Przejdź do zawartości

Fokker E.III

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fokker E.III
Ilustracja
Fokker E.III w Muzeum Pamięci Bitwy pod Verdun (Memorial de Verdun), Fleury-devant-Douaumont, Francja
Dane podstawowe
Państwo

 Cesarstwo Niemieckie

Producent

Fokker

Typ

samolot myśliwski

Konstrukcja

mieszana

Historia
Data oblotu

1915

Lata produkcji

19151916

Dane techniczne
Napęd

1 x silnik rotacyjny Oberursel U.I

Moc

74 kW

Wymiary
Rozpiętość

9,52 m

Długość

7,20 m

Wysokość

2,40 m

Powierzchnia nośna

16 m²

Masa
Własna

399 kg

Startowa

610 kg

Osiągi
Prędkość maks.

140 km/h

Pułap

3500 m

Długotrwałość lotu

1,5 h

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x zsynchronizowany karabin maszynowy lMG 08 7,92 mm
Użytkownicy
Cesarstwo Niemieckie
Rzuty
Rzuty samolotu

Fokker E.III – niemiecki samolot myśliwski z okresu I wojny światowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Fokker E.III był produkowanym w największych ilościach wariantem jednopłatowego myśliwca Fokkera. W odróżnieniu od wcześniejszych Fokker E.I i E.II, które były produkowane w niewielkich ilościach i przekazywane pojedynczo do eskadr samolotów rozpoznawczych, E.III stał się pierwszym samolotem mającym stanowić uzbrojenie eskadr myśliwskich. Pierwsza taka eskadra została przezbrojona w E.III 10 sierpnia 1916 roku.

E.III był zasadniczo wersją Fokkera E.II wyposażoną w skrzydła o większej powierzchni. Napęd zapewniał ten sam co w E.II silnik rotacyjny Oberursel U.I, ale dzięki powiększeniu zbiornika paliwa zwiększył się zasięg. Samolot był standardowo uzbrojony w pojedynczy zsynchronizowany karabin maszynowy lMG 08 7,92 mm[1].

Fokker E.III szybko stał się maszyną przestarzałą. Jego główna przewaga nad alianckimi samolotami wprowadzonymi do uzbrojenia na początku 1916 roku było zastosowanie zsynchronizowanego karabinu maszynowego. Po pojawieniu się francuskich Nieuportów 11 i brytyjskich Airco DH.2, zaczęto Fokkery E.III wycofywać z frontu zachodniego i przenosić na mniej odpowiedzialne odcinki.

Przyczyną szybkiego wycofania Fokkera E.III z użycia tkwiła we właściwościach aerodynamicznych jego płata, który miał mały krytyczny kąt natarcia. W wyniku tej cechy dochodziło do wczesnego oderwania strug na płacie i spadku siły nośnej – co ograniczało tak niezbędną u myśliwca zwrotność.

Zbudowano 249 samolotów E.III, dodatkowo do tego standardu przebudowano 49 samolotów E.II.

Fokker E.III był jednopłatem o konstrukcji mieszanej. Prostokątny kadłub tworzyła kratownica spawana z rur stalowych, usztywniona drutem. Kadłub był kryty głównie płótnem, blachy duralowe kryły jedynie przednia część kratownicy przed kabiną. Skrzydła prostokątne, dwudźwigarowe o konstrukcji drewnianej, kryte płótnem, usztywnione linkami mocowanymi do kozłów pod i nad kadłubem. Skrzydła pozbawione były lotek, sterowano poprzez skręcenie całego skrzydła. Podwozie stałe, z niedzieloną osią i płozą ogonową. Usterzenie płytowe, bez stateczników.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Harry Woodman, Spandau guns, seria Windsock Mini Datafile nr 10, Berkhamsted: Albatros Publications, 1997, s.3.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Tomasz Goworek: Samoloty myśliwskie pierwszej wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1981. ISBN 83-206-0224-6.