Ancient Greek Comedy

Ο τύπος του μισάνθρωπου υπήρξε ιδιαίτερα προσφιλής στην ιστορία της  λογοτεχνίας, καθώς αποτέλεσε το προσωπείο του δημιουργού για να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας και της εποχής του. Αρχικά ερευνούμε τη σχέση του ποιητικού τύπου του μισάνθρωπου με το ιστορικό πρόσωπο του Αθηναίου Τίμωνα και μελετούμε τον πρώτο ολοκληρωμένο μισάνθρωπο της λογοτεχνίας, όπως αυτός διασώζεται στον Δύσκολο του Μενάνδρου. Έπειτα μέσα από τα αποσπάσματα της Παλαιάς Κωμωδίας ως και τα ευρωπαϊκά θεατρικά έργα του 17ου αι. εξετάζουμε διαχρονικά τον συγκεκριμένο τύπο παρακολουθώντας την εξέλιξή του και εντοπίζοντας επιδράσεις, μεταβολές και επαναλαμβανόμενα μοτίβα συμπεριφορών.

No comedies are preserved from 413 or 412 BC. But we do have two — Aristophanes' Lysistrata and Thesmophoriazusae — that were performed in 411. The plot of Lysistrata is overtly political. Scholars have nonetheless found it difficult to detect specific traces within the play of the tumultuous events of 411, much less any concrete recommendations for how to deal with what everyone in the city must by then have realized was a terrible military and political situation. I argue that the play is best understood as evidence for the even more confused and ambiguous situation in mid-412 or so, and that the heroine's plans, procedures and complaints, and how the opposition to them is characterised, offer insight not so much into the ideology of the committed oligarchs who briefly seized power a year or so later, as into widely dispersed patterns of political and social thought that made that seizure possible.

The topic of this paper (delivered at a recent seminar in Chieti, 13 December 2018) is the vision of democratic politics implicit in Aristophanes' Wasps, with particular attention to Cleon. In particular, I argue that what Cleon represents has changed over the last few years, as has the significance of the late 5th-century Athenian democratic experiment, as a result of the rise of Donald Trump. The paper will eventually appear in the Atti of the conference, but I am posting it in advance of that due to the timeliness of the topic. Readers interested primarily in Cleon and Trump may wish to skip the central section of the paper, which is largely occupied with Aristophanic politics.

Edited by Philip Walsh, Washington College

Brill’s Companion to the Reception of Aristophanes provides a substantive account of the reception of Aristophanes (c. 446-386 BC) from Antiquity to the present. Aristophanes was the renowned master of Old Attic Comedy, a dramatic genre defined by its topical satire, high poetry, frank speech, and obscenity. Since their initial production in classical Athens, his comedies have fascinated, inspired, and repelled critics, readers, translators, and performers. The book includes seventeen chapters that explore the ways in which the plays of Aristophanes have been understood, appropriated, adapted, translated, taught, and staged. Careful attention has been given to critical moments of reception across temporal, linguistic, cultural, and national boundaries.

https://elibrary.steiner-verlag.de/article/10.25162/hermes-2020-0031

This article addresses the topic of excerpts by focusing on modern excerpting practices used in the analysis of Greek myth. It examines the mythological exemplum about Melanion and Timon from Aristophanes' Lysistrata within the context of Greek myth's flexibility and potential for innovation. After discussing the innovative details of the exempla, I turn to the use of the Melanion excerpt by two prominent classicists, P. Vidal-Naquet and M. Detienne. This leads to some general remarks on the transmission of knowledge regarding mythological lore, as well as on our modern scholarly practices of excerpting passages out of their original context.

Crises--such as COVID-19, the Great Recession, and 9/11--are often triggered by low-probability, high-consequence events. Tragedy can help us model the impact of the highly improbable because tragedy is the art form that dramatizes low-probability, high-consequence events. In this book chapter, I demonstrate how tragedy dramatizes the highly improbable in Aeschylus' SEVEN AGAINST THEBES, Sophocles' OEDIPUS REX, and Euripides' BACCHAE. By looking at theatre from the perspective of chance and uncertainty, we may increase our awareness of how risk works in both art and in life, and, in so doing, protect ourselves by becoming antifragile.

Hoe kwam Sparta’s koning Agesilaos tot de grootheidswaan dat hij het soevereine Rijk van de Perzische koning wel even omver kon werpen? Met kinderlijke eenvoud zet Artoxerxes de Grieken tegen elkaar op en blijft Athener Xenophon niets dan lof als Lakedaimon verslagen is en zijn dappere vriend 360/359 v.C. sterft.

O artigo examina a recepção das comédias Lisístrata e Assembleia de Mulheres, de Aristófanes, em As Mulheres de Atenas, de Augusto Boal. Escrita durante o exílio na Argentina (1971-1976), inicialmente intitulada Lisa, a mulher libertadora, é contemporânea da publicação do livro de maior projeção do dramaturgo brasileiro, Teatro do Oprimido e outras poéticas políticas (1975, edição brasileira, 1974, edição argentina), constituindo, de certa forma, uma resposta prática às questões teóricas ali propostas. A peça documenta a recepção da comédia aristofânica no Brasil.

Plavras-chave: As Mulheres de Atenas, Augusto Boal, Teatro do Oprimido, Aristófanes, Recepção dos Clássicos.

Abstract: This paper examines the reception of Aristophanes' comedies Lysistrata and Assemblywomen in Augusto Boal’s The Women of Athens. Written during the Argentine exile (1971-1976), initially titled Lisa, the Liberating Woman, it is contemporary of the publication of the most prominent book by the Brazilian playwright, Theater of the Oppressed (1975, Brazilian edition, 1974, Argentine edition), constituting, in a way, a practical answer to the theoretical questions proposed there. The play documents the reception of the aristophanic comedy in Brazil.

Keywords: The Women of Athens, Augusto Boal, Theater of the Oppressed, Aristophanes, Classical reception

This article argues that the “hauling scene” (458–728) of Aristophanes’ Peace is modeled on a distinctive fishing technology, the beach seine, and not, as is commonly held, on the hauling of heavily freighted commercial vessels into port. The dance and song of the comic chorus’ halieutic rescue of the goddess Peace evoke mythological and aetiological narratives of the recovery of talismanic objects from the sea and the confinement of maidens with strong fertility associations. The netfishing theme contributes to the creation of a comic succession myth in which Peace is characterized as a maternal figure whose procreative capacities are obstructed by the personified War, who seeks to prevent the flourishing of human and agricultural fertility.

This book of satires from the Roman poet Horace was his first published work. Rather than a collection of satirical sideswipes, as the genre might have dictated, the book is a wiry, tight, muscular, interlaced hexameter artwork of enormous originality and as far removed from the established legacy of satirical writing as one can imagine. It is the work of a young twenty-nine-year-old grappling with issues of personal and poetic identity during one of the most important and pivotal times in European history. Geographically, socially and genetically an outsider, Horace earned himself a seat at Rome’s top creative table and at the heart of the political engine that was to change Rome forever. It is a transformational journey from ‘nobody’ to ‘somebody’ and a simultaneous invention of poet and reinvention of poetic genre

The Satires have floated in and out of fashion ever since they first appeared, regularly eclipsed by the Odes. Today, rehabilitated, they find space in the higher levels of the school curriculum. This book can be read by all classicists as well as students studying core influences on European literature.
https://www.amazon.co.uk/Translation-Interpretation-Horaces-Sermones-Book/dp/1527565831/ref=sr_1_1?dchild=1&keywords=1527565831&qid=1616674845&s=books&sr=1-1

Die Frauenkomödien  bieten auf Grund ihrer zahlreichen strukturellen und inhaltlichen Parallelen die einzigartige Möglichkeit, die Darstellung von Frauen in der aristo-phanischen Komödie vergleichend zu untersuchen. Die Lysistrata (411) und die Ekklesiazusen (393/92)  bilden innerhalb dieser Trias wiederum ein besonderes Paar. Ihnen beiden ist das Motiv gemein, die Geschlechterhierarchie  und die mit ihr verbundenen Rollenbilder für die Dauer der Komödie auf den Kopf zu stellen. Frauen treten zum Wohl der pólis aus der häuslichen Verschwiegenheit auf die politische Bühne, da ihre Männer dort versagt haben.  Die Ekklesiazusen sind das sozialpolitische Pendant einer außenpolitischen
engagierten Lysistrata,  geht es in der einen Komödie doch um den Frieden nach innen, in der anderen aber um den erlösenden Friedensschluss im erbittert geführten Peloponnesischen Krieg. Beide sind eine reiche Quelle für Tagespolitik, Alltagsleben und Geschlechterbeziehung ihrer Zeit.
Wird der Fokus der Arbeit auch auf der Analyse von Lysistrate und ihren Mitstreiterinnen liegen, so sollen genug Querver-bindungen Gleiches für Praxagora und die weibliche Personage aus den Ekklesiazusen erweisen.
Will man die Komödien als kultur- und sozialgeschichtliche Quelle nutzbar machen, muss man sich zunächst genauer mit dem „Komischen“ in der Alten Komödie befassen.  Hierzu drängen sich dem Leser einige Fragen auf: Was und wer taugt zum Spott, welche Bedingungen werden an das „Lachhafte“ gestellt? Gibt es verschiedene Ebenen der Komik? Was ist Mittel, was ist Zweck der Komödie? Welche Aufgabe weist sich
der Dichter selbst zu? Welche Rolle spielen Geschlecht, Mythos, Kult und Fest? Wann sind Frauen „komisch“ und für welches Publikum? Wie ist es um den Rechtsstatus der „realen“ Frauen bestellt? Um aus der Komödie Einblicke in die Geschlechterbeziehung von Mann und Frau in klassischer Zeit zu gewinnen, müssen also erst Antworten gefunden werden, um zielführende Fragen stellen zu können. Im ersten Teil der Arbeit sollen daher die Voraussetzungen für die eigentliche Analyse geschaffen werden.

Este breve estudo comparativo das comédias de Aristófanes Os Cavaleiros e Os Acarnenses pretende abordar a forma pela qual política do representante democrático da Atenas do século V a.C. era vista por Aristófanes, tal como a crítica que o comediógrafo faz da situação política da pólis, tendo em consideração o alvo maior da crítica nas duas peças, o representante político Cléon.

The Fragments of Crates Comicus. Introduction, translation and commentary.

This volume of the series «Fragmenta Comica» is devoted to one of the major names in the first generation of comic poets, Crates. Mentioned by Aristophanes in the Knights among his predecessors ill-treated by the audience, and credited in Aristoteles’ Poetics of a key-role within the history of the comic genre, Crates appears to have received significant attention in antiquity. Yet tradition has not been kind with him and the remains of his production are very scanty and in many ways problematic. Almost half a century after the last monograph devoted to Crates, the volume offers a new close analysis of the testimonia and the sixty surviving fragments, translated and commented in detail. The picture that emerges is of a much more nuanced profile than previously described.

Ο συνδυασμός παραμυθιακής φαντασίας και πολιτικής καθορίζει την ιδιότυπη φύση της αττικής Παλαιάς Κωμωδίας. Η ελληνική κωμική παράδοση ξεκινάει δίχως πολιτικό χρωματισμό, με το σικελιώτικο δράμα του Επίχαρμου, το οποίο συνεχίζουν στην αθηναϊκή σκηνή ο Κράτης και ο Φερεκράτης. Από τα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ., μετά τις ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις του Εφιάλτη, εκδηλώνεται έντονη πολιτικοποίηση του κωμικού θεματολογίου. Συγκεκριμένοι δραματουργοί προσδίδουν δημόσια διάσταση στα υλικά της προγενέστερης απολιτικής κωμωδίας, για να εκφράσουν τις αγωνίες της δημοκρατικής πόλης σε εποχές κρίσης.

Ο Κρατίνος, ο πατριάρχης αυτού του νέου κωμικού είδους, εστιάζει κατεξοχήν στην πολιτικοποίηση της μυθολογικής παρωδίας (Διονυσαλέξανδρος). Ο Αριστοφάνης, από την άλλη πλευρά, προτιμάει να νοηματοδοτήσει πολιτικά τα θέματα του φαντασιακού, τα οποία χαρακτήριζαν την «παραμυθοκωμωδία» (Märchenkomödie) του Κράτητος και του Φερεκράτη. Αυτήν ακριβώς την πρακτική —σήμα κατατεθέν της αριστοφανικής δημιουργίας— θα διερευνήσουμε μέσω τριών παραδειγμάτων.

(1) Νεφέλαι 340–355: Οι προσωποποιημένες Νεφέλες μπορούν να παίρνουν τη μορφή οποιουδήποτε πλάσματος. Πρόκειται για το μοτίβο του «αλλαγόμορφου» (shape-shifter), διαδεδομένο στο λαϊκό φαντασιακό, αγαπητό και σε άλλα έργα του Αριστοφάνη (πβ. τον Φιλοκλέωνα στον πρόλογο των Σφηκών). Το μοτίβο αυτό συνδυάζεται με την ηθολογική τυποποίηση των ζώων, που είναι παρμένη από τον κόσμο των αισώπειων μύθων: οι θεές των νεφών μετασχηματίζονται κάθε φορά σε ορισμένο θηρίο για να σατιρίσουν συγκεκριμένο ανθρώπινο ελάττωμα. Έτσι ο Αριστοφάνης υποτάσσει το παραμυθιακό στοιχείο στους στόχους του ὀνομαστὶ κωμῳδεῖν και καυτηριάζει σειρά δημοσίων ανδρών της Αθήνας, από τους οποίους οι περισσότεροι συνδέονταν με τον ριζοσπάστη δημαγωγό Κλέωνα.

(2) Αχαρνής 65–114: Αθηναίοι πρεσβευτές, επιστρέφοντας από την αυλή του Πέρση βασιλιά, περιγράφουν την περσική αυτοκρατορία σαν ουτοπική χώρα θαυμαστής αφθονίας με γιγάντια γεύματα και ολόχρυσα βουνά. Ο Αριστοφάνης μεταπλάθει το θέμα της «Καλοφαγαδοχώρας» (Cockaigne, Schlaraffenland), δημοφιλές στις παραμυθοκωμωδίες του Κράτητος, του Φερεκράτη και των οπαδών τους. Στις ουτοπίες αυτού του τύπου η αυτόματη παραγωγή φαγητών από τη φύση συνδυάζεται με απίστευτο πλούτο πολύτιμων υλικών (πβ. τη θρυλική Αιθιοπία του Ηρόδοτου και τη νήσο των Μακάρων στον Λουκιανό). Ο Αριστοφάνης υποβιβάζει κάπως το μοτίβο του φαγητού και δίνει έμφαση στην αφθονία του χρυσού, για να σατιρίσει τις ψευδείς υποσχέσεις των φιλοπόλεμων δημαγωγών προς τον αθηναϊκό λαό. Στόχος του κωμικού ψόγου είναι πάλι ο Κλέων και οι σύντροφοί του, που υπονόμευαν τις ειρηνευτικές προσπάθειες και πάσχιζαν να κρατήσουν υψηλό το πολεμικό φρόνημα του δήμου, καλλιεργώντας την προσδοκία γενναίας οικονομικής ενίσχυσης από την Περσία.

(3) Το σενάριο της Ειρήνης δραματοποιεί πασίγνωστο παραμυθιακό σχήμα, που εμπεριέχεται σε αρκετούς τύπους μαγικών παραμυθιών από τη διεθνή παράδοση. Τρεις πριγκίπισσες (Ειρήνη Θεωρία, Οπώρα) απάγονται από το τέρας (Πόλεμος) και φυλακίζονται σε απόκοσμο τόπο. Ο ήρωας (Τρυγαίος), με τη βοήθεια των συντρόφων του (Πανέλληνες γεωργοί), τις απελευθερώνει και παντρεύεται μία εξ αυτών (Οπώρα). Πολλές λεπτομέρειες της αριστοφανικής πλοκής αντιστοιχούν επακριβώς σε στοιχεία της μίας ή της άλλης παραμυθιακής παραλλαγής, ενώ η απλότητα των ηθικών θεμελίων του δραματικού μύθου θυμίζει την ασπρόμαυρη παλέτα της λαϊκής θυμοσοφίας. Πίσω από το παραμύθι διακρίνεται πάλι η κριτική κατά των λαϊκιστών δημαγωγών που υποστήριζαν τη συνέχιση του πολέμου. Ο «δράκος» φωλιάζει στις πέτρες της Πνύκας και διαλέγει τα θύματά του από τα αγροτόσπιτα της Αττικής.

The purpose of my dissertation is to analyse the negative comments concerning Pericles; the 5th Century BCE Athenian statesman and general. This will involve an assessment of both ancient and modern writers. It will include an exploration of his early career as well as the decisions he made whilst in high office. His personal life will also be examined to clarify to what extent it affected his judgement in politics. Larger themes such as Athenian Imperialism and financial greed will also be taken into account to confirm if Pericles' actions were all just simply part of the current social-political landscape of the polis of Athens. The eventual aim of my dissertation is to evaluate these various assessments and judge if there is substantial weight to them.