Born: 476

Nationality: Indian
Famous: Astronomers Mathematicians
Died At Age: 74
Born In: Assaka
Religion: Hinduism
Died On: 550

Aryabhata was an acclaimed mathematician-astronomer. He was born in Kusumapura

(present day Patna) in Bihar, India. His contribution to mathematics, science and astronomy is
immense, and yet he has not been accorded the recognition in the world history of science. At
the age of 24, he wrote his famed “Aryabhatiya”. He was aware of the concept of zero, as well
as the use of large numbers up to 1018. He was the first to calculate the value for ‘pi’
accurately to the fourth decimal point. He devised the formula for calculating areas of triangles
and circles. He calculated the circumference of the earth as 62,832 miles, which is an excellent
approximation, and suggested that the apparent rotation of the heavens was due to the axial
rotation of the earth on its axis. He was the first known astronomer to devise a continuous
counting of solar days, designating each day with a number. He asserted that the planets shine
due to the reflection of sunlight, and that the eclipses occur due to the shadows of moon and
earth. His observations discount the “flat earth” concept, and lay the foundation for the belief
that earth and other planets orbit the sun.

 Aryabhata’s birthplace is uncertain, but it may have been in the area known in ancient texts
as Ashmaka, which may have been Maharashtra or Dhaka or in Kusumapura in present day
Patna.
 Some archaeological evidence suggests that he came from the present day Kodungallur, the
historical capital city of Thiruvanchikkulam of ancient Kerala - this theory is strengthened by
the several commentaries on him having come from Kerala.
 He went to Kusumapura for advanced studies and lived there for some time. Both Hindu and
Buddhist traditions, as well as Bhāskara I, the 7th Century mathematician, identify
Kusumapura as modern Patna.

Career & Later Life

 A verse mentions that Aryabhata was the head of an institution (kulapa) at Kusumapura.
Since, the University of Nalanda was in Pataliputra, and had an astronomical observatory; it
is probable that he was its head too.
 Direct details of his work are known only from the Aryabhatiya. His disciple Bhaskara I calls it
Ashmakatantra (or the treatise from the Ashmaka).
 The Aryabhatiya is also occasionally referred to as Arya-shatas-aShTa (literally, Aryabhata’s
108), because there are 108 verses in the text. It also has 13 introductory verses, and is
divided into four pādas or chapters.
  Aryabhatiya’s first chapter, Gitikapada, with its large units of time — kalpa, manvantra, and
Yuga — introduces a different cosmology. The duration of the planetary revolutions during a
mahayuga is given as 4.32 million years.
 Ganitapada, the second chapter of Aryabhatiya has 33 verses covering mensuration (kṣetra
vyāvahāra), arithmetic and geometric progressions, gnomon or shadows (shanku-chhAyA),
simple, quadratic, simultaneous, and indeterminate equations.
 Aryabhatiya’s third chapter Kalakriyapada explains different units of time, a method for
determining the positions of planets for a given day, and a seven-day week with names for
the days of week.
 The last chapter of the Aryabhatiya, Golapada describes Geometric/trigonometric aspects of
the celestial sphere, features of the ecliptic, celestial equator, shape of the earth, cause of
day and night, and zodiacal signs on horizon.
 He did not use a symbol for zero; its knowledge was implicit in his place-value system as a
place holder for the powers of ten with null coefficients.
 He did not use the Brahmi numerals, and continued the Sanskritic tradition from Vedic times
of using letters of the alphabet to denote numbers, expressing quantities in a mnemonic
form.
 He worked on the approximation for pi thus — add four to 100, multiply by eight, and then
add 62,000, the circumference of a circle with a diameter of 20,000 can be approached.
 It is speculated that Aryabhata used the word āsanna (approaching), to mean that not only is
this an approximation, but that the value is incommensurable or irrational.
 In Ganitapada, he gives the area of a triangle as: “for a triangle, the result of a perpendicular
with the half-side is the area”. He discussed ‘sine’ by the name of ardha-jya or half-chord.
 Like other ancient Indian mathematicians, he too was interested in finding integer solutions
to Diophantine equations with the form ax + by = c; he called it the kuṭṭaka (meaning
breaking into pieces) method.
 His contribution to the study of Algebra is immense. In Aryabhatiya, Aryabhata provided
elegant results for the summation of series of squares and cubes through well tried formulae.

Major Works
 Aryabhata’s major work, Aryabhatiya, a compendium of mathematics and astronomy, was
extensively referred to in the Indian mathematical literature, and has survived to modern
times. The Aryabhatiya covers arithmetic, algebra, and trigonometry.

Personal Life & Legacy

 Aryabhata’s work was of great influence in the Indian astronomical tradition and influenced
several neighboring cultures through translations. Some of his works are cited by Al-
Khwarizmi, and in the 10th century by Al-Biruni.
 The Aryabhata Knowledge University (AKU), Patna, has been established by the
Government of Bihar in his honor for the development and management of educational
infrastructure related to technical, medical, management and allied professional education.
 India’s first satellite Aryabhata is named in his honor.
 At the Aryabhata Research Institute of Observational Sciences (ARIOS) near Nainital, India,
research in astronomy, astrophysics and atmospheric sciences is conducted.
Wanaparthy: Wanaparthy has the historical tourism importance for the royal palaces of
the feudal lords, who was directly under the rule of Nizams of Hyderabad. The major
tourist attraction of the town is Wanaparthy Samsthanam’s Palace. This palace shows the
British- Mughal architectural and South Indian architectural styles. Wanaparthy
Samsthanam traces its history back to 14th century that is from the early phase of
medieval rule after the decline of Kakatiya kingdom.

The then Raja of Wanaparthy Samsthanam in 1959 had converted the royal palace into a
polytechnic college. In 1972, the college along with 20 acres of land around it was
handed over to the government.

After more than hundred years of feudal history, which had witnessed the rise and fall of
the Nizams and the consequent accession of Hyderabad State into the Indian Union,
today the historic Wanaparthy Palace, with years of history is on the verge of collapse- all
due to human apathy.

Only the foundation and walls of the palace remains as a reminder of the palace’s former
glory. Moreover, in the absence of conservation, the palace has been ripped off its beauty
and elegance.

he walls are cracked and chipped and at many places the pillars are damaged. The
wooden steps have collapsed in many places and in many rooms ceilings have chipped.
Some of the rooms have been closed as they became unusable. Thanks to the State
government, a new academic block was built after the formation of Telangana and it has
come into use recently. However, the new block can accommodate only 10 classes.

As of now there are Electronic, Civil, Applied Electronics and Instrumentation,

Commercial and Computer Practice and BPharmacy Departments in the
Krishnadevaraya Government Polytechnic College, with a strength of 750 students
enrolled in all these departments. There is also a Waddepally Polytechnic College and
Pebberu Polytechnic College for Girls which has been temporarily shifted to this campus
as their permanent campuses are under construction. This brings the total strength to
1,200 students all colleges combined.

Except for a few toilets which were constructed in the new academic block, there are no
toilets in other blocks (especially in the palace). All these 1,200 students have nowhere
else to go but to use these 10 toilets in the new block. “We don’t have water facility
here. We have to get our own water bottles. We don’t even have toilets,” said Padma
(name changed), a mechanical student from first year. The girl students of Pebbair
polytechnic college are using toilets for which the doors are broken.
There is a RO water plant on campus, but due to poor maintenance, it is locked most of
the time. Only when it is in use, some departments who have set up their own water
bubbles go and fetch water. The college administration doesn’t seem to have taken
enough care to ensure the basic needs off the students. As a result, though enrolment is
full during the counselling, many students are leaving the college and are opting other
colleges.

Also there is a shortage of lectures in these colleges. There is a shortage of 2 lecturers in

Civil, 1 in mechanical and 1 in Electrical departments. Students of mechanical
department complain that the ‘cam lab’ which has been under repair has not been
opened. There are no lab instructors too. Students from civil department also complain
that there is no faculty for maths and there were no instruments in the lab. “There are
no dumpy levels and theodeolites for us to practice,” said a second year civil
engineering student.

Golkonda, also known as Golconda, Gol konda ("Round shaped hill"), or Golla konda,
(Shepherd's Hill) is a citadel and fort in Southern India and was the capital of the medieval sultanate
of the Qutb Shahi dynasty (c.1512–1687), is situated 11 km (6.8 mi) west of Hyderabad. It is also
a tehsil of Hyderabad district, Telangana, India. The region is known for the mines that have
produced some of the world's most famous gems, including the Koh-i-Noor, the Hope
Diamond, Nassak Diamond and the Noor-ul-Ain.

History[edit]

Ruins of the Fort

Golkonda was originally known as Mankal.[1] Golkonda Fort was first built by the Kakatiyas as part of
their western defenses along the lines of the Kondapalli Fort. The city and the fortress were built on
a granite hill that is 120 meters (390 ft) high, surrounded by massive battlements. The fort was
rebuilt and strengthened by Rani Rudrama Devi and her successor Prataparudra.[2][3] Later, the fort
came under the control of the Musunuri Nayaks, who defeated the Tughlaqi army
occupying Warangal.[4] It was ceded by the Musunuri Kapaya Bhupathito the Bahmani Sultanate as
part of a treaty in 1364.[5][6]
Under the Bahmani Sultanate, Golkonda slowly rose to prominence. Sultan Quli Qutb-ul-Mulk (r.
1487–1543), sent as a governor of Telangana, established it as the seat of his government around
1501. Bahmani rule gradually weakened during this period, and Sultan Quli formally became
independent in 1538, establishing the Qutb Shahi dynasty based in Golkonda.[7][8] Over a period of 62
years, the mud fort was expanded by the first three Qutb Shahi sultans into the present structure, a
massive fortification of granite extending around 5 km (3.1 mi) in circumference. It remained the
capital of the Qutb Shahi dynasty until 1590 when the capital was shifted to Hyderabad. The Qutb
Shahis expanded the fort, whose 7 km (4.3 mi) outer wall enclosed the city.
The fort finally fell into ruin in 1687, after an eight-month-long siege led to its fall at the hands of
the Mughal emperor Aurangzeb.[9]

Diamonds[edit]

The Koh-i-Noor diamond

The Golkonda Fort used to have a vault where the famous Koh-i-Noor and Hope diamonds were
once stored along with other diamonds.[10]
Golkonda is renowned for the diamonds found on the south-east at Kollur Mine near Kollur, Guntur
district, Paritala and Atkur in Krishna district and cut in the city during the Kakatiya reign. At
that time, India had the only known diamond mines in the world. Golkonda's mines yielded
many diamonds. Golkonda was the market city of the diamond trade, and gems sold there came
from a number of mines. The fortress-city within the walls was famous for diamond trade.
However, Europeans believed that diamonds were found only in the fabled Golkonda mines.
Magnificent diamonds were taken from the mines in the region surrounding Golkonda, including
the Daria-i-Noor or "Sea of Light", at 185 carats (37.0 g), the largest and finest diamond of the crown
jewels of Iran.
Its name has taken a generic meaning and has come to be associated with great
wealth. Gemologists use this classification to denote a diamond with a complete (or almost-
complete) lack of nitrogen; "Golconda" material is also referred to as "2A".

The Fort
The Golkonda fort is listed as an archaeological treasure on the official "List of Monuments"
prepared by the Archaeological Survey of Indiaunder The Ancient Monuments and Archaeological
Sites and Remains Act.[11] Golkonda actually consists of four distinct forts with a 10 km (6.2 mi) long
outer wall with 87 semicircular bastions (some still mounted with cannons), eight gateways, and
four drawbridges, with a number of royal apartments and halls, temples, mosques, magazines,
stables, etc. inside. The lowest of these is the outermost enclosureinto which we enter by the "Fateh
Darwaza" (Victory gate, so called after Aurangzeb’s triumphant army marched in through this gate)
studded with giant iron spikes (to prevent elephants from battering them down) near the south-
eastern corner. An acoustic effect can be experienced at Fateh Darwazaan, characteristic of
the engineering marvels at Golkonda. A hand clap at a certain point below the dome at the entrance
reverberates and can be heard clearly at the 'Bala Hisar' pavilion, the highest point almost a
kilometer away. This worked as a warning note to the Royals in case of an attack.

The whole of the Golkonda Fort complex and its surrounding spreads across 11 km (6.8 mi) of total
area and discovering its every nook is an arduous task. A visit to the fort reveals the architectural
beauty in many of the pavilions, gates, entrances, and domes. Divided into four district forts, the
architectural valour still gleams in each of the apartments, halls, temples, mosques, and even
stables. The graceful gardens of the fort may have lost their fragrance, for which they were known
400 years ago, yet a walk in these former gardens should be in your schedule when exploring the
past glories of Golkonda Fort.
Bala Hissar Gate is the main entrance to the fort located on the eastern side. It has a pointed arch
bordered by rows of scroll work. The spandrels have yalis and decorated roundels. The area above
the door has peacocks with ornate tails flanking an ornamental arched niche. The granite block lintel
below has sculpted yalis flanking a disc. The design of peacocks and lions is typical of Hindu
architecture and underlies this fort's Hindu origins.
Toli Masjid, situated at Karwan, about 2 km (1.2 mi) from the Golkonda fort, was built in 1671 by Mir
Musa Khan Mahaldar, royal architect of Abdullah Qutb Shah. The facade consists of five arches,
each with lotus medallions in the spandrels. The central arch is slightly wider and more ornate. The
mosque inside is divided into two halls, a transverse outer hall and an inner hall entered through
triple arches.
Much thought went into building this gate. A few feet in front of the gate is a large wall. This
prevented elephants and soldiers (during enemy attacks) from having a proper ramp to run and
break the gate.
The fort of Golkonda is known for its magical acoustic system. The highest point of the fort is the
"Bala Hissar", which is located a kilometer away. The palaces, factories, water supply system and
the famous "Rahban" cannon, within the fort are some of the major attractions.
It is believed that there is a secret underground tunnel that leads from the "Durbar Hall" and ends in
one of the palaces at the foot of the hill. The fort also contains the tombs of the Qutub Shahi kings.
These tombs have Islamic architecture and are located about 1 km (0.62 mi) north of the outer wall
of Golkonda. They are encircled by beautiful gardens and numerous exquisitely carved stones. It is
also believed that there was a secret tunnel to Charminar.
The two individual pavilions on the outer side of Golkonda are also major attractions of the fort. It is
built on a point which is quite rocky. The "Kala Mandir" is also located in the fort. It can be seen from
the king's durbar (king's court) which was on top of the Golkonda Fort.
The other buildings found inside the fort are :
Habshi Kamans (Abyssian arches), Ashlah Khana, Taramati mosque, Ramadas Bandikhana,
Camel stable, private chambers (kilwat), Mortuary bath, Nagina bagh, Ramasasa's kotha,
Durbar hall, Ambar khana etc.
This majestic structure has beautiful palaces and an ingenious water supply system. Sadly, the
unique architecture of the fort is now losing its charm.
The ventilation of the fort is absolutely fabulous having exotic designs. They were so intricately
designed that cool breeze could reach the interiors of the fort, providing a respite from the heat
of summer.
The Huge gates of the fort are decorated with large pointed iron spikes. These spikes prevented
elephants from damaging the fort. The fort of Golkonda is encircled by an 11 km (6.8 mi) outer
wall. This was built in order to fortify the fort.

Naya Qila (New Fort)[edit]

Main article: Naya Qila

Naya Qila is an extension of Golkonda Fort. The ramparts of the new fort start after the residential
area with many towers and the Hatiyan ka Jhad "Elephant-sized tree" - an ancient baobab tree with
an enormous girth. It also includes a war mosque. The local government plans to convert the area
into a golf club.
Qutub Shahi Tombs[edit]
The tombs of the Qutub Shahi sultans lie about one kilometer north of Golkonda's outer wall. These
structures are made of beautifully carved stonework, and surrounded by landscaped gardens. They
are open to public and receive many visitors.

The Do-Minar, Golkonda

. Its one of the famous sight seeing places in Hyderabad.

సంగం లక్ష్మీ బాయి

వవవవవవవవవవ వవవవవ

Jump to navigationJump to search

సససస ససససససససససస

వవవవ వవవవవవవవవవవ

సససస సస ససససససససస

సససస ససససస
1957 - 1972

సససససససససససస వవవవవ

ససససససససస ససససససస
 సససస 1911 వవవవ 27
వవవవవవవ, వవవవవవవ, వవవవవవవవ

సససస 1979 వవవవ 3

సససససస సససససస వవవవ వవవవవ వవవవవవవవవ

ససససస వవవవవవవవవవవవవ వవవవవ

ససససససససస

సంగం లక్ష్మీ బాయి (Sangam Laxmi Bai) (జూలై 27, 1911 - జూన్ 3, 1979) స్వా తంత్రతయ
సమరయోధురాలు మరియు భారత లోక్ సభ సభ్యయ రాలు.[1] ఆంత్రరత్రరదేశ్న ండి లోక్ సభ సభ్యయ రాలైన
తొలి మహిళ సంగం లక్ష్మీ బాయే.
ఈమె 1911, జూలై 27 న ఘటకేసర్ సమీరంలోని ఒక కుత్రామంలో జనిీ ంచంది. ఈమె తంత్రడి డి.
రామయ్య . చనన తనంలోనే వివాహమైన తరాా త బాలయ ంలోనే తలిద ి ంత్రులు, భర త చనిపోవడంతో ఆమె
అనాథ అయియ ంది. చాలా చురుకైన అమ్మీ యి కావడంతో మత్రాసు ఆంత్రర మహిళా సభలో చదువుకునే
అవకాశం దొరికంది. ఈమె కార్వా విశా విాయ లయ్ం, ఉనన వ లక్ష్మీ బాయ్మీ త్రారంభంచన శారా
నికేతన్ మరియు మత్రాసు ఆర్ స్ కళాశాలలో చదువుకునాన రు. అకక డ ఉనన త చదువుల అనంతరం
తిరిగి హైదరాబాద్కు చేరుకుంది. నారాయ్ణగూడలో ఉనన రాజాబహదూర్ వంకత్రామిరెడిి ఉమెన్్
కాలేజ్ హాసల్
స బారయ తలు చూసుకుంటూనే మరోవైపు స్వా తంత్ర్రోయ దయ మంలో కీలకాత్రత పోషంచంది.
ఎంతోమంది మహిళలను ఉదయ మ్మలోి భాగస్వా ములను చేసంది.[2]
ఈమె స్వంఘిక సేవలోనే పూరి త సమయ్ం వచచ ంచ ఆ తరాా త రాజకీయాలలో చేరారు. ఈమె విాయ రి ి
రోజులలో సైమన్ కమీషనున వయ తిర్వకంచంది. ఉపుు సత్యయ త్రగహం(1930-31) లో చురుాా ాల్గాని ఒక
సంవత్ రం జైలు శిక్ష అనుభవించంది.
ఈమె 1952 లో హైదరాబాదు రాష్టష స శాసనసభకు ఎనిన కయాయ రు. 1954 నుండి 1956 వరకు రాష్టష స
త్రరభ్యతా ంలో విాయ శాఖ ఉర మంత్రతిా రదవిని నిరా హించారు. తరాా త 1957లో 2వ
లోకసభకు మరియు 1962 లో 3వ లోకసభకు ఎనిన కయాయ రు. మూడవస్వరి 1967లో 4వ లోకసభకు భారత
జాతీయ్ కాంత్రెసు సభ్యయ రాలిా మెదక్ లోకసభ నియోజకవర ాం నుండి ఎనిన కయాయ రు.
ఈమె1979లో మరణంచేవరకు లక్ష్మీ బాయి ష్టరతలు, బాలికల సంక్షేమం కొరకు నిరిా రామంా
కృషచేసనది. 1952లో తన సహచరులైన కె.వి.రంారెడి,ి ఏ.శాయ మలాదేవి, పి.లలిత్యదేవి, ాశం ారయ్య
మరియు ఎం.భోజ్ రెడిల ి తో కలిస మహిళలు, బాలికలకు సహాయ్ం చేసే లక్షయ ంతో ఇందిరా సేవా
సదన్ సొసైటీని స్థస్విపించంది.[3] సంతోష్ నగర్ చౌరస్వతలో త్రరసుతతం ఐ.ఎస్.సదన్ ా పిలవబుతునన
త్రాంతంలో ఈమెకు రెండెకరాల స్థసల ి ంలో ఇలుిండేది. తన సొంత ఇంటిలోనే అనాథశరణాలయానిన
త్రారంభంచంది.
లక్ష్మీ బాయి ఇందిరా సేవాసదన్ అనే అనాథశరణాలయానిక వయ వస్విరక సభ్యయ రాలు మరియు గౌరవ
కారయ దరిి . ఇదే కాకుండా ఈమె రాధికా మెటరిన టీ హోమ్, వసు శిశ్విహార్ మరియు మ్మశెటిస
హనుమంతుగుాత బాలికల ఉనన త ాఠశాలల యొకక స్థస్విరనలో ముఖయ ాత్రత వహించంది. ఈమె వినోభా
భావే యొకక తొలి ాదయాత్రతకు తెలంాణాలో స్వరథయ ం వహించారు. ఇవే కాక హైదరాబాదు యాదవ
మహాజన సమ్మజం యొకక అరయ క్షురాలిా, అఖిలభారత విాయ రి ిసంఘం ఉారయ క్షుయ రాలిా,
హైదరాబాదు ఫుడ్ కౌని్ ల్ మరియు ఆంత్రర యువతి మండలి అరయ క్షురాలిా
రనిచేసంది. ఆంత్రరత్రరదేశ్ స్వమ్మజిక సంక్షేమ సలహా బోరుికు కోశాధికారిా, హైదరాబాదు త్రరదేశ్ కాంత్రేస్
యొకక మహిళా విభాానిక కన్వా నరుాను ఉంది. ఈమె రద్దని ె మిదేళ ి ాటు ఆంత్రర మహిళా సభ యొకక
సభ్యయ రాలిా ఉంది. ఆంత్రరత్రరదేశ్ కాంత్రెసు కమిటీ అధికారిా కొనాన ళ్లి, అఖిల భారత కాంత్రెసు కమిటీ
అధికారిా కొనాన ళ్లి రనిచేసంది.

ఝాన్వ్ లక్ష్మీ బాయి

వవవవవవవవవవ వవవవవ

Jump to navigationJump to search

సససస సససససస ససససససససససస

1828 – 17 వవవవ 1858

వవవవ వవవవవవవవవవవ వవవవవవవ

ససస సససససస: వవవ, వవవవవవవవవ

ససససససససస: వవవవ

ససససససస వవవవవవవవవ,వవవవవ
ససససస:

ససససససస: వవవవ
వవవవవవవవవవవవవవవవవ
ఝాన్సీ లక్ష్మీ బాయి అసలు పేరు మణకరి ిక. ఆమె 1828వ సంవత్ రము నవంబరు నెల19 న
మహారాష్టష స కు చందిన సత్యరలో ఒక కరాాడీ త్రబాహీ ణుల వంశంలో వారణాసలో విత్రకమ నామ
సంవత్ రం బహుళ చతుర ెశి నాు జనిీ ంచంది. డీ.బీ రరాసన స్ అనే చరిత్రతకారుు రాణీ నవంబర్
19, 1835 వసంవత్ రంలో జనిీ ంచనటుి ఆమె జీవిత చరిత్రతలో పేర్కక నాన ు. కాన్వ దీనిక వేర్వ చారిత్రతక
ఆధారాలు లేకపోవడం వలన 1828 అనిన చోాి ఆమోదింరబుతునన ది. దీనిక ఆధారం 1854లో జాన్
లాంగ్ అనే ఆంే ియుు రాణని కలవడానిక వళ్ళి నపుు ఆమె తరుపు గుమస్వత ఆయ్నకు రాణీ 26 ఏళి
ష్టరత అని చరు డం జరిగింది. ఈమె తలిది ంత్రులు మోరోరంత్ర్ త్యంబే మరియు భాగీరథీబాయి లు.
వీళి ది స్వంత్రరాయ్ త్రబాహీ ణ కుటుంబం. ఆమె తలి ి చాలా తెలివైనది మరియు ఆధాయ తిీ క దోరణ
మెంుా కలది.
పేరు మణకరి ిక కాా ఆమె ను ముదుెా మను అని పిలుచుకునేవారు. ఆమె తలి ి రాణ నాలుేళి
త్రాయ్ంలో ఉండానే కనున మూసంది. ాంతో ఆమెను పంచాలి్ న బారయ త తంత్రడి మీద రడింది.
ఇలాంటి స్థకష
ి స సమయ్ంలో బాజీరావు పీష్వా మోరోఝాన్సీ లక్ష్మీ బాయి (నవంబరు 19, 1828 ఉతతర
భారతదేశ రాజయ మైన ఝాన్వ్ అనే రాజాయ నిక రాణ.) 1857లో ఆంే ియుల రరిాలనకు వయ తిర్వకంా
జరిగిన మొదటి భారత స్వా తంత్రతయ సంత్రామంలో త్రరముఖ ాత్రత పోషంచంది.
భారతదేశంలోని త్రిటిష్ రరిాలనలో ఝాన్సీ కి రాణి గ త్రరసదికె ి కక నది.1857 లో భారత దేశ
తిరుగుబాటుార ిలోముఖయ మైన వాళి లో ఈమె ఒకరు. మరియు భారతదేశంలోని త్రిటిష్ రరిాలన ను
అుి వాళ ిక ఈమె గురుతా నిలిచారు. భారతదేశం యొకక "john ఆఫ్ ఆర్క " లాా ఆమె భారత దేశ
చరిత్రతలో ఒక గొరు వయ కా
త నిలిచపోయింది.[1]

వవవవవ వవవవవవ[వవవవవవ]
వవవవ వవ వవవవవవ వవ వవవవవవవవవ వవవవవవవవవవవ వవవవవవవవవవవ. వవవవవవవవ
వవ వవవవవవ వవవవవవవవవవ వవవవ వవవవవవ వవవ వవవవవవ వవవవవ వవవవవవవవవవవవ.
వవవవ వవవవవవ, వవవవ వవవవవవవవవ వవవవవవవవ వవవవ వవవవవవ వవవవవవవవవ వవ
వవవవవవవవవవ వవవవవవవవవ. వవవవ వవవవవవవవ వవవవవ వవవవవవవవవవ
వవవవవవవవవవవవవవ. వవవవవవవవవ, వవవవవవవవవవవవవ, వవవవవవ వవవవవవవ వవవవ
వవవవవవవవవ వవవవవ వవవవవవ వవవవవవ. వవవవవ వవవవవవ, వవవవవవ వవవవవవవ
వవవవ వవవవవవవవ వవవవవవవవవవవ వవవవవ వవవవవవవ వవవవవవవ వవవవవవ వవవవవవ
వవవవ వవవవవవ వవవవ వవవవవవవ వవవవవవవవ వవవవవవ.

వవవవవవ[వవవవవవ]
వవవవవవవవవవవవవ 13 వవవవ వవవవవవవవ 1842వవ వవవవవవ వవవవవవవవవవ వవవవవ
వవవవవవవవవవ వవవవవవవవవ వవ వవవవవవవవవవ[2]. వవవవవ వవవ వవవవవవ
వవవవవవవవవవ వవవవవవవ వవవవవవ. వవవవవవ వవవవవవ వవవవవవవ వవవవవవవ వవవవ
వవవవవవ వవవ వవవవ వవవవవవవవవవవ వవవవవవ. 1851వవ వవవవవవవవవవవవవ వవ
వవవవవవవవ వవవవవవవవవవ. వవవవవ వ వవవవవవవవవ వవవవవవ వవవవ వవవవవవవవ
వవవవవవవవవవవ. 1853 వవ వవవవవవ వవవవవవ వవవవవవవవవ వవవవవవవవవ వవవవవవవ.
వవవవ వవవవవవవ వవవవవవవవ వవవవవ వవవవవవవవవ🏜🏜 వవవవవ వవవ వవవవవవవ.
వవవవవ వవవవవ వవవవవ వవవవవవవ వవవవవవవ వవవవవవవవ వవవవవవవవవ వవవవవవవ
వవవవ వవవ వవవవవవవవవవవ వవవవవవవవవవవవ వవవవవ వవవవ వవవవ
వవవవవవవవవ వవవవవ వవవవవవవవవవవవ. 1853, వవవవవవ 21 వ వవవవవ వవవవవవవవవవ
వవవవవవవవవ.

వవవవవవ[వవవవవవ]
వవవవవవ వవవవవవ వవవ వవవవ వవవవవవవవవవవవవ వవవవవవవవవవవ. వవవవ వవవ
వవవవవవవవవవవ వవవవవవవవవ వవవ, వవవవవవవవవ వవవవవవవ, వవవవవవ జజజజ వవ
వవవవవవవవ వవవవవవ వవవవవవ, వవవవవవవవవ వవవవవవ వవవవవవవవవవవవ వవవవవ
వవవవవవవ.వవవ వవవవవ వవవ, వవవవవవవవవవవవవ, వవవవవవవవవవవవ వవవవవవవవవవ
వవవవవవవవవవవవ, వవవవ వవవవవవవ వవ వవవవవవవవవవవవవవవవవవవ వవవవవవవవవవ
వవవవ వవ వవవవవవవవవవ వవవవవవవవవవవవ.
1851 వవ వవవవ వవవవవవవవవవవ వవ వవవవవవవవవవ వవవవవవవవవవవవవ, వవవవ వవవవ
వవ వవవవవవ వవవవ వవవవవవవవవవ వవవవవవవవవ. వవ వవవవవవవవ వవవవవవవవ
వవవవవవ, వవవవవవ వవవవవ వవవవ వవవవవ వవవవ వవవవవవవ వవవవ వవవ
వవవవవవవవవవవ వవవవవ వవవవవవవవవవవవ. వవవవ వవవవ వవవవ వవవ వవవవ వవ
వవవవవవవవ వవవవ వవవవవ వవవవవవవవవ, 1853 వవవవవవ 21 వవ వవవవవవ వవవవవవవవ
వవవవ వవవ వవవవవ వవవవవవవవవవ వవవవవవవవవవవ. వవవవ వవవవవ వవవవవవవవ
వవవవవవవవ వవవవవవవ వవవవ వవవవవవవ వవవవవ వవ వవవవవవవ. వవవవవ
వవవవవవవవవవ వవవవవవవ వవవవవవవ వవవవ వవవవవవవవవవ వవవవవవవ వవవవవవవ
వవవవవ వవవవవవవవ వవవవవవవవవ వవవవవవ వవవవవవవవవవవవవ. వవవవవవవ వవవవ
వవవవ వవ వవవవ వవవవవవ వవవవవవవవవ వవవవ వవవవ వవవవవవ వవవవవ, వవవవవ
వవవవవవ వవవవవ వవవవవవవ-వవవవవవ వవవవవవ వవవవ వవవవ, వవవవవవవవవ వవవవవవవ
వవవవ వవవవవవవవవవవవ వవవవవవవవవవ వవవవవవవ వవవవవ వవవవవవ
వవవవవవవవవవవవ. వవవవవ వవవవవవవ వవవవ వవవవవ వవవవవవ వవవవవవ వవ వవవవవవ
వవ వవవవవ వవవవవవవ వవవవవవవ వవ వవవవవవవవవవ వవవవవ వవవవవవవవ వవవవ
వవవవవవవ. వ వవవవవ వవవవవవ వవవవ వవవవవవ వవవవవవవవవ వవవవ వవవవవవవవవవ.
వవవవవవ వవవవవవ వవవవవవవవవవవవవ. వవవవవవవవవవవ వవవవ వవవ వవవవ
వవవవవవవవ. వవవవ వవవవవవవవవవవ వవవవవవవవ వవవవవవవవవవవవ. వవవవవవ 1854 వవ
వవవవ వవవవవవవవవ 60 వవవ వవవవవవవవ వవవవవ వవవవవవ వవవవవవవ వవవవవ
వవవవవవవవవవవవవవ. వవవ వవవవవవ వవవవవవ వవవవవవవవవవ వవవవవవ
వవవవవవవవవవవవవవవ వవవవవవవవవవ. వవవవ వవవవ వవవవవవ వవవవవవవవవవవవ.
వవవవ వవవవవవ వవవవవవవవవవ వవవవవవ వవవవవవవవ వవవవవ వవవవవవవవ వవవవవవవ.

వవవవవ వవవవవవవవవవ
వవవవవవవవ వవవవవవ వవవవవవవవవవవవవవ, వవ 10,1857వవ వవవవవ వవ వవవవ
వవవవవవవ వవవవవవవవవవ వవవవవవవవ. వవవవవవవవ వవ వవవవవవవవవవవ వవవ వవవవవ
వవవవవవవవవవవవ వవవవవవవవవ. వవవవవవవవ వవవవవవవవవవవవ వవవవవవవవ,
వవవవవవవవవవ వవవవవవవ వవవవవవవవవవవవ వవవవవవవవ
వవవవ,వవవవవవ వవవవవవవవవ వవవవవవ వవవవవవవ వవవవవవవవ వవవవవవవవ
వవవవవవవవవ, వవవవవ వవవవవవ వవవవ వవవవవవవవవ వవవవవ వవవవవ
వవవవ వవవవవవవవ వవవవవవ. వవవవవవవవ వవవవవవవవవ వవవవవవవ వవవవవవ
వవవవవవవవవవవవవ వవవవవ వవవవవ,వవవవవవ వవవవవవవ వవవవవవవ వవవవవవవవవవ
వవవవవవవవవవవవవ. వ వవవవవవవవవవ వవవవవవ వవవవ వవవవ వవవవవవవవ వవవవవవ,
వవవవవవ,వవవవవవవ వవవవవవవ వవవవవవ వవవ వవవవ వవవవవవవ వవవవవవవ.
వవవవవవవవ వవవవవవ వ వవవవవవవవవవవవ వవవవవవ వవవవవవవవవవవవవవవవవవ.
వవవవవ, వవ 1857,వవ వవవవవవవవవవ వవవవవ వవవవవవవ వవవవవవవవ, వవవవవ
వవవవవవ వవవవవ వవవవ వవవవవవవవవవవ వవవవవవ వవవవవవవవ. వ వవవవవవవ
వవవవవవవవవవవవ,వవవవవవవవ వవవవవవ వవవవవవవవవ వవవవవ వవవవవవవవవవ
వవవవవవవవవవవవవవవవవవవవవ వవవవవవవవ వవవవవవవ,వవవవవవ వవ వవవవవవవవవవవ
వవవవవవవవవవవవవవ వవవవవ వవవవవవవవవ. వ వవవవవవ వవవ వవ వవవవవవవ వవవవ
వవవవవవ వవవవవవవవవవవ వవవవవవ వవవవవవవవవవ వవవవవవ వవవవవవవవవవవ
వవవవవవవవవవవవ. వ వవ వవవవవవ వవవవవ వవవ వవవవవవవవవవవ వవవవ వవవవవవ
వవవవవవ వవవవవవవవవ వవవవ వవవవవవవ వవవవ వవవవవవవవ వవవవవవవవవవవ
వవవవవవవవవవవ.
వవవవవవ వవవవ, వవవవవవవవ వవ వవవవవవవవవవవ వవవవవవవవవవవవ వవవవవవవవవ
వవవవ,వవవవ 8 1857 వవవవవ వవవవ వవ వవవవవవవవ HEIC వవవవవవవవ, వవవవవ వవవవవ,
వవవవవవ "వవ వవవవవవ"వవ వవవ వవవవవ వవవవ వవ వవవవవవవవవవవవ వవవవ
వవవవవవవవవవవవవ.వవవవవవవ వవవవవవ 23 1858 వవ వవవవవవవవ వవవవవవ వవవ వవవవ
వవవవ వవవవవవ వవవవవవ వవ వవవవవవవవవవవవవవవవవవవవ వవవ వవవవవ
వవవవవవవవవవవ. వవవ వవవవవ వవవవవవవ వవవవవ వవవవ వవవవవవ వవవ
వవవవవవవవవవవవవవవ. వవవవవవవ వవవవవవ వవవవవ వవవవవవ వవవవవవవవ. వవవవవవ
వవవవవవవవ వవవవ వవవవవవవవవవ. వవవవవవవవ వవవవవ వవవవవవ వవవవ వవవవవ
వవవవవవవవవ వవవవవ వవవవ వవవవవవవవవ వవవవవవవవవ వవవవవవవవవవవ. వవవవ
వవవవవవవవవవవ వవవవ వవవవవవవవ వవవవవవ. వవవ వవవ వవవవవవవ వవవ వవవవవవవ
వవవవవవవవవవవవ.