Modern Dutch Literature

Dit onderzoek richt zich op de rol van feit en fictie in de roman Bougainville van de auteur F.Springer. Hiervoor is onderzoek gedaan naar de historische en intertekstuele context van de
roman, afgezet tegen de tijdsperioden en de fascinatie van de auteur Springer voor de persoon en de werken van Multatuli.

Hierbij is gebleken dat Springer historische feiten, personen en autobiografische elementen verwerkt in alle tijdsperioden van zijn roman om daarmee de verbeelding van de lezer te
stimuleren. Springer monteert de bestaande werkelijkheid als het ware in zijn roman.

De complexe vertelsituatie in de roman is onderzocht en de fabel is uit de sujet geconstrueerd. Hierbij blijkt Springer door discontinuïteit in vertellen de lezer een ambivalent gevoel te
geven. De verbeelding vormt de schakel tussen feit en fictie.

In het onderzoek is Springers houding ten opzichte van Multatuli onderzocht. Ook hier is sprake van een ambivalente situatie: Springer koestert idealisten als Multatuli en Malraux,
maar geeft ook de schaduwzijde weer, als idealisten hun droom niet realiseren en zij aan betekenis verliezen. In zijn beschrijving van de kring rondom Multatuli in de roman, baseert Springer zich op feitelijkheden, wat bijdraagt aan de acceptatie van het verhaal.

Tot slot laat het onderzoek zien dat Springer veel autobiografische elementen in zijn roman verwerkt, die bijdragen aan de authenticiteit van het verhaal. De feiten die vermengd worden met fictie, stimuleren de verbeelding.

In dit fraai geschreven boek beschrijft Lotte Jensen negen vredesverdragen tussen 1648 en 1815. De Vrede van Münster vormt het startpunt. Nadat de Republiek door Spanje werd erkend als zelfstandige staat, werden er tal van lofdichten geschreven. Dit niet vaak bekeken aspect geeft een nieuw licht op dit deel van de vaderlandse geschiedenis. Tegelijkertijd laat Jensen het verloop tussen oorlog en vrede zien aan de hand van diverse vredesverdragen die op hun buurt weer tot een nieuwe strijd zouden leiden. Dit boek wordt daarmee onderdeel van een nieuw onderzoeksterrein, namelijk Peace Studies. Het wordt duidelijk dat Jensen zich voornamelijk situeert in het kamp der traditionalisten dat tegenover de modernisten worden geplaatst. Dit standpunt houdt in dat de wortels van bijvoorbeeld nationalisme al vóór 1800 zijn waar te nemen. Hoewel zij de kant van de traditionalisten kiest, spreekt ze wel regelmatig over de modernistische invention of tradition en imagined community. Jensen geeft inzicht in personen die vaak vergeten zijn in de bestudering van deze verdragen die vanuit een politiek historisch standpunt worden onderzocht. Gedichten, liederen en toneelstukken komen uitvoerig aan bod, ondersteund door mooie gravures en kleurenplaten. In het eerste deel 'Nederlands zelfbesef' worden drie vredes beschreven, namelijk de Vrede van Münster (1648), de Vrede van Breda (1667) en de Vrede van Nijmegen (1678). Het eerste vredesverdrag uit 1648 toont aan dat verzoening het algemene thema was. Niet alleen protestantse groeperingen als doopsgezinden en remonstranten, maar ook katholieken waren zeer te spreken over de blijdschap die na zoveel jaren van onderdrukking eindelijk openlijk belijd mochten worden. De Nederlandse Opstand bracht een supranationaal oogpunt tot stand dat boven de gewesten transcendeerde. Opmerkelijk is de verbindende en verheffende rol van de Oranjes. Hierbij werd het klassieke idee van de Gouden Tijd aangehaald als reflectie op de eigen tijd. In 1748 werd de honderdjarige vrede herdacht tijdens de Vrede van Aken. Het was belangrijk dat de grandeur van de Gouden Eeuw tot in lengte van dagen zou doorklinken. Helaas zou 1652 een keerpunt worden in de Nederlandse geschiedenis, toen de Nederlands-Engelse Zeeoorlogen van start zouden gaan. Met de minder bekende Vrede van Breda kwam er op 31 juli 1667 een einde aan de Tweede Engelse Zeeoorlog. Ook hier werd positief door de bevolking op gereageerd. De Haagse dichter Jacob Westerbaen (1599-1670) hoopte dat deze vrede zou blijven voortbestaan, ondanks dat Nieuw-Amsterdam aan de Engelse werd overgedragen en de Republiek Suriname zou behouden. Hoewel minder bekend, waren er veel grote schrijvers die lofzangen opschreven zoals Joost van den Vondel en Joannes Antonides. Jensen wil met de beschrijving van dit verdrag aantonen hoezeer oorlog nog in het bloed zat. De onderlinge relaties tussen orangisten en staatsgezinden kon elk moment exploderen. Het verschil met de Vrede van Münster was dat het concept vrijheid hier veel meer politiek geladen was. In de gedichten op de Vrede van Breda zijn meerdere kenmerken herkenbaar, zoals de positieve invloed op koophandel en welvaart, de herdenking aan eerdere oorlogen en tenslotte respect voor de bestuurders van de Republiek, specifiek Johan en Cornelis de Witt. Andere belangrijke

De Utrechtse onderzoeker Paul Julien (1901-2001) groeide op,  studeerde en promoveerde in Utrecht. Hij zou vele reizen naar Afrika ondernemen om bloedgroepenonderzoek onder Pygmee-volken te verrichten.
Hij schreef vier boeken over zijn reizen in Afrika.

Multatuli's debuutroman in de eenentwintigste-eeuwse populaire jongerencultuur rJ LAURENS HAM Multatuli had het niet op navolgers. Zijn werken staan bol van de tirades tegen kunstenaars die weinig anders doen dan beroemde voorgangers nabootsen en die daarmee zondigen tegen zijn gebod altijd 'oorspronkelyk' en 'natuurlyk' te zijn. In Idee 1266a verzucht hij: '[N]iemand -vader Cats en de plompste Kappelman niet uitgezonderd -gelykt zó weinig op Heine, als zy die, Heine navolgende, op Heine menen te gelyken. " In Duizend en eeni,ge hoofdstukken over specialiteiten (1871) introduceerde

This article discusses the attempts to democratise Dutch book culture in the late 1960s and the early 1970s. Insights from the history of books, from literary studies and from cultural policy studies are brought together, for a better understanding of the influence that authors can have on book policies and on book market developments.
Three definitions of democratisation in the 1960s and 1970s are discussed. Firstly, democratisation functioned as a poetical metaphor: influential Dutch essayist Paul Rodenko introduced the terms ‘democratisation of the word’ and ‘democratisation of poetry’ as principles that set avant-garde poetry apart from older literary forms. The ‘democratisation of poetry’ in particular – the idea that all subjects and words could be poetic material, whether they be lofty or low – played a considerable role in discussions about mid-20th-century Dutch literature. The second definition of democratisation emphasised the growing importance of participation in policy and political concerns. From the late 1960s onwards, Dutch students, artists, and other groups in society demanded a voice in the policies they were subjected to. In the third place, democratisation was about making literature better accessible, especially for adult members of the working class and working class youth.
An important institution for setting this third type of democratisation in motion was the Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek (CPNB, the Organization for the Collective Promotion of the Dutch Book). In the mid sixties, CPNB developed a more popular style of promoting literature to the greater public, jumping on the bandwagon of the upcoming pop and television culture. Many publishers in these years embraced this type of democratisation too. In the course of the 1970s, a growing number of left-leaning authors began to problematise this tendency, which they considered as a cover-up for a further commercialisation the literary field. They feared that this popularisation strategy could be fatal for smaller publishing companies that brought less easily marketable work. The early 1980s saw a new focus in the CPNB policy: from then on, the CPNB in the yearly Dutch Book Week focused less on non-literary media and popular culture; it tried to present the written literary word in an appealing way.

Tom Neale woonde ruim 15 jaar alleen op het eiland Anchorage van het atol Suwarrow in de Stille Zuidzee. Hierover schreef hij het boek "An Island to oneself" in 1966. Boudewijn Büch liet het boek in het Nederlands vertalen en schreef er een nawoord bij. Lezing over de fascinatie van Büch voor Neale en over het persoonlijk leven van Tom Neale.

Louis Couperus (1863-1923) patří dodnes mezi nejdůležitější a stále čtené autory nizozemské literatury. Popularita jednotlivých knih toho všestranného autora se v průběhu doby ovšem měnila. Couperus patří mezi skutečné gentlemany nizozemské literatury. byl vždy zdvořilým, vzorně oblečeným zástupcem haagské haute bourgeoisie, opravdový dandy. Podobně jako jeho čeští současníci, symbolisté (např. Emanuel Lešehrad z Lešehradu), se zabýval gnózí a theosofií.
Ač měl mladý Couperus jako básník blízko k první generaci moderní nizozemské literatury (tzv. osmdesátníci), záhy se vyvinul v plodného romanopisce, jehož romány opakovaně získávaly literární ceny a brzy byly překládány do různých jazyků. Velmi cestoval, jako mnozí lidé z vyšších nizozemských kruhů pobýval také v tehdejší kolonii, Nizozemské Indii (dnešní Indonésie), kde se také odehrává část jeho románů.

'Perecs e-tekst (deel twee): De wedergekeerden regel bekeken' door Guido van de Wiel.
Omvangrijke doorloop van het boek De wedergekeerden (vertaling van Georges Perecs Les Revenentes) met alle achtergronden, symboliek, thematieken en verwijzingen. Tekst van dit boek volgt de tekst van de vertaling. Dit e-book is op 22.02.2022 parallel aan de vertaling verschenen als tweede achtergrondwerk bij 'De wedergekeerden' (de vertaling van 'Les revenentes' van Georges Perec).
Vertaler en auteur van dit achtergrondwerk: Guido van de Wiel
Zie ook Perecs e-tekst (deel één).

Madelon Székely-Lulofs (1899-1958) was de succesvolste vrouwelijke auteur in Nederland in de jaren dertig van de twintigste eeuw. Zij publiceerde acht romans, waarvan verschillende bestsellers werden, en vier verhalenbundels. Haar werken werden verfilmd en ook ten tonele gebracht. Eddy du Perron en Menno ter Braak boorden haar romans in hun kritieken met veel genoegen de grond in. De Indische pers viel haar aan omdat ze misstanden aan de kaak stelde. In de linkse pers in Nederland was men echter enthousiast en werd zij vergeleken met Multatuli. Na de Tweede Wereldoorlog kreeg het werk van Székely-
Lulofs aanvankelijk weinig waardering. Hierbij speelde onmiskenbaar het literaire waardeoordeel van Du Perron en Ter Braak een rol. Zij hadden
een duidelijk negatieve mening over haar schrijverschap en dat betekende dat de literaire kritiek en literatuurhistorici weinig goeds over
haar te melden hadden.

Tom Neale woonde ruim 15 jaar alleen op het eiland Anchorage van het atol Suwarrow in de Stille Zuidzee. Hierover schreef hij het boek "An Island to oneself" in 1966. Boudewijn Büch liet het boek in het Nederlands vertalen en schreef er een nawoord bij. Onderzoek naar de fascinatie van Büch voor Neale en naar het persoonlijk leven van Tom Neale.

The present article analyses factors related to the functioning of the publishing field, which have contributed to the relatively important place of Dutch literature on the German book market. The reconstruction of decision-making with regard to translations of Dutch literature spans a period from the early 1960s until 1993, when the Netherlands and Flanders were the guests of honour at the International Book Fair in Frankfurt am Main. The data for the study has been drawn from the publishing archives of the Suhrkamp Verlag, which were purchased by the German Literature Archive (Deutsches Literaturarchiv) in Marbach am Neckar. The Suhrkamp archive data provides an insight into the manufacture of the translation of Dutch literature and, in a broader methodological perspective, offers a unique laboratory environment perfectly suited for the study of the microsociology of literary transfer. In this environment, it is possible to reconstruct the selection, review and acceptance/rejection processes which have taken place within a relatively small team. Moreover, marketing strategies for aesthetic commodities may also be analysed.

In 2010 schreef Joachim Detailleur het boek “Shibboleth aan de poort“, waarin hij kritisch kijkt naar de taalanalvse als middel voor de herkomstbepaling in de Nederlandve asielprocedure.
Hij poneert de onbruikbaarheid van de methodiek LADO en ondersteunt die stelling door uitgebreid onderzoek te doen van een asielaanvraag door een Arabisch sprekende asielzoeker uit Soedan met een vermeende Nuba-achtergrond.

The philosophical novel Zuid-Zuid-West (South-Southwest, 1926) by the Dutch-Surinamese author Albert Helman (1903-1996) is famous for the sharp critique of Dutch colonial policy in its epilogue. The remaining part of this novel has traditionally received little attention. This is all the more surprising since Zuid-Zuid-West represents one of the first examples of the turn toward ‘mestizaje’ in Latin American literature. By comparing Helman’s Zuid-Zuid-West (1926) with José Vasconcelos’ prophecy of the ‘new man’ in La raza cósmica (The Cosmic Race, 1925), this article intends to highlight how these Latin American intellectuals attempted to concretize Friedrich Nietzsche’s prophecy of the ‘new man’ in the shape of the multiracial ‘mestizo’.

Of het nu gaat om de legendarische boekenhalfuurtjes van P.H. Ritter jr. of om de klassieke Literaire ontmoetingen van Hans Gomperts en Hans Keller: literatuurprogramma’s op radio en televisie worden traditioneel beschouwd als een vorm van propaganda voor het boek. Sprekend kritiek laat zien dat de literatuurkritiek op radio en televisie rijker en complexer was dan dat. Jeroen Dera duikt de omroeparchieven in en ontdekt dat deze media in hun vroege jaren ook een podium waren voor poëticale discussie en uitgekiende positiebepalingen in het literaire veld. In zijn zoektocht diept hij tal van vergeten radiolezingen en televisiedocumentaires op, waarin literatoren en critici hun eerste schreden zetten in de wereld van de massamedia. Samen geven deze bronnen een kleurrijk beeld van een onderbelichte periode in de media- en literatuurgeschiedenis. Sprekend kritiek legt dan ook vast wat al te lang vervluchtigd leek.

Beb Vuyk's article brings crucial new context to Richard Wright's landmark book The Color Curtain: A Report on the Bandung Conference. For more information, see her article as it appears in Indonesian Notebook: A Sourcebook on Richard Wright and the Bandung Conference.

https://www.academia.edu/10927987/Indonesian_Notebook_A_Sourcebook_on_Richard_Wright_and_the_Bandung_Conference_Duke_University_Press_pre-order_2015_

Er bestaat een bijzondere relatie tussen Boudewijn Büch, de popgroep The Byrds en de Bijbel. De verknochtheid van Büch aan muziek uit de jaren zestig is bekend, maar op een voorliefde voor de Bijbel is hij moeilijk te betrappen. Misschien is dat een reden waarom hij het oudst gedateerde en gedrukte boek van Nederland over de Bijbel nooit onder ogen heeft gehad.

Throughout the years, Dutch literary scholars have defined the genre of 'future narratives' ('toekomstliteratuur') in varied and often unsatisfactorily motivated ways, in particular concerning the relationships with genres such as the utopia and science fiction. This article offers a new and dynamic framework to study the genre. The proposed model attributes a decisive role to the reader as it is his or her perception of the narrative world that generates the 'future-effect', the fact that a world is (or can be) perceived as a futuristic world. The triggers of this reader-effect (explicit textual statements, extrapolation and naturalization) are discussed here and used to develop a new point of view to consider the relationships between future narratives, science fiction and utopian novels.

This article presents an overview of postwar and contemporary robinsonades in Dutch literature (from the Netherlands and Flanders). Read against the background of their 18th-century ancestor, the Robinson theme of language and communication is highlighted. Whereas Defoe's novel presents several succesful communicative enterprises and emphasizes Robinson's rational-linguistic mastery,  contemporary Robinsonades greatly complicate this view on several levels. Modern Robinsons face, for instance, major difficulties regarding their talking partners, or their Robinsonlike names are unmasked as fictive and unstable labels.

new translation of a Dutch classic poem from the 1930's, 'Awater' by Martinus Nijhoff. It is a handsome book; it includes three translations of the poem made since first publication in 1934, along with a selection of translation-correspondence with the author; an excerpt of an essay by the author; and an essay on the text by respected Nijhoff scholar, Wiljan van den Akker. First published in the Netherlands, the long poem 'Awater' was the last poem in a book marking a new direction by Nijhoff, 'Neuwe gedichten' (New Poems). Upon its first translation into English in 1939, it was hailed and applauded by T S Eliot. Joseph Brodsky has since also praised the poem highly.

The analysis of representations in literature is not only concerned with characters but also with relations and hierarchies between characters. In literary narratives, such relations are inherently ambiguous: they activate different readings and different views on the power dynamics between characters. There have been various attempts to formalise and quantify the analysis of character relations, for instance through social network analysis. However, because of this ambiguity, the meaning of a computational approximation of characters, relations and the strength of such relations is far from evident. Inspired by Stephen Ramsay’s notion of ‘algorithmic criticism’, this article demonstrates how both close and distant reading approaches of character hierarchies rely on an arrangement of text-internal or text-external evidence rather than the text itself. It thus responds to the issue of character hierarchy raised by a specific case, Peter Buwalda’s bestselling novel Bonita Avenue (2010). As a narrative composed of three apparently equal main characters, the novel illustrates the complexity of the interpretation of character relations when analysed either qualitatively or quantitatively. This analysis thus also demonstrates how close and distant reading strategies could go hand in hand in order to approach character representation from different angles.

In een interview in Trouw (1 maart 2014) noemde Mustafa Stitou twee bronnen voor zijn poëzieliefde. In de eerste plaats was dat de Koran, in de tweede plaats poëziebundels die hij als scholier 'lukraak' uit de 'bibliotheek in het winkelcentrum van Lelystad' haalde (Drayer 2014). Verder kunnen twee inspiratiebronnen niet van elkaar verwijderd zijn. Aan de ene kant werd Stitou blijkbaar gevoed door een eeuwenoude religieuze tekst en de daarmee verbonden traditie, aan de andere kant las hij hedendaagse dichters in een stad, die op nieuw land gebouwd werd als symbool van de moderniteit. Stitou (1974) groeide overigens in Lelystad op, waar zijn ouders naartoe geëmigreerd waren vanuit de Marokkaanse stad Tetouan. Traditie en moderniteit: het zijn de twee centrale thema's van Stitous vierde bundel Tempel (2013). Daarin beschrijft hij hoe 'authentieke', generaties lang overgeleverde fenomenen in de westerse wereld onder druk zijn komen te staan: religies zijn ontheiligd, volksgebruiken zijn vergeten geraakt en de respectvolle omgang met de natuur is omgeslagen in pragmatisme. Stitou betreurt het verlies van betekenis dat daardoor is opgetreden. Toch is Tempel zeker geen bundel met een conservatieve strekking: daarvoor is niet alleen de toon van de dichter te licht, maar ook ziet hij te goed in hoeveel vrijheid de inwoners van westerse landen hebben gewonnen met het deels achterlaten van hun tradities. Het is zeker niet de eerste keer dat Stitou over de ingewikkelde verhouding tussen traditie en moderniteit schrijft. In 2005 wezen Jos ]oosten en Thomas Vaessens in een artikel in Nederlandse Letterkunde al op de 'moderniteitskritiek' in het oeuvre, vooral in de bejubelde bundel Varkensroze ansichten (2003). Wel zijn deze thema's door Stitou niet eerder zó consistent uitgewerkt. Waar de drie voorgangers Mijn vormen (1994), Mijn gedichten (1998) en Varkensroze ansichten vormelijk en thematisch divers waren, kiest Stitou in Tempel minder voor het vormexperiment en komen in alle 27 gedichten dezelfde motieven 211

What if we radically changed the scale of our imagination as literary readers and cultural historians? Developing recent claims on behalf of the importance of a broader, planetary perspective in literary history, this article argues that the study of Dutch literature would benefit from a 'big historicism', which takes into account the age of the earth and actively reconstructs the changing literary representation of the prehistoric past and the posthuman future. More specifically, the article analyzes the role of 'deep time' in classic and contemporary forms of Dutch fiction, including novels Surveying a variety of recent methods in literary studies that includes the vogue of the 'transnational' and the plea for 'distant reading', the American critic Mark McGurl has pointed out that these approaches all hint at a fundamental methodological question that is rarely raised, let alone fully addressed: the question of scale. 2 At the end of The Program Era (2009), his seminal account of the deep ties between postwar American fiction and the creative writing program, he therefore raises this question himself: