Przejdź do zawartości

jednoczyć

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

jednoczyć (język polski)

[edytuj]
wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. zjednoczyć)

(1.1) łączyć do wspólnego działania wokół jakiejś idei
(1.2) spajać coś z czymś

czasownik zwrotny niedokonany jednoczyć się (dk. zjednoczyć się)

(2.1) łączyć się z kimś do wspólnego działania wokół jakiejś idei
(2.2) łączyć się w jedno
odmiana:
(1.1-2) koniugacja VIb
(2.1-2) koniugacja VIb
przykłady:
(1.1) Prześladowania jednoczą i krzepią prześladowanych[1].
składnia:
jednoczyć + B.
kolokacje:
synonimy:
(1.2) łączyć, spajać
(2.2) łączyć się
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. jednoczenie n, jedność ż, zjednoczenie n, jedynak mos
czas. zjednoczyć dk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
por. umówić się • zmówić się
tłumaczenia:
źródła:
  1. Fronda, nr 9.10, Warszawa, 1998 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.