Σήμερα Μεγάλη Τετάρτη ο Αγγελος Καραγεώργος στις 9μμ με τη Μαρία Γλαρέντζου 2ο μέρος ΟΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΟΡΑΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Μήνυμα Αγγελου: 

 

Καλησπέρα! Σήμερα Μεγάλη Τετάρτη στις 9μμ με τη Μαρία Γλαρέντζου θα συνεχίσουμε με το 2ο μέρος της εκπομπής που κάναμε την περασμένη εβδομάδα "ΟΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΟΡΑΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ" και θα πούμε αντίστοιχα σημαντικά πράγματα για το πώς παρεμβαίνοντας στο νου μας προσπαθούν να μολύνουν την ψυχή μας και σαν το κρεβάτι του Προκρούστη να μας κοπαδοποιήσουν σε χαμηλά επίπεδα αντίληψης, προσκολλημένους στην ύλη και μακριά από το Φώς το Αληθινό.  

 

Τα λέμε με το καλό στο κανάλι ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ 2 https://www.youtube.com/@maria.glarentzou

Μεγάλη Τετάρτη - Της αλειψάσης τον Κύριον μύρω

Γυνή, βαλοῦσα σώματι Χριστοῦ μύρον,
Τὴν Νικοδήμου προὔλαβε σμυρναλόην.
 

Κατά την Μεγάλη Τετάρτη επιτελούμε ανάμνηση του γεγονότος της αλείψεως του Κυρίου με μύρο από μια πόρνη γυναίκα. Επίσης φέρεται στη μνήμη μας, η σύγκλιση του Συνεδρίου των Ιουδαίων, του ανωτάτου δηλαδή Δικαστηρίου τους, προς λήψη καταδικαστικής αποφάσεως του Κυρίου, καθώς και τα σχέδια του Ιούδα για προδοσία του Διδασκάλου του.

 

Δύο μέρες πριν το Πάσχα, καθώς ο Κύριος ανέβαινε προς τα Ιεροσόλυμα, κι ενώ βρισκόταν στο σπίτι στου λεπρού Σίμωνα, τον πλησίασε μια πόρνη γυναίκα κι άλειψε το κεφάλι Του με πολύτιμο μύρο. Η τιμή του ήταν γύρω στα τριακόσια δηνάρια, πολύτιμο άρωμα και γι' αυτό οι μαθητές την επέκριναν και περισσότερο απ' όλους ο Ιούδας. Γνώριζαν οι μαθητές καλά πόσο μεγάλο ζήλο έδειχνε πάντοτε ο Χριστός για την ελεημοσύνη προς τους φτωχούς. Ο Χριστός όμως την υπερασπίσθηκε, για να μην αποτραπεί απ' το καλό της σκοπό. Ανέφερε μάλιστα και τον ενταφιασμό Του, προσπαθώντας να αποτρέψει τον Ιούδα από τη προδοσία, αλλά μάταια. Τότε απέδωσε στη γυναίκα την μεγάλη τιμή να διακηρύσσεται το ενάρετο έργο της σε ολόκληρο την οικουμένη.

 

Ο Ιερός Χρυσόστομος υποστηρίζει ότι δύο ήταν οι γυναίκες που άλειψαν με μύρο τον Κύριο. Οι τρεις πρώτοι Ευαγγελιστές αναφέρουν μια και την ίδια γυναίκα, που πήρε την ονομασία πόρνη. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης όμως κάνει λόγο για άλλη γυναίκα, αξιοθαύμαστη και σεμνή, τη Μαρία την αδελφή του Λαζάρου, που άλειψε τα άχραντα πόδια Του σκουπίζοντας τα με τις τρίχες των μαλλιών της.

 

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. δ'.

Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καὶ μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθής, ἵνα μῄ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς, ἀλλὰ ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός, διὰ τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς.

 

πηγή

ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ «Ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμποντες καί πίστει ὀρθῇ»

ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ

 

Ἡ ὑμνολογία τῆς Μεγάλης Τρίτης ἐλέγχει τούς παναιρέτες οἰκουμενιστές, πού θέλουν νά ἑνωθοῦν μέ τούς πλανεμένους αἱρετικούς καί συμπροσεύχονται μαζί τους. 

«Ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμποντες καί πίστει ὀρθῇ».

Λαμποκοπῶντας ἀπό ἀρετές καί πίστη ἀνόθευτη. 

 

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔλεγε: «Οὐδέν ὄφελος βίου καθαροῦ, δογμάτων διεφθαρμένων». Δηλαδή, σέ τίποτε δέν ὠφελεῖ τόν άνθρωπο ἡ ἐνάρετη ζωή, ἐάν τά δόγματά του εἶναι διεφθαρμένα. Ἐάν, δηλαδή, ἡ πίστη του εἶναι νοθευμένη. 

 

Καί ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τρίτης, ἑπόμενος μέ ἀκρίβεια τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, γνωμοδοτεῖ μελωδικῶς: 

«Τόν Νυμφίον ἀδελφοί ἀγαπήσωμεν, τάς λαμπάδας ἑαυτῶν εὐτρεπίσωμεν...». 

 

Ἐμπρός, ἀδελφοί μου, νά ἀγαπήσουμε τόν Νυμφίο Χριστό καί νά συγυρίσουμε τίς λαμπάδες μας, τίς ψυχές μας.

 

Πῶς; Μέ ποιόν τρόπο; 

«Ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμποντες καί πίστει όρθῇ». 

Λαμποκοπῶντας ἀπό ἀρετές, καί ὄχι ἁπλά μέ πίστη, ἀλλά μέ πίστη ἀνόθευτη. 

 

Φώτιος Μιχαήλ

ἰατρός

Τραμπισμός. Το τελευταίο στάδιο της καπιταλιστικής χυδαιότητας και απειλής (Trumpeconomics ως mafiaeconomics)

Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Διδάκτωρ οικονομικών επιστημών, Δοκιμιογράφος
claslessdemocracy@gmail.com, 

 

«Βρώμικη φωνή, κακή ανατροφή, είσαι χυδαίος, τα έχεις όλα όσα χρειάζονται για να γίνεις επαγγελματίας πολιτικός»
Αριστοφάνης

 

«Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος»
Αλμπέρ Καμύ
 

«Σε κάθε εποχή, τα πιο χυδαία δείγματα της ανθρώπινης φύσης είναι οι δημαγωγοί»

Thomas B. Macaulay

 

Τα θεμέλια της στρατηγικής των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής, (ΕΠΑ), για την παγκόσμια κυριαρχία τέθηκαν με το Δόγμα Μονρόε στις 2 Δεκεμβρίου του 1823, πάνω στα οποία οικοδομήθηκε σταδιακά η ιδεολογία του αμερικανισμού, η οποία με την σειρά της ολοκληρώθηκε ως ‘δυτικισμός’ και ΝΑΤΟϊσμός δηλαδή ως συμμαχία των καπιταλιστικών κρατών της Δύσης ενάντια στις χώρες της Ανατολής, προϋπόθεση για την υποταγή όλων των χωρών του πλανήτη, μέσω της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, στα σχέδια του σκληρού πυρήνα, της ελίτ των μεγιστάνων, του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου. Έτσι ξεκίνησε η δυτική συμμορία, που ως εμποροκρατία, αποικιοκρατία και ιμπεριαλισμός λεηλάτησε τον πλανήτη και τους λαούς, στρέβλωσε ακόμα περισσότερο τις τοπικές και διεθνείς οικονομικές δομές, που, με βάση το μονοπώλιο των ορυκτών καυσίμων κατά το καταστροφικό Drill, Baby, Drill, και μάλιστα ακόμα και στην εποχή της υδρογονοενέργειας, κατάληξαν στον ιμπεριαλιστικό καταμερισμό της εργασίας, σύμφωνα με τον οποίο οι καπιταλιστικές μητροπόλεις θα σφετερίζονται μέσω της τεχνολογικής και στρατιωτικής υπεροχής τους και των άδικων όρων εμπορίου, το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πλούτου, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος, είτε ως Νότος, είτε ως Περιφέρεια θα είναι αναγκασμένος να αρκείται στην υπανάπτυξη, ή στην καλύτερη περίπτωση στην προχωρημένη, συμπληρωματική και εξαρτημένη υπανάπτυξή του . Επειδή όμως κάθε ταξική ή και εθνική ηγεμονική οντότητα είναι ουσιαστικά μικρή και αδύναμη, απέναντι στην Ολότητα τής κοινωνίας/ανθρωπότητας, αισθάνεται την ανάγκη να κατασκευάσει εξουσιαστικά φετίχ, ‘θεούς και δαίμονες’, τους οποίους τοποθετεί μεταξύ του ηγεμόνα και της εργαζόμενης κοινωνίας, ώστε να εκτρέπει την οργή της από την πραγματική πηγή της κακοδαιμονίας της προς τα ‘θεία σκιάχτρα’, οργή την οποία όμως γειώνει δια της τυφλής πίστης επικαλούμενη λ. χ. ότι οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι ένα υπέροχο σχέδιο της ‘Θείας Πρόνοιας’, ή ότι ο χ ή ψ λαός αποτελεί τον περιούσιο λαό του θεού του, οπότε η υποταγή του στον οποίο υπαγορεύεται από κάποιο υποτιθέμενο ‘προπατορικό αμάρτημα’ που τού το θυμίζει κάθε στιγμή το σκοταδιστικό ιερατείο κραδαίνοντας ‘τον φόβο του θεού’, του θανάτου, της εκάστοτε εξουσίας και την φλόγα της υποτιθέμενης κόλασης.

 

Πάνω σε αυτόν τον καμβά το διαχρονικό βαθύ κράτος των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής (ΕΠΑ), έκτισε τον αμερικανισμό ως επεκτατική ιδεολογία και ως παγκοσμιοποίηση, όπως απερίφραστα δηλώνουν δυό κορυφαίοι πρωτομάστορές της. Έτσι κατά τον Χένρυ Κίσινγκερ «η παγκοσμιοποίηση δεν είναι τίποτα άλλο από το νέο όνομα της αμερικανικής ηγεμονικής πολιτικής» και ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι συμπληρώνει ότι, «η ταμπέλα ‘Made in the USA’ είναι αποτυπωμένη ορατά κι’ αναπόφευκτα πάνω στην παγκοσμιοποίηση. Η παγκοσμιοποίηση συγχωνευμένη με την αμερικανοποίηση, ως το φυσικό δόγμα του παγκόσμιου Ηγεμόνα αντικατοπτρίζει και προβάλει τελικά την εθνική της προέλευση». Ένας ηγεμόνας όμως, έγραφε ο Μακιαβέλι, «δεν πρέπει να νοιάζεται για την κακή φήμη του σκληρού… Είναι πιο ασφαλές να τον φοβούνται παρά να τον αγαπούν… Πρέπει ο Ηγεμόνας να προξενεί Φόβο…» . Κάπως έτσι φτάσαμε, μέσω του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, του Δόγματος Ρούσβελτ καθώς και του Δόγματος Τρούμαν και στην συνέχεια του ψυχρού πολέμου μέχρι που ο αμερικανισμός, ‘δημοκρατικός’ ή ‘ρεπουμπλικανικός’ γέννησαν, ως πολιτισμός του θανάτου τον Τραμπισμό, ως ύβριν κατά της ανθρωπότητας και του όποιου πολιτισμού της, που ακόμα αιμορραγεί εξαιτίας των ακραίων οικονομικών, κοινωνικών, περιφερειακών, εθνικών και παγκόσμιων ανισοτήτων που, δια της λεηλασίας του πλανήτη και της εξαθλιωτικής αλλοτρίωσης του Ανθρώπου, καταλήγουν στον διαρκή απάνθρωπο οικονομικό πόλεμο και σε περιόδους μεγάλων κρίσεων του καπιταλισμού, όπως αυτή που τρέχει τώρα, σε θερμούς καταστροφικούς πολέμους, ακόμα και σε γενοκτονίες όπως αυτή που συντελείται στην Παλαιστίνη, με παντελώς απούσα την ‘πολιτισμένη ανθρωπότητα’, προφανώς λόγω του μουδιάσματος που προκαλεί ο εξουσιαστικός φόβος ή της υστερόβουλης σιωπής των πονηρών.

 

Μετά το καλοσχεδιασμένο, προφανώς από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, ‘ειρηνικό πέρασμα’, μέσω της Γκλάσνοστ και της Περεστρόικα του γκρομπατσωφισμού, της Σοβιετικής Ένωσης από τον ‘υπαρκτό σοσιαλισμό’ στον υπαρκτό καπιταλισμό, ο αμερικανισμός πανηγύρισε τον θρίαμβο της ελεύθερης αγοράς, εγγυητής της οποίας υποτίθεται πως ήταν ο ίδιος και έβαλε πλώρη για την παγκόσμια ηγεμονία. Στο μεταξύ όμως τόσο η Κίνα, όσο και η Ρωσία κατάφεραν με την μορφή του συγκεντρωτικού, κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και την βία του ανατολικού δεσποτισμού να ανασυγκροτηθούν οικονομικά, στρατιωτικά, τεχνολογικά και εμπορικά με αποτέλεσμα να επεκτείνουν την δραστηριότητά τους σε βαθμό που να αποτελούν εμπόδιο στα σχέδια του αμερικανισμού. Μάλιστα από κάποιο σημείο και μετά άρχισαν να αμφισβητούν από κοινού, με κινήσεις όπως το αμυντικό Σύμφωνο της Σαγκάης και στην συνέχεια την οικονομική Συμμαχία των BRICS+, την πρωτοκαθεδρία των ΕΠΑ και να διεκδικούν για λογαριασμό τους την παγκόσμια ηγεμονία, με το πρόσχημα για να μην υποστούν την αμερικανική ηγεμονία. Αυτή η απρόσμενη εξέλιξη προκάλεσε βαθύ ρήγμα στο εσωτερικό μέτωπο του αμερικανισμού:

 

• Από την μια μεριά ο λεγόμενος δυτικότροπος ‘δημοκρατικός αμερικανισμός’ σχεδίασε, συνεταιρικά με τους δυτικούς συμμάχους του, την τακτική του για την, μέσω κύρια της Ουκρανίας, κατά μέτωπον επίθεση κατά τής Ρωσίας, ώστε, γονατίζοντάς την, στην συνέχεια να στραφεί με όλες του τις δυνάμεις, της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμπεριλαμβανομένης στην συμμαχία των ‘πρόθυμων ηλίθιων’, προς την αποδυναμωμένη Κίνα με σκοπό να την λεηλατήσουν και να την κατακερματίσουν σε ανταγωνιζόμενες μεταξύ τους ‘δημοκρατίες δυτικού τύπου’, γιατί μια ενιαία Κίνα δεν υποτάσσεται και έτσι ελεύθερος από κάθε σοβαρό ανταγωνιστή να ηγεμονεύσει στον πλανήτη.

 

• Από την άλλη ο φασιστοειδής ‘ρεπουμπλικανικός αμερικανισμός’, με σημαιοφόρο του το Τραμπ, φαίνεται να πιστεύει πως όσο το μέτωπο συνεργασίας μεταξύ Κίνας και Ρωσίας παραμένει ενιαίο τα σχέδια του αμερικανισμού για την παγκόσμια ηγεμονία είναι καταδικασμένα να αποτύχουν και συνεπώς το κύριο πρόβλημά του είναι η διάσπαση αυτού του μετώπου, όχι, όμως, με τη βία, γιατί η Δύση φθίνει ως ενιαία ισχύς υπό την παρακμάζουσα αμερικανική πρωτοκαθεδρία την στιγμή που η Ανατολή ανέρχεται θεαματικά. Συνεπώς ο στόχος μετακινείται προς την κατεύθυνση να αποσπάσει ο αμερικανισμός την Ρωσία από την συμμαχία της με την Κίνα, δια της προνομιακής οικονομικής συνεργασίας και της ‘φιλικής αντιμετώπισής’ της, ‘αναγνωρίζοντας τα δίκαιά της’ στο θέμα της Ουκρανίας, κατηγορώντας τον ‘δημοκρατικό αμερικανισμό’ πως αποδυναμώνει την Αμερική στήνοντας άδικους πολέμους σε λάθος χώρες και πως χρησιμοποίησε μέχρι θυσίας την Ουκρανία για την αποσταθεροποίηση της Ρωσίας, συνεργαζόμενος με έναν αχυράνθρωπο σαν τον Ζελένσκι και με τα νεοναζιστικά ‘τάγματα του Αζώφ’, διαθέτοντας εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια για μια χαμένη υπόθεση. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει, για όσους αγνοούν τους όρους με τους οποίους ασκείται η πολιτική των κρατών, το γεγονός της υποτιθέμενης φιλίας μεταξύ Τραμπ και Πούτιν, γύρω από το οποίο διαμορφώνονται υποθέσεις, όπως ότι ο Πούτιν ‘κρατάει κάπου τον αφελή και άπληστο επιχειρηματία Τραμπ’ με το οποίο τον αναγκάζει να χορεύει στους ρυθμούς που του τσαμπουνάει ο Πούτιν, ή ότι ο Πούτιν είναι αφελής, μέχρι προδότης, που θα αποκολληθεί από την Κίνα για να πάει με την Αμερική εναντίον της Κίνας, πράγμα εντελώς απίθανο για την τρέχουσα συγκυρία, επειδή ο Πούτιν γνωρίζει πως χωρίς την Κίνα η θέση της Ρωσίας γίνεται ιδιαίτερα επισφαλής, όπως και η Κίνα γνωρίζει πως η θέση της χωρίς την ενέργεια και τα πυρηνικά της Ρωσίας γίνεται ιδιαίτερα ευάλωτη, οπότε μιά τέτοια υπαρξιακή ταύτιση δεν διαλύεται με καραγκιοζιλίκια και αφορισμούς.

 

Τελικά τόσο ο Τραμπ, όσο και οι προκάτοχοί του κάνουν λάθος αντιμετωπίζοντας τον αμερικανικό λαό ως πρόβατα για σφαγή και την ανθρωπότητα ως τσιφλίκι τους και αυτό το λάθος τους οι πρώτοι που το πληρώνουν είναι οι ίδιοι οι Αμερικανοί, μέχρι να γίνει το πρώτο κλικ στα μυαλά τους και να αποφασίσουν να περάσουν στην μετακαπιταλιστική περίοδο της ιστορίας τους. 

 

• Ενδιάμεσα, στους δυό ιμπεριαλιστικούς αμερικανισμούς, κινείται και ένας ‘κοσμοπολίτικος αμερικανισμός’, μια αγέλη κρατικοδίαιτων παρασίτων που χάρη στην παρασιτική τους δραστηριότητα, υπέρ της οικονομικής ολιγαρχίας και της μεγάλης επανεκκίνησης του καπιταλισμού κατά της εργαζόμενης κοινωνίας την οποία σχεδιάζουν να υποκαταστήσουν με μηχανικούς μετανθρώπους, έχουν αναδειχτεί σε μεγιστάνες του πλούτου που ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με την εκάστοτε εξουσία. Πρόκειται για μια λυκοσυμμαχία που γρήγορα θα ξεφτίσει με πάταγο, γιατί οι μεγιστάνες, ως αχόρταγοι αρχάγγελοι της καπιταλιστικής κόλασης, θα στραφούν εναντίον του, ως ανεπαρκή να ικανοποιήσει όλες τις ορέξεις τους. Εξαιτίας του ρόλου τους στην επικοινωνία και στην παραπλάνηση των εργαζόμενων έχουν μεταμφιεστεί από ύαινες σε ‘φιλάνθρωπους’ με αποτέλεσμα την γενικευμένη σύγχυση, η οποία τελικά οδηγεί στην παράνοια, ώστε οι μισοί Αμερικανοί να μισούν τους άλλους μισούς, τους οποίους ο γερογέρακας Μπάϊντεν, προεκλογικά τους αποκάλεσε ‘σκουλήκια’ επειδή δεν ψήφισαν την Κάμαλα Χάρις, αλλά τον Τραμπ. Αυτό το γεγονός έχει φέρει τις ΕΠΑ στο προστάδιο του εμφυλίου πολέμου, στον οποίο κάποια στιγμή θα προσφύγει, λόγω ‘ταπεραμέντου’, ο ίδιος ο Τραμπ, μόλις κατανοήσει πόσο ανίκανος και πόσο επικίνδυνος είναι για την χώρα του, αν βέβαια δεν θα έχει την τύχη πολλών άλλων προκατόχων του, πράγμα πολύ σύνηθες στο ‘Αμέρικα της άγριας Δύσης’. Αν όμως καταφέρει να γλυτώσει, τότε, στην μεγάλη κατρακύλα του καπιταλισμού που έρχεται, θα συμπαρασύρει μαζί τους ολόκληρο τον πλανήτη, οπότε τον λόγο θα πάρουν οι ένοπλες μαφίες που καραδοκούν, εφόσον βέβαια οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού ακόμα θα ροχαλίζουν.

 

Είναι προφανές πως αυτό που συντελείται μπροστά στα μάτια ολόκληρης της ανθρωπότητας, μοιάζει με ταινία πολέμου επικράτησης μεταξύ μαφιόζικων ‘οικογενειών’, όμως, όχι μεταξύ γνώριμων μαφιών δυτικού τύπου, αλλά μεταξύ της αμερικάνικης και της ασιατικής/κινέζικης μαφίας, γεγονός που περιπλέκει τα πράγματα γιατί διαφέρουν στον τρόπο σκέψης και δράσης, αφού η μεν αμερικάνικη βιάζεται ενώ η κινέζικη ξέρει να περιμένει για να ξεμπροστιάσει τον κουρασμένο και απογοητευμένο από τα λάθη του αντίπαλό της. 

 

Ουδέτεροι παρατηρητές προσπαθούν να κατανοήσουν με όρους πολιτικούς την αιτία της γοητείας που ασκεί ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, στον πρόεδρο των ΕΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, αλλά βαλτώνουν γιατί ο MAGAs Τραμπ συμπεριφέρεται ως σκοτεινός και σκανταλιάρης επιχειρηματίας που ονειρεύεται να κάνει την ‘Αμερική Σπουδαία και πάλι’ προσαρτώντας την Γροιλανδία, τον Καναδά και μετατρέποντας την Λωρίδα της Γάζας σε θέρετρο της παγκόσμιας εξουσιαστικής ελίτ, εξοντώνοντας και εκπατρίζοντας τους Παλαιστίνιους που ζουν σε αυτόν τον τόπο χιλιάδες χρόνια. Τελικά, κατά Financial Times, συμπεριφέρεται ως πλανητάρχης τύπου Ντον Κορλεόνε, στρεφόμενος εναντίον όλων των χωρών του πλανήτη, βάζοντας δυσβάστακτους δασμούς σε όλες τις χώρες του κόσμου, με το αστείο επιχείρημα πως τάχα ‘φέρθηκαν άσχημα’ στην ιμπεριαλιστική υπερδύναμη που τις λεηλάτησε. Μάλιστα ο κατά φαντασίαν ‘πλανητάρχης’ Τραμπ δήλωσε πρόσφατα δημόσια και ενώπιον ολόκληρης της ανθρωπότητας ότι ‘ηγέτες πολλών χωρών φιλούν τον κώλο μου, ικετεύοντάς με να τους δεχτώ για διαπραγματεύσεις σχετικά με τους δασμούς που τους επέβαλα’, χωρίς ωστόσο να ζητήσει συγνώμη από τις χώρες και τους λαούς που οι υποτιθέμενοι, σε εισαγωγικά ή χωρίς εισαγωγικά, ‘κωλογλύφτες’ εκπροσωπούν. Το χειρότερο μάλιστα είναι πως κανένας, κατά Τραμπ, ‘κωλογλύφτης’ δεν αντέδρασε στην προσβολή του επίδοξου παγκόσμιου ηγεμόνα. Ούτε ένας, για δείγμα. 

 

Η χυδαιότητα ως έκφραση και συμπεριφορά σε βαθμό επικίνδυνης τοξικότητας, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα έλλειψης παιδείας, αλλά κατά κανόνα αποτελεί μια επιθετική μορφή άμυνας θρασύδειλων ανθρώπων που πνίγονται από ανασφάλειες με σκοπό να κρύψουν με αυτόν τον τρόπο το κενό της ύπαρξής τους και να εμφανιστούν ως δυνατοί και κυρίαρχοι. Όμως σε επίπεδο εκλεγμένων, υποτίθεται δημοκρατικά, κυβερνητών αυτή η τοξικότητα ξεπερνά τα όρια της όποιας ανοχής και πρέπει να επιστρέφεται αυτόματα με την άμεση διακοπή διπλωματικών σχέσεων, διαφορετικά ερμηνεύεται ως αποδοχή, γεγονός που παραπέμπει σε δουλοφροσύνη και αναξιοπρέπεια και οδηγεί σε αποθράσυνση του τοξικού πομπού της.

 

Βέβαια ο κύριος στόχος αυτής της, από κάθε άποψη, οικονομική, διπλωματική, θεσμική, αλλοπρόσαλλης κίνησης του Τραμπ ήταν η Κίνα, για τα προϊόντα της οποίας οι δασμοί σκαρφάλωσαν στο ακατανόητο ύψος των 125%, πράγμα που ουσιαστικά καταργεί το εμπόριο μεταξύ των δυο χωρών και μαζί με αυτό αποκαλύπτει πως η ιδεολογία περί ‘ελεύθερης αγοράς’ δεν είναι παρά ένα προκάλυμμα της πραγματικότητας πως, στον καπιταλισμό, ελεύθερο είναι μόνο το κεφάλαιο και μάλιστα το ηγεμονικό κεφάλαιο, το οποίο μπορεί δια του αθέμητου ανταγωνισμού, της χρεοκοπίας και δια της βίας να απορροφά κάθε άλλο κεφάλαιο που στερείται της προστασίας των χιλίων αμερικανικών και ΝΑΤΟϊκών βάσεων στον πλανήτη. Η απάντηση της Κίνας ήταν ισοδύναμοι δασμοί για τα αμερικανικά προϊόντα με την διαβεβαίωση πως ‘η Κίνα δεν θέλει αυτόν τον εμπορικό πόλεμο γιατί κανένας δεν ωφελείται από αυτόν, αλλά είναι αποφασισμένη να το πάει μέχρι το τέλος’, γεγονός που προβληματίζει το επιτελείο του Τραμπ και το αναγκάζει υπό την πίεση και των καταναλωτών κινέζικων προϊόντων να κάνει βήματα πίσω, μέχρι που η συσσωρευμένη ένταση θα αναγκάσει τον Τραμπ να τα πάρει όλα πίσω, γιατί το μόνο που κατάφερε με την ακατανόητη ‘κίνηση της απελευθέρωσης των ΕΠΑ’ ήταν να χάσει και τους τελευταίους φίλους της και να τους οδηγήσει σε συνεργασία με την Κίνα, η οποία κινεί όλες σχεδόν τις αναδυόμενες οικονομίες του πλανήτη και με αυτό διεκδικεί τον ρόλο του εγγυητή της παγκόσμιας οικονομικής τάξης, την οποία διαταράσσει επικίνδυνα ο αμερικανισμός. Βέβαια η Κίνα αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα με τα τεράστια αμερικανικά κρατικά ομόλογα που διαχειρίζεται και δεν θα την ενδιάφερε η γρήγορη υποτίμησή τους, γι’ αυτό και δείχνει ψυχραιμία, χωρίς ωστόσο να φαίνεται διατιθεμένη να υποχωρήσει, κι’ αυτό γιατί η Κίνα πέρα από το τεράστιο οικονομικό και στρατιωτικό μέγεθός της και την εσωτερική πολιτική ενότητά της διαθέτει επαρκή δημοσιονομικό χώρο για να απορροφήσει, σε μεγάλο βαθμό, τους όποιους κραδασμούς από τις πιθανές απώλειες από τα αμερικανικά ομόλογά της, γεγονός που την καθιστά ανθεκτικότερη σε σχέση με τις ΕΠΑ.

 

Έτσι στο ερώτημα του τελικού νικητή και του ηττημένου του εμπορικού πολέμου που κήρυξε ο Τραμπ, στρέφοντας ολόκληρη την ανθρωπότητα εναντίον των ΕΠΑ, μπορεί κανείς να απαντήσει πως, με δεδομένο πως αυτός ο πόλεμος εξελίσσεται σιγά-σιγά σε μπούμερανγκ για τον εμπνευστή του, με πιθανή μάλιστα την αποδολαριοποίηση του παγκόσμιου εμπορίου με πρωτεργάτες τους BRICS+, τότε ηττημένες θα βγουν οι ίδιες και με αυτήν την κατάληξη θα τελειώσει ο σημερινός παγκόσμιος ρόλος της Αμερικής, αλλά και το όραμά της για την παγκόσμια ηγεμονία της, η οποία θα μπει σε μια προϊούσα και γρήγορα παρακμή και τελικά αυτόαπομονωμένη θα συρρικνωθεί με τον κίνδυνο να διαμελιστεί, μέσω ενός σύγχρονου εμφύλιου, ‘στα εξ’ ών συνετέθη’.

 

Προσωπικά ξανάγραψα, στις 4 Φεβρουαρίου 2017 με την ανάληψη της πρώτης προεδρίας του Τραμπ, για τον τραμπισμό, ως μια ευκαιρία για την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο, να απαγκιστρωθεί από τον αμερικανισμό και να μπει μπροστά στον αγώνα των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού για έναν καλύτερο, για έναν μετακαπιταλιστικό και αντιηγεμονικό κόσμο, τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας. Σήμερα μάλιστα, αναλογιζόμενος την πιθανότητα οι διεκδικητές της παγκόσμιας ηγεμονίας να συμφωνήσουν με μια ‘Νέα Γιάλτα’ και μια ‘νέα ιμπεριαλιστική ειρήνη’ για το μοίρασμα του κόσμου σε σφαίρες επιρροής, θεωρώ επιτακτικότερη την ανάγκη η Ευρωπαϊκή Ένωση να κάνει πρώτη και με αποφασιστικότητα το βήμα προς μια μετακαπιταλιστική και αντιηγεμονική Ευρώπη και έτσι να ηγηθεί στον αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό, αντιπολεμικό αγώνα των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού που οδηγεί πέρα, έξω και ενάντια σε κάθε εκδοχή καπιταλισμού με προοπτική το αταξικό ουμανισμό.

 

Αυτή, λοιπόν, είναι η στιγμή που η ανθρωπότητα έρχεται αντιμέτωπη με το ερώτημα αν το μέλλον της θα το διαμορφώσει με την νεοϊμπεριαλιστική, δεσποτική, κρατικοκαπιταλιστική Κίνα στον ρόλο του παγκόσμιου ηγέτη, ή με μια κάποια ιμπεριαλιστική συμμαχία, ή μήπως θα πρέπει να επαναχαράξει μόνη της τον βαθύ μετασχηματισμό της υφιστάμενης καπιταλιστικής βαρβαρότητας σε μεταϊμπεριαλιστική και μετακαπιταλιστική πραγματικότητα, σε ένα σύστημα της αμεσοδημοκρατικής κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης , σε τοπική, περιφερειακή, εθνική και παγκόσμια κλίμακα με περιεχόμενο την κοινωνική ισότητα , χωρίς την οποία δεν μπορεί να γίνεται λόγος για δημοκρατία, ειρήνη, ελευθερία, πρόοδο και καθολική ευημερία και ευτυχία, παρά τις τόσες μπουρδολογίες σιτιζόμενων στο Πρυτανείο της εξουσίας ακαδημαϊκών και διανοουμένων της δεκάρας, πράγμα που σημαίνει άμεση, ριζική και καθολική κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής . Και για να μην υπάρξει κάποια παρανόηση, ο λόγος είναι για την ατομική ιδιοκτησία που παράγει πλούτο μέσω της εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας και όχι για εκείνο το είδος ατομικής ιδιοκτησίας με το οποίο το κεφάλαιο εξασφαλίζει την εφ’ όρου ζωής υποταγή του πλασματικού ιδιοκτήτη, όπως ο μικρός αγροτικός κλήρος, ή το μικρομάγαζο της γειτονιάς, ή το σπίτι που χτίστηκε πετραδάκι-πετραδάκι για να καλύψει την αδυναμία του καπιταλιστικού κράτους να εγγυηθεί την στοιχειώδη διαβίωση των εκατομμυρίων κατ’ ευφημισμό ιδιοκτητών, των οποίων η υποτιθέμενη ιδιοκτησία όχι μόνο δεν τους αποφέρει κανένα κέρδος, παρά μόνο πνευματική, οικονομική και πολιτική υπερεκμετάλλευση από το τραπεζικό κεφάλαιο, από τα εξουσιαστικά πολιτικά κόμματα και από το ίδιο το καπιταλιστικό κράτος.

 

Για να ανοίξουν, όμως, οι ορίζοντες τής ώριμης, εφικτής και αναγκαίας ουμανιστικής κοινωνικής επανάστασης είναι προφανές πως οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού και τα κοινωνικά κινήματά τους θα πρέπει να απελευθερωθούν από τον πλατωνισμό και τους λογής-λογής σκοταδιστικούς μύθους καθώς και από τις εξουσιαστικές ιδεολογίες και να ταυτίσουν τον αγώνα τους ενάντια στην κάθε μορφής εξουσία, από τον εργοδότη, από όλες τις βαθμίδες τής από τα πάνω προς τα κάτω πολιτικής εξουσίας καθώς επίσης και από κάθε φετίχ και σύμβολο αυτών των εξουσιών, ώστε με οδηγό τους την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση στην μορφή μιας σύγχρονης κοσμοαντίληψης ικανής να εκφραστεί με όρους πραγματικότητας του 21ου αιώνα και στην δυναμική ενός σύγχρονου επαναστατικού Διαφωτισμού ανατροπής του παλιού και θεμελίωσης του καινούργιου.

 

Με αυτήν την έννοια απαιτείται ένας ριζικός επαναπροσδιορισμός και επαναπροσανατολισμός με την μετακίνηση των διε-φθαρμένων κοινωνικοπολιτικών εννοιών από τον οριζόντιο άξονα ‘αριστερά, κέντρο και δεξιά’, στον κάθετο αξιακό άξονα των εννοιών ‘αντιδραστικός, συντηρητικός, προοδευτικός επαναστάτης’, για να πάρει μπροστά μια επαναξιολόγηση της κοινωνικής συνειδητότητας, συνειδητοποίησης και δράσης του πολυδιάστατου υποκειμένου της ιστορίας, για να ξέρουμε πού πάμε και να μην περιφερόμαστε σαν οπαδοί και κοπάδια μονοδιάστατων άξεστων, πλατωνισμένων, εξουσιόδουλων και αμερικανισμένων ποιμένων κοπαδιών αφιονισμένων και τσοπαναραίων αγελών ατάκτων. 

 

Ο άνθρωπος ήταν και παραμένει η απάντηση σε όποια ερώτηση και αν τεθεί. Όμως ο πολυδιάστατος Άνθρωπος και όχι οι εθελόδουλοι υπηρέτες, οι πιστοί και οι οπαδοί των όποιων φετίχ, ειδώλων και συμβόλων της όποιας εξουσίας των εγκάθετων παλιών, των νέων και των νεόκοπων Bostonians που είναι έτοιμοι να πουλήσουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Αντισταθείτε στους ψεύτικους σκοταδιστικούς μύθους και στις εξουσιαστικές ιδεολογίες. Αντισταθείτε σε όποιον και σε ότι σας παραμυθιάζει και σας υποτιμά για να σας εξουσιάζει. Αντισταθείτε γενικά για να δικαιωθούν οι αγώνες των γενιών που έφυγαν και για υπάρξει μέλλον για τις γενιές που έρχονται.

_________________________

 https://professors-phds.com/70506-2/

ΕΝΑ ΤΡΟΧΑΙΟ (Πασχαλινη ιστορία)

Του π. Δημητρίου Μπόκου

«… ουκ έστιν αίτιος των κακών ο Θεός»  

(Μέγας Βασίλειος)

Ανασήκωσε λίγο το μαξιλάρι του, πέρασε ελαφρά το χέρι της στα ανακατωμένα μαλλιά του, άπλωσε καλύτερα το σεντόνι πάνω του και πήρε την τσάντα της να φύγει.

- Αύριο πάλι με το καλό, έτσι, αδερφέ; Καληνύχτα και καλή δύναμη να σου δίνει ο Θεός, είπε χαμογελαστή, καθώς έβγαινε με το αεράτο βήμα της απ’ το δωμάτιο.

Έκλεισε τα μάτια του κουρασμένος κι άφησε το κεφάλι του να κυλήσει στο πλάι.

Ο Θεός! Ποιός Θεός!

Είχε κουραστεί πια! Ολόκληρο χρόνο τον κατάτρωγε η αρρώστια. Στην αρχή την πήρε για κάτι ασήμαντο, μα γρήγορα κατάλαβε πως τα πράγματα ήταν σοβαρά. Ευτυχώς που μπορούσε να γίνεται η θεραπεία στο σπίτι και δεν χρειαζόταν να μένει για πολύ στα νοσοκομεία. Μα είχε φτάσει στα όριά του.

Οι δικοί του τον φρόντιζαν με το παραπάνω. Και, δόξα τω Θεώ, είχε αρκετό κόσμο γύρω του. Αυτό όμως δεν εμπόδισε να τρυπώσει μέσα του μια ύπουλη σκιά μελαγχολίας. Έβλεπε πως η ζωή του έσβηνε. Του έλεγαν πως όλα θα πάνε καλά, μα δεν το πίστευε. Η αμφιβολία τον έλειωνε νύχτα και μέρα.

Δεν ήταν κακός άνθρωπος, έτσι τουλάχιστον πίστευε. Ζούσε ήσυχα, αποτραβηγμένος, δοσμένος ολόψυχα στο σπίτι του και στις δουλειές του. Αυτόν βρήκε ο Θεός να τυραννήσει; Τόσοι εκμεταλλευτές γύρω του ζούσαν και βασίλευαν. Αυτός μύγα δεν πείραζε. Πού είναι επιτέλους ο Θεός, όταν καλοί άνθρωποι υποφέρουν; Απ’ την καρδιά του ανέβαινε επίμονα ένα παράπονο.

Σιγανά βήματα στο δωμάτιο τον έκαμαν ν’ ανοίξει τα μάτια του. Η γυναίκα του κρατώντας ένα ποτήρι νερό ήταν δίπλα του.

- Πώς είσαι; Ώρα για τα φάρμακά σου, είπε σιγανά.

Μόλις είχε γυρίσει απ’ το Μεγάλο Απόδειπνο. Η Σαρακοστή κόντευε να τελειώσει. Άλλες χρονιές, τέτοιες μέρες, δεν έχανε ακολουθία. Αλλά φέτος ήταν τόσο διαφορετικά. Η αρρώστια του άντρα της την είχε καθηλώσει δίπλα του. Της έλειπε πολύ η Εκκλησία. Ωστόσο καταλάβαινε πως ήταν σπουδαιότερο η περιποίηση του αρρώστου απ’ τη δική της ευχαρίστηση. Μα όταν μπορούσε να ξεκλέψει λίγο χρόνο, όπως σήμερα που ήρθε η Φωτεινή, η ανδραδέλφη της, έτρεχε ν’ ακούσει τους Χαιρετισμούς ή το Απόδειπνο. Πόσο γαλήνευε στην κατανυκτική ατμόσφαιρα της Εκκλησίας!

Έβγαλε ένα χάπι απ’ το κουτί που κράταγε και το ’δωσε στον άντρα της. Του ανασήκωσε το κεφάλι και τον βοήθησε να πιεί λίγο νερό. Πήγε στη γωνιά με τα εικονίσματα, άναψε το καντήλι, λιβάνισε, έκαμε τον σταυρό της και προσκύνησε.

- Θεέ μου!… Παναγία μου!…

Η προσευχή της έβγαινε μουρμουριστή. Ο άντρας της έκαμε να γυρίσει πλευρό ενοχλημένος. Τον εκνεύριζαν όλα αυτά.

Ο Θεός! Ποιός Θεός!

Δεν ήταν ο άνθρωπος που θα ’τρεχε στις εκκλησιές σαν τη γυναίκα του. Η δική του σχέση με τον Θεό ήταν αλλιώτικη. Πάνω στο δούναι και λαβείν. Οι προσευχές του ήταν όλο αιτήματα για παροχές. Ο Θεός έπρεπε να ’ναι ο πρόθυμος υπηρέτης του. Μα τώρα όλα άλλαξαν.

Η γυναίκα του τέλειωσε καμμιά φορά το πέρα-δώθε. Ήρθε και ξάπλωσε αθόρυβα δίπλα του.

- Απ’ τα παιδιά κάτι νεότερο; τη ρώτησε.

- Στις οκτώ με πήραν πως ξεκίνησαν. Ως τα μεσάνυχτα θα είναι εδώ.

- Τους είπες να μην τρέχουν μες στη νύχτα;

- Το ξέρεις, καλέ μου, πως είναι το πρώτο που τους λέω πάντα. Ησύχασε, κοιμήσου, μην ανησυχείς. Θα τα φυλάει ο Θεός.

Πάλι ο Θεός! Μα ποιός Θεός!

Έκαμε κάτι να πει, μα εκείνη άπλωσε το χέρι της κάτω απ’ τα σκεπάσματα αποζητώντας το δικό του. Παραμέρισε με προσοχή τα σωληνάκια που το τριγύριζαν και του το χάιδεψε απαλά. Ο άρρωστος ένιωσε όμορφα στην τρυφερή εκείνη επαφή. Η ζεστασιά της παρουσίας της έδιωχνε λιγάκι τις ανήσυχες σκέψεις του. Το μυαλό του άρχισε να χαλαρώνει, καθώς η νάρκη του ύπνου τον κυρίευε σιγά-σιγά.

…Η δέσμη των προβολέων έσκιζε αμείλικτα το σκοτάδι, καθώς το αυτοκινητάκι κατάπινε με βουλιμία τα χιλιόμετρα. Τα παιδιά τους γύριζαν για τις διακοπές του Πάσχα. Η νύχτα υγρή και σκοτεινή τους τύλιγε. Τα δυο αδέλφια προσπαθούσαν να κρατηθούν άγρυπνα. Στη μικρή οθόνη του ταμπλώ η ώρα έδειχνε έντεκα. Ο έρημος δρόμος άρχιζε ν’ ανηφορίζει ελαφρά. Μπροστά τους πελώριος και θεοσκότεινος υψωνόταν ο όγκος του βουνού. Ο Άγγελος, ειδικευόμενος γιατρός, πάτησε βαθιά το γκάζι.

- Θα τη βγάλω ακόμη και με πέμπτη την ανηφόρα! είπε κεφάτος στην αδελφή του, τη φοιτήτρια.

- Κόψε λίγο, νύχτα είναι! απάντησε η Κατερίνα.

- Το ’χω ξανακάνει, μη φοβάσαι! την καθησύχασε και όρμησε με σιγουριά στον ανήφορο, που γινόταν όλο και πιο απότομος.

Ο δρόμος δρασκέλιζε το βουνό στον αυχένα κι αμέσως λόξευε αριστερά πριν πάρει την κατηφόρα. Φωτεινές ανταύγειες τους προειδοποίησαν πως και άλλο όχημα ερχόταν αντίθετα. Μα όταν πάτησαν την κορφή, η αθέατη πλευρά του δρόμου τούς επιφύλασσε οδυνηρή έκπληξη. Μπροστά τους φάνηκαν, όχι ένα, αλλά δυο αυτοκίνητα. Το ένα πάσκιζε πάνω στη στροφή, εντελώς αντικανονικά, να προσπεράσει το άλλο.

Οι αντίθετες φωτεινές δέσμες, ίδια φλογισμένα σπαθιά φοβερών ξιφομάχων, διασταυρώθηκαν για μια και μόνη στιγμή στον σκοτεινό ουρανό. Αμέσως με εκκωφαντικό θόρυβο, σαν κεραυνός μετά την λάμψη της αστραπής, ακολούθησε η σύγκρουση. Ο Άγγελος έστριψε δεξιά, μα ήταν αργά για να προλάβει το μοιραίο. Το πρόσθιο φτερό του τινάχτηκε ψηλά και χάθηκε στο σκοτεινό βουνό. Το μικρό αυτοκίνητο, χτυπημένο πλαγιομετωπικά, δεν κατάφερε να κρατηθεί στον δρόμο και ανατράπηκε. Κύλησε στην πλαγιά, μα οι μεγάλοι βράχοι το συγκράτησαν.

- Παναγιά μου! έμπηξε μια φοβερή κραυγή η Κατερίνα.

Μα τελικά είχαν μαζί τους άγιο. Οι αερόσακοι άνοιξαν ακαριαία, οι ζώνες λειτούργησαν άψογα, τα παιδιά σώθηκαν. Τρομερά σοκαρισμένα βγήκαν απ’ το αυτοκίνητο κι έτρεξαν μακριά. Τα ξένα αυτοκίνητα χάθηκαν μουγκρίζοντας, στοιχειά του σκότους, χωρίς να σταματήσουν στιγμή.

- Από θαύμα γλυτώσαμε! φώναξαν τα παιδιά.

Τα τραύματά τους ευτυχώς ήταν επιπόλαια. Μα το αυτοκίνητο από παντού αιμορραγούσε. Διάφορα υγρά τρέχανε στο χώμα. Έμεινε αχρηστεμένο στην πλαγιά.

Και τώρα; Ανέβηκαν στον δρόμο για ωτοστόπ. Μα ερημιά βασίλευε παντού.

...Περασμένες δύο ξύπνησε η μάνα τους για να δώσει στον άρρωστο το φάρμακό του. Κοιτάζοντας το ρολόι αλαφιάστηκε.

Πού είναι τα παιδιά; Πώς και δεν έφτασαν ακόμα;

Η αγωνία τη συνεπήρε ολάκερη. Ο άρρωστος κατάλαβε τί τρέχει. Ανασηκώθηκε, μα έτρεμε σύγκορμος και ξανάπεσε. Η γυναίκα άρπαξε το τηλέφωνο. Τα πήρε στο κινητό. Αιώνες κύλησαν μέχρι ν’ ακούσει τη φωνή της κόρης της.

- Μαμά, ερχόμαστε, μην ανησυχείς! Είχαμε μια καθυστέρηση, θα τα πούμε σπίτι.

Μα πόση ήταν η έκπληξή της, όταν μισή ώρα αργότερα ένα ξένο αυτοκίνητο σταματούσε μπροστά στην πόρτα τους. Τα παιδιά κρατώντας τις βαλίτσες κατέβηκαν ευχαριστώντας επανειλημμένα τον άγνωστο οδηγό, που χωρίς να χάσει λεπτό, ξανάβαλε μπρος κι εξαφανίστηκε. Η μάνα είχε μείνει άφωνη.

Τα παιδιά εξήγησαν τί είχε συμβεί. Και πως, αφού δυο-τρεις οδηγοί πέρασαν χωρίς να δώσουν σημασία, βρέθηκε μετά από ώρα πολλή, ουρανόσταλτος σωτήρας, ο καλός αυτός άνθρωπος και τους έφερε. Της κόπηκαν τα πόδια. Έκανε και ξανάκανε τον σταυρό της.

- Μεγάλο τ’ όνομά σου, Θεε μου!...

Ο άρρωστος ανασάλεψε πάλι. Για πρώτη φορά είπε φωναχτά τη σκέψη που τον βασάνιζε.

- Για ποιόν Θεό μιλάς; Μας ξέγραψε ο Θεός εμάς. Αλλιώς δεν θα μας έστελνε τόσες συμφορές!

- Μα τί λες, άντρα μου; Δεν σου φτάνει που έσωσε τα παιδιά μας; Φαντάζεσαι τί θα μπορούσε να ’χε γίνει;

- Μπαμπά! φώναξε λίγο επιτιμητικά η κόρη του. Γιατί παιδεύεσαι έτσι; Για σκέψου λίγο. Απόψε ένας άγνωστος άνθρωπος μάς έκανε κακό και μας παράτησε. Φταίξαμε βέβαια λίγο κι εμείς, γιατί τρέχαμε. Κι ένας άλλος άγνωστος ξεφύτρωσε απ’ το πουθενά και, χωρίς να μας χρωστάει τίποτε, απλώς επειδή το θέλησε, μας έσωσε. Με τον τρόπο που σκέφτεσαι, είναι σαν να κατηγορείς τον σωτήρα μας, για τις δικές μας ευθύνες και για το κακό που μας έκανε ο άλλος.

- Ειλικρινά δεν σε καταλαβαίνω, κόρη μου! είπε κουρασμένα ο άρρωστος.

- Μα δεν το φέρνει ο Θεός, μπαμπά μου, το κακό στον κόσμο. Εμείς το κάνουμε, μιας και μας δόθηκε ελευθερία να διαλέγουμε. Όμως το κακό έχει συνέπειες πολλές. Στην ψυχή δεν τις βλέπουμε, αλλά στη φύση και στο σώμα το πέρασμά τους φαίνεται ξεκάθαρα: αρρώστια, γηρατειά, θάνατος. Μόνοι μας φέρνουμε τη φθορά παντού. Κι όταν κάνουμε κακό στους άλλους, πόλεμο, αδικία, εκμετάλλευση, πόση ταλαιπωρία, πόσα δεινά σωριάζουμε στον κόσμο ολόκληρο; Μας φταίει ο Θεός γι’ αυτά; Εκείνος, αν θυμάσαι, είχε φυτέψει έναν παράδεισο για μας. Ε, λοιπόν, έγινε τώρα κόλαση. Μα όχι από Εκείνον. Από μας!

- Όμως εγώ δεν έχω κάνει σε κανέναν το κακό. Γιατί να τα περνάω αυτά;

- Κανένας μας δεν είναι τέλειος. Όλοι μας κάνουμε κακό, μικρό η μεγάλο αδιάφορο, ακόμα κι αν μια μέρα είναι μόνο η ζωή μας. Μ’ αυτό ποτίζουμε τη ρίζα του κακού, δεν την αφήνουμε ποτέ να ξεραθεί. Δέντρο βαθύρριζο το κάναμε αιώνες τώρα κι ύψος του δώσαμε πολύ, παντού ν’ απλώνει τη σκιά του. Είμαστε συνυπεύθυνοι λοιπόν για το κακό που γίνεται όπου γης. Μα κι ό,τι γίνεται σε μας, χωρίς δική μας άμεση ευθύνη, μπορεί να είναι από κακό που κάνουν άλλοι. Ακόμα κι από προηγούμενες γενιές.

- Μα να πληρώνω εγώ για το κακό που κάνουν άλλοι;

- Τρώνε την αγουρίδα οι γονείς, τα δόντια των παιδιών μουδιάζουν όμως, που λέει κι η παροιμία («Οι πατέρες έφαγον όμφακα και οι οδόντες των τέκνων ημωδίασαν» [Ιερ. 38, 29]). Οι αμαρτίες των γονέων παιδεύουν τα τέκνα. Δεν μεταβιβάζεται βέβαια κάποια τιμωρία, κάποια ενοχή στα παιδιά, αλλά οι φυσικές συνέπειες του κακού. Τί φταίνε τα αθώα πλάσματα που υποφέρουν, επειδή γεννήθηκαν από άρρωστους γονείς; Δεν ζούμε μόνοι μας στη γη αυτή. Ό,τι κι αν κάνουμε, πάει και στους άλλους. Βάζει ο κακοποιός φωτιά στο σπίτι μας; Όμως εμείς θα μείνουμε στον δρόμο άστεγοι και θα παγώνουμε στο κρύο. Όχι αυτός. Κάνουν πολέμους οι μεγάλοι, μα την πληρώνουν οι μικροί. Από τη βόμβα που έριξαν στη Χιροσίμα κάποτε, πόσοι πεθαίνουν ακόμα σήμερα; Εν τέλει η αμαρτία δεν αφορά μονάχα εκείνον που την κάνει, κι ας τη νομίζει αποκλειστικά δική του υπόθεση. Απλώνει την ολέθρια σκιά της σε πολλούς. Ακόμα και στις επόμενες γενιές.

- Καλά και ο Θεός για όλα αυτά τί κάνει; Γιατί δεν επεμβαίνει;

- Με το ζόρι; Να μας πετρώνει επί τόπου κάθε φορά που πάμε ν’ αμαρτήσουμε; Να μας αστυνομεύει; Μα πρώτοι εμείς θα επαναστατούσαμε! Είναι αδιαπραγμάτευτο χαρτί γι’ αυτόν η ελευθερία μας. Δεν γίνεται να μας την αφαιρέσει. Τη σέβεται απόλυτα. Δεν έπλασε όντα δουλικά. Κοντά του θέλει μονάχα όσους ελεύθερα διαλέγουν να ’ναι μαζί του. Από ’κει και πέρα διορθώνει τις συνέπειες του κακού, όσο γίνεται βέβαια, για να βγει η μεγαλύτερη ωφέλεια για μας. Γι’ αυτό και συμμετέχει αυτοπροσώπως στο βαθύ μυστήριο του πόνου μας. Τον παίρνει επάνω του. Πονάει μαζί μας, υποφέρει, σταυρώνεται, πεθαίνει. Αλλά και ανασταίνεται. Για να γυρίσει την κατάρα σε ευλογία. Να δείξει πως δεν είναι μόνο όλεθρος ο πόνος, αλλά και δρόμος για τη λύτρωση. Έχει τον σκοπό του κι αυτός.

- Το θέμα όμως είναι τώρα εδώ, ενόσω ζούμε, τί γίνεται, όχι μετά στον άλλο κόσμο.

- Μα εδώ είναι ακριβώς το μυστικό. Λησμονημένοι, παρατημένοι κι ορφανοί δεν είμαστε ποτέ για τον Θεό. Όχι στον άλλο κόσμο, αλλά εδώ και τώρα μας βοηθάει ο Θεός. Βάζει και τη δική του ματωμένη πλάτη κάτω απ’ τον δικό μας τον σταυρό. Και μόνο έτσι αντέχουμε τα βάσανά μας. Μαζί του η ζωή μας γίνεται υποφερτή, γλυκαίνει ο δρόμος της. Μπορούμε να ’χουμε ακόμα και χαρά μες στα παθήματά μας. Κι όσους πονάνε, κλαίνε, υποφέρουν κι αδικούνται, τους κάνει ευλογημένους. Είναι μακάριοι γι’ αυτόν, όχι καταραμένοι.

- Δεν φταίει ο Θεός λοιπόν ποτέ για το κακό;

- Όχι βέβαια! Εμείς οι ίδιοι με τη θέλησή μας, αλλά και οι άλλοι, το προξενούμε στη ζωή μας. Εκείνος να μας βοηθήσει μόνο έρχεται, να μας γλυτώσει, βγάζοντας απ’ το κακό καλό, όσο μπορεί. Απόψε κάποιος μας έσωσε απ’ το κακό, που κάποιος άλλος μας προξένησε. Δε θα ’ταν τρέλλα να κατηγορήσουμε αυτόν που μας βοήθησε, αντί για ‘κείνον που μας χτύπησε; Έτσι κι εδώ: Άλλοι μας βλάπτουν ή έστω από μόνοι μας εμείς ζημιώνουμε τον εαυτό μας, κατηγορούμε όμως τον Θεό. Δεν είναι φοβερά παράλογο αυτό;

Η Κατερίνα μιλούσε με έξαρση. Την άκουγαν όλοι προσεκτικά. Λογιστικά σπούδαζε, πού την έμαθε τη θεολογία; Ο άρρωστος είχε κλείσει τα μάτια του και δεν μιλούσε. Η κόρη του ανησύχησε.

- Μπαμπά, πώς είσαι;

- Καλά, παιδί μου! Μη φοβάσαι. Σκέφτομαι. Νομίζω πως δεν έχεις άδικο. Είχα σκληρύνει λίγο από τον πόνο μου, τ’ ομολογώ. Έβλεπα τα πράγματα με πιο ρηχή ματιά, όπως με βόλευε μονάχα. Υπεύθυνο για όλα θεωρούσα τον Θεό. Ήμουν λιγάκι εγωιστής και άδικος μαζί του.

- Τώρα όμως όχι πια! Έτσι, μπαμπά μου; είπε χαμογελαστά και τον αγκάλιασε η κόρη του. Δε θα σκέφτεσαι έτσι. Μου το υπόσχεσαι;

- Ναι, γλυκειά μου, μπορώ να σου χαλάσω το χατίρι; προσπάθησε να χαμογελάσει κι εκείνος, πράγμα που εδώ και μήνες είχε ξεμάθει πώς γινόταν.

Και ήταν η πρώτη φορά που μια αναλαμπή τρύπωσε μέσα του κι ένα γλυκό, αλλιώτικο, διάφανο φως πήρε σιγά-σιγά να διώχνει το μελαγχολικό σκοτάδι της καρδιάς του. Ζεστό το άγγιγμα της θεϊκής Αγάπης που ’ρχότανε να σταυρωθεί, ανάδευε γλυκειές ελπίδες μέσα του, αναστάσιμες.

Τα μάτια όλων είχαν δακρύσει.

Πάσχα 2007

«Αντιύλη». 

Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, Πρέβεζα 

Τηλ. 26820 25861/6980 898 504. 

E-mail: antiyli.gr@gmail.com

Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

«Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 27-4-1986] 

 

Κεντρικόν σημείον, αγαπητοί μου, των τριών πρώτων ημερών της Μεγάλης Εβδομάδος είναι το τροπάριον «Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός καί μακάριος ὁ δοῦλος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα·ἀνάξιος δέ πάλιν, ὅν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα μή τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καί τῆς Βασιλείας ἔξω κλεισθῇς· ἀλλά ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶ ὁ Θεός ἡμῶν» κ.λπ. Το τροπάριον αυτό πραγματικά έρχεται να δώσει έναν τόνον εις τους πιστούς μιας εντόνου προετοιμασίας δια την υποδοχή του Πάσχοντος Κυρίου Ιησού Χριστού, ώστε να προπαρασκευαστεί ο λαός και για την Ανάσταση. Μια πάρα πολύ σύντομη ανάλυσή του θα μπορούσε να μας βοηθήσει.

«Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός». Ολόκληρη αυτή η φράσις είναι παρμένη από την παραβολή των δέκα παρθένων. Όταν ο ίδιος ο Κύριος μίλησε και είπε ότι μοιάζει η Βασιλεία του Θεού με ένα γάμο. Γι'αυτό και αποκαλεί τον Νυμφίον, ή μάλλον, τον εαυτόν Του, με Νυμφίον και τους πιστούς, την Εκκλησία, με νύμφη. Ο γάμος αυτός είναι άγνωστον σε ποια στιγμή θα λάβει χώρα. Γι'αυτό λέγει: «Να, ο Νυμφίος έρχεται κάπου την νύκτα», «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός». Αυτό σημαίνει ότι ο Νυμφίος Χριστός ήρθε εις τον κόσμον αυτόν ο οποίος είναι περίοδος νύκτας. Η παρούσα ζωή, ο προ-χρόνος μέσα στον οποίο ευρισκόμεθα, είναι χρόνος νυκτός, σκοταδιού. Δεν είμεθα πλέον εις τον Παράδεισον, όπως ήτο ο Αδάμ. Είμεθα εἰς τὴν «κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος». Και λέγεται η ζωή αυτή «νύκτα», γιατί εχάσαμε τον Θεό από τον ορίζοντα τον οπτικό μας. Γι'αυτό τον λόγο, ο πιστός όταν φεύγει από τον παρόντα κόσμο, φεύγει από το σκότος και έρχεται εις το φως.

Είναι χαρακτηριστική εδώ η πρόσκλησις «Ιδού!», που σημαίνει «Να!», «Προσέξτε, ιδού, να, ο Νυμφίος έρχεται μέσα σε αυτόν τον σκοτεινό μας κόσμο – σκοτεινός γιατί υπάρχει η αγνωσία του Θεού· και όταν υπάρχει η αγνωσία του Θεού, υπάρχει σκότος στις ψυχές. Υπάρχει σκότος στα μάτια της ψυχής. Και σ’ αυτό το σκοτάδι μας έρχεται ο Υιός του Θεού, αφού ενηνθρώπησε. Και λέγεται «Νυμφίος» γιατί έρχεται να δημιουργήσει σύζευξη του λαού Του με τον εαυτό Του. Και αυτή η σύζευξις, αυτή η ζεύξις λαού και Θεού ενανθρωπήσαντος λέγεται «γάμος». Αν το θέλετε, ο γάμος αποτελεί έναν τύπο – ο γάμος, ο γνωστός γάμος που γίνεται μεταξύ δύο ανθρώπων, ενός ανδρός και μιας γυναικός- αυτός ο γάμος αποτελεί ένα τύπο, τον τύπο ενώσεως του Θεού, συγκεκριμένα, του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού μετά του λαού Του, που είναι η Εκκλησία. Γι'αυτό η Εκκλησία λέγεται «νύμφη» και Εκείνος λέγεται «Νυμφίος».

Συνεπώς, ήρθε ο καιρός, ως να λέγεται ήρθε ο καιρός αυτής της ζεύξεως: «Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται». Η παραβολή λέγει: «Ἐξέρχεσθε πρὸς ὑπάντησιν», «βγείτε να Τον προϋπαντήσετε». Και έρχεται «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός». «Καί μακάριος ὁ δοῦλος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα». «Ευτυχισμένος εκείνος ο δούλος που θα τον βρει να είναι ξυπνητός». Πάλι στην παραβολή των δέκα παρθένων: «Ἀναμένουσαι αἱ δέκα παρθένοι τὸν Νυμφίον, ἐνύσταξαν», λέγει, «ἅπασαι», λέγει η παραβολή. Νύσταξαν όλες· διότι αργούσε ο Νυμφίος να έρθει και έπεσαν να κοιμηθούν.

Δέκα παρθένοι. Είναι ο θάνατος του κάθε πιστού. Κοιτάξτε, κοινή ιδιότης. Είναι και αι δέκα παρθένοι. Σε λίγο θα αποδειχθούν ότι αι πέντε είναι φρόνιμοι και αι πέντε είναι μωραί, ανόητοι, άμυαλοι. Όμως, αυτό δείχνει την κοινή ιδιότητα των Χριστιανών, ότι και εκείνοι οι οποίοι επιμελούνται τη σωτηρία τους και εκείνοι οι οποίοι δεν επιμελούνται την σωτηρία τους, έχουν κοινή ιδιότητα: την ιδιότητα του Χριστιανού. Όλοι είμεθα βαφτισμένοι. Αλλά όλοι δεν θα σωθούμε. Κατά δυστυχίαν. Όλοι φέρομε το όνομα Χριστιανός, αλλά όλοι δεν είμεθα άξιοι της κλήσεως που κληθήκαμε από τον Χριστόν.

Συνεπώς, ευτυχισμένος εκείνος ο οποίος μένει «γρηγορῶν»· εκείνος ο οποίος μένει ξυπνητός. Όταν, στην παραβολή των δέκα παρθένων, ακούστηκε η φωνή «Ἰδού ὁ νυμφίος ἔρχεται, ἐξέρχεσθε πρός ἀπάντησιν –εις υπάντησιν-αὐτοῦ», τότε ξύπνησαν και αι δέκα παρθένοι. Είναι η ανάστασις των νεκρών. Δεν μπορούμε να περιμένουμε, αγαπητοί μου, πότε θα έρθει ο Χριστός, θα νυστάξομε, θα πεθάνομε. Και δείτε δε πώς ο θάνατος παρομοιάζεται. Παρομοιάζεται με ύπνον. «Νύσταξαν», λέγει, «και ἐκάθευδον», έπεσαν και κοιμήθηκαν. Όταν ακούστηκε η φωνή, η φωνή του αρχαγγέλου, όπως μας λέγει ο Κύριος, σαλπίζει ο άγγελος και τότε οι νεκροί εγείρονται, τότε οι νεκροί ανασταίνονται- σηκώθηκαν και αι δέκα παρθένοι. Δηλαδή ανεστήθησαν. Όλοι θα αναστηθούν. Ευσεβείς και ασεβείς. Γρηγορούντες και ράθυμοι. Όλοι θα αναστηθούν. Και τότε θα προϋπαντήσουν όλοι τον Κύριον. Ή καλύτερα, «τότε», λέγει εδώ το τροπάριον, «ευτυχισμένος εκείνος που στάθηκε γρηγορών», «ευτυχισμένος εκείνος που στάθηκε ξύπνιος». Μα πώς; Αφού όλοι νυστάζουν, αφού όλοι πέφτουν εις τον ύπνον του θανάτου;

Η εγρήγορσις δεν αναφέρεται εις αυτόν τον βιολογικόν ύπνον. Δηλαδή στο να είμαι ξυπνητός. Απόψε, ας πούμε, δεν θα πάμε να κοιμηθούμε. Και αύριο βράδυ δεν θα κοιμηθούμε. Και μεθαύριο βράδυ δεν θα κοιμηθούμε. Δεν πρόκειται περί αυτού. Γιατί ο Κύριος μάς έκανε, από πλευράς δομής μας, όλα τα βιολογικά όντα να κοιμούνται. Όλοι κοιμούμεθα. Γίνεται η ανταλλαγή, θα λέγαμε, της ύλης μέσα στον οργανισμό μας. Δεν πρόκειται περί αυτού. Αλλά πρόκειται για την εγρήγορση την πνευματική. Δεν πέφτω δηλαδή εις τον ύπνο της αδιαφορίας. Εις τον ύπνο του να πω: «Ε, χρονίζει ο Κύριος. Και ύστερα –ποιος ξέρει;- μπορεί και να μην έρθει!». Μπορεί να πέσω και στην απιστία. Και τότε, όταν μπει το σπέρμα της απιστίας μέσα εις την καρδιά μου, τότε μπορώ να λέγω: «Δεν βαριέσαι, ποιος τα είδε αυτά και ποιος τα ξέρει…». Και τότε επόμενο είναι τα πονηρά δόγματα, όπως λέγουν οι Πατέρες, να γεννήσουν πονηρόν βίον. Και τι γίνεται; Αρχίζω να ζω την ζωή της αμαρτίας. Και την ζωή των παθών. Δεν είμαι ξύπνιος πάνω στον εαυτόν μου. Αφήνω τον εαυτόν μου να παρασύρεται. Από τα πάθη της σαρκός, από τα πάθη της ψυχής. Και τότε συμφύρομαι μέσα σ’ αυτό που λέγεται «κόσμος».

Πρέπει να είμαι «γρηγορῶν». Ο Κύριος είπε: «Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν». Βέβαια, ζήτησε κάποια στιγμή ο Κύριος από τους μαθητάς Του, όταν είπε εκείνο το «Γρηγορεῖτε» να ανταποκριθεί εις την βιολογία του ανθρώπου. Θυμηθείτε τους εννέα μαθητάς και πιο πέρα τους τρεις μαθητάς, που ο Κύριος παραλαμβάνει στον κήπο της Γεσθημανής, στο όρος των Ελαιών. Και λέγει: «Δεν ισχύσατε, δεν μπορέσατε να μείνετε λίγο ξύπνιοι;». «Γρηγορεῖτε», λέγει, «καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν». Εκεί το λέγει με την βιολογική έννοια. Δηλαδή, «Μην κοιμόσαστε. Απόψε θα συμβούν συνταρακτικά πράγματα. Και συνεπώς, μην κοιμόσαστε. Αλλά προσεύχεστε, γιατί θα πέσετε σε πειρασμό»- Ποιος ήταν ο πειρασμός; Ο πειρασμός της απιστίας- «Διότι θα με δείτε σε λίγο, παρότι σας είπα το Πάθος μου και σας ειδοποίησα ότι έτσι θα συμβούν και συνεπώς, όταν ξέρετε το Πάθος που θα υποστώ, μετά ακριβείας, θα πείτε ότι ήταν εκούσιο το Πάθος και συνεπώς δεν θα πρέπει να σκανδαλιστείτε. Όμως παρά ταύτα δεν καταλαβαίνετε αυτά που σας λέγω. Προσεύχεστε, γιατί θα πείτε: ‘’Ποιος ήταν ο διδάσκαλός μας που ακολουθήσαμε τρία ολόκληρα χρόνια; Δεν ήτο λοιπόν εκείνος που μας είπε: ‘’Θα δείτε τον Υιόν του ανθρώπου να κατεβαίνουν και να ανεβαίνουν οι άγγελοι του ουρανού’’; Να, τώρα συλλαμβάνεται, απόψε, συλλαμβάνεται σαν κοινός κακούργος. Τότε πλανηθήκαμε. Τότε τρία χρόνια ποιον ακολουθήσαμε;’’. Και θα πέσετε, λοιπόν, στον πειρασμόν της απιστίας: ‘’Μπορεί να παραδοθεί, αν είναι εκείνος που είναι, μπορεί να παραδοθεί σε ανθρώπινα χέρια;’’. Δεν μπορείτε, όμως, να κατανοήσετε ότι το Πάθος είναι εκούσιον, θεληματικόν. Γι'αυτό προσεύχεστε, για να μην μπείτε στον πειρασμό αυτόν. Στον πειρασμόν της απιστίας. Εξάλλου είναι γραμμένο: ‘’Απόψε θα πατάξω τον ποιμένα και τα πρόβατα θα διασκορπιστούν’’, λέγει η προφητεία. ‘’Θα χτυπήσω τον ποιμένα -δηλαδή θα συλληφθεί κ.λπ. κ.λπ.- και τα πρόβατα θα σκορπιστούν’’. Λοιπόν, προσεύχεστε, μένετε γρηγορούντες, διότι υπάρχει ο κίνδυνος να μπει κανείς στον πειρασμό».

Αγαπητοί μου, σήμερα, χάσαμε πάλι από τον οπτικό μας ορίζοντα τον ερχομό του Χριστού. Μιλάμε για ερχομό του Αντιχρίστου. Μιλάμε για πολλά σημάδια. Επίσης, πίσω από όλα αυτά δεν μας κόβει το μυαλό μας να σκεφτούμε ότι έρχεται ο Κύριος. Τρέμομε και φοβόμαστε την παρουσία του Αντιχρίστου, αλλά δεν ευελπιστούμε εις την παρουσία του Χριστού. Έχει φύγει από τον οπτικό μας ορίζοντα ότι «ο Κύριος έρχεται». Και δεν είμεθα γρηγορούντες. Ας το προσέξομε.

«Ἀνάξιος δέ πάλιν, ὅν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα». «Ανάξιος», λέει, «πάλι εκείνος τον οποίο ο Κύριος θα βρει να ραθυμεί, να μένει εις την αναμελιά, στην ακηδία, στην ολιγωρία, και να λέγει: ‘’Δεν βαριέσαι’’». Και τότε, ο ιερός υμνογράφος, τους συνθέτει αυτό το ωραιότατο ποίημα, το τροπάριον, έχοντας, όπως σας είπα, υπόψιν του ανά πάσα στιγμή την παραβολή των δέκα παρθένων, στρέφεται ο ιερός συντάκτης αυτού του τροπαρίου προς τον εαυτό του, όπως και ο κάθε ακροατής του τροπαρίου στρέφεται προς τον εαυτό του και λέγει: «Βλέπε οὖν ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα μή τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καί τῆς Βασιλείας ἔξω κλεισθῇς». «Πρόσεχε, ψυχή μου». Κάνει προσκλητήριο της ψυχής του. Όπως ακριβώς, όταν κάνομε προσκλητήριο στον στρατό, ζητούμε να δούμε τους παρόντες. «Είσαι παρούσα, ψυχή μου; Είσαι ξυπνητή, ψυχή μου; Είσαι σε εγρήγορση, ψυχή μου; Ή είσαι σε αμέλεια; Ή δεν φροντίζεις την σωτηρία σου; Σε ποια κατάσταση είσαι, ψυχή μου; Βλέπε οὖν, ψυχή μου, πρόσεχε λοιπόν, ψυχή μου». Ο Κύριος ειδοποίησε. Με την παραβολή που μας είπε. Αλλά και την πραγματικότητα την βλέπομε. Μέσα σε κάθε γενεά. Και στην γενεά μας το βλέπομε αυτό, πόσοι άνθρωποι φεύγουν μακριά από τη σωτηρία και αδιαφορούν ολότελα. «Βλέπε οὖν ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς- κατανεχθείς από τον ύπνο· ποιον ύπνο; Τον ύπνο της αμαρτίας. Ύπνος είναι η αμαρτία και υπνώττει τον άνθρωπο. Και τον κάνει να μην κοιμάται. Ποιος είναι εκείνος που κοιμίζει; Ο διάβολος.

Ξέρετε, σήμερα οι λωποδύται, όταν θέλουν να κλέψουν ένα σπίτι, οι ένοικοι όμως είναι μέσα, έχω ακούσει ότι από κάποια τρύπα του σπιτιού, από την κλειδαρότρυπα, με ένα σπρέι ρίχνουν μέσα στο σπίτι υπνωτικό. Και τότε οι ένοικοι κοιμώνται βαθιά. Αυτό κάνει ο διάβολος. Γυρίζει με ένα σπρέι στο κάθε σπίτι και από την κλειδαριά των αισθήσεων, από τις τρύπες των αισθήσεων- τα μάτια, τα αφτιά, Τι θα δούμε; Τηλεόραση, ξέρω γω… Τι θα ακούσουμε; Τι μουσικές και βρωμιές θα ακούσουμε; Από την γεύση. Τι θα φάμε; Από την αφή. Τι θα πιάσομε και τι θα απολαύσομε; Μέσω αυτών των οπών έρχεται και βάζει το «σπρέι» του ο διάβολος και μας υπνώνει. Και μας λέει: «Κοιμήσου, βλακουδάκι μου! Κοιμήσου, εδώ θα σ’ έχω! Κοιμήσου!». Και κοιμάται ο ανόητος άνθρωπος, η εικόνα του Θεού… Κοιμάται…!

«Βλέπε οὖν ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς», «Πρόσεχε, ψυχή μου, μην κοιμηθείς αυτόν τον ύπνο της αμαρτίας. Πρόσεξε!», «ἵνα μή τῷ θανάτῳ παραδοθῇς», «για να μην παραδοθείς εις τον θάνατον, τον αιώνιον θάνατον, εκεί που δεν υπάρχει πια παρά μόνο ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό. Αυτός είναι ο αιώνιος θάνατος. Αλλά τι; Πρόσεξε! Και φτάσεις να χάσεις την Βασιλεία του Θεού».

«Καί τῆς Βασιλείας ἔξω κλεισθῇς». Θυμάται πάλι την παραβολή των δέκα παρθένων ο ιερός συντάκτης. Και λέγει: «Όταν έφθασε ο Νυμφίος, αι πέντε παρθένοι δεν είχαν λάδι. Αμέλησαν». Ποιο είναι το «λάδι»; Είναι οι καλές πράξεις. Και ποια είναι η θρυαλλίδα; Το φυτίλι που ανάβει μέσα στο λυχνάρι είναι το Πνεύμα το Άγιον. Το Πνεύμα το Άγιον επαναπαύεται επάνω στις αγαθές πράξεις. Όταν τελειώσει το λάδι, τότε σβήνει η θρυαλλίδα, το φυτίλι. Τι θα πει «σβήνει»; Όταν δεν έχει ο άνθρωπος πράξεις καλές, τότε πλέον το Πνεύμα του Θεού δεν αναπαύεται εις αυτόν. Γι'αυτό λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Τὸ πνεῦμα μὴ σβέννυτε». «Το Άγιο Πνεύμα μην το σβήνετε». Πότε σβήνει; Θα το πω άλλη μία φορά, όταν δεν υπάρχει το λάδι των καλών πράξεων. Όταν δεν υπάρχει το λάδι της προθυμίας, το λάδι της αγάπης, το λάδι της μετανοίας, το λάδι της πίστεως, όταν δεν υπάρχει, τότε το πνεύμα του Θεού απέρχεται, φεύγει, δεν υπάρχει σε μας.

Λοιπόν. Καταφθάνουν οι πέντε παρθένοι. Βέβαια δεν λέει η παραβολή αν βρήκαν ή δεν βρήκαν λάδι. Πήγαν να γυρεύουν τα μεσάνυχτα λάδι. Είναι η τελευταία στιγμή που πεθαίνουμε, αγαπητοί μου… Και τρέχομε, τι τρέχομε; Για καλές πράξεις. Μα δεν υπάρχει πια ο χρόνος. Πότε; Λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Όταν τρέχομε, εκεί, όταν πεθαίνομε», λέγει, «δεν είναι ο καιρός –που πλησιάζει ο θάνατος- ο καιρός των μυστηρίων». Τότε, στην εποχή του, έσπευδαν να βαφτιστούν την ώρα που πέθαιναν. Τάχα, δήθεν, για να είναι καθαροί την ώρα που θα φύγουν από τον κόσμον αυτόν. Σήμερα εμείς σπεύδουμε να κοινωνήσουμε ενώ μια ζωή ολόκληρη δεν κοινωνούσαμε, ή κοινωνούσαμε ατελώς, ή κοινωνούσαμε και αναξίως! Και σπεύδουμε να κοινωνήσουμε- δυστυχώς, ούτε αυτό το ζητάμε εμείς, οι συγγενείς μας το φροντίζουν γιατί απ’ το μυαλό μας καν δεν πέρασε η ιδέα ότι πρέπει να φροντίσουμε γι'αυτό το θέμα. Πώς να φροντίσεις, αδελφέ μου, τελευταία στιγμή, αν σε όλη σου την ζωή δεν εφρόντισες γι’ αυτό το θέμα; Δεν ήσουνα ο κοινωνών, δεν ήσουνα μέσα στον γάμο του Χριστού- αυτό θα πει «κοινωνώ», συζευγνύομαι, ενώνομαι με τον Νυμφίον Χριστόν, γίνομαι ένα. Πώς γυρεύεις τώρα; Τι γυρεύεις τώρα; Γι'αυτό πολλές φορές έρχεται ο θάνατος και δεν προλαβαίνομε τίποτα. Λέγει, λοιπόν, ο Ιερός Χρυσόστομος: «Δεν είναι ο καιρός των μυστηρίων τότε, όταν πεθαίνεις. Είναι ο καιρός των διαθηκών…». Τότε κάνουμε την διαθήκη μας.

Και όπως λέγει εκείνο το πολύ απογοητευτικόν, αλλά αληθές: Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέγει: «Εκείνοι που τελευταία στιγμή ζητούν να κοινωνήσουν, ενώ στην ζωή τους δεν κοινωνούσαν και φρόντισαν οι συγγενείς- και μάλιστα δε πολλές φορές και οι συγγενείς γίνονται εμπόδιο, όταν λέγουν: «Α, μην του το πούμε, και πει ότι θα πεθάνει…». Ή: «Μην μας δει ο κόσμος ότι έρχεται ο ιερέας στο σπίτι μας και πουν: «Να, ετοιμοθάνατος υπάρχει στο σπίτι». Βλέπετε μέχρι τελευταία στιγμή η ανθρωπαρέσκεια! Τι θα πει ο κόσμος… Και αφήνομε τον άνθρωπό μας να πεθάνει έτσι...- Όμως», λέγει, «πηγαίνομε και κοινωνούμε αυτούς τους ανθρώπους, γιατί μας το ζήτησαν. Αλλά δεν είμεθα βέβαιοι αν αυτοί θα σωθούν…». Βλέπετε, αγαπητοί μου;

Γι'αυτό λέγει τώρα εδώ: «Βλέπε οὖν ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα μή τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καί τῆς Βασιλείας ἔξω κλεισθῇς». «Ἀμήν, ἀμήν, λέγω ὑμῖν, οὐκ οἴδα ὑμᾶς!». «Κύριε, Κύριε, ἄνοιξον ὑμῖν!». «Σας βεβαιώνω, δεν σας γνωρίζω». Έκλεισε η πύλη. Και κλείνει η πύλη με τον θάνατο. Και είναι οριστικά πλέον κλεισμένη η πύλη της σωτηρίας. Και της μετανοίας. Δεν υπάρχει πια…

Συνεπώς, ο ιερός συντάκτης, μια τελευταία κραυγή προς τον Χριστόν: «ἀλλά ἀνάνηψον κράζουσα», «Ψυχή μου, έλα να ανανήψεις και να κραυγάσεις: Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶ ὁ Θεός ἡμῶν» κ.λπ. «Έλα να ανανήψεις». Η ανάνηψις. Έλα να καθαρθείς. Νήψις –το «νη» με ήτα- από το νήφω, σημαίνει είμαι σε κατάσταση πολύ καλής φόρμας μου. Διότι, εκείνος που μεθά, φυσικά δεν είναι σε νήψη. Το ρήμα «νήφω» αναφέρεται σε εκείνον ο οποίος δεν μεθά. Είναι το αντίθετον του «μεθώ», το «νήφω», και συνεπώς έχω διαύγεια του νου. Άρα καθαρότητα του νου. Εδώ μεταφορικά στην πνευματική ζωή, νήψις θα πει καθαρότητα καρδίας.

«Ἀνάνηψον, ψυχή μου»… Αν μέχρι τώρα στάθηκες μέσα στην μέθη των μεριμνών του βίου τούτου, μέσα στην μέθη της αμαρτίας και των παθών, ε, έλα τώρα να ανανήψεις! Έλα τώρα να καθαρίσεις τον εαυτόν σου, για να μπορέσεις να γίνεις κατοικητήριον του Θεού. Γιατί ο Κύριος είπε: «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται». «Ευτυχισμένοι εκείνοι που έχουν καθαρή καρδιά, γιατί αυτοί θα δουν τον Θεό». Και «καθαρή καρδιά» θα πει «νήφουσα καρδιά». Καρδιά, η οποία είναι καθαρή, η οποία είναι σε εγρήγορση, η οποία είναι αναμένουσα τον Κύριον, καρδιά η οποία είναι αφιερωμένη στον Κύριον, κατάλληλη για να συζευχθεί μαζί Του.

Αυτό, αγαπητοί μου, είναι το τροπάριον «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός»… Και βέβαια, μια φορά τον χρόνο, η Εκκλησία μας, μας το υπενθυμίζει. Μας υπενθυμίζει αυτές τις θέσεις. Εκείνοι που κάνουν το Μεσονυκτικό, το θυμούνται και κάθε μέρα, γιατί είναι ένα τροπάριο καθημερινό, εις το Μεσονυκτικόν, «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος...» κ.τ.λ. Όμως, αγαπητοί μου, προσέξτε, όχι να το θυμόμαστε κάθε χρόνο, κάθε μέρα να το θυμόμαστε. Κάθε στιγμή να το θυμόμαστε! Και να νήφομε. Λέει ο απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο: «Σὺ δέ, ὦ ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, νῆφε ἐν πᾶσι». «Να ‘χεις νήψη σε όλα, και να είσαι πάντοτε ὁ γρηγορῶν». Τι άλλο θα θέλαμε, αγαπητοί μου, παρά να γίνουμε εκείνοι που θα προσδοκούμε τον ερχομό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, του Νυμφίου της Εκκλησίας μας.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ 

και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο, απομαγνητοφώνηση και επιμέλεια: 

Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος 

 

ΠΗΓΗ:

https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/megalh_ebdomada/megalh_ebdomada_009.mp3

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: “Η Χάρη των Αγίων ακόμη και πάνω στα ξύλα των εικόνων υπάρχει”

Είπε ο πατήρ Ιάκωβος: «Η χάρη των Αγίων μας ακόμη και πάνω στα ξύλα των αγίων εικόνων υπάρχει. Είχαμε στην πατρίδα μας, τη Μικρά Ασία, Τούρκο κτηνοτρόφο που όταν άρμεγε τα πρόβατά του σκέπαζε το δοχείο με το γάλα μ’ ένα μεγάλο και βαρύ πελεκημένο ξύλο από κάποια εικόνα της Παναγίας μας. Τα χρώματα είχαν φύγει από τα χρόνια και την κακομεταχείρηση και φαινόταν σαν απλό ξύλο. Συνέβαινε λοιπόν το εξής θαύμα: Όταν ο Τούρκος το πρωί πή­γαινε στο μαντρί του έβρισκε το γάλα χυμένο και το σκεύος, το καρδάρι ανάποδα και την εικόνα όρθια α­κουμπισμένη σ’ ένα δέντρο. Κατ’ αρχάς δε μπορούσε να ερμηνεύσει το γεγονός, επειδή όμως συνεχώς χυνόταν το γάλα είπε θυμωμένος: 

– Μήπως αυτό το ξύλο μου το χύνει; (Γιατί ήξερε ότι ήταν παλιά εικόνα των Χριστιανών). Άρπαξε το τσεκούρι να σχίσει την εικόνα για να την κάψει. Με την πρώτη όμως τσεκουριά, καθώς καρφώθη­κε το τσεκούρι, άρχισε να αιμορραγεί η εικόνα. Το αίμα ανέβλυζε από την πληγή και έτρεχε. Ο Τούρκος φοβήθη­κε και τρέμοντας προσπάθησε να βγάλει το τσεκούρι αλλ’ ήταν αδύνατον, γιατί είχε καρφωθεί βαθιά. Έτσι φορτώθηκε το τσεκούρι με την εικόνα στον ώμο του και τρέχοντας έφτασε στο χωριό, όπου οι χωριανοί βλέπον­τας το θαύμα που το διαλαλούσε ο Τούρκος τρομαγμέ­νος, πήραν την εικόνα και τίμησαν την Κυρία Θεοτόκο ό­πως έπρεπε».

 

«Πριν λίγα χρόνια», έλεγε ο Γέροντας, «ενώ πολύ υπέφερα από ζάλες και ιλίγγους με ειδοποίησαν ότι η εικό­να της Παναγίας Ξενιάς του Αλμυρού ήρθε στη Λίμνη της Εύβοιας. Παρ’ όλο που είμαι άρρωστος, έχω υποχρέ­ωση στην Παναγία, σκέφτηκα, γιατί μου είχε θεραπεύσει τα πόδια μου όταν ήμουνα παιδί, και θα κατέβω να προ­σκυνήσω από ευγνωμοσύνη. Κατέβηκα στη Λίμνη και α­φού προσκύνησα, έγινε η λιτανεία με τη Θαυματουργή ει­κόνα. Τότε με προέτρεψαν οι άλλοι ιερείς να συμμετάσχω και μάλιστα να προπορευθώ ως Ιερομόναχος.

Εγώ δε θέλω τιμές για το πρόσωπό μου, αλλά τι να κάνω, έκα­να υπακοή και άρχισε η λιτανεία. Σε μια στάση που κά­ναμε για να γίνει δέηση, ήλθε η σειρά μου να ειπώ το «επάκουσον ημών ο Θεός, η ελπίς πάντων των περάτων της γης κ.λ.π.» Τότε βλέπω στην εικόνα ζωντανή την Πανα­γία μας, η οποία γύρισε το κεφάλι Της και με κοίταξε με τα μεγάλα μάτια Της και σήκωσε το χέρι Της και μ’ ευλόγησε. Εγώ έχασα την φωνή μου, κόπηκαν τα πόδια μου και με δυσκολία επαναλάμβανα συνεχώς «επάκουσον ημών ο Θεός, επάκουσον ημών ο Θεός», όλο το ίδιο. Ο Θεός γνωρίζει πώς τελείωσα τη δέηση και συνέχισα την πομπή. Η Παναγία, παιδί μου, είναι ζωντανή πάνω στην αγία εικόνα της, το είδα με τα μάτια μου».
 

ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ – Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ π. ΙΑΚΩΒΟΣ 

ΕΚΔΟΣΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Ι.Μ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΡΟΒΙΕΣ ΕΥΒΟΙΑΣ 1993- Σελ. 71-72 

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ  

entaksis – Ι. Ν. Αγ. Ταξιαρχών Ιστιαίας

Μεγάλη Τρίτη - Των Δέκα Παρθένων

Τρίτη μεγίστη Παρθένους δέκα φέρει,
Νίκην φερούσας ἀδεκάστου Δεσπότου. 

Κατά την Μεγάλη Τρίτη επιτελούμε ανάμνηση της περί των δέκα παρθένων γνωστής παραβολής του Κυρίου. Η Εκκλησία μας καλεί να είμεθα έτοιμοι για να υποδεχθούμε, κρατούντες τις λαμπάδες των αρετών μας, τον ουράνιον Νυμφίο, τον Κύριον Ιησού, ο Οποίος θα έλθει αιφνίδια, είτε ειδικά κατά τη στιγμή του θανάτου μας, είτε γενικά κατά τη Δευτέρα Παρουσία.

Επίσης μας καλεί, φέρουσα ενώπιό μας και τη παραβολή των ταλάντων, να καλλιεργήσουμε και να αυξήσουμε τα χαρίσματα που μας έδωσε ο Θεός.

Ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός, όταν ανέβαινε στα Ιεροσόλυμα και πλησίαζε προς το εκούσιο Πάθος, έλεγε στους μαθητές Του ορισμένες παραβολές για να τους προετοιμάσει. Μερικές, μάλιστα, τις έλεγε για να καυτηριάσει και να χτυπήσει του Γραμματείς και τους Φαρισαίους. Μια από αυτές, τη σημερινή των δέκα παρθένων, την είπε για να παρακινήσει μεν όλους προς την ελεημοσύνη, αλλά και να διδάξει όλους μας να είμαστε έτοιμοι πριν μας προλάβει το τέλος του θανάτου. Επειδή έχει πολλή δόξα η παρθενία (πραγματικά είναι μεγάλο κατόρθωμα!) και για να μη βρεθεί κάποιος που κατορθώνει αυτό το μεγάλο έργο, αλλά παραμελεί τα άλλα και ιδίως την ελεημοσύνη, προβάλλει αυτή τη παραβολή. Τρέχει πολύ γρήγορα η νύκτα της παρούσης ζωής, έτσι οι παρθένες όλες νύσταξαν και κοιμήθηκαν, δηλαδή πέθαναν, γιατί ο θάνατος λέγεται και ύπνος. Καθώς κοιμόντουσαν, στη μέση της νύχτας ακούσθηκε μια δυνατή φωνή που έλεγε: «Να ΄τος ο Νυμφίος, έρχεται! Βγείτε όλες να Τον προϋπαντήσετε!». Τότε οι φρόνιμες παρθένες που είχαν φροντίσει να έχουν άφθονο λάδι, συνάντησαν τον Νυμφίο και μπήκαν μέσα μαζί Του, όταν ανοίχθηκαν οι πύλες. Αυτές κοντά στις άλλες αρετές και μάλιστα της παρθενίας, φρόντισαν να έχουν άφθονο και το λάδι της ελεημοσύνης. Αντίθετα οι άλλες πέντε παρθένες που δεν είχαν αρκετό λάδι, όταν ξύπνησαν ζητούσαν λίγο από τις φρόνιμες, αλλά μετά θάνατο δεν είναι εύκολο να αγοράσεις λάδι από αυτούς που το πουλούν, δηλαδή τους φτωχούς. Αυτές, η παραβολή, τις ονομάζει μωρές, γατί ενώ κατόρθωσαν το δυσκολώτερο, την ''παρθενία'', παραμέλησαν το ευκολώτερο γιατί ήταν ανελεήμονες καρδιές.

Όποιος λοιπόν κατορθώσει μια αρετή - έστω μεγάλη - αλλά δε φροντίσει και για τις άλλες και ιδίως την ελεημοσύνη, δε μπορεί να μπει μαζί με το Χριστό στην αιώνια ανάπαυση και γυρίζει πίσω ντροπιασμένος. Και τίποτα δεν είναι πιό λυπηρό και πιο ντροπιαστικό από μια "παρθένο" που νικιέται απ' τον έρωτα των χρημάτων.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ'.
Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, καὶ μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα, ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθής, ἵνα μῄ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς, ἀλλὰ ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός, διὰ τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμάς.

πηγή

Πάσχα Ελλήνων Πάσχα

Βρισκόμαστε αγαπητοί φίλοι, μόλις έξι ημέρες προς του Πάσχα. Έξι μέρες για να ζήσουμε το Θείο Δράμα, το οποίο θα κορυφωθεί την Μεγάλη Παρασκευή όταν η γλυκύτατη μελωδία του «Αι Γενεαί πάσαι ύμνον τη ταφή Σου προσφέρουσι Χριστέ μου», θα ανακατευτούν με τις ευωδιές της Άνοιξης και θα δημιουργήσουν αυτή την μοναδική ατμοσφαιρική μαγεία του Ελληνικού Πάσχα.γράφει ο Χρήστος Μπολώσης

 

Και θα φθάσουμε στο Μεγάλο Σαββάτο, που ξεκινάει με την πρώτη Ανάσταση το πρωί, όπου βλέπουμε χαρούμενους ιερείς να πανηγυρίζουν τρέχοντας μέσα στις εκκλησίες, ραίνοντας ταυτοχρόνως με φύλλα δάφνης τους πιστούς, οι οποίο πανηγυρίζουν και αυτοί χτυπώντας τα καθίσματα των στασιδιών. Μοναδικές και συνάμα συγκλονιστικές στιγμές που μόνο στην Ελλάδα – και το εννοώ απολύτως αυτό – ζεις.

 

Και το βράδυ με το «Χριστός Ανέστη», σείεται ο τόπος από τους χαρούμενους, έστω και ηλεκτρονικούς, ήχους που σκορπούν στην ανοιξιάτικη βραδιά οι καμπάνες.

 

Το Πάσχα φίλοι μου είναι η μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης και στην Ελλάδα αποκτά μια ιδιαίτερη σημασία, καθώς συνδυάζει θρησκευτικές παραδόσεις με πλούσια λαϊκή παράδοση. Τα ήθη και τα έθιμα του Πάσχα ποικίλλουν από περιοχή σε περιοχή, αλλά όλα έχουν κοινό παρονομαστή την αναγέννηση, την ελπίδα και τη χαρά της Ανάστασης. 

 

Ας δούμε εν τάχει, πότε ξεκινάει ποια διαδρομή ακολουθεί η προς του Πάσχα περίοδος και πώς τελικώς φτάνουμε στο χαρμόσυνο άγγελμα της Αναστάσεως.

 

1. Η Σαρακοστή

 

Η περίοδος της Σαρακοστής, που διαρκεί 40 ημέρες πριν από το Πάσχα, είναι μια περίοδος νηστείας και πνευματικής προετοιμασίας. Όσοι νηστεύουν, αποφεύγουν τα ζωικά προϊόντα και καταναλώνουν κυρίως νηστίσιμες τροφές, όπως όσπρια, λαχανικά και θαλασσινά. Η Καθαρή Δευτέρα, σηματοδοτεί την αρχή της Σαρακοστής και είναι ημέρα καθαρότητας και ανανέωσης. Οι οικογένειες, εφ’ όσον οι συνθήκες (καιρικές, οικονομικές κ.λπ.) το επιτρέπουν συχνά πηγαίνουν εκδρομές στη φύση, απολαμβάνοντας παραδοσιακά νηστίσιμα φαγητά, όπως ελιές, χαλβά και ταραμά.

 

Κυρίαρχο στοιχείο της Καθαροδευτέρας το πέταγμα του χαρταετού. Ένα έθιμο που σιγά – σιγά ξεφτίζει κι αυτό όπως τόσα άλλα. Παλιότερα την Καθαρή Δευτέρα χανόταν ο ουρανός αφού τον σκέπαζαν οι χαρταετοί. Έβλεπες και αυτοκίνητα της ΔΕΗ, που περιπολούσαν για να επεμβαίνουν σε περιπτώσεις που οι αετοί δημιουργούσαν προβλήματα όταν μπλέκονταν με τα ηλεκτροφόρα καλώδια.

 

Και την επομένη έβλεπες θλιβερά κουφάρια χαρταετών κομματισμένα να κρέμονται από τα ηλεκτροφόρα καλώδια.

 

Κάποια χρονιά, θα ήταν εκεί γύρω στο 1955, αποφασίσαμε να πάμε στην Ελευσίνα που έμενε ο αδελφός του πατέρα μου για να γιορτάσουμε μαζί την Καθαρή Δευτέρα.

 

Εγώ, παραμάσχαλα είχα ένα περήφανο χαρταετό με «βουηχτάρια» (κομμάτια χαρτάκια από κόλλες γλασέ γύρω γύρω από τον κυρίως αετό, που με τον αέρα βούιζαν εξ’ ου και βουηχτάρια…) που απεικόνιζε την Ελληνική σημαία 1,30 ύψος.

 

Ξεκινήσαμε με χαρά και λαχτάρα από το Περιστέρι που μέναμε τότε, και φθάνουμε στην πλατεία Κουμουνδούρου, όπου ήταν τότε η αφετηρία του λεωφορείου για την Ελευσίνα. Κι΄ αυτό που είδαμε φως μου δεν τόχαμε ματαδεί που έλεγε και ο Νίκος Γούναρης, αφού πάρα πολλοί άλλοι, πλην ημών, είχαν την φαεινή ιδέα να κάνουν κούλουμα στην Ελευσίνα και φυσικά σχημάτιζαν μια ευμεγέθη ουρά.

 

Σε λίγο φάνηκε το λεωφορείο, εκείνης της εποχής, και ζωντάνεψαν σκηνές σαν αυτές που είδαμε στην «Θεία απ’ το Σικάγο». Ο συνωστισμός της Ρεπούση (πού την θυμήθηκα;) ήταν παιχνιδάκι μπροστά σ’ αυτό που ακολούθησε. Τελικώς σπρώξε –σκούντα μπήκαμε στο λεωφορείο και μετά από περίπου τρία τέταρτα, με τον αριθμός των επιβατών διαρκώς αυξανόμενο, αφού σε κάθε στάση έμπαιναν και νέοι, φθάσαμε στην Ελευσίνα. Κατεβήκαμε και αφού ανασυνταχτήκαμε με ρώτησε ο πατέρας μου.

 

- Ο αετός πού είναι;

 

Κι’ εγώ, κάνοντας μία μεγαλειώδη μεν πλήν λίαν πονεμένη κίνηση, του έδειξα ένα κουβάρι καλάμια, που πριν λίγο ήταν οι «μάνες», χαρτιά και σπάγκους ατάκτως ερριμμένους που ήταν ό,τι είχε απομείνει από τον άλλοτε περήφανο χαρταετό μου.

 

2. Η Μεγάλη Εβδομάδα

 

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η πιο σημαντική περίοδος της Χριστιανικής πίστης, καθώς αναπαριστά τα τελευταία γεγονότα της ζωής του Χριστού. Κάθε ημέρα έχει τη δική της σημασία και τελετές:

• Μεγάλη Δευτέρα και Μεγάλη Τρίτη: Οι πιστοί συμμετέχουν σε λειτουργίες που αναφέρονται στην προφητεία και την κρίση. Στις εκκλησίες, ψάλλονται τα τροπάρια, που αναφέρονται στην παραβολή των δέκα παρθένων.
• Μεγάλη Τετάρτη: Γίνεται η λειτουργία του Ευχελαίου, όπου οι πιστοί ανανεώνουν την πίστη τους και προετοιμάζονται για την Ανάσταση.
• Μεγάλη Πέμπτη: Γιορτάζεται η τελευταία δείπνος του Χριστού. Ο Μυστικός Δείπνος. Οι πιστοί συμμετέχουν στην ακολουθία του Νιπτήρος, όπου αναπαρίσταται η πράξη του Χριστού να πλύνει τα πόδια των μαθητών του. Το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου» που συνοδεύεται από τον πένθιμο ήχο της καμπάνας, συγκλονίζει.
• Μεγάλη Παρασκευή: Είναι ημέρα πένθους και προσευχής. Οι πιστοί συμμετέχουν στην περιφορά του Επιταφίου, ενός συμβολικού μνημείου που αναπαριστά τον θάνατο του Χριστού. Οι εκκλησίες είναι στολισμένες με λουλούδια και οι πιστοί ψάλλουν πένθιμα τροπάρια, με κορυφαία τα μελωδικότατα «Εγκώμια» και το «Η ζωή εν τάφω»
• Και φτάνουμε στο Μεγάλο Σάββατο: Το βράδυ της Ανάστασης, οι πιστοί συγκεντρώνονται στις εκκλησίες για να γιορτάσουν την Ανάσταση του Χριστού. Με το “Χριστός Ανέστη”, οι άνθρωποι ανταλλάσσουν ευχές και φωτίζουν τις ψυχές τους με την ελπίδα της αναγέννησης.

Κάπως έτσι θα κυλίσουν κι΄ εφέτος αγαπητοί φίλοι και Χριστιανοί οι Άγιες Ημέρες. Όλοι έχουμε κάποιες αναμνήσεις από περασμένες γιορτές.

Εμένα φίλοι μου, θα μου μείνει αλησμόνητη η Μεγάλη Πέμπτη του 1992.

Τότε, βρέθηκα την εκκλησία του Αγίου Κασσιανού στην Λευκωσία της Κύπρου μας. 

Ο δίκλιτος Ιερός Ναός του Αγίου Κασσιανού, δίπλα στην πράσινη γραμμή στη Λευκωσία.

Ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι η μόνη ελληνική εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Κασσιανό βρίσκεται στην – γεμάτη συμβολισμούς- παλιά Πόλη της Λευκωσίας, στην περιοχή του Τακτακαλά και γιορτάζει κάθε τέσσερα χρόνια, αφού η μνήμη του Αγίου είναι στις 29 Φεβρουαρίου…

Για τους μη γνωρίζοντες, τονίζεται ότι αυτό το ακρότατο σημείο, είναι στις ελεύθερες περιοχές (πλησίον της ιστορικής Παναγίας Χρυσαλινιώτισσας), ακριβώς δίπλα στην Πράσινη Γραμμή που ακόμα χωρίζει την ευρωπαϊκή πρωτεύουσα της Κύπρου στα δύο. Πράγμα που ξεχνούν οι «Έλληνες» που διαδηλώνουν για την «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Ναι, λευτεριά στην Παλαιστίνη, αλλά πρώτα στην Κύπρο μας.

Εκείνη την Μεγάλη Πέμπτη, ένιωσα πραγματική ψυχική αγαλλίαση και ανάταση και καθώς ο παππάς έσβηνε ένα ένα τα 12 κεριά, κάθε φορά που τελείωνε ένα από τα Δώδεκα Ευαγγέλια, τόσο πιό κοντά προς το Θείο ερχόσουνα. Ίσως η ιστορία της περιοχής, ίσως ο τόπος που βρισκόταν ο Ναός συντελούσαν σ΄ αυτό.

Πραγματικά αλησμόνητο

Στο βιβλίο του φίλου μου Θοδωρή Παπαθεοδώρου* με τίτλο «Γη του άγριου καιρού» διαβάζουμε: «… Δεν χρειάστηκε άλλη εξήγηση, το σχολείο του Αγίου Κασσιανού στο όριο των ελληνικών και τουρκικών συνοικιών, όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό γίνονταν ενέδρες και συμπλοκές εκεί, πυροβολισμοί τακτικά ακούγονταν και βόμβος που έσκαγαν χωρίς προειδοποίηση, η αστυνομία του καινούργιου ανεξάρτητου κυπριακού κράτους διχασμένη σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους και αδύναμα οπλισμένη, ο στρατιωτικός του συμβολικός και μόνο για εκδηλώσεις, όπως προέβλεπαν οι συμφωνίες και Ζυρίχης και Λονδίνου αδύνατο να επιβληθεί η τάξη σε μία πρωτεύουσα, που τη μέρα κάπως εσύ ησύχαζε από τον αγώνα της βιοπάλης, μα τη νύχτα έβραζε από φανατισμούς και σκοπιμότητες από μίση και πάθη, που ολοένα φούντωναν».

Αυτός είναι ο Άγιος Κασσιανός της Λευκωσίας με την ιστορία του και τις ιδιαιτερότητές του.

(* Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου έχει γράψει μία διλογία για την πρόσφατη ιστορία της Κύπρου. Τα βιβλία «Γη της πικραμένης Παναγιάς» και «Γη του άγριου καιρού» και τα δύο των εκδόσεων «Ψυχογιός». Τα συνιστώ ανεπιφύλακτα)

Σήμερα, μέρες πούναι, σκέφτηκα να σας κάνω ένα πασχαλινό δώρο. Και τι καλύτερο δώρο αλήθεια από ένα διήγημα του αλησμόνητου Δημήτρη Ψαθά.

Πασχαλινά Διηγήματα: Ο πλούσιος και ο φτωχός

Γιάννης Θ. Διαμαντής
Ο Δημήτρης Ψαθάς γράφει για την πασχαλινή περιπέτεια του ευσεβούς Αντωνάκη

Το διήγημα του Δημήτρη Ψαθά, «Ο πλούσιος και ο φτωχός», που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στα «ΝΕΑ» της 5ης Μαΐου 1956:

«ΤΑ ΝΕΑ», 5.5.1956, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

 

– Όσο ευσεβής είσαι τόσο σε κυνηγάει ο Θεός! Έλεγε η πρακτική και βλάσφημη γυναίκα του. Κόψε τις εκκλησίες και τις μετάνοιες, ίσως έτσι να δης και καμμιά καλή μέρα.

Με φρίκη άκουγε αυτές τις φοβερές βλαστήμιες ο Αντωνάκης ο ευσεβής κι έκανε τον σταυρό του.

– Μην αμαρτάνης, μωρέ γυναίκα, μην αμαρτάνης, για όνομα της Υπεραγίας Θεοτόκου! Ο Θεός είναι μεγάλος! Θα κάνη το θαύμα του.
Μεγάλη Εβδομάδα

Μπήκε η Μεγάλη Εβδομάδα, όμως παρηκολούθησε με συντριβή τα Πάθη του Κυρίου ο Αντωνάκης, έκλαψε στην Σταύρωση, πήρε κατά πόδι τον Επιτάφιο και το θαύμα δεν γινόταν.

Αύριο ξημέρωνε Μεγάλο Σάββατο, μεθαύριο ερχότανε το Πάσχα το τερπνόν, αλλά τέρψη δεν φαινόταν πουθενά.

(…)

Όπου τη νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής που γύριζε η γυναίκα του απ’ έξω μπήκε στο σπίτι με πρόσωπο λαμπριάτικο.

– Αντωνάκη σωθήκαμε! φώναξε. Δίκηο είχες! Ο Θεός έκανε το θαύμα του Βρήκα στον δρόμο ένα πορτοφόλι

(…)
Θαύμα

Ο Αντωνάκης ο ευσεβής είδες εμβρόντητος ένα ωραίο πορτοφόλι.

– Ύψιστε Κύριε! Ψιθύρισε.

– Θα πάρουμε αρνί! Είπε η γυναίκα του.

– Τίνος να είναι το πορτοφόλι; Ποιος να τώχασε; Ξαναμουρμούρισε ο Αντωνάκης ο ευσεβής.

– Μας τώστειλε ο Θεός! Είπε η γυναίκα του γεμάτη καθυστερημένη ευλάβεια.

– Θα τούπεσε κανενός στον Επιτάφιο! είπε ο Αντωνάκης.

Σκίτσο του Φωκίωνα Δημητριάδη, «ΤΑ ΝΕΑ», 5.5.1956, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

Λεφτά

Με θρησκευτική κατάνυξη άνοιξαν το πορτοφόλι και μέτρησαν τα λεφτά, που βγαίναν κάπου οχτακόσες δραχμές.

– Θα πάρουμε ολόκληρο αρνί και θα φτιάξω φουστάνι! είπε η γυναίκα του.

(…)

Σκάλιζαν το πορτοφόλι και βρήκαν μέσα ταυτότητες, κάρτες και άλλα τέτοια. Το πορτοφόλι ανήκε στον κ. Ευλάμπιο, που είχε ολόκληρο τετράγωνο δικό του κι ήταν πασίγνωστος στη γειτονιά για τον παρά του.

– Δόξα Σοι ο Θεός που δεν είναι και κανενός φτωχού! έκανε η γυναίκα με πολλή χαρά.

– Δόξα Σοι ο Θεός που έχει μέσα την ταυτότητα! έκανε ο Αντωνάκης ο ευσεβής.

Θα το πάω αύριο στον κ. Ευλάμπιο να μου δώση μοναχός του το ρεγάλο.

Καυγάς

Φυσικά έγινε καυγάς. Τσίριξε και χτυπήθηκε η γυναίκα. Ανένδοτος ήταν ο άντρας της.

– Είμαι τίμιος!

– Είσαι βλάκας!

– Δεν είμαι βλάκας!

– Είσαι χαζός

– Βρε που να σε πάρη ο δαίμονας Μεγαλοσαββατιάτικα, φώναξε η καημένη, αυτός δεν ξέρει τι έχει κι εσύ δεν έχεις ούτε ξεροκόμματο! Αφού στο στέλνη ο Θεός να κάνης τη Λαμπρή σου, τι κάθεσαι και τσαμπουνάς αυτές τις σαχλαμπούχλες!

Αλλά ο Αντωνάκης ο ευσεβής είχε τις απόψεις του:

– Ο Θεός θέλει να με δοκιμάση, χριστιανή! Γι’ αυτό έβαλε μέσα στο πορτοφόλι κάρτες και ταυτότητες.

– Βρε άλλη δουλειά δεν έχει ο Θεός παρά να κάθεται να δοκιμάζη την μουτσουνάρα σου! Δεν πας στα κομμάτια, λέω εγώ! Γι’ αυτό ψοφολογάμε της πείνας!

Ο δρόμος του Θεού

Όμως ο κ. Αντωνάκης ήθελε σώνει και καλά ν’ ακολουθήση τον δρόμο του Θεού:

– Θα μου δώση ο ίδιος το ρεγάλο!

– Πόσο, μωρέ, θα σου δώση; Ένα κατοστάρικο; Αφού έχεις οχτώ στα χέρια σου.

– Θα μου δώση δύο!

– Δεν θα σου δώση δύο! Είναι τσιγγούναρος!

– Κι εγώ σου λέω ότι μπορεί να μου δώση και τρία, για να πάρω ίσα – ίσα το αρνί και να το φάμε καρδιά καθαρή.

Επάνω απ’ όλα, ο Αντωνάκης ο ευσεβής και φουκαράς, έβαζε την καρδιά του – καρδίαν καθαράν κτήσον εν εμοί ο Θεός! Νάτος, λοιπόν, που το Μεγάλο Σάββατο πρωί – πρωί απηυδησμένος από τον ολονύκτιο καυγά με την γυναίκα του αλλά γεμάτος γαλήνη κι ευτυχία για την καλή του πράξη, χτυπά την μεγάλη πόρτα του κ. Ευλάμπιου Τριτσιμπίδα και του παρουσιάζεται κατασυγκινημένος.

(…)

Κατασυγκινημένος, επίσης, ευχαρίστησε ο κ. Τριτσιμπίδας, πήρε το πορτοφόλι, ευχαρίστησε θερμότατα τον κ. Αντωνάκη για την τιμιότητά του κι ύστερα μέτρησε με προσοχή τα λεφτά.

Με το στόμα ανοιχτό

– Ωραία, του είπε στο τέλος, μ’ ένα στριμμένο χαμόγελο… πολλά κράτησες για ρεγάλο, αλλά δεν πειράζει.

Ο κ. Αντωνάκης έμεινε με το στόμα ανοιχτό.

– Πώς είπατε;

– Λέω ότι από το πορτοφόλι, λείπουν τετρακόσιες δραχμές. Χαλάκι σου, όμως! Άντε στην ευχή του Χριστού και… καλή Ανάσταση!

– Μα δεν είναι δυνατόν, ψιθύρισε ο κ. Αντωνάκης, ο ευσεβής. Μαζί τ’ ανοίξαμε το πορτοφόλι με την γυναίκα μου, μαζί τα μετρήσαμε τα λεφτά. Τόσα ήταν ακριβώς! Ούτε μια πεντάρα δεν κρατήσαμε!…

Όπου αγρίεψε ο κ. Τριτσιμπίδας:

– Έχει γούστο! Χρεμέτισε. Θα με βγάλης και ψεύτη τώρα; Άντε στο καλό σου, χριστιανέ μου! Άντε μη με κολάζης Μεγαλοσαββατιάτικα!

Μη σώσης

Όπου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι του Αντωνάκη του ευσεβή, θόλωσε το μυαλό του από το άδικο και δεν μπόρεσε πια να κρατηθή:

– Πανάθεμά σε, τσιγγούναρε! Του φώναξε κατά πρόσωπο. Απ’ τον Θεό να τόβρης! Καλά μούλεγε η γυναίκα μου να τα κρατήσω όλα! Μη σώσης να κάνης Ανάσταση απόψε!

– Ούξω στο διάολο! Ούρλιαξε με την σειρά του και ο Ευλάμπιος.

– Να πας και να μη γυρίσης! Βρυχθήκε ο Αντωνάκης.

Κι έφυγε απ’ το σπίτι του πλούσιου τσιγγκούνη βράζοντας απ’ το κακό του. Ακούς κόλπο που βρήκε ο άτιμος να του φάη το ρεγάλο!

(…)

Σκίτσο του Φωκίωνα Δημητριάδη, «ΤΑ ΝΕΑ», 5.5.1956, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

Αρνάκι ήταν ο Αντωνάκης ο ευσεβής κι είχε γίνει ανήμερο θηρίο. Μόλις έφτασε στο σπίτι του η πρώτη κουβέντα της γυναίκας του ήταν:

– Λοιπόν; Τι σου έδωσε;

– Τίποτα ο ανεθεματισμένος! Είπε ο Αντωνάκης κι έπεσε σε μια καρέκλα.

– Αμ τόξερα εγώ!…γρύλλισε η γυναίκα του. Καλά έκανα και…κράτησα τετρακόσες δραχμές απ’ τα λεφτά του!..
Ο Αντωνάκης ο ευσεβής, ακόμα να συνέλθη.

Παράγραφοι 

• Προ ημερών πέθανε ο Νίκος Τούντας. Και λοιπόν; Ποιος ήταν ο Νίκος Τούντας; Ούτε κανένας αναρχικός ποιητής ήταν, ούτε κανένας διαπρεπής ΛΟΑΤΚΙ. Ούτε καν εξέχον στέλεχος κάποιου πολιτικού κόμματος. Και γιατί ασχολούμαστε μ΄ αυτόν; Ο δεκανέας Νίκος Τούντας ήταν κάτι εντελώς ντεμοντέ για την εποχή μας. Τον Αύγουστο του 1974, ήταν ο οδηγός ενός άρματος Μ-47, που έδωσε την επική μάχη στην Σκυλλούρα της Κύπρου εναντίον μιας Επιλαρχίας (περίπου 50 άρματα) τουρκικών αρμάτων ιδίου τύπου Μ-47, καταστρέφοντας ολοσχερώς πέντε απ’ αυτά και καθηλώνοντας επί πολλές ώρες τον εχθρό. Το άρμα ήταν τουρκικό, κυριευθέν από το 286 Τάγμα Πεζικού με ό,τι αυτό συνεπάγεται από πλευράς λειτουργικής καταστάσεώς του. Παρόλα αυτά ο Τούντας με τους συναδέλφους του Κ. Δρόσο, Ανδρέα Κριθάρη, Ανδρέα Αποστόλου και Ανδρέα Κουδουνά, έκαναν το καθήκον τους. Σε αντίθεση με το Ελληνικό κράτος που δεν έκανε το καθήκον του να στείλει έστω κατώτερο υπάλληλο κάποιου υπουργείου ως εκπρόσωπό του. Μπορεί να μη το έμαθε. Μπορεί. Άλλωστε και το νεκροταφείο της Δάφνης, κείται μακράν. Έπειτα και ποιος ήταν μωρέ ο Νίκος ο Τούντας;

• Ο κατσαβιδάκιας εισέβαλε, λέει, στο Α.Τ. Κορωπίου και άρχισε να «κατσαβιδιάζει», διότι έτσι γούσταρε, όποιον έβρισκε μπροστά του. Τουλάχιστον δύο αστυνομικοί, προσπάθησαν να τον κάνουν ζάφτι και να τον ακινητοποιήσουν, αλλά χρειάστηκε ένας τρίτος να τον πυροβολήσει στο πόδι για να τον συλλάβουν. Ο νταής είχε καταδικασθεί ερήμην, δύο φορές, για κλοπές και παραβίαση του ΚΟΚ. Και τώρα τα ερωτήματα. Κάποτε στις σχολές των Σωμάτων Ασφαλείας, δίδασκε αυτοάμυνα ο δημοφιλής πρωτοπαλαιστής και ερμηνευτής δημοτικών τραγουδιών Θανάσης Καμπαφλής, τον οποίο βλέπουμε σε μερικές παλιές Ελληνικές ταινίες. Τώρα συνεχίζονται τέτοια μαθήματα αυτοάμυνας ή θεωρούνται ντε φάκτο «Τσακ Νόρις» και Τσάκυ Τσαν οι εξερχόμενοι των σχολών αστυνομικοί ή μήπως δεν υπάρχουν λεφτά για καθηγητές; Πάντως απ’ όσο γνωρίζω πολλοί χαμηλόβαθμοι αστυνομικοί παρακολουθούν, πληρώνοντας από την… γεμάτη τσέπη τους τέτοια μαθήματα, σε ιδιωτικές σχολές. Το άλλο ερώτημα. Τι θα πει «ερήμην καταδίκη»; Δεν μπορούσαν να τον βρουν; Μα στη Λαϊκή Αγορά δούλευε το μπουμπούκι και όχι στην υποσαχάρια Αφρική. Και τέλος τι σκέφτεται η σεβαστή υπηρεσία γι’ αυτόν που πυροβόλησε; Δεν φαντάζομαι να τον αποτάξουν, όπως τους δύο μαθητές της ΣΜΥΝ. 

 

Ηρωικές αποφάσεις

Ευχές

Και πάλι ευχές

και κόντρα ευχές

Καλόν Πάσχα…

Αγαπημένοι μου φίλοι σας εύχομαι χαρούμενη Ανάσταση και καλό Ελληνικό Πάσχα. Ξανά μαζί την Δευτέρα 5 Μαΐου και ίσως με ολίγα «Οικογενειακά του ΚΚΕ» που τα «τρώει» η επικαιρότητα.

πηγή