Mongol world empire Seljuk

This article is based on a contrastive analysis of three decrees dealing with the administration of nomadic pastoralists in twelfth-century Iran, two issued by the Saljūq sultan Sanjar and one by a dynasty of slave emirs (the Atabegs of Azarbaijan). The starting hypothesis is that the differences between these contractual documents should not be reduced simply to differences in formulation, but may highlight a difference between two types of rule. The respect, empathy and leniency shown toward the nomad elites by the Saljūq sultan is the product not only of a particular situation (the conjuncture of the geographic situation of the nomads and the military context), but also more especially of the close relationship between the Saljūqs and the Türkmens, who considered themselves as having a common ancestry. On the basis on this analysis, the very identity of the Saljūq kingship can be reassessed.

Selçuklu-Moğol ilişkileri denildiğinde sahanın uzmanı olsun olmasın büyük bir çoğunluğun aklına gelen ilk olay 1243 yılında vuku bulan Kösedağ Savaşı’dır. Bu hezimetin ardından Türkiye Selçuklu Devleti ve onun hâkimiyeti altındaki Anadolu topraklarının Moğol boyunduruğu altına girmesi ve sonrasında yaşananlar düşünüldüğünde bu tarihin insanların zihinlerinde neden silinmez bir şekilde yer ettiği anlaşılmaktadır. Bununla birlikte Kösedağ Savaşı, ne iki toplum arasındaki ilişkilerin başlangıç noktası ne de taraflar arasında yaşanan ilk çatışmadır. Selçuklu-Moğol ilişkilerinin başlangıcı çok daha öncelere gitmektedir. Büyük Selçuklu Sultanı Muhammed Tapar’ın (1104-1118) ölümünün ardından önceki saltanat değişimlerinde olduğu gibi Selçuklu hanedan mensupları arasında bir kez daha iktidâr mücadelesi başladı. Muhammed Tapar’ın henüz sağlığında iken veliaht ilân ettiği oğlu Mahmûd, Selçuklu devlet ricali tarafından tahta oturtulmakla birlikte, Berkyaruk ile olan saltanat mücadelesinde kendisine destek veren kardeşi Sencer, ağabeyinin vasiyetinin aksine yeğeninin genç ve tecrübesiz olduğunu ileri sürerek sultanlığını ilân etti. 1119 yılı Ağustos ayında Sâve’de yeğeninin ordusunu mağlup eden Sencer böylece imparatorluğun tek hâkimi oldu. Sencer’in (1119-1157) iktidârı döneminde İslâm dünyası, Batı’da Haçlılar ve Bizans İmparatorluğu doğuda ise putperest kavimlerin tehdidi altındaydı. Tang Hanedanı’nın (618-907) inkırazının ardından Liao sülalesi adı altında Çin’in kuzeyindeki bölgelerde iki asırdan fazla bir süre (907-1125) hüküm süren Karahıtaylar, Cürcenler tarafından bölgedeki hâkimiyetlerine son verilince batıya doğru çekilmek zorunda kaldılar. Batıya doğru ilerleyen Karahıtaylardan bir kol Selçuklular’a tâbi Karahanlı hükümdarı Arslan Han Ahmet b. Hasan tarafından Kâşgar yakınlarında mağlup edildi (1128-29).Böylece Karahıtaylar’ın İslâm ülkelerine karşı yaptığı bu ilk saldırı başarı ile püskürtülmüş oldu. Ancak bu galibiyet Karahıtay tehlikesini sonlandırmaya yetmedi. İslâm ülkelerini istila etmek maksadıyla doğu yönünden yaptıkları bu teşebbüslerinde başarısız olan Karahıtaylar bu kez kuzey yönünden saldırıya geçtiler. Karahanlıların Balasagun hâkimi ile göçebe Karluk ve Kanglı Türkler’i arasındaki anlaşmazlıklara müdahil olan Karahıtaylar, bu göçebe Türk topluluklarına karşı merkezî yönetime destek bahânesiyle Balasagun’a girip mevcut hükümeti devirerek şehre hâkim oldular (1134). Ardından Kâşgar üzerine giderek Karahanlıların hâkimiyetine son verdiler. Hoten’i ele geçirmelerinin ardından Kırgızlar üzerine giderek onları mağlup ettiler ve son olarak Uygurları itaat altına aldılar. Böylece Karahıtaylar’ın hâkimiyet sahaları Mâverâünnehir’e kadar ulaştı. Başlangıçta göçebe Türk kabilelerine karşı merkezî yönetimin yanında yer alan Karahıtaylar, Semerkant hanı ile Türk kabileleri arasındaki anlaşmazlıkta bu kez onların yanında yer aldılar ve Semerkant Hanı Mahmûd b. Arslan Han Muhammed’i Hocend yakınlarında mağlup ettiler (1137).

Anatolian-Turkish Caravanserais in The Middle Ages in Terms of Interaction Between Cultures In the course of history, trade and commercial contacts had an important role in the diffusion of cultures and cultural products among different societies. Anatolia, which is an important junction between Asia and West, owing to its geographical position, has an important place in point of trade and cultural history. From Seljukid period on, a lot of caravanserais were built to ensure commercial

The history of the Crusades is filled with stories that are sometimes ironic, sometimes interesting, sometimes admirable and sometimes horrific. Sometimes a fated war could have been tied to hours, siblings and friends could be subjected to pillage and massacre, and an anathematized emperor could take Jerusalem back in the name of Christianity, in a single voyage as well as a single sword.

The story in question is the main source feeding the prejudices against shall notify each other of the parties fighting alongside the phenomenon of religion, hatred and anger or generosity that show the contrary be full and in good faith. From Belek to Saladin and from I. Baudouin to Richard the Heart of the Lion, the stories of the heroes came out like this.

In this book, the stories that appeared as a reflection of the mentioned situations in the history of the Crusades were told and the Crusades were tried to be told from a different point of view.

Öz

Türk tarihinin yetiştirdiği dünyâca ünlü ilim ve fikir adamlarından biri olan Mehmed Fuad Köprülü (1890-1966), özellikle Osmanlı tarihinin kuruluş devri hakkındaki tartışmaların iyice alevlendiği bir dönemde en zorlu tartışmalara eğilerek, ortaya koyduğu keskin ve iddiâlı tezlerle bir döneme damgasını vuran en önemli isimlerden biri olmuştur. Onun bu tezlerinin en meşhur olanları; Wittek'in Kayı menşei ile ilgili itirazlarına yönelik güçlü savunması ve Osmanlılar'ın atalarının Anadolu'ya göçünün -bilinenin aksine- Cengiz istilâsı sırasında değil, Anadolu'nun ilk fethi sırasında gerçekleştiği yönündeki iddiâsıdır. Bu iki konu Köprülü'nün ölümünden sonra da uzun yıllar tartışılmış; ancak her ikisi hakkında da çağdaş kaynaklar ışığında kalıcı bir çözüme ulaşılamamıştır.

Bu makale, hâlâ üzerinde tartışılan bu iki konu hakkında, şimdiye kadar devrin aslî kaynaklarına bakılmaksızın geliştirilen yüzeysel ve şahsî düşüncelere dayalı tezlerin aksine, ilk kez dönemin İslâm kaynakları ve Bizans kroniklerindeki kayıtları Osmanlı rivâyetleriyle karşılaştıran bir tez ortaya koyarak, ikisi hakkında da kesin ve kalıcı bir çözüme ulaşmak amacıyla kaleme alınmıştır.

Anahtar Kelimeler: Mehmed Fuad Köprülü, Osmanlı Kuruluş devri, göç ve yerleşim, Cengiz Han istilâsı, Anadolu’nun fethi.


Abstract

Mehmed Fuad Köprülü (1890-1966) who is one of the worldwide known scientists and intellectuals raised by Turkish history, was one of the most important names who left his mark on an era by giving thoughts on the most difficult discussions and putting forward sharp and assertive hypothesis in an environment where the debates about Ottoman Empire’s establishment period had escalated. His most famous hypotheses in this regard were; his strong defense against Wittek’s objections towards origins of Kayı and his claim that migration of Ottomans’ ancestors to Anatolia took place during the first conquest of Anatolia and -contrary to general belief- not in the course of Cenghis invasion. These two issues have been discussed for a long time even after Köprülü’s death, but no permanent conclusion was able drawn in the light of contemporary sources for neither of them.

This article is written to put forward a hypothesis which for the first time compares Islamic sources and records in Byzantine chronicles to Ottoman narratives contrary to the superficial and personal opinion based claims that were raised without going through main sources of the time and to reach a precise and permanent conclusion for both of the two issues which are still being debated over.

Keywords: Mehmed Fuad Köprülü, Ottoman Establishment Period, Migration and Settlement, Cenghis Khan’s Invasion, Conquest of Anatolia.

This paper collects and evaluates all available data from the Byzantine and Eastern (Armenian, Arabic, Syrian, Turkish) sources that demonstrate that the Battle of Mantzikert (August 26, 1071 AD) was not, at least in diplomatic terms, a great disaster for the Byzantine state, as is usually supported. During the negotiations and in the official peace treaty that followed at the Turkish military camp near the area of the battlefield (late August - early September), the concessions of the defeated and captured Byzantine emperor Romanos ΙV Diogenes to the victor Seljuk sultan Alp Arslan were rather limited. Consequently, Byzantium did not officially concede or lost lands of considerable size to its eastern border in 1071 AD.

This thesis surveys origins of the Seljuk double-headed eagle, a cosmological symbol spread in art and architecture of medieval Anatolia after the arrival of the Seljuk Turks. It concentrates on Ancient Mesopotamia and Persia with references to Eurasia and Islamic domain.

Since the seventeenth century, scholars have argued that kinship as an organizing principle and political order are antithetical.
This book shows that this was simply not the case. Kinship, as a principle of legitimacy and in the shape of dynasties, was fundamental to political order. Throughout the last one and a half millennia of European
and Middle Eastern history, elite families and polities evolved in symbiosis. By demonstrating this symbiosis as a basis for
successful polities, Peter Haldén unravels long-standing theories of the state and of modernity. Most social scientists focus on coercion as a central facet of the state, and indeed of power. Instead, Haldén argues
that much more attention must be given to collaboration, consent and common identity and institutions as elements of political order. He also demonstrates that democracy and individualism are not necessary features of modernity.

In Turkish historical researches although it is mentioned that women have equal rights with men and their activities in political and even military matters in Turkish history, when it comes to the Seljuks, the presence
of women in the political and military fields was either ignored like Safariya Khatun, the wife of Sultan Alparslan, or was evaluated with negative comments as “too ambitious” like Terken Khatun, the wife of Sultan Malik Shah. So what was the real circumstances during the Seljuk period? If the answer to this question is sought only in the written sources of the Medieval period historians, we would limit our knowledge by the
comments of the historians of that period. However, in order to understand a culture, it is necessary to benefit from a wide variety
of sources, from mother tongue to idioms, tales to myths, works of art to architecture. Let's not forget that the Seljuks were not well understood also in their own time as a civilization with its own characteristics. For
example, Ibn Battuta could not make sense of the communication between men and women in Turks, and in his travel notes he was astonished and express his feelings as: "Sometimes you come across women with their men and you say,"This man must be the servant of this woman!"In this study, without denying the importance of written sources, the women who had an army in the Seljuks will be discussed with a critical
view, accompanied by the information obtained from the works of art. In this broad research topic, firstly, the phenomenon of power, which changes according to the conditions in the Seljuks, will be mentioned in the center of the “alp” concept.
Evaluations will be made about Seljuk women who ruled armies such as Altuncan Khatun, Terken Khatun, Gevher Khatun and Sultan Alparslan's wife Safariya Khatun, who took much more active role in the Battle of Manzikert than is thought.

1071 yılından sonra Anadolu’nun Türkleşmesi için uzun mücadeleler verilmiştir. Bizans’a karşı girişilen mücadeleler ve akabinde Haçlı Seferleri, Türklerin Anadolu’daki mücadelesinin temel noktasını teşkil etmiştir. 1176 yılında gerçekleşen Miryokefalon Savaşı neticesinde Bizans’ın beli bükülmüş ve Diyâr-ı Rum olarak adlandırılan Anadolu toprakları için ‘’Türkiye’’ (Turkhia, Turquia) kavramının kullanılması sürekli hale gelmiştir.  Bu süreçten sonra Türkiye Selçuklu Devleti hızla ivme kazanmış, 1220-1237 yılları arasında hüküm sürmüş olan I. Alâeddin Keykubat devrinde en parlak yıllarını yaşamıştır. Bu parlak devir uzun sürmemiş,  I. Alâeddin Keykubat’ın ölümünden sonra tahta geçen II. Gıyaseddin Keyhüsrev’in başarısız siyaseti, devletin her kademesine işlemiştir. 1243 yılında Moğollar ile gerçekleşen Kösedağ Savaşı neticesinde Türkiye Selçuklu Devleti için yıkılış süreci de başlamış oldu. Bu çalışmada, Anadolu halkının Moğol tahakkümüne nasıl karşı koymaya çalıştığını, yıkılmaya yüz tutmuş bir devletten sıyrılıp, yaşamış oldukları bölgeleri korumak için beylik düzeyine nasıl eriştiklerine ve Moğol hâkimiyetinin Anadolu'da nasıl sona erdiğini sizlerle paylaşmayı amaç edindik.

Fuad Köprülü'nün Anadolu’da İslamiyet adlı eseri birçok bakımdan
onun Türk Edebiyatında İlk Mutasavvıflar başlıklı
çalışmasını tamamlamaktadır. Köprülü’nün bu metinde
yürüttüğü çeşitli tartışmalar, aradan geçen yüzyıl
boyunca Abdülbâki Gölpınarlı’dan Ahmet Yaşar Ocak’a,
Suraiya Faroqhi’den Ahmet Karamustafa’ya dek takip edilip
tekrar tekrar yorumlanmış ve günümüze dek zenginleşerek
gelen literatürü şekillendirmiştir.

Moğolların tarihe isimlerini kalın harflerle yazdırmaları, Temucin’in Cengiz Han ünvanı alarak Moğolların başına geçmesi ile olmuştur. Moğollar; Çin’den Orta Asya’nın derinliklerine, buradan Hindistan’a, Karadeniz’in kuzeyine, Anadolu ve Avrupa’ya kadar çok geniş bir sahada büyük etkiler bırakmışlardır. Tarihin seyrini çok defa değiştiren Moğolların 1243 yılından sonra Anadolu’da göstermiş oldukları faaliyetler, bu çalışmamızın temelini oluşturmuştur.

This paper provides an overview of mosque architecture in the period of the Golden Horde in Crimea. It aims to investigate the archeological evidence and the scarce written sources and compile them to gain a broader understanding of the architectural culture of that time. The question of influence and/or common sources of earlier or contemporary cultural fields, for example the art and architecture of Golden Horde territories outside Crimea, of Islamic Central Asia, the Seljuks in Anatolia and even the Mamluks, are taken in consideration.    The paper proposed here is a condensed overview of research based on extensive field work made through several excursions undertaken in the last twenty years. The most in-depth of them occurring in 2012. In addition to the results of these firsthand investigations, a study of inscriptions, historical sources, archival evidence, travel accounts, the published academic literature and archeological reports of the region are an essential part of the research.


Turkish Abstract
Bu yazıda Kırım’daki Altın Orda dönemine ait cami mimarisinin genel bir değerlendirmesi yapılmaktadır. Altın Orda dönemi (13ncü-15nci yüzyıllar arası) yeterince incelenmemiştir; bundan dolayı bu döneme ait inşa faaliyetleri hakkında ancak kısıtlı bilgi mevcuttur. Az
bilinen Altın Orda'nın mimari kültürünün en önemli yapıları ve yapı kalıntıları Kırım'dadır.
Bu yazı, incelenen arkeolojik bulgular ile yazılı kaynakları birleştirip, söz konusu dönemin mimari kültürünü daha iyi anlamayı hedeflemektedir. Yazıda sunulan bulgular son yirmi sene boyunca yapılan saha çalışmalarının kısa bir özetidir; en geniş arazi araştırması 2012-14 arasında gerçekleştirilmiştir. Bu birinci el bulguların yanında, tarihi kaynaklar, arşiv belgeleri, seyahatnameler, arkeolojik raporlar ile yayınlanmış geniş literatür de araştırmaya dahiledilmiştir. Daha önceki ve çağdaşı kültür ortamlarıyla olan etkileşimi ve/veya beslendikleri ortak bir geçmiş de yazıda değinilen konular arasındadır, bunların başında Kırım dışındaki Altın Orda hâkimiyeti altındaki bölgeler ve Anadolu'daki Selçuklu ve İlhanlı dönemi yapıları gelmektedir. Kırım yarımadası, İpek yolunun bir kolunda yer almasından dolayı orta çağda
önemli bir ticaret bölgesiydi. Kırım'ın bu özelliği, eskiden beri yarımadayı kültürel etkileşim, fikir alışverişi, eşya ve el sanatlarının değiş tokuşu için çok verimli bir bölge haline getirmiştir. Altın Orda ortadan kalktıktan sonra bölge Kırım Hanlığı ve Osmanlı İmparatorluğu’nun hâkimiyeti altına girmiş, daha sonra da Sovyetler Birliği, Ukrayna sınırları içinde kalmış ve en son Rusya Devleti tarafından ilhak edilmiştir; bu çalkantılı geçmiş
Kırım'ın kültürel mirasının tahrip edilmesinin en önemli sebebi olarak kabul edilebilir. Doğal afet ve zamana bağlı yıkımın yanında siyasi sebeplerden dolayı yarım adanın maddi kültürü birkaç defa kasten tahrip edildi ve sonuç olarak başka bölgelerle kıyasla günümüzde az yapı
ayakta kalabilmiştir. Özellikle Altın Orda mirası yüzyıllar içinde fazla tahribat görmüştür.Günümüzde mevcut olan mimari kalıntılar az sayıda cami ve türbelerdir. Burada
bu cami ve cami kalıntıları tanıtılacaktır: Sultan Kalavun Camii (1287), Özbek Han Camii (1314-1315), Sudak Kale Camii (13ncü-14ncü yüzyıllar), Kurşunlu Camii (14ncü-15nci yüzyıllar), Şeyhköy Darü’l-Huffâz (Tekke-Camii) (1358), Kırkyer-Salacık'taki Canibek Han Camii (1345/46-1454/55).

Türk-Moğol hâkimiyet mücadelesinin Anadolu’daki ilk büyük karşılaşması, Anadolu Selçukluları ile Moğollar arasında gerçekleşen Kösedağ Savaşı (1243) olmuştur. Bu ilk karşılaşma Anadolu’yu vatan haline getiren Selçukluların, Moğol vesayeti altına girmesi ile sonuçlanmıştır. 1243 yılından itibaren Anadolu’da boy gösteren Moğollar, Hülagü önderliğindeki İlhanlılar eliyle 1256 yılında İran ve Suriye’de yayılarak Yakındoğu’da hükmetmeye başlamışlar ve bu coğrafyanın uzun yıllar değişmeyen ve hatta oyun kuran aktörü olmuşlardır. İlhanlı hükümdarı Hülagü’nün 1258 yılında Bağdat’a girerek Müslümanların dini lideri durumundaki Abbasi Halifeliği’ne son vermesi ise İslam âleminde büyük infiale sebep olmuştur. Moğolların yenilmez gücü karşısında duran devlet ise belki de o zaman için hiç beklenmedik bir şekilde Memlûk Devleti olmuştur. Zira Memlûkler, 1250 yılında kurulmuş ve Anadolu Selçukluların aksine siyasi birliğini henüz tamamlamamış bir devletti. Buna rağmen kuruluşundan tam on yıl sonra 1260 yılında Ayn Câlût’ta Moğollar ile savaşmış ve ezici bir üstünlükle galip gelmiştir. Moğolların ilerleyişini durduran ilk devlet olma sıfatını kazanan bu genç devlet, girdiği beka mücadelesinden zaferle çıkmış ve dönemin önde gelen İslam devleti namzedi olarak, Moğolların son verdiği hilafeti Mısır’da tekrar ihya etmiştir. Kösedağ mağlubiyeti ile Anadolu Selçuklu Devleti çözülme ve çöküş sürecine girerken Ayn Câlût zaferi sonrası Memlûk Devleti siyasi birliğini sağlamış ve hâkimiyetini güçlendirmiştir. Bu yönleriyle Ayn Câlût, Kösedağ’ın rövanşı olmuş; Türk’ün Moğol’a üstünlüğü ile neticelenmiştir.

SUMMARY
Mustafayev Sh.M. From the Seljuks to the Ottomans. Ethno-political processes in the Turkic milieu of Asia Minor in the 11-15 centuries.

The monograph analyzes the complex ethno-political processes in Asia Minor on a broad chronological background since the time of the conquest of the region by the Oghuz-Turkmen tribes in the 11 century up to the final establishment of the Ottoman political hegemony at the end of the 15 century. It attempts to trace the stages of the ethnic history of the Turkish people in the Middle Ages, and to establish the connection between its ethnic integration and political changes in Anatolia. The book examines the formation of the Turkic ethnic milieu in Anatolia in the Seljuk period, its subsequent evolution following the collapse of the Seljuk Sultanate in Asia Minor under impingements of the Mongols, the fragmentation of political power in Anatolia and the establishment of a number of principalities, as well as the fierce struggle for leadership in the region between the new entities, and the gradual rise of the Ottoman State. It also assesses the impact of historical events on the dynamics of the Turkic ethnic consciousness and identity.
The book introduces a number of milestones in the evolution of Turkic ethnic milieu of Asia Minor. Seljuk conquest of the Middle East in the 11 century paved the way for the gradual formation of a Turkic ethnic milieu in a large geographical area from the Caspian coast in the east to the Aegean Sea coast in the west. In the second half of the 12 – early 13 centuries there was relative political integrity of this area, when a large part of Anatolia was united under the Seljuk Sultanate in Asia Minor. This fragile stability was breached in result of Mongol conquest in the mid-13 century. However, the political domination of the Mongols in Asia Minor lasted until the early 14 century. Last Seljuk sultans, vassals of Ilkhanid court in Azerbaijan, lost their power over Anatolia, as well as the legitimacy in the eyes of their subjects, particularly bellicose Turkmen tribes who settled in “uj” zone or the border with Byzantium. The Ilkhanid control over Asia Minor also gradually weakened, which opened the way for the appearance of new power centers on the scene. Thus the era of political fragmentation in Turkey’s medieval history began.
By the beginning of the 14 century the whole territory of Anatolia disintegrated into smaller state formations – principalities. New Turkic emirates were competing with each other for the military and political leadership and mission of the “gatherer” of the Anatolian lands or fragments of the Seljuk Sultanate. At the same time, in the public mind of Turkic Anatolia it was a replacement of cultural ideals of Seljuk era, inspired by the influence of Persian literature and art, by other values caused by new political realities. This was manifested in the growth of interest of political elites in the Anatolian emirates to the national language, the birth and rapid development of Turkish literature in Asia Minor, the start of translation activity in the courts of the rulers, the growth of the number of manuscripts in Turkish, etc.
Two main political centers or poles, which can be roughly described as “Western” and “Eastern”, gradually stood out in the course of the confrontation within the Turkic milieu in Asia Minor. The Western pole has always been associated with the Ottoman Empire, while the Eastern pole, which was opposing the Ottomans, was represented by traditional Turkic principalities in Asia Minor (Karaman principality, State of Kadi Burhan ad-Din Ahmed, Aqqoyunlu State) successively replacing each other. The question of which of them would be able to take on the mission of “heir” of the Seljuk Sultanate and accomplish the task of unification of Asia Minor under its own rule had crucial significance for the whole history of the Turkic Anatolia. In other words, there was a question about the guiding direction line of new centralization of Asia Minor – from west to east or vice versa? Thus, the struggle between the two poles determined all further historical evolution of the Turkic milieu of Asia Minor. The final victory of the Western or the Ottoman pole promoted further political consolidation and integration of the Turkic ethnic and cultural milieu of Asia Minor around the Ottoman Empire.


В книге на широком хронологическом фоне анализируются сложные этнополитические процессы в Малой Азии со времени завоевания региона в XI столетии огузо-туркменскими племенами и до окончательного установления османской политической гегемонии в конце XV в. На основе обширного круга источников делается попытка проследить различные этапы этнической истории турецкого народа, установить органическую связь процессов этнической интеграции с политическими изменениями в Анатолии. Выявляются особенности формирования в Анатолии тюркской этнической среды в сельджукский период, ее последующей эволюции после распада централизованного Сельджукского государства Малой Азии под ударами монголов, дробления политической власти в Анатолии и образования ряда эмиратов (бейликов); исследуются отношения и ожесточенная борьба за лидерство в регионе между этими государственными образованиями и постепенное возвышение Османского государства, оценивается влияние исторических событий на динамику развития тюркского этнического сознания и идентичности.

A 2003 paper dealing with the following questions: Are nomadic states and armies extensions of the primary form of social organisation? Which kinds of military organisation can be observed in the Great steppe and in the mixed zone? The paper then presents the warband, the "tribal host" and the "inner army".

Yayına hazırlamış olduğumuz Mehmet Altay Köymen Külliyatının üç cilt halinde Türk Tarih Kurumu tarafından basımı tamamlanarak araştırmacıların ve okuyucuların istifadesine sunulmuştur. Böylece, rahmetli müellifin, hayatta iken kendisinin bir araya getirerek Büyük Selçuklu İmparatorluğu Tarihi serilerinde yayınladığı çalışmaları dışında yer alan tüm çalışmaları bu külliyatta toplanarak, bütün makaleleri kitaplaştırılmıştır. Bunun yanı sıra ilk kez bu eserde yayınlanan yazıları da mevcuttur.

Anadolu coğrafyasının merkezî denilebilecek ancak dağlarla etrafı çevrelenmiş bir
yerleşim yeri olan Ermenek’in tarihi Eski Çağ’a kadar uzanır. Stratejik konum açısından
önemli bir yerde bulunan Ermenek tarih boyunca Asurluların, Hititlerin, Perslerin, Makedonların,
Romalıların ve nihayetinde Türklerin ilgisini çekmeyi başarmıştır.

SCHOLARSHIP ON THE VISUAL CULTURES of ancient and early medieval Eurasia has recently benefited from art history’s renewed interest in questions that transcend political and cultural boundaries.1 Issues of cross-cultural interaction, however, have not enjoyed from art historians working on the ancient and early medieval worlds a level of critical attention commensurate with the number of problems arising from the material. As a result, many of those who work in the arts and cultures of the Mediterranean, Near East, and Asia have found themselves drawn closer together, but without a common vocabulary or debate with which to engage.

The organizing goal of this volume is to highlight these theoretical considerations and provide a forum where art historians of the ancient and medieval worlds can explore these problems of cross-cultural interaction with greater rigor. It does not intend to provide a comprehensive theoretical overview or art historical survey of Eurasian artistic interchange, nor an overarching theory. Rather, it aims to contribute critical perspectives drawn from premodern visual cultures to the wider theoretical conversation. The papers contained herein critically evaluate some of the most important problems encountered in the material: the cross-continental movement and selective appropriation of objects and motifs through trade; the impact of new ways of seeing, being seen, and acting introduced by these objects; the role of art and ritual in negotiations of power among empires; and representations and self-portrayals of ethnicity and gender within and beyond dominant visual cultures.

To order: http://www.asia.si.edu/visitor/arsorientalisVolumeOrder.htm

Oğuzların Boz-Ok koluna mensup olan "Bayat" boyu, hepsinin en büyüğü olan ve aynı zamanda eski devirlerde Oğuzların hâkim kısmını oluşturan Boz-Ok boyları arasında Kayı boyundan sonra gelen ikinci ve en büyük boydur.  Bayatlar denildiği zaman akla "Dede Korkut" ve "Fuzûli" gibi önemli şahsiyetleri yetiştirmiş ve Türk Musikisine "Bayatî" makamını kazandırmış "Bayat" boyu gelmektedir.

Hülegü Han’ın erken yaşamı, ailesi ve yetiştiği çevre hususları hakkında ülkemizde ve dünyada çalışmalara rastlanmamaktadır. Özellikle Hülegü Han’ın gençliği hakkında bilgi neredeyse yok denecek kadar azdır. Bundan dolayı Hülegü Han’ın doğumu, çocukluğu, gençliği, ilk avı ile evliliği hakkındaki bilgileri aktardık ve alandaki önemli bir eksikliği giderdik. Hülegü Han’ın hayatı ile ilgili diğer bir noksanlık da onun ailesi ve yetiştiği çevrenin mahiyeti idi. Biz Hülegü Han’ın ailesi ile ilgili ulaşabildiğimiz bütün bilgileri derledik ve bunu tezimizde değerlendirdik. Bu konuda bize Fars ve Çin kaynakları özellikle yardımcı oldu. Ayrıca yerli ve yabancı kaynaklarda kendisi hakkında pek bilgiye rastlanmayan babası Toluy’un bütün hayatını kaleme alarak ilim dünyasına sunduk. Literatürde değinilmeyen kız kardeşleri hakkındaki bilgileri de Çin kaynaklarından ulaşarak aktardık. Ayrıca sınırlı bilgilerden yaptığımız yorumlarla da erkek kardeşlerine ilişkin bilgileri ortaya koyduk. Özellikle ailenin küregenlerinin hayatları ile ilgili dağınık bilgileri toplamamız Hülegü Han’ın kardeşlerinin ve yeğenlerinin hayatları ile ilgili bize yorum yapma şansı tanıdı. Bununla birlikte Hülegü Han’ın üvey annelerinin hayatları da yerli çalışmalarda zikredilmeyen konulardandı. Yine bu hususları da Farsça kaynaklardan edindiğimiz kısıtlı bilgileri yorumlayarak zikrettik. Böylece bu alandaki büyük bir eksikliği gidererek araştırmacıların hizmetine sunduk.

Money as a means of coordinating human decisions and economic exchange is a complex social invention. It must always adjust to the prevailing economic, political and juridical conditions. Seen from another angle, its design and evolution reveal much about the societies creating it.
The history of coinages within the Islamic Empire is outlined from the 7th to the 11th century.
Keywords; Numismatics, Economic History, Umayyads, Abbasids, Buyids, Samanids