Greek Revolution

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ - Ο πρώτος μάρτυρας του αγώνα | Athanasios Diakos - The first martyr in Greek revolution
--
Μερικά χρόνια πριν από την εθνεγερσία του 1821, στη βόρεια πλαγιά των Βαρδουσίων, στον Κόρακα, γεννήθηκε ένα σπάνιο δείγμα ελληνικής ομορφιάς, ανδρείας και αρετής: Ο Αθανάσιος Διάκος. Ο ήρωας της Επανάστασης με το υψηλό πατριωτικό φρόνημα, ο μάρτυρας της ελευθερίας με τη μορφή που αγγίζει τα όρια του θρύλου, έδειξε στους Έλληνες πώς να πολεμούν με ανδρεία και, το βασικότερο, πώς να πεθαίνουν για την πατρίδα και τα ιδανικά τους. Επρόκειτο για ένα μεγάλο παράδειγμα αυτοθυσίας, που έδωσε πνοή στην Ελληνική Επανάσταση και ιδιαίτερο νόημα στο σύνθημα «Ελευθερία ή θάνατος».

Στη μελέτη μου προσεγγίζω τον Φιλελληνισμό ως κίνημα που συστοιχεί με την επαναστατική δυναμική των Ελλήνων και συμβάλλει στην ανάληψη πρωτοβουλιών από παράγοντες της ευρωπαϊκής διπλωματίας και τις ηγεσίες τριών συμμαχικών κρατών (Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας). Στην επιχειρηματολογία μου εντάσσω περαιτέρω προσεγγίσεις ζητημάτων, γεγονότων και συγκυριών που, σε μια κρίσιμη περίοδο του Ελληνικού Αγώνα, διαμόρφωσαν σταθμητούς και ασύμμετρους παράγοντες που συνέβαλαν στην αναχαίτηση μιας δυσμενούς, την περίοδο εκείνην, πορείας της Ελληνικής Επανάστασης. Συσχετίζω το κίνημα του ευρωπαϊκού φιλελληνισμού με έκφραση συναισθημάτων ηθικής συμπαράστασης των ευρωπαϊκών λαών και ευμενούς πολιτικής στάσης προς τους αγώνες των Ελλήνων για την εθνική τους ανεξαρτησία, συναισθήματα που άρχισαν βαθμιαία να διαμορφώνουν ένα καθοριστικό ενδιαφέρον της ευρωπαϊκής διπλωματίας. Θα συναποδεχθώ μαζί με πολλούς άλλους ιστορικούς και πολιτικούς αναλυτές της Επανάστασης ότι στις κύριες οργανωτικές λειτουργίες της ιστορικής συγκυρίας και της διαχείρισης της επαναστατικής δραστηριότητας των Ελλήνων εντάσσονται από κοινού η διεθνής διπλωματία και ο ευρωπαϊκός όπως και ο αμερικανικός φιλελληνισμός. Την περίοδο, που ακολούθησε την πτώση του Μεσολογγίου (11 Απριλίου 1826), η Επανάσταση φαινόταν ότι έτεινε να σβήσει, όμως οι πολεμικές επιχειρήσεις που διεξάγονταν υπό την ηγεσία του Γεωργίου Καραϊσκάκη γύρω από την Ακρόπολη της Αθήνας έδειχναν ότι η ελληνική υπόθεση δεν φαινόταν ότι πήγαινε να χαθεί. Σημειώνεται ότι από τη στιγμή που, υπό το κράτος της συγκυρίας, αφέθηκε από την Ελληνική Κυβέρνηση η διοίκηση του στόλου και του στρατού στις ευρωπαϊκές χώρες (Αγγλία-Γαλλία), οι επιχειρήσεις άρχισαν κατά βάση να εξελίσσονται με σχέδιο της νέας αυτής στρατιωτικής ηγεσίας. Οι φιλέλληνες στρατιωτικοί αρχηγοί, Richard Church και Thomas Cochrane, ορίστηκαν επικεφαλής και χάραξαν νέο επιτελικό σχεδιασμό. Η υλοποίησή του, παρά κάθε προσδοκία, κατέληξε στην καταστροφή του Φαλήρου (23-24 Απριλίου 1827) και στον θάνατο του Γεωργίου Καραϊσκάκη. Ωστόσο, το ελληνικό ζήτημα απασχολούσε πλέον περισσότερο ενεργά τη διεθνή διπλωματία, καθώς αυτή είχε αρχίσει να αναζητεί τρόπους ίδρυσης ελληνικού κράτους και άμεσης στη συνέχεια πολιτικής αναγνώρισής του, με στόχο να αποφευχθεί ο κίνδυνος να απολεσθούν οι αγώνες των Ελλήνων για την ανεξαρτησία τους και να διασφαλισθεί ο πολιτικός και ο στρατιωτικός έλεγχος της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου. Η απόφαση που υλοποιείται από τις τρεις συμμαχικές χώρες, της Γαλλίας, της Αγγλίας και της Ρωσίας, οδήγησε στη ναυμαχία του Ναυαρίνου (7/20 Οκτωβρίου 1827) με τη συντριβή του τουρκικού και του αιγυπτιακού στόλου.

Ο Καποδίστριας συγκέντρωσε γύρω του και συνεργάστηκε με επιφανείς προσωπικότητες του ελληνορθόδοξου κόσμου στην υπηρεσία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, οι οποίες συνέβαλαν στην δημιουργία του νεοελληνικού κράτους πολλαπλώς. Ανάμεσα σε αυτές ξεχωρίζουν  δύο για την συμβολή τους στην δημιουργία μίας αποδεκτής από την Ευρώπη θεώρησης της Ελληνικής Επανάστασης. Ο Αλ. Στούρτζας συνέβαλε τα μέγιστα με τα βιβλία του στο να θεμελιωθεί η νομιμότητα της Ελληνικής Επανάστασης και να εξασφαλιστεί η αποδοχή της στην Κεντρική ιδίως Ευρώπη. Ο λιγότερο γνωστός, αλλά εξίσου σημαντικός συνεργάτης του Καποδίστρια, Σπ. Δεστούνης, αναδεικνύεται μέσα από τις επιστολές του κυρίως ως ένας δεινός κήρυκας της ελληνικής υπόθεσης. Από κοντά και ο ίδιος ο Κυβερνήτης, που παράλληλα με την πολιτική διαχείριση των υποθέσεων του τσάρου, την προαγωγή του ελληνικού ζητήματος και την ανάληψη στο τέλος της διακυβέρνησης της Ελληνικής Επανάστασης βρήκε τον χρόνο να ασχοληθεί και να γράψει τις ιστοριογραφικές αρχές της ιστορίας των Ελλήνων, οι οποίες θα τους καθιστούσαν ανεκτούς, τουλάχιστον, στην Ευρώπη της εποχής (ιστορία όχι του ελληνικού έθνους αλλά της ελληνικής εκκλησίας). Ο θεωρητικός λόγος για την ελληνική υπόθεση, που αρθρώνει αυτός ο κύκλος των Ελλήνων της Ρωσίας γύρω από τον Καποδίστρια,  θέτει τις βάσεις αποδοχής από την ευρωπαϊκή πολιτική πραγματικότητα της Επανάστασης του 1821, καθώς προτάσσει την θρησκευτική διάσταση, τον χριστιανικό χαρακτήρα της Επανάστασης εναντίον της μουσουλμανικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και αυτή η θεώρηση έρχεται ως συνέχεια της πρότασης που κατέθεσε η ίδια ομάδα στο συνέδριο της Βιέννης, όταν προσπάθησε ως τμήμα της ρωσικής αντιπροσωπείας εκεί να πείσει τους Ευρωπαίους μοναρχικούς ότι η Ιερά Συμμαχία έπρεπε να θεμελιωθεί πάνω στην χριστιανική ιδιότητα των κρατών που θα την συναποτελούσαν και όχι πάνω στην αρχή της νομιμότητας που τελικά επικράτησε. Το σχετικό δοκίμιο του Στούρτζα, που προοριζόταν για καταστατικός χάρτης της Ιεράς Συμμαχίας, αποτέλεσε με κάποιες τροποποιήσεις το πρώτο από τα δύο έργα του με τα οποία υποστήριξε το δικαίωμα των Ελλήνων να επαναστατήσουν κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ακριβώς πάνω σε αυτήν την βάση, ότι δηλαδή ήταν χριστιανοί και έπρεπε να υποστηριχθούν από τους χριστιανούς μονάρχες της Ευρώπης. Αυτές οι απόψεις ήταν που τελικά δημιούργησαν το κλίμα του Φιλελληνισμού στην Κεντρική Ευρώπη και οδήγησαν προσωπικότητες, όπως ο Εϋνάρδος και ο Βασιλιάς της Βαυαρίας και πατέρας του Όθωνα, Λουδοβίκος, να υποστηρίξουν ουσιαστικά την Επανάσταση.

How was the Greek War of Independence or the Greek Revolution narrated in Turkish historical texts? How did the Turkish historians approach to the establishment of the Greek State effect Greek–Turkish relations? On the occasion of the bicentenary of the Greek War of Independence, this article reviews the approaches of the Ottoman/Turkish historians on the Greeks, on the establishment of the Greek State and on outbreak the Greek Revolution, and demonstrates to what extent their perceptions have changed from the Ottoman period to the present day. Offering an analysis based on three historical periods (Ottoman rule to the 1920s, the 1930s to the1980s and from the 1990s to the present), the discussion highlights the prevalent approach of Turkish nationalist historiography in the 1970s and 1980s, and influenced younger generations’ approaches to the Greek War of Independence. This article also tackles the issue of how this
prevalent historiographical approach affected the Turkish–Greek relations, and conversely, how the trajectory of Turkish–Greek relations impacted the consolidation of such a narrative.

Στην παρούσα εργασία το θέμα που θα αναλυθεί, αφορά μια από τις σημαντικότερες στιγμές/περιόδους της ελληνικής ιστορίας, εκείνη της Ελληνικής Επανάστασης. Το ερώτημα που θα απαντηθεί πιο συγκεκριμένα είναι για ποιους λόγους η Επανάσταση, άρχισε το 1821 και όχι νωρίτερα. Προκειμένου να δοθούν πειστικά τεκμήρια θα πρέπει να εξεταστεί ένα εύλογο χρονικό διάστημα πριν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή (δηλαδή του 1821) και οι παράγοντες που αναπτύχθηκαν το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και είχαν επικουρικό ρόλο στην έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης.

RESUMEN: En el presente trabajo ofrecemos la edición y comentario de
algunos documentos que completan el relato histórico, hasta ahora muy
fragmentario, de las relaciones políticas entre la España liberal y la Grecia revolucionaria durante los primeros años de la Revolución (1821-1823).
PALABRAS CLAVE: Filohelenismo español, Guerra de Independencia
griega, Revoluciones liberales, Relaciones España-Grecia, Siglo XIX, Andreas Luriotis.
ABSTRACT: In this paper we edit and comment some documents that
complete the historical account, very faulty until now, of the political relationships between the Liberal Spain and the Revolutionary Greece during the first years of the Greek Struggle for Independence (1821-1823).
KEY-WORDS: Spanish Philhellenism, Greek War for Independence, Liberal
Revolutions, Exiled, Relationships Spain-Greece, 19th Century, Andreas
Louriotis.

Λίγο πριν από την 25η Μαρτίου 2021 οι μαθητές και καθηγητές του Δευτέρου Γυμνασίου Καλαμπάκας, με τις ευλογίες του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Θεοκλήτου και υπό την αιγίδα της Μητροπολιτικῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν καὶ Ἱστορικῶν Μελετῶν Ἁγίων Μετεώρων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σταγῶν καὶ Μετεώρων καθώς και της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Τρικάλων, ανακοίνωσαν την συμμετοχή τους στις εόρτιες / εκπαιδευτικές δραστηριότητες για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, με την πρόθεση να αναδείξουν δέκα σημαντικές προσωπικότητες της περιοχής μας που έπαιξαν σημαντικό ρόλο πριν από την επανάσταση του 1821 και κατά τη διάρκειά της. Θα συνεχίσουμε με τον παπα–Θύμιο Βλαχάβα.

In the lead-up to March 25, 2021, the students and teachers of 2nd High School of Kalabaka, under the guidance of His Eminence Metropolitan Mr. Theoklitos and with the support of the Metropolitan Academy of Theological and Historical Studies of Sacra Meteora and the Directorate of Secondary Education of Trikala, embarked on a journey to honor the bicentennial of the Greek Revolution. Their aim was to shed light on ten influential figures from our region who played pivotal roles in the years preceding and during the revolution of 1821. We continue our exploration with Efthymios Vlachavas…

Η Ελληνική Επανάσταση αποσκοπούσε να διαταράξει την ακινησία που επεδίωκε η Ιερή Συμμαχία. Στόχευε να αναζωπυρώσει τους ανταγωνισμούς των Μεγάλων Δυνάμεων ή ακόμα και να προκαλέσει νέο ρωσο-τουρκικό πόλεμο προς αποδυνάμωση της Υψηλής Πύλης. Η παραδοσιακή ρωσική προστασία με όχημα το «ομόδοξον», όπως και το νεώτερο σημείο αναφοράς της Γαλλικής Επανάστασης υπήρξαν δίδυμες δυνάμεις. Η απόφαση για Επανάσταση στην πιο σκοτεινή ώρα των επαναστάσεων απέρρεε από την εκτίμηση ότι η συντριβή του Ναπολέοντα είχε μόνον προσωρινά θάψει το διπλό μήνυμα του εθνικισμού και του φιλελευθερισμού. Παρέμενε ακαταμάχητο για τους πολλούς ευρωπαϊκούς λαούς που δεν είχαν επιτύχει εθνική ανεξαρτησία. Η έκβαση του αλυτρωτικού κεφαλαίου της εθνικής ολοκλήρωσης έληξε με εκ νέου επικράτηση της αγγλικής επιρροής. Ουσιαστικά, η αγγλική επιρροή την επικαθόρισε, καθώς η Ελλάδα αναπτύχθηκε ως ναυτική δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου. Από αυτή την σκοπιά, ο αγγλο-ρωσικός ανταγωνισμός στην Επανάσταση οδήγησε τη χώρα και, ευρύτερα, τα Βαλκάνια σε τελείως διαφορετικό γεωπολιτικό συσχετισμό δυνάμεων από αυτόν που είχε θεωρήσει εφικτό η Ιερή Συμμαχία και ανεκτό η Αγία Πετρούπολη στην Επανάσταση του 1821, καθώς πραγματώθηκαν οι στόχοι της Αγγλίας, της λιγότερο προβλεπτής και προβλέψιμης Δύναμης στο Ανατολικό Ζήτημα.

Through a careful analysis of the historical records of travels to the Mani peninsula
from the 16th century onward, I argue that the commonly-ascribed identity of
the Maniots, as descended directly from the Spartans of Classical Antiquity, is a modern
construction that was: a) externally imposed; and b) created largely in the 18th century.
In this article, I provide a timeline of Spartan identification in Mani, discuss the
historical, military, and political circumstances that led to the formation of this identification,
and conclude with a brief examination of the modern re-appropriation of ancient
Spartan identity in recent years within the far-right fascist political group, Golden
Dawn, whose leading members identified strongly both with Mani and ancient Sparta.
Ultimately, in this work I provide context for the progression and evolution of Spartan
identity in this small corner of the Greek world.

Torino, 2-3 settembre 2021 - Polo del '900, via Del Carmine 14
XV CONVEGNO INTERNAZIONALE DI STUDI STORICI DI
"SPAGNA CONTEMPORANEA"
1820-1830: RIVOLUZIONE, REAZIONE, LIBERALISMO
Convegno in omaggio a Alberto Gil Novales e Jean-René AymesLa vicinanza del Bicentenario delle rivoluzioni liberali in Grecia, Polonia, Portogallo, Spagna e Italia tra il 1820 e il 1830 e dell’estensione della crisi all’Atlantico e al Mediterraneo è utile per un primo bilancio sulle ricerche in corso e sulle prospettive storiografiche.
Si trattò di una crisi globale, che svolse un ruolo di primo piano nelle origini del mondo contemporaneo, intrecciando guerra e rivoluzione, progetti costituzionali e rinnovamenti delle monarchie, o viceversa rilancio del loro assetto materiale e ideologico tradizionale. Essa mobilitò eserciti e comunità politiche, favorendo la circolazione di uomini e generando una imponente messe di testimonianze e memorie.
La proposta di convegno prende le mosse dal corpo di studi internazionali che negli anni recenti, focalizzandosi sull’epoca post-napoleonica, si è misurato sui contenuti e i modi della politicizzazione e del conflitto civile; così come sull’istituto monarchico e sulle ideologie, le correnti e le pratiche controrivoluzionarie in Europa e in America; come, infine, sui caratteri transnazionali della Restaurazione, la nascita dei diversi patriottismi nazionali e le differenti e tipiche declinazioni del liberalismo.All’interno di questo mondo, il conflitto tra la Rivoluzione e la Restaurazione ha prodotto soluzioni politiche, statali, nazionali e costituzionali differenti: e in tal senso lo studio della crisi del decennio 1820-1830 offre ancora oggi la possibilità di formulare innovative prospettive interpretative sui modi della transizione che portò dalla guerra globale del 1792-1815 alla creazione delle comunità politiche ed istituzionali caratteristiche del mondo contemporaneo.
Le nuove domande della storiografia politica, istituzionale e culturale aprono uno spazio proficuo ai fini dell’innovazione della ricerca su questo periodo. Discuterle è l’obiettivo principale di questo convegno.
All’iniziativa hanno aderito oltre quaranta studiosi, provenienti da dieci Paesi (Francia, Germania, Grecia, Messico, Polonia, Portogallo, Regno Unito, Spagna, Stati Uniti, Italia), che da diversi punti di vista e con diversi approcci metodologici affronteranno i vari temi enunciati nel titolo.

4 febbraio 2022 - 15.30-15.50 SESSIONE : LA DIPLOMAZIA: SPERANZE, ILLUSIONI E AMBIZIONI : ROSA MARIA DELLI QUADRI: "ALLE ORIGINI DELLA MOBILITAZIONE INGLESE PER LA GRECIA: LA CESSIONE DI PARGA"

Στην έως τώρα ακαδημαϊκή συζήτηση για την ελληνική επανάσταση σε μεγάλο βαθμό απουσίαζε η οθωμανική πλευρά. Στο παρόν βιβλίο για πρώτη φορά παρουσιάζεται με συστηματικό τρόπο η πρόσληψη της επανάστασης από την οθωμανική πολιτική ελίτ. Από την εξέλιξη της οθωμανικής πολιτικής σκέψης έως την ερμηνεία των γεγονότων της επανάστασης από τους ιστοριογράφους της Υψηλής Πύλης (Σανί-ζαντέ, Εσάτ και Μπαχίρ Εφέντη, Τζεβντέτ Πασά) το βιβλίο αναδεικνύει τους τρόπους που η ελληνική επανάσταση επέδρασε στην οθωμανική πολιτική ορολογία και σκέψη. Απέναντι στα κείμενα των επίσημων ιστοριογράφων οι συγγραφείς αναδεικνύουν παράλληλα την ανέκδοτη μαρτυρία του Γιουσούφ Μπέη, αξιωματούχου της Υψηλής Πύλης και αυτόπτη μάρτυρα των γεγονότων στην Πελοπόννησο, η μετάφραση της οποίας εκδίδεται στο δεύτερο μέρος. Γνώστης της επίσημης εκδοχής για την επανάσταση, ο Γιουσούφ Μπέης άφησε μια σπάνια πρωτοπρόσωπη αφήγηση, όπου η αμεσότητα και οι συναισθηματικές εξάρσεις συνυπάρχουν με την αίσθηση της πολιτικής ανωτερότητας ενός οθωμανού αξιωματούχου και όπου η αυτοκρατορική πολιτική συνείδηση έρχεται αντιμέτωπη με την εθνική ιδεολογία.

Το βιβλίο αυτό του Κωστή Παπαγιώργη είναι μια σπουδαία άσκηση ισορροπίας. Ενώ είναι ανελέητος με τον κεντρικό του «ήρωα», με κάποιον τρόπο τον υπερασπίζεται. Ο Πελοποννήσιος κοτζαμπάσης Κανέλλος Δεληγιάννης δεν γίνεται συμπαθής, καθόλου. Γίνεται όμως κατανοητός. Και μαζί με αυτόν γίνεται κατανοητή μια άλλη αφήγηση της Επανάστασης του '21, διαφορετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει. Σε αυτήν δεν υπάρχει κανένας καλός. Κανένα εύκολο σχήμα, καμμία λύση. Αίσθηση, δε, προκαλεί η άνεση με την οποία κινείται ο Παπαγιώργης μέσα στο υλικό και τις πηγές. Υπάρχει δυσανάλογος κόπος πίσω από το παραγόμενο αποτέλεσμα και η επιλογή να ασχοληθεί με τον Δεληγιάννη είναι καταλυτική διότι χτυπά αλυσιδωτά σε μακρινά σημεία. Το βιβλίο αυτό δείχνει πόσο πολύπλοκη είναι η ιστορία της Επανάστασης του '21 και πόσο ανεπαρκείς είναι όλες οι τρέχουσες αφηγήσεις. Όλοι οι παράγοντες, Κοτζαμπάσηδες, Στρατιωτικοί, Κλέφτες, Φιλικοί, Φαναριώτες και λοιποί «μορφωμένοι» μετέχοντες του πολιτισμού του Ευρωπαϊκού εν γένει, αποτυγχάνουν να σταθούν όρθιοι, ηθικά, πολιτικά, ιστορικά.

This paper (published in the collective volume under the title Νικηφόρος Μανδηλαράς - Μνήμης ένεκεν) examines aspects of the political, social and economic life of the Greek island of Melos in the the late 18th and the whole of the 19th century.

(eds. Th. Koutsogiannis & M. Kamilaki), Athens 2021 [nos. Ι.1.1-12, Ι.1.14-20, Ι.2.21-Ι.2.36, Prelude 1-4, ΙΙ.1.1, ΙΙ.1.3, ΙΙ.1.12, ΙΙ.1.17-28, ΙΙ.2.2-4, ΙΙ.3.1-9, ΙΙ.3.11, ΙΙ.3.17-19, ΙΙ.4.1-5, ΙΙ.4.7-8, ΙΙ.5.1-3, ΙΙ.5.5-7, ΙΙ.5.11, ΙΙ.6.5-8, ΙΙ.6.10, ΙΙ.8.Α.1-4, ΙΙ.8.Α.6-7, ΙΙ.8.Β.1-9, ΙΙ.8.Β.11-13, ΙΙ.8.Γ.1-19, ΙΙ.8.Γ.22, ΙΙ.8.Δ.1-27, ΙΙ.9.1-12, ΙΙΙ.1.1-2, ΙΙΙ.1.4-5, ΙΙΙ.1.7-8, ΙΙΙ.2.2-3, ΙΙΙ.2.5-6, ΙΙΙ.3.2-5, ΙΙΙ.3.7, ΙΙΙ.4.1-4, ΙΙΙ.5.1-11, ΙΙΙ.6.1-5, ΙΙΙ.6.7, ΙΙΙ.7.1-2, ΙΙΙ.8.1-3, ΙΙΙ.9.2-8, ΙΙΙ.10.1-10, Epilogue 1-7]

Abstract:
The alleged founder of the “Brotherhood of Death” had been Demosthenes, the orator and statesman of ancient Athens. The hierarchical structure of the American “Skull & Bones” society is almost the same as that of the Philiki Hetareia after Alexander Ypsilantis was appointed “General Delegate of the Authority”. The same occurs in the American “Bones”. To enlarge upon the American Brotherhood would be beyond the scope of the present essay, of course. As soon as the War of Independence was triggered off in Southern Greece, Demetrios Ypsilantis, Alexander's younger brother and a Russian army officer, reached the Peloponnese. Then, he considered himself the military and political leader of the risen up Morea and Mainland Greece. Accordingly, he formed a new black-dressed “Sacred Battalion” with the Skull and Bones badge, of course. Simultaneously, he hoisted the black-white-red Phoenix flag of Philiki Hetaireia and persuaded the commander-in-chief of the Greek army in the Peloponnese, Theodoros Kolokotronis, to raise it as well. Suddenly, there was a thunderbolt out of the blue. Alexandros Mavrokordatos, President of the Executive Branch of Greece’s Provisional Administration, issued a decree on 15th March, 1822, by which the blue and white flag was substituted for the black-white-red Hetaireia’s one. The 1821 Greek Revolution was the product of a worldwide conspiracy. The protagonists were the Russian Decembrists and the American -allegedly- secret society with the macabre name “Skull and Bones”. It is noteworthy that the national anthem of Greece echoes the memory of this even nowadays active society. Needless to say, its emblem consists exactly of a skull and bones, and it is believed to be the branch of German secret society. In our study these bands of brother-hood of America and Russia would be scrutinized with a special reference to the Greek Revelation of Independence.

The Romantic poet Lord Byron was known for his epic verse such as 'Childe Harold's Pilgrimage' and 'Don Juan', but he was equally famous for his scandalous lifestyle and his revolutionary activities in Italy and Greece. Byron became a member of the Carbonari while in Italy and referred to Freemasonry in 'Don Juan', the poet perhaps being familiar with his great-uncle's Masonic activities and that of his friends John William Polidori and Col. Thomas Wildman. This paper will examine Byron's links to Freemasonry and the Carbonari and discuss how the poet may have been influenced by the themes and the ethos of these secret societies.

La présente étude vise à décrire brièvement le rôle des principaux officiers français dans la formation de l’armée régulière hellénique pendant les premières années de son existence, voire de 1821 à 1831, date de l’assassinat du premier gouverneur de la Grèce, le comte Capodistria. Leur contribution dans la Lutte, qui est parfois le résultat d’un élan personnel ou le fruit d’un plan politique structuré et concret, reste incontestablement précieuse. De façon analogue, leurs efforts d’organisation eurent un grand impact sur la tradition militaire hellénique à venir et ont jeté les bases pour la formation de l’armée de terre strictement régulière : certains éléments de cette organisation ont été maintenus dans les années suivantes et quelques indices de cette influence française existent même jusqu’à nos jours.

(επιμ. Θ. Κουτσογιάννης & Μ. Καμηλάκη), Αθήνα 2021 [αρ. Ι.1.1-12, Ι.1.14-20, Ι.2.21-Ι.2.36, Πρελούδιο 1-4, ΙΙ.1.1, ΙΙ.1.3, ΙΙ.1.12, ΙΙ.1.17-28, ΙΙ.2.2-4, ΙΙ.3.1-9, ΙΙ.3.11, ΙΙ.3.17-19, ΙΙ.4.1-5, ΙΙ.4.7-8, ΙΙ.5.1-3, ΙΙ.5.5-7, ΙΙ.5.11, ΙΙ.6.5-8, ΙΙ.6.10, ΙΙ.8.Α.1-4, ΙΙ.8.Α.6-7, ΙΙ.8.Β.1-9, ΙΙ.8.Β.11-13, ΙΙ.8.Γ.1-19, ΙΙ.8.Γ.22, ΙΙ.8.Δ.1-27, ΙΙ.9.1-12, ΙΙΙ.1.1-2, ΙΙΙ.1.4-5, ΙΙΙ.1.7-8, ΙΙΙ.2.2-3, ΙΙΙ.2.5-6, ΙΙΙ.3.2-5, ΙΙΙ.3.7, ΙΙΙ.4.1-4, ΙΙΙ.5.1-11, ΙΙΙ.6.1-5, ΙΙΙ.6.7, ΙΙΙ.7.1-2, ΙΙΙ.8.1-3, ΙΙΙ.9.2-8, ΙΙΙ.10.1-10, Επίλογος 1-7]