13.09.2024 Editorial

Editorials and Articles
Reprographic services for students

(For internal circulation only)
Date: 13th September 2024

உள்ளடக்கம்
வ. எண் கட்டுரை தலைப்பு நாளிதழ் பக்கம்
1 இந்தியா, அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானத்தை The Hindu 5

அறிமுகப்படுத்துவதற்கான நேரம் இதுதானா?
-குனால் சங்கர்
2 ஆயுஷ்மான் பாரத் திட்டத்தின் நீட்டிக்கப்பட்ட காப்பீட்டு பாதுகாப்பு குறித்து… The Hindu 12
3 செயற்கை நுண்ணறிவைப் பயன்படுத்தும் சுகாதார பராமரிப்பு துணிச்சலானது : The Hindu 18

ஆனால் மிகுந்த எச்சரிக்கை தேவை
4 வாக்காளர்களின் முடிவை வடிவமைப்பதில் தேர்தல் பரப்புரைகளின் பங்கு The Indian 26

- மதுகர் ஷ்யாம் Express
5 நேரடி பலன் பரிமாற்றம் (Direct Benefit Transfer (DBT)) எப்படி பெண்களுக்கு The Indian 32
அதிகாரம் அளிக்கிறது? Express
-டெரெக் ஓ பிரையன்
6 இந்தியா பெரிய புதுப்பிக்கத்தக்க ஆற்றலைக் கொண்டுள்ளது. ஆனால், நில Hindustan 37

மோதல், மக்கள் தொகை அடர்த்தி முன்னேற்றத்திற்கு இடையூறாக இருக்கலாம் Times
7 தண்ணீர் விலை நிர்ணயம் அதன் உண்மையான மதிப்பை பிரதிபலிக்க Hindu 42

வேண்டும் Business
-எஸ்.கே.சர்க்கார் Line
8 இறுதி இழப்பீட்டு கூடுதல் வரி (cess) புதுப்பிக்கப்பட்டது Hindu 48

Business
Line
Is it time for India to introduce a Universal Basic Income?
-Kunal Shankar
Due to the phenomenon of jobless growth, i.e., the rise in output and labour productivity
without the commensurate growth in employment generation, several countries have
mooted the idea of a universal basic income (UBI). This idea has gained traction, especially
since the International Labour Organization (ILO)’s most recent World Employment and
Social Outlooklinks the decrease in jobs growth and the increase in inequality to a surge
in automation and the use of artificial intelligence (AI).
Among the several suggestions on the ways to address this is a UBI. Is it time for India to
introduce a UBI? N.R. Bhanumurthy and Arun Kumar discuss the question in a
conversation moderated by Kunal Shankar.
Professor Bhanumurthy, the ILO says 83% of the unemployed population in India are the
youth. Given this grim scenario, it is time to introduce a UBI?
N.R. Bhanumurthy: We must understand the concept of UBI. It is universal and covers the
basic needs of the people. In India, we actually have different forms of UBI. Perhaps we
can call this a semi-UBI. In the last few years, various versions of a UBI have been
implemented in India, such as cash transfer schemes for farmers and women. Many
States have begun cash transfers even for unemployed youth. A type of basic income
support need not be universal. So, in that context, I am not sure whether we can
implement the pure concept of a UBI in India.
I think proponents of UBI make a distinction between social safety nets like the ones you
point out and a base income regardless of employment status. Professor Arun Kumar,
your response?
1 | Kalaignar Centenary Library, Madurai

Arun Kumar: People have been talking about UBI since 2015. There are several factors
responsible for this, but primarily, it is the lack of demand in the market. Demand
contraction stunts growth. There is unemployment and because of it, people don’t have
adequate incomes. As a result, demand in the market contracts and the rate of growth
begins to decline.
So, how do we generate demand? How do we generate incomes in the hands of people
who don’t have employment? That is where the idea of a UBI comes in, I think. I agree
with Bhanu that goods or money is being given by the state to the people. That is
semi-UBI. And that is where the problem lies. In capitalist philosophy, you pay for work
done. You don’t pay for work not done. So, in a sense, it is a failure of the capitalist
system that it is unable to generate enough employment and incomes.
In the 1980s, the World Bank had warned that several Indians would fall behind and
suggested the creation of safety nets. This was tried in the mid-2000s in India with the
right to employment, food, education, and so on. But the problem is, if you give money
for no work, that doesn’t give the person dignity.
So, providing work is essential. Otherwise it will lead to alienation in society, because
those who have incomes and those who don’t will be divided and those who don’t have
incomes will be labelled as ‘good for nothing’. There will also be political and social
implications. So, I think we must generate enough employment. We can do this provided
our policies are structured right.
The ILO report suggests that the reasons for slow growth in jobs creation lie in the surge
in digital industries where the assembly line is not the shop floor, but software and
applications, and the use of technologies such as AI. India’s Finance Minister and the Chief
Economic Adviser have emphasised that private industry should invest more in
labour-intensive sectors. Is that really enough to generate the kind of mass employment
required in India?
Arun Kumar: The government needs to do more. If you look at the Budget, capital
investment has gone up, but it is going into capital-intensive sectors. There have been
Reprographic services for students | 2

cuts in real terms in labour-intensive sectors such as education and health and in the
rural employment guarantee scheme, which generates a lot of employment. We have
similar problems in rural development and agriculture. So, the government has to be more
sensitive to generating employment by focusing on employment-generating sectors. The
capital items that are being funded include the railway freight corridor, highway projects,
and the power sector. These do not give much direct employment. Earlier projects in
construction would generate employment, but now people work with bulldozers and
cranes, employing 10 people instead of hundreds. So, while the efficiency of construction
may go up, employment generation doesn’t take place.
You pointed out the ILO report. There is not only AI but a lot of automation taking place.
Think about the banking sector, for instance. Its work has expanded enormously, but the
staff strength has been cut to half because we don’t need to go into the bank branch any
longer. We can do all our banking work on our laptops and mobile phones.
If we look at the trade sector, too, which is the second biggest employer after agriculture
in India, e-commerce has been growing exponentially in the last few years at the
expense of neighbourhood stores.
Twenty years ago, people talked about jobless growth. Now, they talk about job-loss
growth. People who are getting displaced are unable to find work elsewhere, so they
have to generate work for themselves. And that is why there has been a growth in the
self-employment sector at very low income levels.
The phenomenon that you just called as job-loss growth is what the proponents of UBI
point to. Professor Bhanumurthy, your response?
N.R. Bhanumurthy: As Professor Arun Kumar mentioned, the issue of unemployment in

the recent period is a very serious issue, not only in Indian context, but globally. The
government came up with the Pradhan Mantri Awas Yojana to provide housing. This will
have a huge impact on the overall social safety net at the rural level. In fact, my study
has shown that the rural housing scheme has had a huge multiplier impact on employment
opportunities not only directly but indirectly as well, seen in the rise in demand for core

sectors such as steel, cement, and electrical components. I think the government was
very clear that its policies would focus more on providing employment opportunities in
addition to growth. So, it is aware of this issue.
Where I don’t agree with Professor Arun Kumar is yes, there is uneven distribution of
incomes because of the kind of growth he described, but there has been growth in
wages, though this is much smaller than the growth in profits. That is what the Economic
Survey graph suggests. So, in that sense, some of us have been suggesting a re-look at
the production-linked incentives schemes that the government announced that is being
given for some parts of the manufacturing sector post-COVID-19.
In terms of AI leading to job loss... I don’t think the ILO says there is job-loss growth or
jobless growth. I think what it says is that going forward, there could be an impact on
employment opportunities because of this. I am sure the labour market will adjust to
those innovations. Right now, I think there is a mismatch between the skills demanded
and the skills supplied.
Right, so you’re suggesting an intervention in education to upgrade skills. Even so, jobs
created in the fourth industrial revolution, to use Klaus Schwab’s phrase, are either
extremely well paying, or highly precarious, like gig work, leading to massive income
inequality. Do we not need a UBI to bridge this gap?
N.R. Bhanumurthy: Well, I think we need to be clear about whether India is ready for UBI.
In my opinion, we need to focus more on universal basic social safety nets. We are not
there. Social safety nets are very skewed between States or even within States. So, I
suggest that the the Central and State governments focus more on social safety net
universalisation.
Arun Kumar: If the government raises more funds from direct taxes, it is possible to
bridge this gap, because our direct tax to GDP ratio is only about 6.25%. Many developed
countries have a much higher percentage. While we cannot compete with the developed
countries, we can raise the direct tax to GDP ratio marginally at least. It is not that we
can’t do it, it is a question of the political will to do it.

Arun Kumar is a retired professor of economics, Jawaharlal Nehru University, Delhi. He
was Malcolm Adiseshiah Chair Professor at the Institute of Social Sciences; N.R.
Bhanumurthy is Director, Madras School of Economics, Chennai
© The Hindu, First published on: September 13, 2024 01:31 am IST
https://www.thehindu.com/opinion/op-ed/is-it-time-for-india-to-introduce-a-universal-bas
ic-income/article68635738.ece
இந்தியா, அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானத்தை

-குனால் சங்கர்
வேலையின்மை வளர்ச்சி என்பது உற்பத்தி மற்றும் தொழிலாளர்

உற்பத்தித்திறன் அதிகரிக்கும் சூழ்நிலையைக் குறிக்கிறது. ஆனால், சமீபகாலமாக
வேலைவாய்ப்பு எதிர்பார்த்த விகிதத்தில் வளரச்சி அடையவில்லை. பல நாடுகள்
இப்போது அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானம் (Universal Basic Income (UBI)
என்ற யோசனையை ஒரு தீர்வாகக் கருதுகின்றன. சர்வதேச தொழிலாளர்
அமைப்பின் (International Labour Organization (ILO)) சமீபத்திய அறிக்கையான உலக
வேலைவாய்ப்பு மற்றும் சமூகக் கண்ணோட்டத்தை வெளியிட்ட பிறகு அனைத்து
நாடுகளும் அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானம் என்ற யோசனையை
அமல்படுத்துவது குறித்து பரிசீலித்து வருகின்றன. வேலை வளர்ச்சியின் மந்தநிலை
மற்றும் ஏற்றத்தாழ்வு அதிகரிப்பு காரணமாக எந்திரமயமாக்கல் மற்றும் செயற்கை
நுண்ணறிவின் (artificial intelligence (AI)) பயன்பாடு அதிகரித்துள்ளது.
இதை நிவர்த்தி செய்வதற்கான வழிகளில் பல பரிந்துரைகளில்

அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானத்தில் (Universal Basic Income) உள்ளது.
இந்தியா அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானத்தை அறிமுகப்படுத்துவதற்கான
நேரம் இதுதானா? என்.ஆர். குணால் ஷங்கரால் நடத்தப்பட்ட உரையாடலில்
பானுமூர்த்தியும் அருண்குமாரும் கேள்வியை விவாதிக்கின்றனர்.
பேராசிரியர் பானுமூர்த்தி, இந்தியாவில் வேலையில்லாதவர்களில் 83%

இளைஞர்கள் என்று சர்வதேச தொழிலாளர் அமைப்பின் அறிக்கை தெரிவிக்கிறது.

இந்த இக்கட்டான சூழ்நிலையில், அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானத்தை
என்.ஆர். பானுமூர்த்தி: அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானம் (Universal

Basic Income (UBI) என்றால் என்ன என்பதை நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.
அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானம் என்பது மக்களின் அடிப்படைத்
தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வதாகும். இந்தியாவில், ஏற்கனவே அனைவருக்குமான
அடிப்படை வருமானத்தின் சில வடிவங்கள் உள்ளன. அதை நாங்கள்
"பாதி-அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானம்" என்று அழைக்கலாம். கடந்த சில
ஆண்டுகளாக, விவசாயிகள் மற்றும் பெண்களுக்கான பணப் பரிமாற்றத் திட்டங்கள்
அறிமுகப்படுத்தப்பட்டுள்ளன. சில மாநிலங்கள் வேலையில்லாத இளைஞர்களுக்கு
பணம் கொடுக்கத் தொடங்கியுள்ளன. அடிப்படை வருமான ஆதரவு எப்போதும்
அனைவருக்குமானதாக இருக்க வேண்டியதில்லை. எனவே, அனைவருக்குமான
அடிப்படை வருமானத்தின் முழு யோசனையையும் இந்தியாவில் பயன்படுத்த
முடியுமா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை.
அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானத்தின் ஆதரவாளர்கள் அதை சமூக

பாதுகாப்பு வலைகளிலிருந்து வித்தியாசமாகப் பார்க்கிறார்கள். சமூகப் பாதுகாப்பு
வலைகள் சில தேவைகளுக்கான குறிப்பிட்ட திட்டங்களாகும். இதற்கு நேர்மாறாக,
அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானம் ஒவ்வொருவருக்கும் அவர்களின்
வேலை நிலையைப் பொருட்படுத்தாமல் அடிப்படை வருமானத்தை வழங்குகிறது.
பேராசிரியர் அருண்குமார், உங்கள் பதில் என்ன?
அருண் குமார்: மக்கள் 2015-ஆம் ஆண்டு முதல் அனைவருக்குமான

அடிப்படை வருமானம் (Universal Basic Income (UBI)) பற்றி விவாதித்து வருகின்றனர்.
இதற்குப் பின்னால் பல காரணிகள் உள்ளன. முக்கிய காரணம் சந்தை தேவை
இல்லாதது. சந்தையில் தேவை குறையும் போது, பொருளாதார வளர்ச்சி குறைகிறது.
மக்களுக்கு போதுமான வருமானம் இல்லாததால் வேலையின்மை அதிகரிக்கிறது.
வருமானம் இல்லாததால், சந்தை தேவை குறைகிறது, அதன் பின்னர் பொருளாதார
வளர்ச்சி விகிதம் குறைகிறது.
எனவே, தேவையை எவ்வாறு உருவாக்குவது? வேலை இல்லாதவர்களின்

கைகளில் வருமானத்தை எவ்வாறு உருவாக்குவது? அங்குதான் அனைவருக்குமான

அடிப்படை வருமான யோசனை வருகிறது என்று நான் நினைக்கிறேன்.
பொருட்களோ அல்லது பணமோ அரசால் மக்களுக்கு வழங்கப்படுகிறது என்பதில்
நான் பானுவுடன் உடன்படுகிறேன். அதுதான் பாதி-அனைவருக்குமான அடிப்படை
வருமானம். மேலும், அங்குதான் பிரச்சனை இருக்கிறது. முதலாளித்துவ தத்துவத்தில்
(capitalist philosophy), நீங்கள் செய்த வேலைக்கு பணம் கொடுக்கிறீர்கள். செய்யாத
வேலைக்கு நீங்கள் பணம் செலுத்த மாட்டீர்கள். எனவே, ஒருவகையில்,
முதலாளித்துவ அமைப்பின் தோல்வியே போதுமான வேலைவாய்ப்பையும்
வருமானத்தையும் உருவாக்க முடியவில்லை.
1980-களில், உலகவங்கி பல இந்தியர்கள் பின்வாங்கக்கூடும் என்று

எச்சரித்தது மற்றும் பாதுகாப்பு வலைகளை உருவாக்க பரிந்துரைத்தது. 2000-களின்
நடுப்பகுதியில், வேலைவாய்ப்பு, உணவு மற்றும் கல்விக்கான உரிமைகளை
உத்தரவாதம் செய்வதன் மூலம் இந்தியா இதை நிவர்த்தி செய்ய முயற்சித்தது.
இருப்பினும், வேலை தேவையில்லாமல் பணம் கொடுப்பது மதிப்பளிக்காது.
வேலை வழங்குவது முக்கியமானது. இல்லாவிட்டால் சமூகம் பிளவுபடும்.

வருமானம் உள்ளவர்கள், இல்லாதவர்களை தவறாகப் பார்க்கக்கூடும். இது
அந்நியப்படுதல் மற்றும் எதிர்மறையான உணர்வுகளுக்கு வழிவகுக்கும். இந்த நிலை
அரசியல் மற்றும் சமூக விளைவுகளையும் ஏற்படுத்தலாம். எனவே, போதுமான
வேலைவாய்ப்பை நாம் உருவாக்க வேண்டும். நமது கொள்கைகள் நன்கு
வடிவமைக்கப்பட்டிருந்தால் அதை அடைய முடியும்.
டிஜிட்டல் தொழில்களின் எழுச்சி மற்றும் AI போன்ற தொழில்நுட்பங்களின்

பயன்பாடு ஆகியவை மெதுவான வேலை வளர்ச்சிக்கு காரணம் என்று ILO
அறிக்கை கூறுகிறது. இந்தத் தொழில்களில், வேலைகள் அசெம்பிளி லைன்களில்
உருவாக்கப்படுவதில்லை, மாறாக மென்பொருள் மற்றும் பயன்பாடுகள் மூலம்
உருவாக்கப்படுகின்றன. இந்தியாவின் நிதியமைச்சரும், தலைமைப் பொருளாதார
ஆலோசகரும் பல வேலை வாய்ப்புகளை உருவாக்கும் துறைகளில் தனியார்
தொழில் அதிக முதலீடு செய்ய வேண்டும் என்று வலியுறுத்தியுள்ளனர். ஆனால்,
இந்தியாவில் தேவைப்படும் அதிக எண்ணிக்கையிலான வேலை வாய்ப்புகளை
உருவாக்க இது போதுமா?

அருண்குமார்: அரசு கூடுதல் நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும். மூலதன
முதலீடு அதிகரித்துள்ள அதே வேளையில், அது மூலதனம் மிகுந்த துறைகளுக்கு
செல்கிறது என்பதை நிதிநிலை அறிக்கை காட்டுகிறது. கல்வி, சுகாதாரம், ஊரக
வேலை உறுதித் திட்டம் போன்ற பல வேலைகளை உருவாக்கும் பகுதிகளில் சில
குறைபாடுகள் ஏற்பட்டுள்ளன. கிராமப்புற மேம்பாடு மற்றும் விவசாயத்திலும் இதே
போன்ற பிரச்சினைகளை நாங்கள் எதிர்கொள்கிறோம். வேலைவாய்ப்பை
உருவாக்கும் துறைகளில் அரசு அதிக கவனம் செலுத்த வேண்டும்.
வேலைவாய்ப்பை உருவாக்கும் துறைகளில் அரசு கவனம் செலுத்த

வேண்டும். தற்போதைய மூலதனத் திட்டங்களில் ரயில்வே சரக்கு வழித்தடம்,
நெடுஞ்சாலைத் திட்டங்கள் மற்றும் மின்சாரத் துறை ஆகியவை அடங்கும். இவை
அதிக நேரடி வேலைவாய்ப்பை உருவாக்குவதில்லை. கடந்த காலங்களில்,
கட்டுமானத் திட்டங்கள் பல வேலைகளை உருவாக்கின. ஆனால், இப்போது அவை
புல்டோசர்கள் மற்றும் கிரேன்கள் போன்ற இயந்திரங்களைப் பயன்படுத்துகின்றன.
இது தேவைப்படும் நபர்களின் எண்ணிக்கையை குறைக்கிறது. எனவே, கட்டுமான
திறமையானதாக மாறினாலும், அது அதிக வேலைகளை உருவாக்கவில்லை.
நீங்கள் சர்வதேச தொழிலாளர் அமைப்பின் (International Labour Organization

(ILO)) அறிக்கையை குறிப்பிட்டுள்ளீர்கள். செயற்கை நுண்ணறிவு மட்டுமின்றி நிறைய
எந்திரமயமாக்கல் நடக்கிறது என்பதை இது எடுத்துக்காட்டுகிறது. உதாரணமாக,
வங்கித் துறையில், பணிகள் பெருமளவில் அதிகரித்துள்ளன. ஆனால்,
ஊழியர்களின் எண்ணிக்கை பாதியாக குறைக்கப்பட்டுள்ளது. ஏனென்றால், மக்கள்
இனி வங்கிக் கிளைகளுக்குச் செல்லத் தேவையில்லை. அவர்கள் மடிக்கணினிகள்
மற்றும் மொபைல் ஃபோன்களில் தங்கள் வங்கிப் பணிகளை பரிவர்த்தனைகளை
மேற்கொள்ளலாம். இதேபோல், விவசாயத்திற்கு அடுத்தபடியாக இந்தியாவில்
இரண்டாவது பெரிய வேலைவாய்ப்பு வழங்கும் வர்த்தகத் துறையில், மின் வணிகம்
(e-commerce) வேகமாக வளர்ந்துள்ளது. இந்த வளர்ச்சி உள்ளூர் கடைகளுக்கு
இழப்பை ஏற்படுத்தியுள்ளது.
இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, மக்கள் வேலையின்மை வளர்ச்சியைப் பற்றி

பேசினர். இன்று, வேலை இழப்பு வளர்ச்சி பற்றி பேசுகிறார்கள். மக்கள் தங்கள்
வேலையை இழந்து புதியவர்களைக் கண்டுபிடிக்க முடியாத போது, அவர்கள் தங்கள்

சொந்த வேலையை உருவாக்க வேண்டும். தற்போது, மிகக் குறைந்த வருமானம்
வந்தாலும் சுயதொழில் அதிகரித்துள்ளது.
அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானத்தின் (Universal Basic Income)

ஆதரவாளர்கள் குறிப்பிடுவது வேலை இழப்பு வளர்ச்சியின் பிரச்சினை. பேராசிரியர்
பானுமூர்த்தி, இதைப் பற்றி நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்?
என்.ஆர். பானுமூர்த்தி: பேராசிரியர் அருண் குமார் குறிப்பிட்டது போல்,

வேலையின்மை இந்தியாவிலும் உலக அளவிலும் ஒரு தீவிரமான பிரச்சினை. வீடு
வழங்குவதற்காக பிரதான் மந்திரி ஆவாஸ் யோஜனா திட்டத்தை (Pradhan Mantri
Awas Yojana) அரசாங்கம் அறிமுகப்படுத்தியது. இந்த திட்டம் கிராமப்புறங்களில்
சமூக பாதுகாப்பு வலைகளில் குறிப்பிடத்தக்க தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது.
கிராமப்புற வீட்டு வசதித் திட்டம் நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் வேலை
வாய்ப்புகளை பெருமளவு அதிகரித்துள்ளதாக எனது ஆய்வு காட்டுகிறது. இதில்
முக்கிய துறைகளான எஃகு, சிமெண்ட் மற்றும் மின் கூறுகளுக்கு அதிக தேவை
உள்ளது. அதன் கொள்கைகள் பொருளாதார வளர்ச்சியுடன் அதிக வேலை
வாய்ப்புகளை வழங்குவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளன என்பதை அரசாங்கம்
தெளிவுபடுத்தியுள்ளது. எனவே, இந்தப் பிரச்சினையை அரசாங்கம் அறிந்திருக்கிறது.
பேராசிரியர் அருண்குமாருடன் நான் உடன்படாத இடம் வருமானப் பங்கீடு,

அது பிரச்சினையில் உள்ளது. சமச்சீரற்ற வருமான விநியோகம் இருந்தாலும், இலாப
வளர்ச்சியுடன் ஒப்பிடுகையில் இது மிகவும் சிறியதாக இருந்தாலும், ஊதியங்களில்
சில அதிகரிப்பு உள்ளது. இது பொருளாதார ஆய்வறிக்கையில் காட்டப்பட்டுள்ளது.
கோவிட்-19-க்குப் பிறகு சில உற்பத்தித் துறைகளுக்கு அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட
உற்பத்தி-இணைக்கப்பட்ட ஊக்கத் திட்டங்களை அரசாங்கம் மறு மதிப்பீடு செய்ய
வேண்டும் என்று எங்களில் சிலர் பரிந்துரைக்கிறோம்.
செயற்கை நுண்ணறிவு மற்றும் வேலை இழப்பு குறித்து, சர்வதேச

தொழிலாளர் அமைப்பின் (International Labour Organization (ILO)) தற்போதைய
வேலை இழப்பு அல்லது வேலையின்மை வளர்ச்சி இருப்பதாக நான்
நினைக்கவில்லை. மாறாக, எதிர்கால வேலை வாய்ப்புகள் செயற்கை
நுண்ணறிவால் பாதிக்கப்படலாம் என்று அது அறிவுறுத்துகிறது. தொழிலாளர்
சந்தை இந்த மாற்றங்களுக்கு ஏற்ப மாறும் என்று நான் நம்புகிறேன். ஆனால்,

தற்போது, தேவைப்படும் திறன்களுக்கும், கிடைக்கும் திறன்களுக்கும் இடையே
பொருந்தாத தன்மை உள்ளது.
திறன்களை மேம்படுத்த கல்வியை மேம்படுத்த பரிந்துரைக்கிறீர்கள்.

எவ்வாறாயினும், நான்காவது தொழில்துறை புரட்சியின் வேலைகள், கிளாஸ் ஸ்வாப்
அழைப்பது போல், கிக் வேலை போன்ற மிகவும் நல்ல ஊதியம் அல்லது மிகவும்
நிலையற்றவை. இது பெரிய வருமான சமத்துவமின்மையை ஏற்படுத்துகிறது.
எனவே, இந்த இடைவெளியை குறைப்பதற்கு அனைவருக்குமான அடிப்படை
வருமானம் தேவையா?
என்.ஆர். பானுமூர்த்தி: அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானத்திற்கு

இந்தியா தயாராக உள்ளதா என்பதை நாம் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும். எனது
பார்வையில், நாம் முதலில் அனைவருக்குமான அடிப்படை சமூக பாதுகாப்பு
வலைகளில் அதிக கவனம் செலுத்த வேண்டும். தற்போது, இந்த பாதுகாப்பு
வலைகள் மாநிலங்களுக்கு இடையேயும் மாநிலங்களுக்குள்ளும் சீரற்ற நிலையில்
உள்ளன. எனவே, ஒன்றிய மற்றும் மாநில அரசுகள் சமூக பாதுகாப்பு வலைகளை
மேலும் அனைவருக்குமானதாக மாற்றுவதில் பணியாற்ற வேண்டும் என்று நான்
பரிந்துரைக்கிறேன்.
அருண்குமார்: நேரடி வரிகளில் (direct taxes) இருந்து அரசு அதிக பணம்

வசூலித்தால், அது இடைவெளியைக் குறைக்க உதவும். நமது நேரடி வரி மற்றும்
மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி விகிதம் 6.25% மட்டுமே. பல வளர்ந்த நாடுகளில் அதிக
விகிதம் உள்ளது. அவர்களின் நிலைகளை நம்மால் பொருத்த முடியாவிட்டாலும்,
நமது நேரடி வரியை உள் நாட்டு உற்பத்தி விகிதத்தில் இன்னும் அதிகரிக்கலாம்.
நம்மால் முடியாது என்பதல்ல; அதைச் செய்வதற்கான அரசியல் விருப்பத்தைப்
பற்றியது.
அருண் குமார் டெல்லி ஜவஹர்லால் நேரு பல்கலைக்கழகத்தில்

பொருளாதாரப் பேராசிரியராகப் பணியாற்றி ஓய்வு பெற்றவர். என்.ஆர். பானுமூர்த்தி
சென்னை, மெட்ராஸ் ஸ்கூல் ஆஃப் எகனாமிக்ஸ் இயக்குநராகபணியாற்றி
வருகிறார்.

Good, but not enough: On the extended coverage of the Ayushman Bharat scheme.
Extension of free health coverage to all over 70 years is good, but more needs to be
done.
In a welcome move, the Union government’s decision to extend the coverage of

Ayushman Bharat Pradhan Mantri Jan Arogya Yojana (AB PM-JAY) to senior citizens over
70 years, irrespective of their income, provides a modicum of free health coverage to
nearly 60 million people. With out-of-pocket expenditure for health care in India among
the highest in the world, the decision is indeed laudable. While the decision to provide
free health coverage up to ₹0.5 million per year for a section of the population is noble, it
will in no way fulfil the public health objectives that are much needed for the targeted
beneficiaries. First and foremost, the health assurance scheme is limited to secondary
and tertiary care hospitalisation.
The absence of coverage for outpatient care, diagnostics and medicines is particularly
concerning as chronic diseases have increased sharply in India in the last few decades.
Increased life expectancy and an early onset of these diseases would mean that people
over 70 may very often suffer from multiple chronic diseases. Most of the health-care
expenditure by the elderly will, therefore, be through outpatient care (40%-80%), which
will not be covered by the scheme.
Since its launch in 2018, the penetration of PM-JAY into smaller cities and towns has
been low in most States. Unlike in most of the southern States, primary and secondary
health care in the public sector has been largely neglected and is inadequate and ill
equipped to meet the demand in other parts. Robust primary and secondary public health
care will sharply cut the load on tertiary health care and hence the need for curative
care; a reduced curative care load at tertiary hospitals will make the PM-JAY scheme
succeed.

Thailand focused and progressively strengthened its primary health-care system, and
even diverted funds earmarked for urban hospitals to build rural hospitals and health
centres to attain universal health coverage. In contrast, in the U.S., banking primarily on
insurance-based schemes is what led to the surging costs of health care. India appears to
be going the U.S. way.
Though there is waning enthusiasm in the private sector due to low treatment rates and
delayed payment, as per media reports, since its launch, two-thirds of the total money
spent each year under the PM-JAY scheme went to private hospitals; it was 53% in the
case of the southern States. Weakened primary and secondary health care will result in
an overload in tertiary health care, which the private players will be well poised to take
advantage of.
This can lead to a further shrinking of the government’s commitment to strengthen the
public health-care system by over-relying on the insurance modality which is neither
affordable nor will provide appropriate health care for the needy. In its present form,
PM-JAY is a measure that is essential, but is incomplete.
https://www.thehindu.com/opinion/editorial/%E2%80%8Bessential-but-not-enough-on-the
-extended-coverage-of-the-ayushman-bharat-pradhan-mantri-jan-arogya-yojana/article
68634754.ece
ஆயுஷ்மான் பாரத் திட்டத்தின் நீட்டிக்கப்பட்ட காப்பீட்டு பாதுகாப்பு

குறித்து…
70-வயதுக்கு மேற்பட்ட அனைவருக்கும் இலவச சுகாதாரக் காப்பீட்டை

விரிவுபடுத்துவது ஒரு நல்ல முன்னேற்றமாகும். ஆனால், இன்னும் அதிகமாக
செயல்படுத்தப்பட வேண்டும்.
ஆயுஷ்மான் பாரத் திட்டத்தின் மூலம் பிரதான் மந்திரி ஜன் ஆரோக்கிய

யோஜனா (Ayushman Bharat Pradhan Mantri Jan Arogya Yojana (AB PM-JAY)) 70

வயதுக்கு மேற்பட்ட மூத்த குடிமக்களுக்கு அவர்களின் வருமானத்தைப்
பொருட்படுத்தாமல் நீட்டிக்க ஒன்றிய அரசு முடிவு செய்துள்ளது. இது கிட்டத்தட்ட 60
மில்லியன் மக்களுக்கு சில இலவச சுகாதார பாதுகாப்பு வழங்கும். உலக அளவில்
இந்தியாவில் சுகாதாரச் செலவுகள் அதிகமாக இருப்பதால், இந்த முடிவு
அனைவராலும் வரவேற்கப்படுகிறது.
இருப்பினும், ஆண்டுக்கு ₹0.5 மில்லியன் வரை இலவச சுகாதாரப் பாதுகாப்பு

வழங்குவது ஒரு நேர்மறையான நடவடிக்கையாக இருந்தாலும், இலக்கு
வைக்கப்பட்ட பயனாளிகளின் பொது சுகாதாரத் தேவைகளை இது முழுமையாகப்
பூர்த்தி செய்யவில்லை. இந்தத் திட்டம் முதன்மையாக இரண்டாம் நிலை மற்றும்
மூன்றாம் நிலை மருத்துவமனைப் பராமரிப்பை உள்ளடக்கியது.
வெளிநோயாளர் பராமரிப்பு, நோய் கண்டறிதல் மற்றும் மருந்துகளுக்கான

பாதுகாப்பு இல்லாதது ஒரு முக்கிய கவலையாக உள்ளது. கடந்த பத்தாண்டுகளாக
இந்தியாவில் நாள்பட்ட நோய்கள் அதிகரித்துள்ளன. அதிக ஆயுட்காலம் மற்றும்
இந்த நோய்களின் ஆரம்ப தொடக்கத்துடன், 70 வயதுக்கு மேற்பட்டவர்கள் பல
நாள்பட்ட நோய்களால் பாதிக்கப்படுகின்றனர். அவர்களின் மருத்துவச் செலவுகளில்
பெரும்பாலானவை வெளிநோயாளர் சிகிச்சைக்காகவே (outpatient care) இருக்கும்.
இது அவர்களின் செலவில் 40%-80% ஆகும். இருப்பினும், இது கவனிப்பு திட்டத்தின்
கீழ் வராது.
2018-ல் தொடங்கப்பட்டதிலிருந்து, பிரதான் மந்திரி ஜன் ஆரோக்கிய யோஜனா

(Pradhan Mantri Jan Arogya Yojana (PM-JAY)) ஆனது பெரும்பாலான மாநிலங்களில்
பல சிறிய நகரங்கள் மற்றும் நகரங்களை முழுமையாக அடையவில்லை. தென்
மாநிலங்களுக்கு நேர்மாறாக, பிற பகுதிகளில் உள்ள ஆரம்ப மற்றும் இரண்டாம்
நிலை சுகாதாரம் புறக்கணிக்கப்பட்டுள்ளது. மேலும், பொது வசதிகள் பெரும்பாலும்
போதுமானதாக இல்லை. வலுவான ஆரம்ப மற்றும் இரண்டாம் நிலை சுகாதார
பராமரிப்பு மூன்றாம் நிலை பராமரிப்பு தேவையை குறைக்கும். மூன்றாம் நிலை
பராமரிப்பு தேவையில் இந்த குறைப்பு பிரதான் மந்திரி ஜன் ஆரோக்கிய யோஜனா
திட்டத்தை மேலும் வெற்றிகரமாக்க உதவும்.
தாய்லாந்து அதன் ஆரம்ப சுகாதார அமைப்பை வளப்படுத்தியது மற்றும்

கிராமப்புற மருத்துவமனைகளை மேம்படுத்தியது. உலகளாவிய சுகாதாரத்தை

நோக்கமாகக் கொண்டு நகர்ப்புற மருத்துவமனைகளுக்கு நிதியைப் பயன்படுத்தியது.
இதற்கு நேர்மாறாக, அமெரிக்கா காப்பீட்டு அடிப்படையிலான திட்டங்களை
நம்பியிருந்தது, இது அதிக சுகாதாரச் செலவுகளுக்கு வழிவகுத்தது. அமெரிக்காவின்
அணுகுமுறையை இந்தியா பின்பற்றுவதாக தெரிகிறது.
தொடங்கப்பட்டதிலிருந்து, பிரதான் மந்திரி ஜன் ஆரோக்கிய யோஜனா

திட்டத்தின் கீழ் ஒவ்வொரு ஆண்டும் செலவழிக்கப்பட்ட மொத்தப் பணத்தில்
மூன்றில் இரண்டு பங்கு தனியார் மருத்துவமனைகளுக்குச் சென்றதாக ஊடக
அறிக்கைகள் காட்டுகின்றன. இதில் 53% தென் மாநிலங்களில் உள்ளது. குறைந்த
சிகிச்சை விகிதங்கள் மற்றும் தாமதமான கட்டணங்கள் காரணமாக தனியார் துறை
குறைவாக உள்ளது.
பலவீனமான ஆரம்ப மற்றும் இரண்டாம் நிலை சுகாதாரப் பராமரிப்பு

மூன்றாம் நிலைப் பராமரிப்பில் அதிக சுமைக்கு வழிவகுக்கிறது. இதை தனியார்
மருத்துவமனைகள் தங்களின் தேவைக்காக பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம். இது
பொது சுகாதாரப் பாதுகாப்பை வலுப்படுத்துவதில் அரசாங்கத்தின் கவனத்தை
குறைக்கலாம்.
ஏனெனில், காப்பீட்டு அடிப்படையிலான முறைகளை அரசாங்கம் அதிகமாக

நம்பியுள்ளது. இது மலிவு விலையில் அல்லது தேவைப்படும் அனைவருக்கும்
பொருந்தாது. தற்போது, பிரதான் மந்திரி ஜன் ஆரோக்கிய யோஜனாவில்
மேற்கொள்ளப்பட்ட முன்னேற்றங்கள் ஒரு முக்கியமான நடவடிக்கையாக
பார்க்கப்படுகிறது. ஆனால், அது முழுமையாக செயல்படுத்தப்படவில்லை.
Health care using AI is bold, but much caution first

-C. Aravinda
India cannot jump into AI-driven health care without first addressing the foundational
issues within its health system.

News about the possibility of a “free AI powered primary-care physician for every Indian,
available 24/7” within the next five years is ambitious. It raises critical questions about
feasibility, sustainability, and the readiness of India to tackle such enormous
undertakings.
Primary health care (PHC) ensures the right to the highest attainable level of health by
bringing integrated services closer to communities. It addresses health needs, tackles
broader health determinants through multisectoral action, and empowers individuals to
manage their health. We risk undermining this fundamental aspect of PHC by relying on
Artificial Intelligence (AI) as it is impersonal, making people passive recipients of care
rather than active participants.
AI excels in processing and automating repetitive tasks but lacks characteristics of

human intelligence such as understanding the physical world, retrieving complex
information, maintaining persistent memory, and engaging in reasoning and planning.
These are all fundamental to medicine, where understanding the nuances of a patient’s
condition goes beyond pattern recognition.
Delivering health care demands a human-centric approach of empathy and cultural

understanding. Consciousness — the awareness and understanding of the real-world
environment — underpins human decision-making, distinguishing human intelligence from
AI. AI cannot replicate the moral and ethical reasoning that comes from conscious
experience. Unlike other domains, health-care data is scattered, incomplete and often
inaccessible for AI training, making it difficult to train a model.
Data, models and issues
Naegele’s rule from obstetrics, which has been in use for over 200 years, can be used to
highlight the challenges in health care. It is based on 18th century reproductive habits of
European women, which may not be applicable today. This method is used to predict the
birth date of a child during pregnancy. It relies solely on the length of the last menstrual
cycle and has a 4% accuracy. It fails to account for critical factors such as maternal age,

parity, nutrition, height, race, and uterus type, which are essential for accurate
prediction. Developing a better predictive model than Naegele’s rule requires vast
amounts of personal data, which belong rightfully to patients. This illustrates the inherent
paradox in AI development in health care — the need for extensive data collection to
improve accuracy is at odds with privacy and ethical concerns.
The costs involved in establishing infrastructure to capture, collect, and train this data
are substantial. As reproductive health and fertility rates change over time, constant
fine-tuning of AI models is necessary, leading to recurring expenses. Health-care data is
complex and personal, making it difficult to standardise it across populations.
India’s diversity complicates the issue further. This diversity means that data for AI
models must be extensive and deeply contextualised, but generating such data requires
access to personal and behavioural information.
AI’s utility in health care
AI can play a crucial role in specific, well-defined tasks within health care, particularly
through narrow intelligence, diffusion models and transformers. Narrow intelligence
focuses on specialised tasks such as predicting hospital kitchen supply needs, managing
biomedical waste, or optimising drug procurement. Diffusion models, which are adept at
predicting patterns from complex datasets, can help screen histopathology slides or
screen only a subset of the population using medical images.
Large Language Models (LLMs) and Large Multimodal Models (LMMs) are emerging as
powerful tools in medical education and research writing. These can provide rapid access
to medical knowledge, simulate patient interactions, and support the training of
health-care professionals. By offering personalised learning experiences and simulating
complex clinical scenarios, LLMs and LMMs can complement traditional medical education
A significant issue with AI in health care is the “black box” problem, where the
decision-making processes of AI algorithms are not transparent or easily understood.
This poses risks in health care, where understanding the rationale behind a diagnosis or

treatment plan is critical. Health-care providers are left in the dark about how certain
conclusions are reached, leading to a lack of trust and potential harm if the AI makes an
incorrect or inappropriate recommendation.
Google DeepMind’s AI mysterious algorithm defeating world-class players in the GO game
(board game) can be celebrated. While such feats are acceptable for games, they raise
concerns in real-life health-care decisions. The stakes are serious in human health, where
the consequences of a mistake can be life-threatening.
India and the issue of AI governance
A recent petition in the Kenyan Parliament by content moderators against OpenAI’s

ChatGPT has highlighted the ethical complexities in AI development, revealing the
exploitation of underpaid workers in training AI models. This raises concerns about the
exploitation of vulnerable populations in AI training. It underscores the importance of
safeguarding the interests of Indian patients because the data required to train the model
legally belong to patients.
While population-level data generated by health systems can be useful, it is prone to

ecological fallacy. India lacks comprehensive regulation or legislation addressing AI such
as the European Union Artificial Intelligence Act, making it all the more critical. AI tools in
health care must be developed and deployed with the core medical ethics of “Do No
Harm”. AI-powered health care in India promises increased efficiency and reduced error
rates. Advanced AI technologies require significant investments in research, data
infrastructure, and continuous updates — costs that someone must bear. India cannot
leapfrog into AI-driven health care without first addressing the foundational issues in its
health system. The complexities of patient care, the need for high-quality data, and the
ethical implications of AI demand a more measured approach.
Dr. C. Aravinda is an academic and public health physician.
https://www.thehindu.com/opinion/op-ed/health-care-using-ai-is-bold-but-much-caution-f
irst/article68635181.ece

செயற்கை நுண்ணறிவைப் பயன்படுத்தும் சுகாதார பராமரிப்பு
துணிச்சலானது : ஆனால் மிகுந்த எச்சரிக்கை தேவை
சுகாதாரப் பராமரிப்புக்கு செயற்கை நுண்ணறிவை (Artificial intelligence (AI))

பயன்படுத்துவதற்கு முன்பு, இந்தியா தனது சுகாதார அமைப்பில் உள்ள அடிப்படைச்
சிக்கல்களைச் சரி செய்ய வேண்டும்.
"ஐந்தாண்டுகளுக்குள் ஒவ்வொரு இந்தியருக்கும், 24/7 இலவச செயற்கை

நுண்ணறிவுடன் இயங்கும் முதன்மை பராமரிப்பு மருத்துவர்" என்ற யோசனை
மிகவும் பாராட்டுக்குரியது. இது சாத்தியமா, எப்படி பராமரிக்கப்படும், இவ்வளவு
பெரிய பணிக்கு இந்தியா தயாராக இருக்கிறதா என்ற கேள்வி எழுந்துள்ளது.
ஆரம்ப சுகாதார பராமரிப்பு (Primary health care (PHC)) அனைவருக்கும் சிறந்த

ஆரோக்கியத்தை வழங்குவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது. சுகாதார
சேவைகளை சமூகங்களுக்கு நெருக்கமாக கொண்டு வருவதன் மூலம் இதை
செய்கிறது. இது சுகாதார தேவைகளை நிவர்த்தி செய்கிறது, பல்வேறு சுகாதார
சிக்கல்களை சமாளிக்கிறது மற்றும் மக்கள் தங்கள் சொந்த ஆரோக்கியத்தை
கவனித்து கொள்ள உதவுகிறது. உடல்நலப் பாதுகாப்புக்கு செயற்கை நுண்ணறிவை
பயன்படுத்துவது ஆபத்தானது. செயற்கை நுண்ணறிவு ஆள்மாறாட்டம் மற்றும்
செயலில் உள்ள பங்கேற்பாளர்களுக்கு பதிலாக மக்களை செயலற்றவர்களாக
மாற்றலாம். இது ஆரம்ப சுகாதார சேவையின் (primary health care (PHC)) முக்கிய
இலக்கை பலவீனப்படுத்தலாம்.
செயற்கை நுண்ணறிவானது மீண்டும் மீண்டும் செய்யும் பணிகளைக்

கையாள்வதில் சிறந்தது. ஆனால், இயற்பியல் உலகத்தைப் புரிந்துகொள்வது,
சிக்கலான விவரங்களை நினைவில் கொள்வது அல்லது பகுத்தறிவு மற்றும்
திட்டமிடல் போன்ற மனித குணங்களைக் கொண்டிருக்கவில்லை. இந்த மனித
குணங்கள் மருத்துவத்தில் முக்கியமானவை, அங்கு நோயாளியின் நிலையைப்
புரிந்துகொள்வது வடிவங்களை அங்கீகரிப்பதை விட அதிகம்.
சுகாதாரப் பாதுகாப்பை வழங்குவதற்கு மனிதனை மையமாகக் கொண்ட

அணுகுமுறை மற்றும் கலாச்சார புரிதல் தேவை. உணர்வு, அல்லது உண்மையான

உலகத்தைப் பற்றிய விழிப்புணர்வு, மனித முடிவெடுப்பதற்கு இன்றியமையாதது.
இதுவே மனித நுண்ணறிவை செயற்கை நுண்ணறிவிலிருந்து வேறுபடுத்துகிறது.
செயற்கை நுண்ணறிவால் மனித அனுபவத்திலிருந்து வரும் தார்மீக மற்றும்
நெறிமுறை பகுத்தறிவை பிரதிபலிக்க முடியாது.
சுகாதாரப் பாதுகாப்பில், தரவு பெரும்பாலும் சிதறி, முழுமையடையாததாக

மற்றும் அணுகக் கடினமானதாக உள்ளது. ஒரு மாதிரியைப் பயிற்றுவிப்பதை
கடினமாக்குகிறது.
தரவு, மாதிரிகள் மற்றும் சிக்கல்கள்
200 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக மகப்பேறு மருத்துவத்தில் (obstetrics)

பயன்படுத்தப்படும் நெகேலின் விதி (Naegele’s rule), சுகாதாரப் பாதுகாப்பில் உள்ள
சவால்களைக் காட்டுகிறது. இது கடைசி மாதவிடாய் சுழற்சியின் அடிப்படையில்
மட்டுமே குழந்தையின் பிறந்த தேதியை கணிக்கிறது மற்றும் 4% துல்லிய விகிதத்தைக்
கொண்டுள்ளது. 18-ஆம் நூற்றாண்டின் ஐரோப்பிய நடைமுறைகளை
அடிப்படையாகக் கொண்ட இந்த முறை, தாய்வழி வயது, ஊட்டச்சத்து அல்லது
இனம் போன்ற முக்கியமான காரணிகளைக் கருத்தில் கொள்ளாது.
நெகேலின் விதியைவிட சிறந்த மாதிரியை உருவாக்க நோயாளிகளிடமிருந்து

நிறைய தனிப்பட்ட தரவு தேவைப்படுகிறது. இது செயற்கை நுண்ணறிவு மேம்பாட்டில்
உள்ள தனியுரிமை மற்றும் நெறிமுறைச் சிக்கல்களுடன் மிகவும் துல்லியமான
முரண்படுவதற்கு நிறைய தரவுகளைச் சேகரிப்பது என்ற சிக்கலை
எடுத்துக்காட்டுகிறது.
சுகாதாரத் தரவைச் சேகரித்துப் பயன்படுத்துவதற்கான அமைப்புகளை

அமைப்பது மிகவும் விலை உயர்ந்தது. மகப்பேறு ஆரோக்கியம் (reproductive health)
மற்றும் கருவுறுதல் விகிதங்கள் (fertility rates) மாறும்போது, செயற்கை நுண்ணறிவு
மாதிரிகளுக்கு அடிக்கடி புதுப்பித்தல்கள் தேவைப்படுகின்றன. இதற்கு அதிக
செலவாகும். மேலும், உடல்நலப் பாதுகாப்புத் தரவு தனிப்பட்டது மற்றும்
சிக்கலானது. எனவே அதை அனைவருக்கும் ஒரே மாதிரியாக மாற்றுவது கடினம்.

இந்தியாவின் பன்முகத்தன்மை விஷயங்களை இது மிகவும் சிக்கலாக்குகிறது.
துல்லியமான செயற்கை நுண்ணறிவு
மாதிரிகளை உருவாக்க, நிறைய விரிவான மற்றும் தனிப்பட்ட தரவு தேவை,

அதைப் பெறுவது கடினம்.
சுகாதாரப் பராமரிப்பில் (health care) செயற்கை நுண்ணறிவின் பயன்பாடு
சுகாதாரப் பராமரிப்பில் குறிப்பிட்ட பணிகளுக்கு AI மிகவும் பயனுள்ளதாக

இருக்கும்.
குறுகிய நுண்ணறிவு (Narrow intelligence): இது மருத்துவமனையின்

சமையலறைக்கு என்ன தேவை என்பதைக் கணிப்பது, உயிரி மருத்துவக் கழிவுகளை
நிர்வகித்தல் அல்லது மருந்து கொள்முதலை மேம்படுத்துதல் போன்ற குறிப்பிட்ட
பணிகளில் கவனம் செலுத்துகிறது.
பரவல் மாதிரிகள் (Diffusion models): இவை சிக்கலான தரவுகளிலிருந்து

வடிவங்களைக் கணிக்க முடியும். நுண்திசு நோய் கூறுஇயல்களை (histopathology)
ஆய்வு செய்தல் அல்லது குறிப்பிட்ட நபர்களின் மருத்துவப் படங்களை பகுப்பாய்வு
செய்தல் போன்ற பணிகளுக்கு அவர்கள் உதவலாம்.
பெரிய மொழி மாதிரிகள் (Large Language Models (LLMs)) மற்றும் பெரிய

பன்முக தொடர்பு மாதிரிகள் (Large Multimodal Models (LMMs)) மருத்துவக் கல்வி
மற்றும் ஆராய்ச்சியில் பயனுள்ளதாக மாறி வருகின்றன. அவர்கள் விரைவாக
மருத்துவ அறிவை வழங்கலாம், நோயாளிகளின் தொடர்புகளை
உருவகப்படுத்தலாம் மற்றும் சுகாதார பராமரிப்பு நிபுணர்களுக்கு பயிற்சி அளிக்க
உதவலாம். இந்தக் கருவிகள் கற்றலைத் திருத்தியமைக்கப்பட்ட மற்றும் பாரம்பரிய
மருத்துவக் கல்வியை ஆதரிக்கும் சிக்கலான மருத்துவ சூழ்நிலைகளை
உருவகப்படுத்தலாம்.
இருப்பினும், உடல்நலப் பாதுகாப்பில் செயற்கை நுண்ணறிவின் ஒரு பெரிய

பிரச்சனை "கருப்பு பெட்டி" (‘black box’) பிரச்சினை. இதன் பொருள், செயற்கை
நுண்ணறிவு எவ்வாறு முடிவுகளை எடுக்கிறது என்பதை நம்மால் எளிதில்

பார்க்கவோ புரிந்துகொள்ளவோ முடியாது. இந்த வெளிப்படைத்தன்மை இல்லாதது
ஆபத்தானது. ஏனெனில், ஒரு நோயறிதல் அல்லது சிகிச்சைத் திட்டம் எவ்வாறு
தீர்மானிக்கப்படுகிறது என்பதை அறிவது முக்கியம். செயற்கை நுண்ணறிவின்
காரணத்தைப் புரிந்து கொள்ளாமல், உடல்நலப் பாதுகாப்பு வழங்குநர்கள் அதன்
பரிந்துரைகளை நம்ப மாட்டார்கள், இது தவறுகளுக்கும் வழிவகுக்கும்.
Google Deep Mind's செயற்கை நுண்ணறிவானது (போர்டு கேம் GO-வில்)

சிறந்த வீரர்களை வீழ்த்தி பெரிய வெற்றியைப் பெற்றது. கணினி விளையாட்டுகளில்
இது சுவாரஸ்யமாக இருந்தாலும், நிஜ வாழ்க்கை சுகாதாரப் பாதுகாப்பு குறித்த
கவலைகளை எழுப்புகிறது. உடல்நலப் பாதுகாப்பில், தவறுகள் மிகவும்
தீவிரமானவை மற்றும் உயிருக்கு ஆபத்தானவை.
இந்தியா மற்றும் செயற்கை நுண்ணறிவு நிர்வாகத்தில் உள்ள பிரச்சினை
கென்யாவில் ஒரு சமீபத்திய மனு செயற்கை நுண்ணறிவு மேம்பாட்டில் உள்ள

நெறிமுறை சிக்கல்களை முன்னிலைப்படுத்தியது. செயற்கை நுண்ணறிவு
மாதிரிகளைப் பயிற்றுவிப்பதற்காக குறைந்த ஊதியம் பெறும் தொழிலாளர்கள்
சுரண்டப்படுவதாக அந்த மனுவில் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது. இது பாதிக்கப்படக்கூடிய
மக்களை சுரண்டுவது பற்றிய கவலையை எழுப்புகிறது. இந்திய நோயாளிகளின்
தரவு சட்டப்பூர்வமாக அவர்களுக்குச் சொந்தமானது என்பதால், அதைப்
பாதுகாப்பது முக்கியம்.
சுகாதார தரவு பயனுள்ளதாக இருக்கும். ஆனால், பெரும்பாலும்

குறைபாடுடையது. ஐரோப்பிய ஒன்றியத்தில் உள்ளதைப் போன்ற வலுவான
செயற்கை நுண்ணறிவு மீதான கட்டுப்பாடுகள் இந்தியாவில் இல்லை. எனவே,
சுகாதாரப் பாதுகாப்பில் செயற்கை நுண்ணறிவு கருவிகள் "தீங்கு செய்யாதீர்" (‘Do No
Harm’) என்ற கொள்கையைப் பின்பற்ற வேண்டும்.
இந்தியாவில் செயற்கை நுண்ணறிவால் இயங்கும் சுகாதாரப் பாதுகாப்பு

செயல்திறனை மேம்படுத்தலாம் மற்றும் பிழைகளைக் குறைக்கலாம். இருப்பினும்,
மேம்பட்ட செயற்கை நுண்ணறிவு தொழில்நுட்பங்களுக்கு ஆராய்ச்சி, தரவு
உள்கட்டமைப்பு மற்றும் புதுப்பிப்புகளுக்கு நிறைய பணம் தேவைப்படுகிறது.
செயற்கை நுண்ணறிவு சிகிச்சைக்கு செல்வதற்கு முன், இந்தியா முதலில் அதன்

சுகாதார அமைப்பில் அடிப்படை சிக்கல்களை சரிசெய்ய வேண்டும். நோயாளியின்
பராமரிப்பைக் கையாளுதல், நல்ல தரவுத் தரத்தை உறுதி செய்தல் மற்றும் செயற்கை
நுண்ணறிவின் நெறிமுறைகளைக் கருத்தில் கொள்ள கவனமான திட்டமிடல்
தேவை.
டாக்டர். சி. அரவிந்தா ஒரு கல்வியியல் மற்றும் பொது சுகாதார மருத்துவர்.
The crucial role of election campaigns in shaping voters’ decision.

- Madhukar Shyam
Election campaigns are high-stakes operations that require meticulous planning,

considerable resources, and a thorough understanding of the electorate. But do election
campaigns serve as a dynamic intersection of voters, candidates and political parties?
In both political party and democratic theories, election campaigns play a significant role.
Democratic theorists have assumed that politicians are and ought to be attentive to the
views of the electorate during campaigns.
Election campaigns begin with the proper input received by the political parties related to
any particular region where they want to contest elections. These inputs come from
various sources, such as movements, issues raised by interest groups or pressure
groups, debates, and discussions of media channels. Opposition parties also participate in
setting the agenda by creating public opinion on various matters.
Core Message: The candidate or party creates a core message showcasing their policies,
values, and goals that distinguish them from their opponents. The message is carefully
crafted to connect with the electorate by addressing their concerns, needs and
expectations, and distinguish them from their opponents. Then campaigns are also

designed to target certain voter segments such as undecided voters, swing
states/districts.
Campaign Team: A well-managed team is crucial. This group includes campaign managers,
strategists, communication directors, volunteers, and field organisers. The
Representation of the People Act, 1951 (RP Act) specifies legislation governing expenses
incurred by individuals identified as ‘leaders of a political party’. The ‘leaders of a political
party’ are referred to as ‘star campaigners’. Although ‘star campaigners’ are usually the
top leaders of a political party, other celebrities can be considered for the same. The only
requirement is that these individuals have to be members of the political party that
designates them as ‘star campaigners’.
In addition, the RP Act stipulates that a registered unrecognised political party can name
up to 20 star campaigners, while a recognised political party (federal or state) can
designate up to 40. These names must be provided to the Election Commission (EC) and,
if applicable, the State Chief Electoral Officer (CEO) within seven days of the election
notification date. In case of multi-phase election, a political party can submit a list of star
campaigners for each phase.
Campaigns require cash to run efficiently. Fundraising efforts involve seeking donations
from individuals and organisations as well as occasionally hosting fundraising events; and
logistics involves planning rallies, events, and outreach programs, ensuring the candidate
can effectively reach voters.
Campaign via advertising: This includes TV ads, radio spots, online ads, and print
materials. Effective advertising can help define the candidate’s image and highlight key
issues. The new media can also be used for this purpose. Online platforms like Facebook,
Twitter, Instagram, and YouTube are essential for reaching a broad audience, especially
younger voters. Digital campaigns also include targeted email campaigns and SMS
outreach.

Public appearances and debates: Candidates can also engage with voters directly through
rallies, town halls, debates, and other public events. Debates, in particular, are crucial for
showcasing how candidates handle pressure and present their policies.
Essential elements of public appearances
1. Since the 1998 Lok Sabha elections, recognised political parties in India have been
allowed to freely use state-owned radio and television during elections. The Election
Commission of India (ECI) determines the length of time for each officially recognised
national and state party to broadcast prior to the start of the election campaign.
2. Door-to-door canvassing: These grassroots efforts involve volunteers going

door-to-door or making phone calls to engage directly with voters, answering questions,
and encouraging them to vote.
3. Media engagement: Engaging with the media is critical. Candidates give interviews, hold
press conferences, and use media coverage to amplify their message.
4. Campaign policy proposals: Candidates often focus on key issues like the economy,
healthcare, education, national security, and social justice. They present their policies as
solutions to the problems faced by voters.
5. Negative campaigning: Sometimes, campaigns use negative tactics, such as attack ads
or criticisms of their opponents’ records or personal characteristics. While controversial,
these tactics can be effective if used strategically.
6. Get Out the Vote (GOTV) efforts through voter mobilisation: As election day
approaches, campaigns intensify efforts to ensure their supporters turn out to vote. This
includes organising transportation to polling stations, reminding voters of polling dates
and locations, and addressing any last-minute concerns.

7. Election day: On election day, the campaign focuses on ensuring that voters go to the
polls. Campaigns may set up phone banks and volunteer networks and monitor polling
stations to encourage turnout.
However, while participating in the election through campaigning, candidates along with
political parties have to follow a moral code of conduct. But what is the moral code of
conduct?
The Model Code of Conduct (MCC) consists of guidelines issued by the ECI to regulate the
behaviour of political parties and candidates in the lead-up to elections. It assists the ECI
in fulfilling its responsibilities under Article 324 of the Constitution, which empowers the
body to oversee and ensure free and fair elections for Parliament and State Legislatures.
The MCC takes effect from the moment the election schedule is announced and remains
in force until the election results are declared.
The MCC originated during the 1960 Assembly elections in Kerala, where the state
administration developed a ‘Code of Conduct’ for political participants. This code was later
distributed by the ECI during the 1962 Lok Sabha elections to all recognised political
parties and state governments that adhered to it.
In 1991, due to repeated violations of election rules and ongoing corruption, the ECI
decided to enforce the MCC more rigorously. During bye-elections, the MCC would be
applicable in the area of the concerned constituency only. MCC keeps checks on the
derogatory or hate speeches sometimes made by the leaders.
(Dr. Madhukar Shyam is an Assistant Professor of Political Science at Christ (Deemed to

be University), Delhi NCR.
© The Indian Express (P) Ltd, First published on: September 12, 2024 18:34 IST
https://indianexpress.com/article/upsc-current-affairs/upsc-essentials/crucial-role-of-ele
ction-campaigns-in-shaping-voters-decision-upsc-9564169/

வாக்காளர்களின் முடிவை வடிவமைப்பதில் தேர்தல் பரப்புரைகளின்
பங்கு
- மதுகர் ஷ்யாம்
தேர்தல் பிரச்சாரங்கள் சிக்கலானவை மற்றும் கவனமாக திட்டமிடல், நிறைய

ஆதாரங்கள் மற்றும் வாக்காளர்களைப் பற்றிய புரிதல் தேவை. ஆனால், அவர்கள்
வாக்காளர்கள், வேட்பாளர்கள் மற்றும் அரசியல் கட்சிகளை திறம்பட
ஒன்றிணைக்கிறார்களா?
அரசியல் கட்சி மற்றும் ஜனநாயக கோட்பாடுகள் இரண்டிலும் தேர்தல்

பிரச்சாரங்கள் முக்கியமானவை. ஜனநாயகக் கோட்பாட்டாளர்களின் (democratic
theories) கூற்றுப்படி, அரசியல்வாதிகள் பிரச்சாரத்தின் போது வாக்காளர்களின்
கருத்துக்களைக் கவனமாகக் கவனிக்க வேண்டும்.
அரசியல் கட்சிகள் தாங்கள் போட்டியிடும் பகுதிகள் பற்றிய தகவல்களை

சேகரித்த பின்னர் தேர்தல் பிரச்சாரங்கள் தொடங்குகின்றன. அவர்கள் இந்த
தகவலை இயக்கங்கள், ஆர்வமுள்ள குழுக்கள், ஊடக விவாதங்கள் மற்றும் பொது
விவாதங்களில் இருந்து பெறுகிறார்கள். எதிர்க்கட்சிகளும் பல்வேறு பிரச்சனைகளில்
பொதுமக்களின் கருத்தை சுட்டிகாட்டி கொள்கைகளை வடிவமைக்க உதவுகின்றன.
முக்கிய செய்தி (Core Message): வேட்பாளர் அல்லது கட்சி அவர்களின்

கொள்கைகள், மதிப்புகள் மற்றும் இலக்குகளை முன்னிலைப்படுத்தும் ஒரு முக்கிய
செய்தியை உருவாக்குகிறது. இந்தச் செய்தி வாக்காளர்களின் கவலைகள் மற்றும்
தேவைகளை நிவர்த்தி செய்வதற்கும் அவர்களை எதிரிகளிடமிருந்து ஒதுக்கி
வைப்பதற்கும் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது. யாருக்கு வாக்களிப்பது என்று முடிவு
செய்யாத வாக்காளர்கள் அல்லது முக்கிய பகுதிகளில் உள்ளவர்கள் போன்ற
குறிப்பிட்ட வாக்காளர் குழுக்களை மையமாகக் கொண்டு பிரச்சாரங்கள்
வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளன.
பிரசாரக் குழு (Campaign Team): நன்றாக நிர்வகிக்கப்படும் குழு பிரச்சாரம்

தேர்தலுக்கு முக்கியமானது. குழுவில் பிரச்சார மேலாளர்கள், தகவல் தொடர்பு
இயக்குநர்கள், தன்னார்வலர்கள் மற்றும் கள அமைப்பாளர்கள் இருப்பார்கள்.

மக்கள் பிரதிநிதித்துவச் சட்டம், 1951 (Representation of the People Act ) ஒரு அரசியல்
கட்சியின் தலைவர்களுக்கான செலவுகளை ஒழுங்குபடுத்துகிறது. இந்தத்
தலைவர்கள் 'நட்சத்திர பிரச்சாரகர்கள்' (‘star campaigners’) என்று
அழைக்கப்படுகிறார்கள். பொதுவாக, 'நட்சத்திர பிரச்சாரகர்கள்' கட்சியின் முக்கிய
தலைவர்கள், ஆனால் பிரபலங்கள் 'நட்சத்திர பிரச்சாரகர்களாக' இருக்க முடியும்.
அவர்கள் 'நட்சத்திர பிரச்சாரகர்கள்' என்று பெயரிடும் அரசியல் கட்சியின்
உறுப்பினர்களாக இருக்க வேண்டும்.
மக்கள் பிரதிநிதித்துவச் சட்டம் கட்சி அங்கீகாரத்தின் அடிப்படையில்

வெவ்வேறு எண்ணிக்கையிலான நட்சத்திர பிரச்சாரகர்களை அனுமதிக்கிறது:
அங்கீகரிக்கப்படாத (unrecognised) அரசியல் கட்சி 20 நட்சத்திர பிரச்சாரகர்கள் வரை
பெயரிடலாம். அங்கீகரிக்கப்பட்ட (recognised) அரசியல் கட்சி 40 நட்சத்திர
பிரச்சாரகர்கள் வரை பெயரிடலாம். அரசியல் கட்சிகள் தங்களது நட்சத்திர
பிரச்சாரகர்களின் பட்டியலை தேர்தல் ஆணையத்திடமும் சமர்ப்பிக்க வேண்டும்.
தேர்தல் அறிவிக்கப்பட்ட ஏழு நாட்களுக்குள் மாநில தலைமை தேர்தல்
அதிகாரியிடம் (Chief Electoral Officer (CEO)) சமர்ப்பிக்க வேண்டும். பல கட்ட
தேர்தல்களுக்கு, ஒரு அரசியல் கட்சி ஒவ்வொரு கட்ட தேர்தலுக்கும் நட்சத்திர
பிரச்சாரகர்களின் பட்டியலை சமர்ப்பிக்க வேண்டும்.
பிரச்சாரங்கள் நன்றாக நடக்க பணம் தேவை. நிதி திரட்டுதல் (Fundraising)

என்பது மக்கள் மற்றும் நிறுவனங்களிடமிருந்து நன்கொடைகளைக் கேட்பது மற்றும்
சில சமயங்களில் பணம் திரட்ட நிகழ்வுகளை நடத்துவதாகும். ஏற்பாட்டியல் (logistics)
என்பது வேட்பாளர்கள் வாக்காளர்களுடன் இணைக்க உதவும் பேரணிகள்,
நிகழ்வுகள் மற்றும் அவுட்ரீச் திட்டங்களைத் திட்டமிடுவதை உள்ளடக்கியது.
விளம்பரம் மூலம் பிரச்சாரம் (Campaign via advertising): இதில் டிவி

விளம்பரங்கள், ரேடியோ ஸ்பாட்கள், ஆன்லைன் விளம்பரங்கள் மற்றும் அச்சுப்
பொருட்கள் ஆகியவை அடங்கும். பயனுள்ள விளம்பரம், வேட்பாளரின் படத்தை
வரையறுத்து முக்கிய சிக்கல்களை முன்னிலைப்படுத்த உதவும். இந்த
நோக்கத்திற்காக புதிய ஊடகங்களையும் பயன்படுத்தலாம். பேஸ்புக், ட்விட்டர்,
இன்ஸ்டாகிராம் மற்றும் யூடியூப் போன்ற ஆன்லைன் தளங்கள் பரந்த
பார்வையாளர்களை, குறிப்பாக இளைய வாக்காளர்களை சென்றடைய அவசியம்.

டிஜிட்டல் பிரச்சாரங்கள் இலக்கு மின்னஞ்சல்கள் மற்றும் SMS அவுட்ரீச்
ஆகியவற்றைப் பயன்படுத்துகின்றன.
பொது தோற்றங்கள் மற்றும் விவாதங்கள் (Public appearances and debates):

வேட்பாளர்கள் பேரணிகள், நகர அரங்குகள், விவாதங்கள் மற்றும் பிற பொது
நிகழ்வுகள் மூலம் நேரடியாக வாக்காளர்களுடன் கலந்துரையாடுவதற்கு
வழிவகுக்கும். விவாதங்கள், குறிப்பாக, வேட்பாளர்கள் அழுத்தத்தை எவ்வாறு
கையாளுகிறார்கள் மற்றும் அவர்களின் கொள்கைகளை எவ்வாறு
முன்வைக்கிறார்கள் என்பதைக் காட்டுவதற்கு முக்கியமானது.
பொது தோற்றத்தின் ( public appearances) முக்கிய கூறுகள்:
1. 1998-ஆம் ஆண்டு மக்களவை லோக்சபா தேர்தலுக்குப் பிறகு, இந்தியாவில்

அங்கீகரிக்கப்பட்ட அரசியல் கட்சிகள் தேர்தல்களின் போது அரசுக்கு சொந்தமான
ரேடியோ மற்றும் டிவியை இலவசமாகப் பயன்படுத்தலாம். தேர்தல் பிரச்சாரம்
தொடங்குவதற்கு முன், ஒவ்வொரு தேசிய மற்றும் மாநில கட்சிகளுக்கும் எவ்வளவு
ஒளிபரப்பு நேரம் கிடைக்கும் என்பதை இந்திய தேர்தல் ஆணையம் தீர்மானிக்கிறது.
2. வீட்டுக்கு வீடு பிரச்சாரம் (Door-to-door canvassing): தன்னார்வலர்கள்

வீடுகளுக்குச் சென்று அல்லது தொலைபேசி அழைப்புகளை மேற்கொண்டு
வாக்காளர்களுடன் நேரடியாகப் பேசவும், அவர்களின் கேள்விகளுக்குப்
பதிலளிக்கவும், வாக்களிக்க ஊக்குவிக்கவும் வேண்டும்.
3. ஊடக ஈடுபாடு (Media engagement): வேட்பாளர்கள் நேர்காணல்களை

வழங்குவதன் மூலமும், செய்தியாளர் சந்திப்புகளை நடத்துவதன் மூலமும், ஊடகத்
தகவல்களைப் பயன்படுத்தி தங்கள் செய்தியைப் பரப்புவதன் மூலமும்
ஊடகங்களுடன் தொடர்பு கொள்கிறார்கள்.
4. பிரச்சாரக் கொள்கை முன்மொழிவுகள் (Campaign policy proposals):

வேட்பாளர்கள் பொருளாதாரம், சுகாதாரம், கல்வி, தேசிய பாதுகாப்பு மற்றும் சமூக
நீதி போன்ற முக்கியமான பிரச்சினைகளில் கவனம் செலுத்துகின்றனர். இந்தப்
பிரச்சனைகளுக்குத் தீர்வாகத் தங்கள் கொள்கைகளை முன்வைக்கின்றனர்.

5. எதிர்மறையான பிரச்சாரம் (Negative campaigning): பிரச்சாரங்கள்
வாக்காளர்களை தங்களுக்கு சாதகமாக வாக்களிப்பதற்கு தாக்குதல் விளம்பரங்கள்
அல்லது போட்டி வேட்பாளர் மீது விமர்சனங்கள் போன்ற எதிர்மறையான
உத்திகளைப் பயன்படுத்தலாம். இந்த யுக்திகள் சர்ச்சைக்குரியதாக இருக்கலாம்.
ஆனால், கவனமாக பயன்படுத்தினால் பயனுள்ளதாக இருக்கும்.
6. வாக்கிலிருந்து வெளியேறும் (Get Out the Vote (GOTV)) முயற்சிகள்: தேர்தல்

நாள் நெருங்க நெருங்க, தேர்தலில் போட்டியிடுபவர்கள் தங்கள் ஆதரவாளர்களை
வாக்களிக்க வைக்க கடுமையாக உழைக்கின்றன. அவர்கள் வாக்குச் சாவடிகளுக்கு
போக்குவரத்தை ஏற்பாடு செய்கிறார்கள். தேர்தல் தேதிகள் மற்றும் இடங்களை
வாக்காளர்களுக்கு நினைவூட்டுகிறார்கள் மற்றும் கடைசி நிமிட சிக்கல்களைக்
கையாளுகிறார்கள்.
7. தேர்தல் நாள் (Election day): தேர்தல் நாளில், வாக்காளர்கள் வாக்களிக்கச்

செல்வதை உறுதி செய்வதே பிரச்சாரத்தின் பணி. வாக்களிப்பதை ஊக்குவிக்க
அவர்கள் தொலைபேசிகளை பயன்படுத்தலாம், தன்னார்வலர்களைப்
பயன்படுத்தலாம் மற்றும் வாக்குச் சாவடிகளைப் பார்க்கலாம்.
எவ்வாறாயினும், பிரச்சாரத்தின் மூலம் தேர்தலில் பங்கேற்கும் போது,

அரசியல் கட்சிகளுடன் வேட்பாளர்களும் மாதிரி நடத்தை விதிமுறைகளை (Model
Code of Conduct (MCC)) பின்பற்ற வேண்டும். தேர்தல் நடத்தை விதிமுறை என்றால்
என்ன?
மாதிரி நடத்தை விதிகள் (Model Code of Conduct (MCC))) என்பது இந்திய

தேர்தல் ஆணையத்தின் விதிகளின் தொகுப்பாகும். அரசியலமைப்பின் 324-வது
பிரிவின் படி தேர்தல்கள் சுதந்திரமாகவும் நியாயமாகவும் நடைபெறுவதை
உறுதிசெய்ய இந்திய தேர்தல் ஆணையத்திற்கு மாதிரி நடத்தை விதிகள் உதவுகிறது.
தேர்தல் அட்டவணை அறிவிக்கப்பட்டதும், தொடங்கி முடிவுகள் அறிவிக்கப்பட்டதும்
மாதிரி நடத்தை விதிகள் முடிவடைகிறது.
மாதிரி நடத்தை விதிகள் ஆனது 1960-ஆம் ஆண்டு கேரளாவில் நடந்த

சட்டமன்றத் தேர்தலின்போது அரசியல் பங்கேற்பாளர்களுக்கான நடத்தை
நெறிமுறையுடன் தொடங்கியது. பின்னர், 1962 மக்களவை தேர்தலின் போது

அங்கீகரிக்கப்பட்ட அனைத்து அரசியல் கட்சிகள் மற்றும் மாநில அரசுகளுடன்
பகிர்ந்து கொள்ளப்பட்டது.
1991-ஆம் ஆண்டில், இந்திய தேர்தல் ஆணையம் மீண்டும் விதி மீறல்கள்

மற்றும் ஊழல்கள் காரணமாக மாதிரி நடத்தை விதிகளை இன்னும் கடுமையாக
அமல்படுத்த முடிவு செய்தது. இடைத்தேர்தலின் போது ஒரு தொகுதியின் குறிப்பிட்ட
பகுதிக்கு மாதிரி நடத்தை விதிகள் பொருந்தும் என்று அறிவித்தது. தலைவர்களின்
வெறுக்கத்தக்க பேச்சுகளை மாதிரி நடத்தை விதி கண்காணித்து கட்டுப்படுத்துகிறது.
டாக்டர் மதுகர் ஷ்யாம், கிறிஸ்ட் (பல்கலைக்கழகம்) அரசியல் அறிவியல்

உதவிப் பேராசிரியராக உள்ளார்.
How direct benefit transfer empowers women.

-Derek O’Brien
By placing cash directly in the hands of women, it offers financial autonomy, improving
their position in the family.
Let me begin by sharing a few startling statistics. India’s female labour force participation
rate is just 28 per cent. One out of three young people is not engaged in education,
employment or training, with women making up 95 per cent of this group. For every five
men in managerial positions, only one is a woman. India ranked 127th out of 146 countries
in the Global Gender Gap Index 2023. Three out of 10 women in the age group of 18-49
years have experienced violence from their spouses as per a survey by Niti Aayog.
In election manifestos, speeches in Parliament or internal resolutions, every political party

will tell you that there is “a need for women to be empowered, financially and socially”.
That is easier said than done. The challenge is: How do you provide financial autonomy,

or even a small degree of financial autonomy, when the majority of women are outside
the purview of the labour force? Enter, Direct Benefit Transfers (DBT).
All the data from ground research that your columnist has gleaned on this subject
indicates one important trend: Much of the income that comes through DBT is spent by
the woman at her own discretion. Targeting low-income households through these
schemes is especially beneficial as these households allocate a larger proportion of their
income to basic necessities like food and fuel. This is evident from the fact that the
bottom 20 per cent of rural households spend 53 per cent of their income on food, while
urban households in the same bracket allocate 49 per cent. Given these patterns of high
consumption, much of the money provided through DBT circulates back into the
economy.
Now to the politics of DBT, which is not so cut and dried. Rolling out the scheme does not
guarantee an election win. YSRCP’s Jagananna Amma Vodi, launched in January 2020, did
not do the magic for Jagan Mohan Reddy in Andhra Pradesh in June 2024. In Telangana,
the story was different. KTR’s BRS must be ruing the fact that they didn’t have a similar
DBT scheme in place. Congress’ Mahalakshmi Scheme, adapted from their own Karnataka
(Gruha Lakshmi) model and swiftly introduced after the big Telangana Assembly win in
2023, paid rich electoral dividends in the 18th Lok Sabha election.
Let’s look at Maharashtra and the DBT play. The state government announced the Ladki
Bahin scheme in the budget this June. The first tranche reached the bank accounts of
women in August. The second tranche is likely to reach beneficiaries mid-October. Is this
the primary reason why the Maharashtra elections were not announced along with
elections in Haryana, and Jammu & Kashmir? Will the Ladki Bahin scheme be enough to
secure the NDA government? Or will the heinous sexual assault on two children in
Badlapur be a flashpoint? Let your columnist stick his neck out and call a win for the
Maha Vikas Aghadi coalition later this year.
Besides Maharashtra, NDA states like Assam and Madhya Pradesh run similar schemes.
Opposition states running DBT schemes for women are Tamil Nadu, Himachal Pradesh,
Karnataka and Punjab. West Bengal has Lakshmir Bhandar. Amartya Sen’s Pratichi Trust,

analysing Bengal’s Lakshmir Bhandar scheme, opined that cash incentives have enhanced
women’s ability to make financial decisions and improved their position within the family.
The study stated that four out of five women spend the money at their will, and one out
of 10 decide how to spend the money after chatting with their husbands. Also, the women
themselves had reported that their position in the family improved, empowering them in
reality.
All these schemes are fully sponsored by the states. Then there are 53 ministries under
the Union government that run 315 DBT schemes. Of these, 13 are related to the Ministry
of Women and Child Development. The ministry has an abysmal track record in
implementing the schemes and ranks 31 in the DBT Performance Rankings. Intriguingly,
there is no central scheme that directly transfers financial support universally to all
women or specifically targets low-income women (the Pradhan Mantri Matru Vandana
Yojana gives financial support to pregnant and lactating mothers).
The writer is MP and leader, All India Trinamool Congress Parliamentary Party (Rajya
Sabha). Research by Dheemunt Jain
© The Indian Express (P) Ltd, First published on:September 13, 2024 12:28 IST
https://indianexpress.com/article/opinion/columns/derek-obrien-writes-how-direct-benefi
t-transfer-empowers-women-9564741/
நேரடி பலன் பரிமாற்றம் (Direct Benefit Transfer (DBT)) எப்படி

பெண்களுக்கு அதிகாரம் அளிக்கிறது?
-டெரெக் ஓ பிரையன்
பெண்களுக்கு நேரடியாக பணம் வழங்குவது அவர்களின் நிதி சுதந்திரத்தை

மேம்படுத்துகிறது மற்றும் குடும்பத்தில் அவர்களின் பங்கை பலப்படுத்துகிறது.
சில ஆச்சரியமான புள்ளிவிவரங்கள் உள்ளன: இந்தியாவில் 28% பெண்கள்

மட்டுமே பணிபுரிகின்றனர். மூன்று இளைஞர்களில் ஒருவர் கல்வி, வேலைவாய்ப்பு
அல்லது பயிற்சி ஆகியவற்றில் ஈடுபடவில்லை, இந்தக் குழுவில் 95 சதவீதம்

பெண்கள் உள்ளனர். நிர்வாக பதவிகளில் உள்ள ஐந்து ஆண்களுக்கு, ஒரு பெண்
மட்டுமே பணிபுரிகின்றனர். உலகளாவிய பாலின இடைவெளி குறியீடு (Global Gender
Gap Index) 2023-ல் இந்தியா 146 நாடுகளில் 127-வது இடத்தைப் பிடித்துள்ளது. நிதி
ஆயோக் நடத்திய ஆய்வின்படி, 18-49 வயதுக்குட்பட்ட 10 பெண்களில் 3 பேர் தங்கள்
கணவரிடமிருந்து வன்முறையை எதிர்கொள்கின்றனர்.
பெண்களுக்கு அதிக நிதி மற்றும் சமூக அதிகாரம் தேவை என்று அரசியல்

கட்சிகள் அடிக்கடி கூறுகின்றன. இருப்பினும், செயல்படுத்துவது சவாலாக உள்ளது.
பல பெண்கள் தொழிலாளர் சக்தியின் ஒரு பகுதியாக இல்லை. எனவே,
அவர்களுக்கு நிதி சுதந்திரத்தை எவ்வாறு வழங்குவது? ஒரு தீர்வு நேரடி பலன்
பரிமாற்றங்கள் (Direct Benefit Transfers (DBT))
நேரடிப் பலன் பரிமாற்றங்களில் பெறப்படும் பணத்தை அவர்கள்

தேர்ந்தெடுக்கும் விதத்தில் பெண்கள் பெரும்பாலும் செலவழிப்பதாக ஆராய்ச்சி
காட்டுகிறது. உணவு மற்றும் எரிபொருள் போன்ற அத்தியாவசியப் பொருட்களில்
தங்கள் வருமானத்தில் பெரும் பங்கைப் பயன்படுத்தும் குறைந்த வருமானம்
கொண்ட குடும்பங்களுக்கு இது மிகவும் உதவியாக இருக்கும். எடுத்துக்காட்டாக,
கிராமப்புறக் குடும்பங்களில் உள்ள ஏழ்மையான 20% குடும்பங்கள் தங்கள்
வருமானத்தில் 53% உணவுக்காகச் செலவிடுகின்றனர், அதே நேரத்தில் நகர்ப்புற
குடும்பங்கள் 49% செலவழிக்கின்றனர். குடும்ப தேவைகளுக்காக நிறையச்
செலவழிப்பதால், பெரும்பாலான நேரடி பயன் பரிமாற்றங்கள் பணம் விரைவாகப்
பொருளாதாரத்தில் மீண்டும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது.
நேரடி பயன் பரிமாற்றங்களின் அரசியல் நேரடியானதல்ல. நேரடி பயன்

பரிமாற்றங்கள் திட்டத்தை தொடங்குவது தேர்தல் வெற்றிக்கு உத்தரவாதம்
அளிக்காது. எடுத்துக்காட்டாக, ஜனவரி 2020-ல் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட YSRCP-ன்
ஜெகன்னா அம்மா வோடி, ஜூன் 2024-ல் ஆந்திராவில் ஜெகன் மோகன் ரெட்டி
வெற்றிபெற உதவவில்லை. இதற்கு நேர்மாறாக, தெலுங்கானாவில் வேறு கதை
இருந்தது. KTR-ன் BRS இதே போன்ற நேரடி பயன் பரிமாற்ற திட்டம் இல்லை என்று
வருத்தப்படலாம். காங்கிரஸின் மகாலட்சுமி திட்டம், அவர்களின் கர்நாடக மாதிரியை
(க்ருஹ லக்ஷ்மி) அடிப்படையாகக் கொண்டது, 2023-ல் தெலுங்கானா சட்டமன்ற
வெற்றிக்குப் பிறகு விரைவாக அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது மற்றும் 18-வது மக்களவைத்
தேர்தலில் வெற்றி பெற்றது.

மகாராஷ்டிராவில், மாநில அரசாங்கம் லட்கி பஹின் திட்டத்தை (Ladki Bahin
scheme) ஜூன் மாதத்தில் அறிமுகப்படுத்தியது. முதல் தொகை ஆகஸ்ட் மாதத்தில்
பெண்களைச் சென்றடையும் மற்றும் இரண்டாவது தொகை அக்டோபர்
நடுப்பகுதியில் பெண்களைச் சென்றடையும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.
ஹரியானா மற்றும் ஜம்மு & காஷ்மீர் தேர்தல்களுடன் சேர்த்து மகாராஷ்டிரா
தேர்தல்கள் அறிவிக்கப்படாததற்கு இதுவே காரணம் என்று சிலர்
ஆச்சரியப்படுகிறார்கள். தேசிய ஜனநாயக கூட்டணியின் (NDA) லட்கி பஹின் திட்டம்
அரசாங்கத்தைப் பாதுகாக்க போதுமானதாக இருக்குமா அல்லது பத்லாபூரில்
இரண்டு குழந்தைகளின் சோகமான பாலியல் வன்கொடுமை ஒரு பெரிய
பிரச்சினையாக மாறுமா என்பது கேள்வி. இந்த ஆண்டின் பிற்பகுதியில் மகா
விகாஸ் அகாடி கூட்டணிக்கு வெற்றி கிடைக்கும் என்று கட்டுரையாளர்
கணித்துள்ளார்.
மகாராஷ்டிராவைத் தவிர, அசாம் மற்றும் மத்தியப் பிரதேசம் போன்ற பிற

தேசிய ஜனநாயக கூட்டணி அரசுகள் ஆட்சி செய்யும் மாநிலங்களும் இது போன்ற
திட்டங்களை செயல்படுத்துகின்றன. தமிழ்நாடு, இமாச்சலப் பிரதேசம், கர்நாடகா
மற்றும் பஞ்சாப் போன்ற எதிர்க்கட்சி தலைமையிலான மாநிலங்கள்
பெண்களுக்காக தங்கள் சொந்த நேரடி பயன் பரிமாற்றங்கள் (Direct Benefit Transfers
(DBT)) திட்டங்களை செயல்படுத்தியுள்ளன. மேற்கு வங்கத்தில் லக்ஷ்மிர் பந்தர்
(Lakshmir Bhandar) என்ற திட்டம் உள்ளது. அமர்த்தியா சென்னின் பிரதிச்சி
அறக்கட்டளையின் ஆய்வின்படி (Amartya Sen’s Pratichi Trust), வங்காளத்தின்
லக்ஷ்மிர் பந்தர் திட்டம் பெண்களின் நிதி முடிவுகளை எடுக்கும் திறனை அதிகரித்து
குடும்பத்தில் அவர்களின் பங்கை மேம்படுத்தியுள்ளது. ஐந்தில் நான்கு பெண்கள்
தங்கள் விருப்பப்படி பணத்தை செலவிடுகிறார்கள், அதே நேரத்தில் பத்தில் ஒருவர்
தங்கள் கணவருடன் செலவழிப்பதைப் பற்றி விவாதிப்பதாக ஆய்வில்
கண்டறியப்பட்டுள்ளது. பெண்கள் தங்கள் குடும்பங்களுக்குள் அதிக அதிகாரம்
பெற்றிருப்பதாகவும் தெரிவித்தனர்.
இந்தத் திட்டங்கள் அனைத்தும் மாநிலங்களால் முழுமையாக

நிதியளிக்கப்படுகின்றன. ஒன்றிய அரசு, 53 அமைச்சகங்கள் மூலம், 315 நேரடி பயன்
பரிமாற்ற திட்டங்களை செயல்படுத்தி வருகிறது. இவற்றில் 13 திட்டங்கள் பெண்கள்
மற்றும் குழந்தைகள் மேம்பாட்டு அமைச்சகத்தால் (Ministry of Women and Child

Development) நிர்வகிக்கப்படுகின்றன. இருப்பினும், இந்தத் திட்டங்களைச்
செயல்படுத்துவதில் இந்த எதிர்பார்த்த அளவு பயன் அளிக்கவில்லை. நேரடி பலன்
பரிமாற்றங்கள் (Direct Benefit Transfers (DBT)) அமைச்சகம் செயல்திறன்
தரவரிசையில் 31-வது இடத்தில் உள்ளது. அனைத்து பெண்களுக்கும் நேரடி
நிதியுதவி அளிக்கும் அல்லது குறிப்பாக குறைந்த வருமானம் கொண்ட
பெண்களுக்கு உதவும் ஒன்றிய அரசின் திட்டம் எதுவும் இல்லை. பிரதான் மந்திரி
மாத்ரு வந்தனா யோஜனா (Pradhan Mantri Matru Vandana Yojana) மட்டுமே
விதிவிலக்கு, இது கர்ப்பிணி மற்றும் பாலூட்டும் தாய்மார்களுக்கு நிதி உதவி
வழங்குகிறது.
எழுத்தாளர் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் ஆவார்
India has big renewable potential but land conflict, population density could hamper boost
-Jayashree Nandi
India currently has an installed RE capacity of 150 GW, and up to 1,500 GW, the
constraints are relatively manageable, the report said.
Land conflicts further restrict deployment, with only about 35% of onshore wind potential
and 41% of solar potential located in areas free from historical land conflicts. However,
earthquakes are less of a concern, as 83% of onshore wind and 77% of solar potential are
located in low to moderate seismic zones.
The CEEW study also identified states with high unconstrained RE potential including
Rajasthan, Madhya Pradesh, Maharashtra, and Ladakh.
“India stands at a pivotal juncture in its energy transition. It has set out to do the near
impossible: provide energy access to millions of people, clean up one of the world’s
largest energy systems, and become a green industrial powerhouse. While our RE

potential is vast, the road to net zero is fraught with challenges. From land conflicts and
population density to the unpredictable but undeniable impact of climate change, every
step forward will demand resilience and innovation,” said Arunabha Ghosh, CEO, CEEW.
“The CEEW study goes into granular details of the county’s landmass to map out where
we can build out renewable energy and green hydrogen projects while addressing the
challenges of land, people, and compounding, non-linear climate risks. The scale of the
task ahead is monumental, yet it is precisely this challenge that will define India’s legacy
as a trailblazer for the Global South — a country that charts a low-carbon pathway to
prosperity against all odds,” he added.
The analysis projects that the first 60 GW deployment has no significant constraints;
between 60 GW and 300 GW capacity, the intermittency of renewable energy increases
slightly, with locations experiencing two months of generation lower than one standard
deviation from the median. Additionally, locations with existing conflicts will have to be
used for renewable energy deployment.In the 300-750 GW range, there is a trade-off
between significantly higher land prices (between ₹8 and 16 lakhs per acre) and higher
population density (between 250 and 400 people per square kilometre). Additionally,
areas with higher population density are also associated with higher climate risk and
conflicts. Beyond 750–1,500 GW, RE will need to be deployed in areas characterised as
earthquake-prone zone 4 or in areas with higher seasonality, where generation is
marginally lower than one.
“And finally, beyond 3,000 GW, there is an increase in challenges associated with all
constraints, from land price to population density and conflicts. At the extremity of more
than 5,000 GW, we need to deploy RE in highly earthquake-prone zones. Additionally,
climate risks are quite high in some areas as we reach higher capacity requirements,” the
study states. India currently has an installed RE capacity of 150 GW, and up to 1,500 GW,
the constraints are relatively manageable, CEEW said.
© Hindustan Times, First Published on: Sep 12, 2024 06:02 PM IST
https://www.hindustantimes.com/environment/india-has-big-renewable-potential-but-land
-conflict-population-density-could-hamper-boost-report-101726143719561.html

இந்தியா பெரிய புதுப்பிக்கத்தக்க ஆற்றலைக் கொண்டுள்ளது. ஆனால்,
நில மோதல், மக்கள் தொகை அடர்த்தி முன்னேற்றத்திற்கு இடையூறாக
இருக்கலாம்
இந்தியாவில் 150 ஜிகாவாட் புதுப்பிக்கத்தக்க ஆற்றல் திறன் உள்ளது. இந்த

திறனை 1,500 ஜிகாவாட்டாக உயர்த்தும் திறன் நாடு உள்ளது. அறிக்கையின்படி,
இந்த அதிக திறனை அடைவதற்கான சவால்கள் சமாளிக்கக்கூடியவை.
நில மோதல்கள் புதுப்பிக்கத்தக்க ஆற்றலின் பயன்பாட்டைக்

கட்டுப்படுத்துகின்றன. நில மோதல்கள் இல்லாத பகுதிகளில் 35% கடலோர காற்று
ஆற்றலும், 41% சூரிய ஆற்றலும் மட்டுமே உள்ளன. இருப்பினும், நிலநடுக்கங்கள்
குறைவாகவே உள்ளன. கடலோர காற்றின் ஆற்றலில் 83% மற்றும் சூரிய ஆற்றலில்
77% குறைந்த மற்றும் மிதமான பூகம்ப மண்டலங்களில் உள்ளன.
ராஜஸ்தான், மத்தியப் பிரதேசம், மகாராஷ்டிரா மற்றும் லடாக் ஆகியவை

பயன்படுத்தப்படாத புதுப்பிக்கத்தக்க ஆற்றல் திறன் கொண்ட மாநிலங்கள் என்று
ஆற்றல், சுற்றுச்சூழல் மற்றும் நீர் குழுவின் (Council on Energy, Environment and Water
(CEEW)) ஆய்வில் கண்டறியப்பட்டுள்ளது.
இந்தியா அதன் ஆற்றல் மாற்றத்தில் ஒரு முக்கியமான கட்டத்தில் உள்ளது.

நாடு, கோடிக் கணக்கானவர்களுக்கு ஆற்றலை வழங்குதல், அதன் பெரிய ஆற்றல்
அமைப்பை சுத்தம் செய்தல் மற்றும் முன்னணி பசுமைத் தொழிலாக மாறுதல் ஆகிய
மூன்று பெரிய இலக்குகளை அடைவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது.
இந்தியாவில் புதுப்பிக்கத்தக்க ஆற்றல் திறன் அதிகமாக இருந்தாலும், நிகர
பூஜ்ஜியத்தை (net zero) அடைவது என்ற இலக்கை சவாலானதாக இருக்கும். நில
மோதல்கள், அதிக மக்கள் தொகை அடர்த்தி மற்றும் காலநிலை மாற்றத்தின்
தாக்கங்கள் போன்ற பிரச்சினைகளை நாடு எதிர்கொள்கிறது. ஒவ்வொரு
முன்னேற்றத்திற்கும் புதிய யோசனைகள் தேவைப்படும் என்று CEEW-ன் CEO
அருணாபா கோஷ் கூறுகிறார்.
“புதுப்பிக்கத்தக்க ஆற்றல் மற்றும் பசுமை ஹைட்ரஜன் திட்டங்களை எங்கு

உருவாக்கலாம் என்பதைக் கண்டறிய இந்தியாவின் நிலத்தை கவனமாக ஆய்வு

செய்கிறது. நிலம், மக்கள் மற்றும் காலநிலை அபாயங்கள் தொடர்பான
சவால்களையும் இது பார்க்கிறது. இது இந்தியாவின் பங்கை வரையறுக்க உதவும்.
வளரும் நாடுகளுக்குத் தலைவர், சிரமங்கள் இருந்தபோதிலும் எப்படி நிலையான
வளர்ச்சியைக் காட்டுவது," என்று அவர் மேலும் கூறினார்.
பகுப்பாய்வின் படி, முதல் 60 ஜிகாவாட் புதுப்பிக்கத்தக்க ஆற்றலைப்

பயன்படுத்துவதில் பெரிய பிரச்சனைகள் எதுவும் இல்லை. 60 ஜிகாவாட் முதல் 300
ஜிகாவாட் வரை, புதுப்பிக்கத்தக்க எரிசக்தி உற்பத்தி சற்று அதிகமாக இருக்கலாம்.
சில இடங்களில் இரண்டு மாதங்கள் வரை குறைந்த ஆற்றலை உற்பத்தி செய்யும்.
ஏற்கனவே நில மோதல்கள் உள்ள சில பகுதிகளை புதுப்பிக்கத்தக்க எரிசக்தி
திட்டங்களுக்கு பயன்படுத்த வேண்டும்.
300 முதல் 750 ஜிகாவாட் வரை புதுப்பிக்கத்தக்க ஆற்றலைப்

பயன்படுத்துவதற்கு, இரண்டு முக்கிய சிக்கல்கள் உள்ளன: அதிக நில விலைகள்
(ஒரு ஏக்கருக்கு ₹8 முதல் 16 லட்சம் வரை) மற்றும் இந்தப் பகுதிகளில் வசிக்கும்
அதிகமான மக்கள் (சதுர கிலோமீட்டருக்கு 250 முதல் 400 பேர் வரை) நிதி
தேவைப்படுகிறது. இந்த பகுதிகள் அதிக காலநிலை அபாயங்களையும்
மோதல்களையும் எதிர்கொள்கின்றன.
கூடுதலாக, அதிக மக்கள் தொகை அடர்த்தி கொண்ட பகுதிகள் அதிக

காலநிலை ஆபத்து மற்றும் மோதல்களுடன் தொடர்புடையவை. 750–1,500
ஜிகாவாட்டிற்கு மேல் புதுப்பிக்கத்தக்க ஆற்றலுக்கு, பூகம்பங்கள் ஏற்பட வாய்ப்புள்ள
அல்லது அதிக பருவகால மாற்றங்கள் உள்ள பகுதிகளில் அமைக்கப்பட வேண்டும்,
அங்கு ஆற்றல் உற்பத்தி சற்று குறைவாக இருக்கும்.
3,000 ஜிக்வாட்டை தாண்டி புதுப்பிக்கத்தக்க ஆற்றலுக்கு, அதிக நில

விலைகள், அடர்த்தியான மக்கள் தொகை மற்றும் மோதல்கள் போன்ற சவால்கள்
அதிகரிக்கின்றன. 5,000 ஜிக்வாட்க்கு மேல், நிலநடுக்கம் அதிகம் உள்ள பகுதிகளை
நாம் பயன்படுத்த வேண்டும். நமக்கு அதிகத் திறன் தேவைப்படுவதால் காலநிலை
அபாயங்களும் உயரும். தற்போது, இந்தியாவில் 150 ஜிகாவாட் புதுப்பிக்கத்தக்க
ஆற்றல் திறன் உள்ளது. மேலும், 1,500 ஜிகாவாட் வரை, சவால்கள் ஒப்பீட்டளவில்
சமாளிக்கக்கூடியவை என்று ஆற்றல், சுற்றுச்சூழல் மற்றும் நீர் குழு (Council on
Energy, Environment and Water (CEEW)) தெரிவித்துள்ளது.

Water pricing should reflect its true value
-SK Sarkar
Every State must have a Water Regulatory Authority, which should ideally follow the
volumetric system of pricing.
More than 40 per cent of India is arid and semi-arid with erratic and scanty rainfall
leading to water stress/scarcity situations that impact lives and livelihoods in these
regions. With climate change, the rainfall pattern is changing and water shortage is visible
in many parts of the country. Also, there are wide spatial and temporal variations in the
distribution of water. Eighty per cent of rainfall occurs in nearly four months of the year.
A NITI Aayog study (2019) estimates that by 2050, water availability (supply) in India will
reduce to half of the demand. Thus, demand side water management is extremely
important.
For many years, water was considered a free or non-economic good such as air.
However, due to exponential growth of population, increased food demand, lifestyle
changes, and high economic growth, water is now considered an economic good in
addition to being a social good in some cases. The UN Dublin Principle (1992) emphasised
on the importance of economic value of water in general and irrigation water in particular.
If water is treated as an economic good, some price should be attached to it. Domestic
water and water for industries are charged, but irrigation water is considered a non-merit
good, often supported by government funds.
The National Water Policy (NWP) 1987 mandated that water rates should convey the
scarcity value of the resource to users, foster motivation for economy in water use, and

cover annual operation and maintenance (O&M) costs and a part of fixed cost for
irrigation works.
The NWP 2002 suggested that water rates should cover at least O&M cost initially and
part of capital costs subsequently. The rates should be linked to the quality of service
provided. Subsidy on water rates should be well-targeted and transparent. The NWP 2012
suggested that in order to meet equity, efficiency and economic principles, water pricing
should, as a rule, be determined on volumetric basis.
Norms followed by States
Per NWP 2012, water pricing should be under the domain of the Water Regulatory
Authority (WRA). There are no independent WRAs in many States and, as a result, the
mechanism of fixing water charges is ad hoc, non-consultative and non-transparent.
Revision of water rates by States is often outdated; in Kerala, for 47 years there were no
changes in water rates. In Karnataka, there are water rates for 16 crops with respect to
flow irrigation and lift irrigation; for sugarcane, the rate for lift irrigation is ₹2,965.16 per
hectare, and for flow irrigation it is ₹988.39 per hectare. For manurial crops in Karnataka,
for lift irrigation it is ₹74.13 per hectare and for flow irrigation, ₹37.06 .
In the case of groundwater, while 20 States/UTs (Maharashtra, Rajasthan, etc) follow

Central Ground Water Authority (CGWA) regulation, 16 States/UTs follow Ground Water
Regulation set by States. In most cases, there is no coherence between State and Central
guidelines. For groundwater, there is no pricing in both rural and urban areas for drinking
and domestic purposes, for agriculture activities, and for micro and small enterprises
drawing groundwater of less than 10 cum/day.
For others, groundwater rates are linked to the quantum of withdrawal and criticality of
aquifers. Groundwater rates are applicable to category of areas (i.e., safe, semi-critical,
critical, over-exploited). For example, if the quantum of withdrawal is up to 50 m3/day,
the abstraction charges for safe areas is ₹1 per m3, and for overexploited area (existing
industries), ₹8 per m3. However, the largest consumer, agriculture, is not under the net
of groundwater regulation.

International experience
Many countries follow volumetric water pricing. It ensures economic efficiency if

processes are kept at marginal cost of water. In the case of domestic, industrial and
commercial use of water, OECD countries levy uniform volumetric charges. Many other
countries follow the two-part tariff (fixed and volumetric components) norm. The
volumetric pricing system is followed in the US, Jordan, the UK, Australia and France for
irrigation water. In India, in contrast, there is only area- or crop-based pricing with flat
rates.
In the case of groundwater, volumetric water pricing is adopted in China, South Africa,
Australia, Israel, Chile. In South Africa, there is seasonal pricing based on groundwater
availability, and incentive for adopting water saving practices. In Australia, market-based
mechanism such as water trading ensures water entitlement and flexibility for users to
buy and sell water allocations.
Future steps
First, the concept of water as an economic good should be adopted in all cases; the cost
recovery in irrigation sector should cover O&M costs and at least 1 per cent interest on
capital employed, as recommended by the erstwhile Planning Commission.
Second, a volumetric pricing system in irrigation sector should be implemented. Incentive

should be given for using water-efficient technologies such as drip/sprinkler irrigation in
agriculture. A National Irrigation Water Policy should be framed after extensive
deliberations with States.
Third, more and more users of groundwater should be brought under the ambit of water
pricing. Volumetric pricing should be introduced for all uses including irrigation. There
should be incentive for adopting metering of infrastructure, for water conservation, and
for introducing water audit-based credit.

And, finally, all States should have a WRA and their mandate on pricing for various water
users should be ensured.
The writer is a Distinguished Fellow, TERI, New Delhi, and a former Secretary, Ministry of
Water Resources
© The Hindu Business Line (P) Ltd, First published on: September 12, 2024 at 09:00 PM.
https://www.thehindubusinessline.com/opinion/water-pricing-should-reflect-its-true-value
/article68635361.ece
தண்ணீர் விலை நிர்ணயம் அதன் உண்மையான மதிப்பை பிரதிபலிக்க

வேண்டும்
-எஸ்.கே.சர்க்கார்
ஒவ்வொரு மாநிலத்திலும் ஒரு நீர் ஒழுங்குமுறை ஆணையம் இருக்க

வேண்டும். அது பயன்படுத்தப்படும் நீரின் அளவை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒரு
விலை நிர்ணய முறையைப் பின்பற்ற வேண்டும்.
இந்தியாவின் 40%-க்கும் அதிகமான பகுதிகள் குறைந்த மழைப்பொழிவுடன்

வறண்டு கிடக்கின்றன. இதனால் தண்ணீர் பற்றாக்குறை மக்களின் வாழ்க்கையை
பாதிக்கிறது. காலநிலை மாற்றம் இந்த பற்றாக்குறையை மோசமாக்குகிறது.
வருடத்தில் நான்கு மாதங்களில் மட்டும் 80% மழை பெய்யும் நிலையில், நீர் சீரற்ற
முறையில் விநியோகிக்கப்படுகிறது.
நிதி ஆயோகின் 2019ஆம் ஆண்டு ஆய்வின் படி, 2050-ஆம் ஆண்டளவில்

இந்தியாவின் தண்ணீர் தேவையில் பாதி மட்டுமே பூர்த்தி செய்யப்படும் என்று
கணித்துள்ளது. எனவே, நீரின் பயன்பாட்டை நிர்வகிப்பது மிகவும் முக்கியமானது.
கடந்த காலத்தில், தண்ணீர் காற்றைப் போல சுதந்திரமாக பார்க்கப்பட்டது.

ஆனால், பெருகி வரும் மக்கள்தொகை, அதிக உணவு தேவை, வாழ்க்கை முறை

மாற்றங்கள் மற்றும் பொருளாதார வளர்ச்சி ஆகியவற்றால் தண்ணீர் இப்போது
மதிப்புமிக்கதாக கருதப்படுகிறது.
ஐ.நாவின் 1992-ஆம் ஆண்டு, டப்ளின் கொள்கை (UN Dublin Principle)

பொதுவாக தண்ணீரின் பொருளாதார மதிப்புள்ளதாகவும், நீர் பாசனத்தின்
முக்கியத்துவத்தை வலியுறுத்தியது.
தண்ணீரைப் பொருளாதாரப் பொருளாகக் கருதினால் அதற்கு விலை இருக்க

வேண்டும். உள்நாட்டு மற்றும் தொழிற்சாலை நீர் கட்டணம் வசூலிக்கப்படும் போது,
பாசன நீர் பெரும்பாலும் அரசாங்கத்தால் மானியமாக வழங்கப்படுகிறது.
1987-ஆம் ஆண்டு தேசிய நீர்க் கொள்கை (National Water Policy (NWP))

தண்ணீர் விலை எவ்வளவு தண்ணீர் பற்றாக்குறை என்பதைக் காட்ட வேண்டும்,
தண்ணீரை புத்திசாலித்தனமாக பயன்படுத்த மக்களை ஊக்குவிக்க வேண்டும்,
மேலும், நீர் அமைப்புகளை இயக்குவதற்கும் பராமரிப்பதற்கும் ஆகும் செலவுகள்
மற்றும் பாசனத்திற்கான நிலையான செலவுகளின் ஒரு பகுதியை ஈடுகட்ட
வேண்டும்.
2002-ஆம் ஆண்டு தேசிய நீர்க் கொள்கை, நீர் கட்டணங்கள் முதலில் நீர்

அமைப்புகளை இயக்குவதற்கும் பராமரிப்பதற்கும் ஆகும் செலவுகளை ஈடுகட்ட
வேண்டும் என்றும், பின்னர் மூலதனச் செலவுகளுக்கும் பங்களிக்க வேண்டும்
என்றும் பரிந்துரைத்தது.
கட்டணங்கள் வழங்கப்பட்ட சேவையின் தரத்துடன் பொருந்த வேண்டும்.

தண்ணீருக்கான மானியங்கள் தெளிவாக இருக்க வேண்டும். 2012-ஆம் ஆண்டு
தேசிய நீர்க் கொள்கை, நீர் விலை நிர்ணயம், செயல்திறன் மற்றும் பொருளாதாரக்
கொள்கைகளை உறுதிப்படுத்த எவ்வளவு தண்ணீர் பயன்படுத்தப்படுகிறது
என்பதன் அடிப்படையில் இருக்க வேண்டும் என்று பரிந்துரைத்தது.
மாநிலங்கள் பின்பற்றும் விதிமுறைகள்
2012-ஆம் ஆண்டு தேசிய நீர்க் கொள்கையின் படி, தண்ணீர் விலை

நிர்ணயம் ஒரு நீர் ஒழுங்குமுறை ஆணையத்தால் (Water Regulatory Authority (WRA))

நிர்வகிக்கப்பட வேண்டும். இருப்பினும், பல மாநிலங்களில் சுதந்திரமான நீர்
ஒழுங்குமுறை ஆணையங்கள் இல்லை. இதன் விளைவாக, தண்ணீர் கட்டணம்
அமைப்பது பெரும்பாலும் சீரற்றதாகவும், வெளிப்படையானதாகவும் இல்லை. பல
மாநிலங்களில் தண்ணீர் விலையில் எந்த மாற்றமும் செய்யப்படாமல் உள்ளது.
உதாரணமாக, கேரளா 47 ஆண்டுகளாக தண்ணீர் கட்டணத்தை

மாற்றவில்லை. கர்நாடகாவில், வெவ்வேறு பயிர்கள் மற்றும் நீர்ப்பாசன
முறைகளுக்கு வெவ்வேறு விலைகள் உள்ளது. கரும்புக்கு, லிப்ட் பாசனத்திற்கு
ஹெக்டேருக்கு ₹2,965.16, பாயும் பாசனத்துக்கு ஹெக்டேருக்கு ₹988.39 செலவாகும்.
உரப் பயிர்களுக்கு, லிப்ட் பாசனத்திற்கு ஹெக்டேருக்கு ₹74.13, பாயும் பாசனத்துக்கு
ஹெக்டேருக்கு ₹37.06 செலவாகும்.
இந்தியாவில், மகாராஷ்டிரா மற்றும் ராஜஸ்தான் போன்ற 20 மாநிலங்கள்

மற்றும் யூனியன் பிரதேசங்கள் மத்திய நிலத்தடி நீர் ஆணையத்தின் (Central Ground
Water Authority (CGWA)) விதிமுறைகளைப் பின்பற்றுகின்றன. இதற்கிடையில், 16
மாநிலங்கள் மற்றும் யூனியன் பிரதேசங்கள் அவற்றின் சொந்த மாநில-குறிப்பிட்ட
நிலத்தடி நீர் விதிகளை பின்பற்றுகின்றன.
நிலத்தடி நீர் பயன்பாட்டிற்கு, குடிநீர், வீட்டு உபயோகம், விவசாயம் அல்லது

சிறு வணிகங்கள் ஒரு நாளைக்கு 10-கன மீட்டருக்கும் குறைவாகப்
பயன்படுத்துவதற்கு எந்த விலையும் இல்லை.
மற்ற பயன்பாடுகளுக்கு, நிலத்தடி நீர் விகிதம் எவ்வளவு தண்ணீர்

எடுக்கப்படுகிறது மற்றும் நீர்நிலைகளின் நிலையைப் பொறுத்தது. பகுதி
வகையின்படி விகிதங்கள் மாறுபடும் (பாதுகாப்பான, அரை-முக்கியமான,
முக்கியமான, அல்லது அதிகமாக சுரண்டப்பட்டவை). உதாரணமாக, பாதுகாப்பான
பகுதிகளில், நாள் ஒன்றுக்கு 50 கன மீட்டர் வரை ஒரு கன மீட்டருக்கு ₹1 ஆகும்.
அதிகமாக சுரண்டப்படும் பகுதிகளில், தற்போதுள்ள தொழிற்சாலைகளுக்கு ஒரு
கன மீட்டருக்கு ₹8 ஆகும். இருப்பினும், நிலத்தடி நீரை அதிகம் பயன்படுத்தும்
விவசாயம் முறைப்படுத்தப்படவில்லை.

சர்வதேச அனுபவம் (International experience)
பல நாடுகள் அளவீட்டு தண்ணீர் விலையை (volumetric water pricing)

பயன்படுத்துகின்றன. இது பயன்படுத்தப்படும் தண்ணீரின் அளவை
அடிப்படையாகக் கொண்டது. தண்ணீர் செலவு குறைவாக இருக்கும் போது இந்த
முறை பயனுள்ளதாக இருக்கும். பொருளாதார ஒத்துழைப்பு மற்றும்
மேம்பாட்டுக்கான அமைப்பு (Organization for Economic Cooperation and Development
(OECD)) நாடுகள் உள்நாட்டு, தொழில்துறை மற்றும் வணிக நீர் பயன்பாட்டிற்கு ஒரே
மாதிரியான கட்டணத்தை வசூலிக்கின்றன. சில நாடுகள் இரண்டு பகுதி
கட்டணத்தைப் பயன்படுத்துகின்றன. இதில் நிலையான கட்டணம் மற்றும்
பயன்பாட்டின் அடிப்படையில் கட்டணம் ஆகியவை அடங்கும்.
அமெரிக்கா, ஜோர்டான், இங்கிலாந்து, ஆஸ்திரேலியா மற்றும் பிரான்ஸ்

போன்ற நாடுகள் பாசன நீருக்கு அளவீட்டு விலையைப் பயன்படுத்துகின்றன.
இருப்பினும், இந்தியாவில், தண்ணீர் விலை நிர்ணயம் என்பது நிலத்தின் பரப்பளவு
அல்லது பயிர் வகையை அடிப்படையாகக் கொண்டது.
நீரைப் பொறுத்த வரையில் சீனா, தென்னாப்பிரிக்கா, ஆஸ்திரேலியா,

இஸ்ரேல் மற்றும் சிலி ஆகியவை அளவீட்டு விலையைப் (volumetric water pricing)
பயன்படுத்துகின்றன. தென்னாப்பிரிக்கா நீர் இருப்பின் அடிப்படையில் பருவகால
விலை (seasonal pricing) நிர்ணயம் மற்றும் நீர் சேமிப்பு நடைமுறைகளை
ஊக்குவிக்கிறது. ஆஸ்திரேலியா நீர் வர்த்தகத்தை அனுமதிக்கும் சந்தை
அடிப்படையிலான (market-based mechanism) அமைப்பைப் பயன்படுத்துகிறது,
பயனர்களுக்கு நீர் உரிமைகளை வாங்கவும் விற்கவும் நெகிழ்வுத்தன்மையை
அளிக்கிறது.
எதிர்கால நடவடிக்கைகள் (Future steps)
1. நீர் ஒரு பொருளாதார வளமாக மதிப்பிடப்பட வேண்டும். நீர்ப்பாசனச்

செலவு, இயக்கம் மற்றும் பராமரிப்பு (O&M) செலவுகள் மற்றும் பயன்படுத்தப்படும்
மூலதனத்தின் மீது குறைந்தபட்சம் 1% வட்டியை ஈடுகட்ட வேண்டும்.

2. பாசனத்தில் பயன்படுத்தப்படும் தண்ணீரின் அளவை அடிப்படையாகக்
கொண்டு விலை நிர்ணயம் செய்யுங்கள். சொட்டுநீர் அல்லது தெளிப்பு நீர்ப்பாசனம்
போன்ற நீர்-திறனுள்ள முறைகளை ஊக்குவிக்கவும். அனைத்து மாநிலங்களின்
உள்ளீடுகளுடன் தேசிய பாசன நீர் கொள்கையை உருவாக்கவும்.
3. நீர்ப்பாசனம் உட்பட அனைத்து நிலத்தடி நீர் பயன்பாடுகளுக்கும் அளவீட்டு

விலையைப் பயன்படுத்தவும். அளவீடு, நீர் பாதுகாப்பு மற்றும் நீர் தணிக்கை
நடத்துதல் ஆகியவற்றுக்கு ஊக்கத்தொகை வழங்குதல்.
4. ஒவ்வொரு மாநிலமும் தண்ணீர் விலையை மேற்பார்வையிடவும்,

வெவ்வேறு நீர் உபயோகிப்பவர்களுக்கு நியாயமான விலையை உறுதி செய்யவும் ஒரு
நீர் ஒழுங்குமுறை ஆணையத்தை அமைக்க (Water Regulatory Authority (WRA))
வேண்டும்.
எழுத்தாளர் புதுதில்லியின் TERI-ன் சிறப்பு ஆய்வாளர் மற்றும் நீர்வள

அமைச்சகத்தின் முன்னாள் செயலாளர்.
End compensation cess Updated.
States can benefit from GST rate rationalisation.
The Group of Ministers constituted by the GST Council under Minister of State, Pankaj
Chaudhary, should not find it too difficult to decide the future of the compensation cess.
The compensation payments, included in the GST Act, 2017, was the carrot held out to
States to make them transition to the new indirect tax regime.
It promised States a generous 14 per cent growth in taxes subsumed under GST in the
first five years and sought to meet the shortfalls in this promise through the cess levied
on sin and luxury goods. It is well that the compensation payments to States have ended

in June 2022. The levy of the cess, which has been extended until March 2026, to meet
the repayment obligations on loans taken to compensate States for the shortfall in
revenue during Covid, should also come to an end once these obligations are fulfilled.
With the GST regime quite firmly in place and most States having adapted to the new
indirect tax regime fairly well, the idea of compensating the States should be put to rest.
That said, the primary task before the GoM will be to recommend the way the levies
under compensation cess can be assimilated into the GST rates.
The collections from this cess averaged around ₹12,000 crore every month in 2023-24
and the Centre and the States can benefit from the continuation of this levy, albeit with
more rational rates of taxes and in a different form. The GoM should keep the consumers
in mind while suggesting the way forward.
There is a strong case for retaining higher taxes on tobacco, pan masala and related
products to deter the consumption of these products which have debilitating impact on
health. Similarly, there is a case for higher levy on coal to attain our sustainability goals.
But the cess levied on motor vehicles needs to be rationalised. While the cess on small
and medium sized cars is not too high, the compensation cess on larger cars ranges from
20 to 22 per cent, taking the overall GST levy to 50 per cent for these vehicles.
Some of these cars cannot be classified as luxury vehicles and are used by the
middle-class. Reducing the GST rates on such goods of mass consumption can increase
demand, giving a boost to the automobile and ancillary industries.
Besides reviewing these levies, the rate rationalisation committee should act quickly on
readjusting the GST slabs and rationalising all the other GST rates too, to make the entire
regime simpler.
If the GOM recommends higher levy on goods currently subject to compensation cess, it
should be mindful not to classify it as cess. This is to ensure that the revenue earned
from these goods are equitably shared between the Centre and the States.

The sharing of revenue from these goods should be on lines similar to other goods and
services under GST. This will ensure that States with a high consumption of luxury goods
also enjoy commensurately high GST revenue.
© The Hindu Business Line (P) Ltd, First published on: September 12, 2024 at 09:10 PM.
https://www.thehindubusinessline.com/opinion/editorial/end-compensation-cess/article68
634760.ece
இறுதி இழப்பீட்டு கூடுதல் வரி (cess) புதுப்பிக்கப்பட்டது
சரக்கு மற்றும் சேவை வரி விகிதங்களை எளிமையாக்குவதன் மூலம்

மாநிலங்கள் பயனடையலாம்.
பங்கஜ் சவுத்ரி தலைமையிலான அமைச்சர்கள் குழு, இழப்பீடு கூடுதல் வரி

எதிர்காலத்தை அதிக சிரமமின்றி தீர்மானிக்க முடியும். இந்த வரியானது சரக்கு
மற்றும் சேவை வரி சட்டம், 2017-ன் ஒரு பகுதியாகும். மேலும், புதிய வரி முறைக்கு
மாறுவதற்கு மாநிலங்களை ஊக்குவிப்பதாக உறுதியளிக்கப்பட்டது.
சரக்கு மற்றும் சேவை வரி சட்டம், மாநிலங்களுக்கு முதல் ஐந்து

ஆண்டுகளுக்கு வரி வருவாயில் 14% அதிகரிக்கும் என்று உறுதியளித்தது. ஏதேனும்
குறைபாடுகளை ஈடுகட்ட, ஆடம்பர மற்றும் தீங்கான (sin goods) பொருட்களுக்கு
கூடுதல் வரிவிதிக்கப்பட்டது. மாநிலங்களுக்கான இழப்பீட்டுத் தொகை ஜூன்
2022-ல் முடிவடைந்தது. இருப்பினும், கோவிட் சமயத்தில் ஏற்பட்ட வருவாய் இழப்பை
ஈடுகட்ட வாங்கிய கடனைத் திருப்பிச் செலுத்த கூடுதல் வரி மார்ச் 2026 வரை
நீட்டிக்கப்பட்டுள்ளது. கடன்களை திருப்பிச் செலுத்தியவுடன் இந்த கூடுதல் வரி
முடிவுக்கு வர வேண்டும்.
சரக்கு மற்றும் சேவை வரி அமைப்பு இப்போது நன்கு நிறுவப்பட்டிருப்பதாலும்,

பெரும்பாலான மாநிலங்கள் அதற்குத் தகவமைத்திருப்பதாலும், மாநிலங்களுக்கு
இழப்பீடு வழங்குவதற்கான தேவை முடிவுக்கு வர வேண்டும். சரக்கு மற்றும் சேவை
வரி விகிதங்களில் இழப்பீட்டுத் தொகையை எவ்வாறு சேர்ப்பது என்பதை
பரிந்துரைப்பது அமைச்சர்கள் குழுவின் முக்கிய வேலை.

2023-24-ல், இழப்பீடு கூடுதல் வரி மூலம் ஒவ்வொரு மாதமும் சுமார் ₹12,000
கோடி வருமானம் வந்தது. ஒன்றிய மற்றும் மாநிலங்கள் இரண்டும் இந்த வரியின்
மூலம் பயனடைந்தனர். ஆனால், சிறந்த வரி விகிதங்கள் மற்றும் புதிய
அணுகுமுறையுடன் வேறு வடிவத்தில் பயனடையலாம். அமைச்சர்கள் குழு தங்கள்
பரிந்துரைகளை வழங்கும் போது நுகர்வோரை கருத்தில் கொள்ள வேண்டும்.
புகையிலை, பான் மசாலா மற்றும் அதுபோன்ற பொருட்கள் ஆரோக்கியத்திற்கு
தீங்கு விளைவிப்பதால், அவற்றின் பயன்பாட்டைக் குறைக்க அதிக வரி விதிக்க
வேண்டும். கூடுதலாக, நிலக்கரி மீதான அதிக வரிகள் நமது நிலைத்தன்மை
இலக்குகளை அடைய உதவும்.
வாகனங்களுக்கான வரியை மாற்றி அமைக்க வேண்டும். சிறிய மற்றும்

நடுத்தர கார்கள் மீதான வரி நியாயமானதாக இருந்தாலும், பெரிய கார்களுக்கான
வரி மிக அதிகமாக உள்ளது. சில மாதிரிகளுக்கு 50% வரை வரி விதிக்கப்படுகிறது.
இந்த கார்களில் பெரும்பாலானவை ஆடம்பர பொருட்கள் அல்ல. ஆனால்,
நடுத்தர வர்க்கத்தால் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. இந்த கார்களுக்கான சரக்கு மற்றும்
சேவை வரி விகிதங்களை குறைப்பது தேவையை அதிகரித்து, ஆட்டோமொபைல்
துறைக்கு உதவும். குழுவானது அனைத்து சரக்கு மற்றும் சேவை
வரிவிகிதங்களையும் புரிந்துகொள்வதற்கு எளிதாக்கப்பட வேண்டும்.
இழப்பீட்டு கூடுதல் வரி (cess) உடன் தற்போது வரி விதிக்கப்படும்

பொருட்களுக்கு அதிக வரி விதிக்க குழு பரிந்துரைத்தால், அதை "கூடுதல் வரி"
என்று அழைப்பதை தவிர்க்க வேண்டும். மற்ற சரக்கு மற்றும் சேவை வரி
வருவாயைப் போலவே இந்தப் பொருட்களின் வருவாயும் ஒன்றிய மற்றும்
மாநிலங்களுக்கு இடையே நியாயமான முறையில் பகிரப்படுவதை உறுதிசெய்ய இது
உதவும். இதன் மூலம், ஆடம்பரப் பொருட்களை அதிகம் பயன்படுத்தும் மாநிலங்கள்
அதிக சரக்கு மற்றும் சேவை வரி வருவாயைப் பெறும்.
*******

இந்த சேவை குறித்த உங்கள் கருத்துக்களை kclmadurai@gmail.com என்ற மின்னஞ்சல்
முகவரியில் தெரிவிக்கவும்.

13.09.2024 Editorial

Cargado por

Copyright:

Formatos disponibles

13.09.2024 Editorial

Cargado por

Información del documento

Derechos de autor

Formatos disponibles

Compartir este documento

Compartir o incrustar documentos

Opciones para compartir

¿Le pareció útil este documento?

¿Este contenido es inapropiado?

Copyright:

Formatos disponibles

13.09.2024 Editorial

Cargado por

Copyright:

Formatos disponibles

Editorials and Articles

Reprographic services for students

Date: 13th September 2024

வ. எண் கட்டுரை தலைப்பு நாளிதழ் பக்கம்

1 இந்தியா, அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானத்தை The Hindu 5

2 ஆயுஷ்மான் பாரத் திட்டத்தின் நீட்டிக்கப்பட்ட காப்பீட்டு பாதுகாப்பு குறித்து… The Hindu 12

3 செயற்கை நுண்ணறிவைப் பயன்படுத்தும் சுகாதார பராமரிப்பு துணிச்சலானது : The Hindu 18

4 வாக்காளர்களின் முடிவை வடிவமைப்பதில் தேர்தல் பரப்புரைகளின் பங்கு The Indian 26

6 இந்தியா பெரிய புதுப்பிக்கத்தக்க ஆற்றலைக் கொண்டுள்ளது. ஆனால், நில Hindustan 37

7 தண்ணீர் விலை நிர்ணயம் அதன் உண்மையான மதிப்பை பிரதிபலிக்க Hindu 42

8 இறுதி இழப்பீட்டு கூடுதல் வரி (cess) புதுப்பிக்கப்பட்டது Hindu 48

1 | Kalaignar Centenary Library, Madurai

Reprographic services for students | 2

N.R. Bhanumurthy: As Professor Arun Kumar mentioned, the issue of unemployment in

3 | Kalaignar Centenary Library, Madurai

Reprographic services for students | 4

இந்தியா, அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானத்தை

வேலையின்மை வளர்ச்சி என்பது உற்பத்தி மற்றும் தொழிலாளர்

இதை நிவர்த்தி செய்வதற்கான வழிகளில் பல பரிந்துரைகளில்

பேராசிரியர் பானுமூர்த்தி, இந்தியாவில் வேலையில்லாதவர்களில் 83%

5 | Kalaignar Centenary Library, Madurai

என்.ஆர். பானுமூர்த்தி: அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானம் (Universal

அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானத்தின் ஆதரவாளர்கள் அதை சமூக

அருண் குமார்: மக்கள் 2015-ஆம் ஆண்டு முதல் அனைவருக்குமான

எனவே, தேவையை எவ்வாறு உருவாக்குவது? வேலை இல்லாதவர்களின்

Reprographic services for students | 6

1980-களில், உலகவங்கி பல இந்தியர்கள் பின்வாங்கக்கூடும் என்று

வேலை வழங்குவது முக்கியமானது. இல்லாவிட்டால் சமூகம் பிளவுபடும்.

டிஜிட்டல் தொழில்களின் எழுச்சி மற்றும் AI போன்ற தொழில்நுட்பங்களின்

7 | Kalaignar Centenary Library, Madurai

வேலைவாய்ப்பை உருவாக்கும் துறைகளில் அரசு கவனம் செலுத்த

நீங்கள் சர்வதேச தொழிலாளர் அமைப்பின் (International Labour Organization

இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, மக்கள் வேலையின்மை வளர்ச்சியைப் பற்றி

Reprographic services for students | 8

அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானத்தின் (Universal Basic Income)

என்.ஆர். பானுமூர்த்தி: பேராசிரியர் அருண் குமார் குறிப்பிட்டது போல்,

பேராசிரியர் அருண்குமாருடன் நான் உடன்படாத இடம் வருமானப் பங்கீடு,

செயற்கை நுண்ணறிவு மற்றும் வேலை இழப்பு குறித்து, சர்வதேச

9 | Kalaignar Centenary Library, Madurai

திறன்களை மேம்படுத்த கல்வியை மேம்படுத்த பரிந்துரைக்கிறீர்கள்.

என்.ஆர். பானுமூர்த்தி: அனைவருக்குமான அடிப்படை வருமானத்திற்கு

அருண்குமார்: நேரடி வரிகளில் (direct taxes) இருந்து அரசு அதிக பணம்

அருண் குமார் டெல்லி ஜவஹர்லால் நேரு பல்கலைக்கழகத்தில்

Reprographic services for students | 10

In a welcome move, the Union government’s decision to extend the coverage of

11 | Kalaignar Centenary Library, Madurai

ஆயுஷ்மான் பாரத் திட்டத்தின் நீட்டிக்கப்பட்ட காப்பீட்டு பாதுகாப்பு

70-வயதுக்கு மேற்பட்ட அனைவருக்கும் இலவச சுகாதாரக் காப்பீட்டை

ஆயுஷ்மான் பாரத் திட்டத்தின் மூலம் பிரதான் மந்திரி ஜன் ஆரோக்கிய

Reprographic services for students | 12

இருப்பினும், ஆண்டுக்கு ₹0.5 மில்லியன் வரை இலவச சுகாதாரப் பாதுகாப்பு

வெளிநோயாளர் பராமரிப்பு, நோய் கண்டறிதல் மற்றும் மருந்துகளுக்கான

2018-ல் தொடங்கப்பட்டதிலிருந்து, பிரதான் மந்திரி ஜன் ஆரோக்கிய யோஜனா

தாய்லாந்து அதன் ஆரம்ப சுகாதார அமைப்பை வளப்படுத்தியது மற்றும்

13 | Kalaignar Centenary Library, Madurai

தொடங்கப்பட்டதிலிருந்து, பிரதான் மந்திரி ஜன் ஆரோக்கிய யோஜனா

பலவீனமான ஆரம்ப மற்றும் இரண்டாம் நிலை சுகாதாரப் பராமரிப்பு

ஏனெனில், காப்பீட்டு அடிப்படையிலான முறைகளை அரசாங்கம் அதிகமாக

Health care using AI is bold, but much caution first

Reprographic services for students | 14