«προς Μοναχήν »

 

Από τον Θρόνο τ ‘Απλαστου οι Άγγέλοι εκατεβήκαν, καί μες στου μοσχολίβανου το σύγνεφον εμπήκαν, να ιδούν που το κοράσιο κινάει στην εκκλησιά.

«Χριστός ανέστη» εψάλλανε με τα χρυσά τους χείλη, «Χριστός ανέστη» εκάνανε κι αστράφτανε σαν ήλιοι και λόγια ετραγουδούσανε εγκάρδια και θερμά.

Ένας Άγγελος Χαίρε, αδελφή ! Μ' αρέσουνε της όψης σου οι χλωμάδες. εις τα περίσσια ανάμεσα κεριά και στες λαμπάδες κάλλιο από ρόδα πιάνουνε της Νύμφης του Χριστού. Άλλος Αφού τον θάνατο έκλαψες της δόλιάς σου μητέρας και του πατρός, σου απόμεινε μόνος Αυτός πατέρας.
Άλλος Πάντα περνάει τα σπλάχνα του το δάκρυ του ορφανού. Άλλος Γλυκό 'ναι της Παράδεισος να μελετάς τα κάλλη.

Άλλος Πικρή ΄ναι η φοβερότατη του κόσμου ανεμοζάλη. μον' εδώ φθάνει ο αντίλαλος, δε φθάνει η τρικυμιά. Άλλος Εδώ ο Χριστός στα ονείρατα σ΄ εσένα κατεβαίνει.

Άλλος Εκεί ταράζουν άρματα και θρόνοι αιματωμένοι. Άλλος Εδώ ευτυχία και θρίαμβος. Άλλος Εκεί 'ναι συμφορά.

Άλλος Ο κόσμος ερωτεύτηκε στα μάτια, στη φωνή σου, τα μελετάει συχνότατα, κι η αγγελική ψυχή σου φωνή και μάτια εγύρισε κατά τον Ουρανό.

Άλλος Ο Πλάστης κατ΄ εικόνα του τον άνθρωπο εποιούσε.

Άλλος Μες στα κρυφία της γνώσης του τη Χτίση εμελετούσε, για να 'ναι του λιγόζωου ανθρώπου η κατοικιά.

Άλλος Απάνου απάνου εχύθηκε στην Άβυσσο που εσειότουν και με τρομάρα εμούγκριζε, κι αυτί δεν εσωζότουν.

ο Πλάστης ολομόναχος αγρίκαε με χαρά. Άλλος Έρως και Χάρος πάντοτε δουλεύουν εδώ κάτου, ώσπου ο Καιρός ο γέροντας να χάσει τα φτερά του.

Άλλος Φριχτή ΄ναι η ώρα που άνθρωπος βαριά ψυχομαχά. Άλλος Μη φοβηθείς να ' σαι έρημη τότε από κάθε μάτι. ιδού ο Χριστός που γέρνοντας στου πόνου το κρεβάτι σου σιάζει το προσκέφαλο και σε παρηγορά.

Άλλος Ευτυχισμένο λείψανο, θέλει σού δώσει πάλι τον αρραβώνα ο ίδιος οπού σου πήρε αγάλι την ώρα που απομείνανε τα στήθια σου νεκρά.

Άλλος Τα κόκαλα εβαρέθηκαν, στο μνήμα καρτερώντας και τρίζουνε ακατάπαυτα την Κρίση αναζητώντας.
Άλλος Ξύπνα, αδελφή !

Τη Σάλπιγγα την ύστερη αγρικώ Άλλος Τα μάτια της αστράψανε του τάφου από την κλίνη. κοίτα, πετιέται ολόχαρη και μες στο λάκκο αφήνει τους μόσχους του Μαϊάπριλου που δεν υπάρχει πλιό!

Όλοι οι ‘Αγγελοι Τα μάτια της αστράψανε του τάφου από την κλίνη. κοίτα, πετιέται ολόχαρη και μες στο λάκκο αφήνει τους μόσχους του Μαϊάπριλου που δεν υπάρχει πλιο!


Διον.Σολωμού Πρoς την κυρά Άννα Μαρία Αναστασία Γουράτο Γεωργομίλα, όταν εντύθηκε το αγγελικό σχήμα εις το μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρου και Γεωργίου εις Κέρκυρα την 18 Απριλίου 1829.

Της προδοσίας το φίλημα.

 

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου*

   Η αγία μας Εκκλησία, αγαπητέ φίλε αναγνώστα, καθώς με την Χάρη του Θεού διανύωμε τις άγιες αυτές ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος, μας μυσταγωγεί στα μεγάλα και κοσμοσωτήρια γεγονότα του πάθους του Κυρίου με αποκορύφωμα την αγία Ανάστασή του. Με την πλούσια υμνογραφία της και τα ευαγγελικά αναγνώσματα θα αναζωγραφίσει και παλι στη μνήμη μας τα φρικτά και συγκλονιστικά γεγονότα του Πάθους, τα οποία από άπειρη αγάπη προς ημάς υπέμεινε ο Κύριος υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας. Από τα γεγονότα αυτά θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε μία μόνο πτυχή αυτών, αυτή που αναφέρεται στο γεγονός της προδοσίας του Ιούδα με οδηγό τα ευαγγελικά κείμενα, τους αγίους Πατέρες και τα τροπάρια των ημερών αυτών.

    Όπως αναφέρει ο ευαγγελιστής: «Τότε πορευθείς είς των δώδεκα, ο λεγόμενος Ιούδας Ισκαριώτης, προς τους αρχιερείς είπε. Τι θέλετέ μοι δούναι και εγώ υμίν παραδώσω αυτόν» (Ματθ.26,14-15). «Τότε πορευθείς…», δηλαδή πότε; Όταν η πόρνη γυναίκα, για την οποία κανει λόγον ο ευαγγελιστής στους προηγούμενους στίχους, πλησίασε τον Χριστόν και άδειασε το πολύτιμο μύρο, που είχε μαζί της πάνω στην κεφαλή του Κυρίου, για να δείξει έτσι μ’ αυτόν τον τρόπο αφ’ ενός μεν την βαθειά μετάνοιά της για την μέχρι τότε αμαρτωλή και άσωτη ζωή της, αφ’ ετέρου δε την πίστη, την λατρεία και την αγάπη της προς τον Διδάσκαλο. Τότε λοιπόν, που η πόρνη ελάμβανε την άφεση, των αμαρτιών της, καθώς με δακρυα εξομολογείτο τις αμαρτίες της, καθώς καταφιλούσε τα άχραντα πόδια του και τα αποσπόγγιζε με τα μαλλιά της, τότε ο Ιούδας έβαλε σε εφαρμογή το βδελυρό και απαίσιο έργο της προδοσίας. Και εκείνη μεν ανέβηκε από τον βυθό της απωλείας μέχρι τον ουρανό και επέτυχε την σωτηρία της, εκείνος δε εξέπεσε από το ύψος του αποστολικού αξιώματος και εγκρεμίστηκε στον βυθό της κολάσεως. Αυτήν την αντινομία, την τραγική αντίθεση μεταξύ των δύο προσώπων, παρουσιαζει με πολύ αριστοτεχνικό τρόπο ένα από τα τροπάρια των αίνων της Μεγάλης Τετάρτης: «Ότε η αμαρτωλός προσέφερε το μύρον, τότε ο μαθητής συνεφώνει τοις παρανόμοις. Η μεν έχαιρε κενούσα το πολύτιμον, ο δε έσπευδε πωλήσαι τον ατίμητον. Αύτη τον Δεσπότην επεγίνωσκεν, ούτος του Δεσπότου εχωρίζετο. Αύτη ηλευθερούτο και ο Ιούδας δούλος εγεγόνει του εχθρού. Δεινόν η ραθυμια, μεγάλη η μετάνοια…».

    «Τότε πορευθείς…». Δηλαδή δεν τον εκάλεσαν άλλοι, ούτε τον εξανάγκασε  κανείς, αλλά ενήργησε μόνος του, κατόπιν ιδικής του επιλογής και αποφάσεως. Ξεκίνησε αυτό το εγκληματικό έργο με ιδική του πρωτοβουλία και προμελέτη. Δεν ήταν πράξις, στην οποία παρεσύρθη σε μιά στιγμή απροσεξίας κάτω από την πίεση δυσχεριών και δυσμενών περιστάσεων. Ήταν πράξις, την οποία εν ψυχρώ εμελέτησε, κατέστρωσε και πραγματοποίησε. Ήταν έκφρασις ενός φοβερού πάθους που έκρυβε στα βάθη της ψυχής του, του πάθους της φιλαργυρίας. Το πάθος αυτό γεννήθηκε, αναπτύχθηκε και ρίζωσε μέσα του σταδιακά και προοδευτικά, μέχρις ότου διέβρωσε κατά τρόπον ανεπανόρθωτον, ολο τον ψυχικό του κόσμο. Ετύφλωσε τους ψυχικούς του οφθαλμούς και εσκλήρυνε την καρδιά του σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μένει ασυγκίνητος και αναίσθητος μπροστά στην αγάπη του Διδασκάλου του, μπροστά στα άπειρα θαύματα, τα οποία καθημερινά έβλεπε από Αυτόν και τα οποία μαρτυρούσαν και απεδείκνυαν την θεία εξουσία και δύναμή του, την μεσσιανική του ιδιότητα.

    «Τότε πορευθείς είς των δώδεκα…». Δηλαδή αυτός που τον πρόδωσε, δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος, ή ένας από τον ευρύτερο κύκλο των εβδομήκοντα μαθητών, αλλ’ ανήκε στους δώδεκα. Δηλαδή στους εκλεκτούς, σ’ εκείνους που ήταν κάθε μέρα με τον Κύριο. Εκείνος που αξιώθηκε μαζί με τους άλλους ένδεκα να απολαύσει τόσο πλούσια την διδασκαλία του Κυρίου. Αυτός που αξιώθηκε να δή θαύματα, που δεν τα είδαν πολλοί από τον όχλο. Αυτός που αξιώθηκε, να κάνη και ο ίδιος θαύματα και να θεαραπεύει δαιμονισμένους με την δύναμη του Διδασκάλου του. Αυτός του οποίου τα πόδια έπλυνε ο Κύριος κατά την διάρκεια του Μυστικού Δείπνου. Αυτός στον οποίο έδωσε ο Κύριος την θεία Κοινωνία, το άγιο Σώμα και το τίμιο Αίμα του.

    Αφού λοιπόν ο Ιούδας συνεφώνησε με τους αρχιερείς τα της προδοσίας, ζητούσε να βρή την κατάλληλη ευκαιρία. Κατέστρωσε δε σχέδιο, στο οποίο τα πάντα είχαν τακτοποιηθή μέχρι λεπτομερείας, ώστε το εγχείρημα να έχει επιτυχία. Ακόμη και ο τρόπος της προδοσίας είχε προβλεφθή. Όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής: «ο δε παραδούς αυτόν έδωκεν αυτοίς σημείον λέγων, ον αν φιλήσω αυτός εστίν, κρατήσατε αυτόν. Και ευθέως προσελθών τω Ιησού είπε, χαίρε ραββί και κατεφίλησεν αυτόν» (στιχ.48,49).Το σημαδι από το οποίο θα καταλάβαιναν, ποιος είναι ο Ιησούς, ήταν το φίλημα. Δηλαδή δεν προτίμησε άλλο τρόπο προδοσίας, φερ’ ειπείν να τον δείξει με το δάκτυλο, ή με κάποια άλλη χειρονομία, αλλά με φίλημα. Με μια πράξη δηλαδή με την οποία εκδηλώνομε αισθήματα βαθειάς αγάπης και εκτιμήσεως, καθώς ασπαζόμαστε ένα πρόσωπο. Ποία σχέση όμως είχε το φίλημα, το σύμβολο αυτό της αγάπης με το εσωτερικό περιεχόμενο της ψυχής του, που ήταν γεμάτο μίσος και πονηρία προς τον Διδάσκαλο; «Αλοίμονο», παρατηρεί έκπληκτος ο ιερός Χρυσόστομος, «πόση πονηρία εδέχθηκε η ψυχή του προδότου! Με ποιά μάτια έβλεπε τότε τον Διδάσκαλον; Με ποίο στόμα τον φιλούσε;» Και συνεχίζει παρά κάτω: «Παράξενος είναι αυτός ο τρόπος της προδοσίας, που συνοδεύεται με φίλημα και με προσφώνηση, (‘χαίρε ραββί’). Και ο Ιησούς του απήντησε: Γι’ αυτό ήρθες εδώ φίλε; Γιατί μου εύχεσαι να χαίρομαι, αφού σκοπός σου είναι, να με λυπήσης; Γιατί με περιποιείσαι με τα λόγια, αφού με πληγώνεις με τα έργα σου; Γιατί με λές Διδάσκαλό σου, χωρίς να είσαι μαθητής μου; Γιατί κακομεταχειρίζεσαι το φίλημα, που είναι εκδήλωση αγάπης; Γιατί έκαμες σύνθημα για την προδοσία σου το σύμβολο της ειρήνης;…Ξέρω ποιός σου έδειξε τον δρόμο για το δόλιο φίλημα. Ο διάβολος σου έβαλε στο μυαλό σου να να με φιλήσης με τέτοιο τρόπο».

    Φοβερό λοιπόν, αγαπητέ φίλε αναγνώστα, το πάθος της φιλαργυρίας. Ο απόστολος Παύλος το θεωρεί «ρίζα πάντων των κακών» (Α΄Τιμ.6,10). Πάθος, που σκοτίζει και σκληρύνει την ψυχή σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην διστάζει να διαπράττει τα στυγερότερα εγκλήματα. Πάθος, από το οποίο όλοι κινδυνεύουμε. Και ας μην πεί κανείς, πως δεν μπορεί να ξαναγίνει ένας δεύτερος Ιούδας, μια που ο Χριστός τώρα πλέον βρίσκεται στους Ουρανούς και επομένως δεν είναι δυνατόν, να τον προδώσουμε, ούτε να του δώσουμε της προδοσίας το φίλημα. Όπως λέγει ο μέγας άγιος της Εκκλησίας μας ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής, κάθε φορά που αμαρτάνομε με την θέλησή μας είναι, σαν να προδίδωμε τον Χριστό, όπως ο Ιούδας. «Βλέπε χρημάτων εραστά, τον διά ταύτα αγχόνη χρησάμενον. Φεύγε ακόρεστον ψυχήν, την Διδασκάλω τοιαύτα τολμήσασαν…», προειδοποιεί η Εκκλησία με το εμπνευσμένο τροπάριο του όρθρου της Μεγάλης Πέμπτης. Η πτώσις του Ιούδα μας διδάσκει και κάτι ακόμη. Ότι κανένα εκκλησιαστικό αξίωμα, όσο μεγάλο και αν είναι αυτό, δεν μας εξασφαλίζει την σωτηρία, εάν δεν προσέξωμε. Γι’ αυτό και ο απόστολος έλεγε: «Ο δοκών εστάναι, βλεπέτω μη πέση» (Α΄Κορ.10,12). Εκείνος που έχει την ιδέα, ότι στέκεται, ότι είναι εδραιωμένος στην πνευματική ζωή και νομίζει, ότι δεν διατρέχει κανέναν πνευματικό κίνδυνο πτώσεως, εκείνος ας προσέξει, μήπως πέση. Διότι η αυτοπεποίθηση, που έχει καλλιεργήσει μεσα του, θα αφαιρέση την Χάρη του Θεού, με αποτέλεσμα να βρεθή στον κίνδυνο της πτώσεως.

Καλή μετάνοια και καλή Ανάσταση!

* Θεολόγου- συγγραφέως -

Ι. Μ. Κυθήρων και Αντικυθήρων Εν Κυθήροις τη 15η Απριλίου 2025

Οδηγίες προς Εραστές

Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν,
απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού,
και ακολουθείτω μοι•
όπερ εστι,
παρεσκευασμένον αεί μέχρι θανάτου προς πάσαν
εκπλήρωσιν των αυτού εντολών•
και πεινάσαι έχεις,
και διψήσαι,
και γυμνητεύσαι,
βρισθήναι τε
και χλευασθήναι,
ονειδισθήναι,
και διωχθήναι,
και πολλοίς άλλοις περιαχθήναι λυπηροίς,
οις η κατά Θεόν ζωή χαρακτηρίζεται•
και όταν ταύτα πάντα πάθης,
Χ α ί ρ ε , φ η σ ί ν,
ότι ο μισθός σου πολύς εν τοις ουρανοίς•
εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών,
ω η δόξα εις τους αιώνας.
Αμήν.

What is that?

Άγιος Σωφρόνιος_Η Λειτουργία είναι στην αιώνια πραγματικότητά της το Πάσχα του Κυρίου, το πάντοτε παρόν σ’ εμάς.

 

Πριν έρθει ο Χριστός, το εβραϊκό Πάσχα θύμιζε το ιστορικό γεγονός της διαβάσεως της Ερυθράς Θάλασσας, όταν τα παιδιά των Εβραίων διασώθηκαν από τα αιγυπτιακά στρατεύματα. Αλλά το δικό μας Πάσχα είναι ο Χριστός, που έδωσε σ’ εμάς την εντολή της αναμνήσεως του ονόματος του. «Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν» (Λουκ. 22,19). Έτσι ο Χριστός, το πραγματικό κέντρο του σύμπαντος (όχι σαν κάποιο ιστορικό γεγονός), είναι το κέντρο της προσοχής μας. Αυτό μεταβάλλει ριζικά τον χαρακτήρα της πασχαλινής γιορτής. Ολόκληρη η Ευχαριστία αποτελεί μια «ανάμνησιν» και κατανοείται όχι μόνο με τη συνηθισμένη έννοια σαν μια κατά νου ενθύμηση, αλλά σαν μια υπαρξιακή είσοδος στον κόσμο του Χριστού, μέσα στις θείες του και ανθρώπινες διαστάσεις. Το Πάσχα μας, και συνεπώς η δική μας Ευχαριστία, είναι μια μετάβαση από τα γήινα στα ουράνια, από το θάνατο της αμαρτίας στην άγια αιωνιότητα του Πατέρα.

Παίρνοντας μέρος όσο το δυνατόν πληρέστερα στη λειτουργική πράξη, διδασκόμαστε σιγά‐σιγά οι πιστοί να συμμετέχουμε στην προσευχή του Χριστού στη Γεθσημανή. Αυτή είναι η πορεία. Όταν κατεχόμαστε από λύπη, πόνο, πένθος, η καρδιά μας μεταφέρεται σε παγκόσμιες διαστάσεις και αισθανόμαστε πόνο όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά για όλη την ανθρωπότητα, σε σημείο που με την προσωπική μας πείρα μπορούμε να ζήσουμε την τραγική μοίρα, τον τρόμο και την απελπισία καθενός από τους ανθρώπους. Θυμόμαστε το πλήθος αυτών που πέθαναν και αυτών που πεθαίνουν. Μπορεί η θλίψη μέχρις ένα σημείο να

ξεπερνά την αντοχή μας. Τότε, όταν ο νους και το σώμα δεν μπορούν να συμβαδίσουν με το πνεύμα, το πνεύμα μόνο συνεχίζει ν’ ακολουθεί το Χριστό στη σταύρωση , τον τάφο, μέσα στο βάθος της αγωνίας του εξαιτίας της αγάπης του για το ανθρώπινο γένος. Αυτή η ευγενική επιστήμη του πνεύματος δεν απαιτεί λίγα χρόνια ακαδημαϊκής εκπαιδεύσεως, απαιτεί ολόκληρη την ύπαρξή μας. Δεν υπάρχει τέλος σ’ αυτήν την μάθηση, αφού ποτέ δεν μπορούμε ν’ αποκτήσουμε την πληρότητα της αγάπης του Χριστού. Με τον μακρό ασκητικό αγώνα σιγά‐σιγά

μπαίνουμε στην αιώνια σημασία και τον ειδικό χαρακτήρα των παθών του. Αντιλαμβανόμαστε ότι κατά πολύ υπερέχουν από κάθε τι γήινο όχι μόνο σε ποιότητα, αλλά και σε πνευματική δύναμη. Δεν συγκρινόμαστε με το Χριστό, αλλά όλοι οι χριστιανοί πρέπει να ζητάμε την πληρότητα της γνώσεως του. Κι

όταν γίνουν αντιληπτά από εμάς τα λυτρωτικά Του πάθη, η αιώνια δόξα Του θα λάμψει σ’ εμάς. Δι’ Αυτού γινόμαστε παιδιά του Πατέρα. Τώρα γνωρίζομε ότι κανένας δεν έρχεται προς τον Πατέρα παρά μόνον μέσω αυτού (Ιωάν. 14,6).

πηγή: η Ζωή Του, ζωή μου.

Ποια είναι η συκιά του Ευαγγελίου που ξεράθηκε φαινομενικά παράλογα; Και ποια είναι η ακρότατη πείνα που ζητού­σε καρπό πριν από την ώρα; Και τι σημαίνει η κατάρα για ένα αναίσθητο πράγμα. (Μάρκ. 11,12-14.,Ματθ. 21,18)

                                    

                                                       Αγίου Μαξίμου ομολογητού
ΑΠΟΚΡΙΣΗ

Ο Θεός Λόγος που οικονομεί τα πάντα για χάρη της σωτηρίας των ανθρώπων, αφού παιδαγώγησε πρώτα τη φύση μας με το νόμο που περιέχει σωματικότερη λατρεία -γιατί δεν μπορούσε να δεχτεί την αλήθεια γυμνή από τυπικά προκαλύμματα εξαιτίας της άγνοιας και της αλλοτρίωσης που της προ­κλήθηκε προς τα αρχέτυπα θεία πράγματα- ύστερα, ερχόμενος στον κόσμο αφού έγινε φανερά από τον εαυτό του άνθρωπος παίρνοντας σάρκα που είχε νοερή, και λογική ψυχή, κι αφού ως Λόγος μετέφερε τη φύση μας στην άυλη, γνωστική, πνευματική λατρεία, δεν ήθελε, αφού πια φάνηκε στη ζωή η αλήθεια, να εξουσιάζει η σκιά, που τύπος της ήταν η συκιά.

Γι' αυτό λέει· επιστρέφοντας από τη Βηθανία στα Ιεροσόλυμα,[Ματθ. 21,18· Μάρκ. 11,11ε.] δηλαδή μετά την τυπική και σκιώδη και που ήταν κρυμμένη μέσα στο νόμο παρουσία του, ερχόμενος ξανά στους ανθρώπους με τη σάρκα -γιατί έτσι πρέπει να εκληφθεί το επιστρέφοντας- είδε στο δρόμο μια συκιά που είχε μόνο φύλλα,[Ματθ. 21,18· Μάρκ 11,13] που υπήρχε στη σκιά και στους τύπους, δηλαδή τη σωματική λατρεία του νόμου κατά την άστατη και παροδική -επειδή ήταν δίπλα στο δρόμο- παράδοση, τη λατρεία των τύπων μόνο και των θεσμών που περνούν.

Όταν ο Λόγος την είδε σαν συκιά ωραία και με­γαλοπρεπή και στολισμένη, ωσάν με φύλλα, με τα εξωτερικά περιβλήματα των σωματικών παραγγελμάτων του νόμου και μη βρίσκοντας καρπό, δηλαδή δικαιοσύνη, την καταράστηκε επει­δή δεν έδινε τροφή στο Λόγο, η καλύτερα πρόσταξε να μη κα­λύπτει πια δυναστεύοντας την αλήθεια με τους νομικούς τύ­πους, πράγμα που αποδείχτηκε στη συνέχεια με τα έργα, αφού καταξεράθηκε εντελώς η νομική ωραιότητα που είχε την ύπαρ­ξή της στα σχήματα μόνο και έσβησε η έπαρση των Ιουδαίων γι' αυτή.

Γιατί δεν ήταν εύλογο αλλά ούτε κι επίκαιρο, αφού πια είχε φανεί λαμπρή η αλήθεια των καρπών της δικαιοσύνης να παρασύρεται και να ξεγελιέται από τα φύλλα η όρεξη όσων παράτρεχαν σαν δρόμο την παρούσα ζωή και να αφήνουν τους πλούσιους φαγώσιμους καρπούς του Λόγου. Γι' αυτό λέει δεν ήταν ο καιρός των σύκων·[Μάρκ. 11,13] ο χρόνος δηλαδή κατά τον οποίο κυριαρχούσε στην ανθρώπινη φύση ο νόμος, δεν ήταν καιρός καρπών της δικαιοσύνης, αλλά εικόνιζε τους καρπούς της δι­καιοσύνης και μυούσε κατά κάποιο τρόπο τη μέλλουσα θεία κι απόρρητη και σωτήρια όλων χάρη, στην οποία δεν είχε φτάσει από την απιστία του ο παλαιός λαός και γι' αυτό χάθηκε.

Γιατί ο Ισραήλ, λέει ο θείος απόστολος, με το να επιδιώκει το νόμο της δικαιοσύνης, δηλαδή το νόμο της σκιάς και των τύπων, δεν έφτασε στο νόμο της δικαιοσύνης,[Ρωμ. 9,31] δηλαδή το νόμο που ολοκληρώνεται με το Πνεύμα του Χριστού.

Ή πάλι˙ επειδή το πλήθος των ιερέων και γραμματέων και νομικών και Φαρισαίων, άρρωστοι από την κενή δόξα με την επίδειξη της πλαστής ευλάβειας των ηθών, φαινόμενοι ότι ασκούσαν δικαιοσύνη, έτρεφαν την έπαρση της οίησης, ο Λό­γος λέει ότι η οίηση αυτών που αναφέρθηκαν είναι συκιά άκαρ­πη πλούσια μόνο σε φύλλα, την οποία, αυτός που επιθυμεί τη σωτηρία όλων των ανθρώπων και πεινά τη θέωσή τους, την κα­ταριέται ως άκαρπη και την ξεραίνει, ώστε, προκρίνοντας από το να φαίνονται το να είναι δίκαιοι, αφού ξεντυθούν το χιτώνα της ηθικής υπόκρισης και φορέσουν το γνήσιο χιτώνα της αρετής, όπως θέλει ο θείος Λόγος, να περάσουν μ' ευσέβεια τη ζωή τους παρουσιάζοντας στο Θεό της ψυχής μάλλον τη διάθε­ση, παρά την πλαστότητα των ηθών στους ανθρώπους.

Αν τώρα και μερικοί από τους Χριστιανούς είμαστε τέ­τοιοι, πλάθοντας την ευλάβειά μας με τους τρόπους χωρίς έργα δικαιοσύνης, αν δεχτούμε το Λόγο ως φιλάνθρωπο που πεινά τη σωτηρία μας, αποξηραίνει το σπέρμα της κακίας μέσα στην ψυχή, την οίηση, για να μη μας δίνει πια την ανθρωπαρέσκεια, καρπό της φθοράς.

Έχετε, σύμφωνα με τις δικές μου πενιχρές δυνάμεις, το νόημα του λόγου, που κατά την αφήγηση που έκανα έδειξε τον Κύριο να πεινά ορθά και χρήσιμα να καταριέται τη συκιά και να την ξεραίνει σε κατάλληλη ώρα, γιατί ήταν εμπόδιο στην αλήθεια, και που ήταν είτε η σύμφωνη με το νόμο παλαιά παρά­δοση των σωματικών τύπων είτε και η επαρμένη συμπεριφορά των Φαρισαίων και η δική μας.

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΣΚΗΤΙΚΩΝ
ΠΡΟΣ ΘΑΛΑΣΣΙΟΝ, ΠΕΡΙ ΑΠΟΡΩΝ-(ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ Α' - ΝΓ')
ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ

«Οὐαί ὑμῖν Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριταί». «Κλείετε τήν βασιλεἰαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων».

Αντιμετώπιση του θανάτου των αγιορειτών μοναχών

- Πως αντιμετωπίζουν οι μοναχοί την αρρώστια;

- Με υπομονή και καρτερικότητα. «Ασθένεια, Θεού επίσκεψη» λένε.

Μου λέει μια μέρα ένας μοναχός: «Για να μου στείλει ο Θεός την αρρώστια σημαίνει ότι με θυμήθηκε κι ότι κάτι θέλει να μου πει. Αυτός ξέρει. Κι Αυτός που μου την έδωσε, Αυτός και θα μου την πάρει αν και όποτε Εκείνος το θελήσει»

Τι να πεις;

Ο γερο-Ευγένιος λέει: «Για 4 λόγους δίνει ο Θεός τις αρρώστιες: για τις αμαρτίες των γονέων μας, για τις αμαρτίες τις δικές μας, για να ασκηθούμε στην υπομονή και στην ταπείνωση και για έναν τέταρτο λόγο μου μόνο Εκείνος γνωρίζει».

Υπάρχουν βέβαια και οι δυσκολίες.

Ένα βράδυ την άνοιξη που μας πέρασε έρχεται ο γερο-Νικόδημος στο ιατρείο με σχισμένη την αριστερή παλάμη. Δέχτηκε να του την περιποιηθώ, δεν δέχτηκε να του την ράψω. Δεν μπόρεσα να τον πείσω να δεχτεί να του κάνω τον αντιτετανικό ορό. «Η Παναγιά φύλαξε να μην κοπώ πολύ κι αυτή είναι που θα με κάνει καλά».

Μία από τις πρώτες μέρες μου στο Ιατρείο του Αγίου Όρους ήρθε ο γερο-Ιερεμίας. Χωρίς πολλά λόγια μου λέει: «Γιατρέ έχω καρκίνο και ήρθα να μου γράψεις τα φάρμακά μου».

Έμεινα.

Όταν συνειδητοποίησα τι μου είχε πει προσπάθησα να διασκεδάσω κάπως την κατάσταση. Μάταιος κόπος. Ο γερο-Ιερεμίας έδειχνε ότι δεν του χρειαζόταν παρηγοριά. Την είχε μέσα του. «Τώρα είμαι καλά, γιατρέ» μου κάνει. «Όταν θα ‘ρθουν οι μεταστάσεις στα κόκαλα να εύχεσαι να μου δώσει ο Θεός δύναμη να τις αντέξω».

Οι παλιοί μοναχοί είναι χάρμα οφθαλμών και ακοής. Χαίρεσαι να κάθεσαι δίπλα τους, ακόμα κι όταν είναι κατάκοιτοι. Ξανανιώνεις μαζί τους.

Δεν είναι μόνο η πείρα τους και η ανθρώπινη σοφία που έχουν να σου προσφέρουν. Σου μεταδίδουν τον αέρα και την άνεση μιας άλλης ζωής. Πας να τους βοηθήσεις ιατρικά και σου λένε: «Γιατρέ, δεν έχω να σου δώσω τίποτα. Το βράδυ όμως θα κάνω προσευχή για σένα. Και νιώθεις για μια στιγμή ότι αυτή είναι η καλύτερη αμοιβή, το πιο δυνατό «φακελάκι». Ξέρεις ότι φεύγοντας δε θα ‘ναι μόνο το κρασί, τα κηπευτικά και το θυμίαμα με τα οποία θα σε έχουν φιλοδωρήσει…

Οι νέοι μοναχοί είναι πιο κοντά μας. Αντιμετωπίζουν την ασθένεια λιγότερο φιλοσοφημένα, περισσότερο ορθολογιστικά. Οι περισσότεροι είναι μορφωμένοι. Με ένα, δύο ή και περισσότερα πτυχία. Έρχονται στο ιατρείο για λιγότερο σοβαρά προβλήματα υγείας, ζητούν εξηγήσεις πιο επιστημονικές. Οι απορίες τους είναι πολλές φορές για μένα έναυσμα για περισσότερη μελέτη. Όχι λίγες φορές ανοίγω μπροστά τους κάποιο ιατρικό βιβλίο για να τους δώσω μια πιο έγκυρη απάντηση και το εκτιμούν αυτό.

- Πως αντιμετωπίζουν οι μοναχοί τον θάνατο;

- Χωρίς φόβο. Θα τολμούσα να πω με χαρά.

Έχω δει πολλούς θανάτους μοναχών. Φεύγουν όλοι «πλήρεις ημερών». Ο ένας 86 χρονών, ο άλλος 92.

Πριν 3-4 μήνες στην Σκήτη Κουτλουμουσίου «κοιμήθηκε» ο γερο-Ιωσήφ σε ηλικία 108 χρονών. Μια μέρα πριν το θάνατό του έκανε τον περίπατό του στη Σκήτη. «Αποχαιρέτισε τη Σκήτη» το εξηγούν οι πατέρες.

Κοντά στις Καρυές, στο κελλί του Αγίου Νικολάου, ζει ο γερο-Προκόπης της συνοδείας του γέροντα Ιερόθεου. Επιμένει ότι είναι 99 χρονών. Αν δεν σου το πει, δεν το πιστεύεις. Γυρνάει πάντα ξυπόλητος μέσα και έξω από τα κελί, ακόμα και στις πιο κρύες μέρες του χειμώνα.

Κάνει χιούμορ. Αν του πεις «να τα κατοστήσεις» σου λέει ότι αυτό δεν είναι ευχή, αλλά κατάρα!..

Δουλεύει πολύ. Το εργόχειρό του είναι το πλέξιμο σκουφιών και ραπτική. Έχει μάτι αετού παρόλη την προχωρημένη ηλικία του.

Εκείνο που μου κάνει εντύπωση είναι η ηρεμία και η γαλήνη στο πρόσωπό τους την ώρα που ξεψυχούν, που μεταδίδονται και στους γύρω τους.


Συχνά ο μελλοθάνατος δίνει κουράγιο σε όσους τον φροντίζουν. Τους λέει να μη κλαίνε, τους δίνει συμβουλές από την πείρα του ως άνθρωπος και ως μοναχός, τους δίνει την ευχή του.

Πολλοί προβλέπουν το τέλος τους. Φροντίζουν να φεύγουν πάντα έτοιμοι για το αιώνιο ταξίδι. Εννοούν να έχουν εξομολογηθεί και να έχουν κοινωνήσει. Να μην είναι μαλωμένοι με κανένα. «Να μην έχουν χρωστούμενα».

Πριν δύο μήνες κοιμήθηκε στην Μονή Σταυρονικήτα ο γερο-Νικήτας, γύρω στα 90. Παλιός Αγιορείτης - είχε 60 χρόνια στο Όρος. Μου είπε μια μέρα που πήγα να τον επισκεφθώ: «Ακόμα και αν βγάζεις νερό από την πέτρα, μην έχεις την απαίτηση να δεις την Παναγιά».

Τα τελευταία 5-6 χρόνια τα πέρασε στο κρεβάτι με απανωτά εγκεφαλικά. Έκανε υπομονή.

Οι νεώτεροι πατέρες της μονής τον υπηρέτησαν με υπομονή. «Μάλωναν» ποιος θα τον περιποιηθεί. Αμοιβή τους ήταν οι συμβουλές, η πείρα, η ευχή του.

«Νιώθουμε πιο φτωχοί χωρίς αυτόν» είπε ο Ηγούμενος στην κηδεία. «Ήταν παράγοντας ισορροπίας για όλο το μοναστήρι μας, ευλογία της Παναγίας».

Έτσι «κοιμούνται» οι μοναχοί στο Άγιο Όρος. Αφανείς άγιοι. Που δεν τους έμαθε και δεν θα τους μάθει ποτέ κανείς. Συμφιλιωμένοι με όλους και με όλα, με τον εαυτό τους, με το Θεό.

Πριν λίγο καιρό ήρθε στο Όρος γνωστός μου δικηγόρος και τέως βουλευτής με σκοπό να επισκεφθεί ένα ασκητή, φημισμένο για τη σοφία και την αγιότητά του, για κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας του γιου του.

Κατεβήκαμε μαζί στο καλύβι του γέροντα. Τον δέχτηκε εγκάρδια σα να τον γνώριζε από χρόνια.

Περίμενα με πολλή ανυπομονησία και περιέργεια να ακούσω τη «γνωμάτευση» του γέροντα: «Αν ο γιος σου και συ δεν κάνετε προσευχή η αρρώστια θ’ αλλάξει δρόμο. Αν ο Θεός κρίνει ότι ο γιος σου είναι έτοιμος μπορεί να σου τον πάρει τώρα – μη λυπηθείς γι’ αυτό. Αν πάλι κρίνει ότι δεν είναι ακόμη έτοιμος θα σου τον αφήσει κι άλλο».

Ο ίδιος ασκητής μ’ αγαπάει και μου το δείχνει πάντα με πολύ χιούμορ. «Πάλι εδώ είσαι, ρε γιατρέ; Γιατί ήρθες αφού δεν σε κάλεσα;». Για να συμπληρώσει στο ίδιο στυλ: «Καλά, αφού ήρθες τώρα, θα αρρωστήσω για να μη φύγεις, χωρίς δουλειά!».

Δείχνει του κουτί με τα λουκούμια. «Αυτό είναι το εξωτερικό ιατρείο το δικό μου! Έχει φάρμακα μέσα. Πάρε ένα. Εσύ έχεις τόσο γλυκά φάρμακα;».

Με ξεπροβοδίζει χαριτολογώντας. «Καλύτερα αγροτικός γιατρός παρά Καθηγητής Πανεπιστημίου. Τον αγροτικό γιατρό τον έχεις δίπλα σου ό,τι ώρα θέλεις. Τον καθηγητή που να τον βρεις;».

Ι. Θ. Καρακασίδης
Ιατρός
από το περιοδικό «Πρωτάτον»

ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΗ ΚΥΠΡΟ

ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ - ΠΑΝΩ ΖΩΔΕΙΑ

ΑΓΙΟΣ ΜΑΜΑΣ ΜΟΡΦΟΥ

ΚΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΛΑΡΙΩΝΑ

 ΚΑΣΤΡΟ ΒΟΥΦΑΒΕΝΤΟ

ΑΓΙΟΣ ΕΥΛΑΛΙΟΣ ΛΑΜΠΟΥΣΑ

 ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ - ΤΡΙΚΩΜΟ

ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ ΖΩΔΕΙΑΣ

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΖΑΛΩΝΩΝ - ΖΩΔΕΙΑ

ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΚΡΙΝΙΩΤΙΣΣΑ ΠΑΡΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΒΑΣΙΛΕΙΑ

ΑΓΙΟΣ ΣΥΝΕΣΙΟΣ - ΡΙΖΟΚΑΡΠΑΣΟ

ΑΚΟΥΑΡΕΛΛΕΣ Β. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ

Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Τρίτῃ, τῆς τῶν δέκα Παρθένων παραβολῆς, τῆς ἐκ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα.

 

Στίχοι

Τρίτη μεγίστη Παρθένους δέκα φέρει,

Νίκην φερούσας ἀδεκάστου Δεσπότου.

«Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί,.. » (Ματθ. κβ΄ 15 – κγ΄ 39).

Πώς είναι δυνατόν νά γίνεται σεβαστό τό ψέμα; Έτσι αναρωτιέται ό άνθρωπος στού οποίου τήν καρδιά καί τό νου βρίσκεται ή Αλήθεια.

Ώ πωλητές τού λόγου, ώ υποκριτές!

Είστε ή κραυγαλέα απόδειξη εκείνης τής κατάρας πού κρέμεται πάνω από τό ανθρώπινο γένος.

 

 

 

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Επίσκοπος Αχρίδος)

Οί Φαρισσαίοι, οί Γραμματείς καί υποκριτές, κάνουν καθετί αντίθετο από τούς Λόγους καί τήν σοφία τού Θεού....

Γι΄ αυτούς είπε ό Κύριος:

«εγγίζει μοι ό λαός ούτος έν τώ στόματι αυτού καί έν τοίς χείλεσιν αυτών τιμώσί με, ή δέ καρδία αυτών πόρρω απέχει απ΄εμού» (Ησ. κθ΄ 13).

Εφ΄όσον δέν τηρούν τό θέλημα τού Θεού Πατρός, τηρούν τό θέλημα τουυ πατρός τού ψεύδους. Ό πατέρας όλων των ψευδών, ο διάβολος, τους διδάσκει ότι είναι κανονικό, φυσικό και λογικό να κάνουν έτσι, και ότι και άλλοι πριν από αυτούς έκαναν ομοίως και έζησαν θαυμάσια, κερδίζοντας από τους ανθρώπους δόξα και πλούτη. Αυτή είναι η καταστροφική οδός του κόσμου, και όμως αυτοί δεν την εγκαταλείπουν, χάριν του κόσμου. Αυτοί, άθλιοι καθώς είναι, δεν αισθάνονται πόσο πολύ ο σατανάς τους έχει εξαπατήσει με τέτοια ψεύδη και πόσο πολύ έχει μολύνει και αποξηράνει τις καρδιές τους, που ακόμη και οι άγγελοι του Θεού γυρίζουν με αποστροφή τα πρόσωπά τους από την δυσωδία των ψυχών τους.

Ολόκληρη η εξωτερική τους, περιποιημένη εμφάνισις, είναι μόνον το χρωματισμένο κέλυφος του θανάτου, ένας ασβεστωμένος τάφος. Όταν τους βρη αυτό που λέμε θάνατος, αλλοίμονον! Αυτό που θα τους έλθη τότε είναι η βεβαίωσις και η σφραγίδα της ήδη από μακρού νεκρωμένης τους ψυχής….

Ο Θεός θα σου αποκαλύψη μεγάλα μυστικά, τότε που εσύ δεν θα το περιμένης. Οι Προφήτες και οι Δίκαιοι το ήξεραν αυτό, αλλά οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι δεν το ήξεραν, και ούτε το ξέρουν ακόμη και σήμερα.

Οι Προφήτες και οι Δίκαιοι εφοβούντο τον Θεό και αγαπούσαν τον λαό τους, ενώ οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς, οι υποκριτές, δεν φοβούνται τον Θεό και μισούν τον λαό τους.

Ο Ιησούς ευσπλαγχνίζετο μέχρι δακρύων τον λαόν Του (βλ. Ματθ. ιε΄ 32.Μαρκ. η΄ 2), τον οποίον οι Αρχιερείς και οι Άρχοντες εξαπατούσαν, έβριζαν και εκδικούνταν χωρίς έλεος. Σε προηγούμενό Του κήρυγμα, ο Χριστός κήρυξε ανοικτά πόλεμο κατά της υποκρισίας τους.

Καθώς ό Υιός τού Θεού ήταν μεταξύ τών ανθρώπων και ο καιρός περνούσε, αύξανε τον πόλεμό Του κατά τής υποκρισίας εξευτελίζοντάς την, καί τής υποκρισίας των θρηκευτικών αρχηγών του καιρού εκείνου, εξευτελίζοντάς τους ενώπιόν τους καί ενώπιον όλου τού λαού Του.

Ποτέ δέν εξευτέλισε οποιουσδήποτε αμαρτωλούς τόσο πολύ, όσο εξευτέλισε τους υποκριτές. Τελικά, ο εξευτελισμός της υποκρισίας από τον Ιησού, κοντά στο τέλος πλέον της επιγείου παραμονής Του, μετεβλήθη σε φοβερή βροντή, η οποία κυριολεκτικά άστραψε και βρόντηξε. Δεν πρέπει να ξαφνιάζη τούτο αυτούς που γνωρίζουν, ότι ο Ιησούς δεν απευθύνθηκε μόνον σε μια γενιά ανθρώπων, αυτήν της εποχής Του, αλλά προς όλες τις γενεές έως τέλους του κόσμου.

Καθώς εξευτέλιζε τους ιουδαίους υποκριτές πρόσωπο προς πρόσωπο, εξευτέλιζε όλους τους υποκριτές όλων των εποχών όλων των γενεών.

Γιατί άραγε ο Ιησούς κτύπησε τόσο σκληρά και ανελέητα ειδικά την υποκρισία; Διότι, η υποκρισία είναι ένα σατανικό ψέμα, η υποκρισία είναι σατανική εξ αρχής είναι το ζιζάνιο που έσπειρε ο σατανάς σε όλες τις σοδειές του Θεού στην γη: στην καρδιά του ανθρώπου, στο σπίτι του, στον γάμο του, στην παρέα των φίλων του, στον λαό του και στο έθνος, στην πολιτική και στο εμπόριο, στην λύπη και στην χαρά, παντού, σε όλες τις εποχές και τους πολιτισμούς. Κανένας πολιτισμός δεν κατάφερε να ξερριζώση το ζιζάνιο της υποκρισίας, αλλά αυτό κατώρθωσε να αφανίση πολλούς από αυτούς. Αν ένας πολιτισμός έλαμπε με εξωτερική αίγλη, όπως ο Ευρωπαϊκός και ο Ιαπωνικός, αυτό δεν σημαίνει ότι είχε καταστρέψει την υποκρισία, παρά ότι την είχε υποκρύψει πιο επιδέξια κάτω από το κέλυφός του, που δεν είχε γραμμένο πάνω το όνομα του Ιησού Χριστού, όπως συμβαίνει με τα Πασχαλινά αυγά στα Βαλκάνια. Μάλλον, έγραφε στο δικό του κέλυφος: ευγένεια, τρόποι, σοφιστεία, λόγους δηλαδή που οι δαίμονες δεν φοβούνται, και έτσι το ζιζάνιο της υποκρισίας, ανεμπόδιστο, βλάστανε οργιαστικά.

Ο Ιησούς Χριστός, ο ενσαρκωμένος Λόγος του Θεού, διεκήρυξε εξ αρχής δύο πολέμους: κατά του σατανά και κατά της υποκρισίας. Οι άνθρωποι Τον αγαπούσαν και Τον τιμούσαν με τεράστιο θεοφοβούμενο σεβασμό, ως Σωτήρα. «Εν γαρ διδάσκων αυτούς ως εξουσίαν έχων, και ούχ ως οι γραμματείς» (Ματθ. ζ΄ 29).

Υποκρισία: Το Κέλυφος του Θανάτου.

ΥΜΝΟΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΡΙΤΗΣ

 1. Στίχ. «Εκ νυκτός ορθρίζει το πνεύμα μου…», «Αλληλούια» 4.06 Αργό, μέλος «αρχαίον παρ ανωνύμου». Ήχος πλάγιος του δ’. 2. Στίχ. «Ζήλος λήψεται λαόν απαίδευτον…», «Αλληλούια» 0.53 Σύντομο. Ήχος πλάγιος του δ’, τρίφωνος. 3. «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…» 6.26 Αργό, μέλος «αρχαίον». Ήχος πλάγιος του δ’, τρίφωνος. 4. «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…» 2.12 Σύντομο. Ήχος πλάγιος του δ’, τρίφωνος. 5. «Τον Νυμφίον αδελφοί αγαπήσωμεν…» 2.09 Κάθισμα, μετά την α’ Στιχολογίαν. Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ. 6. «Βουλευτήριον Σωτήρ…» 3.19 Κάθισμα, μετά την β’ Στιχολογίαν. Ήχος δ’. Κατεπλάγη Ιωσήφ. 7. «Ο Ιούδας τη γνώμη φιλαργυρεί…» 3.47 Κάθισμα, μετά την γ’ Στιχολογίαν. Ήχος πλάγιος του δ’. Την Σοφίαν και Λόγον 8. Το Κοντάκιο, ο Οίκος και το Συναξάριο 1.58 9. Η η’ ωδή του Κανόνος μετά της Καταβασίας 3.48 10. Η θ’ ωδή του Κανόνος μετά της Καταβασίας 2.21 11. «Τον νυμφώνα Σου βλέπω…» 2.19 Εξαποστειλάριο. Ήχος γ’. 12. «Πάσα πνοή…», «Αινείτε…» 1.55 Μέλος Π. Λαμπαδαρίου. Ήχος α’. 13. «Εν ταις λαμπρότησι των Αγίων σου…» 1.59 Ιδιόμελο, μέλος Πέτρου Λαμπαδαρίου. Ήχος α’. 14. «Ο τη ψυχής ραθυμία νυστάξας…» 2.45 Ιδιόμελο, μέλος Πέτρου Λαμπαδαρίου. Ήχος πλάγιος β’. 15. «Του κρύψαντος το τάλαντον…» 2.29 Δοξαστικό των Αίνων, μέλος Πέτρου Λαμπαδαρίου. Ήχος πλάγιος του δ’. 16. «Δεύτε πιστοί…» 2.39 Απόστιχο ιδιόμελο, μέλος Πέτρου Λαμπαδαρίου. Ήχος πλάγιος του β’. 17. «Όταν έλθης εν δόξη μετ΄Αγγελικών Δυνάμεων…» 2.13 Απόστιχο ιδιόμελο, μέλος Πέτρου Λαμπαδαρίου. Ήχος πλάγιος του β’. 18. «Ο Νυμφίος ο κάλλει ωραίος…» 2.01 Απόστιχο ιδιόμελο, μέλος Πέτρου Λαμπαδαρίου. Ήχος πλάγιος του β’. 19. «Ιδού σοι το τάλαντον…» 4.22 Δοξαστικό των αποστίχων, μέλος Πέτρου Λαμπαδαρίου. Ήχος βαρύς.

Τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου

 

 )

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Αρχ. Ἀχρίδος

Πολλοὶ νεωτεριστὲς στὴ διαδρομὴ τῆς Ἱστορίας, φυσιωμένοι ἀπὸ τὶς γνώσεις καὶ τὴν ἔπαρσή τους, προσπάθησαν μὲ τὶς θεωρίες τους νὰ φέρουν τὴν εὐτυχία στὸ ἀνθρώπινο γένος μὲ μιὰ κίνηση, κάνοντας ἔκκληση σ' ὁλόκληρο τὸν κόσμο. οἱ προσπάθειές τους ὅμως γρήγορα ἐκμηδενίστηκαν καὶ χάθηκαν σὰν φουσκάλες τοῦ νεροῦ, ἀφήνοντας τὸν ἀπατημένο κόσμο σὲ ἀκόμα μεγαλύτερη δυστυχία.

Τὰ ἔργα τοῦ Κυρίου ἔχουν μιὰν ἀόρατη, μιὰ δυσθεώρητη ἀρχή, ὅπως ὁ σπόρος τοῦ σιναπιοῦ πού σπέρνεται κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς γῆς κι ἀναπτύσσεται ἀργά. Ὅταν μεγαλώσει ὅμως καὶ γίνει δέντρο, δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κουνήσει κανένας ἄνεμος. Ὅταν γίνεται σεισμὸς καταστρέφει πύργους ὑψηλούς, κατασκευάσματα ἀνθρώπων, μὰ δὲν μπορεῖ νὰ βλάψει οὔτε ἕνα δέντρο. Σὲ κάθε περίπτωση ὁ Κύριος δὲν μπορεῖ νὰ προσευχήθηκε στὸν Πατέρα Του μόνο γιὰ τοὺς μαθητές Του, ἀλλά ὅπως θὰ δοῦμε ἀργότερα, καὶ περὶ τῶν πιστευὸντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ. Καὶ πάλι ὅμως ὄχι γιὰ ὅλους τούς ἄγονους κι ἀκαλλιέργητους ἀγροὺς τοῦ κόσμου, ἀλλά μόνο γιὰ τὸν διευρυμένο ἀγρό, ὅπου οἱ μαθητὲς θὰ σπείρουν τὸν πολύτιμο σπόρο τοῦ εὐαγγελίου.

«Καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς» (Ἰωάν. ιζ' 10). Ἐκτός ἀπὸ τὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά Του, ὁ Υἱός εἶναι σὲ ὅλα ἴσος μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἴσος στὴν ἰσότητα καὶ τὴν ἀθανασία  ἴσος στὴ δύναμη καὶ τὴν ἐξουσία  ἴσος στὴ σοφία καὶ τὴ δικαιοσύνη. Στὰ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τους ὅμως, ὁ Πατέρας εἶναι ἀγέννητος, ὁ Υἱὸς εἶναι γεννητὸς καὶ τὸ Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸν Πατέρα. Ἡ σχέση τοῦ Πατέρα μὲ τὸν Υἱό εἶναι τοῦ Γεννήτορα καὶ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τῆς Πηγῆς. Ἡ κυριότητα κι ἡ αὐθεντία σ' ὅλα τὰ πλάσματα τοῦ ὁρατοῦ καὶ ἀόρατου κόσμου ἀνήκουν ἐξίσου καὶ ἀδιαίρετα στὸν Πατέρα, τὸν Υἱό καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἡ οὐσία κι ἡ ὕπαρξη τῶν τριῶν προσώπων εἶναι μιὰ ἀόρατη μονάδα, τῶν ὑποστάσεων εἶναι ἀσύγχυτη Τριάδα.

Ἔτσι ὅλα ὅσα ἔχει ὁ Πατέρας τὰ ἔχει καὶ ὁ Υἱός καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά. Αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς πιστοὺς τοῦ Χριστοῦ. Ἀνήκουν στὸν Πατέρα ὅπως ἀνήκουν καὶ στὸν Υἱό, καθὼς καὶ στὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γιατί ὁ Κύριος εἶπε λίγο νωρίτερα, Σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας καὶ τώρα λέει, καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά; Ἐπειδὴ ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Πατέρα τοὺς εἶχε παραλάβει ἀπὸ Ἐκεῖνον ὡς ἀκατέργαστο ὑλικὸ κι ὁ ἴδιος τούς ἐπεξεργάστηκε καὶ τοὺς λύτρωσε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Καὶ τώρα τοὺς παραδίδει ξανὰ καλλιεργημένους καὶ λυτρωμένους στὸν Πατέρα Του. Ἑπομένως ὅσα εἶναι τοῦ Πατέρα εἶναι δικά Του  κι ὅσα εἶναι δικά Του, εἶναι καὶ τοῦ Πατέρα.

Ὅπως εἶναι δύσκολο νὰ μοιράσεις τὴν ἀγάπη δυὸ ἀνθρώπων πού ἀγαπιοῦνται, τὸ ἴδιο εἶναι καὶ νὰ μοιράσεις αὐτὸ πού ἀνήκει ξεχωριστὰ στὸν καθένα. Ὁ Κύριος εἶπε ἐπίσης: «καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς». Ὡς Θεὸς δοξάζεται ἀπό τούς ἀνθρώπους. Κι ὡς ἄνθρωπος δοξάζεται ἐνώπιόν τῆς Ἁγίας Τριάδας καὶ τῶν ἀγγέλων. Ἀπὸ τί ἐγκωμιάζεται ἕνα δέντρο ἂν ὄχι ἀπό τούς καρπούς του; Ὁ Κύριος δέν ζητεῖ μάταιη δόξα, κενή, ζητεῖ τὴ δόξα Του ἀπό τούς καρποὺς Του -τοὺς μαθητές Του- πού τὸν ἀκολούθησαν μὲ πίστη καὶ καλὰ ἔργα, μὲ ἀγάπη καὶ ζῆλο. Ὑπάρχουν γονεῖς πού ζητοῦν μεγαλύτερη δόξα ἀπ’ αὐτὴν πού τοὺς δίνουν τὰ παιδιά τους; Ἡ μεγαλύτερη χαρὰ τοῦ Κυρίου εἶναι νὰ δοξάζεται ἀπὸ τὰ παιδιά Του, τοὺς πιστοὺς ὀπαδούς Του.

«Καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς» (Ἰωάν. ιζ' 11). Γιατί λέει ὁ Κύριος πώς δὲν εἶναι πιὰ στὸν κόσμο; Ἐπειδὴ τελείωσε τὸ ἔργο Του καὶ τώρα πιὰ περιμένει νὰ ὑποστεῖ τὸ ἔσχατο καὶ μέγιστο πάθος, νὰ σφραγίσει τὸ τελειωμένο ἒργο μὲ τὸ ἀθῶο αἷμα Του.

Προσέξτε μὲ πόση ἀγάπη προσεύχεται γιὰ τοὺς μαθητές Του! Καμιὰ μητέρα δέν θὰ προσευχόταν μὲ τόση στοργὴ γιὰ τὰ παιδιά της. Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτούς. Τοὺς ἀφήνει ὡς πρόβατα ἀνάμεσα σὲ λύκους. Ἂν δὲν τοὺς προστάτευε κάποιο μάτι ἀπὸ τὸν οὐρανό, θὰ τοὺς εἶχαν κατασπαράξει ὅλους οἱ λύκοι. Τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου, ὡς γονιός, ὡς Πατέρας. Γίνου δικός τους Πατέρας, ὅπως εἶσαι καὶ δικός Μου. Μὲ τὴν πατρική Σου ἀγάπη στήριξέ τους καὶ προστάτεψέ τους ἀπό τους κακοὺς λύκους, ὁδήγησέ τους, ἵνα ὦσιν ἕν καθὼς ἡμεῖς. Στὴν τέλεια αὐτὴ ἑνότητα δέν θὰ δεῖς μόνο τὴν πανίσχυρη δύναμη τῶν πιστῶν, μὰ καὶ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ὁ Πατέρας κι ὁ Υἱός ἔχουν τὴν ἴδια οὐσία καὶ διαφέρουν μόνο στὰ πρόσωπα, ἂς γίνει τὸ ἴδιο καὶ στοὺς πιστούς: πολλὰ καὶ διάφορα τὰ πρόσωπα, ἀλλά οὐσιαστικὰ ἕνας στὴν ἀγάπη, τὸ θέλημα καὶ τὸ νοῦ.

Καὶ συνεχίζει ὁ Κύριος: «Ὅτε ἤμην μετ' αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ» (Ἰωάν. ιζ' 12). Κανένας ἀπ’ὅσους διάλεξε ὁ Κύριος δέν θὰ χαθεῖ, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἰούδα τὸν προδότη, ὅπως εἶναι γραμμένο καὶ στὴ Γραφή. Ὁ Ἰούδας βέβαια δέν χάθηκε ἐπειδὴ εἶναι γραμμένο, ἀλλ' ἐπειδὴ ἔδειξε ὅτι ἀπίστησε στὸν Θεὸ καὶ λάτρεψε τὸ χρῆμα. Στὴν Ἁγία Γραφὴ ἔχουν γραφεῖ τὰ ἑξῆς προφητικὰ λόγια γιὰ τὸν Ἰούδα: «Ὁ ἐσθίων ἄρτους μου, ἐμεγάλυνεν ἐπ' ἐμέ πτερνισμὸν» (Ψαλμ. μ' 10), τὸ χωρίο αὐτό ἐξηγεῖ ὁ Ἰωάννης στὸ εὐαγγέλιό του (βλ. Ἰωάν. ιγ' 18). «Καί τήν ἐπισκοπὴν αὐτοῦ λάβοι ἕτερος» (Ψαλμ. ρη' 8), ἀναφέρει ξανὰ ἡ Ἁγία Γραφή. Καὶ οἱ δυὸ αὐτὲς προφητεῖες ἐκπληρώθηκαν στὸν Ἰούδα. Ἔφαγε τὸν ἄρτο μαζὶ μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ κι ἔπειτα σήκωσε τὴν φτέρνα ἐναντίον Του, ὅπως λέει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μὲ τὰ λόγια τοῦ προφήτη: «Ὁ τρώγων μετ' ἐμοῦ τὸν ἄρτον ἐπῆρεν ἐπ' ἐμέ τὴν πτέρναν» (Ἰωάν. ιγ' 18). Καὶ μετὰ τὴν προδοσία του ὁ Ἰούδας κρεμάστηκε κι ὁ Ματθίας πῆρε τὴν ἀποστολικὴ θέση του. Καὶ τελειώνει ὁ Κύριος:

«Νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς» (Ἰωάν. ιζ' 13). Ὁ Κύριος κάνει τὴν προσευχὴ αὐτὴ πρὸς τὸν Οὐράνιο Πατέρα Του λίγο προτοῦ ἀποχωριστεῖ ἀπό τούς μαθητές Του κι ἀπὸ τὸν κόσμο. Ὁ Κύριος γνωρίζει πώς τὸν περιμένει ὁ θάνατος κι ὁ τάφος. δέν μιλάει γι' αὐτὸ ὅμως στὸν ἀθάνατο Πατέρα Του, ἀφοῦ ὁ θάνατος κι ὁ τάφος δὲν ἔχουν καμιὰ σημασία στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ. Μιλάει γιὰ ἐπιστροφὴ στὸν Πατέρα Του -νῦν δέν πρὸς σὲ ἔρχομαι- στὴν αἰώνια δόξα -τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον, πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. Μετὰ προσεύχεται γιὰ τοὺς μαθητές Του, γιὰ νὰ ἔχουν τὴ δική Του χαρὰ καὶ μάλιστα πεπληρωμένην.

Τί εἴδους χαρὰ εἶναι αὐτή; Εἶναι ἡ χαρὰ πού ἔχει ὁ ὑπάκουος γιὸς ὅταν ἐκπληρώνει τὸ θέλημα τοῦ πατέρα του. Εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ εἰρηνοποιοῦ, πού ἡ δική του ἐσωτερικὴ καὶ θεϊκὴ εἰρήνη δὲν μπορεῖ νὰ διαταραχθεῖ ἀπὸ τὰ παραληρήματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ νοικοκύρη, πού ἀφοῦ καθάρισε τὸν ἀγρό του, τὸν ὄργωσε καὶ τὸν ἔσπειρε, ὕστερα βλέπει τὸν καρπὸ ν' ἀναπτύσσεται, νὰ ὡριμάζει καὶ ν' ἀποδίδει. Εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ νικητή, πού κατατρόπωσε ὅλους τούς ἐχθρούς του καὶ χάρισε τὴ δύναμη τῆς νίκης στοὺς φίλους του, γιὰ νὰ 'ναι νικητὲς ὡς τὸ τέλος τοῦ χρόνου. Εἶναι τελικὰ ἡ χαρὰ τῆς ἁγνῆς καὶ θεοφίλητης καρδιᾶς, ἡ χαρὰ αὐτὴ πού εἶναι ζωή, ἀγάπη καὶ δύναμη. Τέτοια χαρὰ εἶναι στὴν πληρότητά της ἐκείνη πού ζητοῦσε ὁ Κύριος γιὰ τοὺς μαθητὲς Του προτοῦ ἀναχωρήσει ἀπὸ τὸν κόσμο.

Ἡ προσευχὴ αὐτὴ πού ἔκανε ὁ Κύριος Ἰησοῦς πρὶν ἀπὸ τὸ θάνατό Του εἶχε τὴν ἄμεση καὶ πλήρη προσοχὴ τοῦ Πατέρα Του. Τ' ἀποτελέσματά της φάνηκαν σύντομα. Τὴ στιγμὴ τοῦ μαρτυρίου του ὁ πρωτομάρτυρας τῆς χριστιανικῆς πίστης ἀρχιδιάκονος Στέφανος, εἶδε «δόξαν Θεοῦ καὶ τὸν Ἰησοῦν ἑστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. ζ' 55). Κι ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος γράφει πώς ὁ Θεὸς «ἐκάθισεν (τὸν Χριστὸ) ἐν δεξιᾷ αὐτοῦ ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ὑπεράνω πάσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας καὶ δυνάμεως καὶ κυριότητος καὶ παντὸς ὀνόματος ὀνομαζόμενου οὐ μόνον ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλά καί ἐν τῷ μέλλοντι· καὶ πάντα ὑπέταξεν ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ» (Ἐφ. α' 20-22). Αὐτὰ ἀναφέρονται στὴ δόξα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Γιὰ τὴν πνευματικὴ ἑνότητα τῶν πιστῶν τώρα, ὅλα ἐξελίχτηκαν ἀκριβῶς ὅπως ὁ ἴδιος ζήτησε ἀπὸ τὸν Πατέρα Του. Στὶς Πράξεις τῶν ἀποστόλων ἀναφέρεται πώς «ἦσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν» (Πράξ. α' 14) καὶ «τοῦ δέ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία» (δ' 32).

Ὅπως ἔχουμε ἤδη ἀναφέρει, ἡ προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ δὲν ἀναφέρεται μόνο στοὺς ἀποστόλους -ἂν καὶ κατὰ κύριο λόγο ἀναφέρεται σ' αὐτοὺς- ἀλλά καὶ σ' ὅλους ἐκείνους πού πίστεψαν ἤ θὰ πιστέψουν στὸν Χριστὸ ἀπὸ τὰ λόγια τους. Ἡ προσευχὴ αὐτὴ ἑπομένως ἦταν καὶ γιὰ τοὺς ἅγιους πατέρες τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού γιορτάζουμε σήμερα. Τήρησον αὐτούς, προσευχήθηκε ὁ Χριστὸς στὸν Πατέρα Του. Κι ὁ Πατέρας τοὺς τήρησε καὶ τοὺς προφύλαξε ἀπὸ τὶς πλάνες τοῦ Ἀρείου. Τοὺς φώτισε, τοὺς ἐνέπνευσε καὶ τοὺς ἐνίσχυσε μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γιὰ νὰ ὑπερασπιστοῦν καὶ νὰ ὁμολογήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη.

Ἡ προσευχὴ αὐτὴ ὅμως ἔγινε καὶ γιὰ ὅλους ἐμᾶς πού ἔχουμε βαφτιστεῖ στὴν ἀποστολικὴ Ἐκκλησία καὶ πού μάθαμε ἀπό τούς ἀποστόλους καὶ τοὺς διαδόχους τους τὸ σωτήριο ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτήρα μας.

Ἀδελφοί μου! Σκεφθεῖτε πώς ὁ Κύριος Ἰησοῦς λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ θάνατό Του, ἐδῶ καὶ δυὸ χιλιάδες χρόνια, σκέφτηκε καί σᾶς, προσευχήθηκε στὸν Θεὸ γιὰ σᾶς! Εὔχομαι ἡ παντοδύναμη αὐτὴ προσευχὴ νὰ σᾶς προστατεύει καὶ νὰ σᾶς καθαρίζει ἀπὸ κάθε ἁμαρτία, νὰ σᾶς γεμίζει χαρὰ καὶ νὰ ἑνώσει τὶς καρδιὲς καὶ τὶς ψυχές σας! Εἴθε καὶ μεῖς νὰ δοξολογοῦμε ἑνωμένοι τὸν Πατέρα, τὸν Υἱό καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὴν ὁμοούσια καὶ ἀδιαίρετη Τριάδα, τώρα καὶ πάντα καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν!

ΑΣ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ.