Wikipedia

Renacemento

movemento cultural que se produciu en Europa Occidental nos séculos XV e XVI
(Redirección desde «Renacentismo»)

Por período
Arte prehistórica
Arte antiga
Arte medieval
Arte da I. Moderna
Arte moderna
A. contemporánea
Por expresión

Arquitectura – Pintura
Escultura – Deseño
Literatura – Música
Teatro – Cinema

O concepto Renacemento[1] aplícase o período da historia europea que marca o paso da Idade Media á modernidade e que abrangue os séculos XV e XVI, caracterizado por un esforzo por revivir e superar as ideas e logros da antigüidade clásica. Ocorreu despois da crise da Baixa Idade Media e estivo asociado a grandes cambios sociais. Ademais da periodización estándar, os defensores dun "longo Renacemento" adoitan poñer o seu inicio no século XIV e o seu final no século XVII.[2]

A visión tradicional céntrase máis nos primeiros aspectos modernos do Renacemento e argumenta que foi unha ruptura co pasado, pero moitos historiadores hoxe céntranse máis nos seus aspectos medievais e argumentan que foi unha extensión da Idade Media.[3][4] Con todo, os inicios do período -o Renacemento temperán do século XV e o protorenacemento italiano de ao redor de 1250 ou 1300- se solapan considerablemente coa Baixa Idade Media, convencionalmente datada en c. 1250-1500, e a propia Idade Media foi un longo período cheo de cambios graduais, como a idade moderna; e como período de transición entre ambos, o Renacemento ten estreitas similitudes con ambos, especialmente cos subperiodos tardío e temperán de ambos. [a]

A base intelectual do Renacemento foi a súa versión do humanismo, derivada do concepto da humanitas romana e do redescubrimento da filosofía grega clásica, como a de Protágoras, que dicía que "o home é a medida de todas as cousas". Este novo pensamento manifestouse na arte, na arquitectura, na política, na ciencia e na literatura. Os primeiros exemplos foron o desenvolvemento da perspectiva na pintura ó óleo e o renacemento dos coñecementos para facer formigón. Aínda que a invención dos tipos móbiles metálicos acelerou a difusión das ideas desde finais do século XV, os cambios do Renacemento non foron uniformes en toda Europa: as primeiras pegadas aparecen en Italia xa a finais do século XIII, en particular cos escritos de Dante e as pinturas de Giotto.

O Renacemento cultural manifestouse primeiro na rexión italiana da Toscana, tendo como principais centros as cidades de Florencia e Siena, de onde se espallou cara ó resto de Italia e despois cara a practicamente todos os países da Europa occidental. Italia permaneceu sempre como o lugar onde o movemento presentou un maior apoxeo, porén manifestacións renacentistas de grande importancia tamén terían lugar en Inglaterra, Alemaña, Países Baixos e, menos intensamente, en Portugal e España, e nas súas colonias americanas.

Chamouse "Renacemento" en virtude da redescuberta e revalorización das referencias culturais da antigüidade clásica, que orientaron as mudanzas deste período en dirección a un ideal humanista e naturalista. O termo foi rexistrado por primeira vez por Giorgio Vasari xa no século XVI, mais a noción de Renacemento tal e como hoxe o entendemos xurdiu a partir da publicación do libro de Jacob Burckhardt A cultura do Renacemento en Italia (1867), onde el definía o período como unha época de "descubrimento do mundo e do home".[5].

Como movemento cultural, o Renacemento abarcou o florecemento innovador do latín e da literatura vernácula, comezando co rexurdimento da aprendizaxe baseada en fontes clásicas do século XIV, que os contemporáneos atribuen a Petrarca; o desenvolvemento da perspectiva lineal e outras técnicas de renderización dunha realidade máis natural na pintura; e da reforma educativa gradual pero xeneralizada. En política, o Renacemento contribuíu ao desenvolvemento dos costumes e convencións da diplomacia, e na ciencia a unha maior dependencia da observación e do razoamento indutivo. Aínda que o Renacemento viu revolucións en moitas actividades intelectuais e nas científicas sociais, así como a introdución da banca moderna e o campo da contabilidade,[6] quizais sexa máis coñecido polos seus desenvolvementos artísticos e polas contribucións de polímatas como Leonardo da Vinci e Michelangelo, que inspiraron o termo "home do Renacemento".[7][8] O Renacemento comezou na República de Florencia, un dos moitos estados de Italia.[9] Propuxéronse varias teorías para explicar as súas orixes e características, centrándose nunha variedade de factores que inclúen as peculiaridades sociais e cívicas de Florencia nese momento: a súa estrutura política, o patrocinio da súa familia dominante, os Medici,[10][11] e a migración de eruditos gregos e os seus textos a Italia tras a Caída de Constantinopla nas mans dos turcos otománs.[12][13][14] Outros centros importantes foron as cidades-estado italianas do norte como Venecia, Xénova, Milán, Boloña , e Roma durante o papado renacentista. Desde Italia, o Renacemento estendeuse por Europa en Flandres, Francia, Gran Bretaña, Irlanda, España, Portugal, Alemaña, Polonia e outros lugares.

O Renacemento ten unha longa e complexa historiografía, e, en consonancia co escepticismo xeral das periodizacións discretas, houbo moito debate entre os historiadores que reaccionan á glorificación do século XIX do "Renacemento" e dos heroes culturais individuais como "homes do Renacemento", cuestionando a utilidade de Renacemento como termo e como delineación histórica.[15] Algúns observadores puxeron en dúbida se o Renacemento foi un "avance" cultural da Idade Media, en cambio vírono como un período de pesimismo e nostalxia pola antigüidade clásica,[16] mentres que os historiadores sociais e económicos, especialmente os da longue durée (longa duración), centráronse en cambio na continuidade entre as dúas eras,[17] que están ligados, como Panofsky observou, "por mil lazos".[18]

De feito o Renacemento racha, conscientemente, coa tradición artística da Idade Media, á que cualifica, con desprezo, como un estilo de bárbaros ou de godos. E coa mesma consciencia oponse á arte contemporánea da Europa do norte.

Dende unha perspectiva da evolución artística xeral de Europa, o Renacemento significa unha separación da unidade estilística que ata ese momento fora supranacional.

(Á dereita, O home de Vitruvio de Leonardo da Vinci. Aprox. 1492.)

Visión xeral

editar

O Renacemento foi un movemento cultural que afectou profundamente a vida intelectual europea no período moderno. Comezando en Italia, e estendéndose polo resto de Europa no século XVI, a súa influencia deixouse sentir na arte, arquitectura, filosofía, literatura, música, ciencia, tecnoloxía, política, relixión e outros aspectos da investigación intelectual. Os estudosos do Renacemento empregaron o método humanista no estudo, e buscaron o realismo e a emoción humana na arte.[19]

Humanistas renacentistas como Poggio Bracciolini buscaron nas bibliotecas monásticas de Europa os textos literarios, históricos e oratorios latinos da antigüidade, mentres que a Caída de Constantinopla (1453) xerou unha onda de emigrantes eruditos gregos que traían preciosos manuscritos en grego antigo, moitos dos cales quedaran no esquecemento en Occidente. É na súa nova orientación cara aos textos literarios e históricos no que os eruditos do Renacemento se diferenciaban tan notablemente dos eruditos medievais do Renacemento do século XII, que se centraron no estudo das obras de ciencias naturais, filosofía e matemáticas, escritas en grego e árabe, máis que neses textos culturais.

 
Retrato dunha muller nova (c. 1480–85) (Simonetta Vespucci) por Sandro Botticelli

No renacemento do neoplatonismo os humanistas renacentistas non rexeitaron o cristianismo; ben ao contrario, moitas das obras máis importantes do Renacemento dedicáronse a ela, e a Igrexa patrocinou moitas obras de arte renacentista. Porén, produciuse un cambio sutil na forma de abordar a relixión por parte dos intelectuais que se reflectiu noutros moitos ámbitos da vida cultural.[20] Ademais, moitas obras cristiás gregas, incluíndo o Novo Testamento grego, foron traídas de Bizancio a Europa Occidental e comprometeron a eruditos occidentais por primeira vez desde a antigüidade tardía. Este novo compromiso coas obras cristiás gregas, e en particular co regreso ao grego orixinal do Novo Testamento promovido polos humanistas Lorenzo Valla e Erasmus, axudaría a preparar o camiño para a Reforma.

Moito despois do primeiro retorno artístico ao clasicismo exemplificado nas esculturas de Nicola Pisano, os pintores florentinos liderados por Masaccio esforzáronse por retratar a forma humana de forma realista, desenvolvendo técnicas para representar a perspectiva e a luz de forma máis natural. Os políticos filósofos, o máis famoso Niccolò Machiavelli, trataron de describir a vida política tal e como era en realidade, é dicir, entendela racionalmente. Giovanni Pico della Mirandola escribiu o famoso texto De hominis dignitate (Oración sobre a dignidade do home, 1486), unha contribución crítica ao humanismo renacentista italiano, que consiste nunha serie de teses sobre filosofía, pensamento natural, fe e maxia defendidas contra calquera opoñente co argumento da razón. Ademais de estudar latín e grego clásicos, os autores renacentistas tamén comezaron a utilizar cada vez máis as linguas vernáculas; combinadoas coa introdución da impresión, isto permitiría a moita máis xente acceder aos libros, especialmente á Biblia.[21]

En total, o Renacemento podería ser visto como un intento dos intelectuais de estudar e mellorar o secular e o mundano, tanto a través do renacemento das ideas da antigüidade, como a través de novos enfoques do pensamento. Algúns estudosos, como Rodney Stark,[22] minimizan o Renacemento en favor das innovacións anteriores das cidades-estado italianas na Alta Idade Media, que coincidiron con gobernos receptivos, co cristianismo e co nacemento do capitalismo. Esta análise argumenta que, mentres que os grandes estados europeos (Francia e España) eran monarquías absolutas, e outros estaban baixo control directo da Igrexa, as cidades-repúblicas independentes de Italia acolleronse os principios do capitalismo inventado nas propiedades monásticas e iniciou unha vasta revolución comercial sen precedentes que precedeu e financiou o Renacemento.

Orixes

editar
Artigo principal: Renacemento italiano.
 
Vista de Florencia, berce do Renacemento

Moitos argumentan que as ideas que caracterizan o Renacemento tiveron a súa orixe en Florencia a principios dos séculos XIII e XIV, en particular cos escritos de Dante Alighieri (1265–1321) e Petrarca (1304–1374), así como as pinturas de Giotto di Bondone (1267–1337). Algúns escritores datan o Renacemento con bastante precisión; un punto de partida proposto é 1401, cando os xenios rivais Lorenzo Ghiberti e Filippo Brunelleschi competiron polo contrato para construír as portas de bronce para o Baptisterio da Catedral de Florencia (gañouno Ghiberti).[23] Outros ven unha competencia máis xeral entre artistas e eruditos como Brunelleschi, Ghiberti, Donatello e Masaccio polos encargos artísticos como a chispa da creatividade do Renacemento. Con todo, segue sendo moi debatido por que comezou o Renacemento en Italia e por que comezou cando o fixo. En consecuencia, propuxéronse varias teorías para explicar as súas orixes.

Durante o Renacemento, o diñeiro e a arte foron da man. Os artistas dependían enteiramente dos mecenas, mentres que os mecenas necesitaban diñeiro para fomentar o talento artístico. A riqueza chegou a Italia nos séculos XIV, XV e XVI grazas á expansión do comercio cara a Asia e Europa. A minería de prata no Tirol aumentou o fluxo de diñeiro. Os luxos do mundo musulmán, traídos durante as cruzadas, aumentaron a prosperidade de Xénova e Venecia.[24]

Jules Michelet definiu o Renacemento en Francia do século XVI como un período da historia cultural de Europa que representou unha ruptura coa Idade Media, creando unha comprensión moderna da humanidade e do seu lugar no mundo.[25]

Fases latina e grega do humanismo renacentista

editar
Véxase tamén: Eruditos bizantinos no Renacemento.
 
Coluccio Salutati

A diferenza da Alta Idade Media, na que os eruditos latinos dedicábanse case exclusivamente ao estudo de obras gregas e árabes de ciencias naturais, filosofía e matemáticas,[26] os estudosos do tema estaban máis interesados, sobre todo, por recuperar e estudar textos literarios, históricos e oratorios latinos e gregos. A grandes liñas, isto comezou no século XIV cunha fase latina, cando estudosos do Renacemento como Petrarca, Coluccio Salutati (1331-1406), Niccolò de' Niccoli (1364-1437) e Poggio Bracciolini (1380-1459) percorreron as bibliotecas de Europa en busca de obras de autores latinos como Cicerón, Lucrecio, Livio e Séneca.[27] A principios do século XV recuperouse a maior parte da literatura latina que se conservaba; a fase grega do humanismo renacentista estaba en marcha, xa que os eruditos de Europa occidental envorcáronse na recuperación dos antigos textos literarios, históricos, oratorios e teolóxicos gregos.[28]

A diferenza dos textos latinos, que se conservaron e estudaron na Europa occidental desde a antigüidade tardía, o estudo dos textos gregos antigos foi moi limitado na Europa occidental medieval. As obras gregas antigas sobre ciencia, matemáticas e filosofía estudábanse desde a Alta Idade Media na Europa occidental e no século de ouro islámico (normalmente en tradución), pero as obras literarias, oratorias e históricas gregas (como Homero, os dramaturgos gregos, Demóstenes e Tucídides) non se estudaban nin no mundo latino nin no medieval islámico; na Idade Media este tipo de textos só foron estudados por estudosos bizantinos. Algúns argumentan que o Renacemento timúride en Samarcanda e Herat, cuxa magnificencia tonificaba con Florencia como centro dun renacemento cultural,[29][30] estaban ligados ao Imperio Otomán, cuxas conquistas levaron á migración dos eruditos gregos ás cidades italianas.[31][32][12][33] Un dos maiores logros dos estudosos do Renacemento foi traer toda esta clase de obras culturais gregas de volta a Europa Occidental por primeira vez desde a antigüidade tardía.

Os lóxicos musulmáns, sobre todo Avicena e Averroes, herdaran as ideas gregas despois de invadir e conquistar Exipto e a Levante. As súas traducións e comentarios sobre estas ideas abríronse camiño a través do Occidente árabe ata Península Ibérica e Sicilia, que se converteron en importantes centros desta transmisión de ideas. Desde o século XI ata o século XIII establecéronse en Iberia moitas escolas dedicadas á tradución de obras filosóficas e científicas do árabe clásico ao latín medieval, entre as que destaca a Escola de Tradutores de Toledo. Este traballo de tradución da cultura islámica, aínda que en gran parte non planificado e desorganizado, constituíu unha das maiores transmisións de ideas da historia.[34]

O movemento para reintegrar o estudo regular dos textos literarios, históricos, oratorios e teolóxicos gregos no currículo da Europa occidental adoita datarse trala invitación de Coluccio Salutati, en 1396, ao diplomático e estudoso bizantino Manuel Chrysoloras (c. 1355–1415) para ensinar grego en Florencia.[35] Este legado foi continuado por varios estudosos gregos expatriados, desde Basilios Bessarion ata Leo Allatius.


Estruturas sociais e políticas en Italia

editar
 
Mapa político da Península Itálica circa 1494

As estruturas políticas únicas da Baixa Idade Media italianas levaron a algúns a teorizar que o seu clima social infrecuente permitiu a aparición dunha rara eflorescencia cultural. Italia non existía como entidade política o igual que no período moderno. Pola contra, dividiuse en cidades-estado e territorios máis pequenos: o Reino de Nápoles controlaba o sur, a República de Florencia e os Estados Papais no centro, o Ducado de Milán e a República de Xénova o norte e oeste respectivamente, e a República de Venecia ao leste. A Italia do século XV foi unha das zonas máis urbanizadas de Europa.[36] Moitas das súas cidades atopáronse entre as ruínas de antigos edificios romanos; parece probable que a natureza clásica do Renacemento estivo ligada á súa orixe no corazón do Imperio romano.[37]

O historiador e filósofo político británico Quentin Skinner sinala que Otón de Frisinga (c. 1114–1158), un bispo alemán que visitou o norte de Italia durante o século XII, notou unha nova forma xeneralizada de organización política e social. observando que Italia parecía saír do feudalismo polo que a súa sociedade estaba baseada nos comerciantes e no comercio. Vinculado a isto estaba o pensamento antimonárquico, representado na famosa serie de tres paneis ao fresco do Renacemento temperán, A alegoría do bo e do mal goberno, pintadas por Ambrogio Lorenzetti entre 1338 e 1340, cuxa forte mensaxe é sobre as virtudes da equidade, a xustiza, o republicanismo e a boa administración. Mantendo á marxe a Igrexa e o Imperio, estas repúblicas urbanas dedicáronse ás nocións de liberdade. Skinner informa que houbo moitas defensas da liberdade (non só na arte, na escultura e na arquitectura senón "na notable eflorescencia da filosofía moral, social e política que se produciu en Florencia ao mesmo tempo") como a aclamación do xenio florentino Matteo Palmieri (1406-1475) .[38]

Mesmo cidades e estados máis aló da Italia central, como a República de Florencia, tamén destacaban por ser repúblicas mercantís nesta época, especialmente a República de Venecia. Aínda que na práctica estes eran oligarquías, e tiñan pouco parecido cunha democracia moderna, si tiñan características democráticas e eran estados sensibles, con formas de participación no goberno e crenza na liberdade.[38][39][40] A relativa liberdade política que ofrecían era propicia para o avance académico e artístico.[41] Así mesmo, a posición de cidades italianas como Venecia como grandes centros comerciais converteunas en encrucilladas intelectuais. Os comerciantes traían consigo ideas dos recunchos máis afastados do planeta, sobre todo do Levante. Venecia era a porta de Europa ao comercio con Oriente e produtora de vidro fino, mentres que Florencia era a capital do téxtil. A riqueza que este negocio achegaba a Italia permitía encargar grandes proxectos artísticos públicos e privados e os particulares dispoñían de máis tempo libre para o estudo. [41]

Peste negra

editar
Artigo principal: Peste Negra.
 
Pieter Bruegel's O triunfo da morte (c. 1562) reflicte a axitación social e o terror que seguiu á peste que arrasou a Europa medieval

. Unha teoría que se avanzou é que a devastación en Florencia causada pola peste negra, que azoutou Europa entre 1348 e 1350, provocou un cambio na visión do mundo da xente na Italia do século XIV. Italia viuse particularmente afectada pola peste, e especulouse que a familiaridade coa morte fixo que os pensadores se centrasen máis nas súas vidas na Terra que na espiritualidade e o máis aló.[42] Tamén se afirmou que a peste negra impulsou unha nova onda de piedade, manifestada no patrocinio de obras de arte relixiosas.[43] Con todo, isto non explica do todo por que o Renacemento produciuse especificamente en Italia no século XIV. A peste negra foi unha pandemia que afectou a toda Europa da forma descrita, non só a Italia. O máis probable é que a aparición do Renacemento en Italia fose o resultado da complexa interacción dos factores mencionados.[15]

A peste era transportada polas pulgas nos veleiros que regresaban dos portos de Asia, propagándose rapidamente debido á falta de saneamento adecuado: a poboación de Inglaterra, entón duns 4,2 millóns de habitantes, perdeu 1,4 millóns de persoas por mor da peste bubónica. A poboación de Florencia reduciuse case á metade no ano 1347. Como resultado da mingua da poboación, aumentou o valor da clase traballadora e os plebeos gozaron de maior liberdade. Para responder á crecente necesidade de man de obra, os traballadores viaxaron en busca da posición máis favorable economicamente.[44]

O declive demográfico debido á peste tivo consecuencias económicas: os prezos dos alimentos baixaron e o valor da terra diminuíu entre un 30% e un 40% na maior parte de Europa entre 1350 e 1400. [45] Os terratenentes enfrontáronse a unha gran perda, pero para os homes e mulleres correntes foi unha ganancia inesperada. Os sobreviventes da peste non só descubriron que os prezos dos alimentos eran máis baratos, senón tamén que as terras eran máis abundantes, e moitos deles herdaron propiedades dos seus familiares falecidos.

A propagación de enfermidades era moito maior nas zonas pobres. As epidemias arrasaban as cidades, sobre todo aos nenos. As pragas propagábanse facilmente polos piollos, a auga potable insalubre, os exércitos ou as malas condicións sanitarias. Os nenos eran os máis afectados porque moitas enfermidades, como o tifo e a sífilis conxénita, atacan o sistema inmunolóxico, deixando aos nenos pequenos sen posibilidades de sobrevivir. Os nenos pobres das cidades víanse máis afectados pola propagación de enfermidades que os fillos dos ricos.[46]

A peste negra causou maiores trastornos na estrutura social e política de Florencia que as epidemias posteriores. A pesar do importante número de mortes entre os membros das clases dirixentes, o goberno de Florencia continuou funcionando durante este período. As reunións formais dos representantes electos suspendéronse durante o apoxeo da epidemia debido ás caóticas condicións da cidade, pero nomeouse a un pequeno grupo de funcionarios para dirixir os asuntos da cidade, o que asegurou a continuidade do goberno.[47]

Condicións culturais en Florencia

editar
 
Lourenzo de Medici, gobernante de Florencia e mecenas das artes (Retrato de Vasari)

Durante moito tempo debateuse por que o Renacemento comezou en Florencia e non noutro lugar de Italia. Os estudosos sinalaron varias características únicas da vida cultural florentina que poden provocar tal movemento cultural. Moitos destacaron o papel desempeñado polos Medicis, unha familia de banqueiros e máis tarde casa ducal gobernante, no patrocinio e estímulo das artes. Algúns historiadores postularon que Florencia foi o berce do Renacemento como resultado da sorte, é dicir, porque grandes homes naceron alí por casualidade:[48] Leonardo, Botticelli e Michelangelo naceron na Toscana. Outros historiadores sosteñen que esta casualidade parece improbable e que estes «grandes homes» só puideron destacar grazas ás condicións culturais imperantes na época.[49]

Lourenzo de Medici (1449–1492) foi o catalizador dunha enorme cantidade de mecenado artístico, animando aos seus compatriotas a encargar obras aos principais artistas de Florencia, entre eles Leonardo da Vinci, Sandro Botticelli e Michelangelo Buonarroti.[10] Obras de Neri di Bicci, Botticelli, Leonardo e Filippino Lippi foran encargadas adicionalmente polo convento de San Donato in Scopeto de Florencia.[50]

O Renacemento xa estaba en marcha antes da chegada ao poder de Lourenzo de Medici, é máis, antes de que a propia familia Medicis alcanzase a hexemonía na sociedade florentina.

Contexto histórico

editar

Dende o século XIII prodúcese en Europa unha serie de transformacións que anuncian o remate da Idade Media e a aparición dunha nova era. Estas transformación traen un ritmo acelerado ao longo do século XV. O paso da Idade Media á modernidade anúnciase por:

  1. O crecemento demográfico debido á mellora na alimentación e na medicina. Pese a isto, houbo infeccións devastadoras nesta época como a sífilis.
  2. Unha importante alza nos prezos debido á introdución en Europa de grandes cantidades de ouro e prata traídos de América tralo seu recente descubrimento en 1492. A conquista do Novo Mundo estabelecerá ademais novas e importantes rutas de comercio, o que derivará nunha mellora na economía.
  3. A aparición da Reforma protestante, que dará lugar a unha divisón na Igrexa Católica e provocará enfrontamentos entre as nacións europeas.
  4. O rexurdimento do comercio e da vida urbana, especialmente en Flandres e en Italia. A cidade convértese en centro económico e político, así como cultural e artístico.
  5. A aparición da burguesía como a clase social ascendente.
  6. A aparición de poderes monárquicos fortes.
  7. A difusión da filosofía clásica rescatada a través dos filósofos andaluces. Téndese a unha separación clara entre relixión e filosofía, entre razón e fe. Humanismo contra teocentrismo. Desenvólvese o humanismo coma a corrente vital que ve o home coma o centro e medida fundamental de todas as cousas.
  8. Nunha liberdade de pensamento maior, afastada do dogmatismo medieval, corresponde un impulso considerábel dos coñecementos científicos. O desenvolvemento das universidades e, sobre todo, a aparición da imprenta favorecen a difusión das novas ideas. A cultura pasa dos mosteiros ás rúas das cidades.

Tópicos literarios

editar

Os tópicos do Renacemento son un conxunto de temas e figuras que aparecen a miúdo nas artes do Renacemento, especialmente na literatura. Constitúen unha das características que unifica as obras do período. Os tópicos literarios máis coñecidos durante o Renacemento son o carpe diem e o beatus ille, que proveñen da tradición clásica.

Un tópico é un motivo literario que o tempo e a tradición fosilizaron. Cada época xera os seus motivos e os autores empréganos adoito como elementos temáticos estábeis e recorrentes, reinterpretándoos nas súas obras e entendidos coma signos de cultura, como recoñecemento dunha tradición concreta. Realizan un papel semellante ao das alusións mitolóxicas nun texto.

Etapas

editar

Diferentes etapas históricas marcan o desenvolvemento do Renacemento:

Quattrocento

editar

A primeira ten como espazo cronolóxico todo o século XV, é o denominado Quattrocento, e comprende o Renacemento que se desenvolve en Italia.

Cinquecento

editar

A segunda, afecta ó século XVI, Cinquecento, cando se torna nun movemento universal europeo; o seu dominio artístico queda referido ó Alto Renacemento, que se centra no primeiro cuarto de século. Esta etapa desemboca cara a 1520-1530 nunha reacción anticlásica que conforma o Manierismo. Ocorren entón ademais a Contrarreforma, que instaura o Barroco como estilo oficial da Igrexa católica. Na literatura destacan Ludovico Ariosto, Torcato Taso e Maquiavelo; na pintura destacaron Rafael e Michelangelo.

Mentres que en Italia estaba a se desenvolver o Renacemento, no resto de Europa mantense o gótico nas súas formas tardías, situación que se ha manter, exceptuando casos concretos, ata comezos do século XVI.

En Italia o enfrontamento e a convivencia coa antigüidade clásica, considerada como un legado nacional, proporcionou unha ampla base para unha evolución estilística homoxénea e de validez xeral. Por iso, alí, é posible o seu xurdimento e precede a tódalas demais nacións.

Fóra de Italia a Antigüidade Clásica suporá un caudal académico asimilable, e o desenvolvemento do Renacemento dependerá constantemente dos pulos marcados por Italia. Artistas importados desde Italia ou formados alí, fan o papel de verdadeiros transmisores.

Características

editar

De forma xenérica pódense estabelecer as características do Renacemento en:

  1. A volta á Antigüidade. Rexurdirán tanto as antigas formas arquitectónicas, como a orde clásica, a utilización de motivos formais e plásticos antigos, a incorporación de antigas crenzas, os temas de mitoloxía, de historia, así como a adopción de antigos elementos simbólicos. Con iso o obxectivo non vai ser unha copia servil, senón a penetración e o coñecemento das leis que sustentan a arte clásica.
  2. Xurdimento dunha nova relación coa Natureza, que vai unida a unha concepción ideal e realista da ciencia. A matemática vaise converter na principal axuda dunha arte que se preocupa incesantemente en fundamentar racionalmente ao seu ideal de beleza. A aspiración de acceder á verdade da Natureza, como na Antigüidade, non se orienta cara ó coñecemento de fenómeno casual, senón cara á penetración da idea.
  3. O Renacemento fai ao ser humano medida de tódalas cousas. Como arte esencialmente cultural, presupón no artista unha formación científica, que o fai liberarse de actitudes medievais e erguerse ó máis alto rango social.

Os supostos históricos que permitiron desenvolver o novo estilo remóntanse ó século XIV cando, co Humanismo, progresa un ideal individualista da cultura e un profundo interese pola literatura clásica, que acabaría dirixindo, forzosamente, a atención sobre os restos monumentais clásicos.

Italia nese momento está integrada por unha serie de estados entre os que destacan Venecia, Florencia, Milán, o Estado Pontificio e Nápoles.

A presión que se exerce desde o exterior impediu que, como noutras nacións, se desenvolvese a unión dos reinos ou estados; porén, produciuse o fortalecemento da conciencia cultural dos italianos.

Dende estes supostos foron as cidades as que se converteron en centros de renovación artística.

En Florencia o desenvolvemento dunha rica burguesía axudará ó despregue das forzas do Renacemento, a cidade convértese no punto de partida do novo estilo, e xorden, baixo a protección dos Medici, as primeiras obras que desde aquí han estenderse ó resto de Italia.

Artistas importantes

editar
 
A dama do armiño de Leonardo da Vinci,Museo Czartoryski, Cracovia

Notas

editar
  1. ↑ Así que a Europa do 1300 era considerablemente máis parecida á Europa do 1520 que á do (digamos) 800, aínda que o 800 e o 1300 considérense ambos na Idade Media, e á inversa, a Europa do 1700 era máis parecida á Europa do 1520 que á do (digamos) 1900, aínda que o 1700 e o 1900 considérense ambos no período moderno.
Referencias
  1. ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para Renacemento.
  2. ↑ "Os historiadores de diferentes tipos adoitan escoller entre un Renacemento longo (por exemplo, 1300–1600), un curto (1453–1527) ou algún punto intermedio. (como se adopta habitualmente nas historias da música, os séculos XV e XVI)." The Cambridge History of Seventeenth-Century Music: Volume 1, p. 4, 2005, Cambridge University Press, Google Books. Ou entre Petrarca e Jonathan Swift, un período aínda máis longo. Ver Rosalie L. Colie citado en Hageman, Elizabeth H., en Women and Literature in Britain, 1500–1700, p. 190, 1996, ed. Helen Wilcox, Cambridge University Press, ISBN 9780521467773, 0521467772, Google Books. Outra fonte datao de 1350 a 1620: "Renaissance Era Dates". encyclopedia.com. .
  3. ↑ Monfasani, John (2016). Renaissance Humanism, from the Middle Ages to Modern Times. Taylor & Francis. ISBN 978-1-351-90439-1. 
  4. ↑ Boia, Lucian (2004). Forever Young: A Cultural History of Longevity. Reaktion Books. ISBN 978-1-86189-154-9. 
  5. ↑ "Renacemento. Enciclopédia Itaú Cultural". Arquivado dende o orixinal o 17 de febreiro de 2009. Consultado o 28 de xuño de 2009. 
  6. ↑ Diwan, Jaswith. Accounting Concepts & Theories. Londres: Morre. pp. 1–2. id# 94452. 
  7. ↑ BBC Science and Nature, Leonardo da Vinci Recuperado o 12 de maio de 2007
  8. ↑ BBC History, Michelangelo Retrieved May 12, 2007
  9. ↑ Burke, P., The European Renaissance: Centre and Peripheries 1998
  10. ↑ 10,0 10,1 Strathern, Paul The Medici: Godfathers of the Renaissance (2003)
  11. ↑ Peter Barenboim, Sergey Shiyan, Michelangelo: Mysteries of Medici Chapel, SLOVO, Moscow, 2006. ISBN 5-85050-825-2
  12. ↑ 12,0 12,1 Encyclopædia Britannica, "Renaissance", 2008, O.Ed.
  13. ↑ Harris, Michael H. History of Libraries in the Western World, Scarecrow Press Incorporate, 1999, page 69, ISBN 0-8108-3724-2
  14. ↑ Norwich, John Julius, A Short History of Byzantium, 1997, Knopf, ISBN 0-679-45088-2
  15. ↑ 15,0 15,1 Brotton, J., The Renaissance: A Very Short Introduction, OUP, 2006 ISBN 0-19-280163-5.
  16. ↑ Huizanga, Johan, The Waning of the Middle Ages (1919, trans. 1924)
  17. ↑ Starn, Randolph (1998). "Renaissance Redux". The American Historical Review 103 (1). pp. 122–124. JSTOR 2650779. doi:10.2307/2650779. 
  18. ↑ Panofsky 1969, p. 6.
  19. ↑ Perry, M. Humanities in the Western Tradition Arquivado 29 de abril de 2009 en Wayback Machine., Ch. 13
  20. ↑ Open University, Looking at the Renaissance: Religious Context in the Renaissance (Recuperado o 10 de maio de 2007)
  21. ↑ Open University, Looking at the Renaissance: Urban economy and government (Recuperado o 15 de maio de 2007)
  22. ↑ Stark, Rodney, The Victory of Reason, Random House, NY: 2005
  23. ↑ Walker, Paul Robert, The Feud that sparked the Renaissance: How Brunelleschi and Ghiberti Changed the Art World (New York, Perennial-Harper Collins, 2003)
  24. ↑ Severy, Merle; Thomas B Allen; Ross Bennett; Jules B Billard; Russell Bourne; Edward Lanoutte; David F Robinson; Verla Lee Smith (1970). The Renaissance – Maker of Modern Man. National Geographic Society. ISBN 978-0-87044-091-5. 
  25. ↑ Brotton, Jerry (2002). The Renaissance Bazaar. Oxford University Press. pp. 21–22. 
  26. ↑ Para obter información sobre o enfoque anterior moi diferente a un conxunto diferente de textos antigos (textos científicos en lugar de textos culturais) consulte Traducións ao latín do século XII e Contribucións islámicas á Europa medieval.
  27. ↑ Reynolds e Wilson, pp. 113–123.
  28. ↑ Reynolds e Wilson, pp. 123, 130–137.
  29. ↑ Periods of World History: A Latin American Perspective - Page 129
  30. ↑ The Empire of the Steppes: A History of Central Asia - Page 465
  31. ↑ The Connoisseur, Volume 219, p. 128.
  32. ↑ Europe in the second millennium: a hegemony achieved?, p. 58
  33. ↑ Harris, Michael H. History of Libraries in the Western World, Scarecrow Press, 1999, page 145, ISBN 0-8108-3724-2.
  34. ↑ Western Civilization: Ideas, Politics, and Society, Marvin Perry, Myrna Chase, Margaret C. Jacob, James R. Jacob, 2008, pp. 261–262.
  35. ↑ Reynolds e Wilson, pp. 119, 131.
  36. ↑ Kirshner, Julius, Family and Marriage: A socio-legal perspective, Italy in the Age of the Renaissance: 1300–1550, ed. John M. Najemy (Oxford University Press, 2004) p. 89 (Recuperado o 10 de maio de 2007)
  37. ↑ Burckhardt, Jacob, The Revival of Antiquity, The Civilization of the Renaissance in Italy Arquivado 2007-04-07 en Wayback Machine. (trans. por S.G.C. Middlemore, 1878)
  38. ↑ 38,0 38,1 Skinner, Quentin, The Foundations of Modern Political Thought, vol I: The Renaissance; vol II: The Age of Reformation, Cambridge University Press, p. 69
  39. ↑ Stark, Rodney, The Victory of Reason, New York, Random House, 2005
  40. ↑ Martin, J. and Romano, D., Venice Reconsidered, Baltimore, Johns Hopkins University, 2000
  41. ↑ 41,0 41,1 Burckhardt, Jacob, The Republics: Venice and Florence, The Civilization of the Renaissance in Italy Arquivado 2007-04-07 en Wayback Machine., translated by S.G.C. Middlemore, 1878.
  42. ↑ Barbara Tuchman (1978) A Distant Mirror, Knopf ISBN 0394400267.
  43. ↑ The End of Europe's Middle Ages: The Black Death Arquivado March 9, 2013, en Wayback Machine. University of Calgary website. (Retrieved April 5, 2007)
  44. ↑ Netzley, Patricia D. Life During the Renaissance. San Diego: Lucent Books, Inc., 1998.
  45. ↑ Hause, S. & Maltby, W. (2001). A History of European Society. Essentials of Western Civilization (Vol. 2, p. 217). Belmont, CA: Thomson Learning, Inc.
  46. ↑ "Renaissance And Reformation France" Mack P. Holt pp. 30, 39, 69, 166
  47. ↑ Hatty, Suzanne E.; Hatty, James (1999). Disordered Body: Epidemic Disease and Cultural Transformation. SUNY Press. p. 89. ISBN 978-0791443651. 
  48. ↑ Burckhardt, Jacob, The Development of the Individual, The Civilization of the Renaissance in Italy Arquivado 3 October 2008 en Wayback Machine., translated by S.G.C. Middlemore, 1878.
  49. ↑ Stephens, J., Individualism and the cult of creative personality, The Italian Renaissance, New York, 1990 p. 121.
  50. ↑ Guido Carocci, I dintorni di Firenze, Vol. II, Galletti e Cocci, Firenze, 1907, pp. 336–337

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar
  • Bartlett, Kenneth, The Civilization of the Italian Renaissance: A Sourcebook (segunda edición. 2011)
  • Campbell, Gordon. The Oxford Dictionary of the Renaissance. (2003). 862 pp. en liña en OUP
  • Cronin, Vincent (1969), The Flowering of the Renaissance, ISBN 0-7126-9884-1
  • Cronin, Vincent (1992), The Renaissance, ISBN 0-00-215411-0
  • Ergang, Robert (1967), The Renaissance, ISBN 0-442-02319-7
  • Ferguson, Wallace K. (1962), Europe in Transition, 1300–1500 Arquivado 28 de xuño de 2011 en Wayback Machine., ISBN 0-04-940008-8
  • Fletcher, Stella. The Longman Companion to Renaissance Europe, 1390–1530. (2000). 347 pp.
  • Grendler, Paul F., ed. The Renaissance: An Encyclopedia for Students. (2003). 970 pp.
  • Grendler, Paul F. "The Future of Sixteenth Century Studies: Renaissance and Reformation Scholarship in the Next Forty Years," Sixteenth Century Journal Spring 2009, Vol. 40 Issue 1, pp 182
  • Hale, John. The Civilization of Europe in the Renaissance. (1994). 648 pp.
  • Hattaway, Michael, ed. A Companion to English Renaissance Literature and Culture. (2000). 747 pp.
  • Jensen, De Lamar (1992), Renaissance Europe, ISBN 0-395-88947-2
  • Nauert, Charles G. Historical Dictionary of the Renaissance. (2004). 541 pp.
  • Panofsky, Erwin (1960). Renaissance And Renascences In Western Art. Nova York: Routledge. ISBN 9780064300261. 
  • Paoletti, John T. e Gary M. Radke. Art in Renaissance Italy (4th ed. 2011)
  • Reynolds, L. D. e Wilson, Nigel, Scribes and Scholars: A Guide to the Transmission of Greek and Latin Literature, Clarendon Press, Oxford, 1974.
  • Robin, Diana; Larsen, Anne R.; e Levin, Carole, eds. Encyclopedia of Women in the Renaissance: Italy, France, and England (2007) 459p.
  • Ruggiero, Guido, ed. A Companion to the Worlds of the Renaissance. (2002). 561 pp.

Outros artigos

editar

Ligazóns externas

editar
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Renacemento&oldid=6803771»