Finance and Education system

Across the Central Eastern European region, inclusive education has become a policy aim. Europeanization, influence of United Nations agencies, and shifts away from Soviet models of education have led to new policy aspirations for the inclusion of children with special education needs (SEN). At the same time, policies in many countries often lack the infrastructure or internal mechanisms required for successful implementation (such as funding, professional capacity, and public will). In this article, we examine one of these challenges: funding. Through simulations based on data collected by the authors in the Republic of Serbia, we examine approaches for funding children with SEN in inclusive classrooms without losing the supports provided to them in segregated settings. Our findings illustrate the possible approaches to adequate costing of inclusive education policies and potentially serve as a methodological reference beyond specific national contexts. They are, therefore, potentially applicable across Eastern European countries.

Öz Bu araştırmanın amacı eğitimin finansmanında kamu dışı kaynakların ne kadar kul-lanıldığını incelemektir. Kamu dışı kaynakların ne kadar kullanıldığının tespit edilmesiyle birlikte kamu kaynakları ile kıyaslama yapılarak bir tartışma yaratıl-mıştır. Bu araştırma bir derleme çalışması olarak tasarlanmıştır. Bu çalışmada eği-timin finansmanında kamu dışı kaynaklara, yani diğer tüm özel kaynaklara yönelik bakış açıları ilgili alan yazın taranarak incelenmiştir. Bu inceleme yapılırken eğiti-min finansmanında özel sektöre yönelik görüşlerin sunulmasının yanında, kimi zaman kamu kaynaklarına da göndermeler yapılmıştır. Eğitimde kamu dışı kaynak-lar ele alınırken bu kaynakların gerekliliğini vurgulayan düşüncelerin belirtilmesiy-le birlikte, eğitimde özel kaynaklara eleştirel yaklaşan araştırmalara da özellikle yer verilmiştir. Neoliberal eğitim politikaları, son yıllarda bir hak ve kamu hizmeti ola-rak kabul edilen eğitimin " yatırım malı " yerine, bedelini kişilerin ödeyeceği " tüke-tim malı " olarak değerlendirilmesine yol açmıştır. Bu durum eğitimin piyasalaşma-sı ve eğitimde kamu dışı kaynaklara doğru olan eğilimi artırmıştır. Anahtar kelimeler: Eğitimin finansmanı, finansman, özelleştirme, özel kaynaklar, kamu dışı kaynaklar.

En el marco de agenda educativa global, las alianzas-público-privadas (como especialmente las escuelas chárter) son reformas con creciente prestigio académico y popularidad política. Supuestamente, y según sus promotores, estas reformas son consideradas una solución costo-eficiente. Existen dos aspectos de las escuelas chárter que han recibido poco interés académico: la gestión del profesorado y la adquisición de recursos. El objetivo de este artículo es subsanar este vacío a través del estudio de caso del programa chárter Colegios en Concesión (cec, activo en Bogotá desde 1999). Los cec son particularmente relevantes, ya que Colombia es uno de los países latinoamericanos que ha experimentado más enérgicamente con las app; además, los cec han recibido una gran atención académica, política, y mediática, muy especialmente de los organismos internacionales; así pues, los cec se han convertido en un modelo paradigmático del programa chárter. Los resultados de este artículo permiten identificar las estrategias económicas de los cec bogotanos, que incluyen el empeoramiento sistemático de las condiciones laborales del profesorado, y nuevas estrategias de adquisición de recursos adicionales; ambos hallazgos problematizan la supuesta ventaja comparativa y costo-eficiencia, tanto de los cec bogotanos como también del programa chárter en general.

Background/Context: Charter schools are commonly discussed as being more effective at matching student and family interests with school mission, ensuring family choice of educational products, and improving education quality and the efficiency of resource use as a result of the competitive dynamics they are assumed to generate between themselves and public schools. The rhetoric around charter schools in general puts little attention on teacher management and resource acquisition, and the literature on charter schools has tended to focus on outcomes such as student achievement. The prevalence of charter schools within and outside of the United States underscores the need to understand what role such issues as teacher management and resourcing play in this increasingly popular education reform.

Focus of Study: The purpose of this paper is to uncover and present the strategies that charter schools employ for managing teachers and acquiring resources, and with what implications.

Research Design: Through a qualitative case study of a charter school program in Bogotá, Colombia that began in 1999, we investigated (a) the regulations that governed the hiring, firing, and compensation of charter school teachers, in addition to (b) how charters respond to those regulations in contracting teachers and (c) the overall approach of charter principals and the charter management organizations (CMO) that oversee them when it comes to teacher engagement, collaboration, supervision, and professional development. In terms of resource acquisition, the focus was on understanding (d) the extent of government-provided resources to charter schools, (e) the perceptions of charter principals and CMO directors of the resources provided by the government, (f) the ways in which these actors have sought to complement these resources, and (g) the kinds of additional resources that have been obtained. Data in the form of documents, archives, literature and evaluations, and qualitative interviews were collected over eight months.

Conclusions: Findings indicate that charter school teachers in Bogotá feel that many aspects of their work environment are positive, though they also report tradeoffs in terms of job security and financial compensation. Charter schools use the flexibility afforded to them around employment to spend half as much on teachers by hiring non-unionized teachers, contracting them for periods of a year or less, assigning teachers to lower compensation categories, and offering significantly lower salaries, despite teachers working over 12 hours more each week than their public school counterparts. Findings with regard to resource acquisition address differences between public and charter schools, perceptions of school leaders, and the routes to resource acquisition used by charter schools, namely: budget prioritization, donations, volunteers, partnerships, and alumni networks. Implications for future research are discussed, including the need for studies to distinguish among types of charter schools. The article concludes that, when addressing the costs and benefits of charter schools, we need to ask: Costs in what sense? Benefits for whom? And at whose expense?

Amaç
Eğitim ekonomisinin, belki de üzerinde en çok durulan alanlarından birisi olarak eğitimin finansmanı karşımıza çıkmaktadır. Ancak eğitimin finansmanına yönelik bakış açılarının çeşitliliği, eğitimin finansmanının nasıl olması gerektiği sorusuna cevap vermeyi zorlaştırmaktadır. Bu zorluk eğitimin finansmanı sağlanırken, eğitimin hangi getirilerine (kişisel mi, toplumsal mı) odaklanılması gerektiği üzerinde yoğun bir şekilde tartışmalara neden olmaktadır. Nitekim bu tartışmaların varlığı, eğitimin finansmanının en doğru şekilde yapılmasına yönelik arayışları doğurmaktadır.
Bu doğrultuda bu araştırmanın amacı eğitimin finansmanında kamu dışı kaynakların ne kadar kullanıldığının ortaya konmasıdır. Kamu dışı kaynakların ne kadar kullanıldığının tespit edilmesiyle birlikte kamu kaynakları ile kıyaslama yapılarak bir tartışma yaratılmıştır. Dünyanın bazı ülkelerinde ve Türkiye’de eğitimin finansmanında özel kaynakların payını artırması sonucunda kamu kaynaklarının durumu da ele alınmıştır.
Yöntem
Bu araştırma bir derleme çalışması olarak tasarlanmıştır. Yukarıda belirtilen düşüncelerden hareketle bu çalışmada eğitimin finansmanında kamu dışı kaynaklara, yani diğer özel tüm kaynaklara, yönelik bakış açıları alan yazın taranarak incelenmiştir. Bu inceleme yapılırken eğitimin finansmanında özel sektöre yönelik görüşlerin sunulmasının yanında, kimi zaman kamu kaynaklarına da göndermeler yapılmıştır. Eğitimde kamu dışı kaynaklar ele alınırken bu kaynakların gerekliliğini vurgulayan düşüncelerin belirtilmesiyle birlikte, eğitimde özel kaynaklara eleştirel yaklaşan araştırmalara da özellikle yer verilmiştir.
Bulgular
Neoliberal eğitim politikaları, son yıllarda bir hak ve kamu hizmeti olarak kabul edilen eğitimin “yatırım malı” yerine, bedelini kişilerin ödeyeceği “tüketim malı” olarak değerlendirilmesine yol açmıştır. Eğitim hizmetini alanların eğitim maliyetlerine katılmaları gerektiği düşüncesiyle birlikte orta ve üst gelir toplumsal sınıflarının eğitime olan taleplerinin artması nedeniyle, insan sermayesinin eğitimi önem kazanmıştır. Bu durum eğitimin özelleşme durumunu ve eğitimde kamu dışı kaynaklara doğru olan eğilimi artırmıştır.
2011 yılı OECD ortalamasına göre, tüm eğitim kurumlarının finanse edilmesinde toplam harcamaların %84’ü kamu kaynakları kullanılmaktadır. Bu oran yükseköğretim öncesi eğitim kurumlarına geldiğinde %92’ye çıkmaktadır.  Diğer yandan yükseköğretim öncesi eğitimde özel harcamaların 2011 yılı OECD ortalaması %8.6 olarak belirlenmiştir. Burada göze çarpan Şili (%21.7), Kore (%19.3) ve Meksika (%17.4) gibi ülkelerin yanında Türkiye’nin yüksek öğretim öncesi özel harcamalarının %13.2 ile Birleşik Krallıktan (%14.3) biraz aşağıda olduğu görülmektedir. Bu durum Türkiye için 2002 verileri (%1.2) ile kıyaslandığında yükseköğretim öncesi özel harcamalarda çarpıcı bir artışın olduğu görülmektedir.
Yukarıda belirtilen gelişmelerin ve teşviklerin özel sektörün eğitimin finansmanındaki payını artırdığı görülmektedir. Bu durumun yükseköğretim öncesinde bu oranlara ulaşması, temel eğitim için olumsuz sonuçlar doğurabilir. Eğitimin yükseköğretim öncesinde özel harcamalara olan ihtiyacının artması maddi yetersizlikler yaşayan bireyler için zorlu koşullar ortaya çıkarabilir.
Bu noktada eğitimin finansmanında dikkat edilmesi gereken nokta, kamu ve özel kaynakların dengesidir. Özellikle temel eğitim için özel kaynaklara olan bağımlılığın artması, eğitime erişim konusunda eşitsizliğe ilişkin endişeleri artırmaktadır. Bu nedenle temel eğitim bir zorunluluk olarak ele alınmaktadır ve finansmanın ya tamamen ya da neredeyse tamamen kamu tarafından yapılması gerekir. Bunun nedeni de temel eğitimin toplumsal faydalarının oldukça yüksek olmasıdır.
Bireylerin eğitimden elde ettiği bireysel faydaların yanında, eğitimin bundan daha fazla oranda toplumsal faydası mevcuttur. Eğitimin kişisel finansman yöntemiyle sağlanması toplumsal ihtiyacı karşılamaktan uzak kalacaktır. Bu nedenle, eğitimin toplum için oldukça önemli olması ve kişisel finansmanla yeterli düzeyde kaynak sağlanmasının mümkün olmaması, devletin bu konuda finansman sağlamasını zorunlu kılmaktadır. Aslında temel eğitimin zorunlu olması da, özünde devletin finansmanını gerekli kılmaktadır.
Günümüzde eğitimin finansmanında özel harcamaların payı artarken, kamu eğitimi nasıl yapılanmalıdır sorusuna bazı girişimcilerin cevap vermeye çalıştığını görmek mümkündür. Eğitimde piyasa mekanizması oluşmaya başlarken, ülke çapında herkese standart uygulamalarla uygulanan kamu finanslı eğitim piyasayla nasıl rekabet edebilir hale gelecektir. Bu sorunun cevabını ekonomik kaygılardan ziyade, bireyin eğitimine katkı sağlayacak şekilde verebilmek ne derece mümkündür?
Sonuç
Eğitimin finansmanında kamu ya da özel kaynakların ne düzeyde olması gerektiği tartışılan bir konudur. Ancak genel kanı, kamu kaynaklarının eğitimden asla çekilmemesi yönündedir. Bu durum eğitimin toplumsal getirileri ile ilişkilendirilmektedir.
Özel sektörün bu argümana karşılığı ise, kamu kaynaklarına dayalı eğitimin çağdaş olmadığı yönünde olmaktadır. Ancak çeşitli örnekler incelendiğinde kamu kaynakları ile gerçekleştirilecek eğitim de çağdaş yöntemlerle gerçekleştirilebilir. Adına reform denilen yöntemlerin sadece neoliberal dünya görüşü ile sağlanması gerekmemektedir.
Kurul’un (2012: 305) egemen ideolojiler ile ilgili belirttiklerinden yola çıkılacak olursa, burada egemen düşüncelerin maddi kaynak açısından zengin kişilere ait olduğu düşünülebilir. Bu sınıfın (büyük burjuvazi) eğitime ilişkin anlayışı, bakış açısı ve düşünceleri şüphesiz eğitimin yeniden şekillenmesine neden olacaktır. Bu doğrultuda devlet tarafından sunulan fırsatlar, özel sektörün eğitim üzerine daha çok yatırım yapmasını sağlayacaktır. Burada devlet ve özel sektör arasında etkileşimin kuvvetlenmesi, yukarıda adı geçen kamu ve özel sektör dengesinin ortadan kalkmasına neden olabilir. Bu noktada dikkat edilmesi gereken ise, eğitimin finansmanında kamu yararının birçok boyutuyla birlikte göz önünde bulundurulmasıdır.

Anahtar Kelimeler: eğitimin finansmanı, finansman, özelleştirme, özel kaynaklar, kamu dışı kaynaklar

The aim of this paper is to shed light on aspects of the charter school debate that arguably receive less attention—teacher management and resource acquisition (beyond the funding and inputs provided by the government). To do so, it presents results of a case study of the  “Concession Schools” charter school program in Bogotá, Colombia. For teacher management, findings indicate that charter school teachers in Bogotá feel that many aspects of their work environment are positive (e.g., they participate more in group planning with other teachers, they  participate more frequently in professional development, and they engage more regularly with their principals for the purpose of teaching observation, feedback, and discussion of goals and problem solving), though they also report tradeoffs in terms of job security and financial compensation. Charter schools, using the flexibility afforded them around employment, spend half as much on teachers by hiring non-unionized teachers, contracting them for periods of a year or less, imposing more stringent hiring requirements, and offering significantly lower salaries, even though charter school teachers work over 12 hours more each week than their public school counterparts. Charter schools were also found to ignore teacher pay scale regulations—based on teacher qualifications and years of experience—instead assigning hired teachers to lower compensation categories. Findings with regard to resource acquisition address  differences between public and charter schools, perceptions of school leaders, and the routes to resource acquisition used by charter schools, namely: budget prioritization, donations, volunteers, partnerships, and alumni networks. Through these avenues, charter schools are able to offer
supplemental health and medical services, after-school clubs, weekend engagement, university scholarships, and teacher support (e.g., no-interest loans for post-bachelor’s study), among others. Implications for future research are discussed, including the need for studies to distinguish among types of charter schools. The paper concludes that, when addressing the costs and benefits of charter schools in Colombia, we need to ask: Costs in what sense? Benefits for whom? And at whose expense?