Videos by Silviu-Marian Miloiu
Este dificil de spus dacă planurile iniţiale sovietice cu privire la Finlanda urmăreau aceeaşi fi... more Este dificil de spus dacă planurile iniţiale sovietice cu privire la Finlanda urmăreau aceeaşi finalitate ca cele privitoare la Ţările baltice. În Protocolul anexă al Pactului Ribbentrop-Molotov nu se făcuse nici o diferenţă între Finlanda şi Estonia sau Finlanda şi Letonia. Ministrul sovietic în Finlanda, V.K. Derevianski, elaborase un set de propuneri minimale şi unul cu propuneri maximale. Ambele solicitau Finlandei să cedeze insulele din Golful Finic şi să permită ca o bază navală şi aeriană sovietică să fie construită la Hanko. Programul minimal mai includea cedarea unei părţi a Istmului Kareliei şi a părţii vestice a Peninsulei Râbachi (Pescarilor) de la Marea Barents. Programul maximal solicita Finlandei să cedeze partea sud-estică a teritoriului său din jurul Vâborgului şi regiunea Pechenga de la Marea Barents. La toate acestea se adăuga şi propunerea cu privire la semnarea unui tratat de asistenţă mutuală. 7 views
Papers by Silviu-Marian Miloiu
Muille maille vierahille…. Kalervo Hovi ja yleinen historia, 2002
The Annexation of the Baltic States: Romanian perceptions, 1939-1940
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Hegemoniile trecutului. Evoluţii româneşti şi europene. Profesorului Ioan Chiper la 70 de ani, 2006
This paper examines the British foreign policy during one of the most meaningful and controversia... more This paper examines the British foreign policy during one of the most meaningful and controversial period from its entire history, the last months of peace and the first months of the Second World War. This topic has been at the focus of British and international research ever since the end of the conflagration, from the pioneering six volumes of Winston S. Churchill, published soon after the war ended , of the Romanian former foreign minister Grigore Gafencu , when the war was closing its final phase, or J.R.M. Butler’s Grand Strategy . Much has been published on the general lines of the British foreign policy of 1939-1940, the meaning of Chamberlain’s appeasement policy or on such topics as the British relations with the other Great Powers or with Poland and its U-turns conducive to Chamberlain’s cabinet entering the war it sought to avoid . Yet, only a few researchers have focused their research on British policy toward such East-Central European nations and regions such as the Balkans and Romania and the Baltic and Finland . Only one of them, however, has attempted to look to a larger picture comparing for instance the British policy towards such apparently remotely situated to each other regions as the Black and the Baltic seas region countries . In our view, such a scholarly research has the significant advantage of penetrating into the real scale of British involvement in East-Central Europe and giving an answer to the question of how genuine the British attempts to build up an Eastern Front in the aftermath of Nazi coup in Prague were. Such a research is also important because it takes a closer view of British cabinet decision-making. The decisions were adopted by processing information and they were based not only on priorities derived from the state of war preparedness or domestic policy, but also on analyses and assumptions regarding the importance of various European and extra-European regions in Germany’s aggressive policies towards the end of 1930s. Unfortunately, however innovative, Prazmowska’s paper misses quite a few points and it rather focuses on each of the Eastern European countries’ foreign relations during the interstice between the peace and war of 1939 and does not sufficiently touch upon comparing their share and relevance within the British policy of the time. Moreover, the work is rather faulty when dealing with Romania’s general history in the 20th Century. The aims of the research Our paper represents thus the first attempt towards a more comprehensive work dealing with British policy towards East-Central Europe in 1939-1940. We choose to focus our research on studying in a comparative manner the British policy toward two of the Baltic Sea region states (Finland and Estonia) and one of the most important Black Sea region states (Romania). The situation of the three countries differs in many respects not only in terms of culture (except the close Finnish - Estonian kinship) or historical experience, but also as regarding their domestic institutions and partly their views and expectations of the international relations. While the two Baltic Sea region states were during the inter-war period part of the British sphere of cultural, political and economic influence, with Germany coming next as a significant partner, Romania remained closely attached to the French in her foreign policy. It only came to rely on Britain when forced to do so by the proven weakness of France in face of Nazi Germany’s dynamic policy. The domestic institutions of the three states were different as far as Finland remained a faithful democracy throughout the inter-war period and World War II and even consolidated its democratic system after the 1937 elections. By contrast, Romania turned to a conservative, authoritarian regime in 1938. Despite their many differences of domestic and international context, something united all Romania and Finland. This was their desire to stay outside the conflicts between the Great Powers and their fear of the Soviet Union’s intentions toward the border-states. This proved very significant in the dramatic context of the years 1939-1940 when peace turned to war. It is not our intention to evaluate the foreign policy of those small and mid-size states during the last months of peace and first months of war but rather to comparatively judge their significance in the foreign policy of Great Britain. This brings us closer to such important topics as how the British foreign policy-makers related to the different political and economic landscapes they found in the region. For instance, it is interesting to see how important the appeal of Finnish democratic system to the British policy was during the Winter War or the role of Romanian oil in the earlier decision to extend a British guarantee to Romania in April 1939. Our paper also discusses the inter-play between British strategic aims regarding Romania and Finland and the actions of those states for capturing the British attention and support for their own foreign policy objectives. In other words, we are looking to evaluate the ability of each state to find a more central place in British foreign policy planning. Finally yet importantly our paper aims, taking into account the experience of British policy toward the two case studies, to establish the real degree of British involvement in building up an anti-German Eastern Front able to draw some of the Germany’s military resources away from the Western Front. The first month of spring 1939 marks the bitter end of the hopes of Chamberlain’s cabinet in the sincerity of Fuhrer’s intentions and as such the speeding up of the military programs unfolded by the British Government and the designing of more comprehensive schemes of containing Germany. Our analysis ends in March 1940 with the end of the Winter War. By then Soviet Union incorporated Estonia while Romania and Finland were looking for ways of finding a rapprochement with Germany frightened by the prospect of what Soviet policy had in stock for them. We shall base our argumentation mostly on British archives, but also on Romanian and Finnish materials.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Liberalismul românesc şi valenţele sale europene, 2010
Rădăcinile politice ale liberalismului finlandez se confundă cu începuturile tardive ale vieţii p... more Rădăcinile politice ale liberalismului finlandez se confundă cu începuturile tardive ale vieţii politice din Marele Ducat. Primele idei liberale vor fi însă creaţia unor personalităţi ale căror viziuni vor fi revendicate ca fundament ideologic de partide politice cu traiectorii politice diferite. Astfel, ideologia promovată de J.V. Snellman îmbina ideile liberale cu cele naţionaliste, filozoful finlandez propovăduind transformări sociale radicale în aceeaşi măsură în care evoca necesitatea renaşterii culturale. Snellman vedea statul ca o zonă unde indivizii se comportau în conformitate cu un cod moral şi lucrau pentru binele tuturor. Concepţiile intelectuale ale lui Snellman sunt astfel centrate asupra statului , ceea ce evidenţiază şi limitele liberalismului snellmanian.
Această lucrare descrie şi analizează liberalismul finlandez de-a lungul a patru decenii de existenţă a acestuia începând de la reflecţiile şi răspunsurile acestuia la provocările naţionalism-imperialismului rusesc de la finele secolului al XIX-lea până la renaşterea imperialismului din est sub forma sovietismului sfârşitului deceniului al IV-lea al secolului următor. Opţiunea pentru această perioadă se datorează încărcăturii politice, economice, sociale şi ideologice a acestei perioade care a pus la grea încercare viziunile reformist-moderate ale clasei mijlocii finlandeze. Câteva dintre întrebările ridicate în cursul cercetării au vizat reacţia liberalismului la încercările Rusiei ţariste de a diminua autonomia finlandeză la sfârşitul secolului al XIX-lea şi la începutul celui următor sau de a-i submina independenţa patru decenii mai târziu, legătura dintre liberalism şi naţionalism în contextul finlandez, reacţia liberalismului, ca partid de centru, la războiul civil dintre stânga şi dreapta de la finele războiului mondial sau viziunea liberalismului asupra altor ideologii politice specifice acestei perioade (socialism, comunism, noul naţionalism interbelic). De asemenea, lucrarea va avea în vedere transformările ideologice, politice, organizatorice etc. prin care a trecut liberalismul finlandez, precum şi rolul liberalilor ca partid guvernamental în perioada avută în vedere.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Anuarul Institutului de Istorie “A.D. Xenopol”, 2005
Cultures at war: the cultural relations between Romania and Finland during the Second World War
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Hegemoniile trecutului. Evoluţii româneşti şi europene. Profesorului Ioan Chiper la 70 de ani, 2006
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Journal of historical studies, 2006
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Journal of historical studies, 2010
The book focuses on the Soviet international politics by introducing the concept of lawfare defin... more The book focuses on the Soviet international politics by introducing the concept of lawfare defined as “manipulation or exploitation of the international legal to supplement military and political objectives” (p. 4). Although the author admits that Soviet Union or its successor state of Russian Federation were not the sole manipulators of international law, what makes it a special case is the “use of lawfare earlier and with a greater degree of consistent strategic implementation than others” (p. 4). The author approaches her study from a mix of historical and international law methodology. The documentation encompasses archival documents (held in the Russian Federation and the US Archives), public proceedings, notes, minutes of the international bodies (especially the League of Nations and the UN) and press releases. The highlight of the book is on the use of international law and of the United Nations system as lawfare tools without Moscow showing the slightest intention to obey to the very principles it was voicing so loudly on the international arena. The empirical material used in the book is rich and relevant. The use of lawfare by Soviet Union is analyzed from late 1920s and early 1930s to late 1980s during the intervention to Afghanistan. Chapters are dedicated to Soviet Union’s use of international law during the interwar period at the League of Nations, to the Ribbentrop-Molotov Pact, the aggressions against Poland, Finland and the Baltic states, the Nuremberg Trial, the Korean War, the Soviet interventions in Hungary, Czechoslovakia and Afghanistan and the 1974 General Assembly Resolution 3314. The break-up of Soviet Union did little to alter the practice of lawfare by Moscow. The author brings forth the Sovie
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Annales d'Université "Valahia" Târgovişte. Section d'Archéologie et d'Histoire
Abstrakti : Kenneth Waltzin analyysin tasoja lähestytään täällä Romanian ja Suomen välisen sota-a... more Abstrakti : Kenneth Waltzin analyysin tasoja lähestytään täällä Romanian ja Suomen välisen sota-ajan suhteen perspektiivistä. Erikoishuomiota kiinnitetään yksilöjen tasolle, erityisesti kunnioituksessa, marsalkka Gustav Mannerheimille ja marsalkka Ion Antonescun roolille kahden osavaltion välisen suhteen parantamisessa vuodesta 1941 vuoteen 1944. Tämän analyysin seurausta verrataan analyysin kokonaisuutta koskevaan tasoon.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Annales d'Université "Valahia" Târgovişte. Section d'Archéologie et d'Histoire, 2004
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Annales d'Université "Valahia" Târgovişte. Section d'Archéologie et d'Histoire, 1999
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Annales d'Université "Valahia" Târgovişte. Section d'Archéologie et d'Histoire, 2009
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Revista Română de Studii Baltice şi Nordice / The Romanian Journal for Baltic and Nordic Studies, 2021
Borders as imaginary or physical lines that serve as elements of separation (exclusion) and unifi... more Borders as imaginary or physical lines that serve as elements of separation (exclusion) and unification (inclusion) are widely discussed in fields such as history, international relations theory, international relations history, strategic studies, political science, and political geography, to name a few. Recent advances in the study of border problems have reshaped the conventional research paradigm in the fields of geography and political geography. This is why, in a study on the contemporary meanings of borders co-authored by numerous famous European and North American academics, an analysis of research paradigms, concepts, and future perspectives in border studies is offered. Corey Johnson and Reece Jones see borders as a complicated network of political, social, and cultural influences as long as sovereign states dominate the planet. This article will conduct an empirical examination of the Baltic Sea region's limits during the interwar period. It considers the complexities of borders as a twinning of political, social, cultural, economic, and psychological processes and occurrences, practically all of which are connected to a manifestation of power in its "hard" component. It is referred to as a "hard" border, pointing to the ones that divided Poland from Lithuania, or the Soviet Union from the Baltic States and the rest of the world, and as a "soft" or even "the softest" border, referring to the boundaries of the Scandinavian states during the same time period. As a
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Annales d'Université "Valahia" Târgovişte. Section d'Archéologie et d'Histoire, 2006
Bookmarks Related papers MentionsView impact
The Romanian Journal for Baltic and Nordic Studies, 2016
Volume 8, issue no. 1 (2016) of Revista Română de Studii Baltice şi Nordice/ The Romanian Journal... more Volume 8, issue no. 1 (2016) of Revista Română de Studii Baltice şi Nordice/ The Romanian Journal for Baltic and Nordic Studies (RRSBN) gathers articles dealing with history, literary history and literary studies. The first group of articles engaged with topics related to Nordic and Baltic history from the early Middle Ages to the Modern Age. Such is the article which opens the journal signed by Costel Coroban. His thesis is that Konungs skuggsjá (King’s Mirror or Speculum Regale), the piece of work elaborated in 1250 under King Hákon Hákonarson (1217-1263) for his son, future King Magnús lagabœtir (1263-1280), emphasizes piety as one of the essential features of a good Christian. Cases of arrogance and individualism have to be chastened and that was one of the essential attributes and duties of a sovereign. Roxana-Ema Dreve tackles the national identity building in Norway following the separation from Denmark and the creation of a union with Sweden. The article addresses the 1830s’...
Bookmarks Related papers MentionsView impact
The Romanian Journal for Baltic and Nordic Studies, 2017
Volume 9, issue no. 1 (2017) of Revista Română pentru Studii Baltice şi Nordice / The Romanian Jo... more Volume 9, issue no. 1 (2017) of Revista Română pentru Studii Baltice şi Nordice / The Romanian Journal for Baltic and Nordic Studies (RRSBN) is divided into three main parts. The first part deals with the Swedish perception of East-Central European 20th Century developments. The article bearing the signature of Paweł Jaworski of the University of Wrocław tackles the first two months Solidarność as seen from the perspective of the Swedish press. A very innovative article it details the imagology of the set up and evolution of the syndicate and investigates how the relations between this emerging independent civil society and the Communist Party evolved. The article corroborates press analysis with international relations and bilateral relations between Poland and Sweden and shows their impact on the rather privileged status enjoyed by Swedish journalists in the Communist country. The second article by Alin-Marian Dudoi focuses on Gustav Bolinder and Arvid Fredborg’s accounts of Trans...
Bookmarks Related papers MentionsView impact
The Romanian Journal for Baltic and Nordic Studies, 2011
This issue of Revista Română pentru Studii Baltice şi Nordice [The Romanian Journal of Baltic and... more This issue of Revista Română pentru Studii Baltice şi Nordice [The Romanian Journal of Baltic and Nordic Studies, RRSBN] carries selected papers presented in approximately half of the panels of the second international conference for Baltic and Nordic Studies in Romania entitled Black Sea and Baltic Sea Regions: Confluences, influences and crosscurrents in the modern and contemporary ages. The general aim of this conference was to investigate the encounters between the Baltic and the Black Sea regions’ societies since the Middle Ages. The goal was to unearth the complexity of these bonds not only at state level (political, diplomatic, military, trade relations), but also the encounters, forms of syncretism or networks of a commercial, social, cultural, religious nature which are beyond or beneath the state relations and are presumably not only richer, but more interesting and challenging for a researcher as well. Additionally, parallels between the two regions as two buffer zones si...
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Uploads
Videos by Silviu-Marian Miloiu
Papers by Silviu-Marian Miloiu
Această lucrare descrie şi analizează liberalismul finlandez de-a lungul a patru decenii de existenţă a acestuia începând de la reflecţiile şi răspunsurile acestuia la provocările naţionalism-imperialismului rusesc de la finele secolului al XIX-lea până la renaşterea imperialismului din est sub forma sovietismului sfârşitului deceniului al IV-lea al secolului următor. Opţiunea pentru această perioadă se datorează încărcăturii politice, economice, sociale şi ideologice a acestei perioade care a pus la grea încercare viziunile reformist-moderate ale clasei mijlocii finlandeze. Câteva dintre întrebările ridicate în cursul cercetării au vizat reacţia liberalismului la încercările Rusiei ţariste de a diminua autonomia finlandeză la sfârşitul secolului al XIX-lea şi la începutul celui următor sau de a-i submina independenţa patru decenii mai târziu, legătura dintre liberalism şi naţionalism în contextul finlandez, reacţia liberalismului, ca partid de centru, la războiul civil dintre stânga şi dreapta de la finele războiului mondial sau viziunea liberalismului asupra altor ideologii politice specifice acestei perioade (socialism, comunism, noul naţionalism interbelic). De asemenea, lucrarea va avea în vedere transformările ideologice, politice, organizatorice etc. prin care a trecut liberalismul finlandez, precum şi rolul liberalilor ca partid guvernamental în perioada avută în vedere.
Această lucrare descrie şi analizează liberalismul finlandez de-a lungul a patru decenii de existenţă a acestuia începând de la reflecţiile şi răspunsurile acestuia la provocările naţionalism-imperialismului rusesc de la finele secolului al XIX-lea până la renaşterea imperialismului din est sub forma sovietismului sfârşitului deceniului al IV-lea al secolului următor. Opţiunea pentru această perioadă se datorează încărcăturii politice, economice, sociale şi ideologice a acestei perioade care a pus la grea încercare viziunile reformist-moderate ale clasei mijlocii finlandeze. Câteva dintre întrebările ridicate în cursul cercetării au vizat reacţia liberalismului la încercările Rusiei ţariste de a diminua autonomia finlandeză la sfârşitul secolului al XIX-lea şi la începutul celui următor sau de a-i submina independenţa patru decenii mai târziu, legătura dintre liberalism şi naţionalism în contextul finlandez, reacţia liberalismului, ca partid de centru, la războiul civil dintre stânga şi dreapta de la finele războiului mondial sau viziunea liberalismului asupra altor ideologii politice specifice acestei perioade (socialism, comunism, noul naţionalism interbelic). De asemenea, lucrarea va avea în vedere transformările ideologice, politice, organizatorice etc. prin care a trecut liberalismul finlandez, precum şi rolul liberalilor ca partid guvernamental în perioada avută în vedere.
What is the legacy of the hegemonic pursuits of warlords that were drafted from among the Viking raiders, the German knights, the Scandinavian and Polish kings, and the Russian tsars and leaders on Baltic Sea Region and Scandinavia? In what ways was the region redesigned on the political, ideological, geographical, and cultural levels? What difference did they make on the lives of elites and commoners alike? Whether hegemony is defined in terms of political assertion or influence, especially by one country over other nations, masculinity, international leadership, regional hegemony, ideological hegemony, or hegemonic contestation, the term always connotes control, hierarchy, and dependency. Commonly, hegemony is asserted by a warlord (regardless of his authority designation, chieftain, khan, tsar, king, emperor, first secretary, or president), a leader, particularly an aggressive commander with individual autonomy.
What traces of their attempts have been left in culture, art, and public monuments throughout the course of time, and how are they considered in modern times? How has the perspective on hegemons and warlords shifted as a direct result of Putin’s invasion of Ukraine? How this war of aggression has reawakened the memory of previous foreign aggressions in the region, which culminated in Hitler and Stalin’s Pact and conquests during the Second World War?
Aims of the conference
The hope that the dystopian Bloodlands of Timothy Snyder (or the “Western Borderlands” to use the term of Epp Annus) may one day become a cradle of peace like Western Europe after the Second World War was dashed in February 2022 when Vladimir Putin initiated the new phase of the war against Ukraine. While President Emmanuel Macron and German Chancellor Olaf Scholz were blindsided by the Russian assault, in Vilnius, Riga, Tallinn, Helsinki, Stockholm, and Copenhagen, the hegemonic pursuit of the warlord of Kremlin provoked alarm but not astonishment. This was the last in a lengthy series of warlords vying for control of the vast lands around the Baltic Sea, Nordic Sea, and Black Sea. As Epp Annus has put it:
“Russia’s aggressive geopolitical posture in the 2010’s has however reactivated questions after the Soviet colonial past and has restored some of the imaginary unity of the former Soviet Union through the facts and fears of Soviets new aggression. Much has changed, as a new era of tension has emerged in Eurasia, and yet the end of the Soviet postcolonial is nowhere to be seen”[1]
But what is the legacy of the hegemonic pursuits of warlords that were drafted from among the Viking raiders, the German knights, the Scandinavian and Polish kings, and the Russian tsars and leaders on Baltic Sea Region and Scandinavia? In what ways was the region redesigned on the political, ideological, geographical, and cultural levels? What difference did they make on the lives of elites and commoners alike? Whether hegemony is defined in terms of political assertion or influence, especially by one country over other nations, masculinity, international leadership, regional hegemony, ideological hegemony, or hegemonic contestation, the term always connotes control, hierarchy, and dependency. Commonly, hegemony is asserted by a warlord (regardless of his authority designation, chieftain, khan, tsar, king, emperor, first secretary, or president), a leader, particularly an aggressive commander with individual autonomy.What traces of their attempts have been left in culture, art, and public monuments throughout the course of time, and how are they considered in modern times? How has the perspective on hegemons and warlords shifted as a direct result of Putin’s invasion of Ukraine? How this war of aggression has reawakened the memory of previous foreign aggressions in the region, which culminated in Hitler and Stalin’s Pact and conquests during the Second World War?Hegemonic undertakings and military confrontations have frequently resulted in waves of refugees and displaced individuals, with the apogee of these waves having been reached during the ongoing conflict in the Ukraine. According to the United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR), the number of people who have been forced to flee their homes throughout the world has crossed the significant threshold of 100 million for the very first time in recorded history in 2022.
As Melanie Jacques noted in the introduction of her book ten years ago:
„The tragedy is that the majority of those displaced never really escape conflict. Indeed, people fleeing situations of danger increasingly choose or are forced to remain within their own country and to become internally displaced persons (IDPs).”[2]
It is impossible to quantify the number of refugees in Eastern Europe and the Baltic Sea Region from the Viking raids to the war in Ukraine, but the region unquestionably ranks at the top of the worldwide refugees list. Even when contrasted to the plunders of Viking warriors, Danish kings, Swedish and Polish invaders, and tsarist Russian hegemons of the Middle Ages and Early Modernity, the Modern Age, culminating in the totalitarian regimes of Fascism and Communism, elevated this figure to unprecedented heights. These momentous events were mirrored not just in historical records but also in the works of literary figures, musicians, artists, scientists, filmmakers, journalists, politicians, and dissenters. Aleksander Sochaczewski’s painting „Farewell to Europe” and Tamara de Lempicka’s „Escape” are as vivid as Estonian poet Marie Under’s volumes “Hääl varjust” (Voice From the Shadows), “Rõõm ühest ilusast päevast” (The Joys of a Beautiful Day) and “Õnnevarjutus” (Eclipse of Happiness). Sofi Oksanen’s novels „Stalinin lehmät” (Stalin’s Cows) and „Puhdistus” (Purge) is the match the monument of Gunnar Sønsteby by Norwegian sculptor Per Ung, as well as the exhibits at the Museum of the Occupation of Latvia and Museum of Occupations and Freedom Fights. Danish director Jonas Poher Rasmussen’s recent award-winning film “Flee” is as evocative as Swedish historian Johan Östling’s writings on Swedish narratives of the Second World War and Iceland sstoryteller Lára Garðarsdóttir’s book for children „Bear with me”.Scholars from the fields of history, military history, cultural studies, international relations, mnemonic studies, literature, arts and visual arts, area studies, political geography, media studies, colonial and postcolonial studies, new media, and interdisciplinary approaches are being called upon to renew the scholarship in fields that are vital to our understanding of hegemonism, warlordism, and the devastating effects on human lives, especially on refugees.
List of Topics
Suggested panels
Hegemons and hegemonies in Scandinavia and the Baltic Sea Region.
Raiders, warlords and invaders in Scandinavia and the Baltic Sea Region.
Refugees and displaced persons in Scandinavia and the Baltic Sea Region.
Liberal, illiberal and authoritarian hegemonies in Scandinavia and the Baltic Sea Region
Hegemons, warlords, and refugees in Scandinavia and the Baltic Sea Region reflected in media and new media
Mnemonic endeavors pertaining to hegemons, warlords, and refugees in Scandinavia and the Baltic Sea Region
Hegemons, warlords, and refugees in Scandinavia and the Baltic Sea Region echoed in literature, art and culture
Hegemons, warlords, and refugees in Scandinavia and the Baltic Sea Region portrayed in cinematography and visual arts
Colonial and postcolonial studies in Scandinavia and the Baltic Sea Region.
Submission Guidelines
All papers must be original and not simultaneously submitted to another conference or journal. The following paper categories are welcome:
Papers reflecting on hegemonies, warlords and refugees in Scandinavia and the Baltic Sea Region.
Please submit your paper or panel proposal on Easychair platform
by September 15th, 2022.
Alternatively, you can e-mail your submission (title, keywords and abstract) to e-mails baltoskandia(at)gmail.com
Manuscripts submitted for publication in The Romanian Journal for Baltic and Nordic Studies must adhere to the submission standards.
Dorijan Hajdu and Sabira Ståhlberg explore conceptually and empirically active citizen diplomacy and meld it with cultural bonds. The relations between Finland and Bulgaria, on the one hand, and Sweden and Serbia, on the other hand, are investigated in order to call for a refreshed research agenda mapping the multifarious implications of citizen diplomacy.
Ioana-Andreea Mureșan tackles in her article the rise of modernity in Norway as a result of mass Norwegian migration to the United States and concentrates on Knut Hamsun and Sigbjørn Obstfelder’s American experiences as evoked in their writings and recollections, while also scrutinizing their modernizing impact on their native country. Although their reminiscences of the American society were overtly derogatory, Mureșan ascertains that paradoxically their New World experiences released the handbrake of Modernism in Norway.
Enikő Molnár Bodrogi instead takes a more lukewarm perspective on modernization when concentrating on some of its side effects such as the assimilation policy directed against minority languages i.e. Meänkieli spoken by the Tornedalian Meänkieli community in Northern Sweden.
The beauty of the Arctic landscape as depicted in Krane’s Café: An Interior with Figures by Norwegian writer Cora Sandel and the complex relations between human being and topography is closely followed in Raluca-Daniela Răduț’s article. Răduț blends two research methods, the close reading technique and the spatial approach, to reflect on a multifaceted literary work which resembles an animated painting, as the author concludes.
Ioana-Andreea Mureșan and Raluca Pop tackle a byproduct of globalization, the diffusion of anglicisms in the Norwegian language. Again two research methods are employed in order to discern the infusion of western culture in the Norwegian teen drama web series “Skam”: code-switching (“inter-sentential and intra-sentential code-switching”) and the study of neologisms.
Adél Furu investigates the second language instruction and teaching in Finland in a globalization setting by using a mixed comparative, linguistic, cognitive, and sociocultural methodology. The research is introduced by four interrelated questions and hypotheses and concludes that “learning English and Finnish as a second language is considered essential to succeed in the Finnish society.”
Rūta Šermukšnytė approaches the museum narratives in Lithuania following the renewal of independence in 1990 and clusters “the tensions between ethnocentric and polycentric, civic, civilizational models of identity in historical culture” as manifesting in the museal and exhibition representations of Jewish history. Anchored on a fertile theoretic approach on historical culture, the author concludes that a wider display of Jewish culture and history, including the Holocaust, derived from both changes in political environment and institutional and individual initiatives.
Periferia nordică a Europei a fost însă, în ciuda unor pretenţii estice, ruseşti, integrată influenţelor occidentale. Geografic, atât spaţiul nordic, cât şi cel românesc aparţin periferiei continentului, dar economic, politic, social şi chiar cultural decalajul dintre ele a fost – şi se menţine - semnificativ, iar aceasta a influenţat în diferite grade atât profunzimea, dar şi densitatea contactelor dintre ele, după cum o dovedesc primele două capitole şi anexa acestei lucrări.
O activitate edilitară remarcabilă va face ca Riga, metropola Balticii, dar și celelalte orașe și comune ale Letoniei, să depășească starea de distrugere cauzată de consecințele războiului și chiar să reușească o activitate edilitară menită să reprezinte aspirațiile noului stat leton. Politica memoriei practicată la nivel guvernamental și local va aduce în prim-plan efortul depus pentru constituirea și apărarea noului stat independent leton, unitatea națională și perseverența eforturilor de consolidare a tânărului edificiu statal.
Statul independent leton a fost, în general, unul incluziv, care s-a preocupat în mod constant de integrarea socială, educațională, culturală a majorității și a minorităților deopotrivă, mai cu seamă până în anul 1934. Reforma agrară a dus, ca și în România, la o transformare radicală a structurii proprietății agrare, trecerea de la mari latifundii aflate în proprietatea unei minorități la o mică proprietate deținută de cei mai mulți, lăsând o suprafață de teren, chiar mai mică decât în România, de 50 ha, în mâinile vechilor săi posesori. Această decizie, contestată cu vehemență de către vechile elite ale țării, va avea consecințe multiple, unele pozitive, altele negative, dar era inevitabilă în noul climat politic și ideologic de după Primul Război Mondial. Letonia a fost, de asemenea, o țară care a înțeles că națiunea tutelară nu trebuie să se transforme dintr-una oprimată într-una opresoare. Prin urmare, Letonia interbelică a fost deschisă față de drepturile minorităților, care și le-au exercitat în deplină libertate și – în special cele mai avansate din punct de vedere al conștiinței de sine – cu mult succes. Germanii baltici, în special, deși puternic afectați de reforma agrară, au reușit să-și creeze un mediu cultural în care să-și afirme și să-și promoveze valorile pe care le cizelaseră vreme de atâtea secole pe țărmul răsăritean al Balticii. De altfel, programele și instituțiile culturale din Letonia, mai cu seamă din capitală și din orașe, au jucat un rol însemnat în climatul de înflorire culturală care a fost trăsătura dominantă a acestei țări în perioada interbelică.
The book is the result of cooperation among historians from Lithuania, the Republic of Moldova and Romania and thus brings in the research traditions of the three historiographies. Nerijus Babinskas of the University of Vilnius and Adinel Ciprian Dincă of the “George Bariț” Institute of History of the Romanian Academy deal in their contributions with the Lithuanian-Moldavian relations during the Middle Ages and shed further light on the significance of interstate and inter-elite bonds which united the two neighbouring peoples. Inter-marriages, alliances and cultural exchanges can be traced back to that age. Florin Anghel of the Ovidius University of Constanța approaches the Romanian-Lithuanian relations during the interwar period and provides a documented explanations of the reasons that explain the limits of cooperation between the two states. Silviu Miloiu, President of the Romanian Association of Baltic and Nordic Studies, deals with the bonds between Lithuania and Romania in the framework of their relations with the neighbouring Great Powers, particularly with the Soviet Union and Germany. As Romania was divided following the Soviet takeover of its eastern and north-eastern provinces, Octavian Țîcu of the Institute of History and Political Science in Chisinau provides an ample analysis of the ties between Lithuanians and Romanians of Moldova (today, citizens of the Republic of Moldova) from the Soviet annexation in 1940 to the international recognition of their independence in 1991. Finally, Ambassador Vladimir Jarmolenko aims at asking some questions about the historical bonds between Lithuanians and Romanians and tries to provide a new research paradigm.
When, in September 1991, the then Foreign Minister Adrian Năstase of Romania visited the Phoenix like reborn state of Lithuania, President Vytautas Landsbergis asked a question about the past development of the Lithuanian-Romanian relations. We hope that this book sheds light on the most meaningful historical processes and events which brought the two nations closer together and marked the development of their relations.
Even when a Romanian Legation was created in Riga according to the decisions adopted in late December 1928 to cover the eastern Baltic and Prince Mihail R. Sturdza was appointed in May 1929 to head it as charge d’affaires , no progress was achieved in integrating Lithuania in the Romanian system of diplomatic representation.
Eventually, on 28 March 1931 a trade agreement between the two states was signed in Berlin containing the clause of most favoured nation, which was the first document to be concluded between the two states. Yet, the exchanges remained negligible and the agreement had little if any consequences.
Soon after Titulescu’s second appointment at the head of Romania’s Foreign Ministry, the issue of accrediting an envoy to Kaunas resurfaced. The envoy to Riga, Prince Studza, was prompting for a decision in this matter already for some time by arguing that following Hitler’s accession to power a Romanian diplomatic representation to Kaunas would be welcomed and useful. This report followed other suggestions from Sturdza of 17 June 1931, 26 and 27 February 1933, asking for the extension of Riga Legation’s powers to Kaunas on the ground that the absence from Lithuania was affecting Romania’s capacity to gain valuable information serving itself and its allies’ interests and anticipating that important political developments were going to take place in Kaunas. Titulescu showed a renewed interest into opening a legation in Kaunas, the more so, as he was informed, Czechoslovakia had already been present there for five years and even Yugoslavia had appointed an envoy in 1933. Gradually, Titulescu’s foreign policy also acknowledged a change especially as a consequence of the threat he perceived coming from Germany’s revisionist program in the aftermath of the failure of the disarmament conference. The Polish-German Non-Aggression Pact of January 1934 and the steady improvement in the French-Czechoslovak-Soviet relations in 1934-1935 further changed the environment in which Romania’s foreign policy was pursued. Titulescu was also afraid that things might change in the Soviet foreign policy and he wanted to prevent the possibility of a German-Soviet rapprochement on the Rapallo pattern on the expense of Romania and its allies. Although badly striving to keep the relationship with Poland and Germany on a good track, by 1935 he chose to close ranks with the French-Czechoslovak-Soviet constellation of powers which had the merit of maintaining the Romanian foreign policy in line with Paris and supporting the collective security program which was the basis of his country’s foreign policy. Additionally, Romania was interested in the project of the Eastern Pact that was anathema to Poland.
In the meantime, the Lithuanian Government was insisting upon appointing an envoy to Bucharest with residence in Prague but only on the basis of reciprocity. The Lithuanian envoy in Prague, Edvardas Turauskas, was the person chosen to represent Lithuania’s interest in Romania, presenting his credentials on 29 November 1935 to King Charles II.
In these circumstances, a decree was signed on 1 December 1935 and the Romanian envoy to Riga and Tallinn was appointed to Kaunas, too. Constantin Văllimărescu, the first Romanian envoy to Riga, was informed of this decision on 18 December and the agreement of the Lithuanian government was quick into coming. This decision set the Romanian-Lithuanian relations on a track of normality, late but necessary.
The relations between the two states will gradually develop in the subsequent years, although remaining minor in the equation of their bilateral foreign relations. Some tentative cultural, economic and diplomatic exchanges were recorded, diplomats of the two countries travelled to the other capital cities, conversations were held among the representatives etc. It was, however, too late and too little as in 1939-1940 the two countries fell prey to the provisions of the secret protocol Ribbentrop-Molotov Pact and lost either their independence (as it was the case with Lithuania) or large territories inhabited by a Romanian majority (the case of Romania).
Memoriei acestor prizonieri dedicăm acest prim volum de documente, care cuprinde listele integrale ale prizonierilor de război români aflați în Lagărul din Spassk.
Lituania este situată între est şi vest, la răscruce (sankirta), mesaj pe care o expoziţie din anul 2010 a artiştilor lituanieni Artūras Antanas Skučas (el însuşi unul dintre eroii acestei cărţi) şi Danielius Sodlika a dorit să ni-l transmită. A fi aşezat la răscruce aduce cu sine imense beneficii culturale, sinteze neaşteptate, o bogăţie de forme şi culori, un sound al diversităţii. A fi aşezat la răscruce implică şi costuri uneori împovărătoare, reduse, în cel mai fericit caz, la simple altercaţii între est şi vest, dar extinse adeseori la confruntări ideologice şi geopolitice – uneori mizele fiind chiar globale, aşa cum s-a întâmplat în sec. al XX-lea. În asemenea cazuri diversitatea specifică răscrucii, lasă loc confruntării, luptei, rezistenţei, încercării de a impune adevărul unic, în final chiar blazării, lipsei de speranţe, nepăsării. Lituanienii au dovedit însă forţa de a fi un popor al răscrucii, de a sintetiza valorile estului şi vestului, de a-şi apăra achiziţiile naţionale chiar cu preţul a sute de mii de victime, şi în ciuda celor îndurate, în final, au găsit puterea de a reconstrui o societate deschisă valorilor adevărate, diversităţii, comunităţii. Legile cu privire la acordarea cetăţeniei lituaniene (adoptată încă din 1989) şi cu privire la minorităţi sunt un bun exemplu în acest sens.
Lituania este astăzi o ţară relativ mică, cu un potenţial demografic redus, care însă şi-a adus un aport pe scena istoriei europene care depăşeşte cu mult prejudecăţile curente despre lipsa de însemnătate a naţiunilor mici. Ultimii păgâni ai Europei (creştinarea celei mai mari părţi a lor a avut loc abia la 1387), lituanienii au jucat un rol însemnat în istoria medievală a Europei Central-Răsăritene, de care au toate motivele să fie mândri. Au cunoscut gloria militară în timpul marilor lor duci, au reuşit să cucerească Moscova în a doua jumătate a sec. al XIV-lea, au constituit un Mare Ducat cu o întindere de circa 800.000 km2, şi-au extins dominaţia asupra teritoriilor slavilor de răsărit până la Marea Neagră, au încheiat cu succes conflictul ideologic îndelungat care i-a opus cavalerilor cruciaţi din Livonia, au dat Poloniei unii dintre regii săi cei mai de seamă (aceştia fiind totodată mari duci ai Lituaniei). Îmbrăţişând târziu creştinismul, lituanienii au fost capabili să realizeze sinteze valoroase în cultura lor populară, în folclorul lor, dar în momentul în care au preluat instituţiile şi valorile culturale occidentale, aceştia au făcut-o prin medierea Poloniei şi al limbii poloneze. Încoronarea lui Jogaila ca rege al Poloniei şi începutul unificării tronurilor Poloniei şi Lituaniei în anul 1386, precum şi semnarea Uniunii de la Lublin din 1569 au fost definitorii în acest sens. Deşi ataşaţi concepţiei autonomiei Marelui Ducat al Lituaniei şi adversari tenaci ai extinderii domeniilor nobilimii poloneze în acest spaţiu, membrii elitei nobiliare lituaniene nu au ezitat să-şi însuşească limba poloneză, să fondeze instituţii înalte în această limbă (de exemplu Academia Jezuită de la Vilnius, cea pe baza căreia se va constitui Universitatea din Vilnius, creată în perioada domniei lui Ştefan Bathory), să lupte împreună cu polonezii pentru menţinerea sau renaşterea patriei comune, Rzeczpospolita. Lituanienii s-au dovedit, totodată, capabili să creeze instituţii juridice de o mare originalitate şi foarte avansate pentru vremea în care au fost adoptate, precum a fost cazul cu cele trei statute lituaniene (1529, 1564-1566 şi 1588).
Anexaţi de Rusia (şi parţial de Prusia) la finele sec. al XVIII-lea, lituanienii au avut de îndurat, alături de polonezi, politicile de rusificare ale St. Petersburgului. Astfel, în 1832 autorităţile ruse au închis Universitatea din Vilnius, iar între 1864-1904 au ordonat interzicerea scrierilor lituaniene cu alfabet latin. Autorităţile imperiale ruse au subapreciat însă semnificaţia renaşterii naţionale lituaniene petrecută sub influenţa curentelor de idei care circulau în Europa şi a transformărilor economico-sociale prin care trecea Imperiul Rus însuşi.
Independenţa recâştigată în anul 1918 de Lituania a pus această ţară într-o poziţie dificilă datorită devoluţiei sale simultane din cadrul Rusiei şi al divorţului faţă de conceptul polonez de Rzeczpospolita. Lituanienii nu doreau constituirea unui stat federal polono-lituanian şi cu atât mai puţin a unuia naţional polonez. Ei aveau în vedere crearea propriului lor stat independent cu capitala la Vilnius – oraş cosmopolit, multietnic, în care constituiau doar o minoritate redusă numeric. În plus, aceştia îşi doreau ieşire la mare, iar singura posibilitate aflată la îndemână era oraşul Memel (Klaipėda). Aceste aspiraţii lituaniene se contrapuneau celor ale marilor naţiuni vecine şi au generat războaie „fierbinţi” sau „reci” cu acestea. Edificiul democratic construit în anii de după Primul Război Mondial nu a fost capabil să reziste marilor conflicte ideologice ale timpului şi a fost înlocuit cu un regim autoritar condus de Antanas Smetona. În ciuda a numeroase piedici ale vecinilor şi a unor greşeli comise de liderii lituanieni înşişi, ţara a reuşit să progreseze în perioada interbelică, să creeze o agricultură viabilă, instituţii sociale şi de cultură recunoscute prin calitatea lor, să se menţină ca un spaţiu al avangardei, precum şi să păstreze, în anumite limite, diversitatea unor oraşe precum era capitala provizorie a statului, Kaunas.
Ridicarea marilor puteri totalitare în anii 1930 şi ajungerea la o înţelegere între acestea la 23 august 1939 au pecetluit însă soarta Lituaniei, situată, din nou, la răscruce de vânturi. Anexată de Uniunea Sovietică între 1940-1941, aflată sub dominaţia Germaniei Naziste între 1941-1944 (care a decimat întreaga minoritate evreiască), apoi reocupată de Stalin pentru aproape o jumătate de secol, Lituania independentă a rămas doar o amintire şi o aspiraţie a locuitorilor săi. Lupta lituanienilor împotriva ocupaţiei sovietice între 1944 şi 1953 rămâne o epopee evocată în toate manualele cu privire la rezistenţa oamenilor obişnuiţi împotriva totalitarismului. Aceasta a contribuit la păstrarea vie a crezului naţional lituanian care s-a reafirmat cu atâta forţă în a doua jumătate a anilor ’80. Acest filon s-a dovedit suficient de viguros pentru a restabili statul independent lituanian în anul 1990, a înfrunta dificultăţile tranziţiei şi pentru a purta ţara către integrarea reuşită în Uniunea Europeană şi în Alianţa Nord-Atlantică în anul 2004.
Având în vedere caracterul de pionierat al lucrării lor, autorii au ales scrierea unei istorii amănunţite a Finlandei, începând cu primele dovezi preistorice de locuire a teritoriului statului de astăzi, trecând prin epoca vikingilor şi a creştinării, oprindu-se în amânunt asupra Renaşterii şi Reformei, marcând naşterea naţiunii finlandeze în secolul al XIX-lea şi apariţia statului independent către finalul primului război mondial, înfăţişând dezvoltarea remarcabilă înregistrată între cele două conflagraţii mondiale, argumentând asupra soluţiei de neutralitate şi finlandizare în anii războiului rece şi ajungând la integrarea în Uniunea Europeană şi la ultimele dezbateri legate de aderarea sau neaderarea sa la NATO. În acest demers remarcabil o atenţie deosebită a fost acordată evoluţiilor înregistrate de Finlanda în ultimii douăzeci de ani, aceste evoluţii fiind cele care au un impact deosebit astăzi asupra relaţiilor şi contactelor dintre România şi Finlanda, precum şi dintre cetăţenii României şi cetăţenii Finlandei.
Scrisă de români, pentru publicul românesc, lucrarea adesea compară situaţia celor două state, marchează momentul celor mai timpurii contacte dintre naţiunea română şi cea finlandeză, analizează comparabil influenţa unor evenimente internaţionale deosebite asupra evoluţiei celor două ţări. Cititorul român va afla din acest volum că Finlanda are multe în comun din punct de vedere istoric cu România. Este un stat tânăr, asemeni României, aflat de-a lungul secolelor sub influenţa copleşitoare a marelui său vecin de la Răsărit, asemeni României, cu populaţii minoritare semnificative procentual, asemeni României. Finlanda a evoluat la confluenţa influenţelor vestice şi estice, asemeni României şi este astăzi dedicată proiectului european, poate mai mult decât România.
Cititorul român va afla din acest volum şi că Finlanda este foarte diferită de România. Este un stat bilingv, finlandezo-suedez, deşi populaţia suedeză reprezintă doar aproximativ 6% din populaţia ţării. Are un înalt grad de urbanizare, deşi în anii 1960 era încă un stat preponderent agrar. Se află în foarte bune relaţii oficiale cu Federaţia Rusă, deşi cele două state vecine au o foarte tulbure istorie comună, marcată inclusiv de războaie şi de pierderi teritoriale, evident în beneficiul marii puteri. Finlanda a fost aliata Germaniei în al doilea Război mondial, dar nu a devenit democraţie populară, menţinându-şi independenţa cu preţul compromisului dat de „finlandizare”.
Publicul român poate şi învăţa multe de la Finlanda. Că o „putere minoră” şi cetăţenii săi pot marca evoluţia cunoaşterii mondiale în cele mai neaşteptate domenii: informatică, design sau arhitectură. Că o „putere minoră” poate supravieţui şi poate rămâne neutră în cele mai grele momente ale confruntărilor dintre marile puteri. Că un stat sărac în resurse naturale şi aproape falimentar, cum era Finlanda la sfârşitul celui de-al doilea război mondial, poate evolua în câteva decenii într-unul dintre cele mai prospere şi sigure state ale lumii. Un stat mic ca număr de locuitori (aproximat 5 milioane), mediu ca suprafaţă, periferic ca plasare geografică, tânăr ca evoluţie istorie, Finlanda oferă astăzi cetăţenilor săi o calitate a vieţii spre care multe „puteri minore” încă tind.
Gândită ca o lucrare de istorie generală a Finlandei, acest volum abordează, studiază şi comentează interacţiunile dintre diferitele aspecte ale vieţii comunităţii, precum politicul, diplomaticul, socialul, economicul sau culturalul. Deşi alege o structură tradiţională, cronologică, lucrarea celor doi autori este construită pe scheletul dat de evenimentele şi procesele care au creat, în opinia lor, Finlanda aşa cum o percepem şi cunoaştem noi astăzi.
Adesea lucrările de sinteză de acest tip sunt marcate de o anumită barieră de concepţie, anume aceea a simplificării. Volumul de faţă însă nu are acest păcat, nu sintetizează până la simplificare, nu oferă explicaţii simple şi în general cunoscute unor fenomene şi procese complexe, nu se opreşte doar asupra istoriei politice. Autorii arată o grijă specială şi constantă pe parcursul întregii monografii pentru prezentarea ultimelor dezbateri şi a ultimelor rezultate înregistrate în domeniul academic asupra temelor abordate, căci o grijă principală a lor a fost aceea de a deschide orizonturi către cunoaşterea acestui domeniu. De aceea prezintă diferitele interpretări şi controverse care marchează subiectele şi temele asupra cărora se opresc şi nu se sfiesc să avanseze propriile interpretări, originale, convingătoare. Autorii folosesc extensiv rezultatele propriilor cercetări de arhivă, în special pentru partea dedicată contemporaneităţii, aducând adesea elemente noi în dezbaterea academică a fenomenelor abordate.
Aşadar, considerăm absolut necesară editarea acestui volum care se va constitui într-o lectură obligatorie, atât pentru publicul larg care abia începe investigarea acestui domeniu al cunoaşterii, cât şi pentru publicul specialist, interesat de ultimele dezbateri şi controverse academice.
Având în vedere caracterul de pionierat al lucrării lor, autorii au ales scrierea unei istorii amănunţite a Finlandei, începând cu primele dovezi preistorice de locuire a teritoriului statului de astăzi, trecând prin epoca vikingilor şi a creştinării, oprindu-se în amânunt asupra Renaşterii şi Reformei, marcând naşterea naţiunii finlandeze în secolul al XIX-lea şi apariţia statului independent către finalul primului război mondial, înfăţişând dezvoltarea remarcabilă înregistrată între cele două conflagraţii mondiale, argumentând asupra soluţiei de neutralitate şi finlandizare în anii războiului rece, şi ajungând la integrarea în Uniunea Europeană şi la ultimele dezbateri legate de aderarea sau neaderarea sa la NATO. În acest demers remarcabil o atenţie deosebită a fost acordată evoluţiilor înregistrate de Finlanda în ultimii douăzeci de ani, aceste evoluţii fiind cele care au un impact deosebit astăzi asupra relaţiilor şi contactelor dintre România şi Finlanda, precum şi dintre cetăţenii României şi cetăţenii Finlandei.
Scrisă de români, pentru publicul românesc, lucrarea adesea compară situaţia celor două state, marchează momentul celor mai timpurii contacte dintre naţiunea română şi cea finlandeză, analizează comparabil influenţa unor evenimente internaţionale deosebite asupra evoluţiei celor două ţări. Cititorul român va afla din acest volum că Finlanda are multe în comun din punct de vedere istoric cu România. Este un stat tânăr, asemeni României, aflat de-a lungul secolelor sub influenţa copleşitoare a marelui său vecin de la Răsărit, asemeni României, cu populaţii minoritare semnificative procentual, asemeni României. Finlanda a evoluat la confluenţa influenţelor vestice şi estice, asemenea României şi este astăzi dedicată proiectului european, poate mai mult decât România.
Cititorul român va afla din acest volum şi că Finlanda este foarte diferită de România. Este un stat bilingv, finlandezo-suedez, deşi populaţia suedeză reprezintă doar aproximativ 6% din populaţia ţării. Are un înalt grad de urbanizare, deşi în anii 1960 era încă un stat preponderent agrar. Se află în foarte bune relaţii oficiale cu Federaţia Rusă, deşi cele două state vecine au o foarte tulbure istorie comună, marcată inclusiv de războaie şi de pierderi teritoriale, evident în beneficiul marii puteri. Finlanda a fost aliata Germaniei în al doilea Război mondial, dar nu a devenit democraţie populară, menţinându-şi independenţa cu preţul compromisului dat de „finlandizare”.
Publicul român poate şi învăţa multe de la Finlanda. Că o „putere minoră” şi cetăţenii săi pot marca evoluţia cunoaşterii mondiale în cele mai neaşteptate domenii: informatică, design sau arhitectură. Că o „putere minoră” poate supravieţui şi poate rămâne neutră în cele mai grele momente ale confruntărilor dintre marile puteri. Că un stat sărac în resurse naturale şi aproape falimentar, cum era Finlanda la sfârşitul celui de-al doilea război mondial, poate evolua în câteva decenii într-unul dintre cele mai prospere şi sigure state ale lumii. Un stat mic ca număr de locuitori (aproximat 5 milioane), mediu ca suprafaţă, periferic ca plasare geografică, tânăr ca evoluţie istorie, Finlanda oferă astăzi cetăţenilor săi o calitate a vieţii spre care multe „puteri minore” încă tind.
Gândită ca o lucrare de istorie generală a Finlandei, acest volum abordează, studiază şi comentează interacţiunile dintre diferitele aspecte ale vieţii comunităţii, precum politicul, diplomaticul, socialul, economicul sau culturalul. Deşi alege o structură tradiţională, cronologică, lucrarea celor doi autori este construită pe scheletul dat de evenimentele şi procesele care au creat, în opinia lor, Finlanda aşa cum o percepem şi cunoaştem noi astăzi.
Adesea lucrările de sinteză de acest tip sunt marcate de o anumită barieră de concepţie, anume aceea a simplificării. Volumul de faţă însă nu are acest păcat, nu sintetizează până la simplificare, nu oferă explicaţii simple şi în general cunoscute unor fenomene şi procese complexe, nu se opreşte doar asupra istoriei politice. Autorii arată o grijă specială şi constantă pe parcursul întregii monografii pentru prezentarea ultimelor dezbateri şi a ultimelor rezultate înregistrate în domeniul academic asupra temelor abordate, căci o grijă principală a lor a fost aceea de a deschide orizonturi către cunoaşterea acestui domeniu. De aceea prezintă diferitele interpretări şi controverse care marchează subiectele şi temele asupra cărora se opresc şi nu se sfiesc să avanseze propriile interpretări, originale, convingătoare. Autorii folosesc extensiv rezultatele propriilor cercetări de arhivă, în special pentru partea dedicată contemporaneităţii, aducând adesea elemente noi în dezbaterea academică a fenomenelor adorate.
Aşadar considerăm absolut necesară editarea acestui volum care se va constitui într-o lectură obligatorie, atât pentru publicul larg care abia începe investigarea acestui domeniu al cunoaşterii, cât şi pentru publicul specialist, interesat de ultimele dezbateri şi controverse academice.
Abordarea fundamentală a lucrării se integrează în sfera studiilor postcoloniale și a regiunii geografice pe care o denumește "zona occidentală de frontieră" a Uniunii Sovietice, în care situează cea mai mare parte a Europei Centrale și de Răsărit. Cu toate acestea, statele baltice se află în centrul analizei și, ca atare, acestora le este dedicată cea mai mare parte a celor opt capitole ale cărții. Colonialismul, colonialitatea și post-colonialismul sunt analizate cu minuțiozitate semantică în monografie, acestora fiindu-le asociate concepte precum statusul supusului colonial și ideologia colonială. Cum să te comporți corect, ce se putea discuta sau face în public și ce era perceput instantaneu ca fiind interzis, ce se putea publica și ce era mai bine să fie ținut la sertar au stabilit anumite limite între posibil și imposibil. Toate acestea erau guvernate de ideologia colonială, pe care Annus o definește ca "un sistem de credințe și afirmații corespunzătoare care motivează și ghidează discursul colonial". Evidențiind atât pozițiile subiectului colonial, cât și ideologia colonială și integrând noțiunea de colonizare în sensul "achiziției teritoriale" și a "sistemului de dominație", cartea operează în mod clar într-un cadru conceptual inovator care o transformă într-o contribuție vitală în studiile postcoloniale.
The Legation of Finland in Bucharest was established in the summer of 1920 and it was led by Väinö Tanner, first in capacity of chargé d’affairs, then envoy extraordinaire and plenipotentiary minister, as of 26 June 1921, when he submitted the credentials in this official capacity.
Thus we notice that the end of the First Wold War was to bring fundamental events to the political life of the two states: the unification of Bessarabia, Bucovina and Transylvania with the Kingdom of Romania and the creation of Great Romania (1 December 1918), respectively the proclamation of Finland’s independence, recognized by the Soviet Union on 31 December 1917. The young independent state of Finland was proclaimed Republic on 17 July 1919. Romania was one of the first countries that, in the spring of 1920, recognized the independent and sovereign Finnish state.