Door de bril van ons huidige tijdsgewricht ontbreekt het in dit portret van Pablo Neruda aan zijn donkere, misogyne en narcistische kanten. Daardoor kon de film mij niet overtuigen.

Wel voor altijd zijn meesterlijke gedicht in mijn geheugen gegrift:

"Vannacht zou ik zeer trieste verzen kunnen schrijven...

(..)

Maar wij, die van vroeger, zijn niet meer dezelfden.

(...)

De liefde is zo kort, het vergeten zo lang.

(...)"

www.dbnl.org/tekst/_maa003197301_01/_maa003197301_01_0045.php

De beste, verdrietigste pornofilm die ik ooit heb gezien. De vertelstem van Michael Brandon en het verhaal van Peter Strickland vertederend en invoelbaar - over de heimelijkheid van homoseksualiteit, liefde die voorbijgaat en de schoonheid van de man.

Wat een mooie film. En wat is Hatidže een sterk persoon, die zo'n belangrijke manier van leven laat zien. Zorg dat nemen en geven in balans is.

Ongelijkheid sucks, ongelijkheid in liefde nog meer. Hilarische melodrama.