There is very little in the way of plot. The raw realism of the film captures painful moments and delivers fragments of states of consciousness. This very poetic nature of the film makes it somehow superfluous talking about it.
The inviting color palette lets the audience feel warm and comforted very briefly before the movie turns dark. The split screen emphasizes the feeling of isolation and the ultimate impossibility of transcending one's own existential cage in the presence of impending…
Compassionate and gentle
Crisp Hemingwayesque dialogue
No bad people (the only surreal thing about the film)
Alvin's perfect smile
This review may contain spoilers. I can handle the truth.
Bu filme bir feminist şaheser demek abartılı olmaz sanırım.
Filmin anlatı çerçevesi gerçek ve tahayyülü içiçe geçirir ve hikayenin ana hatlarını dahi tartışmaya açık bırakır. Ben kendi yorumum/varsayımım üzerine (kendi okumamın doğruluğunu kanıtlamakla uğraşmadan) yazıyorum.
Olup biten neredeyse her şey kırmızı fularlı yazarın zihninde gerçekleşiyor: Vasfiye ve dört adam, yazarın hayal ürünü. Emin'in yazara hikayesini anlatmaya başlamasından, (görünüşü bu ilk Emin'le örtüşmeyen) pezevenk Emin tarafından bıçaklanmasına kadar her şey bir şizofrenik kurgu. Hikayenin yaratıcısının adını bile bilmiyoruz. Önemli olan Vasfiye…
This review may contain spoilers. I can handle the truth.
Film, bulutların üzerinde gibi görünen bir sanat müziği dinletisi ile açılır. Muhsin Bey’in tatlı ve sıcak uykusunda nostaljik bir rüyadır bu. Aldığı hızlı göç ve yükselen tüketim kültürü sonucu sürekli değişen şehirde, yitip giden eski İstanbul’un hayalleri ve anılarıyla yaşar Muhsin Bey. Şehir hayatının dönüşümünün yansıması ve sonucu olarak gördüğü arabesk müzikten hem bir yapımcı hem de bir İstanbul beyefendisi olarak rahatsızdır. (Ali Nazik de Sevda Hanım da değişime ayak uyduran insanlar olarak Muhsin Bey’in neden arabeske düşman olduğunu anlamazlar.…
