Otto von Habsburg

Nadvojvoda Otto
Nadvojvoda Otto
Supružnik	Regina Prinzessin von Sachsen-Meiningen; (1951-2010)
Djeca	Andrea von Habsburg; Monika von Habsburg; Michaela von Habsburg; Gabriela von Habsburg; Walburga von Habsburg; Karl von Habsburg; Georg von Habsburg
Dinastija	Habsburg-Lotaringija
Otac	Karlo, car Austrije
Majka	Zita od Burbon-Parme
Rođenje	20. novembar 1912
Smrt	4. juli 2011.

Franz Joseph Otto Robert Maria Anton Karl Max Heinrich Sixtus Xaver Felix Renatus Ludwig Gaetan Pius Ignatius von Habsburg-Lothringen (20. novembar 1912 – 4. juli 2011) je bio glava kuće Habsburg-Lotaringija, austrijski političar i pretendent za carsko prijestolje Austrije, te kraljevska prijestolja Mađarske, Hrvatske i Češke. Član je Evropskog parlamenta i počasni predsjednik Panevropske Unije, te bivši član Kršćansko-socijalne unije Bavarske. Živio je u Bavarskoj kao austrijski, njemački, mađarski i hrvatski državljanin.

Otto je najstariji sin blaženog Karla, posljednjeg austrijskog cara i posljednjeg ugarsko-češkog kralja, i Zite od Burbon-Parme. Kao najstariji sin cara-kralja nosio je titule krunskog princa od Austrije, Češke, i Mađarske, te nadvojvode od Austrije. Bio je titularni car i nadvojvoda Austrije, kralj Mađarske, kralj Češke, kralj Hrvatske, Slavonije, i Dalmacije, kralj Galicije, kralj Lodomerije, i kralj Ilirije. Nijedna njegova titula nije priznata u zemljama čiji je pretendent. U Njemačkoj je bio poznat kao Otto von Habsburg (Oto Habsburško-Lotarinški), ali je u Austriji Otto Habsburg-Lothringen pošto je upotreba prijedloga poput von i plemićkih titula zabranjena.

Biografija

Rođen je u općini Reichenau an der Rax, u Donjoj Austriji. Kršten je 25. novembra 1912. godine od strane princa-nadbiskupa bečkog, kardinala Franza Xaviera Nagla. Kum mu je bio očev stric, tadašnji car Franjo Josip (predstavljao ga je nadvojvoda Franjo Ferdinand od Austrije). Kuma mu je bila baka po majci, infanta Marija Antonija Portugalska.

U novembru 1916. Otto je postao prijestolonasljednik Austrije, Ugarske, Češke i Hrvatske kada je njegov otac, do tada presumirani nasljednik, naslijedio krune svoga amidže Franje Josipa. Međutim, pred kraj Prvog svjetskog rata 1918. godine monarhija je ukinuta i proglašene su republike.

Titularna Austrijska carska porodica (uža)

Nadvojvoda Karl Nadvojvotkinja Eleonore Nadvojvoda Ferdinand Nadvojvotkinja Gloria Nadvojvotkinja Andrea Nadvojvotkinja Monika Nadvojvotkinja Michaela Nadvojvotkinja Gabriela Nadvojvotkinja Walburga Nadvojvoda Georg Nadvojvotkinja Eliika Nadvojvotkinja Zsófia Nadvojvotkinja Ildiko Nadvojvoda Konstantin

Naredne godine zbačena carska porodica provela je u Švicarskoj i Madeiri, gdje je Karlo umro 1922. godine, ostavljajući Otta pretenderom tronova. U međuvremenu je austrijski parlament zvanično protjerao sve Habsburgovce i konsificirao njihovu imovinu.

Godine 1935. Otto je završio Katolički univerzitet u Leuvenu gdje je studirao drušvene i političke nauke.

Otto je za vrijeme Drugog svjetskog rata živio u Washingtonu nakon bjega iz Belgije s caricom Zitom i ostalim članovima porodice. Njegovi rođaci, Maksimilijan, vojvoda od Hohenberga, i princ Ernest od Hohenberga, sinovi u Sarajevu ubijenih nadvojvode Franje Ferdinanda i Sofije, vojvotkinje od Hohenberga, su bili uhapšeni od strane Gestapa i poslani u koncentracione logore. Otto se protivio pripojenju Austrije nacističkoj Njemačkoj 1938. godine. Kada mu je Adolf Hitler izrekao smrtnu kaznu, Otto je napustio Evropu i preselio u Sjedinjene Američke Države.

Nadvojvoda Otto se 1951. godine oženio princezom Reginom od Sasko-Meiningena, s kojom ima sedmero djece i 23 unučadi.

Otto se 1961. godine formalno odrekao prava na austrijski tron kako bi mu bilo dozvoljeno vratiti se u domovinu 1966. godine. Zalagao se za drastično proširenje Evropske unije od njenog nastanka. Nadvojvoda Otto je bio član udruženja koje se zalaže za međusobno razumijevanje i tolerancije između sljedbenika Abrahamskih monoteističkih religija.

Po njegovoj smrti 4. jula 2011. godine najstariji sin Karl ga je naslijedio kao pretendent. Sljedećeg dana je njegovo tijelo položeno u Crkvu svetog Ulrika blizu njegove rezidencije u Bavarskoj, te je uslijedila 13 dana duga komemoracija nesuđenom caru i kralju u nekoliko zemalja bivšeg Habsburškog carstva. Njegovo tijelo je sahranjeno u Carskoj kripti u Beču, zajedno s 30 habsburških careva i carica, dok mu je srce sahranjeno u urni u benediktinskoj opatiji Pannonhalma, gdje je kao dječak bio poslan da uči mađarski jezik. Obje ceremonije su bile svečanog karaktera i popraćene velikim interesom javnosti, a prisustvovali su trenutni i bivši kraljevi i prinčevi iz cijele Evrope.