Przyznaję się: nie widziałem tego filmu…
Natomiast (!): zapoznałem się z tą sceną: super scena. Co to za scena? Ciężko to opowiedzieć, bo:
Powiedzieć, że to jest najwybitniejsze osiągniecie gatunku musicalu — powiedzieć, że to jest złoty szczyt kariery Tomka Cruise’a — że jest to Przedstawienie Ostateczne filmu jako medium (czyli że jest już PO filmie) — to nic nie powiedzieć (bo o tym można tylko wzdychać…!).
Z jednej strony masa ciekawych technik, z drugiej dłuuga miejska sekwencja, która fabuły nie prowadzi naprzód, a nie jest też szczególnie ciekawa (przynajmniej względem swojej długości).
Gdy kolorowali ten film, to chyba płyn do płukania ust wylał im się na konsolę, wylał się na ekran, wylał się na referencyjną planszę kolorów, wylał się na tych, co kolorowali, wylał się na ich poczucie estetyki, wreszcie wylał się na radość życia widza.
Ciężko mi pojąć jak to możliwe, że tak świetnie rozpoczęty film kończy się w tak żałośnie podłym amatorskim stylu. I chyba nie wynika to z niekompetencji Kocura, bo przez pierwszą połowę udowadnia, że umie film nakręcić. I to film nie byle jaki. Reżyseria przez cały czas - z wyjątkiem ostatnich minut - na najwyższym poziomie. Zdjęcia bardzo ładne i dopasowane do historii, choć na zamykanie kadru w 1.33 ciężko spojrzeć inaczej niż na sztuczkę, która z automatu podnosi jakość nawet…
