Historia Kościoła

W  1810 r. doszło do kasaty klasztoru kanoników regularnych p.w. św. Mikołaja w Kaliszu. W Archiwum Diecezjalnym we Włocławku zachował się protokół sekularyzacyjny, przed-stawiający stan kościoła, zabudowań klasztornych, wyposażenie kościoła oraz zakrystii. W protokole znajduje się też spis dochodów klasztoru, głownie fundacji mszalnych z miejscowości położonych w pobliskich powiatach oraz z domów znajdujących się w Kaliszu. Z przedstawionego stanu majątkowego wynika, że sytuacja klasztoru była stabilna, co oznacza, że likwidacja konwentu kaliskiego była nieuzasadniona i niezrozumiała.

In 1810, the monastery of the Canons Regular of St. Nicholas in Kalisz was closed down. In the Diocesan Archives in Włocławek, a secularization protocol has been pre-served, presenting the condition of the church, monastery buildings, church and sacri-sty equipment. The protocol also includes a list of the monastery’s revenues, mainly Mass stipends from places located in the nearby counties and from houses located in Kalisz. The presented assets prove that the situation of the monastery was stable, which means that the liquidation of the Kalisz convent was unjustified and incomprehensible.

Ks. Grzegorz Augustynik (1847-1929) był znanym duszpasterzem diecezji kieleckiej. Jest on autorem wydanej anonimowo broszury pod tytułem Ciekawa historia. O księżach katolickich. Została napisana jako odpowiedź na zarzuty mariawitów kierowane wobec duchownych rzymskokatolickich. Wydanie broszury wiąże się z polemiką wyznaniową, jaka toczyła się na początku XX wieku na terenie Zagłębia Dąbrowskiego, a w  szerszym zakresie na obszarze Królestwa Polskiego, pomiędzy katolikami a mariawitami.

Fr. Grzegorz Augustynik (1847-1929) was a renowned priest in the Kielce diocese. He is the author of an anonymous brochure entitled “An interesting story. On Catholic priests.” It was written as a response to accusations formulated by Mariavites against Roman Catholic priests. The publication of the brochure is related to the religious conflict and denominational pole-mics of the early 20th century between Catholics and Mariavites in Dąbrowa Coal District.

W  Koprzywnicy okresu staropolskiego źródła odnotowują funkcjonowanie czterech kościo-łów pod wezwaniem: Wszystkich Świętych, św. Leonarda, Ducha Świętego oraz klasztorny św. Floriana. Najstarszym był parafialny pw. Wszystkich Świętych, który służył lokalnej parafii do 1821 r. Po renowacji w XIX w. został kaplicą. Dopiero od 2000 r. na nowo stał się świątynią parafialną. Kościół pw. św. Floriana służył sprowadzonym do Koprzywnicy w  1185    r. cystersom, zaś po ich kasacie został przemianowany na parafialny. Dwa pozostałe zostały zlikwidowane: św. Leonarda w XVI w., zaś Ducha Świętego na początku XIX w. Artykuł ukazuje stan kościołów oraz duchowieństwo koprzywnickie na przełomie XVIII/XIX wieku.

In Koprzywnica of the Old Polish period, sources record the functioning of three churches dedicated to All Saints, St Leonard, the Holy Spirit, and the monastery church of St Florian. The oldest was the parish church of All Saints, which served the local parish until 1821. After renovation in the 19th century it became a chapel. Only since 2000 has it become a parish church again. St. Florian’s church served the Cistercians who were brought to Koprzywnica in 1185, and after their dissolution it was transformed into a parish church. The other two were liquidated: St Leonard’s in the 16th century and the Holy Spirit’s at the turn of the eighteenth and nineteenth centuries.

Artykuł przedstawia krótkie biografie bazylianów klasztoru w Żyrowicach w prowincji litewskiej, którzy zostali odnotowani w ostatniej wizytacji przeprowadzonej w 1823    r. Klasztor bazyliański w Żyrowicach został zamknięty w 1828 r., a po likwidacji unii w 1839 r. do monasteru powróciło życie monastyczne związane z Kościołem prawosławnym.

The article presents short biographies of the Basilians of the monastery in Zhyrovitse in the Lithuanian province, who were recorded in the last visitation carried out in 1823. The Basilian monastery in Zhyrovitse was closed in 1828, and after the dissolution of the union in 1839, the monastic life associated with the Church returned to the monastery Orthodox.

Wnętrza wielu kościołów katedralnych i kolegiackich w średniowieczu miały charakter policentryczny. Hierarchię przestrzeni, wraz z przepisami odnośnie do celebracji w niej danego święta, określały przepisy liturgiczne, a zwłaszcza dyspozycje zawarte w Liber Ordinarius. Prezentowany artykuł podejmuje próbę interpretacji funkcjonalnej wnętrza kościołów dwu-chórowych w średniowieczu na przykładzie katedry w Bambergu i kolegiaty w Tumie pod Łęczycą, m.in. w oparciu o wyniki badań nad Liber Ordinarius, analizę architektury, układu ołtarzy oraz wystroju i wyposażenia.

The interior of many cathedrals and collegiate churches in the Middle Ages was polycentric. The hierarchy of space, together with the rules concerning the celebration of a given feast day in it, was determined by liturgical regulations, especially the dispositions contained in the Liber Ordinarius. This paper aims at a functional interpretation of the interior of double--apsed churches in the Middle Ages on the example of Bamberg Cathedral and the Collegiate Church in Tum near Łęczyca, based a.o., on the results of research inthe Liber Ordinarius, an analysis of the architecture, the layout of altars, and the decoration and equipment.

Od chwili powstania zakon franciszkański nie tylko strzegł sanktuariów w Ziemi Świętej, ale także prowadził działalność misyjną na terytoriach opanowanych przez islam. Artykuł przedstawia główne linie działalności franciszkańskich misjonarzy w okresie XIII-XVIII w. Początkowo bracia mniejsi ograniczali się do prowadzenia działalności duszpasterskiej wśród Europejczyków. Starano się w sposób stały i ciągły utrzymać wiarę chrześcijańską wśród egipskiej ludności, rozwijać dzieła charytatywne i ustanowić instytucjonalne struktury Kościoła katolickiego.

Since its inception, the Franciscan Order not only had guarded sacred sites in the Holy Land but also conducted missionary activity in the territories occupied by Muslims. The article presents the main lines of the activity of the Franciscan missionaries in the 13th and 18thcenturies. Initially, the Friars limited themselves to the pastoral care of Europeans. During this period there was a continuous and uninterrupted effort to maintain the Christian faith among the population, to develop charitable institutions, and to establish the institutional structure of the Catholic Church.

Due to the special situation of Poles in Germany after the end of the Second World War and the need to provide them with pastoral care, an Ordinariate for Poles in Germany was established as a personal diocese by a decision of the Holy See on 5 June 1945. In a relatively short period of time and despite very difficult conditions, it was possible to organise effective pastoral structures. The main burden of work rested with the parishes, whose numbers began to dwindle over time as the number of Poles in Germany decreased. In connection with the new legislation on the pastoral care of migrants, in 1976 the former personal diocese for Poles was transformed into the Polish Catholic Mission in Germany. This was also accompanied by a change in the status of the priest in charge of Polish pastoral ministry in Germany. The new structures proved to be adequate for the pastoral challenges that arose later and, as a result, the Polish Catholic Mission in Germany has been able to develop to this day.

M aciej Stawiski, doktorant Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, pracuje obecnie nad dysertacją naukową na temat bernardynów w tym mieście w XVIII I XIX wieku. Podczas kwerendy zebrał szereg materiałów źródłowych do ich analizy prozopograficznej. W oparciu o zebrany materiał wydał już studium prozopograficzne nad konwentem w Bydgoszczy: Bernardyni bydgoscy w XVIII wieku. Analiza biograficzno-prozopograficzna,

Jan z Płocka pojawia się w źródłach w 1506 r. jako student Uniwersytetu Krakowskiego. W  następnych latach swojego życia osiągnął na tej uczelni stopnie bakałarza i mistrza „sztuk”. Wstąpił także w szeregi stanu duchownego i w  latach 1511-1521 przyjął wszystkie stopnie święceń. Po ordynowaniu go do stopnia prezbitera objął beneficjum altarysty w jednym z  płockich kościołów. Należał zapewne do tej grupy średniowiecznego kleru, która – nie mając oparcia w rodzinie i nie posiadając własnego majątku – liczyła na to, że osiągnie znaczącą pozycję w strukturach Kościoła dzięki własnym zdolnościom i zdobytemu wykształceniu.

Wstęp B udowle sakralne Kresów Wschodnich stanowią polskie dziedzictwo, jakie w spadku po Rzeczypospolitej otrzymały państwa powstałe na skutek rozpadu Związku Radzieckiego, a będące wcześniej jego zachodnimi republikami. Dokumentacja tychże budowli jest ważnym czynnikiem utrwalenia dorobku kulturowego pozostawionego na tych ziemiach. Pod redakcją naukową Jana Ostrowskiego 3 ukazuje się wielotomowy inwentarz topograficzny pt.: Materiały do dziejów sztuki sakralnej na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej. Do tej pory ukazały się opisy kościołów i klasztorów dawnych województw 4 : ruskiego-23 tomy, nowogrodzkiego-5 tomów, wileńskiego-4 tomy, trockiego-4 tomy i brzeskolitewskiego-5 tomów. Województwo podolskie czeka na swoje opracowanie. Jeżeli informacje o historii Kościoła na Podolu, rozumianego jako organizacji, można znaleźć w publikacjach 1 Hydrotechnik, profesor WAT. Zainteresowanie naukowe to wykorzystanie systemów hydrotechnicznych w budowlach obronnych XVII i XVIII w., historia i dawna kartografia Kamieńca Podolskiego.

W  artykule podjęto próbę oceny wartości merytorycznej dziewiętnastu więziennych listów biskupa Czesława Kaczmarka do prymasa Stefana Wyszyńskiego. Nie trafiły one do adresata, lecz w ręce oficerów śledczych komunistycznego aparatu bezpieczeństwa w czasie między aresztowaniem w styczniu 1951 roku a pokazowym procesem hierarchy we wrześniu 1953 roku. Treść obejmuje opis warunków więziennych, listę zarzutów, metod śledztwa i fabrykowania dowodów oraz prezentację strategii obronnej biskupa, a także ewolucji jego stanu W  artykule podjęto próbę oceny wartości merytorycznej dziewiętnastu więziennych listów biskupa Czesława Kaczmarka do prymasa Stefana Wyszyńskiego. Nie trafiły one do adresata, lecz w ręce oficerów śledczych komunistycznego aparatu bezpieczeństwa w czasie między aresztowaniem w styczniu 1951 roku a pokazowym procesem hierarchy we wrześniu 1953 roku. Treść obejmuje opis warunków więziennych, listę zarzutów, metod śledztwa i fabrykowania dowodów oraz prezentację strategii obronnej biskupa, a także ewolucji jego stanu

In 1955, the Supreme Sacred Congregation of the Holy Office condemned Bolesław Piasecki’s collection of articles entitled "Zagadnienia istotne" ("Essential Issues"), published a year earlier, as well as the weekly “Dziś i Jutro” (“Today and Tommorow”), which had been published in Warsaw since 1945. In this way, the Holy See left no illusions about the lack of ecclesiastical legitimacy for the discourse of circles which defined themselves at the time as “socially progressive Catholics” and which supported the communist transformation of the country. In writing and publishing "Zagadnienia istotne", Piasecki was carrying out a complex intellectual and semiotic operation. One of its aims was to systemically justify the shape of this specific discourse, which promoted a space for the co-occurrence of two axiologies: Marxist-Leninist and Catholic. In the preface to the book, Piasecki attempted to reconcile contradictions contained in the two worldviews and to eliminate the paradoxes that arose as a result. An analysis of the evaluations drawn up by the clergymen entrusted by the Holy Office to write an opinion prior to the issuing of the decree makes it possible to reconstruct the manner in which Piasecki’s text was read from a dogmatic perspective. It also allows us to trace the arguments and techniques by which the authors of the reviews upheld the worldview modified by the author of the book.

INSTYTUT TEOLOGII SYSTEMATYCZNEJ Katedra teologii duchowości Ks. mgr lic. Dmitrijs Artjomovs MIC Nr albumu: 7930 Realizacja charyzmatu Zgromadzenia Księży Marianów w służbie Kościołowi Katolickiemu na Łotwie Studium teologiczno-historyczne na podstawie źródeł archiwalnych zgromadzenia Rozprawa doktorska z zakresu teologii duchowości przygotowana pod kierunkiem o. prof. dra hab.

Lichtenfels fecit. Malarze w Kożuchowie w dobie baroKu Każdy, kto sięgnął po opublikowane w 2017 r. korpusowe opracowanie malarstwa barokowego na Śląsku 1 , to zauważył, że zaskakująco często pojawia się w nim nazwa miasta Kożuchów. Stało się tak głównie za sprawą malarskiego warsztatu rodziny Lichtenfelsów, który miał swą siedzibę właśnie w tym mieście. Pracownia ta działała od początku lat 60. XVII wieku najprawdopodobniej aż do 1712 r., a jej malarskie dzieła trafiały do odbiorców nie tylko z Kożuchowa, lecz także z innych miejscowości leżących na obszarze Śląska ciągnącym się od Głogowa aż po Żagań. W tym czasie Kożuchów eksportował nie tylko obrazy, lecz także samych artystów-członkowie rodziny Lichtenfelsów osiedlili się i pracowali także w Głogowie i Legnicy. Kożuchowski warsztat rodziny Lichtenfelsów i jego malarska produkcja były w ostatnich latach przedmiotem systematycznych badań naukowych, które prowadzono w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego. Rozpoczęły się one w lipcu 2009 r. w ramach obozu inwentaryzacyjnego studentów historii sztuki i były kontynuowane przez kolejne dwa lata w czasie przygotowań kożuchowskiej stacji Szlaku Sakralnej Sztuki Barokowej im. Michaela Willmanna oraz w ramach dodatkowych kwerend terenowych. Ich kulminację przyniosła realizacja w latach 2012-2016 projektu badawczego Malarstwo barokowe na Śląsku, finansowanego ze środków Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Wyniki tych badań były już kilkakrotnie publikowane. W 2010 r. wydana została popularyzatorska ulotka do kożuchowskiej stacji Szlaku Sakralnej Sztuki Barokowej im. Michaela Willmanna 2. Rok później opublikowany został naukowy artykuł Emilii Kłody i Andrzeja Kozieła na temat barokowych dzieł malarskich znajdujących się w kościele parafialnym pw. Oczyszczenia NMP w Kożuchowie 3. Rodzinie Lichtenfelsów poświęcony został także obszerny rozdział, zamieszczony w książce Barokowi malarze i rzeźbiarze w dawnym opactwie Augustianów w Żaganiu, która została wydana w 2015 r. przez Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Zielonej Górze 4. Natomiast dwa lata później bio

Podejmowane przez kard. Stefana Wyszyńskiego działania w kontekście dążenia do organizowania struktur kościelnych na Dolnym Śląsku, jak również ich stabilizowanie z uwzględnieniem nieodzownej w tym względzie integracji nowo przybyłej w ramach ekspatriacji i przesiedleń zróżnicowanej mentalnie i kulturowo ludności przybierały rozmaite formy i odbywały się na wielu płaszczyznach życia społecznego. Były to nie tylko wizyty prymasa na Ziemiach Zachodnich i Północnych w ramach różnego rodzaju uroczystości religijnych, lecz także podejmowane decyzje w zakresie kształtowania się administracyjnych struktur Kościoła na Dolnym
Śląsku z uwzględnieniem konieczności zmagania się ze skomplikowaną sytuacją polityczną w okresie instalacji i rozbudowy komunistycznego reżimu, opierającego się na ateistycznych założeniach marksistowskiej ideologii. Celem niniejszego opracowania jest próba odpowiedzi na pytanie o rolę kard. Wyszyńskiego w odniesieniu do procesów integracyjnych przybyłej na Dolny Śląsk ludności, nie tylko w ich ogólnospołecznym i administracyjnym, lecz także religijnym wymiarze.
Najbardziej niebezpiecznym momentem dla struktur kościelnych na Dolnym Śląsku było odsunięcie 26 stycznia 1951 r. prawowicie ustanowionego Administratora Apostolskiego Dolnego Śląska i narzucenie przez władze, wybranego z naruszeniem prawa, wikariusza kapitulnego ks. Kazimierza Lagosza. Dzięki roztropności prymasa Polski czas kryzysu udało się zakończyć bez naruszenia jedności Kościoła w Polsce. Od grudnia 1956 r. rozpoczął się czas mozolnej stabilizacji struktur kościelnych, który doprowadził do ustanowienia nowego podziału administracyjnego na Ziemiach Zachodnich i Północnych przez papieża  Pawła VI bullą z 28 czerwca 1972 r.

ks. Patryk Gołubców, ks. Grzegorz Sokołowski, Prymas polski Stefan Wyszyński wobec administracji kościelnej we Wrocławiu
ks. Stanisław Wróblewski, Fabrica et consecratio. Odbudowa i poświęcenie katedry wrocławskiej pw. św. Jana Chrzciciela przez abpa Stefana Wyszyńskiego Prymasa Polski jako symbol polskiej racji stanu na Dolnym Śląsku 
Michał Białkowski, Wrocławskie posiedzenia Komisji/Rady Głównej i Konferencji Plenarnej Episkopatu Polski w okresie prymasostwa kardynała Stefana Wyszyńskiego 
Kazimiera Jaworska, Wspólna troska o Kościół w Polsce. Współpraca kard. Stefana Wyszyńskiego i kard. Bolesława Kominka
ks. Bogdan Giemza, Św. Jadwiga z Trzebnicy w życiu i nauczaniu kard. Stefana Wyszyńskiego 
Kard. Stefan Wyszyński, prymas Polski a Dolny Śląsk – kalendarium (opracowanie ks. Grzegorz Sokołowski)
Teksty źródłowe
Słowa
Pisma
Dokumenty urzędowe

Po drodze do św. Jakubao szpitalach w państwie zakonu krzyżackiego w Prusach W yraźną grupę obiektów sakralnych stanowiły od średniowiecza kościoły i kaplice, które służyły działalności opiekuńczej i szpitalnej. W epoce tej trudno sobie także wyobrazić istnienie budynku szpitalnego (przytułku) bez integralnej obecności przy nim kościoła, kaplicy, czy choćby tylko ołtarza 1. Przypomnijmy, że termin hospital, który spotykamy w źródłach w średniowieczu, a także w czasach nowożytnych, nie oznaczał szpitala w dzisiejszym tego słowa znaczeniu. Opisując funkcje tego miejsca, należy używać raczej określenia przytułek. Miejsce to służyło szerokiej grupie osób: ubogim, chorym, podróżującym, potrzebującym różnego rodzaju pomocy itd. Można powiedzieć, że tylko nieliczne z tych szpitali zajmowały się leczeniem 2. Pośród osób będących w drodze musimy dostrzec między innymi pielgrzymów, którzy także potrzebowali zarówno miejsca na nocleg, jak i w razie potrzeby pomocy medycznej. W wielu miejscowościach, szczególnie w takich w których nie było klasztorów, to między innymi właśnie w szpitalach (przytułkach) pielgrzymi mogli liczyć na pomoc i to zarów

Przed powstałą w 1925 r. diecezją częstochowską stanęło niełatwe zadanie utworzenia od podstaw wszystkich struktur organizacyjnych. Realizacja tego celu nie spowodowała jednak zahamowania działalności na pozostałych płaszczyznach, które były szczególnie aktualne w okresie międzywojennym. Dzięki doświadczeniu bpa Teodora Kubiny w krótkim czasie rozwinęła się w młodej diecezji działalność Akcji Katolickiej nie tylko w większych ośrodkach duszpasterskich, ale także w niewielkich wiejskich parafiach. Ogólnodiecezjalne inicjatywy zmierzające do propagowania nowoczesnych form duszpasterstwa stanowego miały swoje odbicie również w Konopnicy, gdzie bractwa i stowarzyszenia posiadały długą tradycję. Zorganizowanie wszystkich czterech kolumn Akcji Katolickiej pozwoliło zgromadzić zaangażowanych parafian wokół aktualnych problemów II Rzeczypospolitej i Kościoła powszechnego. Zaowocowało to podjęciem szeregu inicjatyw, które służyły pogłębianiu religijności członków stowarzyszeń katolickich i zaktywizowaniu miejscowej wspólnoty parafialnej, a także wpłynęło na nawiązanie kontaktów z osobami należącymi do tej organizacji w sąsiednich parafiach powiatu wieluńskiego.

Archiwoznawcza praca zbiorowa dotycząca spuścizn archiwalnych. Wśród autorów: Dariusz Magier, Paweł Michno, Daniel Guzman, Agnieszka Wojciechowska, Jerzy Bednarek, Katarzyna Paduch, Marcin A. Klemenski, Łukasz Karolewski, Kamila Woźnica, Paweł Stefanowski, Ewa Dubaj, Paweł Glugla, Marta Czerwieniec-Ivasyk

Niniejszy artykuł przedstawia zagadnienie przekazu zakonnej tradycji o powstaniu szpitala Ducha Świętego w Rzymie, która zawarta jest w dziele Epitome Xenodochii renesansowego pisarza, Wojciecha Bazeusza, który swoją pracę wydał w Krakowie w 1570 r. Analiza treści dzieła dostarcza wartościowych informacji nie tyle o dziejach omawianego szpitala, ile o pamięci historycznej i charyzmacie polskich duchaków. Podstawowym problemem badawczym jest utożsamienie początków zakonu z założeniem szpitala Ducha Świętego w Rzymie w kontekście ewolucji charyzmatu zakonnego duchaków. W niniejszej pracy opis Wojciecha Bazeusza zestawiony został z innymi znanymi przekazami dotyczącymi omawianego zagadnienia. Porównany został także charyzmat Gwidona z Montpellier, założyciela duchaków z charyzmatem tego zakonu w epoce wczesnonowożytnej. Całość przeprowadzonych badań służyła odpowiedzi na pytanie skąd Bazeusz zaczerpnął przekazaną przez siebie wersję legendy oraz w jakim celu w określony sposób skonstruował swoją narrację. Praca w sposób możliwie kompletny odpowiada na powyższe pytania naświetlając jednocześnie ewolucję charyzmatu zakonnego duchaków w Europie od momentu założenia ich zakonu aż do czasów Soboru Trydenckiego.

Artykuł omawia działalność misyjną Kościoła w kontekście kan. 222 § 1 KPK. Ojcowie Soboru Watykańskiego II poświęcili wiele uwagi temu zagadnieniu, ich nauczanie zostało przełożone na język prawny i implementowane do aktualnie obowiązującego Kodeksu Pra- wa Kanonicznego. Kościół działa na rzecz wypełnienia swojej misji i czyni to przy pomocy członków Ludu Bożego współodpowiedzialnych za zaradzanie potrzebom Kościoła, do których należy działalność misyjna. Wierni mogą pełnić funkcję misjonarza sensu stricto (kan. 784 KPK) lub w inny sposób zaangażować się w posługę misyjną, jednakże prawo- dawca kościelny otwiera drzwi do działalności misyjnej wszystkim wiernym, przewidując możliwość pełnienia funkcji misjonarza sensu largo (kan. 781 KPK).

Słowa kluczowe: działalność misyjna Kościoła, misjonarz sensu largo, misjonarz sensu stricto, potrzeba Kościoła

The article discusses the missionary activity of the Church in the context of can. 222 § 1 CCL. The Fathers of the Second Vatican Council paid much attention to this issue, and their teachings were put into legal language and implemented in the current Code of Ca- non Law. The Church works to fulfil its mission and does so with the help of members of the People of God, who share the responsibility of meeting the Church’s needs, including missionary activity. The faithful may serve as missionaries sensu stricto (can. 784 CCL) or may otherwise engage in missionary service, though the ecclesiastical legislature opens the door to all faithful to conduct missionary activity by allowing them to serve as missionaries sensu largo (can. 781 CCL).

Keywords: missionary activity of the Church, missionary sensu largo, missionary sensu stricto, needs of the Church

NOWOŚĆ!
Seria: Patrimonium Ecclesiae Silesiae tradere. Studia i teksty źródłowe z dziejów Kościoła na Śląsku
redaktorzy naukowi serii: Grzegorz Sokołowski, Stanisław Wróblewski
Seria ukazuje się pod patronatem Archiwum Archidiecezjalnego we Wrocławiu.
Tom I: Kościół katolicki na Dolnym Śląsku w rzeczywistości społecznej lat 1951–1956
redaktor naukowy Grzegorz Sokołowski
Wydawnictwo Naukowe Episteme, Lublin 2024

The beginnings of Fr. Józef Majka’s social and Church activities were related to charity. In addition to being active as a scholar, he was a member of Church bodies both in Poland and worldwide. He was a member of associations that explored such issues as seminary formation, theology teaching, ministry, and especially teacher ministry, dialogue with non-believers, and social justice. He contributed to the work of Vatican’s Secretariat for Non-believers and the Primate Social Council, and was actively involved in the preparation and sessions of the Wrocław Archdiocese Synode. He contributed to all those bodies by sharing his expertise either directly or through written studies which addressed both the sociological examination of the socio-religious reality, and the principles of Catholic social teaching.

RECENZENCI prof. dr hab. Adam Dobroński (Uniwersytet w Białymstoku); dr Ewa Jaska (Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego); prof. dr hab. Helena Krasowska (Instytut Slawistyki Polskiej Akademii Nauk); prof. Jerzy Mazurek (Uniwersytet Warszawski), dr Sebastian Mierzyński (Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie), prof. dr hab. Wojciech Włodarkiewicz (Wojskowa Akademia Techniczna). RADA NAUKOWA dr Longin Dzieżyc (Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze); prof. dr hab. Maria Filina (Uniwersytet Państwowy im. Iwane Dżawachiszwilego w Tibilisi); doc. dr Mykoła Genyk (Przykarpacki Uniwersytet Narodowy im. Wasyla Stefanyka w Iwano-Frankiwsku); dr Tibor Gerencsėr (Konsulat Generalny Węgier w Krakowie); dr Petro Hawryłyszyn (Przykarpacki Uniwersytet Narodowy im. Wasyla Stefanyka w Iwano-Frankiwsku); dr Mariusz Kardas (Akademia Marynarki Wojennej w Gdyni); prof. dr hab. Norbert Kasparek (Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie); prof. dr hab. Michał Latek-Polberg (Uniwersytet León w Kastylii), dr Beata Michalec (Muzeum Niepodległości w Warszawie); prof. dr hab. Zbigniew Mikołajczyk (Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego); dr Piotr Olechowski (Instytut Strat Wojennych im. Jana Karskiego w Warszawie); prof. dr hab. Włodzimierz Osadczy (Katolicki Uniwersytet Lubelski); dr hab., prof. WAT Adam A. Ostanek (Wojskowa Akademia Techniczna); mgr Waldemar Rataj (Akademia Dziedzictwa Kresów); dr Rafał Roguski (Uniwersytet Przyrodniczo-Humanistyczny w Siedlcach); dr hab. Piotr Semków (Akademia Marynarki Wojennej w Gdyni); ks. prof. dr hab. Henryk Skorowski (Międzynarodowe Centrum Dialogu Międzykulturowego i Międzyreligijnego, UKSW); prof. dr hab. Aleksander Smoliński (Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu); dr Anna Varanytsya (Instytut Ukrainoznawstwa Ukraińskiej Akademii Nauk we Lwowie); ks. prof. dr hab. Jan Walkusz (Katolicki Uniwersytet Lubelski); dr hab., prof. AFiB Jolanta Załęczny (Akademia Finansów i Biznesu Vistula w Warszawie). KOLEGIUM REDAKCYJNE dr Krzysztof Bąkała-zastępca redaktora naczelnego; mgr Dorota Dobrońska-administracja; mgr Małgorzata Izdebska-Młot-redaktor językowy; mgr Dorota Panowek-promocja; mgr Natalia Roszkowska-opracowanie grafi czne; dr Tadeusz Skoczek-redaktor naczelny; mgr Bartłomiej Sokołowski-sekretarz redakcji.