เดอะ คลีเช่
สมชื่อ หนังไม่ได้มีความซับซ้อนอะไรมากมาย
พระเอกหัวขบถ ว่าร้ายให้ละครโทรทัศน์ บทซ้ำๆ น้ำเน่า
มอมเมาเยาวชน แต่ดันไปสร้างเรื่องราวทำให้ต้องมากำกับละครหลังข่าว แล้วดันทำได้ดี มีแฟนน่ารัก ทำตัวเฮงซวยแค่ไหนเค้าก็รัก ตอนจบยังโชคหล่นทับได้มรดก จากพ่อที่หายตัวไปตั้งแต่เด็ก
โคตรจะน้ำเน่า
หนังรัก ตลก อารมณ์ดี
ขาดมิติตัวละครไปนิส ง่ายไปหน่อย
แต่ก็เอนจอยนะ
ตอนจบนี่กุเป็นไอ้ชู้ตเลย ทำไมนางเอกไม่ตายวะ
พระเอกโง่ๆมันจะได้คิดได้ ในวันที่สายไป บทเรียนราคาแพง
จดจำไปตลอดชีวิต! 555555
This review may contain spoilers. I can handle the truth.
ปีนี้ตั้งใจว่าจะดูหนังสยองขวัญเยอะๆ
เปิดปีด้วยเรื่องนี้
ถ้าคุณไม่รักตัวเอง แล้วใครหน้าไหนจะมารักคุณ!
ผู้หญิงน่าจะค่อนข้างรีเลท ไอ้อาการกลัวความไม่สมบูรณ์แบบ
ไอ้ความอยากจะดูสวยในแบบที่สังคมเค้าสวยกัน
ถึงจะเกลียดไอ้บิวตี้แสตดดาดที่สังคมเซตขึ้นมาขนาดไหน ก็ก้าวพ้นมันไปได้ยากจริงๆ แค่บางวันรู้สึกพึงพอใจในตัวเองบ้าง ก็โอเคละ ไม่ต้องทุกวันก็ได้น่ะ
ส่วนที่ชอบในหนัง
- ชอบการตัดต่อ เพลง text style ในเครดิต
- ผบรห ชายแทร่ ทำออกมาได้น่าเกลียดจริงจริง
- การครีเอท วิธีการแยกร่างอีกตัวตนขึ้นมา มันช่างสะท้อนอะไรได้ดีจริงๆ (แลกกับความสวยงามร่างกายอันเพอร์เฟคเจ็บแค่ไหนก็ยอมแหละนะ) และน่าหวาดเสวมาก ทำถึง
This review may contain spoilers. I can handle the truth.
ชอบหลายๆประเด็นในหนังอย่างการให้ความสำคัญกับคนเฒ่าคนแก่ในครอบครัว มีพูดถึงการเป็นลูกสาวในครอบครัวคนจีนอย่างม่าในหนังที่รักลูกชายคนโต ยกบ้านให้ลูกชายคนเล็ก ลูกสาวไม่ได้อะไรเลย /ลูกของกงมุ่ยที่มาหาพ่อแค่เยี่ยมแล้วก็ไป การสูญเสียที่มนุษย์ทุกคนจะต้องพบเจอ
แต่ในอีกมุมนึงที่หนังออกจะเล่าแบบแตะๆแค่ผิวเผินก็ว่าได้นะ คือการดูแลคนแก่ผู้สูงอายุแบบจริงๆ ทั้งๆที่ตัวเรื่องนี่จะเล่าถึงหลานที่ไปดูแลม่าที่ป่วยเป็นมะเร็งระยะ4เลยนะ เออแต่มันก็ไม่ผิดหรอกที่หนังเล่าออกมาดูอบอุ่นหัวใจ ดูจบแล้วก็ชอบแหละ ร้องไห้ไปเยอะเลย
แต่ก็เสียดายที่เราไม่ได้เห็นในหนังเลยว่าการต้องดูแลคนแก่ที่ป่วยจริงๆอะมันเป็นยังไง ไม่รู้สิถ้าใส่เข้ามาอาจจะเข้าใจเอ็มมากขึ้นก็ได้ว่าทำไมมันต้องโมโหม่าขนาดนั้น
เอ็มอาจจะเข้าใจมากขึ้นว่าบางทีการพาม่าไปอยู่บ้านพักคนชราก็อาจจะไม่ได้เป็นเรื่องที่แย่ หรือเป็นการทอดทิ้งคนเฒ่าคนแก่ ให้เค้ามีคนดูแล มีเพื่อนๆให้พูดคุย ว่างๆก็ไปเยี่ยมแกบ่อยๆไม่ให้แกเหงา มีเวลาให้กับม่าแล้วก็มีเวลาให้กับตัวเอง
ก็เป็นหนังที่ทำให้เราคิดถึงคนในครอบครัวได้จริงๆแหละ
ชอบฉากม่าจูงมือเอ็มตอนเด็กมาก น่ารักสุดๆ ยิ้มทั้งน้ำตา
เลยฉากนี้ ชอบโลเคชั่น วิว แถวๆบ้านม่าสวยมากกก
อีกฉากที่ใจสลายคือการที่ม่าต้องจากบ้านที่เราเคยอยู่
มันผูกพันธ์อะเนอะ แต่มนุษย์เราสุดท้ายก็ต้องปล่อยวางใช่มั้ยล่ะ ฮาา
แล้วก็มีอีกอันนึงที่ชอบคิดมาตลอดเลยเวลาดูอะไรแบบนี้บวกกับชีวิตจริงก็คือ ไม่อยากแก่เลยอะ…. (said by ฉันขณะนี้ที่อายุ 23ปี)
