Saltar ao contido

Vladimir Sorokin

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaVladimir Sorokin

(2015) Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento7 de agosto de 1955 Editar o valor en Wikidata (69 anos)
Bykovo, Moscow Oblast, Rusia (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
EducaciónGubkin University (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Actividade
Lugar de traballo Moscova Editar o valor en Wikidata
Ocupacióndramaturgo, escritor de ciencia ficción, pintor, libretista, escritor, guionista, artista visual Editar o valor en Wikidata
Período de actividade1977 Editar o valor en Wikidata -
Membro de
Premios
Descrito pola fonteObálky knih,
Russian literature of the 20th century. Volume 3, 2005 (en) Traducir, (p.409-411) >>>:СОРОКИН Владимир Георгиевич,
Russian writers. The Modern Era (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Páxina websrkn.ru Editar o valor en Wikidata
IMDB: nm0815131 BNE: XX4692068 Last fm: Владимир+Сорокин Discogs: 5500796 Editar o valor en Wikidata

Vladimir Georgievich Sorokin (en ruso: Владимир Георгиевич Сорокин), nado o 7 de agosto de 1955 en Bykovo (óblast de Moscova) é un escritor e dramaturgo ruso posmoderno, un dos máis populares da literatura rusa contemporánea.[1][2] Sorokin vive entre Moscova e Berlín.[3]

As súas obras seguen distintos xéneros, desde o suspense ata a distopía pasando polos guións para o cinema, pero sempre xeran debate nos medios rusos, sobre todo co Apparatchik ruso sobre todo ao tratar temas como o totalitarismo e tabús sociais (droga, canibalismo, homosexualidade, coprofaxia), tendo sido criticado polo réxime de Putin.[4] Algúns dos seus libros foron destruídos por membros do movemento Nashi ("Os nosos"), favorable a Putin.[5]

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Sorokin naceu o 7 de agosto de 1955 en Bykovo, no Óblast de Moscova, preto da capital. En 1972 publicou o seu primeiro relato no xornal Za Kadry Neftyanikov. Estudou no Instituto Gubkin de Petróleo e Gas de Moscova mentres participaba en exposicións e ilustrando libros, graduándose como enxeñeiro en 1977.

Tras graduarse traballou durante un ano na revista Смена ("Cambio") pero tivo que deixar o emprego ao non querer entrar no Konsomol (organización xuvenil do PCUS). Nos anos 80 introduciuse no escenario underground da capital, fuxindo da ortodoxia soviética e en 1985 conseguiu publicar seis relatos na revista A-ja, unha revista de arte rusa contemporánea non oficial feita en Moscova pero publicada en París, conseguindo chamar a atención dos editores franceses de Syntaxe, que lle publicaron a novela Ochered' ("A Cola").[6]

Non sería ata 1989 cando as autoridades soviéticas deron o permiso para publicar as súas obras, aparecendo en revistas e antoloxías de literatura rusa contemporánea: Tretya Modernizatsiya ("A terceira modernización"), Mitin Zhurnal ("Xornal de Mitia"), Konets Veka ("Fin de século") e Vestnik Novoy Literatury (Boletín da Nova Literatura). En 1992, a editorial rusa Russlit publicou Sbornik Rasskazov ("Historias recompiladas"), primeiro libro de Sorokin en ser nomeado a un Premio Booker ruso.[7] No ano 2001 recibiu o Premio Andrei Bely polas súas contribucións á literatura rusa e en 2013 foi nomeado ao premio Booker Internacional.

En 2002, houbo unha protesta en contra da súa obra Goluboe Salo, e foi investigado por pornografía pola Fiscalía tras unha denuncia do grupo xuvenil ultraconservador Nashi, debido a unha escena na que aparecían Stalin e Nikita Khrushchev en plan sadomasoquista.[8]

Obras

[editar | editar a fonte]

Novelas

[editar | editar a fonte]
  • Ochered ("A Cola") (1983). París: Syntaxe, 1985.
  • Norma ("Norma") (1979-1983). Moscova: Tri Kita en cooperación con Obscurio Viri, 1994.
  • Romano ("Novela") (1985-1989). Moscova: Tri Kita en cooperación con Obscurio Viri, 1994.
  • Tridtsataia liubov' Mariny ("XXX Amor de Marina") (1982-1984). Moscova: Izdanie R. Elinina, 1995.
  • Chetyryokh Serdtsa ("Catro corazóns valentes") (1991). Moscova: Literary Miscelánea Konets Veka, 1994.
  • Pervy Subbotnik ("O Primeiro sábado do Día do traballo") (1979-1984). En "Obras Completas" (dous volumes). Moscova: Ad Marginem, 1998.
  • Goluboe Salo ("Touciño azul") (1999). Moscova: Ad Marginem, 1999.
  • Pir ( "A Festa") (2000). Moscova: Ad Marginem, 2000.
  • Lyod ("Xeo") (2002). Moscova: Ad Marginem, 2002.
  • Bro (2004). Moscova: Zakharov Books, 2004.
  • 23.000 (2005) Xunto aos anteriores (Lyod e Bro) forma parte dunha triloxía. Moscova: Zakharov Books, 2005.
  • Oprichnika Den ("O Día do Oprichnik") (2006). Moscova: Zakharov Books, 2006.
  • Zaplyv ("Nadando dentro"). Moscova: AST, 2008.
  • Saharniy Kreml ("Kremlin feito de Azucre"). Moscova: AST, 2008.
  • Telluriya ("Telluria"). Moscova: AST, 2013.

Obras de teatro

[editar | editar a fonte]
  • Pelmeni (1984-1987)
  • Zemlyanka ("A Cabana") (1985)
  • Russkaya babushka ("Avoa rusa") (1988)
  • Doverie ("Confidencia") (1989)
  • Dismorphomania (1990)
  • Yubiley ("Aniversario") (1993)
  • Hochzeitreise ("A viaxe postnupcial") (1994-1995)
  • Shchi ("Sopa de col") (1995-1996)
  • Dostoievski-Trip ("A viaxe Dostoievsky") (1997)
  • S Novym Godom ("Feliz Aninovo") (1998)

Guións de filmes

[editar | editar a fonte]
  • Bezumny Fritz ("Fritz tolo") (1994). Directores: Tatiana Didenko e Alexander Shamaysky.
  • Moskva ("Moscova") (2001). Director: Alexander Zeldovich. Primeiro Premio no festival en Bonn e Premio da Federación de Rusia de Cine-Clubs á mellor película rusa do ano.
  • Cashfire (2002). Director: Alexander Schurikhin.
  • Kopeyka ("Kopek") (2002). Director: Ivan Dykhovichny. Candidato ao Premio Zolotoy Horno ó mellor guión de cinema.
  • Veshch ("Cousa") (2002). Director: Ivan Dykhovichny.
  • 4 (2004). Director: Ilya Khrzhanovsky. Gran Premio do Xurado do Festival Internacional de Cine de Rótterdan.
  • Mishen ("Destino") (2011). Director: Alexander Zeldovich.

Outros traballos

[editar | editar a fonte]
  • Álbum fotográfico V glub' rossii ("Nas profundidades de Rusia"), en colaboración co pintor Oleg Kulik.
  • Libreto da ópera Deti Rozentalya ("Os nenos de Rosenthal"), con música de Leonid Desyatnikov; escrita por encargo do Teatro Bolshoi que irritou a moitos debido á experimentación deste autor (na ópera os grandes compositores clásicos son clonados pola URSS pero coa crise o proxecto é abandonado e os músicos pasan a vivir na rúa tocando no metro e visitando prostitutas).
  • Decenas de artigos publicados nos xornais rusos e estranxeiros.

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ "russianwriters.eu". Arquivado dende o orixinal o 16 de febreiro de 2010. Consultado o 23 de outubro de 2015. 
  2. ↑ nybooks.com
  3. ↑ [1]
  4. ↑ Let the Past Collapse on Time! 8 de maio de 2014 New York Review of Books
  5. ↑ Cabezón Cámara, Gabriela (3 de maio de 2013). "Vladimir Sorokin: “Los sistemas totalitarios le dan mucha importancia a la palabra”" (en castelán). Clarín. Consultado o 23 de outubro de 2015. 
  6. ↑ "The Wait: On Vladimir Sorokin", The Nation, Elaine Blair, 25 de marzo de 2009.
  7. ↑ wordswithoutborders.org
  8. ↑ "Russian satirist sued over 'gay Stalin'". BBC News. 11 de xullo de 2002. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Vladimir_Sorokin&oldid=6756385»