint K-116/7,5 km	19:40,3	+10,0	Marko Baacke
1.	21 lutego	2003	Val di Fiemme	Gundersen K95/15 km	37:54,2	-	-
2.	24 lutego	2003	Val di Fiemme	Sztafeta K95/4x5 km^[9]	47:23,9	+12,6	Austria
2.	28 lutego	2003	Val di Fiemme	Sprint K120/7,5 km	18:47,8	+1,3	Johnny Spillane
1.	18 lutego	2005	Oberstdorf	Gundersen HS100/15 km	38:56,2	-	-
2.	23 lutego	2005	Oberstdorf	Sztafeta HS137/4x5 km^[10]	49:45,5	+7,1	Norwegia
1.	27 lutego	2005	Oberstdorf	Sprint HS137/7,5 km	20:15,6	-	-
8.	23 lutego	2007	Sapporo	Sprint HS134/7,5 km	17:40,2	+58,6	Hannu Manninen
2.	25 lutego	2007	Sapporo	Sztafeta HS134/4x5 km^[11]	49:14,9	+28,4	Finlandia
1.	3 marca	2007	Sapporo	Gundersen HS100/15 km	38:35,6	-	-
18.	20 lutego	2009	Liberec	Start masowy HS100/10 km	276,0 pkt	-41,8 pkt	Todd Lodwick
13.	22 lutego	2009	Liberec	Gundersen HS100/10 km	24:22,3	+1:52,3	Todd Lodwick
2.	26 lutego	2009	Liberec	Sztafeta HS134/4x5 km^[12]	48:32,3	+0,0	Japonia
21.	28 lutego	2009	Liberec	Gundersen HS134/10 km	23:36,6	+2:02,5	Bill Demong

Mistrzostwa świata juniorów

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Strata	Zwycięzca
2.	14 lutego	1997	Canmore	Sztafeta K-89/3x5 km^[13]	?	?	Francja

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Miejsca na podium chronologicznie

Nr	Data	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Pozycja	Strata	Zwycięzca
1.	9 grudnia 1999	Vuokatti	Gundersen K90/15 km	?	1.	-	-
2.	5 lutego 2000	Hakuba	Gundersen K120/15 km	?	3.	?	Bjarte Engen Vik
3.	2 grudnia 2000	Kuopio	Sprint K120/7.5 km	?	2.	?	Felix Gottwald
4.	3 grudnia 2000	Kuopio	Start masowy K120/10 km	?	3.	?	Felix Gottwald
5.	5 stycznia 2001	Reit im Winkl	Sprint K90/7.5 km	?	1.	-	-
6.	7 stycznia 2001	Reit im Winkl	Gundersen K90/15 km	?	3.	?	Kristian Hammer
7.	19 stycznia 2001	Park City	Sprint K120/7.5 km	?	2.	?	Felix Gottwald
8.	10 lutego 2001	Liberec	Gundersen K120/15 km	?	1.	-	-
9.	23 listopada 2001	Kuopio	Gundersen K120/15 km	42:44.0 min	1.	-	-
10.	25 listopada 2001	Kuopio	Sprint K120/7.5 km	18:58.2 min	1.	-	-
11.	7 grudnia 2001	Zakopane	Start masowy K120/10 km	?	2.	?	Felix Gottwald
12.	9 grudnia 2001	Szczyrbskie Jezioro	Sprint K90/7.5 km	17:38.3 min	2.	+2.4 s	Samppa Lajunen
13.	16 grudnia 2001	Steamboat Springs	Gundersen K90/15 km	42:00.8 min	3.	+39.0 s	Felix Gottwald
14.	18 grudnia 2001	Steamboat Springs	Sprint K114/7.5 km	18:08.8 min	1.	-	-
15.	29 grudnia 2001	Oberwiesenthal	Sprint K95/7.5 km	21:25.2 min	2.	+13.4 s	Felix Gottwald
16.	3 stycznia 2002	Reit im Winkl	Sprint K90/7.5 km	18:57.4 min	1.	-	-
17.	5 stycznia 2002	Schonach	Gundersen K90/15 km	43:28.7 min	3.	+18.3 s	Felix Gottwald
18.	11 stycznia 2002	Val di Fiemme	Sprint K120/7.5 km	16:48.1 min	2.	+32.0 s	Felix Gottwald
19.	18 stycznia 2002	Liberec	Gundersen K90/15 km	19:33.2 min	1.	-	-
20.	1 marca 2002	Lahti	Gundersen K116/15 km	40:56.2 min	2.	+10.9 s	Samppa Lajunen
21.	3 marca 2002	Lahti	Sprint K116/7.5 km	20:39.3 min	2.	+23.6 s	Samppa Lajunen
22.	13 marca 2002	Trondheim	Sprint K120/7.5 km	19:03.1 min	2.	+3.2 s	Samppa Lajunen
23.	15 marca 2002	Oslo	Gundersen K115/15 km	37:33.8 min	1.	-	-
24.	16 marca 2002	Oslo	Sprint K115/7.5 km	18:38.8 min	3.	+24.1 s	Hannu Manninen
25.	29 listopada 2002	Ruka	Sprint K120/7.5 km	22:21.5 min	2.	+3.4 s	Hannu Manninen
26.	8 grudnia 2002	Trondheim	Sprint K120/7.5 km	18:45.5 min	2.	+10.0 s	Björn Kircheisen
27.	15 grudnia 2002	Harrachov	Sprint K90/7.5 km	16:15.2 min	3.	+4.8 s	Hannu Manninen
28.	1 stycznia 2003	Oberhof	Sprint K120/7.5 km	20:52.3 min	2.	+0.4 s	Felix Gottwald
29.	8 stycznia 2003	Ramsau	Sprint K90/7.5 km	18:25.9 min	2.	+0.6 s	Samppa Lajunen
30.	12 stycznia 2003	Chaux-Neuve	Gundersen K90/15 km	42:41.6 min	2.	+45.3 s	Felix Gottwald
31.	22 stycznia 2003	Hakuba	Sprint K120/7.5 km	20:35.2 min	1.	-	-
32.	25 stycznia 2003	Sapporo	Start masowy K120/10 km	253.6 pkt	1.	-	-
33.	8 marca 2003	Oslo	Sprint K115/7.5 km	19:05.5 min	2.	+5.1 s	Felix Gottwald
34.	9 marca 2003	Oslo	Sprint K115/7.5 km	18:19.2 min	1.	-	-
35.	14 marca 2003	Lahti	Gundersen K116/15 km	41:20.1 min	1.	-	-
36.	15 marca 2003	Lahti	Sprint K116/7.5 km	19:53.4 min	3.	+1.6 s	Felix Gottwald
37.	29 listopada 2003	Ruka	Gundersen K120/15 km	38:38.2 min	1.	-	-
38.	30 listopada 2003	Ruka	Sprint K120/7.5 km	19:16.0 min	1.	-	-
39.	6 grudnia 2003	Trondheim	Sprint K120/7.5 km	17:26.7 min	1.	-	-
40.	12 grudnia 2003	Val di Fiemme	Gundersen K95/15 km	35:23.1 min	1.	-	-
41.	30 grudnia 2003	Oberhof	Gundersen K120/15 km	36:02.2 min	1.	-	-
42.	4 stycznia 2004	Schonach	Gundersen K90/15 km	34:29.5 min	2.	+0.7 s	Todd Lodwick
43.	22 lutego 2004	Liberec	Gundersen K120/15 km	37:41.5 min	1.	-	-
44.	28 lutego 2004	Oslo	Sprint K115/7.5 km	17:09.4 min	3.	+15.6 s	Hannu Manninen
45.	29 lutego 2004	Oslo	Gundersen K115/15 km	37:16.0 min	1.	-	-
46.	27 listopada 2004	Ruka	Gundersen HS142/15 km	35:55.1 min	1.	-	-
47.	28 listopada 2004	Ruka	Sprint HS142/7.5 km	19:49.1 min	3.	+45.9 s	Hannu Manninen
48.	4 grudnia 2004	Trondheim	Gundersen HS131/15 km	34:47.4 min	1.	-	-
49.	5 grudnia 2004	Trondheim	Sprint HS131/7.5 km	17:39.6 min	1.	-	-
50.	30 grudnia 2004	Oberhof	Gundersen HS140/15 km	41:25.3 min	2.	+47.6 s	Hannu Manninen
51.	2 stycznia 2005	Ruhpolding	Sprint HS128/7.5 km	20:13.3 min	1.	-	-
52.	8 stycznia 2005	Seefeld	Sprint HS100/7.5 km	19:57.8 min	2.	+0.5 s	Hannu Manninen
53.	9 stycznia 2005	Seefeld	Gundersen HS100/15 km	35:33.0 min	3.	+15.3 s	Hannu Manninen
54.	29 stycznia 2005	Sapporo	Start masowy HS134/10 km	226.8 pkt	2.	-2.9 pkt	Hannu Manninen
55.	4 marca 2005	Lahti	Sprint HS130/7.5 km	19:06.2 min	3.	+22.3 s	Hannu Manninen
56.	5 marca 2005	Lahti	Gundersen HS130/15 km	40:45.0 min	2.	+1.2 s	Björn Kircheisen
57.	12 marca 2005	Oslo	Gundersen HS128/15 km	36:29.6 min	3.	+28.8 s	Magnus Moan
58.	13 marca 2005	Oslo	Sprint HS128/7.5 km	18:04.3 min	3.	+5.6 s	Hannu Manninen
59.	3 grudnia 2005	Lillehammer	Gundersen HS131/15 km	41:14.5 min	3.	+1:22.2 min	Hannu Manninen
60.	4 grudnia 2005	Lillehammer	Sprint HS131/7.5 km	19:47.5 min	3.	+0.8 s	Hannu Manninen
61.	17 grudnia 2005	Ramsau	Start masowy HS100/10 km	251.5 pkt	2.	-10.5 pkt	Petter Tande
62.	30 grudnia 2005	Oberhof	Gundersen HS140/15 km	37:59.7 min	2.	+7.2 s	Hannu Manninen
63.	3 stycznia 2006	Ruhpolding	Sprint HS128/7.5 km	20:23.6 min	2.	+9.5 s	Felix Gottwald
64.	17 grudnia 2006	Ramsau	Sprint HS98/7.5 km	16:53.3 min	3.	+1.2 s	Magnus Moan
65.	30 grudnia 2006	Ruhpolding	Gundersen HS128/15 km	35:58.1 min	3.	+2.7 s	Hannu Manninen
66.	30 listopada 2007	Ruka	Gundersen HS142/15 km	40:54.8 min	1.	-	-
67.	8 grudnia 2007	Trondheim	Gundersen HS131/15 km	38:54.9 min	3.	+8.5 s	Bill Demong
68.	16 grudnia 2007	Ramsau	Sprint HS98/7.5 km	17:32.6 min	2.	+3.1 s	Björn Kircheisen
69.	6 stycznia 2008	Schonach	Gundersen HS96/15 km	39:19.7 min	3.	+19.7 s	Petter Tande
70.	12 stycznia 2008	Val di Fiemme	Gundersen HS134/15 km	41:52.2 min	1.	-	-
71.	20 stycznia 2008	Klingenthal	Start masowy HS140/10 km	186.6 pkt	2.	-3.2 pkt	Eric Frenzel
72.	20 stycznia 2008	Klingenthal	Sprint HS140/7.5 km	18:45.9 min	1.	-	-
73.	26 stycznia 2008	Seefeld	Sprint HS100/7.5 km	19:33.9 min	3.	+7.2 s	Christoph Bieler
74.	16 lutego 2008	Liberec	Start masowy HS134/10 km	250.8 pkt	3.	-12.5 pkt	Petter Tande
75.	29 lutego 2008	Lahti	Gundersen HS130/15 km	37:11.9 min	3.	+29.9 s	Petter Tande
76.	8 marca 2008	Oslo	Gundersen HS128/15 km	39:33.1 min	3.	+40.2 s	Bernhard Gruber
77.	29 listopada 2008	Ruka	Gundersen HS142/10 km	27:31.1 min	1.	-	-

Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Miejsca na podium chronologicznie

Nr	Data	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Pozycja	Strata	Zwycięzca
1.	3 grudnia 1995	Ramsau	Gundersen K120/15 km	?	1.	-	-
2.	8 stycznia 1997	Johanngeorgenstadt	Sprint K75/7.5 km	?	3.	?	Marco Zarucchi

Letnie Grand Prix

Miejsca w klasyfikacji generalnej

1999: 1.
2000: 12.
2001: 10.
2002: 19.
2003: 3.
2004: 4.
2005: 17.
2006: 11.
2007: 12.
2009: 29.

Miejsca na podium chronologicznie

Nr	Data	Miejscowość	Konkurencja	Wynik zwycięzcy	Pozycja	Strata	Zwycięzca
1.	22 sierpnia 1999	Wernigerode	Start masowy K63/10 km	?	1.	-	-
2.	25 sierpnia 1999	Oberhof	Sprint K120/5 km	?	1.	-	-
3.	28 sierpnia 1999	Klingenthal	Gundersen K120/15 km	?	1.	-	-
4.	26 sierpnia 2001	Oberhof	Sprint K120/9 km	?	1.	-	-
5.	3 września 2001	Ramsau	Gundersen K90/15 km	?	3.	+ 43.1 s	Mario Stecher
6.	29 sierpnia 2003	Klingenthal	Gundersen K80/15 km	?	1.	-	-
7.	29 sierpnia 2004	Steinbach	Sprint HS140/9 km	?	2.	+9.7 s	Christoph Bieler
8.	27 sierpnia 2006	Klingenthal	Start masowy HS140/10 km	246.7 pkt	2.	-8.9 pkt	Björn Kircheisen

Linki zewnętrzne

Oficjalna strona zawodnika (niem.)
Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
Profil na sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-29)]. (ang.)

Przypisy

↑ Ronny Ackermann podjął ostateczną decyzję. kombinacjanorweska.dbv.pl, 2011-03-16. [dostęp 2011-09-21]. (pol.).
↑ Weinbuch zostaje, Bauer odchodzi, Ackermann dołącza!. kombinacjanorweska.dbv.pl, 2011-05-06. [dostęp 2011-09-21]. (pol.).
↑ Ackermann obejmie niemiecką kadrę po Igrzyskach Olimpijskich. kombinacjanorweska.dbv.pl, 2011-09-20. [dostęp 2011-09-21]. (pol.).
↑ Skład drużyny: Matthias Looß, Ronny Ackermann, Thorsten Schmitt, Jens Deimel
↑ Skład drużyny: Björn Kircheisen, Georg Hettich, Marcel Höhlig, Ronny Ackermann
↑ Skład drużyny: Björn Kircheisen, Georg Hettich, Ronny Ackermann, Jens Gaiser
↑ Skład drużyny: Jens Gaiser, Jens Deimel, Sebastian Haseney, Ronny Ackermann
↑ Skład drużyny: Marko Baacke, Jens Deimel, Ronny Ackermann, Sebastian Haseney
↑ Skład drużyny: Thorsten Schmitt, Georg Hettich, Björn Kircheisen, Ronny Ackermann
↑ Skład drużyny: Sebastian Haseney, Georg Hettich, Björn Kircheisen, Ronny Ackermann
↑ Skład drużyny: Sebastian Haseney, Ronny Ackermann, Tino Edelmann, Björn Kircheisen
↑ Skład drużyny: Ronny Ackermann, Eric Frenzel, Björn Kircheisen, Tino Edelmann
↑ Skład drużyny: Jens Gaiser, Georg Hettich, Ronny Ackermann

[1] Ronny Ackermann podjął ostateczną decyzję. kombinacjanorweska.dbv.pl, 2011-03-16. [dostęp 2011-09-21]. (pol.).

[2] Weinbuch zostaje, Bauer odchodzi, Ackermann dołącza!. kombinacjanorweska.dbv.pl, 2011-05-06. [dostęp 2011-09-21]. (pol.).

[3] Ackermann obejmie niemiecką kadrę po Igrzyskach Olimpijskich. kombinacjanorweska.dbv.pl, 2011-09-20. [dostęp 2011-09-21]. (pol.).

[4] Skład drużyny: Matthias Looß, Ronny Ackermann, Thorsten Schmitt, Jens Deimel

[5] Skład drużyny: Björn Kircheisen, Georg Hettich, Marcel Höhlig, Ronny Ackermann

[6] Skład drużyny: Björn Kircheisen, Georg Hettich, Ronny Ackermann, Jens Gaiser

[7] Skład drużyny: Jens Gaiser, Jens Deimel, Sebastian Haseney, Ronny Ackermann

[8] Skład drużyny: Marko Baacke, Jens Deimel, Ronny Ackermann, Sebastian Haseney

[9] Skład drużyny: Thorsten Schmitt, Georg Hettich, Björn Kircheisen, Ronny Ackermann

[10] Skład drużyny: Sebastian Haseney, Georg Hettich, Björn Kircheisen, Ronny Ackermann

[11] Skład drużyny: Sebastian Haseney, Ronny Ackermann, Tino Edelmann, Björn Kircheisen

[12] Skład drużyny: Ronny Ackermann, Eric Frenzel, Björn Kircheisen, Tino Edelmann

[13] Skład drużyny: Jens Gaiser, Georg Hettich, Ronny Ackermann

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

Start masowy	2009: Todd Lodwick
Sprint	1999: Bjarte Engen Vik 2001: Marko Baacke 2003: Johnny Spillane 2005: Ronny Ackermann 2007: Hannu Manninen
Skocznia duża/10 km	2009: Bill Demong 2011: Jason Lamy Chappuis 2013: Eric Frenzel 2015: Bernhard Gruber 2017: Johannes Rydzek 2019: Eric Frenzel 2021: Johannes Lamparter
Skocznia normalna/10 km	2009: Todd Lodwick 2011: Eric Frenzel 2013: Jason Lamy Chappuis 2015: Johannes Rydzek 2017: Johannes Rydzek 2019: Jarl Magnus Riiber 2021: Jarl Magnus Riiber
Skocznia duża/15 km (18 km)	1925: Otakar Německý 1926: Johan Grøttumsbråten 1927: Rudolf Burkert 1929: Hans Vinjarengen 1930: Hans Vinjarengen 1931: Johan Grøttumsbråten 1933: Sven Eriksson 1934: Oddbjørn Hagen 1935: Oddbjørn Hagen 1937: Sigurd Røen 1938: Olaf Hoffsbakken 1939: Gustl Berauer 1950: Heikki Hasu 1954: Sverre Stenersen 1958: Paavo Korhonen 1962: Arne Larsen 1966: Georg Thoma 1970: Ladislav Rygl 1974: Ulrich Wehling 1978: Konrad Winkler 1982: Tom Sandberg 1985: Hermann Weinbuch 1987: Torbjørn Løkken 1989: Trond Einar Elden 1991: Fred Børre Lundberg 1993: Kenji Ogiwara 1995: Fred Børre Lundberg 1997: Kenji Ogiwara 1999: Bjarte Engen Vik 2001: Bjarte Engen Vik 2003: Ronny Ackermann 2005: Ronny Ackermann 2007: Ronny Ackermann