Przejdź do zawartości

Ulica gen. Jarosława Dąbrowskiego w Łodzi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
ulica gen. Jarosława Dąbrowskiego
Chojny, Górniak, Dąbrowa
Ilustracja
Widok na początek ulicy gen. Jarosława Dąbrowskiego
Państwo

 Polska

Miejscowość

Łódź

Długość

4,5 km

Przebieg
światła 0 m ul. Rzgowska
światła 362 m ul. Łomżyńska
605 m ul. Podmiejska
światła 802 m ul. Jana Kilińskiego
906 m ul. Krzywa
1013 m ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego
1179 m ul. Henryka Siemiradzkiego
światła 1401 m ul. Podgórna
światła 1522 m al. marsz. Edwarda Śmigłego-Rydza
1687 m ul. Deotymy
światła 1921 m ul. Tatrzańska
światła 2263 m ul. Władysława Anczyca
2303 m ul. Julusza Kossaka
2402 m ul. Zofii Nałkowskiej
1565 m ul. Podhalańska
2568 m ul. Poli Gojawiczyńskiej
3100 m 540 Łódź Dąbrowa
3156 m ul. Dostawcza
3355 m ul. Ferdynanda Ossendowskiego
3574 m ul. Wiośniana
3983 m ul. Lodowa
4187 m ul. Tomaszowska
4474 m ul. Aleksandra Puszkina
4743 m
Położenie na mapie Łodzi
Mapa konturowa Łodzi, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „ulica gen. Jarosława Dąbrowskiego”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, w centrum znajduje się punkt z opisem „ulica gen. Jarosława Dąbrowskiego”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „ulica gen. Jarosława Dąbrowskiego”
Ziemia51°44′14,3″N 19°29′31,9″E/51,737300 19,492200

Ulica generała Jarosława Dąbrowskiego w Łodzi – istotna dla ruchu miejskiego ulica, która rozpoczyna się skrzyżowaniem z ulicą Rzgowską, a kończy tuż za skrzyżowaniem z ulicą Puszkina, która prowadzi do dzielnicy Widzew.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
1939 – dziś 1939 – 1945 przed 1939
Dąbrowskiego Jarosława Strassburger Linie Dąbrowska
Zabudowania fabryki Pafino, lipiec 2003 roku

Dawniej w miejscu dzisiejszego parkingu, pasażu handlowego i supermarketu Lidl (nr 17/21) mieściły się zabudowania zakładów Pafino. Były to wieża wodna, komin i zabudowa fabryczna. Fabryka była wpisana do ewidencji zabytków[1]. Forma wieży wodnej była dość specyficzna, tworzyła charakterystyczny element krajobrazu skrzyżowania ulicy Kilińskiego i Dąbrowskiego, wraz z budynkami zajezdni tramwajowej „Dąbrowskiego” oraz ceglaną zabudową zajezdni autobusowej. Do niedawna na przeciwległym rogu stała także pierzeja domów mieszkalnych z lat 1910–1925, która częściowo została także rozebrana[2]. Domki stały blisko jezdni pozostawiając mało miejsca na chodnik[3].

Fragment opisu dawnego wyglądu i życia ulicy Dąbrowskiego z Kroniki miasta Łodzi:

W latach międzywojennych znaczenie leżącej na peryferiach Łodzi ulicy Dąbrowskiego znacznie wzrosło. Minęły czasy, kiedy z drzemki budził ją tylko na krótko turkot przejeżdżających wozów z cegłą lub węglem. W 1928 roku na obszernym terenie położonym u zbiegu ulic Dąbrowskiego i Kilińskiego stanęły zabudowania drugiej w Łodzi zajezdni tramwajowej. Odtąd od świtu do późnego wieczoru, rozlegało się tu dudnienie i zgrzyty kół tramwajów manewrujących na rozjazdach szyn. Hałasy dobiegające z zajezdni były utrapieniem okolicznych mieszkańców. Odtąd też sąsiadujące z zajezdnią bezużyteczne wyrobiska po wydobytej glinie nabrały pewnej wartości. Właściciele cegielni rozparcelowali je na działki budowlane. Ich nabywcami byli głównie tramwajarze, a także lepiej zarabiający robotnicy z łódzkich fabryk. Oszczędności swe lokowali w budowę niewielkich domków, otoczonych starannie pielęgnowanymi ogródkami. Na wolnych terenach, pomiędzy z rzadka stojącymi domkami, pojawiły się czynszowe kamieniczki ze sklepami na parterze, oferującymi klientom "mydło i powidło". Jednakże w tutejszym krajobrazie nadal przeważały poletka żyta i ziemniaków oraz wypalone słońcem łąki, na których kozy i krowy wyskubywały lichą trawę; czasem przemknął w podskokach zabłąkany zając..

Wacław Pawlak[4]

Ważne obiekty na przebiegu ulicy

[edytuj | edytuj kod]

Ważne obiekty w okolicach ulicy

[edytuj | edytuj kod]


Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]