مشکل اصلی فیلم در دخالت‌های بی‌جای کارگردان است. محمد کات نشان می‌دهد که نه مصاحبه کردن را بلد است و نه صبوری لازم برای گوش دادن محض را دارد. نگاهش اصلاحی است: بترسید و عبرت بگیرید و دعوا نکنید. همین نگاه از بالا به پایین کارگردان است که بعضی از خلویی‌ها را می‌رنجاند و دلشان می‌خواهد این بچه-مزلف را یک دل سیر کتک بزنند. خلویی‌ها معترضند که چرا داری نصیحت‌های پدرانه به ما می‌کنی، تویی که نصف مایی.
جهان‌بینی کارگردان…
فرق بین دیوانه و قهرمان، یک خط باریک است. پرداختن «بیش از حد» به چیزی که برای همه یک سرگرمی موقت است، جنون تلقی می‌گردد. دیوانگی یعنی اختلال در زندگی روتین و روزانه، یعنی اهداف خویش را چون دیگران نچیدن. اما نکته دقیقا این جاست که موفق‌ترین آدم‌های تاریخ نیز در همین مرز باریک جنون پیش می‌رفتند. آدم‌های عادی هرگز قادر به درک تلاش ظاهرا بیهوده‌ی این نوابغ نبودند و بنابراین تمسخرشان می‌کردند. اما درست وقتی این تمسخر جای خود…
معلم: ننه‌ت چش بود؟
-: دلش درد می‌کرد.
معلم: عیب نداره، عیب نداره، بالاخره همه یه روز می‌میرن، خواست خدا بود، عیب نداره.
*
نبوغ را شهیدثالثی دارد که در آن بی‌امکاناتی، چنین فیلم‌هایی می‌ساخته. دنیایی که به‌تصویر کشیده می‌شود، تجسّم‌یافته‌ی تعریف‌های پدرم از دوران کمی قبل از انقلاب است. فقری که همیشه با مردم بود؛ کارکردن‌های بچه‌ها، کار کشاورزی. راه دراز و گِلی مدرسه. وضعیت اسفناک مدرسه‌ها و هیزم بردن برای کلاس.
این روایت‌ها با نقل قول دست اول…
