Sinatruces
| |
| król Partów | |
| Okres | |
|---|---|
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data śmierci |
ok. 70 p.n.e. |
| Ojciec |
Mitrydates I (?) |
| Dzieci | |
Sinatrukes I (pers. سیناتروک, również Sanatruces lub Sanatruk, ur. ok. 157 p.n.e., zm. ok. 70 p.n.e.) – król Partów w latach ok. 77 p.n.e.–ok. 70 p.n.e.
Sinatrukes prawdopodobnie był synem Mitrydatesa I z rodu Arsakidów[1]. Ogłosił się królem w Suzjanie i wystąpił jako uzurpator przeciwko władzy Mitrydatesa II Wielkiego w latach ok. 93/92 p.n.e.–88/87 p.n.e. Ostatecznie Gotarzes I zmusił go do ucieczki na stepy środkowoazjatyckie[2]. Po latach ponownie zajął tron partyjski, gdy obalił Orodesa I głównie dzięki wsparciu sakijskiego plemienia Sakarauków, u którego wcześniej znalazł schronienie kiedy musiał uciekać z kraju. W chwili objęcia władzy miał 80 lat, a miał panować jeszcze przez siedem. Przeciwko władzy Sinatrukesa wystąpił król Armenii Tigranes II, który najechał i spustoszył Medię oraz spalił królewską rezydencję Adrapana niedaleko Ekbatany[3]. Poza tym zajął Gordyene, Adiabene, północną Mezopotamię i czasowo Medię Atropatene[4].
W czasie III wojny mitrydatejskiej między Mitrydatesem VI, królem Pontu a Rzymianami, obie strony konfliktu próbowały wciągnąć Sinatrukesa do walki po swojej stronie. Jednakże ze względu na słabą pozycję w Partii pozostał neutralny[5].
Po śmierci Sinatrukesa władzę objął jego syn Fraates III. W ten sposób powstała nowa gałąź władców z dynastii Arsakidów na tronie partyjskim, która odsunęła od władzy potomków Mitrydatesa II i obejmowała oprócz Fraatesa III również Mitrydatesa III, Orodesa II, Fraatesa IV, Fraatesa V (Fraatakes), Wononesa I i Tiridatesa II. Być może należał do niej, ale po kądzieli, Artabanus II[6]. Nowa gałąź spotykała się z oporem niektórych możnowładców partyjskich, mogła natomiast liczyć na wsparcie wschodnich plemion nomadów, szczególnie Saków i rodu Suren[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Olbrycht 2013 ↓, s. 14.
- ↑ Assar 2005 ↓, s. 52–53.
- ↑ Olbrycht 2013 ↓, s. 45–46.
- ↑ Piegdoń 2011 ↓, s. 199.
- ↑ Piegdoń 2011 ↓, s. 200.
- ↑ Olbrycht 2013 ↓, s. 60, 67–68.
- ↑ Olbrycht 2013 ↓, s. 15.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Gholamreza F. Assar. Genealogy & Coinage of the Early Parthian Rulers, II a revised stemma. „Parthica: incontri di culture nel mondo antico”. 7, 2005. Piza, Rzym. ISSN 1128-6342. (ang.).
- Marek Jan Olbrycht: Imperium Parthicum. Kryzys i odbudowa państwa Arsakidów w pierwszej połowie pierwszego wieku po Chrystusie. Kraków: Towarzystwo Wydawnicze "Historia Iagellonica", 2013, seria: Notos — Scripta Antiqua et Byzantina. ISBN 978-83-62261-63-5.
- Maciej Piegdoń: Krassus. Polityk niespełnionych ambicji. Kraków: Towarzystwo Wydawnicze "Historia Iagellonica", 2011, seria: Mediterraneum. ISBN 978-83-62261-31-4.
- Encyclopaedia Britannica, 15th edition, Encyclopaedia Britannica Inc., William Benton, Publisher, 1943–1973, Helen Hemingway Benton, Publisher, Chicago/London/Toronto/Geneva/Sydney/Tokyo/Manila/Seoul/Johannesburg.