ดูแล้วภาพ flashback เหตุการณ์สมัยเด็กๆที่เลือนลางไปแล้วปะทุขึ้นมาจนชาไปหมด
มีสิ่งที่ดูแล้วรู้สึกแย่เต็มไปหมด รู้สึกน่าอึดอัด รู้สึกเลี่ยน ไม่ได้อินกับคสพและเคมีของตัวละครหลักทั้งสามเท่าไหร่ แต่ก็ชอบบางอย่าง จูนกับเส้นแม่ณี-เจน จุดติดมาก แต่ก็ท้ายเรื่องแล้วฮ่าๆ ชอบที่ตัดจบแบบนี้ ชาดี แล้วก็เรียบง่ายดี มันดูจริง แล้วก็จูนกับความเป็นเด็กของเจนในตอนท้ายเรื่องมาก
แล้วก็เหตุการณ์เรือ นึกถึงฝันสิบราตรี อาจจะไม่ได้เกี่ยวข้องกัน แต่เป็นตอนที่ชอบพอดี
ตอนดูค่อนข้างคาดหวังสูง แต่กลับเรื่อยๆกว่าที่คิด
แต่ดูไปเรื่อยๆแต่ละหมัด แต่ละปมกลับทัชใจได้อย่างลึกซึ้งในซีนที่ดูเหมือนทั่วๆไป รู้สึกว่าคาแรคเตอร์ของตัวละครหลักแต่ละตัวเปลี่ยนแปรและส่งเสริมได้ถูกจุดมาก การปู-คลายปมก็หนักหน่วงดี ชอบการคงบรรยากาศของความเป็นวัยรุ่น coming of age ที่ให้ความไร้เดียงสา แม้เจ้าตัวจะแตกสลายเกินกว่าที่วัยรุ่นคนหนึ่งจะรับไหวก็ตาม
ไม่ได้ชอบบทสรุปเท่าไหร่ แอบคิดว่ามันสวยงามและ hopeful ไปกว่าหลายความเป็นจริงที่จะเกิดขึ้นได้ แต่ก็คงจะเป็นซีนให้ปลอบประโลมคนดูเล็กๆน้อยๆก็ดีล่ะมั้ง
ป.ล. ทิโมธีหล่อจัง
งดงาม ลึกซึ้ง ละเอียดอ่อน วิธีการเล่าน่าสนใจ ชอบหนังที่แม้ตัวละครไม่ได้พูดอะไรก็ทำให้รู้สึก เข้าใจเรื่องราว สิ่งต่างๆได้มาก ชอบความมีเอกลักษณ์ในการเล่าด้วยภาษาหนังที่สละสลวย แปลกตา เพลิดเพลินมาก การเปลี่ยนแปลงของตัวละครเข้าถึงความเป็นมนุษย์ ความเหงา ความเจ็บปวด ความอ่อนไหว กิเลสตัณหา และสำนึกในมโนธรรมได้ดีมาก
ชอบไม่ได้ ก็เกลียดไม่ลง สถานการณ์ที่น่าอึดอัด น่าเกลียด แต่การเดินทางยาวไกลของหนังก็พาให้เห็นความสวยงามในคราวตกอับ เมื่อตัวละครต้องพลัดพรากจากกัน((ซักทีเถอะ))
กลายเป็นว่าพอถึงจุดที่ตัวละครสะบักสะบอม ได้รับบทเรียนของตัวเอง สาแก่ใจฟ้าดิน(และคนดู)แล้ว change ตรงนี้มันสร้างความกลมกล่อมของห้วงอารมณ์ที่โรแมนติก เมื่อทั้งคู่เวียนกลับมาพบเจอกัน “โดยบังเอิญ” อีกครั้งมากๆ
เป็นหนังที่ love-hate เรื่องนึงในที่สุด (ฮา)
