به قول کانت، ایده‌های عقل نظری آن مفهوم‌هایی هستند که هیچ مصداقی نمی‌توان برای آن‌ها یافت و ایده‌های زیباحسیک آن مصداق‌هایی هستند که هیچ مفهومی نمی‌توان برایشان دست و پا کرد. لذا در مواجهه با آثار زیبا ما نباید به «ساختار» و «معنای ملحوظ» بیاندیشیم بلکه به عکس، ما باید ببینیم که یک اثر چگونه ذهنمان را به تکاپویی بی‌انتها وادار می‌کند.
به این معنا، هر چند اثرِ زیبا منجر به لذتی در قوه‌ی ذوق می‌شود اما اثرِ اصلی‌اش آن…
از نسخه‌های آمریکایی اخیر قطعن بهتر بود اما دز شعارها، اتحاد مردمِ ژاپن و خلاصه «مضمون‌های انیمه‌ای‌اش» زیادی بود. با این که گودزیلا را خیلی مخرب و مهیب ساخته بودند، مقدارِ گودزیلاش، به خصوص برای منی که بچگی‌هایم با آن فضاهای تیره و تار گودزیلا گذشته است، کم بود. گودزیلا آن شخصیت مورد انتظارم را نداشت. انتظارم این بود که صرفن «یک هیولا از برای شکست‌خوردن» نباشد بلکه چون «شبح دریا» بر تمام تار و پودِ فیلم سلطه داشته باشد.…
مکری در هر فیلم پس از قبلی از جهتِ تکنیکی پخته‌تر، دقیق‌تر و جامع‌تر می‌شود. اما این یکی از چند جهت آزار‌دهنده است: اول آن که روایتِ اپیزودیکِ آمیخته‌اش، به گمانِ من، نه تنها بداعتی ندارد که برخی اوقات استفاده‌اش نابه‌جا و تحمیلی است. مثلن فیلمِ درونِ فیلمِ «جنایتِ بی‌دقت» که دستِ برقضا این هم کارگردانش شهرامِ مکریست. می‌توانم این طور فکر کنم که فیلم میخواهد در دو قدم (بر پرده‌ی درونِ فیلم و بر پرده‌ی بیرونِ فیلم) از فیلم…
آگوستین در اعترافاتِ خودش و زمانی که میخواهد به چیستیِ زمان بپردازد با بحرانی عظیم روبرو می‌شود: «زمان چیست؟ اگر کسی از من نپرسد پاسخش را می‌دانم اما همان لحظه که باید پاسخِ کسی را دهم، دیگر نمی‌دانم که زمان چیست»(نقل به مضمون از بابِ یازدهم، فصلِ چهاردهم)
دو چیز همواره زمانی هستند: فکر و پایانِ چیز‌ها. علتِ دومی روشن است: اگر چیزی «پایان» می‌پذیرد، بنابراین، لاجرم، در زمانی آغاز شده است؛ پس: علی‌الاصل در زمان بوده است.
دو مسئله…
