Przejdź do zawartości

wołacz

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

wołacz (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA: [ˈvɔwat͡ʃ], AS: [vou̯ač], ​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gram. siódmy przypadek deklinacji polskiej, tworzy formę zwrotu do omawianego przedmiotu lub osoby, wykrzyknięcia do niego lub zwrócenia jego uwagi; zob. też wołacz w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikwołaczwołacze
dopełniaczwołaczawołaczy
celownikwołaczowiwołaczom
biernikwołaczwołacze
narzędnikwołaczemwołaczami
miejscownikwołaczuwołaczach
wołaczwołaczuwołacze
przykłady:
(1.1) Wołaczem rzeczownika „Litwa” zaczyna się utwór „Pan Tadeusz”.
składnia:
(1.1) wołacz + D.
kolokacje:
synonimy:
(1.1) wokatiwus
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wołanie n, zawołanie n
czas. wołać ndk.
przym. wołaczowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) pol. wołać + -acz
uwagi:
zobacz też: Aneks:Język polski - deklinacja
tłumaczenia:
źródła:
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=wołacz&oldid=8457401”