Frei Otto
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
niemiecka |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki | |
| Odznaczenia | |
| Royal Gold Medal | |
| Strona internetowa | |
Frei Paul Otto (ur. 31 maja 1925, Siegmar (obecnie część Chemnitz), zm. 9 marca 2015 w Leonbergu[1]) – niemiecki architekt, laureat: Royal Gold Medal w 2005, Praemium Imperiale w 2006, Nagrody Pritzkera w 2015.
Był znany z projektów lekkich konstrukcji przypominających namioty[2]. Charakterystycznymi cechami jego architektury są prostota i lekkość oraz częste użycie materiałów pochodzenia organicznego[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Dorastał w Berlinie. Jego ojciec i dziadek byli rzeźbiarzami[3]. W nastoletnim wieku interesował się szybowcami, projektował je i nimi latał[4].
We wrześniu 1943 roku został powołany do służby wojskowej i odbył szkolenie na pilota. Szkolenie przerwano pod koniec 1944 r. i Otto został przeniesiony do wojsk piechoty. W kwietniu 1945 został jeńcem wojennym, dwa lata przebywał w obozie jenieckim w pobliżu Chartres we Francji. W obozie został architektem obozowym, uczył się budowy różnych konstrukcji przy użyciu jak najmniejszej ilości surowców[3].
W 1948 r. podjął ponownie rozpoczęte przed wojną studia na Uniwersytecie Technicznym w Berlinie. W 1950 przebywał na stypendium w USA[3], gdzie spotkał się z dorobkiem słynnych architektów m.in. Franka Lloyda Wrighta, Eero Saarinena czy Ludwiga Miesa van der Rohe, co wywarło na niego duży wpływ[5]. Pracę doktorską obronił w 1954[4].
W 1952 założył własną pracownię[5].
Otto przez wiele lat wykładał na uniwersytetach. W 1961 na berlińskim Uniwersytecie Technicznym założył grupę badawczą zajmującą się biologią i budownictwem. W 1964 został mianowany profesorem zwyczajnym na Uniwersytecie w Stuttgarcie, w 1991 przeszedł na emeryturę. Był założycielem także Instytut Konstrukcji Lekkich i Koncepcyjnych na tym samym uniwersytecie[2][6].
W 1971 r. nowojorskie MoMA zorganizowało monograficzną wystawę, na której prezentowano prace Frei Otto[3].
Najbardziej znane realizacje Otto to głównie zadaszenia obiektów sportowych i pawilonów - m.in. zadaszenia parku olimpijskiego na olimpiadę w Monachium w 1972 r., pawilonu niemieckiego na Expo 1967 czy pawilonu japońskiego na Expo 2000 (we współpracy z Shigeru Banem)[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Otto Frei Paul, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2023-12-12].
- ↑ a b Frei Otto | Innovative German Architect & Structural Engineer | Britannica [online], www.britannica.com [dostęp 2023-12-12] (ang.).
- ↑ a b c d Biography: Frei Otto | The Pritzker Architecture Prize [online], www.pritzkerprize.com [dostęp 2023-12-12].
- ↑ a b c Agnieszka Skolimowska, Nagroda Pritzkera dla Freia Otto [online], architektura.muratorplus.pl, 30 kwietnia 2015 [dostęp 2023-12-12] (pol.).
- ↑ a b Monika Kuc, Frei Otto z architektonicznym Noblem [online], Rzeczpospolita, 22 marca 2015 [dostęp 2023-12-12] (pol.).
- ↑ David Rising, Frei Otto, pioneering German architect, dies at 89 [online], AP News, 11 marca 2015 [dostęp 2023-12-12] (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Biography, pritzkerprize.com.
- Media release, pritzkerprize.com.
- ISNI: 0000000121468639
- VIAF: 108223336
- ULAN: 500015374
- LCCN: n50049927
- GND: 118590812
- NDL: 00451919
- LIBRIS: jgvz68q221db17c
- BnF: 131955602
- SUDOC: 092727093
- NLA: 35403301
- NKC: xx0023696
- BNE: XX823599
- NTA: 068941757
- BIBSYS: 90290532
- CiNii: DA00340858
- Open Library: OL433755A
- PLWABN: 9810702883105606
- NUKAT: n00040006
- J9U: 987007596606005171
- CANTIC: a10133288
- LNB: 000060345
- CONOR: 12830051