Modern Dutch Literature

Despite his growing popularity, the Dutch writer Auke Hulst (1975), whose oeuvre ranges from multimedia travel books to science fiction-like novels, has remained under-researched in academic scholarship. This paper provides an introduction to this author and an analysis of his work, examining Hulst's self-presentation, his poetics, his (non-)fictional books and his place within contemporary Dutch literature. The image of the outsider, which is of vital importance for Hulst's authorship, runs as a continuous thread throughout the discussion. The first section uses several assertions made in interviews, public talks and forewords to elaborate on Hulst's 'autobiographical' poetics and to elucidate how the author often presents himself as a 'literary' outsider (positioning himself outside the constraints of Dutch literature) and as a 'social' outcast (in relation to his traumatic childhood). The second section deals with Hulst's travel books, in which he conjures up the image of a solitary traveler , who flees from the burdens of home and society in search for freedom, authenticity, insight and connectedness. The third section discusses Hulst's novels, which are centered on outcasts, the (inner and outer) worlds they find refuge in, and the obstacles they are confronted with. In the final section, Hulst's outsider position in Dutch literature is critically revisited by connecting his oeuvre with twenty-first-century literary trends.

The analysis of representations in literature is not only concerned with characters but also with relations and hierarchies between characters. In literary narratives, such relations are inherently ambiguous: they activate different readings and different views on the power dynamics between characters. There have been various attempts to formalise and quantify the analysis of character relations, for instance through social network analysis. However, because of this ambiguity, the meaning of a computational approximation of characters, relations and the strength of such relations is far from evident. Inspired by Stephen Ramsay’s notion of ‘algorithmic criticism’, this article demonstrates how both close and distant reading approaches of character hierarchies rely on an arrangement of text-internal or text-external evidence rather than the text itself. It thus responds to the issue of character hierarchy raised by a specific case, Peter Buwalda’s bestselling novel Bonita Avenue (2010). As a narrative composed of three apparently equal main characters, the novel illustrates the complexity of the interpretation of character relations when analysed either qualitatively or quantitatively. This analysis thus also demonstrates how close and distant reading strategies could go hand in hand in order to approach character representation from different angles.

The place occupied in cultural memory by the First World War is chiefly determined by a handful of mainly English-speaking poems which portray the conflict as a senseless slaughter. During the war itself, opinion was strongly influenced by a film made for the propaganda arm of the British war effort: The Battle of the Somme (1916), which managed to elicit quite varying reactions. The violence of war had never before been brought into focus so sharply, yet the interpretations of this mediated reality were varied. Three poets wrote about, what of necessity, remained absent from this silent film: the noise of industrial warfare (imitated in some performances by live musicians) and the voice of the individual soldier. Jingoist Henry Newbolt saw the film as an ode to sacrifice, while his compatriot and Somme veteran C.H.B. Kitchin was chiefly struck by the fact that so many soldiers only lived on on celluloid. In neutral Holland Jacobus van Looy was confronted with his own search for excitement and half-hearted humanity.

Geld is tijd', schreef J.C. Bloem ooit: zodra schrijvers wat geld hebben, hebben ze even financiële ruimte om met literair werk aan de slag te gaan. Tientallen Nederlandse schrijvers gebruikten deze uitspraak als motto toen ze in de winter van 1962-1963 tegen hun beroerde sociaal-economische positie protesteerden. Ze weigerden literaire prijzen en dreigden de aanstaande Boekenweek te boycotten als de Nederlandse regering auteurs geen fatsoenlijker inkomenspositie zou geven. Want waar theaters, musea en andere kunstinstellingen op een groeiende staatssteun konden rekenen, was er voor individuele auteurs praktisch geen overheidsgeld beschikbaar.

De recensie bespreekt de drie in 2019 (2018) gepubliceerde Poolstalige geschiedenissen van de Nederlandstalige literatuur: 1) Adam Bžoch, Krótka historia literatury niderlandzkiej (Lublin: Wydawnictwo KUL, 2018, 2e druk); 2) Norbert Morciniec, Historia literatury niderlandzkiej do końca 19. wieku (Wroclaw: ATUT, 2019) en 3) de tweedelige geschiedenis (eds.) Jerzy Koch & Piotr Oczko, Widze rzeki szerokie... t.1 Z dziejów dawniej literatury niderlandzkiej, t.2 Z dziejów literatury niderlandzkiej XIX i XX wieku (Poznań: Biblioteka Werkwinkel). De drie literatuurgeschiedenissen hebben elk een ander doelpubliek - de eerste is voor de beginnende student om een snelle inleiding te krijgen, de tweede van Morciniec een literatuurgeschiedenis tot 1885 voor gevorderden en de derde is een omvangrijke serie essays over Nederlandstalige literatuur voor literair geïnteresseerden geperiodiseerd in oudere literatuur t/m de 18e eeuw (deel 1) en de 19e en 20e eeuw (deel 2).

In een interview in Trouw (1 maart 2014) noemde Mustafa Stitou twee bronnen voor zijn poëzieliefde. In de eerste plaats was dat de Koran, in de tweede plaats poëziebundels die hij als scholier 'lukraak' uit de 'bibliotheek in het winkelcentrum van Lelystad' haalde (Drayer 2014). Verder kunnen twee inspiratiebronnen niet van elkaar verwijderd zijn. Aan de ene kant werd Stitou blijkbaar gevoed door een eeuwenoude religieuze tekst en de daarmee verbonden traditie, aan de andere kant las hij hedendaagse dichters in een stad, die op nieuw land gebouwd werd als symbool van de moderniteit. Stitou (1974) groeide overigens in Lelystad op, waar zijn ouders naartoe geëmigreerd waren vanuit de Marokkaanse stad Tetouan. Traditie en moderniteit: het zijn de twee centrale thema's van Stitous vierde bundel Tempel (2013). Daarin beschrijft hij hoe 'authentieke', generaties lang overgeleverde fenomenen in de westerse wereld onder druk zijn komen te staan: religies zijn ontheiligd, volksgebruiken zijn vergeten geraakt en de respectvolle omgang met de natuur is omgeslagen in pragmatisme. Stitou betreurt het verlies van betekenis dat daardoor is opgetreden. Toch is Tempel zeker geen bundel met een conservatieve strekking: daarvoor is niet alleen de toon van de dichter te licht, maar ook ziet hij te goed in hoeveel vrijheid de inwoners van westerse landen hebben gewonnen met het deels achterlaten van hun tradities. Het is zeker niet de eerste keer dat Stitou over de ingewikkelde verhouding tussen traditie en moderniteit schrijft. In 2005 wezen Jos ]oosten en Thomas Vaessens in een artikel in Nederlandse Letterkunde al op de 'moderniteitskritiek' in het oeuvre, vooral in de bejubelde bundel Varkensroze ansichten (2003). Wel zijn deze thema's door Stitou niet eerder zó consistent uitgewerkt. Waar de drie voorgangers Mijn vormen (1994), Mijn gedichten (1998) en Varkensroze ansichten vormelijk en thematisch divers waren, kiest Stitou in Tempel minder voor het vormexperiment en komen in alle 27 gedichten dezelfde motieven 211

This article presents an overview of postwar and contemporary robinsonades in Dutch literature (from the Netherlands and Flanders). Read against the background of their 18th-century ancestor, the Robinson theme of language and communication is highlighted. Whereas Defoe's novel presents several succesful communicative enterprises and emphasizes Robinson's rational-linguistic mastery,  contemporary Robinsonades greatly complicate this view on several levels. Modern Robinsons face, for instance, major difficulties regarding their talking partners, or their Robinsonlike names are unmasked as fictive and unstable labels.

This paper is centred around two Dutch infernal journeys written in the eighteenth century: Johannes Buma's Reis door de Elizeesche Velden (Travel through the Elysian Fields, 1753) and Simon Van Leeuwen's Den Hollandschen Droomer in het Ryk van Pluto (The Dutch Dreamer in Pluto's Realm, 1729). More specifically, both texts are scrutinized in the light of the literary-historical evolution from traditional infernal journeys (such as the ones in Vergil's Aeneis and Dante's Inferno) to modern ones, as described by Vervaeck (2006) among others. By analysing the various dimensions of these two infernos, I will argue that they are not just historically, but also generically located on the transition between these two phases. With satirical exposure as a common thread, the tradition of the infernal journey is modernized in the process of profanation (hell becomes mundane) and infernalization (earth becomes hellish).

Full text: see https://www.tntl.nl/index.php/tntl/article/view/478

The purpose of this article consists in to re-conceptualising the idea of an Amazigh literature with regard to the transnational and plurilingual experiences from which it arises. Along these lines, the second generation of Amazigh writers born in the Netherlands – and/or those who migrated when they were children – rejects the label of writing ethnic literature, and/or being categorised under the umbrella of Dutch authors of Moroccan descent.

Dit onderzoek richt zich op de rol van feit en fictie in de roman Bougainville van de auteur F.Springer. Hiervoor is onderzoek gedaan naar de historische en intertekstuele context van de
roman, afgezet tegen de tijdsperioden en de fascinatie van de auteur Springer voor de persoon en de werken van Multatuli.

Hierbij is gebleken dat Springer historische feiten, personen en autobiografische elementen verwerkt in alle tijdsperioden van zijn roman om daarmee de verbeelding van de lezer te
stimuleren. Springer monteert de bestaande werkelijkheid als het ware in zijn roman.

De complexe vertelsituatie in de roman is onderzocht en de fabel is uit de sujet geconstrueerd. Hierbij blijkt Springer door discontinuïteit in vertellen de lezer een ambivalent gevoel te
geven. De verbeelding vormt de schakel tussen feit en fictie.

In het onderzoek is Springers houding ten opzichte van Multatuli onderzocht. Ook hier is sprake van een ambivalente situatie: Springer koestert idealisten als Multatuli en Malraux,
maar geeft ook de schaduwzijde weer, als idealisten hun droom niet realiseren en zij aan betekenis verliezen. In zijn beschrijving van de kring rondom Multatuli in de roman, baseert Springer zich op feitelijkheden, wat bijdraagt aan de acceptatie van het verhaal.

Tot slot laat het onderzoek zien dat Springer veel autobiografische elementen in zijn roman verwerkt, die bijdragen aan de authenticiteit van het verhaal. De feiten die vermengd worden met fictie, stimuleren de verbeelding.

Het discours van de kritiek wil inzicht verschaffen in de wetmatigheden van het literair-kritische spreken in het interbellum in Vlaanderen, door stil te staan bij drie figuren die dat discours mee hebben vormgegeven: de ‘katholiek’ Joris Eeckhout, de ‘classicist’ Urbain van de Voorde, de ‘modernist’ Paul de Vree. Wat is literatuur voor hen? Welke concepten en beelden gebruiken ze om erover te spreken? Welke auteurs vinden ze belangrijk? Welke grote ideeën beheersen hun spreken? Welke contradicties komen erin tot uiting? Wat vertellen hun kritieken over hun visies op de mens, de wereld en het ‘leven’? En misschien vooral: hoe kunnen we hun teksten vandaag nog lezen?