- ไม่คิดว่าเคยดูหนังเรื่องไหนที่พูดถึงความตายได้ลึกซึ้งขนาดนี้มาก่อน มีอะไรหลายอย่างที่คิดว่าเราในตอนนี้ยังไม่สามารถเข้าใจมันได้ทั้งหมด แต่คิดว่าถ้าเป็นตัวเองในอนาคตมาดูคงเจออะไรที่ตอนนี้ยังไม่กระจ่างแน่ๆ
- บทไดอะล็อก solid มากๆ มีหลายซีนที่เราถูกกระตุ้นให้โฟกัสกับบทสนทนาอย่างตั้งใจ เพียงเพราะอยากรู้ว่าคำต่อไปที่ตัวละครพูดจะเป็นอะไร และคนอื่นจะตอบสนองกับมันอย่างไร
This review may contain spoilers. I can handle the truth.
- ค่อนข้างชอบ 1/3 แรกของหนัง ช่วงที่โฟกัสไปแค่เวลาที่ตัวละครหลักอยู่ด้วยกัน ออกไปเที่ยว ไปนั่งรถเล่น ถึงมันจะไม่ได้มี conflict อะไรมากมาย แต่เรารู้สึกว่าเค้าถ่ายทอดชีวิตของตัวละครหลักออกมาได้เป็นธรรมชาติ พอดิบพอดี และก็น่ารักมากๆ ยังไม่รวมถึงความสัมพันธ์ระหว่าง 2 ตัวละครหญิง ที่ถ่ายทอดความเป็น coming of age การพยายามเข้าใจตัวตนของตัวเองออกมาได้อย่างน่าติดตาม
- แต่พอหนังเลือกจะพัฒนาสิ่งที่ปูมาไปเป็นเรื่องความรักสามเศร้ามากขึ้นเราก็ยิ่งอินกับหนังน้อยลงเรื่อยๆ เสน่ห์ของการเติบโตของเด็กสาวจากตอนต้นเรื่อง กลายเป็นเรื่องความรักเข้าใจผิดพ่อแง่แม่งอนกันแทน ยิ่งหนึ่งในสามตัวละครเป็นชายวัยสามสิบที่พยายาม grooming เด็กอายุต่ำกว่าหลายสิบปีเลยยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ เพราะมันกลายเป็นเรื่องรักสามเศร้าที่เรารู้สึกเห็นใจแค่เพียงคนสองคนแทน หลังจากนั้นทุกฉากที่มีตัวละครนั้นเราก็ไม่ได้มี emotional connection ใดๆ กับตัวละครนั้นแล้ว ไม่ว่าจะยืนทำหน้าเศร้าน้ำตารื้นแค่ไหนก็ตาม
- พอถึงองค์สามแล้วหนังก็เล่นต่อฉากอารมณ์ด้วยฉากอารมณ์ไปเรื่อยๆ ตัวละครร้องไห้แล้วร้องไห้อีกจนนับครั้งไม่ถ้วน ซึ่งเรารู้สึกแอบเสียดาย เพราะคิดว่าถ้าเค้าเลือกให้ตัวละครปล่อยอารมณ์ออกมาแค่ในเฉพาะบางซีน ในโมเม้นที่จำเป็นจริงๆ มันคงอิมแพคกับเรากว่านี้มาก
- ค่อนข้างยาวเกินความจำเป็น รู้สึกว่ามีอะไรที่ตัดออกได้พอสมควร
- ใดๆ คือชอบซีนบนเรือ นึกถึงฉากจบของ The Florida Project ทุกครั้งที่สองตัวละครนี้อยู่ด้วยกันหนังมีเสน่ห์ขึ้นมาทันทีเลย
มีฉากน่าขนลุกเยอะกว่าที่คิด บางอย่างแอบรู้สึกทับซ้อนกับ Toy Story มากไปบ้าง แต่ก็ยังหนุกอยู่ดี
