ΝΙΚΟΣ ΚΕΣΑΝΛΗΣ / NIKOS KESSANLIS

Декабрь

Декабрь

Το είχαμε ψυλλιαστεί. Τα σκυλιά πριν από μας.

Μετά το μνυμόσυνο και τη γιορτή επιστρέψαμε σπίτι και μαγειρέψαμε μακαρόνια. Από το μπαλκόνι είχαμε την επισκόπηση του γενικότερου κλίματος, αλλά μας έλειπε η καυτή και φρέσκια εμπειρία του αυτόπτη μάρτυρα. Φάγαμε και αφού έκλεισαν για λίγο τα μάτια μας ξανακατεβήκαμε με το βλέμμα χαμηλωμένο ή πιάνοντας κάποια επιτηδευμένη συζήτηση για να διαφύγουμε της προσοχής των κρανοφόρων. Περπατούσαμε δίπλα από τις μπότες τους ψάχνοντας ένα κατάλληλο τραπέζι για να ξεκινήσει κάποια κουβέντα ή απλά για να καθίσουμε και να προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε την ατμόσφαιρα. Φυσικά οι διαθέσιμες θέσεις ήταν άφθονες ακόμα και στα πιο δημοφιλή μπαρ. Το κρύο, κάποιοι καπνοί και το ψιλόβροχο ήταν σαν να είχαν συμφωνήσει πείθοντας και τα κίτρινα αλλά και τα, πολύ περισσότερα, σβηστά φώτα του δρόμου να συμμετέχουν: “Κανείς δεν χρειάζεται να κυκλοφορεί”. Όλα ήταν τόσο πειστικά που η τυπική μανία κατανάλωσης του Σαββατόβραδου είχε μπει σε αναστολή χωρίς να προκαλείται και η παραμικρή δυσφορία ακόμα και στα πρόσωπα των ιδιοκτητών. Τα αυτοκίνητα τσουλούσαν αργά και ψυθιριστά σαν να μην ήθελαν να ακουστούν. Οι ισχυροί θόρυβοι ήταν ανύπαρκτοι κι όμως αυτό δεν ήταν καθόλου βοηθητικό για την πραγματοποίηση οποιασδήποτε δραστηριότητας έχει ως προϋπόθεση την ησυχία.

Όλα ήταν τόσο περίεργα ομογενοποιημένα και τόσο απλά τοποθετημένα γύρω μας που δεν καταλάβαμε πού και πώς καθήσαμε, ούτε καν αν λείπει κάποιος από μας. Δεν ξέρω αν η σύγχυσή μας ήταν αυτό που το προκαλούσε, αλλά ενώ η περιέργειά μας για τα πρόσωπα και τις συμπεριφορές γύρω μας ήταν εξίσου έντονη όπως συνήθως, η αντίληψή μας για τους άλλους είχε αλλάξει κατά πολύ. Λειτουργούσαμε σαν ιδιόρρυθμοι υπολογιστές που ενώ πάντα με τις ίδιες εντολές έδιναν κάποια αποτελέσματα, τώρα με τις ίδιες ακριβώς εντολές δεν κάνουν τίποτα ή τα αποτελέσματα που δίνουν είναι εντελώς αλλοπρόσαλα. Έτσι λοιπόν περίμενα με ανυπομονησία το πρώτο σχόλιο, έχοντας ήδη προετοιμάσει το δικό μου, για την όμορφη κοπέλα με το προγούλι που μασουλούσε δίπλα μας πολύ προσεκτικά το σουβλάκι της και για την υπερβολική προσοχή που έδινε στην εικόνα της σκουπίζοντας κάθε λίγο τις άκρες των χειλιών της. Σίγουρα δε, τα βέλη μας θα έβρισκαν και την παρέα της, αφού τέτοιου είδους κοριτσοπαρέες είναι η αδυναμία μας. Σταμάτησα να περιμένω και αποφάσισα να προσπεράσω και τις δικές μου σκέψεις, καθώς έβλεπα ότι όχι μόνο κανείς δεν ήταν σε θέση να δώσει έμφαση στις κινήσεις της κοπέλας και των φίλων της-ενώ σίγούρα όλοι τις είχαν αντιλιφθεί- αλλά και ότι είχε αρχίσει να αναπτύσσεται μια συμπάθεια που εκπέμπαμε γενικότερα γύρω μας σε κάποιους, ελάχιστους, περαστικούς, ακόμα και χαρτογιακάδες ή γηπεδόφιλους και γλυκερά ζευγαράκια. Εκείνη την ώρα ήμασταν όλοι ένα μικρό κοινό τσούρμο που, για οποιονδήποτε λόγο, δεν μπορούσε, δεν ήθελε ή απλά δεν έτυχε να βρίσκεται κλεισμένο σπίτι του. Ο καθένας μας ήταν τόσο διαφορετικός κι όμως βρεθήκαμε πάρα πολύ κοντά σαν να γνωριζόμασταν απ'έξω κι από μέσα. Μιά κουβέντα ενός θα μας έβρισκε ανείπωτα σύμφωνους.

Γύρω μας η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα επιχειρούσε σαμποτάζ στα πάντα, σε κάθε σκέψη και σε κάθε κίνηση. Αυτή η βαριά ατμόσφαιρα των τελών του φθινοπώρου μηδένιζε τη ροή του χρόνου και ταυτόχρονα έσβηνε κάθε προσμονή για το ξημέρωμα ή την επόμενη μέρα. Σκεφτόμουν ότι μόνο το άκουσμα κάποιου χαχανητού ή ερωτικού λόγου θα μπορούσαν να με βγάλουν από τον λήθαργο στον οποίο είχα μπει περπατώντας.

Επέστρεψα σπίτι και όσο νυσταγμένος κι αν ήμουν έψαχνα τη θέση μου μέσα σε όλα αυτά. Αφού διπλοκλείδωσα την πόρτα κάθισα στο γραφείο μου και μπήκα στο ίντερνετ κλέβοντας το δίκτυο κάποιου γείτονα. Απορροφημένος από το φως τη οθόνης και περιμένοντας μάταια να συνδεθώ, θυμόμουν τις προηγούμενες μέρες που ξεκουραζόμουν μετά από κάποιο πολύωρο χόμπυ μου ενώ έξω γίνονταν διαφόρων ειδών διαμαρτυρίες συνοδευόμενες από βία, ή μια άλλη φορά που ενώ έπαιζα μια σουίτα στο κλαρινέτο μου, την οποία έπρεπε να προετοιμάσω πολύ καλά για κάποιο κονσέρτο που τελικά ακυρώθηκε, αντιλήφθηκα ότι ασπιδοφόροι είχαν κάνει την εμφάνισή τους στους δρόμους της πόλης.

Ασυναίσθητα είχαμε αρχίσει να προσπαθούμε να συνταιριάξουμε αυτά που ζούσαμε με στοιχεία από περιγραφές που μας είχαν κάνει οι μεγαλύτεροι και άλλα στοιχεία από διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές. Μας βασάνιζε πολύ καιρό αυτή η προσπάθεια και ακόμα πιο βασανιστική γινόταν επειδή δεν μπορούσαμε να τη μοιραστούμε φοβούμενοι μήπως χαρακτηριστούμε υπερβολικοί ή ακόμα χεορότερα, μανιακοί. Βέβαια ούτε μεταξύ μας το συζητούσαμε γιατί είχαμε συμφωνήσει να μείνουμε ανεπηρέαστοι ο ένας από τον άλλο και να ανακοινώσουμε τα αποτελέσματά της προσπάθειάς μας μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Όταν τελικά κανονίσαμε τη συνάντηση, ένα πορτοκαλί απόγευμα, κανείς δεν είχε χαρτιά ή σημειώσεις μαζί του. Ξέραμε που είχαμε καταλήξει και αφού περάσαμε λίγη ώρα αγναντεύοντας ο ένας τον άλλον, όλοι μαζί σκύψαμε γύρω από το μικρό στρογγυλό τραπέζι του καφενείου και ψυθιρίσαμε ταυτόχρονα: “Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Αθήνα”.

σελοφάν

Creative Vandalism

"Attendu que la colonne Vendôme est un monument dénué de toute valeur artistique, tendant à perpétuer par son expression les idées de guerre et de conquête qui étaient dans la dynastie impériale, mais que réprouve le sentiment d’une nation républicaine, [le citoyen Courbet] émet le vœu que le gouvernement de la Défense nationale veuille bien l’autoriser à déboulonner cette colonne."^[6]

("As the Vendôme column is formally considered a monument devoid of any artistic value, tending to perpetuate with its expression ideas of war and conquest of the past imperial dynasty, that are reprobated by a republican nation's sentiment, citizen Courbet is to emit his wish that the National Defense government will allow him to dismantle this column.")

Πολίτης Κουρμπέ:

Το 1871(Γαλλική Κομμούνα) κατηγορείται πως κατάστρεψε τη Στήλη της Πλας Βαντόμ και καταδικάζεται σ' 6 μηνη φυλάκιση. Τον επόμενο χρόνο πεθαίνει ο γιος του και το1873 του ζητάνε να πληρώσει για την ανακατασκευή της Στήλης, αλλά εγκαταλείπει τη Γαλλία για την Ελβετία.
Πεθαίνει εκεί εξόριστος το 1877, σ' ηλικία 58 ετών.

περισσότερα και ειδικότερα στο μπλόγκ http://monumentvandalism.wordpress.com/

Taxi at Exarhia

Σήμερα είσαι

Άυριο δεν είσαι

Before

Brutal form reload

(photos : Arnaud Elfort, Guillaume Schaller)

Στη Γαλλία, οι δήμοι ανέχονται όλο και λιγότερο τους άστεγους (SDF) στο κέντρο της πόλης τους. Βιτρίνες μιας καθημερινής δυστυχίας, οι SDF χαλάνε την αισθητική των Γαλλικών πόλεων. Έτσι, βρέθηκε μια νέα και αποτελεσματική εύρεση για να τους αποτρέψει να οικειοποιηθούν το χώρο: η αναδιαμόρφωση των δημόσιων χώρων έτσι ώστε να γίνει απαγορευτική η οποιαδήποτε «εγκατάσταση» σε αυτούς. Για τον ίδιο λόγο άλλωστε, η RATP (Δημόσιος Φορέας Συγκοινωνιών του Παρισιού) έχει εξαφανίσει τους πάγκους των σταθμών στο όφελος ατομικών υπερυψωμένων περιστρεφόμενων σκαμνιών. Με τη σειρά τους, άλλοι δημόσιοι οργανισμοί, τράπεζες και εταιρίες υιοθετούν όλο και περισσότερο αυτές τις λύσεις.στο κέντρο των γαλλικών πόλεων θεωρούνται αρκετά «διακριτικές» (! Βλέπε Φωτογραφίες) έτσι ώστε να μην ενοχλούν την ήσυχη συνείδηση των κατοίκων. Aυτές οι πρωτοβουλίες μαρτυρούν την υποβάθμιση των ανθρώπινων σχέσεων και το θρίαμβο του ατομικισμού, καθώς και τη αντίληψη των λύσεων στο πρόβλημα της φτώχειας.Σύμφωνα με Insee (το Γαλλικό Στατιστικών Ερευνών) , η Γαλλία έχει περίπου 100.000 αστέγους και 3,4 εκατομμύρια “ (νέο εύρημα κατηγορίας, στην οποία καταχωρούνται όσοι διαμένουν το πολύ σε 9 τετρ.μέτρα, σε πρόχειρες κατασκευές, σε κέντρα αστέγων, κλπ.)

Les anti-sites : excroissances urbaines anti-SDF se multiplient à Paris (ou ailleurs), et repoussent les démunis vers des zones encore plus inhospitalières.

Cette violence ordonnée, indifférente aux souffrances d’autrui est une réponse silencieuse et paradoxale à l'ultime précarité, en n’améliorant que la qualité de vie des parisiens dérangés par la misère de france.

En réalité, ces initiatives (collectives, privées, publiques), ne participent qu’à la dégradation des relations humaines, et au triomphe égoïste de l’individualisme.

The anti-SDF urban outgrowths multiply in Paris (or elsewhere), and push back the poorest towards zones even more inhospitable. This ordered violence, indifferent to the sufferings of others is a quiet and paradoxical response to the ultimate precariousness, by improving only the quality of life of Parisian disturbed by misery of France. Actually, these initiatives (collective, private, public), take part only in the degradation of the human relations, and the egoistic triumph of individualism.

πηγή : http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1110406 και http://www.flickr.com/photos/7211263@N02/sets/72157602377494963/

Fwkia

zzzz

*

Why cinema now?

Όταν κάποιος αγαπά την ζωή, τότε αυτός βρίσκεται στους δρόμους.

Εκεί συναντάει την τέχνη,εκεί τον έρωτα και τον θάνατο.

Όλα αυτά ενώ περνάς απέναντι.

L.B.

Πως να εκθέσετε σε Φεστιβάλ κατά Λούθερ Μπλίσσετ

Να, λίγο Μάης του 68', λίγο Καταστασιακή Διεθνής, βάλε λίγο Ντε Μπορ ρε παιδί μου

που είναι και της μόδας στα αριστερά εμιράτα, κάνε και προσωπάκια και σχεδιάκια

ανθρωπέ μου, είναι πιασάρικα ... Αρέσει στην Αμελί , αρέσει και στο Χίππι Φοιτητάριο, πόσο μάλλον στους ΜεταΜαοϊκούς και στο Μίκυ Μάους.

Short Story

Η ταινία In girum imus nocte et consumimur igni («Κάνουμε κύκλους μέσα στη νύχτα και αναλωνόμαστε από φωτιά») του 1978 ,ανοίγει με μια μακριά και θυμωμένη κριτική

ενάντια στο κοινό του κινηματογράφου." Δεν θα κάνω παραχωρήσεις στους θεατές αυτής της ταινίας " είναι η πρώτη πρόταση.

Ο Guy Debord αντιπαραθέτει αυτόν τον πρόλογο -ενάντια στο κοινό- στην τότε διαφημιστική καμπάνια του τότε υπουργού πολιτισμού: "Ό κόσμος που αγαπά την ζωή, πηγαίνει κινηματογράφο"

Ο "Luther Blissett" είναι ένα όνομα πολλαπλών χρήσεων, μια "ανοιχτή φήμη " που χρησιμοποιήθηκε και μοιράστηκε άτυπα από εκατοντάδες καλλιτέχνες και κοινωνικούς ακτιβιστές σε όλη την Ευρώπη ήδη από τις αρχές του καλοκαιριού του 1994.

Για άγνωστους λόγους, το όνομα ήταν αρχικά δανεισμένο από έναν Βρετανό παίχτη ποδοσφαίρου του '80 Αφρο-Καραϊβικής καταγωγής.

Στην Ιταλία, μεταξύ 1994 και 1999, το Luther Blisset Project (ένα οργανωμένο δίκτυο εντός της ανοικτής κοινότητας, που μοιραζόταν τη "Luther Blisset" ταυτότητα) έγινε ένα δημοφιλές λαϊκό φαινόμενο, κατορθώνοντας να δημιουργήσει ένα μύθο, τη φήμη ενός λαϊκού ήρωα.

Αυτός ο Ρομπέν των Δασών της πληροφορικής εποχής έκανε στόχο του έναν ανταρτοπόλεμο στην πολιτιστική βιομηχανία, με ανορθόδοξες μοναχικές εκστρατείες για θύματα της λογοκρισίας και της καταπίεσης και -πάνω απ'όλα-

παίζοντας τις έντεχνες απάτες στα Μ.Μ.Ε. ως μια μορφή τέχνης, πάντα αναλαμβάνοντας ευθύνη και εξηγώντας το"ρήγμα" που χρησιμοποίησαν για να φυτέψουν μια ψεύτικη ιστορία.

Ο Blisset υπήρξε δραστήριος και σε άλλες χώρες ιδιαίτερα στην Ισπανία και την Γερμανία.

Το Δεκέμβριο του 1999 σημειώνει το τέλος του πενταετούς L.B. Project. Όλοι οι "βετεράνοι" πραγματοποίησαν ένα συμβολικό seppuku ( τελετουργική αυτοκτονία των samurai).

Το τέλος του L.B.P. δεν σήμανε και το τέλος του ονόματος, το οποίο συνεχίζει να αναδύεται στο πολιτιστικό διάλογο και είναι ακόμη δημοφιλές ψευδώνυμο στο δίκτυο.

Επίλογος

Η απάντηση στην ερώτηση που έθεσε το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης δεν θα μπορούσε παρά

να δηλώσει το ανεπίκαιρο της ερώτησης , τάχα ότι πρέπει κάθε φορά επανεφεύρει τον εαυτό του, όπως είναι το να βάλεις μια πενηνταριά καλοτεχνίτες να προβληματιστούν για το πως θα βρούνε τα φράγκα να πάνε Θεσσαλονίκη , για να διαφημίσουν δωρεάν ένα φεστιβάλ σε κρίση, διότι κανείς δεν έχει διάθεση να ερωτηθεί αν οι παραγωγοί τέχνης θα πρέπει να ζήσουν και αυτοί.Γιατί Σινεμά τώρα, αφού:

Όποιος αγαπά την ζωή είναι στους δρόμους.

Είναι

*

Η Μόνα είναι κομμουνίστρια.

Μια κόκκινη, πράγματι, είναι κόκκινη μέσ' το κεφάλι της,

κόκκινη στο κρεββάτι της και κόκκινη στο ξημέρωμα των ιστοριών.

Η επιθυμία της διαφέρει από αυτή των άλλων καθηγητών

του ενός - ισμού ή του άλλου

είναι το πραγματικό

η αγάπη της καύσης

του πλοίου των πλουσίων

έδαφος που εξαπλώνεται πάντα έτοιμο κόκκινο γύρω από το ακατέργαστο απαλό πλήρες σώμα της γης.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

(μετ. PHRIXOS, από: http://fictionsofdeleuzeandguattari3.blogspot.com/)

*Anne Wiazemsky in Jean-Luc Godard’s La chinoise. 1967.

Fuzzy Faciality

طفعلی‌عسکرزاد
Lotfi A. Zadeh


A fuzzy set is a pair (A,m) where A is a set and .
For each , m(x) is the grade of membership of x. If A = {x1,...,xn} the fuzzy set (A,m) can be denoted {m(x1) / x1,...,m(xn) / xn}.
An element mapping to the value 0 means that the member is not included in the fuzzy in an arbitrary fixed algebra or structure L; usually it is required that L be at set, 1 describes a fully included member. Values strictly between 0 and 1 characterize the fuzzy members.[4] The set is called the support of the fuzzy set (A,m) and the set is called the kernel of the fuzzy set (A,m).
Sometimes, a more general definition is used, where membership functions take values least a poset or lattice. The usual membership functions with values in [0, 1] are then called [0, 1]-valued membership functions. This generalization was first considered in 1967 by Joseph Goguen, who was a student of Zadeh.[

Με μαζικούς ψεκασμούς έντονου λαϊκισμού και κακή

αισθητική, επιδιδόμαστε στην ομαδική και ψυχαναλυτική

μελέτη ενός ενοχλητικού κι ανελέητου πεδίου,

κυριευμένο απ' το χυδαίο ναρκισσισμό της κάθε

μίζερης δασκάλας που εμφανίζεται στα δίχτυα της

υπόγειας σχολής, αναφέροντας την κάθε κατασταλτική

συνήθεια που έχει αναμασήσει το κεφάλι της,

μεταφέροντας ένα κυκεώνα αγχωμένων και

αλλεπάλληλων αποδιοπομπαίων εκφράσεων.

Ξερνάνε στα μούτρα μας τις λοβοτομημένες, ξερακιανές σπαρίλες τους,

και μένα μου λες οροθετική συμπεριφορά μετά. α! καλά..

-Εγώ παιδιά, μόνο αγωγή τζάμπα

θέλω απ' της κυρίες, να ξέρω τι να

πάρω όταν θα χρειαστεί να επικοινωνήσω

χωρίς "δεύτερες" σκέψεις (you know, απ' αυτές

που δηλώνουν τη διπολική διαταραχή μου).

url

Modern Totem Voodoo

ART WORKERS

Henrik Olesen MACBA

Henrik Olesen

just a lie

from:

http://kuntswerk.blogspot.com/

someone

"Ο εγγράματος κινηματογραφιστής στη λαϊκή" ή "Πήγα κ' ήρθα"

Όλοι πια ξέρουν πως δεν πρέπει να κλάνουμε όταν βρισκόμαστε μέσα σε ένα, έστω και μισογεμάτο, λεωφορείο· πως δεν γελάμε όταν έχουμε μια μεγάλη μπουκιά σοκολάτας στο στόμα μας· πως δεν καπνίζουμε στα μούτρα των διπλανών μας, δεν σπρώχνουμε τους άλλους για να τους πάρουμε τη σειρά, δεν τραγουδάμε δυνατά τη νύχτα μέσα στο σπίτι μας, δεν μιλάμε με απρέπεια σ'εναν υπουργό, δεν ξύνουμε τη μύτη μας στο τραπέζι και πως στα κονσέρτα δεν βήχουμε χωρίς χαρτομάντηλο.
Ποιά λοιπόν η διαφορά αυτού που πουλάει φυστίκια, με αυτόν που θαυμάζει τον όγκο τους στην αγορά, ως πρός την σχέση του καθενός με αυτα; Μιλούν την ίδια γλώσσα; Ξέρουν άραγε και οι δύο ότι η έκφραση "πήγα κ' ήρθα" έχει ρίζες στη συνειδητοποίηση του βασικού ρόλου του μουνιού στον κόσμο από τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα;
Οφείλουμε να κάνουμε την απόλαυση της ζωής και την τέχνη γενικότερα προσιτή στον κάθε μαλάκα. Φυστίκια. Πρέπει να μεγαλώσει ο αριθμός αυτών που μπορούν να γελάσουν δυνατά πάνω από τρεις φορές τη μέρα. Είναι τόσο δύσκολο να διακρίνει κανείς το χυδαίο χιούμορ των πολιτικών διαφημίσεων ή τις χριστοπαναγίες που παίζουν σε slow motion κάθε Κυριακή μετά από κάποια αποτυχημένη ματαιόδοξη προσπάθεια για επιτυχία, σε ατομικό, και για καύλα, σε κοινωνικό επίπεδο;
Φυστίκια.
Οι πουτάνες θα πεθάνουν και ο ήλιος θα ανατείλει πάλι στη χώρα μας μετά από 2054 χρόνια, όταν μεγαλόψωλοι εθνικόφρονες, παντοτινοί πρωταθλητές και σπορείς απέθαντων γενεών, θα παρελάσουν, φορώντας την εθνική φορεσιά των Βαλκανίων και γεμίζοντας περηφάνια τις Μανάδες των παιδιών τους, στους κεντρικούς δρόμους της πόλης πατώντας πάνω σε στάχτες ομοφυλοφίλων.
Αλλά κάποιοι τους εμποδίζουν.
Η τέχνη δεν χρειάζεται πια.
Υπάρχουν και καλύτερα hobby.
Υπάρχουν ωραιότερα μέρη για να πίνουμε κρασί.
Υπάρχουν καλύτερα μέρη για να ακούμε μπαρούφες, κοτσάνες, χυδαιότητες και κοινοτοπίες.
Υπάρχουν ωραιότερα μέρη για να γεμίσουμε ψίχουλα τα καλοσιδερωμένα, ακροβοπληρωμένα και διαλεχτά μας ρούχα.
Υπάρχουν μεγαλύτερα μέρη για να ειδωθούμε.
Ταγιέρ και σαλβάρι. Φράντζα και μοκασίνια. Εδώ είμαι κι εγω. Κολλητό και βραχιόλι. Φόρμα και crayon. Ύφος και προερωτικά υγρά.
Ο πυχιούχος καλλιτέχνης συνέχισε να ζωγραφίζει. Είχε βάλει πρόγραμμα μεχρι τις 8 να τελειώσει έναν πίνακα γιατί θα άρχιζε μια εκπομπή στην τηλεόραση.
Ο αναγνωρισμένος εύπορος καλλιτέχνης συνέχισε να φτιάχνει το έργο του. Είχε βάλει πρόγραμμα μέχρι τις 8 να τελειώσει γιατί θα είχε επισκέψεις.
Ο φοιτητής καλλιτέχνης έξυσε τ' αρχίδια του.
Και καλά έκανε

a






H

PART I

«» Αυτονομία Σχετική

Κατά το παράδοξο, το αδύνατο της φλου βαρεμάρας, του fluxus διαλόγου για την παιδεία, αναλαμβάνει κάποια ευκαιρία ανάπτυξης γαμώτο. Εσφάγησαν σε στρατόπεδα εκπαίδευσής τους, πόσο μάλλον σε μια προεκλογική περίοδο.
Οι λιμπιντικές προεκτάσεις των καμένων δέντρων ήταν σε θέση τσε τελική
ανάλυση να πιστεύουν, ότι η οικολογική συνείδηση έπρεπε να αναπτύξει τις κοινωνικές 3D, μέσω προσωποβιβλίου.
Οι ζευλωτές αντιδράσεις των θεατών της έκθεσης προσπάθησαν να αποφευχθεί η εντύπωση ότι υπάρχει κάποιος που απλά θέλει να τα δείτε, να τα ακούσουν, να μιλήσουν, και σίγουρα να μην ακουμπήσω τα αλιεύματα.
Η «σχετική αυτονομία» ήταν μια παράσταση που προκάλεσε πολλές αντιδράσεις fuzzy και κοινωνικές και σπίτι, προσπαθώντας να διερευνήσει τη σχέση μεταξύ του δημόσιου λόγου και τη γλυπτική U:

Ένα φωτεινό απόγευμα, αφού τα σκυλιά είχαν ξαμοληθεί και δάγκωναν σκληρά, κάποιες χειραψίες έψαχναν, ξαφνικά ένας από μας είπε κάτι, κάποιος άλλος θα μπορούσε να τον δει και τελικά πήρε σκοτάδι.

«Relative autonomy»

Against the paradox, the impossible blur of boredom, the fluxus dialogue on education, assuming a certain growth opportunities damn. Slaughtered in their training camps, especially in an election period. The libido projection of burned trees were unable tse final analysis to believe, that eco-consciousness had to develop the social 3D, through facebook.

The duo reactions of viewers of the report tried to avoid thinking that there is simply someone who wants to see them, make them listen, speak, and certainly not to catch them. The «Relative Autonomy» was a performance that caused many fuzzy social reactions and home, trying to explore the relationship between public speech and U sculpture:

One bright afternoon, after the dogs were unleaded and bite hard, some handshakes were looking for, suddenly one of us said something, someone else could see him and finally got dark.

Έπ'ευκαιρία των εκδηλώσεων για την άφιξη του Omnibus στην Αθήνα (OMNIBUS FUR DIREKTE DEMOKRATIE www.democracy-in-motion.eu) , στην Α.Σ.Κ.Τ. , εκθεσιακός χώρος του υπογείου, εγκαίνια της έκθεσης In dire(ct) democracy "Άμεση δημοκρατία, Beuys και σύγχρονη τέχνη."

..and dry bread

GLACIER

Μέσα απο τον οχετό των διαφημήσεων ξεχώρησα ένα εικονίδιο που θα ταίριαζε στην ρωμαϊκή αρένα, στην περίπτωση του "Ad" ενός βουλευτή.

Παραθέτω δύο διακηρύξεις οι οποίες συνοψίζουν κατα την γνώμη μου την κίνηση που έχει αναπτυχθέι, ήδη άπο τον της αρχές της τηλεματικής και τον V. Flusser , μέχρι την σημερινή καμπή της προσπάθειας να αναχαιτήσουν την επιβολή περιορισμών και ελέγχου. Έχουμε : την έφοδο τον σουϊδών πειρατών στα πλαίσια της Μπιενάλε Βενετίας, τις συζητήσεις για τον μπερλουσκονισμό , ιεχωβάδες ιεραπόστολους , κάθε είδος φασίστα, την περίεργη προσδοκία της "δημοκρατίας μέσω facebook" ,και πολλά άλλα σκατά και ωραία. Μια μικρή αναφορά αξίζει στην ξέφρενη δυκτίωση των καλλιτεχνών, το τόσο ποθητό στίχο του ποίματος: "επικοινωνία και διάλογο με το κοινό" το οποίο υποτίθεται οτι παρέχουν οι myspace ιστοσελίδες- portfolio -βιογραφικά, καταλήγοντας να είναι προσωπικές προθήκες καταστημάτων ελαστικής σχέσης ανασφάληστης εργασίας χωρής τζαμαρία (πέρα απο αυτή της οθώνης σου).
Υπάρχει μια φαραωνική φαντασίωση που αιωρείται στο δύκτιο τελευτάια, προσπαθώ να καταλάβω αν ανήκει στην sci-fi trash κουλτούρα των παιδικών μου χρώνων .

Η διακήρυξη της ανεξαρτησίας του διαδικτύου είναι το κείμενο που επηρέασε την ιντερνετική κοινότητα όσο κανένα άλλο. Μολονότι γραμμένη το 1996, μια εποχή που το διαδίκτυο ήταν ακόμη στα πρώτα βήματά του, οι αρχές και οι στόχοι που ευαγγελίζεται είναι σήμερα πιο επίκαιροι παρά ποτέ. Κάθε λογής εξουσίες, κρατικές ή ιδιωτικές, επιχειρούν όλο και περισσότερο να χαλιναγωγήσουν τις ηλεκτρονικές μας επικοινωνίες και να αλλάξουν τον κατεξοχήν ελευθεριακό χαρακτήρα του κυβερνοχώρου σε ένα απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον. Ο αντίρροπος αγώνας σε αυτές και η δόμηση μιας δίκαιης και ελεύθερης κοινωνίας της πληροφορίας δεν είναι υπόθεση μιας εκλεκτής κάστας τεχνολόγων. Είναι υπόθεση όλων μας.

Ακολουθεί μετάφραση της διακήρυξης :

Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Διαδικτύου

του John Perry Barlow

Κυβερνήσεις του Βιομηχανικού Κόσμου, κουρασμένοι γίγαντες της σάρκας και του ατσαλιού, έρχομαι από τον κυβερνοχώρο, το καινούργιο σπίτι του πνεύματος. Εκ μέρους του μέλλοντος, ζητώ από εσάς που ανήκετε στο παρελθόν να μας αφήσετε ήσυχους. Δεν είστε ευπρόσδεκτοι ανάμεσά μας. Δεν έχετε καμμία εξουσία εκεί που μαζευόμαστε.

Δεν έχουμε καμμία εκλεγμένη κυβέρνηση, ούτε πρόκειται να έχουμε ποτέ, γι’ αυτό απευθύνομαι σε σας με μόνη τη δικαιοδοσία, με την οποία μιλά πάντα η ελευθερία. Κηρύσσω λοιπόν ότι ο παγκόσμιος κοινωνικός χώρος που δομούμε είναι από φυσικού του ανεξάρτητος από τις τυρρανίες που επιδιώκετε να μας επιβάλλετε. Δε έχετε κανένα ηθικό δικαίωμα να μας κυβερνάτε, ούτε κατέχετε κάποιες μεθόδους επιβολής, για τις οποίες έχουμε βάσιμους λόγους να φοβόμαστε.

Οι κυβερνήσεις αντλούν τις νόμιμες εξουσίες τους από την αποδοχή των κυβερνωμένων. Ποτέ δε ζητήσατε, ούτε ποτέ πήρατε τη δική μας. Δε σας καλέσαμε. Δε μας γνωρίζετε, ούτε γνωρίζετε για τον κόσμο μας. Ο κυβερνοχώρος δε χωρά μέσα στα σύνορά σας. Να μην πιστεύετε ότι μπορείτε να τον δομήσετε σα να είναι δημόσιο έργο. Δε μπορείτε. Εναπόκειται στη φυσική εξέλιξη και αναπτύσσεται μέσα από τις συλλογικές μας δράσεις.

Δεν πήρατε μέρος στον δικό μας μεγάλο και διαρκώς κλιμακούμενο διάλογο, ούτε δημιουργήσατε τον πνευματικό πλούτο που υπάρχει στις «αγορές» μας. Αγνοείτε την κουλτούρα, τα ήθη ή τους κώδικές μας που ήδη παρέχουν στην κοινωνία μας περισσότερη τάξη από όση ποτέ θα μπορούσαν να επιβάλλουν οι βίαιοι νόμοι σας.

Ισχυρίζεστε ότι υπάρχουν προβλήματα ανάμεσά μας που χρειάζονται την επέμβασή σας, για να λυθούν. Χρησιμοποιείτε αυτό τον ισχυρισμό ως δικαιολογία, ώστε να εισβάλετε στους κόσμους μας. Πολλά από αυτά τα προβλήματα δεν υπάρχουν. Όπου υπάρχουν αληθινές εντάσεις, όπου υπάρχουν προβλήματα, θα τα προσδιορίσουμε και θα τα λύσουμε με τον τρόπο μας. Δημιουργούμε το δικό μας Κοινωνικό Συμβόλαιο. Αυτό το καινούργιο σύστημα διακυβέρνησης θα χτιστεί σύμφωνα με τις συνθήκες του δικού μας κόσμου, όχι του δικού σας. Ο κόσμος είναι διαφορετικός.

Ο κυβερνοχώρος αποτελείται από συμβάσεις, σχέσεις και πνευματική δημιουργία, που σαρώνουν σα κύμα τους ιστούς της επικοινωνίας μας. Ο δικός μας κόσμος είναι ένας κόσμος που βρίσκεται παντού και πουθενά, αλλά πάντως δε βρίσκεται εκεί όπου κατοικούν τα σώματά μας.

Χτίζουμε ένα κόσμο όπου όλοι μπορούν να συμμετέχουν χωρίς προνόμια ή περιορισμούς που να απορρέουν από τη φυλή, την οικονομική ισχύ, στρατιωτική δύναμη ή τόπο γέννησής τους.

Οι νομικές σας έννοιες σχετικές με την ιδιοκτησία, την έκφραση, την ταυτότητα, την κινητικότητα και τον περιβάλλοντα κόσμο δεν έχουν εφαρμογή στο δικό μας κόσμο. Είναι όλες βασισμένες στην ύπαρξη της ύλης και εδώ δεν υπάρχει ύλη.

Οι υπάρξεις μας δεν έχουν φυσική υπόσταση, γι’ αυτό, αντίθετα με εσάς, δεν μπορούμε να αποκτήσουμε τάξη μέσω της βίας. Πιστεύουμε ότι το σύστημα διακυβέρνησής μας θα προκύψει από την ηθική, την αμοιβαία αλληλοκατανόηση και την επιδίωξη του κοινού καλού. Οι υπάρξεις μας μπορεί να πραγματώνονται ταυτόχρονα σε πολλούς από τους χώρους, στους οποίους ασκείτε δικαιοδοσία. Ο μόνος νόμος που αναγνωρίζουν όλες οι επιμέρους κοινότητές μας είναι ο χρυσός κανόνας. Πιστεύουμε ότι θα μπορέσουμε να συγκεκριμενοποιήσουμε λύσεις στα προβλήματά μας σε αυτή τη βάση. Δεν μπορούμε όμως να δεχτούμε τις λύσεις που προσπαθείτε να μας επιβάλλετε.

Στις ΗΠΑ σήμερα ψηφίσατε ένα νομοθέτημα, το Νόμο Περί Αναμόρφωσης των Τηλεπικοινωνιών, ο οποίος αντίκειται στο ίδιο το Σύνταγμά μας και προσβάλλει τα όνειρα του Jefferson, του Washington, του Mill, του Madison, του DeToqueville και του Brandeis. Αυτά τα όνειρα πρέπει τώρα να ξαναγεννηθούν ανάμεσά μας.

Είστε φοβισμένοι από τα ίδια σας τα παιδιά, επειδή αυτά είναι ιθαγενείς σε έναν κόσμο, στον οποίο εσείς θα είστε πάντα μετανάστες.
Επειδή τα φοβάστε, εμπιστεύεστε στις κυβερνητικές γραφειοκρατίες τις γονικές υποχρεώσεις, που είστε τόσο δειλοί να αντιμετωπίσετε εσείς οι ίδιοι. Στον κόσμο μας, όλα τα συναισθήματα και οι εκφράσεις της ανθρωπότητας, από τα πιο ποταπά μέχρι τα πιο αγγελικά, είναι μέρη ενός αδιάσπαστου όλου, του παγκοσμίου ηλεκτρονικού διαλόγου. Δε μπορούμε να διαχωρίσουμε τον άνεμο που πνίγει από τον άνεμο που απογειώνει.

Στην Κίνα, τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία, τη Σιγκαμπούρη, την Ιταλία και τις ΗΠΑ, προσπαθείτε να σταματήσετε τον ιό της ελευθερίας με το να φτιάχνετε αστυνομίες στα σύνορα του κυβερνοχώρου. Αυτές μπορεί να κρατούν μακριά την επιδημία για κάποιο χρόνο αλλά θα αποτύχουν σε ένα κόσμο που σύντομα θα κυριευθεί από τα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας.

Οι όλο και πιο απολιθωμένες βιομηχανίες πληροφορικής σας θα προσπαθούν να επιτείνουν την επιβίωσή τους με το να προτείνουν νόμους στις ΗΠΑ και αλλού, με τους οποίους θα ισχυρίζονται ότι έχουν έχουν παγμόσμια δικαιώματα ιδιοκτησίας στην ίδια την ανθρώπινη έκφραση. Οι νόμοι αυτοί θα κηρύττουν ότι οι ιδέες δεν είναι τίποτα άλλο από άλλο ένα βιομηχανικό προϊόν, ίδιας φύσης με το ακατέργαστο σίδερο. Στον κόσμο μας, ο,τιδήποτε παράγει ο ανθρώπινος νους, μπορεί να αναπαραχθεί και να μοιραστεί απεριόριστα και με μηδενικό κόστος. Η παγκόσμια διακίνηση σκέψης δε χρειάζεται πλέον τις βιομηχανίες σας, για να ευδοκιμήσει.

Αυτά τα αυξανώμενα εχθρικά και αποικιοκρατικά μέτρα μας τοποθετούν στην ίδια θέση με παρελθόντες εραστές της ελευθερίας και της αυτονομίας, που έπρεπε να απορρίψουν την κυριαρχία μακρινών, ανίδεων εξουσιών. Οφείλουμε να κάνουμε τους εικονικούς εαυτούς μας να αναπτύξουν ανοσία στην εξουσίασή σας, ακόμη και αν οι φυσικές μας υπάρξεις συνεχίζουν να υποκύπτουν στο νόμο σας. Θα απλωθούμε σε όλο τον πλανήτη έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να συλλάβει τις σκέψεις μας.

Θα δομήσουμε έναν πολιτισμό του νου στον κυβερνοχώρο. Ας είναι πιο ανθρώπινος και δίκαιος από τον κόσμο που έχουν μέχρι τώρα φτιάξει οι κυβερνήσεις σας.

Νταβός, Ελβετία

Φεβρουάριος 8, 1996

Links :
Το Αγγλικό κείμενο
Ο συγγραφέας
Η Οικονομία των Ιδεών

inlovewithlife.wordpress.com/

από http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=629024,

έχει ενδιαφέρων η συζήτηση στα σχόλια που ακουλουθούν την δημοσίευση του indymedia, και τέλος το πρόσφατο:

Ιντερνετικό μανιφέστο

Πως λειτουργεί σήμερα η δημοσιογραφία. 17 διακηρύξεις.

1.Το Ίντερνετ είναι διαφορετικό. Το Ίντερνετ διαμορφώνει καινούριες δημόσιες σφαίρες, καινούριες εμπορικές συνθήκες και καινούριες πολιτισμικές πραγματικότητες. Τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης πρέπει να προσαρμοστούν στην τεχνολογική πραγματικότητα αντί να την αγνοούν ή να την αμφισβητούν. Είναι καθήκον τους να αναπτύξουν την καλύτερη δυνατή μορφή δημοσιογραφίας με βάση την υπάρχουσα τεχνολογία. Αυτό σημαίνει καινούρια δημοσιογραφικά προϊόντα και μεθόδους. 2.Το Ίντερνετ είναι μια «μιντιακή» αυτοκρατορία-τσέπης. Το διαδίκτυο αλλάζει τις παραδοσιακές δομές των μέσων ενημέρωσης καταργώντας τα σύνορα και τα ολιγοπώλια τους. Η δημοσίευση και η διάδοση του περιεχομένου δε συνδέονται πλέον με μεγάλες επενδύσεις. Η ουσία της δημοσιογραφίας απαλλάσσεται – ευτυχώς – από το διαμεσολαβητικό της ρόλο. Το μοναδικό κριτήριο που διαχωρίζει τη δημοσιογραφία από την απλή δημοσίευση είναι μόνο η δημοσιογραφική ποιότητα. 3. Το ίντερνετ είναι η κοινωνία μας και η κοινωνία μας είναι το Ίντερνετ. Διαδικτυακές πλατφόρμες όπως τα κοινωνικά δίκτυα, η Wikipedia ή το YouTube έχουν γίνει μέρος της πραγματικότητας για την πλειονότητα των ανθρώπων στο δυτικό κόσμο. Είναι εξίσου προσβάσιμα με το τηλέφωνο και την τηλεόραση. Αν τα παραδοσιακά μέσα θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν, πρέπει να καταλάβουν τη νέα κοινωνική πραγματικότητα και να την ενσωματώσουν στις δικές τους μορφές επικοινωνίας. Αυτό περιλαμβάνει τη βασική μορφή κοινωνικής επικοινωνίας που συνδυάζει την ακρόαση και την απόκριση, γνωστή και ως διάλογος. 4. Η ελευθερία του Ίντερνετ είναι απαράβατη. Η ανοιχτή αρχιτεκτονική του Ίντερνετ είναι ο νόμος κάθε κοινωνίας που επικοινωνεί ψηφιακά και, κατά συνέπεια, της δημοσιογραφίας. Δεν μπορεί να υποβαθμιστεί για χάρη της προστασίας συγκεκριμένων εμπορικών και πολιτικών συμφερόντων, που συχνά κρύβονται πίσω από το πρόσχημα του δημοσίου συμφέροντος. Ανεξάρτητα από το πώς γίνεται, η διακοπή της πρόσβασης στο Ίντερνετ θέτει σε κίνδυνο την ελεύθερη ροή της πληροφορίας και υποβαθμίζει το θεμελιώδες δικαίωμα σε ένα αυτοπροσδιοριζόμενο επίπεδο πληροφόρησης. 5. Το ίντερνετ είναι ο θρίαμβος της πληροφορίας. Μέχρι σήμερα και εξαιτίας της ανεπαρκούς τεχνολογίας, τα παραδοσιακά μίντια, τα ερευνητικά κέντρα, τα δημόσια Ινστιτούτα και άλλοι οργανισμοί συγκέντρωναν και ταξινομούσαν την παγκόσμια πληροφορία. Σήμερα, κάθε πολίτης μπορεί να δημιουργήσει το δικό του φίλτρο ειδήσεων, ενώ παράλληλα οι μηχανές χτενίζουν όγκους πληροφορίας, που ήταν αδιανόητα μεγάλοι στο παρελθόν. Το άτομο μπορεί σήμερα να ενημερώσει τον εαυτό του καλύτερα από ποτέ. 6. Το Ίντερνετ αλλάζει και προάγει τη δημοσιογραφία. Μέσω του Ίντερνετ, η δημοσιογραφία μπορεί να εκπληρώσει τους κοινωνικούς και εκπαιδευτικούς της στόχους με νέους τρόπους. Μεταξύ άλλων, παρουσιάζοντας την πληροφορία ως μια δυναμική και συνεχώς μεταβαλλόμενη οντότητα. Η κατάπτωση των στατικών και ανελαστικών έντυπων μέσων είναι ένα πλεονέκτημα. Όσοι θέλουν να επιβιώσουν στο νέο κόσμο της πληροφορίας χρειάζονται νέα ιδεώδη, νέες δημοσιογραφικές ιδέες και περιπετειώδες πνεύμα για να εξερευνούν τις νέες δυνατότητες. 7. Το δίκτυο απαιτεί δικτύωση. Οι σύνδεσμοι είναι συνδέσεις. Ξέρουμε ο ένας τον άλλο μέσω συνδέσμων. Όσοι δεν τους χρησιμοποιούν αποκλείουν τον εαυτό τους από την κοινωνική διαδικασία του Ίντερνετ. Το ίδιο ισχύει για τις ιστοσελίδες παραδοσιακών εταιρειών ενημέρωσης. 8. Οι σύνδεσμοι ανταμείβουν, τα παραθέματα διακοσμούν. Οι μηχανές αναζήτησης βελτιώνουν την ποιότητα της δημοσιογραφίας. Σε βάθος χρόνου, καθιστούν πιο εύκολη την ανεύρεση του εξαιρετικού περιεχομένου και γι’ αυτό είναι θεμελιώδες κομμάτι της νέας, δικτυωμένης δημόσιας σφαίρας. Οι αναφορές μέσω συνδέσμων και παραθεμάτων – ειδικά για περιεχόμενο που δεν έχει τη συγκατάθεση του δημιουργού ή όταν ο δημιουργός δεν έχει αποζημιωθεί – είναι αυτές που πραγματώνουν την κουλτούρα της νέας δικτυωμένης κοινωνικής διαδικασίας. Είναι άξιες προστασίας σε κάθε περίπτωση. 9. Το Ίντερνετ είναι ο νέος τόπος διεξαγωγής της πολιτικής αντιπαράθεσης. Η δημοκρατία θριαμβεύει όταν υπάρχει συμμετοχή και ελευθερία στη ροή και διάδοση της πληροφορίας. Η μεταφορά του πολιτικού διαλόγου από τα παραδοσιακά μέσα στο Ίντερνετ και η επέκταση της συζήτησης με τη διεύρυνση της συμμετοχής του κοινού είναι ένα από τα νέα καθήκοντα της δημοσιογραφίας. 10. Η σημερινή ελευθερία του τύπου σημαίνει ελευθερία στη γνώμη. Το Άρθρο 5 του Γερμανικού Συντάγματος δεν υποβαθμίζει τα προστατευτικά δικαιώματα επαγγελμάτων ή παραδοσιακών επιχειρηματικών μοντέλων. Το Ίντερνετ, ωστόσο, αψηφά τα τεχνολογικά όρια μεταξύ του ερασιτέχνη και του επαγγελματία και συνεπώς το προνόμιο της ελευθερίας του τύπου πρέπει να ισχύει για τον καθένα που μπορεί να συμμετάσχει στην εκπλήρωση των δημοσιογραφικών καθηκόντων. Δεν θα πρέπει να γίνεται καμιά διάκριση μεταξύ αμειβομένης και μη αμειβομένης δημοσιογραφίας αλλά μεταξύ καλής και κακής δημοσιογραφίας. 11. Κανένα ποσό πληροφορίας δεν είναι αρκετό. Με την εφεύρεση της τυπογραφίας, οργανισμοί όπως η εκκλησία πρότασσαν την εξουσία κατά της ατομικής συνειδητοποίησης και φοβόντουσαν μια πιθανή πλημμύρα πληροφορίας. Οι εγκυκλοπαιδιστές, όμως, οι δημοσιογράφοι και οι φυλλαδιογράφοι ήταν αυτοί που απέδειξαν ότι περισσότερη πληροφορία οδηγεί σε περισσότερη ελευθερία, τόσο για το άτομο όσο και για την κοινωνία ως σύνολο. Μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει τίποτα από αυτή την άποψη. 12. Η παράδοση δεν είναι επιχειρηματικό μοντέλο. Κέρδος μπορεί να προκύψει στο Ίντερνετ με το δημοσιογραφικό περιεχόμενο. Έως σήμερα, υπάρχουν, ήδη, πολλά παραδείγματα. Ωστόσο, επειδή το Ίντερνετ είναι εξαιρετικά ανταγωνιστικό, τα επιχειρηματικά μοντέλα πρέπει να προσαρμοστούν στη δομή του δικτύου. Κανένας δεν πρέπει να επιχειρήσει να ανακόψει την διαδικασία προσαρμογής με πολιτικές που θα συντηρήσουν το υπάρχον στάτους κβο. 13. Η προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας είναι πολιτικό καθήκον στο Ίντερνετ. Η προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας είναι ο θεμέλιος λίθος του Ίντερνετ. Το δικαίωμα του δημιουργού να αποφασίζει το είδος και το σκοπό της διάδοσης του περιεχομένου του είναι εύλογο. Την ίδια στιγμή, τα πνευματικά δικαιώματα δεν θα πρέπει να γίνονται άλλοθι για την προστασία ελλειμματικών μηχανισμών τροφοδότησης και να αποκλείουν νέα μοντέλα διανομής και αδειοδότησης. Η ιδιοκτησία περιέχει υποχρεώσεις. 14. Το Ίντερνετ έχει περισσότερα του ενός νομίσματα. Οι διαδικτυακές δημοσιογραφικές υπηρεσίες που χρηματοδοτούνται μέσω διαφημίσεων προσφέρουν περιεχόμενο σε αντάλλαγμα με καταναλωτική ζήτηση. Ο χρόνος του αναγνώστη, του θεατή, ή του ακροατή είναι πολύτιμος. Στη βιομηχανία της δημοσιογραφίας, ο συσχετισμός υπήρξε ανέκαθεν το θεμελιώδες δόγμα της χρηματοδότησης. Άλλες μορφές χρηματοδότησης που είναι δημοσιογραφικά δικαιολογημένες πρέπει να διαμορφωθούν και να δοκιμαστούν. 15. Ό,τι γίνεται στο διαδίκτυο μένει στο διαδίκτυο. Το Ίντερνετ ανυψώνει τη δημοσιογραφία σε ένα νέο ποιοτικό επίπεδο. Το κείμενο, η εικόνα και το βίντεο δεν χρειάζεται πλέον να παραμένουν εφήμερα. Παραμένουν ανευρέσιμα, χτίζοντας έτσι ένα αρχείο της σύγχρονης ιστορίας. Η δημοσιογραφία πρέπει να λαμβάνει υπόψη την εξέλιξη της πληροφορίας, την ερμηνεία της και τυχόν λάθη, δηλαδή να παραδέχεται τα λάθη της και να τα διορθώνει με διαφανή τρόπο. 16. Η ποιότητα είναι η πιο σημαντική παράμετρος. Το Ίντερνετ απομυθοποιεί τα κακής ποιότητας μαζικά προϊόντα. Σε βάθος χρόνου, μόνο όσοι είναι εξαιρετικοί και αξιόπιστοι θα αποκτήσουν ένα σταθερό κοινό. Οι απαιτήσεις των χρηστών έχουν αυξηθεί. Η δημοσιογραφία πρέπει να τους ικανοποιήσει και να παραμείνει πιστή στις αρχές που η ίδια έχει διαμορφώσει. 17. Όλοι για όλους. Το δίκτυο αποτελεί μια υποδομή κοινωνικών αλληλεπιδράσεων, ανώτερη από αυτή των μέσων μαζικής ενημέρωσης του 20ου αιώνα. Η «Γενιά της Βικιπαιδείας» είναι ικανή να ελέγχει την αξιοπιστία μιας πηγής, να ελέγχει την πληροφορία μέχρι την αρχική της πηγή και να την αξιολογεί ατομικά ή ομαδικά. Οι δημοσιογράφοι που το αγνοούν και σνομπάρουν αυτή την ικανότητα δεν θα αντιμετωπίζονται από τους χρήστες ως σοβαροί. Και δικαίως. Το ίντερνετ δίνει τη δυνατότητα της απευθείας επικοινωνίας με όσους κάποτε αποκαλούνταν αποδέκτες-αναγνώστες, ακροατές-θεατές και να εκμεταλλευτούν τη γνώση τους. Οι δημοσιογράφοι που ξέρουν δεν είναι κατ’ ανάγκη απαραίτητοι. Μόνο όσοι επικοινωνούν και ερευνούν.»

μετάφραση από http://www.internet-manifesto.org/

( Απόδοση από τα Αγγλικά: Στέλιος Αρτεμάκης --->http://www.news247.gr/a/5!101128)

I LIKE CITY CENTER AND CITY CENTER LIKES ME

VAMOS??

ήλιος κάτω

γκουχ!!

φακές

τίποτα

ΠΕΔΙΑ ΜΑΧΗΣ

<>

dedicated to er-sie <3