Luchino Visconti

Luchino Visconti
	;
Biografía
Nacemento	2 de novembro de 1906 ; Milán (Italia)
Morte	17 de marzo de 1976 (69 anos); Roma, Italia
Causa da morte	ictus
Lugar de sepultura	villa La Colombaia (en) (2003–)
Presidente do xurado do Festival de Cannes
	; ← André Chamson (pt) – Miguel Ángel Asturias →
Datos persoais
Residencia	villa La Colombaia (en)
Actividade
Ocupación	director teatral, realizador, autor, escritor, director de cinema, guionista, scenic designer (en)
Período de actividade	1943 - 1976
Xénero artístico	Neorrealismo italiano
Profesores	Lorenzo de Paolis (pt)
Obra
	Obras destacables (1943) Ossessione (pt) ; (1954) Senso (pt) ; (1960) Rocco e os seus irmáns; (1963) O Gatopardo; (1969) La caduta degli dei (pt) ; (1971) Morte em Veneza (pt) ; (1973) Ludwig (pt) ; (1976) L'innocente (pt) ;
Outro
Título	Conde
Familia	House of Visconti di Modrone (en)
Parella	Helmut Berger
Pais	Giuseppe Visconti di Modrone e Carla Erba
Irmáns	Donna Uberta Visconti di Modrone
Parentes	Giovanni Gastel
Premios
	David di Donatello for Best Director (en) ; Nastro d'Argento for Best Director (en) ;
Descrito pola fonte	Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (vol:5 : Вешин — Газли, sec:Висконти Лукино, p.104); Enciclopedia soviética armenia; Obálky knih,

Luchino Visconti di Modrone, conde de Lonate Pozzolo, nado en Milán o 2 de novembro de 1906 e finado en Roma o 17 de marzo de 1976, foi un aristócrata e un reputado director de cine italiano.

Traxectoria

En 1935 trasladouse a París, onde colaborou co cineasta Jean Renoir, con quen participou como asistente de dirección en Une Partie de Campagne (1936). A súa obra aproxímase ós principios artísticos do Neorrealismo. Obsesión (1942) foi a primeira película neorrealista, movemento que toma como antecedente ao novelista Giovanni Verga; introduciu unha nova visión do cine, da dirección de actores (decote non profesionais) e na concepción da realidade e dos problemas sociais.

O neorrealismo non foi unha escola con principios e personalidades artísticas totalmente concordantes, nin nos directores nin nos guionistas, por iso é polo que se sostivo a existencia dunha liña máis idealista, representada por Roberto Rossellini, e outra, máis próxima ó marxismo ou ás concepcións sociais afíns, representada xustamente por Visconti, entre outros.

Un dos teóricos marxistas máis importantes, pois o neorrealismo tamén produciu unha transformación nas teorías estéticas sobre o cinema, foi Guido Aristarco, autor de A disolución da razón, discurso sobre o cine de quen considerou que A terra trema (1948) era a película máis lograda e avanzada ideolóxica e esteticamente, e que emprendía unha procura do home ante as cousas que non as sometía a estas como permanentes por si mesmas, o que constituiría unha alienación, e que tampouco admitía unha natureza humana inmutable (cine antropomórfico de Visconti). Con Obsesión Visconti trataba temas non aceptables ata entón pola censura fascista sobre a base dunha novela de James Caine, O carteiro chama dúas veces.

Filmografía

1942 — Ossessione
1942 — Giorni di gloria
1948 — La terra trema
1951 — Bellisima
1953 — Siamo Donne. Episodio: 'Anna Magnani'.
1954 — Senso
1957 — Le notti bianche
1960 — Rocco e os seus irmáns
1962 — Bocaccio 70. Episodio: 'Il lavoro'.
1963 — O Gatopardo
1965 — Vaghe stelle dell'Orsa...
1967 — Le streghe. Episodio: 'La strega bruciata viva'.
1967 — Lo straniero
1969 — La caduta degli dei
1970 — Alla ricerca di Tadzio
1971 — Morte a Venezia
1972 — Ludwig
1974 — Confidencias
1976 — L'innocente

Véxase tamén

Ligazóns externas

LuchinoVisconti.net Arquivado 29 de decembro de 2010 en Wayback Machine. (en italiano)
Ficha de Luchino Visconti en IMDb