Theory of Avant-Garde

The avant-gardes have had their history. Since that time, their heroic past has been now relived in accounts in which the course of time is overturned and they re-emerge to “enliven their time” and accomplish history.
Those today who want to serve or make their time must adjust the framework of the “institution of art” in accordance with recent practices. There is not one time frame here but several. Without the work of distinction and construction, avant-gardes, modernisms and, above all, totalitarianisms, all remain empty terms.

Citado por Maiakovski y su grupo como maestro e inspirador y al mismo tiempo autor de una obra monumental donde la imaginación del futuro compite con la resonacia romántica de los tipos eslavos, la figura extraña, casi secreta, de Velimir Khlebnikov (1885-1922) aparece en el centro del pandemonio de ideas y obras artísticas que la Rusia de las primeras décadas del siglo XX. Parte del dossier "La ecuación Khlebnikov", dirigido por Daniel Samolovich, este trabajo comprende la traducción del francés de  "Sombrío y otros poemas" (1912-1914), así como la traducción  del inglés de los escritos programáticos "Cachetada al gusto del público" (1912), "Manifiesto de los Presidentes del Globo Terráqueo" (1917) , "El país de los cisnes en el futuro" (1918) y "Sobre la poesía (1920), a partir de las únicas ediciones de Khlebnikov hasta entonces disponibles en Occidente. Todos los textos llevan notas del traductor. Se presenta aquí el dossier completo.

Tekinsizlik kavramı üzerinden kentsel mekanın deneyim ile yeniden üretimini tartışmaya açan tez çalışması; Sigmund Freud tarafından kavramsallaştırılan tekinsizliği negatif bir alfabe ile değil, kentsel mekanı anlamak, deneyimlemek ya da tekrar inşa etmek için taşıdığı potansiyeller üzerinden tartışmaya açmaktadır. Tezin ikinci bölümünde tekinsizlik kavramının literatürdeki yeri açıklanmaktadır, sonra kavram kendisini besleyen, var eden ya da diyalog halinde iletişim kurduğu eş kavramlar (rüya, hayal edilebilir, muğlak, ikiz / tekrar, karanlık) üzerinden tartışılmaya açılmıştır. Tekinsizlik ilk olarak 1919 yılında Freud tarafından yazılan "Das Unheimlich" isimli makalede bir kavram olarak ele alınarak; ev/tanıdık yer üzerinden saklanmaya çalışılanın açığa çıkması; uzun zamandır bilindik olan bir şeyin aşinasızlaşması olarak gündeme getirilir. Freud tekinsiz olan korkutucu olandan farklıdır diyerek aslında tekinsizliğin potansiyellerini tartışmaya açar. Tekinsizliğin Almancası das unheimlich, heim/heimlich kökünden gelmektedir ve heimlich, evi/güvenli bir alanı tanımlamaktadır. Heimlich, Almanca olumsuzluk ön eki "un-" ile evi; gizli ya da bastırılmış / üstü kapatılmış, mahrem olarak tanımlar. Diğer bir tabirle unheimlich, yersizlik – yurtsuzluk, evsizlik, tanıdık-yabancı arasındaki gerilim olarak da tanımlanabilir. Freud yazısında tekinsiz durumları bir zamanlar bastırılmış tanıdık nesnelerin, ansızın beklenmedik formlarda geri dönmesi, tanıdık olanın-yani ev'in aniden kişiye yabancılaşması ya da kişinin yabancı bir ortamda evinden bir parça bulması, tekrarla nesnelerin/dilin anlamını yitirmesi, ikilik durumları ile açıklamaya çalışmaktadır. Tekinsizliğin bilinçaltından, yani örtülmüş/bastırılmış olandan gelen bir deneyim olduğunu vurgular. Tekinsizliği bir kavram olarak incelemekten çok deneyiminin kendisini ve bu deneyimin potansiyellerini tartışmak için tekinsizlik diyalog içinde olduğu bir kavram seti üzerinden incelenmiştir. Bu eş kavramlar hem tekinsizlik deneyimine ortam sağlayan, hem de bu deneyim ile iletişimi olan durumları işaret eder. Tekinsizliği bir kavram ya da atmosfer tarifi için kullanan çeşitli ana kaynakların sökümü ile elde edilen bu eş kavramlar (rüya, hayal edilebilir, muğlak, ikiz/tekrar, karanlık) tekinsizlik üzerinden irdelenmiştir. Tezin üçüncü bölümünde ev ile ilişkili olan tekinsizliğin neden sokakta arandığı ve kent üzerine spekülasyonlar üreten 20.Yüzyılın ilk yarısındaki avangard topluluklar tartışmaya açılmıştır. Kentin, yani ev olmayanın, ev / güvenilir bölge (heimlich) olması; iç – dış, mahrem – kamusal ayrımını muğlaklaştırır, arada bir durum tariflemektedir. Birbiri yerine geçen aradalık durumu psikanalist Jacques Lacan'ın ex-timate kavramı üzerinden de okunabilir. Ben ve başkası, dışarısı ve mahrem aradalığı; ev ile kent arasındaki sınırları açmada ilginç ve potansiyelli bir durum vadetmektedir. Kentsel mekan bu araştırmada tekinsiz deneyimin tartışmaya açıldığı yer; hem en güvenilir olan / ev / mahrem hem de yabancı / dışarısıdır. Kentteki tekinsiz deneyimi deşmek, ortaya çıkartmak için öncelikle sürrealistlerin geliştirdikleri, var olan gerçeklik algısının yıkımı ve bilinçaltı ile yeni deneyimlerin inşasına olanak sağlayan yöntemler incelenerek; bu yöntemler sürrealistlerin ardılı olan avangard gruplardan Harfçiler ve Durumcuların kent üzerine olan söylemleri ile tekrar tartışılmıştır. Çalışma kapsamında tartışmaya açılan tekinsiz deneyimin potansiyeli ile avangard grupların kentsel algıyı yıkarak, gündelik hayat ile yeni bir devrim yapma yöntemi olarak öne sürdükleri durum, saptırma, sürüklenme gibi pratiklerle, kentliler üzerinde yaratmak istedikleri etki benzerlikler taşımaktadır. Avangard toplulukların uyanma olarak tariflediği ve kentsel mekandaki algıyı yıkarak yeni bir deneyim / mekan üretimi vadeden pratiklerinin kentliler üzerinde bıraktığı etkiyi tekinsizlik olarak tariflemek mümkündür. Tezin dördüncü bölümünde kentsel mekanı tekinsizlik üzerinden tartışmaya açmak için Durumcu Enternasyonalin dérive ve psikocoğrafya taktiği İstanbul üzerinde denenmiştir. Çalışmanın ikinci ve üçüncü bölümlerinden toplanan kuramsal altyapı ve metodolojik araştırmalar; çalışma kapsamında sadece yazarın deneyimlerini deşifre etmesi için değil, başka araştırmacıların da kentte benzer bir keşfe çıkabilmesine olanak sağlamak için Tekinsiz Kent Araştırmaları: İstanbul isimli bir kart oyun seti olarak tekrar üretilmiştir. Bir tür kentsel mekandaki tekinsiz deneyim dedektifliği olan oyun; üç adet kart seti ve bir İstanbul haritasından oluşmaktadır. Tez kapsamında bu oyun üç farklı ekibe oynatılmış ve çıktıları karşılaştırılmıştır. Sonuç bölümünde tekinsizlik deneyiminin kentteki karşılığına dair didaktik ve bitmiş bir söylem üretmek değil; kentsel deneyime yönelik yeni spekülasyonlar, denemeler ve okumalara olanak sağlayacak bir tartışma alanı açılması nihai nokta olarak belirtilmiştir. Görme ve göz hegemonyasındaki bu dönemde kentsel mekanın içerdiği gizli katmanların deşifre edilmesinde yeni yöntemler ve bakış açıları sunmaya çalışan araştırmada; öncelikle tekinsizlik kavramı ve deneyimi teze özgü bir tavır ile söküme uğratılmıştır.

In this essay, the Czech avant-gardist Karel Teige's dual program of Constructivism/Poetism is interrogated in the context of his own claim that architectural historicism was degraded by the rupture into a duality of structure and ornament. This inability to escape the terms of his own critique is shown to be the result of Teige's articulation of avant-garde culture as the embodiment of the historical identity or style of the present.

This research studies the concept of musical experimentalism in the manifestos of musical avant-garde. It theorises the concept of musical experimentalism, clarifies the confusion between the concepts of avant-garde and modernism in music research, and locates the most important manifestos in reference to the idea of musical experimentalism.

The main finding of the study is that musical experimentalism is a radical ethos concerning the making of music: aside from working as a musical technique, it can also serve as a way to be in the world and a way to change society.

The research examines, among other things, contemporary classical music, electronic music, sound art, noise and free improvisation. The salient material of the study comprises manifestos written by well-known avant-garde and experimental composers such as Edgard Varèse (1883–1965), John Cage (1912–1992) and Pauline Oliveros (1932–). The material also consists of writings by R. Murray Schafer (1933–) and Hildegard Westerkamp (1946–), both representing the field of acoustic ecology.

Few previous studies have explored some of the manifestos underlying the idea of musical experimentalism in this study such as the writings of composers Frederik Rzewski (1938–) and Cornelius Cardew (1936–1981). The material also includes manifestos by artists from different domains of art, such as texts by the Italian futurist painter Luigi Russolo (1883–1947), the Russian futurist auteur Dziga Vertov (1896–1954) and the American beat writer William S. Burroughs (1914–1997).

This research is based on avant-garde theory (e.g. Bürger 2006 [1974], Ziarek 2001, Calinescu 1987; Huyssen 1986; Poggioli 1968 [1962]) and experimental music studies (e.g. Demers 2010; Saunders 2009; Hegarty 2007; Attali 2006 [1977]; Nyman 1999 [1974]; Mauceri 1997). The research builds the theory of musical experimentalism from the viewpoint of Martin Heidegger’s (e.g. 2010 [1929]; 2007 [1962/1988]; 2000 [1927]; 1998 [1935/1936]) and Herbert Marcuse’s (2011 [1977]; 1969) philosophies using Heidegger’s concepts of ‘being-in-the-world’, ‘uncanny’ and ‘nothingness’, and Marcuse’s concepts of ‘aesthetic ethos’ and ‘counter-societal experience’. The study also considers the idea of experimentalism from the viewpoint of etymology, phenomenological philosophy, transcendentalism and anarchism.

The research presents an interpretation of the ethos of musical experimentalism as a mode of musical and cultural subversion. It argues that musical experimentalism does not operate within conventional musical laws, theories, preconditions or definitions, but is based on the idea that music can happen anywhere at anytime.

The ethos of musical experimentalism requires openness to the world and acceptance of the indeterminate essence of reality. Musical experimentalism depends on the instability of being and aims to radicalise experience through seeing, hearing and understanding reality in a new way. Musical experimentalism questions the accepted reality and replaces it with a new, artistically formulated reality. In this way, musical experimentalism is also radically political in that it aims not just to subvert musical experience, but also the experience of reality. In other words, musical experimentalism aims to change the world by changing individuals; not only the laws of music, but also cultural values are to be questioned.

Важнейшая проблема левого искусства в эпоху исторического и нео-авангарда – отношение между методом и материалом, флагрантность которого необходимо было сохранить, организовав его с помощью конструктивного принципа. Если в Советской России 1920-х гг., эта задача наиболее оригинально решалась в литературе факта, опиравшейся на демократические медиа и сочетавшей «объективную фиксацию» действительных фактов с их «диалектическим монтажом», то во франкофонной культуре один из самых экстравагантных вариантов синтеза предложил Марсель Дюшан в своей технике реди-мейда, также основанной на выборе реальных объектов с их последующим «вмонтированием» в оптику художника. Несмотря на очевидные различия между широкой сетью рабкоров и селькоров, рапортующих о социалистическом строительстве на местах, и эстетом-одиночкой, выставляющим в 1917 писсуар в нью-йоркской галерее, теми, и другим двигал один и тот же авангардный импульс выявления и расшатывания институционального субстрата современного искусства/литературы и расширения привилегии авторства на аудиторию – литературы, создаваемой читателями, и картин, создаваемых зрителями («les regardeurs, qui font les tableaux»). Кроме схожего направления удара по институту искусства (отрицание притязаний на индивидуальную креативность), теоретиков «фактографии» и «редимейда» объединяло и само стремление к созданию неорганического произведения искусства и смешанная прагматическая стратегия - не стремиться произвести «целостное впечатление», но сохранять возможность самостоятельной семантической активности элементов и оставлять незамаскированным сам факт художественной манипуляции.

Политизация поля искусства: исторические версии, теоретические подходы, эстетическая специфика. Под ред. Т. А. Круглова, Ж. Сапиро. Екатеринбург: Кабинетный ученый, 2015.
В коллективную монографию вошли статьи, написанные на основе докладов конференции «Трансформации левой идеи в художественной культуре СССР и Франции» и «Политизация поля искусства: советские художники в поисках идентичности» (руководители — профессор Т. А. Круглова, Екатеринбург, и профессор Ж. Сапиро, Париж). 312 стр. ISBN 978-5-7525-3078-4 (Кабинетный ученый)

https://www.worldcat.org/title/antiquity-avant-garde-totalitarianism-toward-a-metamorphology-of-modern-art/oclc/5954518505&referer=brief_results

1

JOURNAL
Aktualʹnye problemy teorii i istorii iskusstva : sbornik nauchnykh stateĭ = Actual problems of theory and history of art : collection of articles
Sankt-Peterburg : Sankt-Peterburgskiĭ gosudarstvennyĭ universitet ; Moskovskiĭ gosudarstvennyĭ universitet im. M.V. Lomonosova
2011-

Let us take a short walk first, and then try to map it in theory and in politics of avant-garde respectively. Central Europe is a space which is in no way the centre of Europe. It is an in-between; under avant-garde terms it is a space between Paris and Moscow, between Berlin and Moscow, and between New York and Moscow; different accents with different in-betweens in different times of the Twentieth Century. Speaking politically, it was in-between modernized West and backward East, it was in-between Western decadence and Eastern health, in-between communist freedom and capitalist/imperialist exploitation, in-between two imperialisms and totalitarianisms, then liberated from one totalitarianism to belong to the other, and again liberated from socialism to enter capitalism once again-as an in-between. What next? This in-between was felt as a division of the first avant-garde in different cultures between prevalence of constructivism or surrealism (for instance in Polish and Hungarian constructivism, and in Serbian or Czech surrealism and poetism). At the start, after trying to adopt avant-garde proposals from all sides of Europe including Russian Proletkult and constructivism, and Italian Futurism and French Dada, Micić expressed this in between withhis Zenitist formula: To save Europe, radical new position has to be adopted. Italian futurism is civilized and individualist. Russian avant-garde is barbarian and collectivist. What is needed, however, is a barbarian individualist, and that is what Balkan (i.e. Serbian) barbarogenius represents. Balkan barbarogenius can save Europe. Two points of theoretical interest are involved: one, that dependent relationship with the West from the period of nation-building and the first industrialization during and after the First World War developed into this in-between to be understood as a source of the renaissance and redemption of the West; second, that the position of equal influence of Paris and Moscow could very early change into Aristotelian equidistance from these two extremes, or two ways of avant-garde failure.

В истории искусства ХХ века наиболее смелые и радикальные художественные эксперименты принято обозначать понятием «авангард», происходящим, как известно, из военного словаря. При этом теоретики авангарда, как правило, указывают, что это понятие не было самоназванием для искусства первых десятилетий ХХ века. Вместе с тем, шла ли речь о поиске нового художественного языка или о предвосхищении грядущих общественных и политических трансформаций, поэты и художники вдохновлялись именно военной риторикой и фразеологией. Призывая поэзию быть «жестокой атакой» (Маринетти), «расстреливать старьё» (Маяковский), «объявляя борьбу своим врагам» («Союз молодежи»), призывая «пойти по линии прорыва» (ЛЕФ), и т.д. – искусство исторического авангарда активно использует образы борьбы и насилия. Статья посвящена эволюции риторических фигур войны в искусстве русского и европейского авангарда 1910-1920-х гг.

Лазарева Е. Военная риторика в искусстве авангарда // «На крайнем пределе веков»: Первая мировая война и культура [сборник статей] / сост. Е. А. Бобринская, Е. С. Вязова. – М.: ГИИ, 2017. – С. 104–111.

The most experimental and radical artistic practices In the art history of the twentieth century are usually defined as “avant-garde”,  the concept originally owned from the military dictionary. At the same time the theorists of the avant-garde art notice that the concept was not a self-name for the artistic movements of the first decades of the twentieth century. Whether it was a search for a new artistic language or anticipation of future social and political transformations, poets and artists however were inspired precisely by the military rhetoric and phraseology. Encouraging poetry to be a “brutal attack” (Marinetti), to “shoot old stuff” (Mayakovsky), or “declaring a fight to his enemies” (“Youth Union”), urging “to follow the breakthrough line” (Left Front of Arts), the art of historical avant-garde widely used images of struggle and violence. The article explores the evolution of rhetorical figures of the war in Russian and European avant-garde art of the 1910s and 1920s.

Lazareva, Ekaterina. "War Rhetoric in Avant-Garde Art." "Standing upon
the Furthest Promontory of the Ages”: World War I and Cultural Change / Bobrinskaya E., Vyazova E. eds. State Institute of Art Studies, Moscow, 2018. P. 99-106.