ชอบหลายๆประเด็นในหนังอย่างการให้ความสำคัญกับคนเฒ่าคนแก่ในครอบครัว มีพูดถึงการเป็นลูกสาวในครอบครัวคนจีนอย่างม่าในหนังที่รักลูกชายคนโต ยกบ้านให้ลูกชายคนเล็ก ลูกสาวไม่ได้อะไรเลย /ลูกของกงมุ่ยที่มาหาพ่อแค่เยี่ยมแล้วก็ไป การสูญเสียที่มนุษย์ทุกคนจะต้องพบเจอ
แต่ในอีกมุมนึงที่หนังออกจะเล่าแบบแตะๆแค่ผิวเผินก็ว่าได้นะ คือการดูแลคนแก่ผู้สูงอายุแบบจริงๆ ทั้งๆที่ตัวเรื่องนี่จะเล่าถึงหลานที่ไปดูแลม่าที่ป่วยเป็นมะเร็งระยะ4เลยนะ เออแต่มันก็ไม่ผิดหรอกที่หนังเล่าออกมาดูอบอุ่นหัวใจ ดูจบแล้วก็ชอบแหละ ร้องไห้ไปเยอะเลย
แต่ก็เสียดายที่เราไม่ได้เห็นในหนังเลยว่าการต้องดูแลคนแก่ที่ป่วยจริงๆอะมันเป็นยังไง ไม่รู้สิถ้าใส่เข้ามาอาจจะเข้าใจเอ็มมากขึ้นก็ได้ว่าทำไมมันต้องโมโหม่าขนาดนั้น
เอ็มอาจจะเข้าใจมากขึ้นว่าบางทีการพาม่าไปอยู่บ้านพักคนชราก็อาจจะไม่ได้เป็นเรื่องที่แย่ หรือเป็นการทอดทิ้งคนเฒ่าคนแก่ ให้เค้ามีคนดูแล มีเพื่อนๆให้พูดคุย ว่างๆก็ไปเยี่ยมแกบ่อยๆไม่ให้แกเหงา มีเวลาให้กับม่าแล้วก็มีเวลาให้กับตัวเอง
ก็เป็นหนังที่ทำให้เราคิดถึงคนในครอบครัวได้จริงๆแหละ
ชอบฉากม่าจูงมือเอ็มตอนเด็กมาก น่ารักสุดๆ ยิ้มทั้งน้ำตา
เลยฉากนี้ ชอบโลเคชั่น วิว แถวๆบ้านม่าสวยมากกก
อีกฉากที่ใจสลายคือการที่ม่าต้องจากบ้านที่เราเคยอยู่
มันผูกพันธ์อะเนอะ แต่มนุษย์เราสุดท้ายก็ต้องปล่อยวางใช่มั้ยล่ะ ฮาา
แล้วก็มีอีกอันนึงที่ชอบคิดมาตลอดเลยเวลาดูอะไรแบบนี้บวกกับชีวิตจริงก็คือ ไม่อยากแก่เลยอะ…. (said by ฉันขณะนี้ที่อายุ 23ปี)